ΜΗ ΚΡΊΝΕΤΕ, ΊΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΗΤΕ

Με την κατάκριση φεύγει η Χάρις του Θεού

-    Όταν, Γέροντα, μου περνάη ένας λογισμός εις βάρος του άλλου, είναι πάντοτε κατάκριση;
-    Δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα;
-    Μερικές φορές αργώ να το καταλάβω.
-    Κοίταξε να καταλαβαίνης το συντομώτερο την πτώση σου και να ζητάς συγχώρηση και από την αδελφή την οποία κατέκρινες και από τον Θεό, γιατί αυτό γίνεται εμπόδιο στην προσευχή. Με την κατάκριση φεύγει αυτομάτως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στην επικοινωνία σου με τον Θεό. Πώς να κάνης μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος, μάρμαρο.
Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Αγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».
-    Γέροντα, νυστάζω πολύ στην πρωινή Ακολουθία.
-    Μήπως κατέκρινες καμμιά αδελφή; Εσύ βλέπεις εξωτερικά τα πράγματα και κατακρίνεις, γι’ αυτό νυστάζεις μετά στην Ακολουθία. Από την στιγμή δηλαδή που κατακρίνει κανείς και δεν αντιμετωπίζει τα πράγματα πνευματικά, μαζεύονται δέκατα πνευματικά και αποδυναμώνεται. Και όταν αποδυναμωθή, ή νυστάζει ή έχει αυπνία.
-    Γέροντα, συχνά πέφτω και στην γαστριμαργία.
-    Κοίταξε, εκείνο που τώρα πρέπει να προσέξης πολύ είναι η κατάκριση. Αν δεν κόψης την κατάκριση, ούτε από την γαστριμαργία θα μπορέσης να απαλλαγής. Ο άνθρωπος που κατακρίνει, επειδή διώχνει την Χάρη του Θεού, μένει αβοήθητος και δεν μπορεί να κόψη τα ελαττώματά του. Και αν δεν καταλάβη το σφάλμα του, για να ταπεινωθή, θα έχη συνέχεια πτώσεις. Αν όμως το καταλάβη και ζητήση την βοήθεια του Θεού, τότε ξαναέρχεται η Χάρις του Θεού.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 103-104)

ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ιστορία την διηγήθηκε ο Όσιος Αρσένιος στους μαθητές του. Εκείνοι την έγραψαν μαζί με άλλες που τους είχε πει. Έτσι έφτασε ως εμάς.
Κάποιος αναχωρητής, από αμάθεια πιο πολύ, δεν ήθελε να παραδεχτεί πως ο άγιος Άρτος, που μεταλαμβάνουμε, είναι αυτό το Σώμα του Κυρίου. Οι Γέροντες, που το έμαθαν, τον φώναξαν κι επιχείρησαν να του εξηγήσουν την ορθή άποψη της Εκκλησίας για τα Άχραντα Μυστήρια, ώστε να τον βγάλουν από την πλάνη του. Εκείνος όμως δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να πειστεί. Οι Πατέρες τον άφησαν, αλλά έκαναν προσευχή να τον φωτίσει ο Θεός να καταλάβει την αλήθεια για να μην χάσει τους κόπους του.
Μια Κυριακή ο αναχωρητής παρακολούθησε την Θεία Λειτουργία μαζί με δυο από τους Γέροντες από το Άγιο Βήμα του ναού της σκήτης. Την στιγμή που ο Ιερέας πήρε στα χέρια του το πρόσφορο, για να προσκομίσει, είδαν κατάπληκτοι ένα Βρέφος ξαπλωμένο επάνω στην Αγία Τράπεζα. Κι όταν άρχισε να διαμελίζει τον Άρτο, φάνηκε Άγιος Άγγελος επάνω από το Θυσιαστήριο, κρατώντας μάχαιρα στα χέρια του. Διεμέλιζε κι αυτός, συγχρόνως με τον Ιερέα, το Θείο Βρέφος κι εχυνε το αίμα Του στο Άγιο Ποτήριο.
Ο πλανεμένος Αναχωρητής ταράχτηκε από το φοβερό εκείνο θέαμα. Η ταραχή του όμως μεταβλήθηκε σε τρόμο, που τον συγκλόνισε ολόκληρο, όταν υστέρα από λίγο, που πήγε να κοινωνήσει, είδε στο Άγιο Ποτήριο ανθρώπινη σάρκα βαμμένη στο αίμα. Κλαίγοντας τότε ομολόγησε την πλάνη του και παρακάλεσε τον Κύριο να σκεπάσει με την Χάρη Του τα Θεία Μυστήρια, για να τολμήσει να κοινωνήσει. Έτσι είδε πάλι Άρτο και Οίνο μέσα στο Άγιο Ποτήριο.

Ο ΙΣΑΑΚ, ο μαθητής του Αββά Απολλώ, ανάμεσα στις άλλες αρετές του, είχε και ξεχωριστή ευλάβεια για τα Άχραντα Μυστήρια.
Όταν επρόκειτο να κοινωνήσει, ετοιμαζόταν πολλές ημέρες πριν, με προσευχή ιδιαίτερη και πνευματική μελέτη. Όσο διαρκούσε η Θεία Λειτουργία, δεν άφηνε κανένα, οποιαδήποτε ανάγκη κι αν παρουσιαζόταν, να του μιλήσει μέσα στην εκκλησία. Ύστερα από την απόλυση έτρεχε στο κελλί του, σαν να τον κυνηγούσαν.
Είχε γίνει συνήθεια στην σκήτη να δίνουν στους αδελφούς, μετά την Λειτουργία, ένα κομμάτι από την προσφορά κι ένα ποτήρι κρασί. Ο Ισαάκ ποτέ δεν στάθηκε να πάρει, για να μην χρονοτριβήσει έξω από το κελλί του και σκορπιστεί ο νους του.
- Γιατί μας αποφεύγεις, Αββά, όταν έρχεσαι στην εκκλησία; τον ρώτησαν κάποτε οι νεώτεροι.
- Ο Θεός να σας πληροφορήσει, αδελφοί μου, αποκρίθηκε εκείνος, πως δεν αποφεύγω εσάς, αλλά την πονηριά του διαβόλου. Όταν κρατάς αναμμένη λαμπάδα και σταθείς πολλή ώρα στον αέρα, δίχως άλλο θα σου σβήσει. Το ίδιο παθαίνει κι ο νους. Φωτίζεται από την Χάρη των Μυστηρίων στην εκκλησία, μα όταν αργοπορήσουμε έξω από το κελλί μας, φυσά σ’ αυτόν ο άνεμος της πολυπραγμοσύνης και σβήνει ο ταλαίπωρος.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.138-139)

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μάς διδάσκουν πως αν δεν προσέξουμε τα πάθη μας γίνονται έξη, δηλαδή συνήθεια. Έτσι μας οδηγούν σε αμαρτίες επαναλαμβανόμενες μέχρις ότου και αυτή η ίδια η αμαρτία στο σύνολο της μας γίνει συνήθεια. Επόμενο και τελικό στάδιο είναι να αναγορεύσουμε την αμαρτία σε κάτι καλό, σε δικαίωμα μας και έτσι να επέλθει ο πνευματικός θάνατος! Αυτή είναι η μεγάλη κατάντια της εποχής μας, ότι δηλαδή έχουμε χάσει τελείως την αίσθηση της αμαρτίας.
Σκεφτόμουν όμως πως ανάλογα μπορούμε να πράξουμε και με τις αρετές. Μπορούμε δηλαδή να ασκούμαστε σ’ αυτές, να τις εφαρμόζουμε στην πράξη μέχρι να μας γίνουν μια καλή συνήθεια, δεύτερη φύση κι έτσι να φτάσουμε να είμαστε ενάρετοι χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αποκτώντας έτσι και την ταπείνωση που είναι η αρχή και το επισφράγισμα όλων των αρετών! Όσο οδεύουμε προς τα έσχατα χρόνια η ψαλίδα ανάμεσα στο κοσμικό και το πνευματικό φρόνημα θα ανοίγει όλο και περισσότερο. Όσο λοιπόν ο κόσμος θα αγαπά την αμαρτία ολοκληρωτικά, ανάλογα πρέπει να φέρονται και οι χριστιανοί. Η ενάρετη ζωή μας να είναι η καθημερινή μας ομολογία πίστεως!
Αγαπάμε την αρετή, την ποθούμε γιατί ποθούμε το Χριστό μας, την προσωποποίηση της αρετής. Αυτός μας είπε ‘ μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται’ (Ματθ.ε΄,4) Εδώ ο Κύριος ‘ δικαιοσύνην’ εννοεί κυρίως την ενάρετη ζωή, την τελειότητα και την αγιότητα. Κι αυτοί που διψούν γι’ αυτά θα χορταστούν και σ’ αυτή τη ζωή και πολύ περισσότερο στην άλλη, την αιώνια ζωή κοντά Του! Αγαπώ το Θεό, την Παναγία και τους Αγίους σημαίνει και ότι θέλω να τους μοιάσω. Να τους μιμηθώ. Όχι μόνο να τους επικαλούμαι ως θαυματουργούς! Αλλά και ως ενάρετους! Άλλωστε το πιο αξιοθαύμαστο στη ζωή των Αγίων δεν είναι τα θαύματα τους αλλά η αγία και ενάρετη ζωή τους, ο αγώνας τους, το αίσιο και δίκαιο τέλος τους.
Νομίζω ο καιρός αυτός δεν είναι για μεσοβέζικες καταστάσεις. Δεν μπορούμε να μένουμε στην κερκίδα. Αν δεν παλέψουμε, το κοσμικό φρόνημα θα μας καταπνίξει. Μόνη μας διέξοδος η πίστη μας. Και η εφαρμογή της πίστης μας και της αγάπης μας προς το Χριστό είναι η συνεχής προσπάθεια για ενάρετη ζωή. Αυτές είναι οι αδελφές του χριστιανού οι αγαπημένες… οι αρετές! Πώς θα τις καταφέρουμε; Ξεκινώντας τες! Και καθώς θα ζούμε μέσα σ’ αυτές η Χάρις του Αγίου Πνεύματος θα ζει μέσα μας. Η ενάρετη ζωή είναι η έμπρακτη δοξολογία μας προς την Αγία Τριάδα! Ας φιλοτιμηθούμε λίγο να αγαπήσουμε το Χριστό και να τηρήσουμε τις εντολές Του. Ας αγαπήσουμε το δρόμο Του που είναι ένας βίος ενάρετος , μέχρι που αυτός ο δρόμος να γίνει η φύση μας , μέχρι που οι αρετές να μας γίνουν η πιο καλή και γλυκιά συνήθεια!(K.Δ.Κ)

    Ακούω τον τελευταίο καιρό όλο και πιο έντονα ότι έρχεται η ώρα να ομολογήσουμε την πίστη μας! Άλλοι λένε «τώρα είναι η ώρα», άλλοι λένε «όχι, είναι πιο μετά» και πραγματικά απορώ… Μήπως δεν πρέπει κάθε μέρα να ομολογούμε την πίστη μας; Περιμένουμε να έρθει ο αντίχριστος, να μας πιάσει απ’ το γιακά και να μας πει «αρνήσου το Χριστό» για να ομολογήσουμε την πίστη μας; Άλλωστε μη νομίζουμε πως θα μας πει ευθέως να αρνηθούμε το Χριστό! Ο διάβολος πλέον είναι πολύ πιο έμπειρος από τότε, στα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας, που με τους διωγμούς και τα μαρτύρια στόλισε την Εκκλησία μας με πλήθος μαρτύρων. Τώρα χρησιμοποιεί το δέλεαρ για να πετύχει τους σκοπούς του. Τώρα πια οι πειρασμοί και οι ηδονές είναι παντού και τόσο εύκολο να πραγματοποιηθούν, η συνείδηση των ανθρώπων είναι πολύ πιο χαλαρή, η πλύση εγκεφάλου και η αποχαύνωση πολύ πιο εύκολη και στον ψεύτικο κόσμο του βασιλεύουν η ψεύτικη αγάπη, η ψεύτικη ταπείνωση και η ψεύτικη αλήθεια.
    Νομίζω λοιπόν πως κάθε μέρα την ομολογούμε την πίστη μας, όταν παρ’ όλα αυτά συνεχίζουμε να μένουμε στην αγάπη του Χριστού όταν Του δείχνουμε την αγάπη μας και στα λόγια και στις πράξεις κι όταν όλοι γύρω μας βλέπουν την καλή αλλοίωση που έφερε ο Χριστός και η Εκκλησία Του στην ψυχή μας. Σε ακραίες καταστάσεις ποια θα είναι η αντίδραση μας και η ομολογία μας; Οι κραυγές, οι διχαστικές απόψεις, ο ανταγωνισμός για το ποιος τα ξέρει καλύτερα ή είναι ο καλύτερος χριστιανός; Νομίζω πως όχι! Σε μια κρίση οι δειλοί κρύβονται, οι αδύναμοι φωνάζουν και διαμαρτύρονται έχοντας χάσει την ειρήνη τους, ενώ οι πραγματικά δυνατοί ειρηνεύουν, ταπεινοφρονούν, υπακούνε και δείχνουν την απόλυτη εμπιστοσύνη τους στο Χριστό! Η ταπείνωση δεν είναι αδυναμία, είναι υπερδύναμη! Οι κατακρίσεις, οι ειρωνείες, οι χαρακτηρισμοί είναι ομολογία ολιγοπιστίας νομίζω! Ο πιστός χριστιανός θα πει τη γνώμη του ευθαρσώς, θα διαμαρτυρηθεί αλλά θα έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο Χριστό που ‘ κοιμάται μέσα στο καράβι’.
     Ας θυμηθούμε το περιστατικό που περιγράφεται , στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, η΄23-27: Γίνεται μέγας σεισμός στη θάλασσα, τα κύματα καλύπτουν το πλοίο, ο Κύριος κοιμάται μέσα σ’ αυτό… οι μαθητές του φωνάζουν έντρομοι «Κύριε, σώσε μας, χανόμαστε!» Μέσα στον πανικό τους ξέχασαν ποιος είναι Αυτός που βρίσκεται μέσα! Και πώς τους αποκάλεσε ο Κύριος; Δειλούς και ολιγόπιστους! Ας εμπιστευόμαστε λοιπόν πάντα το Χριστό μας. Αυτός σίγουρα νοιάζεται πιο πολύ από μας για την Εκκλησία Του. Και όσο κι αν κραυγάζει η ανθρώπινη αδυναμία, εμείς ας ειρηνεύουμε εν Χριστώ! Ίσως τελικά αυτή η εμπιστοσύνη μας στον Κύριο, στα εύκολα και στα δύσκολα να είναι η καλύτερη ομολογία πίστεως! (Κ.Δ.Κ)

" Να κάνεις προσευχή για τα παιδιά "
Τι σας είπε ο Γέροντας για τα παιδιά ;
- Να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας με αγάπη και καλοσύνη και να κάνουμε προσευχή στο Θεό. Επειδή ήταν αγόρια και μόνοι στην Αθήνα, πάντα είχαμε προβλήματα μαζί τους, μικροπροβλήματα θα έλεγα.
- Πόσα παιδιά έχετε ;
- Τρεις γιους.
Πήγαιναν και τους έλεγα : " Γέροντα, έχουμε προβλήματα με τα παιδιά ". " Θα λυθούνε ", μου έλεγε : " Θα ρθει η ώρα που θα λυθούνε • εσύ να κάνεις προσευχή και ο Θεός θα μιλήσει στην ψυχή τους και θα δεις πως όλοι θα γίνουνε πολύ καλοί ".
- Τί είδους προσευχή σου έλεγε να κάνεις ;
- Μου έλεγε : " Να κάνεις προσευχή ".
Τον ρώτησα : " Τί να λέω ; " Και μου είπε :
" Δικά σου λόγια, ό,τι θέλεις. Θα του πεις αυτά που νομίζεις με δικά σου λόγια και Εκείνος ξέρει. Δεν θέλει να του πεις ειδικά ".
Άλλη φορά πάλι που πήγα, μου είπε :
" Προσευχή θα κάνουμε τώρα " .
Ρώτησα : " Τί να πω Γέροντα ; Κύριε Ιησού Χριστέ… ; " - " Ναι, αυτό, αυτό • τώρα γονάτισε
κάτω και θα λέω εγώ και θα λες και συ… " Και την λέγαμε και οι δύο από μέσα μας.
Μέναμε εκεί κάμποση ώρα γονατιστοί και περίμενα να μου πει " εντάξει, φθάνει " και μου 'λεγε " εντάξει, τώρα πήγαινε κι άλλη φορά
πάλι ".
- Όταν έκανες προσευχή με τον Γέροντα, Ξένια, ένιωθες κάτι το ξεχωριστό, το ιδιαίτερο ;
- Ναι, πάντα. Πάντα πήγαινα με στενοχώρια και έφευγα χαρούμενη. Λες και δεν είχα προβλήματα.
[Γερ.90]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.302-303)

" Τα παιδιά δε θέλουν καταπίεση "
Σε μία μητέρα, που τον ρώτησε, αν είναι προτιμότερο να πάρει τα παιδιά της και να εγκατασταθεί στο Λονδίνο, είπε : " Μην αγοράσεις σπίτι στο Λονδίνο, μην πας εκεί. Δεν έχεις την εργασία σου εκεί. Το κλίμα είναι υγρό, οι άνθρωποι ξένοι, ψυχροί, ετερόδοξοι. Τα παιδιά σου θα είναι λυπημένα εκεί. Είναι καλύτερα να μείνουν εδώ, που οι άνθρωποι είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, Έλληνες. Το κλίμα εδώ είναι καλό και θα το χαρούν τα παιδιά. Τα παιδιά δε θέλουν καταπίεση. Όταν κάνουν αταξίες, σαν μητέρα λάβε τα μέτρα σου, αλλά μην τα πιέζεις. Καλά κάνεις, που τους διαβάζεις την Αγία Γραφή κάθε μέρα. Αν ένα σου παιδί αντιδρά, άφησέ το, πάρε τα άλλα, πήγαινε σ' άλλο δωμάτιο και συνέχισε το διάβασμα. Όταν πηγαίνεις στην Εκκλησία και τα παιδιά σου δε θέλουν να σε ακολουθήσουν, μην τα εξαναγκάζεις, αλλά και μην αδιαφορήσεις γι' αυτά. Να, πες τους : Εγώ, παιδιά, φεύγω για την Εκκλησία. Όποιος θέλει μπορεί να έρθει μαζί μου, τώρα ή αργότερα. Αυτά τα λόγια να τους πεις και να κάνεις πολλή προσευχή για τα παιδιά. Με την προσευχή σου θα τους μιλήσει ο Θεός ".
[Γ 303π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.308)

Η θεία κοινωνία και το δαιμόνιο
Φρίκη τρόμος και πανικός κυριεύουν τα δαιμόνια, όταν βρεθούν μπροστά στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, τη θεία Κοινωνία. Γι’ αυτό πάντοτε οι δαιμονισμένοι σπαράζουν και χτυπιούνται ελεεινά, όταν πλησιάσουν στα τίμια Δώρα, πράγμα που δεν συμβαίνει πριν από τον καθαγιασμό και τη μεταβολή Τους. Είναι και τούτο μια συνεχής και περίτρανη απόδειξη, ότι η θεία Κοινωνία είναι πράγματι Σώμα και Αίμα Χριστού.
Στο βίο του αγίου Ευτυχίου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ( 6ος αι.), υπάρχει ένα σχετικό περιστατικό.
Στην περιοχή της Αμάσειας, όπου είχε για ένα διάστημα εξοριστεί, βρισκόταν ένα γυναικείο μοναστήρι, που λεγόταν « της Φλαβίας». Μερικές λοιπόν από τις μοναχές έφεραν στον άγιο ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, που είχε κυριευθεί από δαιμόνιο, και δεν πλησίαζε καν τη θεία Κοινωνία. Όταν το πήγαιναν να κοινωνήσει, φώναζε, χτυπιόταν, κλωτσούσε και αποστρεφόταν με αηδία τα άχραντα Μυστήρια.
Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή. Ο άγιος θα λειτουργούσε και θα κοινωνούσε τους πιστούς. Είπε λοιπόν να φέρουν και το κοριτσάκι. Πράγματι, το έφεραν και με πολλή βία το ανάγκασαν να δεχτεί στο στόμα του τη θεία Κοινωνία. Αμέσως όμως έβγαλε μιάν άγρια κραυγή και Την έφτυσε χάμω!
Έφριξαν όλοι. Άφησαν το έξαλλο κορίτσι να φύγει, ενώ ο άγιος μάζεψε με το στόμα του από το έδαφος το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Παρήγγειλε, ωστόσο, να του ξαναφέρουν το δαιμονισμένο πλάσμα την άλλη μέρα.
Όταν ήρθε, ο άγιος προσευχήθηκε και έχρισε όλα του τα μέλη με άγιο έλαιο. Ύστερα δοκίμασε να το μεταλάβει πάλι. Το κορίτσι, αφού αναστέναξε βαθιά, κοινώνησε άφοβα και ήρεμα. Μόλις κατάπιε τη θεία Κοινωνία άφησε μιάν άγρια κραυγή, και αμέσως το πονηρό πνεύμα βγήκε από το στόμα του.
Από τη στιγμή εκείνη το κοριτσάκι θεραπεύθηκε οριστικά, και όλοι δόξαζαν τον Κύριο για τη δύναμη και τη φιλανθρωπία Του.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ. 137-138)

Το μολυσμένο νάμα
Υπήρχε μια γυναίκα που ζούσε ζωή μαρτυρική, γιατί ο σύζυγός της, που ήταν μάλιστα και ιερέας, καθημερινά την έδερνε και την έβριζε. Ζητούσε λοιπόν να βρει ευκαιρία για να τον χωρίσει.
Η πρεσβυτέρα φανέρωσε τον πόνο της σε κάποια φίλη της, κι εκείνη, πονηρή και αθεόφοβη, της έδωσε την ακόλουθη σατανική συμβουλή:
-Αν θέλεις να πετύχεις το σκοπό σου, δώσε του να πιεί μολυσμένο αίμα ανακατωμένο με κρασί. Μόλις το πιεί θα τρελλαθεί, κι η τρέλλα του θα είναι μιά θαυμάσια δικαιολογία για να τον χωρίσεις.
Πείστηκε λοιπόν η παπαδιά κι ετοίμασε το φρικτό εκείνο κατασκεύασμα. Κατά λάθος όμως το έβαλε στο μπουκάλι, όπου συνήθιζε ο παπάς να βάζει το κρασί για τη θεία ευχαριστία.
Έτσι, μια μέρα που ο σύζυγός της θέλησε να λειτουργήσει, πήρε το μπουκάλι με το μολυσμένο νάμα και τέλεσε μ’ αυτό τη θεία λειτουργία. Πού να φανταστεί το σατανικό σχέδιο της πρεσβυτέρας του!
Και να το θαύμα! Το μολυσμένο μίγμα με την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος έγινε Αίμα Χριστού. Κι όσοι μετέλαβαν – πρώτος ο ίδιος ο ιερέας – όχι μόνο δεν τρελλάθηκαν, αλλά το δέχτηκαν « εις κάθαρσιν και αγιασμόν ψυχής και σώματος ».
Όταν αργότερα η πρεσβυτέρα, αναζήτησε το μπουκάλι και δεν το βρήκε, κατάλαβε τί είχε γίνει και συγκλονίστηκε. Φεύγει γρήγορα και πηγαίνει στον πνευματικό. Εκεί εξομολογείται με θρήνο και οδύνη το αμάρτημα της, πιστεύοντας πως μολύνθηκαν όχι μόνο ο παπάς και οι πιστοί, αλλά και τα τίμια Δώρα. Ο πνευματικός όμως αποκρίθηκε:
-Μάθε γυναίκα πως ούτε τα άγια Δώρα ούτε όσοι μετέλαβαν μολύνθηκαν. Αντίθετα, με την κάθοδο του αγίου Πνεύματος αγιάστηκαν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως εσύ δεν αμάρτησες. Κι αν θέλεις να μ’ακούσεις , αφήστε τον κόσμο, κι εσύ κι ο ιερέας σύζυγος σου, και πηγαίνετε να γίνετε μοναχοί! Πιστεύω πως τώρα πια αυτό είναι το συμφέρον της ψυχής σας.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.139-140)

Η φυματίωσις του λάρυγγος
Ο π. Ιωάννης της Κρονστάνδης θεράπευε πολλούς με την χάρι της θείας κοινωνίας.
Σε μια περίπτωσι βαρειάς ασθενείας ο καθηγητής Σιμανόφσκυ διέγνωσε φυματίωσι του λάρυγγος. Πληγές κάλυψαν τον λάρυγγα του αρρώστου και η φωνή του χάθηκε. Ο καθηγητής δήλωσε ότι ο ασθενής έχει ζωή μόλις δέκα ημερών.
Οι συγγενείς έστειλαν αμέσως τηλεγράφημα στον π. Ιωάννη. Σε πέντε μέρες έφθασε.
-Γιατί δεν με ειδοποιήσατε ότι είναι τόσο βαρειά ο άρρωστος; Θα έφερνα μαζί μου τη θεία κοινωνία, αν το ήξερα.
Ο ασθενής, καθώς ψυχορραγούσε, κοίταζε ικετευτικά τον μπάτουσκα. Εκείνος, αφού βυθίσθηκε για λίγο στον εαυτό του, γύρισε προς το μέρος του και τον ρώτησε:
-Πιστεύεις ότι εγώ με τη δύναμι του Θεού μπορώ να σε βοηθήσω;
Ο άρρωστος έκανε καταφατικό νεύμα με το κεφάλι. Ο π. Ιωάννης είπε να του ανοίξουν το στόμα και φύσηξε σταυροειδώς τρεις φορές. Μετά χτύπησε δυνατά με το χέρι το μικρό τραπεζάκι, πάνω στο οποίο υπήρχαν διάφορα απολυμαντικά του στόματος και υλικά καυτηριάσεων. Το τραπεζάκι αναποδογύρισε και τα μπουκαλάκια έσπασαν.
-Πετάξτε τα όλα αυτά, είπε απότομα. Σε τίποτα δεν χρειάζονται. Έλα στην Κρονστάνδη να σε κοινωνήσω με τα Άχραντα Μυστήρια. Θα σε περιμένω…
Το βράδυ ήρθε ο καθηγητής Σιμανόφσκυ και ο δόκτωρ Όκουνεφ, ειδικός στις λαρυγγολογικές παθήσεις. Τους πληροφόρησαν ότι την επομένη θα ξεκινούσαν για την Κρονστάνδη. Ο Σιμανόφσκυ δήλωσε ότι ο άρρωστος θα πεθάνη στον δρόμο! Εκείνος όμως είχε εμπιστοσύνη στον μπάτουσκα και πήγε να τον συναντήση.
Έμεινε δύο μέρες στην Κροστάνδη και κοινώνησε από τα χέρια του. Όταν επέστρεψε στο σπίτι, ο καθηγητής δοκίμασε έκπληξι: Όλες οι πληγές είχαν κλείσει και μόνο η φωνή παρέμενε αδύνατη. Ο Σιμανόφσκυ ενώπιον όλων ωμολόγησε:
-Αυτό είναι κάτι το πρωτοφανές! Είναι ένα ολοφάνερο θαύμα!
Ο ετοιμοθάνατος έζησε ακόμη εικοσιπέντε χρόνια.
( Ιωάννης της Κροστάνδης)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄,σελ.173-175)

Η μόλυνσις του αίματος
Το 1884 η πριγκίπισσα Ζ. Ν. Γιουσούποβα έπαθε μόλυνσι αίματος μετά από έναν πρόωρο τοκετό. Την νοσήλευε ο καθηγητής Σ. Π. Μπότκιν. Σε μια από τις νύχτες που περνούσε άυπνη, επέμενε να κυριαρχή στην μνήμη της η μορφή του π. Ιωάννου της Κρονστάνδης. Το πρωί εξέφρασε την επιθυμία να τον δη. Ο πατέρας της είπε:
-Κι εγώ όλη νύχτα έβλεπα στον ύπνο μου τον π. Ιωάννη και θέλω να τον προσκαλέσω να έρθη εδώ να προσευχηθή…
Όταν ο μπάτουσκα έβαλε το χέρι στο κεφάλι της, η πριγκίπισσα ένιωσε αμέσως ένα ασυνήθιστο ελάφρωμα. Εκείνος τότε γονάτισε μπροστά σε μια εικόνα και άρχισε να προσεύχεται… Φεύγοντας δήλωσε « Δεν θα πεθάνη», παρ’ όλο που οι γιατροί δεν είχαν καμμιά ελπίδα να ζήση. Στην έξοδο ο π. Ιωάννης συναντήθηκε με τον καθηγητή, ο οποίος του είπε « Βοηθήστε μας», πράγμα που κατάπληξε όλους.
Η πρώτη επίσκεψις προκάλεσε ανακούφισι, δεν επηρέασε όμως την πορεία της ασθενείας. Στην δεύτερη επίσκεψι προσπάθησε να πείση την ασθενή να μεταλάβη. Την πλησίασε και της είπε:
-Η ζωή μας και ο θάνατος μας είναι υπόθεσις του Θεού. Εμείς όμως πρέπει να προετοιμαστούμε για μια νέα ζωή με την μετάληψι των Αχράντων Μυστηρίων.
Η πριγκίπισσα απήντησε ότι ετοιμαζόταν να κοινωνήση το Πάσχα. Τότε άρχισε πιο επίμονα να προσπαθή να την πείση πως δεν πρέπει ν’ αναβάλη, αν και το Πάσχα ήταν κοντά. Της δήλωσε μάλιστα πως ήταν έτοιμος να πάη αμέσως για να φέρη τα Τίμια Δώρα…
Η άρρωστη, αφού κοινώνησε με συναίσθησι και χαρά, κοιμήθηκε επί έξι ώρες. Όταν ξύπνησε ήταν εντελώς υγιής!
Ο καθηγητής Μπότκιν, βλέποντας τέτοια καταπληκτική αλλαγή, παρέμεινε πολλή ώρα σιωπηλός… Δύο δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο του.
-Δεν κατωρθώσαμε εμείς οι άνθρωποι την θεραπεία αυτή, ψιθύρισε.
Η πριγκίπισσα σε μία εβδομάδα σηκώθηκε και περπάτησε χωρίς την βοήθεια άλλων. Επί πολλές δεκαετηρίδες μετά παρέμειναν ανεξίτηλα στην μνήμη της τα βιώματα που τότε δοκίμασε. Άφησαν βαθειά ίχνη στην ψυχή της.
( Ιωάννης της Κρονστάνδης)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 175-176)