Η λέξη χάρισμα προέρχεται από το ρήμα χαρίζω που σημαίνει προσφέρω ως δώρο. Ο Θεός μας δίνει τα χαρίσματα κι εμείς με τη σειρά μας πρέπει να τα αξιοποιήσουμε προς όφελος μας αλλά και προς όφελος του αδερφού. Να τα μοιραζόμαστε … όχι μόνο για μας! Ποιο το νόημα να είμαι ευλογημένη με το χάρισμα της ελεημοσύνης και εγώ να κρατώ μόνο για τον εαυτό μου τα υλικά αγαθά ή τους πνευματικούς καρπούς του αγώνα μου όταν δίπλα μου άνθρωποι υποφέρουν; Γιατί μου έδωσε ο Κύριος αυτό το χάρισμα; Δεν έχει ανάγκη φυσικά Εκείνος ανταλλάγματα από εμάς! Τις εντολές Του μας τις έδωσε για τη σωτηρία της ψυχής μας και κανέναν δεν πιέζει! Για μας θέλει να είμαστε τηρητές του Λόγου Του… για τη δική μας θεραπεία, το δικό μας αγιασμό!’ ‘ Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται’. Δηλαδή ‘ Μακάριοι είναι οι ευσπλαχνικοί και επιεικείς που συμπονούν στη δυστυχία του πλησίον, διότι αυτοί θα ελεηθούν από το Θεό την ημέρα της Κρίσεως’.
Αν είμαι ευλογημένη με το δώρο της προσευχής, να πηγαίνω κοντά στον Κύριο και να προσεύχομαι όχι μόνο για μένα αλλά για κάθε άνθρωπο για τον οποίο αντιλαμβάνομαι ότι χρειάζεται τη βοήθεια του Θεού αλλά και για τη μετάνοια όλου του κόσμου! Αν έχω ευλογηθεί με το χάρισμα του κηρύγματος, να γίνω ιεροκήρυκας και αν έχω το χάρισμα μιας καρδιάς γεμάτης Αγάπης να γίνω μια αγκαλιά και ένα λιμάνι για κάθε άνθρωπο που υποφέρει από την έλλειψη της. Και αυτός που έχει το χάρισμα της ευγνωμοσύνης να μη σταματάει να δοξολογεί το Θεό και έτσι εξομοιώνεται με άγγελο! Και όποιος έχει το χάρισμα μιας ισχυρής πίστης να στηρίζει αυτούς που έχουν ακόμα ασθενική πίστη. Και αν ακόμα σου έχει δοθεί το δώρο της ειρήνης είναι αμαρτία να μην τη μεταδίδεις και στους άλλους ανθρώπους! ‘ Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται’. Δηλαδή ‘ Μακάριοι είναι εκείνοι που έχουν μέσα τους την εκ του αγιασμού ειρήνη και μεταδίδουν αυτή και στους άλλους διότι αυτοί θα αναγνωρισθούν και θα ανακηρυχθούν στον ουράνιο κόσμο υιοί Θεού’.
Και αν έχεις ευλογηθεί να βλέπεις το Θεό με τα μάτια της ψυχής σου, γίνε φως, λαμπάδα αναμμένη, δρόμος για όλους τους ανθρώπους που ακόμα δεν έχουν ‘δει’ τον Αναστημένο Χριστό! Και πάντα να θυμάσαι την Αγία Τριάδα η οποία εκφράζει το μοίρασμα, την κοινωνία και την Αγάπη! Δεν είναι αληθινός χριστιανός αυτός που δεν μοιράζεται τα δώρα του Θεού με τους άλλους ανθρώπους. Και να ξέρεις πως όλοι οι άνθρωποι είναι προικισμένοι με χαρίσματα από το Θεό απλά δεν είναι σε όλους τα ίδια !
Όποιος θέλει λοιπόν να γίνει μιμητής του Χριστού ας αξιοποιεί τα δώρα και τις ευλογίες Του προς όφελος και των συνανθρώπων του γιατί με αυτό τον τρόπο επιτελεί το θέλημα του Θεού που εξέφρασε με την εντολή Του ‘ Αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς’. Δηλαδή ‘Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον καθώς εγώ σας αγάπησα’[ Ιω. ιε,12] . Άλλωστε η αγάπη θεραπεύει δυο ανθρώπους… και εκείνον που την προσφέρει και εκείνον που τη δέχεται! Ας ακολουθούμε λοιπόν κι εμείς το δρόμο της θυσιαστικής Αγάπης του Χριστού για να οδηγηθούμε μια μέρα κοντά Του και να μας πει ‘ Ελάτε οι ευλογημένοι του Πατέρα μου , κληρονομήστε τη βασιλεία που είναι ετοιμασμένη για σας από τη δημιουργία του κόσμου, επειδή πείνασα και μου δώσατε να φάω...’.[ Ματθ. κε,34-36] (A.K.B)

ιη’. Ένας αδελφός συμβουλεύθηκε τον Αββά Θεόδωρο, λέγοντας: «Θέλω Να φέρω σε πέρας τις εντολές». Και του λέγει ο γέρων για τον Αββά Θεωνά ότι είχε πῆ και εκείνος: «θέλω να φέρω σε πέρας ό,τι καλό μου εμπνέει ο Θεός». Πηγαίνει λοιπόν στο αρτοποιείο και φτιάχνει ψωμιά. Και όταν του τα ζήτησαν οι φτωχοί, τους τα δίνει. Του ζητούν και άλλοι, τους δίνει τα ζεμπίλια και το ιμάτιο που φορούσε. Μπαίνει έτσι στο κελλί του, ζωσμένος με το μαφόρι. Αλλά και έτσι πάλι μεμφόταν τον εαυτό του, λέγοντας ότι δεν είχε εφαρμόσει ως πέρα την εντολή του Θεού.
ιθ’. Αρρώστησε κάποτε ο Αββάς Ιωσήφ και έστειλε να ειδοποιήσουν τον Αββά Θεόδωρο, λέγοντας: «Έλα να σε δω πριν εγκαταλείψω το σώμα». Και ήταν μεσοβδόμαδο. Και δεν πήγε. Έστειλε δέ να του πουν: «Αν μείνης έως το Σάββατο, έρχομαι. Αν φύγης, τότε θα ειδωθούμε στην άλλη ζωή».
κ’. Ένας αδελφός λέγει στον Αββά Θεόδωρο: «Πες μου δυο λόγια, γιατί χάνομαι». Και μόλις μετά βίας του αποκρίνεται: «Εγώ κινδυνεύω και τι μπορώ να σου πω;».
κα’. Ένας αδελφός πήγε στον Αββά Θεόδωρο ζητώντας του να μάθει να πλέκει φοινικοβλαστούς. Και του έφερε και τα σχοινιά. Ο δε γέρων του λέγει: «Πήγαινε και έλα εδώ το πρωί». Και σηκώθηκε ο γέρων, έβρεξε τα σχοινιά και ετοίμασε το προκαταρτικό πλέξιμο λέγοντας: «Έτσι και έτσι θα κάνης». Και τον άφησε. Και μπήκε στο κελλί του ο γέρων και κάθισε εκεί. Όταν δε ήλθε η ώρα, του έβαλε να φάγη και τον ξεπροβόδισε. Έρχεται πάλι το πρωϊ. Και του λέγει ο γέρων: «Πάρε τα υλικά σου και πήγαινε. Γιατί ήλθες να με βάλης σε πειρασμό και σε φροντίδα». Και δεν τον άφησε πλέον μέσα.
κβ’. Είπε ο μαθητής του Αββά Θεόδωρου, ότι ήλθε κάποτε ένας όπου πουλούσε κρεμμύδια και μου γέμισε ένα σταμνί. Και του λέγει ο γέρων: «Γέμισε του το με σιτάρι και δόστο του». ήταν δε δυό σωροί από σιτάρι, ο ένας παστρεμένος και ο άλλος απάστρευτος. Και του έδωσα από τον απάστρευτο. Ο γέρων το είδε αυτό και λυπήθηκε. Και από τον φόβο μου, έπεσα και έσπασα το σταμνί. Και του έβαλα μετάνοια. Και ο γέρων μου λέγει: «Σήκω, δεν φταίς εσύ, αλλά εγώ που σου το είπα». Και μπαίνοντας ο γέρων, γέμισε τον κόρφο του με σιτάρι παστρεμένο και του το έδωσε μαζί με τα κρεμμύδια.
κγ’. Πήγε κάποτε ο Αββάς Θεόδωρος μ΄ έναν αδελφό να βγάλουν νερό. Και φτάνοντας ο αδελφός πρώτος στην πηγή, είδε μεγάλο φίδι. Και του λέγει ο γέρων: «Πήγαινε, πάτησε του το κεφάλι». Αλλά φοβήθηκε και δεν πήγε. Ήλθε δε ο γέρων. Και βλέποντας τον το ερπετό, πήρε δρόμο για την έρημο, καταντροπιασμένο.
κδ’. Ρώτησε κάποιος τον Αββά Θεόδωρο: «Αν ξαφνικά γίνη σεισμός, θα φοβηθείς και εσύ, Αββά;» Του λέγει ο γέρων: «Και ο ουρανός να πέσει στη γη, ο Θεόδωρος δεν φοβάται. Γιατί είχε παρακαλέσει τον Θεό να τον απαλλάξη από την δειλία. Για αυτό και τον ρώτησε.
(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996 σελ.95-96)

     Η αναρχία παντού είναι κακό και αιτία πολλών συμφορών και αρχή της αταξίας και της συγχύσεως, κυρίως όμως στην Εκκλησία είναι πάρα πολύ επικίνδυνη, διότι και η εξουσία της Εκκλησίας είναι μεγαλύτερη και υψηλότερη. Όπως δηλαδή αν σκοτώσης τον αρχηγό του χορού θα διαλυθή ο χορός και ως προς τα μέλη του και ως προς την τάξι, κι αν αρπάξης τον στρατηγό από τη στρατιωτική φάλαγγα, δεν θα υπάρχη ευρυθμία και τάξις στην παράταξι, και επίσης αν αφαιρέσης τον κυβερνήτη από το πλοίο, θα καταβύθισης το σκάφος, έτσι και εάν απομακρύνης τον ποιμένα από το ποίμνιο, όλα θα τα ανατρέψης και θα τα καταστρέψης. Είναι λοιπόν μεγάλο κακό η αναρχία και αιτία καταστροφής, αλλά όχι μικρότερο κακό είναι και η ανυπακοή των υπηκόων• το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και εδώ. Διότι ο λαός που δεν υπακούει στον άρχοντά του μοιάζει μ’ εκείνον που δεν έχει άρχοντα, και ίσως χειρότερα• καθόσον εκεί και συγχωρούνται για την αταξία τους, ενώ εδώ όχι μόνο δεν συγχωρούνται, αλλά και τιμωρούνται. Ίσως όμως μας πη κάποιος, ότι υπάρχει και τρίτο κακό, το να είναι ο αρχηγός κακός. Το ξέρω κι εγώ, κι όχι μόνο δεν είναι μικρό το κακό αυτό, αλλ’ είναι πολύ χειρότερο και από την αναρχία• και είναι προτιμότερο να μη διοικήσαι από κανέναν, παρά να διοικήσαι από κακόν άρχοντα. Διότι αυτός πολλές φορές σώθηκε, αλλά πολλές φορές και κινδύνευσε, ενώ ο άλλος οπωσδήποτε θα κινδυνεύση, οδηγούμενος στα βάραθρα.
     Πώς λοιπόν ο Παύλος λέγει, «να υπακούτε και να υποτάσσεσθε στους προϊσταμένους σας»; Αφού είπε προηγουμένως, «να αναλογίζεσθε την όλη πορεία της ζωής τους και να μιμήσθε την πίστι τους», κατόπιν πρόσθεσε, «να υπακούτε και να υποτάσσεσθε στους προϊστάμενους σας». Τι λοιπόν θα συμβή, λέγει, όταν είναι κακός και δεν τον υπακούμε; Κακός, πώς το εννοείς; εάν είναι τέτοιος εξ αίτιας της πίστεως, απόφευγέ τον και απομακρύνσου απ’ αυτόν, όχι μόνο αν είναι άνθρωπος, αλλά κι αν ακόμη είναι άγγελος που κατέβηκε από τον ουρανό• εάν όμως είναι κακός ως προς την ιδιωτική του ζωή, μην ασχολήσαι μ’ αυτήν. Κι αυτό δεν το λέγω εγώ, αλλά το παίρνω από τη θεία Γραφή.
     Άκουσε τι λέγει ο Χριστός• «στην έδρα του Μωυσή κάθισαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι». Αφού προηγουμένως τους καταδίκασε, κατόπιν πρόσθεσε• «στην έδρα του Μωυσή κάθισαν. Όλα  λοιπόν, όσα σας λένε να κάνετε, να τα κάνετε• να μην ενεργήτε όμως σύμφωνα με τα έργα τους». Έχουν, λέγει, το αξίωμα του διδασκάλου, αλλ’ η ζωή τους είναι ακάθαρτη. Εσείς όμως μη προσέχετε τη συμπεριφορά τους, αλλά τα λόγια τους• διότι τα ήθη τους δεν θα βλάψουν κανέναν. Γιατί; Και διότι είναι γνωστά σε όλους, αλλά ούτε και ο ίδιος, κι αν ακόμα είναι μύριες φορές κακός, θα διδάξη ποτέ το κακό. Αν όμως είναι κακός ως προς τα θέματα πίστεως, ούτε γίνεται σε όλους φανερό, και ο κακός δεν θα διστάση να διδάσκη το κακό• αφού και το, «μη κρίνετε, για να μη κριθήτε», αναφέρεται στον τρόπο ζωής, κι όχι στην πίστι• διότι αυτό που προσθέτει αυτό δείχνει. «Γιατί βλέπεις», λέγει, «το άχυρο που υπάρχει στο μάτι του αδελφού σου, και δεν αντιλαμβάνεσαι το δοκάρι που υπάρχει στο δικό σου μάτι;»., «Όλα λοιπόν, όσα σας λένε», λέγει, «να κάνετε, να τα κάνετε (και το «να τα κάνετε» αναφέρεται στα έργα, όχι στην πίστι)• να μην κάνετε όμως αυτά που κάνουν αυτοί». Βλέπεις ότι ο λόγος δεν γίνεται για δόγματα, αλλά για τρόπο ζωής και πράξεως;
(ΕΠΕ,τομος 25,σελ. 379-383)

43. Όταν κάνουμε την προσευχή μας, πρέπει να πηγάζη κάθε λέξις της κατ’ ευθείαν από την καρδιά και κάθε μία απ’ αυτές τις λέξεις να διατηρή όλη τη δύναμι του περιεχομένου της. Αν αφήσουμε να εξατμισθή η ουσία ενός φαρμάκου, το φάρμακο αυτό παύει να είναι σωτήριο για τη σωματική μας υγεία. Έτσι και κατά την προσευχή. Αν λέμε τα λόγια της μη προσέχοντας στο ζωοποιό νόημά τους, μη νοιώθοντας τη αλήθειά τους στην καρδιά μας, δεν θα αποκομίσουμε ωφέλεια από την προσευχή. Γιατί η αληθινή, η καρποφόρος προσευχή γίνεται μονάχα όταν είναι προσευχή «εν πνεύματι και αληθεία». Τα λόγια της προσευχής αντιστοιχούν στα συστατικά στοιχεία ενός φαρμάκου. Το καθένα έχει τη δική του δύναμι και όλα μαζί αποτελούν τη θεραπευτική δόσι που χρειάζεται το άρρωστο σώμα μας. Όπως οι φαρμακοποιοί φυλάνε σε κλειστό μπουκάλι ένα παρασκεύασμα ιαματικό, για να μην εξατμισθή η δύναμίς του, έτσι και εμείς πρέπει να κάνουμε με τα λόγια της προσευχής. Να φυλάμε τη δύναμί τους στον κλειστό χώρο της καρδιάς μας, για να τα προφέρουμε με όλη τη δύναμί τους άθικτο και ακεραία.

44. Όπου και να στραφώ, προς όποια κατεύθυνσι και αν κινηθώ, ο Θεός είναι μπροστά μου. Όλοι οι δρόμοι μου Αυτόν έχουν ως τέρμα τους. «Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω;» (Ψαλμ. ρλη’ 7).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 36-37)

Στα πρώτα χρόνια της ερημικής του ζωής ο όσιος Βενέδικτος (480-547) υπέμεινε ένα φοβερό σαρκικό πειρασμό.
Αρχικά εμφανίστηκε το δαιμόνιο της πορνείας με τη μορφή μαύρου κοτσυφιού, που φτερούγιζε ενοχλητικά γύρω στο πρόσωπό του. Πετούσε τόσο κοντά, που θα μπορούσε ο όσιος να το πιάσει στα χέρια του. Αυτός κατάλαβε τη δαιμονική ενέργεια και έκανε το σημείο του Σταυρού. Αμέσως το κοτσύφι εξαφανίστηκε!
Άρχισε όμως ένας πρωτοφανής σε ένταση εσωτερικός πόλεμος. Με τη ζωντανή ανάμνηση μιας γυναίκας, που είχε δει στην νεότητά του, ο όσιος δοκίμασε τέτοιο πειρασμό, που λίγο έλειψε να κλονιστεί, ν’αφήσει την έρημο και να γυρίσει στον κόσμο.
Όμως η θεία χάρη δεν τον εγκατέλειψε! Ήρθε και τον ανέδειξε και πάλι νικητή των παθών. Γρήγορα συνήλθε από τη ζάλη και ελευθερώθηκε από τη δαιμονική παγίδα. Μάλιστα δεν αρκέστηκε σε αυτό. Θέλησε να παιδαγωγήσει το σώμα του, για ν’αντιμετωπίζει με περισσότερη απάθεια τους μελλοντικούς πειρασμούς.
Βρήκε λοιπόν ένα αγρό γεμάτο αγκάθια. Έβγαλε τα ρούχα του και ρίχτηκε γυμνός ανάμεσά τους. Κυλίστηκε πολλή ώρα πάνω στ’αγκάθια, μέχρις ότου ολόκληρο το σώμα του καταματώθηκε από τα κεντήματα. Υπέμεινε φρικτούς πόνους, ενώ το αίμα έτρεχε από παντού.
Μπροστά σε αυτό το παιδαγωγικό μέτρο το δαιμόνιο κατατροπώθηκε και δεν τον ξαναενόχλησε.

(Βίος οσίου Βενεδίκτου)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ. Παρακλήτου, τόμος γ΄, σελ. 40-41)

«Όποιος έχει φιλαυτία, δεν μπορεί να έχη ανάπαυση, ειρήνη ψυχής, γιατί δεν είναι εσωτερικά ελεύθερος»

Από την φιλαυτία γεννιούνται όλα τα πάθη

-    Γέροντα, τί είναι φιλαυτία;
-    Το να κάνης τα χατίρια του παλαιού σου ανθρώπου, να αγαπάς δηλαδή τον παλαιό σου άνθρωπο. Και η γαστριμαργία και ο εγωισμός και το πείσμα και η ζήλεια πρακτορείο τους έχουν την φιλαυτία. Και βλέπεις, άλλος από φιλαυτία ζητάει το βόλεμά του, την ανάπαυσή του, και δεν λογαριάζει κανέναν. Αλλος φροντίζει σχολαστικά για το φαγητό του, για τον ύπνο του, μην τυχόν και πάθη τίποτε η υγεία του. Αλλος ζητά να τον υπολογίζουν, να τον εκτιμούν· λίγο να μην του δώσουν σημασία, να μην κάνουν το θέλημά του, αντιδράει. Σού λέει: «Γιατί δεν με υπολόγισαν; Θα τους δείξω εγώ». Πά-πά, φοβερό πράγμα η φιλαυτία!
-    Γέροντα, πώς μπορεί να λέη κανείς: «Ένεκά σου θανατούμεθα όλην την ημέραν»;
-    Αν θυσιάζη το θέλημά του για χάρη του άλλου. Το θέλημα έχει τον εαυτό μας μέσα, έχει φιλαυτία. Όποιος δεν εξετάζει αν αυτό που αναπαύει τον εαυτό του αναπαύη και τον άλλον και αρχίζει με μια απαίτηση: «θέλω εκείνο, θέλω το άλλο» ή «γιατί δεν μου το έκανες εκείνο, γιατί δεν μου έδωσες το άλλο;», αυτός τελικά θα κανοναρχήται από τον διάβολο.
-     Μερικοί, Γέροντα, όταν δεν γίνεται αυτό που θέλουν, δεν μπορούν να ησυχάσουν.
-    Πώς να ησυχάσουν, αφού έχουν τον εαυτό τους μέσα σ’ αυτό που θέλουν; Αν κανείς έχη τον εαυτό του σε ό,τι θέλει, μπορεί να έχη και τον Χριστό; Όταν όμως δεν έχη τον εαυτό του και έχη το ένα, το κυριώτερο, δηλαδή τον Χριστό, τότε τα έχει όλα. Όταν δεν έχη τον Χριστό, τίποτε δεν έχει. Αν ο άνθρωπος πετάξη τον εαυτό του, ο Θεός του τα δίνει όλα κατά τρόπο θαυμαστό.
-    Γέροντα, εγώ, όταν μας μιλάτε για το πέταμα του εαυτού μας, αισθάνομαι έναν φόβο, μήπως δεν αντέξω.
-    Έ, τί πάθαμε! Είναι σαν να λές: «Αν πετάξω τα πάθη, τί θα έχω μετά;». Γιατί, όταν λέω να πετάξουμε τον εαυτό μας, εννοώ να πετάξουμε τα πάθη μας, να απεκδυθούμε τον παλαιό μας άνθρωπο. Για τον μεγάλο που έχει επίγνωση είναι λιγάκι βαρύ να πή: «Δεν μπορώ να πετάξω τον εαυτό μου». Αν σού πούν: «πάρε το βαριό και γκρέμισε αυτόν τον τοίχο» κι εσύ είσαι μαθημένη με την πέννα, δικαιολογείται να πής «δέν μπορώ». Αλλά για την απέκδυση του παλαιού ανθρώπου δεν χρειάζονται δυνάμεις σωματικές· ταπείνωση χρειάζεται.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 39-40)

Σ' ΕΝΑΝ νέο, που είχε αποφασίσει να μονάσει σε Κοινόβιο, ο Αββάς Ποιμήν έδωσε την ακόλουθη συμβουλή: Αν θέλεις, αδελφέ, να γίνεις καλός μοναχός και μάλιστα κοινοβιάτης, κράτησε καλά στον νου σου αυτά τα δύο: Πρώτον, απόφευγε τις περιττές κουβέντες, και, δεύτερον, μην αποκτήσεις ποτέ δικό σου πράγμα, ούτε μικρό λαγήνι για νερό, και θα είσαι σ' όλην σου τη ζωή αναπαυμένος.

ΈΝΑΣ από τους παλαιότερους Πατέρες συνήθιζε να λέει πως πολλοί από τους μοναχούς μοίρασαν τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς, άφησαν γονείς και φίλους και κλείστηκαν στα μοναστήρια για την αγαπη του Χριστού. Κατόρθωσαν τα πιο μεγάλα, μα νικήθηκαν στα μικροπράγματα κι έγιναν παιχνίδι στα χέρια του διαβόλου. Κι ολα αυτά συνέβησαν γιατί κατεπάτησαν την υπόσχεση της ακτημοσύνης, κρατώντας στο κελλί τους σακκούλια με ξηρούς καρπούς, καλαθάκια με οπωρικά, βελόνες, ψαλίδια ή ζώνες. Δεν καταλαβαίνουν οι δυστυχείς πως μ’ αυτόν τον τροπο ακολουθούν τον Ανανία και την Σαπφείρα των Πράξεων.

Ο ΠΑΪΣΙΟΣ, ο νεώτερος αδελφός του Αββά Ποιμένος, βρήκε τυχαία μια μέρα στην έρημο ένα μικρό δοχείο με χρυσά νομίσματα. Όταν γύρισε στην καλύβα τους, πήρε παράμερα τον μεγαλύτερο από τους αδελφούς του, τον Αββά Ανούβ, και του είπε εμπιστευτικά:
- Δεν βλέπεις πόσο σκληρός είναι για ολους μας ο Ποιμήν και ότι διαρκώς θέλει από μας αυστηρή άσκηση; Ας τον αφήσουμε εδώ μόνο κι ας πάμε εμείς οι άλλοι να φτιάξουμε δικό μας μοναστήρι και να ζήσουμε ήσυχοι.
- Και που θα βρούμε χρήματα; ρώτησε ξαφνιασμένος ο Αββάς Ανούβ.
Με τροπο ο Παΐσιος του έδειξε τον θησαυρό του. Βλεποντας τόσα χρήματα στα χέρια του νέου ο φρόνιμος Αββάς, λυπήθηκε για την ζημία της ψυχής του, μα δεν του το έδειξε.
- Πάμε πέρα από τον ποταμό να βρούμε κατάλληλο τοπο, του αποκρίθηκε.
Του πήρε όμως τα νομίσματα και τα έκρυψε στον σκούφο του. Καθώς περνούσαν το ποτάμι, έκανε δήθεν μια απότομη κίνηση ο Αββάς Ανούβ και πέσανε ολα στο νερό. Ύστερα προσποιήθηκε πως λυπόταν.
- Μην στενοχωριεσαι, του είπε ο Παΐσιος, που, χάνοντας τα χρήματα, του έφυγε μαζί κι η επιθυμία να ζήσει ανεξάρτητος. Αφού δεν έχουμε πια χρήματα, ας γυρίσουμε πίσω στον αδελφό μας.
Έτσι, γύρισαν στην καλύβα τους κι έζησαν με ειρήνη ως το τέλος της ζωής τους.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 41-42)

Νίκη κατά των δαιμόνων
Η έρημος δεν είναι μόνο καταφύγιο των φιλήσυχων μοναχών.
Είναι και τόπος εξορίας των δαιμόνων, που στήνουν στους αγωνιστές του Χριστού τις πιο φοβερές παγίδες.
Η τοποθεσία Μελανά ήταν ο τόπος όπου ασκήθηκε ο όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης (10ος αι.).
Ο διάβολος αγωνίστηκε μεθοδικά για να τον εκτοπίσει από κει, αλλά δεν τα κατάφερε.
Έτσι ο όσιος ετοιμαζόταν για την οικοδομή του μοναστικού συγκροτήματος της Μεγίστης Λαύρας.
'Όταν όμως άρχισε η οικοδομή, ό,τι έχτιζαν οι οικοδόμοι τη μέρα, το γκρέμιζαν οι δαίμονες τη νύχτα.
Εμφανίζεται τότε η Κυρία Θεοτόκος στον όσιο Αθανάσιο και του λέει:
— Για να προχωρήσει το έργο, πρέπει να χτίσεις σε μια μέρα ένα ναΰδριο, κι εκεί να τελεστεί την ίδια μέρα θεία λειτουργία.
Πραγματικά, μέσα σε μια μέρα χτίστηκε και λειτουργήθηκε ένας ναός αφιερωμένος στους αγίους Αναργύρους Κοσμά
και Δαμιανό. Κι ήταν τόσο μικρός, που μόλις χωρούσαν ο λειτουργός στο ιερό και τέσσερα-πέντε άτομα
στον υπόλοιπο χώρο.
Έτσι λοιπόν, με τη χάρη της θείας λειτουργίας, έφυγαν οι δαίμονες και προχώρησε η οικοδομή της Λαύρας.
[31]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ.25-26)

Ο Αββάς Παφνούτιος και ο αρχιληστής
Ο Αββάς Παφνούτιος δεν έπινε εύκολα κρασί.
Συνάντησε όμως σ’ ένα ταξίδι του μια συμμορία ληστών την ώρα που έπιναν.
Ο αρχιληστής τον εγνώριζε και ήξερε οτι αποφεύγει να πίνει,
αλλά βλέποντάς τον κατάκοπο από την οδοιπορία τον λυπήθηκε και, για να τον ξεκουράσει,
πήρε ένα ποτήρι κρασί στο ένα χέρι και ένα σπαθί στο άλλο, τον πλησίασε και, προτείνοντάς του το κρασί, είπε:
- Αν δεν το πιείς, θα σε σκοτώσω.
Ο όσιος κατάλαβε γιατί το έκανε αυτό ο ληστής, ενόησε το θέλημα του Θεού και,
θέλοντας να τον κερδίσει, πήρε το ποτήρι και το ήπιε.
Ο αρχιληστής τότε σκέφθηκε ότι φέρθηκε σκληρά και του είπε:
- Συγχώρησέ με, αββά, σε στενοχώρησα.
- Δεν με στενοχώρησες, αποκρίθηκε ο όσιος.
Πιστεύω μάλιστα ότι γι’ αυτή σου την καλωσύνη, ο Θεός θα σε ανταμείψει και σ’ αυτή την ζωή και στην άλλη.
- Με την χάρη του Θεού, υποσχέθηκε τότε ο αρχιληστής, από τώρα δεν θα κάνω κακό σε κανένα.
Έτσι ο διακριτικός αββάς, τον κέρδισε, θυσιάζοντας το θέλημά του.
(Γεροντικό)
(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ. Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ.29-30 )

Συμβουλές στον πατέρα και στον υποψήφιο μοναχό
Ένας νεαρός από την Αθήνα αποφάσισε να ακολουθήσει τον δρόμο του μοναχισμού.
Σ' αυτήν την κλίση αντιδρούσε πολύ ο πατέρας του και δεν τον άφηνε να γίνει μοναχός.
Μετά από παρότρυνση τρίτων αποφάσισαν και οι δύο να πάνε στον Ωρωπό και να πάρουν τη γνώμη του Γέροντα Πορφυρίου. Πήγαν και του εξέθεσαν τις απόψεις τους. Ο Γέροντας, αφού τους άκουσε, γύρισε προς τον πατέρα και του είπε :
-Τι να σας πω; Εκείνο που μπορώ να σου πω εσένα είναι αυτό :
Ένας πατέρας είχε ένα γιό, που ποθούσε να γίνει μοναχός.
Ο πατέρας του, όμως, παράβλεψε την κλίση της καρδιάς του παιδιού του και τον πίεζε να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια.
Ο γιός από την μεγάλη πίεση του πατέρα, υπέκυψε και παρά την θέλησή του παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά.
Η στεναχώρια όμως τον έτρωγε και καθημερινά έλιωνε.
Από την πολλή στενοχώρια, λοιπόν, ο νεαρός προσεβλήθη από καρκίνο και σε μικρό χρονικό διάστημα πέθανε,
αφήνοντας στο δρόμο μία γυναίκα και δύο παιδιά.
Και γι' αυτό ευθύνεται ο πατέρας, ο οποίος δε σεβάστηκε την ελευθερία που έχει χαρίσει ο Θεός στον άνθρωπο
- και την οποία και ο ίδιος σέβεται - και πίεσε το παιδί του να κάνει όχι αυτό που η καρδιά του αγαπούσε,
αλλά εκείνο που αυτός με ισχυρογνωμοσύνη και ιδιοτέλεια του επέβαλε να πράξει.
Γνωρίζοντας αυτό το περιστατικό σου εφιστώ την προσοχή, για να μην πάθεις και συ τα ίδια.
Γύρισε τότε ο Γέροντας και προς το νεαρό και του είπε :
-Όσο για σένα αυτό έχω να σου πω : Ένας νεαρός πριν τελειώσει τις σπουδές του, επιπόλαια,
αποφάσισε να γίνει μοναχός με πολύ επιφανειακά κίνητρα.
Οι γονείς του τον συμβούλευαν να μην εγκαταλείψει τις σπουδές του και ν' αφήσει να ωριμάσει μέσα του αυτή η επιθυμία. Όμως εκείνος δεν άκουσε κανένα και επιπόλαια τα παράτησε και σηκώθηκε κι έφυγε.
Έγινε μοναχός• όμως μετά από μερικά χρόνια διαπίστωσε ότι η καρδιά του δεν αγαπούσε αγνά το μοναχισμό,
αλλά επιφανειακά• κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην αντέξει την μοναχική ζωή και ν' αποσχηματιστεί.
Κατόπιν παντρεύτηκε και τώρα ντρέπεται να κυκλοφορήσει έξω.
Γι' αυτό, λοιπόν, κι εσύ πρόσεχε να μην κάνεις κάτι με επιπολαιότητα και πάθεις τα ίδια με τον προαναφερθέντα αδερφό.
Αυτό είπε ο καλός Γέροντας και στους δυό κι αφού έβαλε τον καθένα στη σωστή του θέση και τους έθεσε προ των ευθυνών τους, τους άφησε να φύγουν, ευχόμενος ο ίδιος να γίνει το θέλημα του Θεού.
[ Χρ 358π. ]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.258 - 259 )