Ο σεβασμός μεταξύ των συζύγων
Ο Θεός τα ρύθμισε όλα με σοφία. Με άλλα χαρίσματα προίκισε τον άνδρα, με άλλα την γυναίκα.
Έδωσε στον άνδρα ανδρισμό, για να τα βγάζη πέρα στις δύσκολες υποθέσεις και για να υποτάσσεται σ’ αυτόν η γυναίκα.
Γιατί, αν έδινε και στην γυναίκα τον ίδιο ανδρισμό, δεν θα μπορούσε να σταθή οικογένεια.
Έλεγαν στην Ήπειρο για μΙα γυναίκα ότι ήταν φοβερή! Φορούσε ένα άσπρο πουκάμισο μέχρι κάτω και είχε πάντα μαζί της ένα γιαταγάνι!
Οι ληστές την έπαιρναν στην συντροφιά τους! Σκεφθήτε να έχουν μια γυναίκα στην σπείρα τους!
Μια φορά πήγε ώρες δρόμο με τα πόδια σε ένα μακρινό χωριό, για να πάρη ένα βλαχάκι και να το κάνη γαμπρό στην κόρη της.
Επειδή όμως εκείνο αντιδρούσε, το έκλεψε, το φορτώθηκε στην πλάτη της και το έφερε στο χωριό της!
Αυτά όμως είναι εξαιρέσεις. Αν επιστρατεύσης γυναίκες και κάνης με αυτές έναν λόχο και βάλης καμμιά δεκαριά προσκοπάκια να έρχωνται από πέρα, ού, έφυγαν όλες!
Θα νομίζουν ότι είναι ο εχθρός!
«Ο ανήρ, λέει η Γραφή, εστι κεφαλή της γυναικός».
Δηλαδή ο Θεός κανόνισε, ώστε ο άνδρας να αφεντεύη στην γυναίκα. Να αφεντεύη η γυναίκα στον άνδρα είναι ύβρις στον Θεό.
Ο Θεός έπλασε πρώτα τον Αδάμ και ο Αδάμ είπε για την γυναίκα: «Τούτο νυν οστούν εκ των οστέων μου και σάρξ εκ της σαρκός μου».
Η γυναίκα, λέει το Ευαγγέλιο, πρέπει να φοβάται τον άνδρα,, δηλαδή να τον σέβεται, και ο άνδρας να αγαπάη την γυναίκα.
Μέσα στην αγάπη είναι ο σεβασμός. Μέσα στον σεβασμό είναι η αγάπη. Αυτό το οποίο αγαπώ, το σέβομαι κιόλας.
Και αυτό το οποίο σέβομαι, το αγαπώ. Δηλαδή δεν είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Ένα πράγμα είναι και τα δύο.
Οι άνθρωποι όμως φεύγουν από αυτήν την αρμονία του Θεού και δεν καταλαβαίνουν αυτά που λέει το Ευαγγέλιο.
Έτσι ο άνδρας παίρνει στραβά αυτό που γράφει το Ευαγγέλιο και λέει στην γυναίκα: «Πρέπει να με φοβάσαι».
Μά, αν σε φοβόταν, δεν θα σε παντρευόταν! Είναι και μερικές γυναίκες που λένε: «Γιατί η γυναίκα να φοβάται τον άνδρα;
Αυτό δεν το παραδέχομαι. Τί θρησκεία είναι αυτή; Δεν υπάρχει ισότητα».
Αλλά βλέπεις τί λέει η Αγία Γραφή; «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου».
Φόβος Θεού είναι ο σεβασμός προς τον Θεό, η ευλάβεια, η πνευματική συστολή.
Αυτός ο φόβος σε κάνει να αισθάνεσαι δέος. Είναι κάτι το ιερό.
Η ισότητα που ζητούν οι γυναίκες με τους άνδρες μόνον ώς ένα σημείο μπορεί να ισχύση.
Σήμερα στις γυναίκες, επειδή εργάζονται και ψηφίζουν, μπήκε ένα αρρωστημένο πνεύμα και νομίζουν ότι είναι ίσες με τους άνδρες.
Φυσικά οι ψυχές ίδιες είναι. Αλλά, όταν ο άνδρας δεν αγαπά την γυναίκα και η γυναίκα δεν σέβεται τον άνδρα,
δημιουργούνται σκηνές στην οικογένεια. Παλιά το να αντιμιλήση η γυναίκα στον άνδρα, το θεωρούσαν πολύ βαρύ.
Τώρα μπήκε ένα αλήτικο πνεύμα. Τότε τί όμορφα ήταν! Είχα γνωρίσει ένα ανδρόγυνο που ο άνδρας ήταν πολύ κοντός και η γυναίκα μια ανδρογυναίκα,
ψηλή μέχρι εκεί επάνω! Αφού εκατόν ογδόντα οκάδες σιτάρι το ξεφόρτωνε από το κάρρο μόνη της.
Μια φορά ένας εργάτης - ψηλός κι εκείνος - πήγε να την πειράξη και εκείνη τον άρπαξε και τον πέταξε πέρα σαν σπιρτόξυλο!
Αλλά να βλέπατε τί υπακοή έκανε στον άνδρα της, πώς τον σεβόταν!
Έτσι κρατιέται η οικογένεια, αλλιώς δεν γίνεται.
(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 41-43)
Λέει ο Παύλος: «Όταν συνέρχεστε στη σύναξι, μερικοί σαν να μην έρχωνται στο Κυριακό δείπνο». Η σύναξις της εκκλησίας είναι σύναξις αγάπης και αδελφότητας. Σ’ εκείνο το Μυστικό Δείπνο ήσαν όλοι μαζί συμμετέχοντες. Ε.Π.Ε. 18α,190
Η θεία Ευχαριστία της Κυριακής πρέπει να είναι κοινό δείπνο. Διότι τα δώρα του Κυρίου μας δεν μπορεί του ενός μεν να είναι, του άλλου δε να μην είναι. Είναι κοινά όλων. Ε.Π.Ε. 18α,192
Το δείπνο της θείας Λειτουργίας είναι το ίδιο με εκείνο του Μυστικού Δείπνου. Φανερώνοντας ο Παύλος, ότι μέχρι το τέλος του κόσμου το ίδιο παραμένει, λέει: «Μέχρις ότου ξανάρθη ο Κύριος». Ε.Π.Ε. 18α, 202
Τι σημαίνει «Να μετάσχουν στο Κυριακό δείπνο»; Εννοεί εκείνο το δείπνο, που παρέδωκε ο Χριστός την τελευταία νύχτα, τότε που παρευρίσκοντο όλοι οι μαθητές. Διότι σ’ αυτό το δείπνο όλοι ήσαν μαζί, και ο Δεσπότης Κύριος και οι πιστοί Του δούλοι. Το Κυριακό δείπνο είναι εκείνο, που ενώνει όλους όσοι είναι επί το αυτό συναγμένοι. Ε.Π.Ε. 27,270-272
(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 22-23)
446- ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ.
Πόσο υπεύθυνη δεν είναι η θέσις των γονέων, που με την άτακτη συμπεριφορά των διαστρεβλώνουν τις συνειδήσεις των παιδιών των!
-Γιατί, παιδί μου, ρωτούσε κάποτε με περιέργεια η θεία τον ανηψιό της, γιατί θες να είσαι τόσο μεγάλος όσο ο μπαμπάς σου;
-Για να μην έχω κι εγώ να λέω προσευχές, απήντησε ο μικρός με αφέλεια.
448- ΕΠΙΚΑΙΡΟΙ ΕΠΙΚΛΗΣΕΙΣ.
Από γονείς που δικαιολογούν το χαριτωμένο τους αγοράκι γιατί δε θέλησε να πάη στην εκκλησία και στο μάθημα της Κατηχήσεως, ελευθέρωσέ μας, Κύριε!
Από γονείς που θεωρούν το παιδί τους σαν ένα μικρό θαύμα, ελευθέρωσέ μας, Κύριε!
Από γονείς που λέγουν στον καθηγητή: «Δεν πρέπει να τιμωρήσετε αυστηρά το παιδί μου» και που του δίνουν χρήματα, για ν’ αγοράζη ό,τι θέλει, ελευθέρωσέ μας, Κύριε!
Από γονείς, που πιστεύουν σ’ όλα τα λόγια του παιδιού τους, με την πρόφασι ότι ποτέ δεν είπε ψέματα, ελευθέρωσέ μας, Κύριε!
Από γονείς που λέγουν στο παιδί τους που βαριέται να σηκωθή από το κρεββάτι: «Ειδοποίησα το δάσκαλο ότι ήσουνα κρυωμένο», ελευθέρωσέ μας, Κύριε!
Από την αδυναμία τόσων γονέων, που επειδή δεν καταλαβαίνουν ούτε το καθήκον τους, ούτε το συμφέρον τους, κάνουν τα παιδιά τους οκνηρά, απειθάρχητα και ψεύτες, Κύριε, ελευθέρωσέ μας, σε παρακαλούμε!
449- ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ.
Λίγες ώρες απόμεναν ακόμη για να εκτελεσθή ένας κατάδικος φωνιάς. Στο μεταξύ φθάνει η μητέρα του στο κελλί του για να τον αγκαλιασθή για τελευταία φορά. Ο νέος όμως την συνεκράτησε από μακριά, την προειδοποίησε να μη τον πλησιάση ούτε και να τον φιλήση.
-Μάννα, πρόσθεσε ταυτοχρόνως, αν με είχες τιμωρήσει τότε που σούφερα το πρώτο κλεμμένο αυγό, δεν θα έκανα τόσα μεγάλα εγκλήματα, και σήμερα δεν θα με περίμενε ο δήμιος στην αγχόνη.
Τι φοβερή ευθύνη απέναντι του Θεού έχουν οι γονείς και οι ανώτεροι, όταν δεν τιμωρούν τα παιδιά όταν πρέπει και όπως πρέπει!
(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 200-201)
442- ΔΙΑΘΗΚΗ.
Ο πατέρας πεθαίνει. Η σύζυγος, δίπλα του, σημειώνει τις τελευταίες του επιθυμίες. Αφήνω στον υιό μου Ματθαίο, το αυτοκίνητό μου.
-Και γιατί όχι στο Γιάννη; Θα του χρησίμευε στην εργασία του.
-Ας είναι, γράψτο στο Γιάννη…Οι μετοχές μου από την επιχείρησι Χ, να πάνε στον Ερρίκο.
-Θάκανες καλύτερα να τις έδινες στο Μιχάλη. Ο Ερρίκος θα τα σκορπούσε όλα σε δέκα μέρες.
-Καλά. Θέλω όμως η Σουζάννα να πάρη τα στολίδια.
-Μα, αφού η Σουζάνα δεν αγαπά τα στολίδια, δώσε τα λοιπόν στη Μαρία. Και ο πατέρας θυμώνοντας απότομα:
-Μα, δεν μου λες, γυναίκα, ποιος πεθαίνει, εσύ ή εγώ;
444- Ο,ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ.
Ήταν φτωχή η οικογένεια όπου είχε μεγαλώσει ο Αντρέας. Ο πατέρας του μόλις κατώρθωνε να τους συντηρή. Παρ’ όλη όμως τη φτώχεια του κατώρθωσε να τον σπουδάση. Πέρασαν χρόνια. Ο πατέρας γέρασε. Ο Αντρέας χάρις στη μόρφωσί του προώδευσε στη ζωή και σε λίγα χρόνια μέσα είχε δημιουργήσει οικογένεια. Είχε και ένα χαριτωμένο παιδάκι, τον Αντωνάκη. Ο πατέρας του Αντρέα, παππούς τώρα, είχε τόσο γεράσει που δεν κατώρθωνε καν να φάη, χωρίς να λερώνη κάθε φορά το τραπέζι ή να σπάζη το πιάτο. Έτσι που ο Αντρέας αναγκάστηκε να του φτιάξη ένα ξύλινο πιάτο και να του βάζη να τρώη στη μικρή καμαρούλα που χρησιμοποιόταν για αποθήκη. Γεράματα βλέπεις!... Μια μέρα ο Αντρέας είδε τον Αντωνάκη που έπαιζε με κάτι. Τον πλησίασε και τον ρώτησε: -Τι φτιάχνεις αυτού Αντωνάκη;
-Μπαμπά, φτιάχνω ένα ξύλινο πιάτο σαν κι αυτό του παππού, για να σου δίνω να τρώς όταν θα γεράσης, απήντησε με αφέλεια το μικρό.
(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 198-200 )
Λήθαργε και αγαπητέ, γιατί παραλύει ο λογισμός σου; Μη φοβηθείς και δειλιάσεις σαν άνανδρος, μήπως κάποτε στερηθείς τις επαγγελίες του Θεού. Μη πτοηθείς σαν άπιστος, αλλά ενθάρρυνε τους ολιγόπιστους λογισμούς σου. Αγάπησε τις θλίψεις σε όλα, για να γίνεις υιός δόκιμος των αγίων. Να θυμάσαι την υπομονή του Ιώβ και των άλλων στη συνέχεια, και δείξε ζήλο ν’ ακολουθήσεις τα ίχνη τους. Να θυμάσαι ποιους κινδύνους υπέμεινε ο Παύλος και θλίψεις και φυλακίσεις και λιμούς και πλήθος άλλων κακών και πες στη μικροψυχία• "είμαι εχθρός σου". Να θυμάσαι εκείνο που σου έγραψα, είτε σου συμβούν τα πράγματα ευνοϊκά, είτε όχι, ευχαρίστησε το Θεό. Σκέψου βαθιά ότι τα πράγματα είναι φθαρτά και παρερχόμενα, ενώ η κατά Θεόν υπομονή σώζει εκείνον που την απόκτησε. Να, αγωνίζεσαι να υποφέρεις το εργόχειρο και την εργασία....
Ερώτηση 130.Του ιδίου προς τον ίδιο μεγάλο Γέροντα.
Παράκληση για την υγεία του Αββά που χρόνισε μέσα στην ασθένεια. Και για τα ψυχικά πάθη. Επίσης εάν πρέπει να επισκέπτεται τον γέροντα που κατοικεί κοντά, και για ποιο λόγο το σώμα έχει αναμιχθεί άσχημα με τα κακά.
Απόκριση: Αδελφέ, χαίρε εν Κυρίω. Για την υγεία του υιού μου θα μπορούσαν μερικοί από τους εδώ αγίους να παρακαλέσουν το Θεό, όπως πληροφόρησα και τον ίδιο, να τον κάνει να μη αρρωστήσει καμμία μέρα και θα γινόταν έτσι, αλλά αυτός δε θα μπορούσε να έχει τους καρπούς της υπομονής. Δεν γνωρίζει αυτός τι υπέφερα; αρρώστιες, πυρετούς, θλίψεις, μέχρι που έφθασα στο λιμάνι αυτό της ησυχίας. Η ασθένεια τον ωφέλησε πολύ στην υπομονή και την ευχαριστία.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Α, σελ.75, 267-9)
Στην εποχή μας όλα επιτρέπονται! Και όλοι, όπως κι αν είναι, φτάνει να είναι ‘διαφορετικοί’ και αλίμονο αν κάποιος τολμήσει να ψελλίσει κάτι! Νομίζω όμως ότι υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που ακόμα και στις μέρες μας μένουν στο περιθώριο. Η κοινωνία μας, κυρίως μέσω των ψυχολόγων και των μέσων ενημέρωσης τους χαρακτηρίζει ‘ τοξικούς’, ‘προβληματικούς’, ‘μίζερους’. Πάει ένας ‘τοξικός’ άνθρωπος σε έναν ψυχολόγο και τον συμβουλεύει να μην κάνει παρέα με άλλους ‘τοξικούς’ ανθρώπους! Τοξικοί θεωρούνται αυτοί που δεν πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, που είναι μουτρωμένοι και προβληματισμένοι και θλιμμένοι… Δεν είναι του γλεντιού, δεν είναι μοντέρνοι. Τί να κάνουμε; Υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν δύσκολα παιδικά χρόνια ή τώρα περνούν άσχημα! Ακόμα και λόγω ιδιοσυγκρασίας ή λόγω μιας δύσκολης φάσης!
Ο κόσμος αλλά δυστυχώς και εμείς ‘της Εκκλησίας’, οι ‘ πνευματικοί’ άνθρωποι μόλις δούμε κάποιον να έχει μια προβληματική συμπεριφορά, έστω και έντονη, απομακρυνόμαστε διακριτικά ή χοντροκομμένα! Έχουν κλάψει πολλές φορές μπροστά μου άνθρωποι, αδερφοί που απορρίφθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από άλλους γιατί δεν περνούσαν καλά μαζί τους! Κι αυτό γιατί οι πιο πολλοί άνθρωποι ψάχνουν τον κύριο τέλειο και την κυρία τέλεια… Έτσι υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να βγουν από το περιθώριο, να ξεχάσουν το παρελθόν τους και με ελπίδα να ανοιχτούν πάλι στον κόσμο! Και εκεί που γυρεύουν μια αγκαλιά , μια αποδοχή, ‘τρώνε’ πάλι τα μούτρα τους! Γιατί όντες εμείς επιφανειακοί αγαπάμε το ‘ φαίνεσθαι’. Αν μπαίναμε στον κόπο να φιλήσουμε τις πληγές των ανθρώπων, όπως κάνει ο Χριστός με εμάς, θα παίρναμε τεράστια ανταπόδοση από αυτούς τους μίζερους και γκρινιάρηδες και φυσικά από το Θεό! Γιατί αυτούς που εμείς θεωρούμε κουραστικούς ο Θεός τους αγαπάει ιδιαιτέρως! Ας μοιάσουμε λοιπόν στον καλό Σαμαρείτη της παραβολής, το Χριστό μας κι όχι σε αυτούς που βλέπουν τον τραυματία και προσπερνάνε! [ Κατά Λουκά ι, 25-37]
Νομίζω ότι ζούμε στην εποχή της ευκολίας και της επιφάνειας. Τα θέλουμε όλα έτοιμα! Δεν κοπιάζουμε λίγο για τους ανθρώπους και χάνουμε διαμάντια! Όταν γνώρισα τη γυναίκα μου ήταν ‘ προβληματική’ , κλεισμένη στον εαυτό της και θλιμμένη. Κι εγώ ακόμα πιο ‘προβληματικός’ προτίμησα αντί να περνάω καλά με άλλες κοπέλες να δώσω όλο μου το είναι σ’αυτό το κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια… παλέψαμε και οι δύο πολύ, δυο ‘τοξικοί’ ‘απόκοσμοι’ άνθρωποι, αγωνιστήκαμε … μέχρι που ήρθε ο Χριστός και μας στεφάνωσε γιατί μόνο Εκείνος γνωρίζει πόσο κοπιάσαμε! Τώρα όλοι μου λένε πόσο ζηλεύουν και πόσο θα ήθελαν κι αυτοί να έχουν μια τέτοια σχέση! Τη θέλουν όμως έτοιμη, χωρίς αγώνα! Πώς θα την εκτιμήσουν έτσι;
Υπάρχουν δίπλα μας πολλοί άνθρωποι που δε βρίσκονται στην ‘πρώτη γραμμή’, που δε μας γεμίζουν το μάτι και τους περιφρονούμε σαν να μην υπάρχουν ή που τους αποστρεφόμαστε σαν να μην είναι άνθρωποι! Ας μην τους πετάμε σε έναν σύγχρονο καιάδα και ας μην τους πληγώνουμε άλλο! Αν δεν τους αγαπήσουμε εμείς οι χριστιανοί ποιος θα τους αγαπήσει; (Κ.Δ.Κ)
371- Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΣΤΟ ΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΟ.
Δοκίμασες ποτέ ν’ακούσης τη φωνή σου στο μαγνητόφωνο; Όλοι οι άλλοι την αναγνωρίζουν εκτός από σένα. Μόνον όταν πεισθείς ότι είναι η φωνή σου, τότε μόνο αναγνωρίζεις τις παραφωνίες σου και την αστάθειά της. Το ίδιο συμβαίνει κι αν κατορθώσης να γνωρίσης αντικειμενικά τον εαυτό σου.
373- ΕΝΑΣ ΚΟΛΑΞ.
Κάποτε η διάσημος Γαλλίδα αοιδός Σοφία Αρνώ είδε τον γνωστό της καλλιτέχνη Τζεντίλ Βερνάρ που περπατούσε ολομόναχος και σκεπτικός.
-Τι κάνεις αυτού μόνος, τον ρωτά.
-Συνομιλώ με τον εαυτό μου, απαντά εκείνος.
-Πρόσεξε, προσθέτει εκείνη, γιατί συνομιλείς με ένα κόλακα.
390- ΨΥΧΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΣ.
Το 1887, ο Ιταλός λοχαγός Τανκρέδι Σαβοναρού έπεσε αιχμάλωτος του Ράς Αλούλα, στην Ασμάρα.
Επί επτά μήνες υπέφερε τα πάνδεινα. Τα πόδια του ήσαν δεμένα, στο δεξί του χέρι ήταν κρεμασμένη μια αλυσίδα, κοιμόταν στην κρύα γη και έτρωγε λίγο κρέας ωμό.
Παρ’ όλα αυτά υπέφερε με καρτερία και θάρρος και έγραφε στη μητέρα του:
«Γελώ με κείνους που λένε πως για να αυτοκτονήση κανείς χρειάζεται θάρρος. Μια μαχαιριά στην καρδιά και όλα τελειώνουν. Το πραγματικό θάρρος συνίσταται στην αντιμετώπισι της δυσκολίας με θάρρος και εγκαρτέρησι. Σου τα λέγω αυτά, για να μη νομίσης πως, σε στιγμή αδυναμίας, θα μπορούσα να κάνω τέτοια πράξι. Σκέπτομαι πάντα εσένα και το Θεό και παίρνω δύναμι».
(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 166,174 )
Απάντηση του ιδίου μεγάλου Γέροντα προς τον ίδιο και προς τον Αββά, επειδή ήθελε απότομα να σφίξει τον κανόνα στους αδελφούς.
Και σε σένα το λέγω, τέκνο μου, και στον αδελφό, ότι γράφηκε προηγουμένως σε σας για την μακροθυμία• και τώρα σας λέγω, «άρμεξε γάλα και θα βγάλεις βούτυρο• εάν σφίξεις το χέρι στο μαστό βγαίνει αίμα». Και πάλι ο άγιος Παύλος λέγει, «συμπεριφέρθηκα στους Ιουδαίους σαν Ιουδαίος, για να κερδίσω τους Ιουδαίους», και τα λοιπά. Στη συνέχεια λέγει• «έχω γίνει τα πάντα σε όλους, για να σώσω οπωσδήποτε μερικούς»• όπως δηλαδή, εάν κάποιος θέλει να λυγίσει δένδρο ή αμπέλι, το λυγίζει σιγά σιγά και δεν σπάζει• εάν το τραβήξει απότομα δυνατά, αμέσως το πράγμα σπάζει. Σκέψου βαθειά το λεγόμενο.
... Αδελφέ, η απάντηση των τριών λογισμών είναι μία• μην αναγκάσεις την προαίρεση, αλλά σπείρε με ελπίδα• διότι και ο Κύριος δεν εξανάγκασε κανένα, αλλά ευαγγελίσθηκε• και εάν κάποιος ήθελε, άκουσε...
270
Παράκληση του ιδίου προς τον ίδιο, για να βαστάξει τις αμαρτίες του.
Αδελφέ, αν και μου ζητάς πράγμα που ξεπερνά τη δύναμή μου, όμως σου δείχνω τα μέτρα της αγάπης, που αναγκάζει τον εαυτό της και στα υπέρμετρα.
Να, θαύμασα το πρόσωπό σου και δέχομαι και τις βαστάζω, αλλά μ’ αυτόν τον όρο, να βαστάξεις και συ τη φύλαξη των λόγων και των εντολών μου• διότι είναι σωτηριώδεις και μ’ αυτούς θα ζήσεις χωρίς ντροπή.
... Κάποιος από τους Πατέρες που ησύχαζε ζήτησε από τον ίδιο μεγάλο Γέροντα να προσευχηθεί γι’ αυτόν.
Όταν ένας άνθρωπος στέλνει κάποιον δικηγόρο να συνηγορήσει γι’ αυτόν στο βασιλέα, πάντα προσεύχεται γι’ αυτόν, ώστε να εισακουσθεί• δεν εισακούεται ο δικηγόρος, αλλά η δέηση την οποία έστειλε στο βασιλιά. Και εσείς λοιπόν να εύχεσθε το ίδιο, για να εισακουσθώ. Και δείχνοντας υπακοή σε σας εύχομαι σύντομα για υγεία και σωτηρία της ψυχής και του σώματός σας, διότι, εάν εισακουσθώ (ο Θεός όλων ακούει), το αποδίδω στις δικές σας ευχές. Διότι ούτε δικηγόρος έγινα, ώστε να συνηγορώ, δηλαδή δίκαιος, ούτε παρρησία έχω• αλλά έχω τον εαυτό μου σαν δούλο που στέλλεται. Ο Κύριος λοιπόν ας ακούσει τις ευχές. Προσευχηθείτε για μένα τον ταλαίπωρο.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18A, σελ.65, 83, 103-5, 163)
11. «Εκ της ρίζης Ιεσσαί εξ οσφύος του Δαβίδ» (ΜΣ)
Αναζητώντας η Εκκλησία το γενεαλογικό δένδρο της Θεομήτορος, φθάνει στις ρίζες του που είναι ο Ιεσσαί και ο Υιός του βασιλεύς Δαβίδ. Στην Κ. Διαθήκη, κατά τη συνήθεια να γενεαλογούνται μόνο οι άντρες, αναφέρεται μόνο το γενεαλογικό δένδρο του Ιωσήφ (Ματθ. α' 1 –16), και ότι ο Ιωσήφ καταγόταν «εξ οίκου και πατριάς Δαβίδ» (Λουκ. β' 4), στον οποίο ο Θεός είχε δώσει την υπόσχεσι: «εκ καρπού της κοιλίας σου θήσομαι επί του θρόνου σου» (Ψαλμ. 131, 11). Το πρόσωπο επομένως της Θεοτόκου αποτελεί την εκπλήρωσι της υποσχέσεως αυτής του Θεού, που πριν 1000 ολόκληρα χρόνια είχε κάνει ο Θεός στον Δαβίδ τον Βασιλέα.
Το γενεαλογικό δένδρο της Θεοτόκου απλώνεται λοιπόν σε μια ολόκληρη χιλιετία. Το υπεραιωνόβιο αυτό δένδρο το διατηρεί στην ύπαρξι η υπόσχεσις του Θεού που το διατρέχει σαν ζωντανός χυμός. Και ο σκοπός της διαιωνίσεως του γενεαλογικού αυτού δένδρου δεν ήταν άλλος παρά η εμφάνισις του «καρπού», της Θεομήτορος δηλαδή. «Όπως το δένδρο υπάρχει για τον καρπό, έτσι και η κτίσις υπάρχει για την Παρθένο και η Παρθένος για τον Χριστό» (Κ, 30). Ο ίδιος συγγραφεύς, κάνοντας μια προέκτασι της σκέψεως αυτής σημειώνει, ότι «όπως για χάρη του καρπού υπάρχει το δένδρο, έτσι για χάρη της Παρθένου δόθηκε και η αρμονία και η ίδια η ύπαρξι σ’ όλη την κτίση, και στον ουρανό και στη γη και στον ήλιο και σε κάθε τί που υπάρχει» (Κ, 169). Την ίδια σκέψι κάνει και ο Ευδοκίμοφ: «Ο κόσμος – γράφει– δημιουργήθηκε για τη θέωσι της δημιουργίας· το παγκόσμιο αυτό σχέδιο προεκληρώθηκε στο πρόσωπο της Παρθένου που αποτελεί την αρχετυπική προεικόνιση» (Ε, 311).
Το ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν απ’ τον άνθρωπο, λέγει ο Ι. Χρυσόστομος, αυτό φανερώνει ότι ο Θεός τον έκτισε σαν παλάτι μέσα στο οποίο έπειτα εγκατέστησε τον άνθρωπο σαν άρχοντα και Βασιλέα (εις την Γένεσιν, ομ. Η'). Συνεχίζοντας τη σκέψι αυτή μπορούμε να πούμε, ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε για την «Παντάνασσα» του κόσμου, την Θεοτόκο, η οποία έμελλε να γεννήση τον πραγματικό βασιλέα του Ουρανού και της Γης, τον Θεάνθρωπο Κύριο.
Καθώς ζούμε και κυκλοφορούμε μέσα στον ωραίο αυτό «κόσμο», στο παλάτι αυτό του Δημιουργού, καθώς ψηλαφούμε τα δένδρα, τις πέτρες, το χώμα, τα λουλούδια, τα νερά... ας θυμόμαστε τον Βασιλέα και την Βασίλισσα για τους οποίους κυρίως κτίσθηκε απ’ τον Δημιουργό το πανέμορφο αυτό Ανάκτορο. Και ας μη λησμονούμε, ότι κι εμείς κατοικούμε μέσα στο ευρύχωρο αυτό Ανάκτορο, σαν πρίγκηπες του Ουρανίου Βασιλέως.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 32-33)
Ο ΑΒΒΑΣ Ιωάννης ο Κολοβός προσέυχόταν χρόνια στον Θεό να τον απαλλάξει από τα πάθη που φώλιαζαν μεσα του κι απ’ όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες. Όταν επιτέλους πήρε αυτό το χάρισμα, έγινε αμέριμνος.
Στο βάθος όμως της ψυχής του υπήρχε κάποια ανησυχία. Πήγε λοιπόν να συμβουλευτεί τον Γέροντά του, τον Αββά Ποιμένα.
- Βλεπω τον εαυτό μου σε μεγάλη ανάπαυση, Αββά. Δεν έχω πια κανένα πολεμο.
- Πήγαινε αμέσως και παρακάλεσε τον Θεό να σου ξαναστείλει τους πειρασμούς που είχες πρώτα, του είπε αυστηρά ο Όσιος. Δεν έμαθες ακόμη πως με τον πνευματικό αγώνα προκόβει η ψυχή στην αρετή;
Ο Αββάς Ιωάννης έκανε όπως τον συμβούλεψε ο Πνευματικός του. Δεν προσευχήθηκε πια ν’ απαλλαγεί από κάθε πόλεμο, αλλά έλεγε στον Θεό με πολλή ταπείνωση:
- Κύριε, δος μου δύναμη την στιγμή του πειρασμού.
ΈΝΑΣ νέος υποτακτικός ρώτησε καποτε τον Όσιο Ποιμένα:
- Τί να κανω, Αββά, που οι δαίμονες δεν παύουν να με πολεμούν άγρια;
- Εσένα, παιδί μου, πολεμούν οι δαίμονες; είπε μ’ έκπληξη ο Όσιος. Να είσαι βέβαιος πως αυτοί δεν πολεμούν τον άνθρωπο, όσο κάνει τα θελήματά τους, αλλά αυτά γίνονται δαίμονες και τον πολεμούν καθημερινώς. Ξέρεις με ποιούς πολεμησαν οι δαίμονες; Με τον θεόπτη Μωυσή και τους ομοίους του Αγίους.
ΌΣΟ προκόβουν οι αγωνιστές, έλεγε η Οσία Συγκλητική, τόσο πολλαπλασιάζονται οι αντίπαλοί τους.
ΤΙ ΝΑ κάνω, Αββά, που με πειράζουν τα πάθη και οι δαίμονες; ρώτησε τον Όσιο Σισώη ένας νέος μοναχός.
- Μην λες πως πειράζεσαι από τους δαίμονες, παιδί μου, αποκρίθηκε ο Γέροντας, γιατί οι πιο πολλοί πειραζόμαστε από τις κακές μας επιθυμίες.
ΑΡΧΑΡΙΟΣ ακόμη στην μοναχική ζωή ο Μωυσής ο Αιθίοψ, πολεμήθηκε από σαρκική επιθυμία. Πήγε τότε ταραγμένος να εξομολογηθεί στον Αββά Ισίδωρο.
Ο Γέροντας τον άκουσε με συμπάθεια κι αφού του έδωσε τις συμβουλές που έπρεπε, του είπε να γυρίσει πίσω στο κελλί του. Επειδή όμως εκείνος δίσταζε ακόμη, μήπως επιστρέφοντας του ανάψει πάλι η φλόγα της κακής επιθυμίας, ο Αββάς Ισίδωρος τον πήρε από το χέρι και τον ανέβασε σ’ ένα μικρό δωμάτιο, που είχε πάνω από το κελλί του.
- Κοίταξε εδώ, του είπε, δείχνοντάς του προς την δύση.
Είδε τότε ο Μωυσής ένα ολόκληρο στράτευμα από πονηρά πνεύματα με τεντωμένα τόξα, έτοιμα για πολεμο, και τρόμαξε.
- Κοίταξε τώρα προς την ανατολή, είπε πάλι ο Γέροντας. Μυριάδες αγγέλων σε στρατιωτική παράταξη ήταν έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν τον εχθρό.
Όλοι αυτοί, του είπε ο Αββάς Ισίδωρος, είναι σταλμένοι από τον Θεό να βοηθήσουν τον αγωνιστή. Βλέπεις πως οι υπερασπιστές μας είναι πολύ περισσότεροι και ασυγκρίτως ισχυρότεροι από τους εχθρούς μας;
Ο Μωυσής ευχαρίστησε με την καρδιά του τον Θεό γι’ αυτή την αποκάλυψη και παίρνοντας θάρρος γύρισε στο κελλί του να συνεχίσει τον αγώνα του.
(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 36-38 )