Ο άγιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκι σε έργο του λέγει για την σιωπή «Όποιος χαλιναγωγεί και συγκρατεί την γλώσσα του, αυτός μπορεί, ξέρει και χαλιναγωγεί και ολόκληρο το σώμα του. Όποιος κρατάει την γλώσσα του, αποφεύγει το κάθε κακό, που πηγή του έχει την γλώσσα. Την γλώσσα λέγει ο άγιος Ιάκωβος “κανείς από τους ανθρώπους δεν ειμπορεί να την δαμάσει. Είναι κακό ασυγκράτητο, γεμάτη από δηλητήριο θανατηφόρο” Ιακ. 3,8. Πολλοί επήγαν από κοφτερό μαχαίρι. Μα πιο πολλοί χάθηκαν από την γλώσσα τους. Γιατί η γλώσσα είναι μία μάχαιρα δίστομος, που έστω και αν αυτό δεν γίνεται αισθητό με τα σωματικά μάτια, κυριολεκτικά σφάζει και την ψυχή και το σώμα εκείνων, που το ρίχνουν στην αργολογία και στις μάταιες λογομαχίες. Ώ γλώσσα, εχθρέ της δικαίωσής μου! Ώ γλώσσα, καταστροφή μου, πνεύμα σατανικό! Και πώς όχι; Ο άνθρωπος χτίζει με κόπο πολύ το πνευματικό του οικοδόμημα! Και να συ, γλώσσα, με μία σου μόνο λέξη και σε μία στιγμή, το γκρεμίζεις και το ισοπεδώνεις! Γι’ αυτό η Γραφή λέγει: “Ανήρ δε φρόνιμος ησυχίαν άγει” Παρ. 11,12»1.

Ο άγιος Θεόδωρος της Εδέσσης τονίζει σχετικά με την σιωπή «Διώχνε μακριά σου το πνεύμα της πολυλογίας. Γιατί σ’ αυτή βρίσκονται φοβερότατα πάθη, το ψεύδος, η θρασύτητα, οι αστειότητες, η αισχρότητα, η μωρολογία και γενικώς όπως έχει λεχθεί: “Από την πολυλογία δεν θα ξεφύγεις την αμαρτία”. Ο σιωπηλός όμως άνθρωπος είναι θρόνος της επιγνώσεως. Αλλά και λόγο θα δώσουμε για κάθε περιττό και ανωφελή λόγο, είπε ο Κύριος. Επομένως η σιωπή είναι πολύ αναγκαία και ωφέλιμη»2.

Στην ερώτηση προς τον Γέροντα Παΐσιο: “Μπορεί να μη καταλαβαίνω την πραγματική μου πνευματική κατάσταση και να νομίζω ότι έχω αρετή” ο Γέροντας είχε απαντήσει: «Μπορεί, αλλά, αν προσέξης θα δης ότι δεν έχεις εσωτερική γλυκύτητα, οπότε θα καταλάβης που βρίσκεσαι πνευματικά. Καμμιά φορά μπορεί να νομίζη κανείς ότι έχει αρετή, επειδή έμαθε απλώς κάποια εξωτερικά γνωρίσματα και συμμορφώνεται με αυτά, για να φαίνεται ενάρετος. Αυτό όμως δεν είναι πραγματική αρετή και δεν μπορεί να μείνη έτσι· θα κοσκινισθή και κάποτε θα φανή η πραγματικότητα. Άλλο είναι, ας υποθέσουμε, να αγωνίζεται κανείς να μη μιλάη, για να μη πληγώνη τους άλλους, και σιγά σιγά να αποκτήση την αρετή της σιωπής, και άλλο να μη μιλάη, για να φαίνεται ότι έχει την αρετή της σιωπής. Τότε μπορεί να σιωπά, ενώ με τους λογισμούς του συνέχεια να φλυαρή και να έχη μέσα του ένα σωρό πάθη. Η εξωτερική συμπεριφορά μπορεί να παρουσιάζη ένα τέλειο άγιο και, όταν αποκαλυφθή ο εσωτερικός του άνθρωπος, να είναι.,.»3.

Ο άγιος Διάδοχος Φωτικής σημειώνει σχετικά με την σιωπή: «Όπως όταν αι θύραι των λουτρών ανοίγωνται συνεχώς, η εσωτερική θέρμη ωθείται ταχύτατα προς τα έξω, έτσι συμβαίνει και στην ψυχή· όταν θέλη να ομιλή έξω του μέτρου, έστω και αν λέγη μόνον πνευματικούς λόγους, εξατονεί η μνήμη του Θεού δια της πύλης του στόματος. Γι’ αυτό μάλιστα χάνει εν συνεχεία τους δυνατούς πνευματικούς λογισμούς, περιπίπτουσα σε πλήθος κατωτέρων εννοιών και ομιλούσα χωρίς τάξιν και αμέτρως στους τυχόντας, επειδή έχασε την ενέργειαν του αγίου Πνεύματος, η οποία συντηρεί την διάνοιαν φωτεινήν χωρίς φαντασίες. Γιατί το αγαθόν Πνεύμα αποφεύγει πάντοτε την πολυλογίαν, ως άσχετον και αντίθετον σε κάθε ταραχήν λογισμών και φαντασιών έστω ευπρεπών. Είναι καλή λοιπόν η σιωπή στον καιρό της, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από μητέρα σοφωτάτων εννοιών»4.

Ο άγιος Βασίλειος μας λέγει «Όταν ερωτάσαι, δίνε απάντηση με την πρέπουσα και ταπεινή φωνή. Όταν δεν ερωτάσαι, σιώπα»5.

1. Αγ. Παΐσίου Βελιτσκόφσκι, Τα κρίνα του αγρού, εκδ. Ι. Μ. Νικοπόλεως, σ. 51.
2. Φιλοκαλία τομ. Β', Έκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, σ. 27.
3. Γέροντος Παΐσίου Αγιορείτου Λόγοι τομ. Ε', σ. 159.
4. Αγ. Διαδόχου Φωτικής, Τα εκατόν Γνωστικά κεφάλαια, εκδ. Ο Άθωνας, σ. 141.
5. Βασιλειανό Άποθησαύρισμα, εκδ. Φωτοδότες, σ. 617.

1. Αυτό κυρίως είναι γνώρισμα ψυχής ευλαβικής, αφού απαλλαγεί από κοσμικές φροντίδες, να είναι αφοσιωμένη στους ύμνους προς το Θεό. Γιατί θα ήταν αισχρό, ο λογικός άνθρωπος, το πολυτιμότερο από όλα τα ορατά δημιουργήματα, να υπολείπεται της κτίσεως ως προς τη δοξολογία του Θεού· θα ήταν δε όχι μόνον αισχρό, αλλά και παράλογο. Τους ιερούς ύμνους τους γεννά η ευλάβεια της ψυχής, τους τρέφει η αγαθή συνείδηση και τους δέχεται στα ουράνια ταμεία ο Θεός. Όταν αναπέμπουμε στο Θεό τους θείους ύμνους, πρέπει να τους προσφέρουμε με μεγάλο σεβασμό και συστολή και στολισμένοι με ευλάβεια.

2. Γνωρίζετε βέβαια, ότι και σήμερα των μεν άλλων βιβλίων δεν είναι στους πολλούς γνωστό ούτε το όνομά τους, το βιβλίο όμως των Ψαλμών όλοι το έχουν στο στόμα τους, και μάλιστα αυτές ακριβώς τις ωδές· έτσι από τα ίδια τα πράγματα, αποδεικνύεται, πόσο μεγάλο είναι το κέρδος από τη μελωδία.

3. Γίνεται και ο αέρας άγιος από την ψαλμωδία, όπως ακούσατε σήμερα το Θεό να λέει στο Μωυσή: «Ο τόπος που στέκεσαι τώρα είναι γη αγία»… Αν κάποιος είναι ακόλαστος, αλλάζει. Ακούει τη φωνή και αλλάζει τρόπο σκέψεως, μπαίνει μέσα του η μελωδία και διώχνεται η ασέβεια, φεύγουν σαν δραπέτες τα πάθη της πλεονεξίας. Είναι μεγάλο πράγμα ο ύμνος προς το Θεό, γιατί φέρνει κάθαρση στην ψυχή μας και ενσταλάζει μέσα μας μεγάλη ευλάβεια.

4. Η ψαλμωδία είναι αιτία αναρίθμητων αγαθών. Γιατί απομακρύνει τη σκέψη από τα γήινα και δίνει φτερά στην ψυχή, μας ανακουφίζει και μας μεταρσιώνει (μας ανεβάζει πάνω από το φθαρτό τούτο κόσμο). «Υμνολογείτε τον Κύριο, γιατί είναι αγαθός ο Κύριος· ψάλετε ύμνους δοξολογίας στο Όνομά Του, γιατί αυτό είναι ωφέλιμο». Αυτό το λέει, για να δείξει, ότι το πράγμα αυτό καθ’ εαυτό έχει και κάποια ωφέλεια μαζί με την ευχαρίστηση. Γιατί το πρωταρχικό κέρδος απ’ αυτό το πράγμα είναι, ότι αναπέμπει κανείς ύμνους στο Θεό, το ότι καθαρίζει την ψυχή του, το ότι ανεβάζει το λογισμό του, το ότι διδάσκεται ακριβή δόγματα, το ότι φιλοσοφεί για τα παρόντα και τα μέλλοντα. Έχει δε, μαζί με αυτά, από τη μελωδία και μεγάλη ευχαρίστηση και κάποια παρηγοριά και ανακούφιση, και η μελωδία κάνει σεμνό αυτόν που ψάλλει.

5. Αν ψέλνεις αληθινά (με την καρδιά σου) τους θείους ύμνους, και μάλιστα τον ψαλμό εκείνο, που έψελνε ο Δαυίδ: «Γνωρίσαμε από προσωπική πείρα, Θεέ μας, το έλεός Σου να πραγματοποιεί θαυμαστά έργα ανάμεσα στο λαό Σου. Όπως το όνομά Σου, Θεέ μου, είναι μεγάλο, έτσι και η δοξολογία Σου ας ξαπλωθεί στα πέρατα της γης. Η παντοδύναμη δεξιά Σου είναι γεμάτη δικαιοσύνη και απονέμει πάντοτε το δίκαιο», θα βρεις, και ψέλνοντας, τα μυστήρια του Θεού και θα είσαι γεμάτος Πνεύμα Άγιο. Γιατί εκείνος που ψέλνει αληθινά, ανανεώνει την ψυχή του και γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος. Μη νομίσεις λοιπόν, ότι η ψαλμωδία είναι κάτι ασήμαντο. Φαίνεται ότι ευχαριστεί μόνον την ακοή, στην πραγματικότητα όμως ανυψώνει την ψυχή.

6. Επειδή ο Θεός προείδε, ότι πολλοί από τους ανθρώπους είναι περισσότερο νωθροί και αισθάνονται δυσφορία, όταν ακούνε πνευματικά αναγνώσματα και δεν υπομένουν με ευχαρίστηση τον κόπο της ακροάσεώς τους, θέλοντας να κάνει πιο ποθητό τον κόπο και να ελαττώσει την αίσθηση του κόπου, ανέμιξε την μελωδία με τη διδασκαλία, ώστε, ψυχαγωγούμενοι όλοι με το ρυθμό της μουσικής, να αναπέμπουν προς το Θεό τους ύμνους με μεγαλύτερη προθυμία. Γιατί τίποτε, τίποτε δεν ανυψώνει τόσο πολύ την ψυχή, δεν την φτερώνει, δεν την απαλλάσσει από τα γήινα αγαθά, δεν την ελευθερώνει από τα δεσμά του σώματος, δεν την κάνει να σκέπτεται στοχαστικά και να περιφρονεί όλα τα κοσμικά αγαθά, όσο η μουσική συμφωνία και το θείο άσμα που ψάλλεται με μελωδικό ρυθμό… Από τα κοσμικά άσματα είναι δυνατόν να προέλθουν βλάβη και καταστροφή και πολλές συμφορές, γιατί τα πιο ακόλαστα και παράνομα από τα άσματα αυτά, όταν εισχωρήσουν στα βάθη της ψυχής, την κάνουν περισσότερο αδύνατη και πλαδαρή· ενώ από τους πνευματικούς ύμνους μπορεί να προέλθει πολύ κέρδος, μεγάλη ωφέλεια, πολύς αγιασμός και κάθε αντικείμενο φιλοσοφημένης ζωής, καθόσον τα μεν λόγια των ύμνων καθαρίζουν την ψυχή, το δε Άγιο Πνεύμα επισκιάζει αμέσως την ψυχή που ψάλλει τέτοιους ύμνους. Και όπως ακριβώς όπου βούρκος, τρέχουν οι χοίροι, ενώ όπου υπάρχουν αρώματα και θυμιάματα, κατασκηνώνουν οι μέλισσες, έτσι όπου ακούονται πορνικά άσματα, συγκεντρώνονται οι δαίμονες, όπου δε ψάλλονται ύμνοι πνευματικοί, παρίσταται η Χάρη του Αγ. Πνεύματος, η οποία αγιάζει το στόμα και την ψυχή.

7. «Να διδάσκετε», λέει ο Απόστολος Παύλος, «και να συμβουλεύετε ο ένας τον άλλον με ψαλμούς και ύμνους και πνευματικές ωδές». Πρόσεξε, πόσο διακριτικός είναι ο Παύλος. Επειδή η ανάγνωση είναι κοπιαστική και πολύ ενοχλητική, δεν τους συνέστησε να ασχολούνται με ιστορίες, αλλά με ψαλμούς, ώστε να ευχαριστούν την ψυχή ψέλνοντας ύμνους και συγχρόνως να αποφεύγουν τον κόπο… Δίδαξε το παιδί σου να ψέλνει εκείνους τους ψαλμούς που είναι γεμάτοι από φιλοσοφικούς στοχασμούς, όπως είναι εκείνοι που μιλούν κατ’ ευθείαν για τη σωφροσύνη και κυρίως και προ παντός για την αποφυγή των συναναστροφών με πονηρούς ανθρώπους.

8. Αν κάποιος για πολύ καιρό άκουγε τις μελωδίες των θείων ύμνων και μπορούσε να εκδιώξει τα πνευματικά νοσήματα που έχουν συσσωρευτεί, δεν θα έπρεπε να τον επαινέσουμε και να τον στεφανώσουμε αναρίθμητες φορές;

(1.ΕΠΕ 7, 412, 2. ΕΠΕ 8, 366, 3. MG.50, 714, 4. ΕΠΕ 7, 128, 5. MG. 56, 401-402, 6. ΕΠΕ 5, 576-580, 7. ΕΠΕ 22, 266, 8. ΕΠΕ 28, 476)

481. Στον υλικό κόσμο, ο Θεός μας ευεργετεί ποικιλότροπα. Μας φωτίζει και μας θερμαίνει με τον ήλιο. Μας δίνει τον αέρα που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε, τις τροφές που μας χρειάζονται από το φυτικό και το ζωϊκό βασίλειο. Αλλά και στον πνευματικό κόσμο, ο Κύριος μας ευεργετεί ανάλογα. Μας φωτίζει νου και καρδιά. Μας απαλλάσσει από το βάρος της αμαρτίας. Μας προστατεύει με τη χάρι του. Μας ευεργετεί επίσης μέσω των Αγγέλων του. Όλα αυτά τα μακάρια πνεύματα είναι όργανα του Θεού για τη σωτηρία μας. «Οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;» (Εβρ. α’ 14). Είναι οι νοητές ακτίνες του Ηλίου της Δικαιοσύνης, του Θεού.

482. «Χαῖρε κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ» (Λουκ. α’ 28). Είναι ο αγγελικός χαιρετισμός προς την Παναγία Παρθένο. Αλλά τα λόγια αυτά ταιριάζουν και σε κάθε πιστή ψυχή, που είναι αφοσιωμένη στον Κύριο. Ο Κύριος είναι μαζί με κάθε τέτοια ψυχή. «Ο Κύριος μετὰ σοῦ». Αυτά τα λόγια μπορούν να απευθυνθούν στον καθένα που τηρεί τις εντολές του Χριστού. Ο Κύριος θέλει να είναι μαζί με τον κάθε άνθρωπο. Αλλά πολλοί άνθρωποι αδιαφορούν. Με τις αμαρτωλές τάσεις τους, με τα λόγια τους και τα έργα τους, απομακρύνονται από τον Θεό. «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη’ 20), λέγει ο Κύριός μας σε όσους τον πιστεύουν. Ποτέ δεν θα παύση να είναι μαζί μας, αρκεί να του έχουμε δώσει την καρδιά μας και να ζούμε σύμφωνα με το άγιο θέλημά του.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 202-203)

«Στην έπαρσή του ο ασεβής καταφρονεί τον Κύριο. “Διόλου δεν υπάρχει Θεός” είν’ οι λογισμοί του» (Ψαλμός 10:4)

Ένας επηρμένος δικηγόρος, που επισκέφτηκε ένα χωριό, συζητώντας μ’ ένα γεωργό, του είπε: «Γιατί, Μήτσο, δεν κρατάς το κεφάλι σου ψηλά έναντι των άλλων; Εγώ δε σκύβω το κεφάλι μου ούτε μπροστά στο Θεό»! Κι εκείνος απάντησε: «Βλέπεις το χωράφι αυτό με το σιτάρι; Μόνο τα κεφάλια του σταριού που είναι άδεια στέκονται όρθια. Τα γεμάτα είναι όλα σκυμμένα»!
Με το δικηγόρο αυτόν μοιάζουν πολλοί αλαζόνες που αρνούνται να πιστέψουν στο Θεό. Ο Θεός όμως μέσα στη μεγάλη Του αγάπη και στο άπειρο έλεός Του, έστειλε στον κόσμο το Μονογενή Του Γιο, τον Ιησού Χριστό για τη σωτηρία των αμαρτωλών. Και την εξασφάλισε ο Χριστός τη σωτηρία αυτή με το δικό Του θάνατο πάνω στο σταυρό. Τώρα καλεί κάθε αμαρτωλό να μετανοήσει και με πίστη στο Χριστό να δεχτεί τη σωτηρία που Εκείνος προσφέρει. Εκείνο που μένει να κάνει ο αμαρτωλός είναι να σκύψει το κεφάλι, να παραδεχτεί την αμαρτωλότητά του, να μετανοήσει και να ζητήσει συγχώρηση από το Θεό. Όσοι το κάνουν βρίσκουν τη σωτηρία τους και μεταβαίνουν από το θάνατο στην αιώνια ζωή (Α’ Ιωάννου 3:14). Εσύ το έκανες;

«…Ο σοφός ακούει συμβουλές» (Παροιμίες 12:15)

- Ανωτερότητα δεν είναι να στέκεσαι πάνω από τους άλλους και να διατάζεις τι κάνουν. Ανωτερότητα είναι να είσαι στο πλευρό τους βοηθώντας τους να επιτύχουν το καλύτερο που μπορούν.
- Η καλύτερη άμυνα κατά της επιθυμίας των οφθαλμών είναι να κλείσεις τα μάτια σου.
- Σχεδόν πάντοτε είναι ευκολότερο να μην εμπλακείς σε κάτι, παρά να ξεμπλέξεις απ’ αυτό αφού εμπλακείς.
- Δεν υπάρχει τίποτε που να είναι πραγματικά δικό μας, παρά μόνο αν το μοιραστούμε με άλλους.
- Κανένας δεν μπορεί να καθορίσει το πόσο οφείλουμε να δίνουμε. Ο μόνος ασφαλής τρόπος είναι να δίνουμε περισσότερα από εκείνα που είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε.
- Η χειρότερη φυλακή είναι η κλειστή καρδιά.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

478. Να είσαι ζηλωτής της αγάπης. Όλα θα παρέλθουν, η αγάπη όμως θα μείνη στον αιώνα, όπως και ο Θεός, που είναι Αγάπη.

479. Ο λόγος στα στόματα μερικών είναι πνεύμα και ζωή, ενώ στα στόματα άλλων είναι γράμμα νεκρό (κατά την προσευχή και το κήρυγμα). «Τὰ ρήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν» (Ιω. στ’ 63). Έτσι πρέπει να είναι και τα δικά μας λόγια, εφ’ όσον είμαστε εικόνες του Θεού και Λόγου.

480. Ο πατέρας και η μητέρα θεωρούν ως φυσικό και αναγκαίο να δίνουν στα παιδιά τους την καθημερινή τροφή. Δεν τους δίνουν αντί ψωμιού λιθάρι και αντί ψαριού φίδι. Ό,τι κάνουν λοιπόν οι θνητοί και αμαρτωλοί άνθρωποι, κάνει –και πολύ περισσότερο- ο αθάνατος και πανάγιος Θεός, ο Ουράνιος Πατήρ μας. «Οὖν εἰ ὑμεῖς ὄντες πονηροὶ (δηλαδή αμαρτωλοί) ὄντες, οἴδατε δόματα ἀγαθὰ διδόναι τοῖς τέκνοις ὑμῶν, πόσῳ μᾶλλον ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς δώσει ἀγαθὰ τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν;» (Ματθ. ζ’ 11).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 202)

"Μην κατακρίνεις ακόμη κι αν βλέπεις"

Να προσέχεις την κατάκριση, μου λέει μια άλλη μέρα ο Γέροντας,
και μου είπε το εξής περιστατικό για να αποφεύγω κάθε συζήτηση
γι' αυτή, όσο δίκαιο κι αν νομίζω πώς έχω.
"Είχε πάει μια μέρα μια γυναίκα σε έναν Παπά για να εξομολογηθεί.
Ήταν από κάποιο χωριό που φορούν και μεσοφόρια. Τα ξέρεις;
Τα ξέρω, του λέω. Λοιπόν, αφού εξομολογήθηκε, σηκώθηκε να φύγει.
Όμως δεν έκανε πέρα, αν δεν του άφηνε κάτι για να τον ευχαριστήσει
και επειδή έτσι αισθανόταν καλύτερα. Προσπάθησε λοιπόν να σηκώσει
το πάνω φόρεμα για να βγάλει από το μεσοφόρεμα κάτι χρήματα που είχε,
αλλά μαζί με το πανωφόρεμα πιάνει και το μεσοφόρεμα μαζί κατά λάθος,
το σηκώνει ψηλά, και της φανήκαν τα πόδια της.
Τη στιγμή αυτή μπήκε κάποιος μέσα και είδε τη στάση της γυναίκας
και πήγε και κατήγγειλε τον Παπά για άσεμνες στάσεις και τον τιμώρησαν
μάλιστα με τρεις μήνες αργία. Σε όλο αυτό το διάστημα της αργίας του ο
παπάς αυτός ευχαριστούσε και δοξολογούσε το Θεό γι' αυτή τη δοκιμασία
που του έδωσε. Το χάρηκε πάρα πολύ. Είδες όμως τί έπαθε ο αδελφός μας,
παιδί μου; Ενώ είδε κάτι το άσεμνο, και κατέκρινε τον παπά,
δεν ήταν έτσι όπως του το παρουσίασε ο πονηρός.
Γι' αυτό σου λέω, πρόσεχε πολύ, πρόσεχε".
Ναι, Παππούλη μου, του είπα, θα προσέχω.
[Τζ 110π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.231-232)

Μακάριοι όσοι έπιασαν επαφή με τον Ουράνιο Σταθμό

-Γέροντα, τι σημαίνει για σας η προσευχή;
Στέλνω σήμα, ζητώ βοήθεια. Ζητώ συνεχώς βοήθεια από τον Χριστό
από την Παναγία, από τους Αγίους, για τον εαυτό μου και για τους άλλους.
Αν δεν ζητήσω, δεν θα μου δώσουν. Θυμάμαι στον ανταρτοπόλεμο
μας είχαν κυκλώσει σφιχτά χίλιοι εξακόσιοι αντάρτες.
Εμείς ήμασταν όλοι κι όλοι εκατόν ογδόντα στρατιώτες οχυρωμένοι
πίσω από έναν βράχο. Αν μας έπιαναν, θα μας σκότωναν.
Προσπάθησα να στήσω κεραία, για να πιάσω επαφή με το Κέντρο.
Δεν μπόρεσα, κοβόταν η κεραία από τα πυρά. Ο λοχαγός φώναζε:
«Άφησε τα αυτά έλα εδώ, βοήθησε να σβαρνίσουμε κανένα κιβώτιο χειροβομβίδες».
Γυρνούσε εν τω μεταξύ στα πολυβολεία και έκανε Επιθεώρηση.
Μόλις έφευγε, έτρεχα πάλι στον ασύρματο. Μέχρι να δώσει αυτός εντολές,
προσπαθούσα να στήσω κεραία και ξαναπήγαινα να βοηθήσω, για να μη φωνάζει.
Τελικά με ένα φτυάρι και ένα ξύλο έστησα την κεραία και κατάφερα να πιάσω επαφή.
Είπα δύο λέξεις. Εκείνο ήταν! Το πρωί ήρθε η αεροπορία και μας έσωσε.
Μικρό πράγμα είναι εκατόν ογδόντα άνδρες να είναι περικυκλωμένοι
από χίλιους εξακόσιους, και τελικά να σωθούν;
Από εκεί κατάλαβα την μεγάλη αποστολή του μοναχού, να βοηθάει με την προσευχή.
Λένε οι κοσμικοί: «Τι κάνουν οι καλόγεροι; Γιατί δεν βγαίνουν στον κόσμο,
να βοηθήσουν την κοινωνία;». Είναι σαν να λένε σε έναν ασυρματιστή:
«Τι κάνεις εκεί με τον ασύρματο; Άφησε τον ασύρματο,
πάρε ένα τουφέκι και έλα να πολεμήσεις».
Σε τίποτε δεν μας ωφελεί η επικοινωνία με όλους τους σταθμούς όλου του κόσμου,
εάν δεν έχουμε την ουράνια επικοινωνία και επαφή με τον Θεό,
για να ζητάμε και να παίρνουμε βοήθεια από Αυτόν.
Είναι μακάριοι όσοι έπιασαν επαφή με τον Ουράνιο Σταθμό και είναι δικτυωμένοι
με ευλάβεια με τον Θεό.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.21-22)