Ένας αδελφός σε κάποια συνάντηση, τούς είπε λόγο για κάποιον άλλο. Ο άλλος τότε από συναρπαγή διαβόλου, επειδή υποψιάσθηκε ότι το είπε γι’ αυτόν, ταράχθηκε πάρα πολύ και ενώ τον διαβεβαίωνε εκείνος γι’ αυτό, αυτός δεν το δεχόταν. Έτσι, αφού εξαιτίας αυτού έγινε ανάμεσα τους μικρή αντιλογία, πήγαν και οι δύο προς τους πατέρες και ανέφεραν το πράγμα στον γέροντα.
Απόκριση: Σαν ομόψυχοι που είστε σας λέγω όλη την αλήθεια ενώπιων του Θεού. Και οι δύο χρωστάτε να βάλετε μετάνοια στον Θεό, όχι επιπόλαια, αλλά με όλη την καρδιά σας, για να σας συγχωρέσει με τις προσευχές των πατέρων σας. Εσύ διότι, όταν συκοφαντήθηκες, δεν βάσταξες την κατάκριση λέγοντας, ‘εγώ αμάρτησα και είμαι όλος αμαρτία, διότι εξαιτίας μου ταράχθηκε ο αδελφός μου’, και αυτός, διότι δεν διευκρίνισε, πριν πει το λόγο, ότι δεν λέχθηκε για σένα, και ότι δεν είχε να πει τίποτε αντίθετο μέχρι θανάτου. Αλλά και αυτός δεν βρέθηκε να έχει υπομονή προς εσένα. Πλην όμως εσείς δεν έχετε ευθύνη, αλλ’ εμείς είμαστε αίτιοι των κακών, διότι δεν έχομε προσευχές. Διότι αν είχαμε, θα μπορούσατε να προστατευθείτε από τον πονηρό που σπείρει ανάμεσα σας ζιζάνια για να σας πειράξει, και αυτό προσευχόμαστε, να προστατευθείτε εσείς.
Δεν φοβάσθε το κρίμα του Θεού, για να μη σκανδαλισθούν με σας οι άνθρωποι, λέγοντας: ‘κοίταξε τα τέκνα των πατέρων πως δεν έχουν υπομονή, άλλα συγκρούονται’. Αν λοιπόν ντρέπεσθε να βάλετε μετάνοια ο ένας στον άλλο με όλη σας την καρδιά, εμείς θα βάλομε για σας, διότι σε μας ταιριάζει αυτή η ντροπή.
Είθε ο Κύριος να σας συγχωρήσει και να σας φυλάξει από τον πονηρό, και είθε να τον συντρίψει κάτω από τα πόδια σας γρήγορα. Γίνετε ομόψυχοι στο όνομα του Κυρίου και ομόδοξοι.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Γ, σελ.299)
38. Αν αμφιβάλλης για την αλήθεια κάθε προσώπου ή κάθε γεγονότος που περιγράφει η Γραφή, θυμήσου ότι «πάσα γραφή θεόπνευστος» (Β’ Τιμ. γ’ 16), όπως λέγει ο Απόστολος. Είναι λοιπόν αληθινή σε όλα. Δεν περιλαμβάνει φανταστικά πρόσωπα, μύθους και θρύλους. Ακόμη και οι Παραβολές, που είναι συμβολικές ιστορίες, έχουν μέσα τους μόνον αλήθεια. Αμφιβάλλοντας για τη Γραφή κανείς, αμαρτάνει εναντίον της αληθείας της. Και η αλήθειά της δεν είναι άλλη παρά ο Ίδιος ο Θεός, η Αυτοαλήθεια. «Εγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια» (Ιω. ιδ’ 6), είπε ο Κύριος. «Ο λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστιν» (Ιω. ιζ’ 17), είπε ο Ιησούς Χριστός στον Θεό και Πατέρα του. Να παραδέχεσαι λοιπόν το σύνολο της Γραφής σαν αλήθεια.
39. Μη δίνεις τόπο στις σκοτεινές τάσεις του κακού που παρουσιάζονται στην καρδιά σου εναντίον του πλησίον σου. Σύντριβέ τις με τη δύναμι της πίστεως. Μείνε καλός και άκακος. «Πορεύου ἄμωμος καί ἐργαζόμενος δικαιοσύνην˙μή ποίει τῷ πλησίον σου κακόν» (Ψαλμ. ιδ’ 2, 3). Όταν ανακύπτουν τέτοιες τάσεις, βίασε τον εαυτό σου να είσαι πράος, γεμάτος αγάπη Χριστού. Έτσι, οι τάσεις αυτές θα εξαφανισθούν σαν καπνός.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 34)
36. Όταν παρακαλής τον Θεό να σου συγχωρήση τα αμαρτήματα, πίστευε ακράδαντα ότι θα το κάμη. Ο Κύριος είναι πάντοτε πρόθυμος να συγχωρήση τον αμαρτωλό, που αληθινά και ειλικρινά ζητεί την άφεσι. Τα πλήθη των αμαρτιών μας είναι ένα τίποτε μπροστά στην άβυσσο του θείου ελέους. Μας λέγει ο ίδιος ο Κύριος: «Πάντα όσα αν προσευχόμενοι αιτείσθε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και έσται υμίν» (Μαρκ. ια’ 24). Το να μην είμαστε λοιπόν βέβαιοι ότι θα λάβουμε αυτό που ζητήσαμε, είναι βλασφημία κατά του Θεού.
37. Κατέχουμε μία πυξίδα, που μας δείχνει κατά που πρέπει να πλέουμε, στο πέλαγος της παρούσης ζωής. Μας δείχνει την κατεύθυνσι της πνευματικής Ανατολής, δηλαδή που είναι ο Χριστός. Και της πνευματικής Δύσεως, δηλαδή που είναι ο Διάβολος και ο αιώνιος θάνατος. Είναι η συνείδησίς μας. Δεν εξαπατά και δεν αποκρύβει τους πλανερούς δρόμους. Ας τη διαβάζουμε προσεκτικά. «Εάν η καρδιά ημών μη καταγινώσκη ημών, παρρησίαν έχομεν προς τον Θεόν» (Α’ Ιω. γ’ 21), δηλαδή πλέουμε τότε προς ανατολάς.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 33-34)
«Αλλά ο Ιακώβ απάντησε: Δε θα σε αφήσω αν δε με ευλογήσεις» (Γέν. 32:26)
Κάποτε ο Γ. Μίλλερ άρχισε να προσεύχεται καθημερινά για πέντε φίλους του. Έπειτα από πολλούς μήνες, ένας απ’ αυτούς πίστεψε στο Χριστό. Δέκα χρόνια αργότερα, πίστεψαν άλλοι δύο. Για να σωθεί ο τέταρτος πέρασαν 25 ολόκληρα χρόνια. Ο Μίλλερ εξακολούθησε να προσεύχεται επίμονα για τον πέμπτο φίλο του μέχρι το θάνατό του, και στη διάρκεια των 52 εκείνων χρόνων ποτέ δεν έπαψε να ελπίζει ότι κι αυτός θα δεχόταν το Χριστό. Η πίστη του ανταμείφτηκε, γιατί πολύ σύντομα μετά το θάνατό του σώθηκε κι ο πέμπτος φίλος του.
Στο κεφ. 32 της Γένεσης, διαβάζουμε ότι ένας άγγελος του Κυρίου πάλεψε με τον Ιακώβ. Από την εμπειρία του μπορούμε να πάρουμε δύο σπουδαία μαθήματα για την επίμονη προσευχή. Πρώτον, ο πατριάρχης ήταν μόνος του όταν παρουσιάστηκε σ’ αυτόν ο Θεός. Έτσι, η πιο αποτελεσματική προσευχή μας γίνεται συνήθως όταν κι εμείς μένουμε μόνοι με το Θεό. Δεύτερον, παρόλο που ο Ιακώβ αναγνώρισε τη δική του αδυναμία, εξακολούθησε να στηρίζεται στο Θεό, γιατί επιθυμούσε να λάβει την ευλογία Του. Κι ο Κύριος πράγματι αντάμειψε την επιμονή του.
«Και ό,τι του ζητούμε μας το δίνει αυτός…» (Α’ Ιωάννη 3:22)
Κάποιος εξηγούσε σ’ έναν απλοϊκό χριστιανό τις θαυμαστές ιδιότητες του ίντερνετ. «Ξέρεις, μπορείς να στείλεις ένα μήνυμα σε κάποιον στην άλλη άκρη του κόσμου και μπορείς να πάρεις απάντηση την άλλη στιγμή!». «Δεν είναι και πολύ σπουδαίο αυτό», απάντησε εκείνος. «Εγώ ξέρω κάτι πολύ πιο θαυμαστό. Ξέρω ένα μέσο που την απάντηση την παίρνεις προτού στείλεις το μήνυμα!» Έκπληκτος ο συνομιλητής του τον ρώτησε: «Τι εννοείς;». «Εννοώ», απάντησε ο πιστός, «αυτό που λέει ο Προφήτης: “Ακόμα πριν προλάβουν να μου φωνάξουν, εγώ θα τους έχω αποκριθεί. Ακόμα πριν τελειώσουν την προσευχή τους, εγώ θα κάνω να εκπληρώνεται”» (Ησαϊας 65:24). Την πείρα μιας τέτοιας επικοινωνίας με το Θεό την έχουν μόνο όσοι έγιναν παιδιά Του μέσω του σωτήριου έργου του Χριστού.
Πατέρα μας Ουράνιε, πόσο Σ’ ευχαριστούμε που είσαι πρόθυμος να απαντήσεις στις προσευχές μας πριν ακόμα εμείς προλάβουμε να τις εκφράσουμε, γιατί είσαι Θεός παντογνώστης και γνωρίζεις τις καρδιές μας και όλες τις ανάγκες μας. (Σ.Α.Ι.)
(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)
Η ανακούφιση του φυλακισμένου
Παρόμοιο, με τα προηγούμενα, περιστατικό διηγήθηκε κάποτε ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων,
πατριάρχης Αλεξανδρείας (610-619) στους κληρικούς του, για να τους αποδείξει πόσο πολύ ωφελούν οι λειτουργίες:
Ένας νέος από την Κύπρο, συμπατριώτης του αγίου, οδηγήθηκε αιχμάλωτος στην Περσία και κλείστηκε σε μια φυλακή,
που ονομαζόταν Λήθη. Υπήρχε αυστηρός περσικός νόμος να μη βγαίνουν ποτέ ζωντανοί όσοι φυλακίζονταν εκεί.
Κάποτε όμως μερικοί κατάφεραν να δραπετεύσουν. Αυτοί πληροφόρησαν λάθος τους συγγενείς του νέου ότι πέθανε μέσα στη φυλακή. Ύστερ’ απ’ αυτό οι γονείς του πήγαιναν τρεις φορές το χρόνο πρόσφορα στην εκκλησία για την ανάπαυση της ψυχής του, πιστεύοντας πως είναι νεκρός.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Μια μέρα ο νέος κατάφερε να δραπετεύσει και να γυρίσει στην πατρίδα του.
Η έκπληξη και η χαρά των γονιών του ήταν απερίγραπτη, γιατί δεν τον υποδέχθηκαν σαν δραπέτη από τη φυλακή,
αλλά σαν νεκραναστημένο.
Ύστερα του διηγήθηκαν πως, για την ανάπαυση της ψυχής του, μνημόνευαν ιδιαίτερα το όνομά του στις λειτουργίες των Φώτων, του Πάσχα και της Πεντηκοστής.
Τότε ο νέος τους διαβεβαίωσε συγκινημένος ότι τις μέρες εκείνες εμφανιζόταν κάποιος λαμπροφόρος, που τον ελευθέρωνε για λίγο από τις αλυσίδες.
[16]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ.23)
Ο αββάς Μακάριος και ο διάβολος
Ο αββάς Μακάριος ο Αιγύπτιος κατοικούσε στην βαθειά έρημο σαν ησυχαστής.
Πάρα κάτω απ’ αυτόν υπήρχε μια σκήτη με πολλούς αδελφούς.
Κάποτε, καθώς παρατηρούσε τον δρόμο, βλέπει τον διάβολο και τον ρωτά:
- Που πηγαίνεις;
- Πάω να πειράξω τους αδελφούς της σκήτης, απαντά εκείνος και απομακρύνεται.
Αργότερα τον βλέπει να επιστρέφει και του λέει:
- Είθε να σωθείς.
- Πώς να σωθώ; Αφού όλοι στη σκήτη μου φέρθηκαν άσχημα και κανείς δεν με ανέχεται, αποκρίνεται ο διάβολος,
- Ώστε δεν έχεις κανένα φίλο εκεί; τον ρωτά ο αββάς.
- Έχω έναν. Και αυτός τουλάχιστον με ακούει. .
- Και ποιό είναι το όνομα του φίλου σου;
- Θεόπεμπτος, λέει ο διάβολος και φεύγει.
Ο όσιος Μακάριος σηκώνεται τότε και ξεκινά για την σκήτη.
Οι αδελφοί, που έμαθαν ότι έρχεται, βγαίνουν με βάγια για να τον υποδεχθούν.
Εκείνος ζήτησε να μάθει ποιός είναι ο Θεόπεμπτος. Όταν τον βρήκε, πήγε στο κελλί του.
Ο αδελφός τον δέχθηκε με χαρά. Μόλις έφυγαν οι άλλοι, ο αββάς του λέει:
- Πώς είσαι, αδελφέ;
- Καλά με τις ευχές σου.
- Μήπως έχεις πόλεμο με τους λογισμούς;
- Καλά είμαι.
- Εγώ, τί να σου πω; Τόσα χρόνια ασκητεύω, κι όλοι με τιμούν,
και όμως παρά τα γεράματά μου δεν μ’ αφήνουν ήσυχο οι αισχροί Λογισμοί.
- Πίστεψε με, γέροντα, και σε μένα το ίδιο συμβαίνει.
Ο αββάς Μακάριος συνέχισε να υποκρίνεται ότι έχει πολέμους και από άλλους λογισμούς,
έως ότου ο μοναχός Θεόπεμπτος του απεκάλυψε όλες τις δυσκολίες του. Μετά τον συμβούλευσε και τον ευλόγησε.
Όταν γύρισε στην δική του έρημο, ξαναβλέπει τον διάβολο και του λέει:
- Πού πηγαίνεις πάλι;
- Πάω να ξαναπειράξω τους αδελφούς της σκήτης, άπαντά εκείνος και φεύγει.
Στον γυρισμό του λέει ο όσιος:
- Πώς τα πέρασες με τους αδελφούς;
- Άσχημα, άπαντά ο διάβολος. Και το χειρότερο είναι ότι κι αυτός ο φίλος μου ο Θεόπεμπτος,
που μέχρι τώρα με υπήκουε, δεν ξέρω πώς, χάλασε και δεν με ακούει, με πολεμά μάλιστα περισσότερο από τους άλλους.
Τόσο που ωρκίσθηκα για αρκετό καιρό να μην ξαναπατήσω στην σκήτη.
(Γεροντικόν)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος πρώτος, σελ.27-28)
Γάμος ή παρθενία;
Σ ένα φίλο, που αντιμετώπιζε δίλημμα γάμου ή παρθενίας,
ο Γέροντας πρόσφερε πολλές προοπτικές σωτηρίας και τον απάλλαξε από το άγχος του διλήμματος,
πριν ακόμη διαλέξει οτιδήποτε, λέγοντάς του :
" Μην ταλαιπωρείσαι άδικα, καταπιέζοντας τον εαυτό σου ν' αποφασίσεις τώρα να διαλέξεις.
Άφησέ τον εαυτό σου ελεύθερο από την επίμονη αυτή σκέψη και δώσε όλη την προσοχή σου,
πως να αγαπήσεις το Χριστό, που σε αγαπά.
Όλα του Χριστού είναι, παρελθόν, παρόν και μέλλον μας, όπου φανερώνεται η Πρόνοιά Του,
μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια της ζωής μας. Μπορεί να κάνεις οικογένεια, μπορεί να πας όπου σου αρέσει να αφιερωθείς. Μπορεί όμως και να μην κάνεις τίποτε απ' αυτά, να μείνεις στο σπίτι σου, όπως είσαι τώρα.
Πάλι σώζεσαι, φτάνει ν' αγαπάς το Χριστό. Ο Χριστός θα φέρει τη λύση που σου ταιριάζει περισσότερο,
που θα μιλήσει καθαρά στην ψυχή σου. Μη στεναχωρείσαι. Και τώρα επάνω στο δρόμο του Χριστού είσαι".
[ Γ 367π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.257)
Το κέρδος και η απώλεια.
Όταν βλέπεται από κοντά το κέρδος, φαίνεται ως κέρδος. Όταν βλέπεται από μακριά, φαίνεται ως απώλεια.
Όταν βλέπεται από κοντά η απώλεια, φαίνεται ως απώλεια. Όταν βλέπεται από μακριά η απώλεια, φαίνεται ως κέρδος.
Το κέρδος του Θεού είναι το μοναδικό κέρδος, το οποίο είναι κέρδος και από κοντά και από μακριά.
Εξαφάνιση.
Μέγιστος θα είσαι τότε, όταν τον εαυτό σου με τη σκέψη μεταμορφώσεις σε τίποτα.
Όταν με το πνεύμα υψωθείς έως το Πνεύμα το ατελείωτο και δίχως τέλος, και παρατηρείς τον εαυτό σου απ’ αυτό το ύψος, από μακριά, σαν ένα αντικείμενο, κατά τον ίδιο τρόπο αντικειμενικά όπως τώρα, που από το σώμα παρατηρείς όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα γύρω σου.
Όταν από αυτό το ύψος, την απόσταση, κοιτάξεις τον εαυτό σου ως νεκρό, σαν σκόνη σκορπισμένη, εξαφανισμένο και αισθανθείς όλα τα υπόλοιπα σώματα -όλα και καθενός- ως δικά σου.
Όταν υποδύεσαι την Αθανασία και τη Ζωή, ώστε να γνωρίσεις την ελεεινή και μάταιη δουλειά του θανάτου και γνωρίσεις τον ίδιο τον θάνατο στο παρελθόν• λέω στο παρελθόν, χωρίς όμως παρόν και μέλλον.
Τότε ο θάνατος, που ασταμάτητα απειλεί να σου πάρει το σώμα, δεν θα είναι για εσένα πιο φοβερός από τον άνεμο, που απειλεί να σου πάρει το καπέλο.
Αφού τότε θα ξέρεις, ότι η ψυχή σου μπορεί δίχως σώμα όπως και το κεφάλι δίχως καπέλο.
(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 23-25).
"Αγάπα όλους"
Η αγάπη του Γέροντα δεν είχε σύνορα, ήταν απεριόριστη.
Επεκτεινόταν σ' όλα τα παιδιά του Θεού, σ' όλους τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς.
Μου έλεγε: "Το στεφάνι της αγάπης μας στους φίλους έχει ξένα σώματα (υπολογισμό, ανταπόδοση, ματαιοδοξία, συναισθηματική αδυναμία, εμπαθή συμπάθεια),
ενώ το στεφάνι της αγάπης μας στους εχθρούς είναι καθαρό".
Μου έλεγε ακόμη: "Η εν Χριστώ αγάπη μας πρέπει να φθάνει παντού, ακόμη και στους χίπηδες στα Μάταλα.
Ήθελα πολύ να πάω εκεί, όχι για να τους κάνω κήρυγμα ή να τους κατηγορήσω, αλλά για να ζήσω μαζί τους "χωρίς αμαρτίες"
και ν' αφήσω να μιλήσει μόνη της η αγάπη του Χριστού, που μεταμορφώνει. Είδα τους χίπηδες και τους λυπήθηκα.
Ήσαν σαν "πρόβατα μή έχοντα ποιμένα".Στο θέμα των κοινωνικών μου σχέσεων,
με συμβούλευε: "Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες,
αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν.Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε.
Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε στον εαυτό μας.
Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού."
[ Γ 40-1 ]
"Όταν αγαπάς το Χριστό, αγαπάς όλους"
Ο Γέροντας Πορφύριος ζούσε την κοινωνία του με τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού.
Γι' αυτό και ήταν ο κατ' εξοχήν άνθρωπος της Εκκλησίας.
"Ο Χριστός είναι η Εκκλησία και η Εκκλησία είναι ο Χριστός, που μας έχει προσλάβει όλους στον Εαυτό Του.
Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς συγχρόνως όλους τους ανθρώπους, χωρίς να ρωτάς αν οι άνθρωποι είναι άξιοι της αγάπης ή ακόμη αν την αποδεχθούν
ή την απορρίψουν. Όταν θέλεις να συναντήσεις τον Χριστό, θα Τον βρείς στο χώρο της Εκκλησίας, γιατί εδώ είναι ενωμένη
ολόκληρη η ανθρωπότητα με τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού.
Δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τον Χριστό και να μην τα έχεις καλά με τους άλλους ανθρώπους".
Αυτά και πολλά άλλα συνήθιζε να μας λέγει ο Γέροντας με τον απλό, αλλά χαριτωμένο, χαρούμενο και ευχάριστο τρόπο του.
Με το παράδειγμά του μας δίδασκε, ότι η αγάπη μας στον Χριστό περνάει μέσα από τους άλλους ανθρώπους.
Έλεγε ο Γέροντας:"Η σωτηρία μας, η Βασιλεία του Θεού, ο Παράδεισος είναι ο ίδιος ο Χριστός, δηλ. η Εκκλησία".
[ Όσιος Γρηγόριος, αρ.17 (1992), σ. 84 ]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 54-55)
10. «Ναόν σε καθαρόν… ο Παντουργός εύρηκε μόνην εκ του αιώνος» (Π).
Ο Λόγος του Θεού σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της Π. Διαθήκης αναζητάει το πρόσωπο που θα δεχθή να γίνη μητέρα Του· που θα συνεργασθή μαζί του για τη σωτηρία του ανθρώπου και την ανακαίνισι του κόσμου. Ο Θεός αναζητάει άξιο τόπο και έμψυχο ναό για να κατοικήση ο ίδιος στη γη, ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτό που γράφει ο Δαβίδ για τον εαυτό του μπορούμε να πούμε ότι ισχύει κυρίως για τον Λόγο του Θεού: «Ει δώσω ύπνον τοις οφθαλμοίς μου και τοις βλεφάροις μου νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις μου, έως ου εύρω τόπον τω Κυρίω, σκήνωμα τω θεώ Ιακώβ» (Ψαλμ. 131, 4 –5) .
Η νοσταλγική αυτή αναζήτησις του Υιού και Λόγου του Θεού άρχισε από τότε που ο Αδάμ κι η Εύα αρνήθηκαν την κλήσι και έχασαν την εκλογή. Από τότε, όλοι οι δρόμοι και τα μονοπάτια της ιστορίας αντηχούν από τη φωνή του Θεού: «Αδάμ, που ει;» (Γεν. γ' 9). Οι άνθρωποι, καθώς ακούνε τη φωνή του Θεού, φεύγουν και κρύβονται (Γεν. γ' 8), νομίζοντας ότι ο Θεός τους αναζητεί για να τους τιμωρήση... Κι όμως. Εκείνος το μόνο που βαθειά επιθυμεί είναι να βρη ανάμεσά τους τόπο και τρόπο αναστηλώσεως «της σκηνής του Δαβίδ της πεπτωκυίας» (Αμ. θ' 11) για να κατοικήση ξανά ανάμεσα στους ανθρώπους.
Ο Θεός, τον έμψυχο ναό που αναζητούσε για να κατοικήση σωματικά, τον βρήκε στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Αυτή ήταν η μόνη «εκ του αιώνος» κατάλληλη για να γίνη κατοικία της θεότητος. Διότι αυτή τελικά αποδέχθηκε την κλήσι του Θεού.
Ο καθένας, νοιώθοντας την αμαρτωλότητά του, ντρέπεται και φοβάται τον Θεό. Γι΄ αυτό, όταν, κατά κάποιο τρόπο, ακούη τη φωνή Του, φεύγει, «κρύβεται από προσώπου του Θεού του»... Στην πραγματικότητα όμως ο Θεός τρέχει πίσω μας, αναζητώντας τόπο και τρόπο να ξαναστήση κοντά μας τη σκηνή του. Διότι ο Θεός θέλει να μένη κοντά μας, όπως τον καιρό του Παραδείσου. Η Παναγία ήταν Εκείνη που έγινε ναός και σκηνή του Θεού, κατά μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο. Ο καθένας όμως μπορεί να γίνη «ναός του Θεού» (Α΄ Κορ. γ΄ 16) αρκεί να το θέλη. Διότι Εκείνος οπωσδήποτε το θέλει και βαθειά το επιθυμεί να «ενοικήση και εμπεριπατήση» μέσα στον προσωπικό και κοινωνικό χώρο των ανθρώπων και να γίνη για όλους «Θεός και Πατέρας» τους (Β΄ Κορ στ' 16 –18) .
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 31-32 )