" Ούτε μία φορά… "
Ούτε μία φορά δεν πρέπει να σας ακούσουν τα παιδιά σας να τσακώνεστε ή, έστω, να υψώνετε τον τόνο της φωνής σας ο ένας στον άλλο.
- Μα είναι δυνατό αυτό, Γέροντα ;
- Και, βέβαια, είναι. Και, μάλιστα, έτσι, όπως σας το λέω • ούτε μια φορά.
[Ί 299]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.298)

Το θαυματουργό φάρμακο
Ο γνωστός ομολογητής Ρώσος ιερέας π. Δημήτριος Ντούντκο ( γεννήθηκε το 1922), καταγράφει τη διήγηση μιας μητέρας, για τη θαυματουργική θεραπεία του γιού της με τη θεία Κοινωνία. Να, τί λέει η ίδια:
‘‘Μέχρι 14 χρόνων πήγαινα το γιό μου στην εκκλησία και κοινωνούσε. Ύστερα δεν ήθελε πιά. Ήταν δύσκολο να τον πηγαίνω στην εκκλησία με το ζόρι. Από τότε όμως άρχισε να πηδάει απ’ το κρεβάτι του τη νύχτα, να φωνάζει, να προσπαθεί ν’ αρπάξει κάτι σε κατάσταση μεγάλης ταραχής. Συμβουλεύθηκα πολλές φορές το γιατρό. Το απέδωσε στην άχαρη ηλικία του και έλεγε ότι θα περάσει. Του έγραψε και κάτι σκονάκια, που όμως δεν τον βοήθησαν καθόλου. Οι νυχτερινές κρίσεις επαναλαμβάνονταν όλο και πιο συχνά. Ύστερα είπαν πως είναι σεληνιασμός και πως δεν μπορούν να τον βοηθήσουν.
’’Ωστόσο είχε θαυμάσια υγεία και ήταν πολύ δυνατός. Οι σπουδές του πήγαιναν πολύ καλά, ιδίως στα μαθηματικά και στη φυσική. Ακόμα κι οι καθηγητές του έμεναν κατάπληκτοι από την επίδοση του. Μπήκε στο Ινστιτούτο φυσικών μηχανικών της Μόσχας, αλλά οι νυκτερινές του κρίσεις τον ταλαιπωρούσαν όλο και περισσότερο, ενώ τη μέρα δεν του συνέβαινε τίποτα. Βασανιζόταν έτσι οκτώ χρόνια και βρισκόταν στο τρίτο έτος των σπουδών του. Οι κρίσεις του τώρα επαναλαμβάνονταν σχεδόν τρεις φορές κάθε νύχτα και η κατάσταση του χειροτέρευε.
’’Η γιαγιά του, δηλαδή η μητέρα μου, διηγήθηκε την ιστορία μας σε μια μοναχή στην εκκλησία. Εκείνη ρώτησε αν είχε πολύ καιρό να κοινωνήσει. Τότε θυμηθήκαμε ότι αυτές οι κρίσεις άρχισαν ακριβώς από τότε που σταμάτησε να μεταλαμβάνει. Η μοναχή τον συμβούλεψε να κοινωνήσει με πίστη. Εκείνος δεν ήθελε ν’ ακούσει κουβέντα. Ζούσαμε σε μια ντάτσα ( αγροτική έπαυλη) στα μισά του δρόμου για το Ζαγκόρσκ.
’’Η αδελφή μου και η μητέρα μου ήρθαν να μας επισκεφθούν, για να προσπαθήσουν να τον πείσουν να πάει στην εκκλησία, αλλά εκείνος αρνιόταν πεισματικά και δεν ήθελε ούτε να τ’ ακούσει. Η γιαγιά του και η αδερφή μου ξέσπασαν σε λυγμούς και παραπονιούνταν ότι δεν τις σέβεται καθόλου. Τελικά πείστηκε να βάλει ένα καθαρό πουκάμισο και να ετοιμαστεί. Ήταν Κυριακή πρωί. Μόλις που προλάβαμε το τραίνο. Φτάσαμε στο Ζαγκόρσκ. Βρήκαμε εκεί πολλούς νέους και νέες. Έκανε ό,τι του ζητήσαμε, προσευχήθηκε μ’ όλη του την ψυχή, με θέρμη. Αλλά κι η δική μας προσευχή ήταν το ίδιο καυτή. Εξομολογήθηκε σ’ έναν νεαρό ιερέα, κοινώνησε κι έμεινε ως το τέλος της λειτουργίας. Ύστερα επιστρέψαμε στο σπίτι. Η μητέρα μου και η αδελφή μου γύρισαν στη Μόσχα κι εμείς παραμείναμε στη ντάτσα.
’’Φαντασθείτε τη χαρά μας! Από τη μέρα εκείνη δεν ξανακούνησε ούτε το κεφάλι του σ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας. Οι κρίσεις εξαφανίστηκαν. Και όμως, πριν κοινωνήσει, πάθαινε τρεις κρίσεις κάθε βράδυ και δεν περνούσε ούτε μια νύχτα χωρίς κρίση. Κι εγώ ακόμα, η μητέρα του, φοβόμουν να τον αντικρύσω όταν βρισκόταν σε παροξυσμό. Τώρα όμως, - δοξασμένο το όνομα του Θεού- είναι παντρεμένος, με δύο παιδιά, κι όλα αυτά πέρασαν οριστικά’’.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.145-147)

Η θεία Κοινωνία θαυματουργεί
Στη διάρκεια της μεγάλης σαρακοστής του 1958, κάποιος ιερέας επισκέφθηκε χαράματα στο κελλί του τον μακαριστό π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο ( + 1982).
-Πάμε σε παρακαλώ, του λέει, στην κλινική « Άγιος Παύλος», για να εξομολογήσεις και να κοινωνήσεις κάποιον άρρωστο. Θέλω να γίνει καλά για τους συγγενείς του, που ζουν μακριά από την Εκκλησία. Ο νους τους είναι στα λεφτά. Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Μόνο η μνηστή του αρρώστου είναι ευσεβής, και θέλει να μη φύγει απροετοίμαστος.
Πήγαν μαζί στην κλινική, τέλεσαν το μυστήριο του Ευχελαίου κι ύστερα ο π. Χαράλαμπος προσπάθησε να τον εξομολογήσει. Δυστυχώς, πάθαινε διαλήψεις. Έγινε ωστόσο με δυσκολία κάποια υποτυπώδης εξομολόγηση. Ύστερα τον κοινώνησε.
Ε, λοιπόν, έγινε καλά! Η θεία Κοινωνία έκανε το θαύμα της. Και την Κυριακή του Θωμά τέλεσε το γάμο του.
Το 1959, κάλεσαν ένα βραδάκι τον π. Χαράλαμπο να επισκεφθεί μιαν ευγενέστατη γερόντισσα, καρδιοπαθή, που έμενε κάτω απ’ το Λυκαβηττό.
Αυτή είχε ζήσει στη Ρωσία και ύστερα στη Μασσαλία, όπου από παπική έγινε ορθόδοξη. Τώρα ήταν 85 χρονών, αλλά δεν ήθελε να κοινωνήσει. Ο π. Χαράλαμπος όμως πήρε μαζί του και τα άχραντα Μυστήρια, μήπως την καταφέρει. Ο γιατρός, καθώς του μήνυσαν οι δικοί της, είπε ότι θα πέθαινε σίγουρα το ίδιο βράδυ.
Όταν μπήκε στο σπίτι και τον είδε, του λέει:
-Φεύγω…
-Δε θα πας πουθενά, της απαντάει. Σου έφερα το φάρμακο. Έχεις τίποτα να μου πεις;
Αμέσως εξομολογήθηκε πρόθυμα και κοινώνησε. Μετά τη θεία Κοινωνία πήρε προς το καλύτερο.
Το πρωί ειδοποίησαν το γιατρό, ‘ Μα δεν πέθανε’; απόρησε εκείνος. Όταν την επισκέφθηκε, θαύμασε. Διαπίστωσε πως τα φάρμακα και η επιστήμη του αποδείχθηκαν άχρηστα μπροστά στη δύναμη της θείας Κοινωνίας.
Τελικά η γερόντισσα θεραπεύθηκε κι έζησε ακόμα πέντε χρόνια.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ. 151-152)

Ο κιθαρωδός Ιβάν
Με την ευλογία του π. Ιωάννου της Κρονστάνδης ο περίφημος μουσικός Αγρένεφ Σλαβιάνσκυ και η χορωδία του θα έδιναν ένα κοντσέρτο στην Κρονστάνδη, υπέρ των οικογενειών του πληρώματος του πολεμικού « Ρουσάλκα», που είχε καταστραφή.
Ο π. Ιωάννης, με την ευκαιρία αυτή, εξέφρασε την επιθυμία να ψάλη η φημισμένη χορωδία και στην θεία λειτουργία. Έψαλαν τόσο ωραία, που τους ξανακάλεσε. Τότε, την δεύτερη φορά, έγινε η θαυματουργική θεραπεία του τυφλού κιθαρωδού Ιβάν.
«Μετά την θεία λειτουργία», διηγείται ο Αγρένεφ, «παρεκάλεσα τον πρωθιερέα να ευλογήση την οικογένεια μου και τους χορωδούς. Μετά την ακολουθία της παρακλήσεως και του αγιασμού, πλησιάσαμε όλοι ν’ ασπασθούμε τον σταυρό που κρατούσε. Εγώ ωδήγησα και τον τυφλό Ιβάν.
-Από πότε δεν βλέπεις; τον ρώτησε ο μπάτουσκα.
-Από την παιδική μου ηλικία. Είχα ίκτερο και τελικά τυφλώθηκα.
-Τότε δεν είναι σπουδαίο, του είπε χαμογελώντας. Και εγώ υπέφερα από ίκτερο και δεν ακούω καλά. Ας προσευχηθούμε όμως στον Κύριο.
»Λέγοντας αυτά έβαλε μ’ ένα κουτάλι αγιασμό στο χέρι του και έπλυνε τρεις φορές τα μάτια του Ιβάν. Ύστερα τον χάιδεψε, τον ευλόγησε και του είπε:
-Θα σ’ ελεήση ο Κύριος! Πήγαινε τώρα. Ο Θεός μαζί σου.
»Το βράδυ έδινα το κοντσέρτο. Πριν αρχίσουμε, μπαίνει στην αίθουσα του καλλωπισμού το παιδί που βοηθούσε τον Ιβάν, και μας λέει:
-Ο Ιβάν βλέπει!
-Πώς βλέπει; Φέρτε τον εδώ!
»Τον έφεραν. Γεμάτος χαρά μας ανακοίνωσε:
-Πραγματικά βλέπω! Βλέπω σαν να βρίσκωμαι μέσα σε ομίχλη.
»Ήταν αδύνατο ν’ αμφιβάλη κανείς. Στεκόταν μπροστά μας με ανοικτά μάτια και χαμογελούσε ευτυχισμένα. Από τότε ένιωθε συνεχώς βελτίωσι. Σήμερα βλέπει καθαρά και πηγαίνει παντού μόνος. Ενώ ήταν κατηφής, με σκυμμένο το κεφάλι και κλειστά τα μάτια, τώρα είναι εύθυμος, ομιλητικός και κιθαρίζει πιο χαρούμενα τραγούδια».
( Ιωάννης της Κρονστάνδης)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι,Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.176-178)

Η θεραπευτική ενός οσίου
Στα Φάρασα, όπως και σε όλη την περιφέρειά τους, δεν υπήρχε άλλος γιατρός εκτός από τον όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη. Ήταν δάσκαλος και γιατρός, ψυχών και σωμάτων.
Όπου περνούσε και του έφερναν αρρώστους, ποτέ δεν εξέταζε αν ήσαν χριστιανοί ή τούρκοι. Εξέταζε μόνο ποια αρρώστια τους βασάνιζε, για να διαβάση την ανάλογη ευχή. Με τις θεραπείες του οι τούρκοι καταλάβαιναν την αξία της Ορθοδοξίας μας και εκδήλωναν τον σεβασμό τους σ’ αυτήν.
Δεν έδινε στους αρρώστους συνταγές, αλλά τους διάβαζε την ανάλογη ευχή της Εκκλησίας και έτσι τους θεράπευε. Όσοι είχαν άρρωστο και δεν μπορούσαν να τον μεταφέρουν στο κελλί του, είτε επειδή ήταν πολύ βαριά είτε επειδή βρισκόταν μακριά, έστελναν στον όσιο Αρσένιο ένα ρούχο από τον άρρωστο να το διαβάση. Εκείνος το διάβαζε και το επέστρεφε. Ο άρρωστος το φορούσε με ευλάβεια και πίστι, και θεραπευόταν. Πολλές φορές, για να τους αναπαύση και τον λογισμό, τους έστελνε και γραμμένη την ευχή σ’ ένα χαρτί, που το φορούσαν στον άρρωστο διπλωμένο σαν φυλαχτό.
Επειδή οι περιπτώσεις των ασθενειών ήσαν πολλές και δεν εύρισκε στο Ευχολόγιο την ανάλογη ευχή, είχε πάρει ωρισμένους ψαλμούς από το Ψαλτήρι και χρησιμοποιούσε αυτούς. Το Ευαγγέλιο συνήθως το διάβαζε μόνο για πολύ σοβαρές περιπτώσεις, όπως στους τυφλούς, βωβούς, παραλύτους και δαιμονισμένους. Όταν έβλεπε κανέναν ότι ήταν και πνευματικά άρρωστος δεν τον θεράπευε αμέσως, αλλά σιγά-σιγά. Του έλεγε δηλαδή να έρχεται και να ξαναέρχεται, μέχρι που τον θεράπευε στην ψυχή. Μετά τον θεράπευε και στο σώμα.
( Αρσένιος ο Καππαδόκης)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 178-179)

Του Αββά Ιωάννη του Θηβαίου
Έλεγαν για τον μικρό Ιωάννη τον Θηβαίο, τον μαθητή του Αββά Αμμώη, ότι δώδεκα έτη έκαμε υπηρετώντας τον γέροντα όταν ασθενούσε. Και μαζί του ήταν, καθήμενος στο στρωσίδι. Και ο γέρων αδιαφορούσε γι’ αυτόν. Και ενώ εκείνος κόπιασε πολύ μαζί του, ποτέ δεν τον άκουσε να του πη: «Είθε να σωθής». Και όταν έμελλε να τελευτήση και κάθονταν οι γέροντες γύρω του, του έπιασε το χέρι και του λέγει τρεις φορές: «Είθε να σωθής». Και τον παρέδωσε στους γέροντες, λέγοντας: «Αυτός Άγγελος είναι και όχι άνθρωπος».
                                                Του Αββά Ιωάννη, μαθητή Του Αββά Παύλου
Έλεγαν για το Αββά Ιωάννη, τον μαθητή του Αββά Παύλου, ότι είχε μεγάλη υπακοή. Ήταν δε σ’ ένα τόπο μνήματα και μια ύαινα κατοικούσε εκεί. Είδε λοιπόν ο γέρων γύρω εκεί σβουνιές βοδιών. Και λέγει στον Ιωάννη να πάη και να του τις φέρη. Και εκείνος του είπε: «Και τί να κάμω, Αββά, με την ύαινα;». Ο δε γέρων, αστειευόμενος, είπε: Αν έλθη κατεπάνω σου, δέσε τη και φέρε την εδώ». Πήγε λοιπόν ο αδελφός εκεί, καθώς έπεφτε το βράδι. Και να, ήλθε η ύαινα κατεπάνω του.  Αλλά αυτός, σύμφωνα με τα λόγια του γέροντος, ώρμησε να την πιάση. Και έφυγε η ύαινα. Και κυνηγώντας την, έλεγε: «Μείνε, ο Αββάς μου είπε να σε δέσω». Και την έπιασε και την έδεσε, θλιβόταν δε ο γέρων και καθόταν περιμένοντάς τον. Και νάτος, έρχεται, έχοντας την ύαινα δεμένη. Βλέποντας ο γέρων, θαύμασε.  Αλλά θέλοντας να τον ταπείνωση, τον χτύπησε, λέγοντας: Ανόητε, σκυλί ανόητο μου έφερες εδώ;». Την έλυσε δε ευθύς ο γέρων και την άφησε να φύγη.
                                                    Του Αββά Ισαάκ του Θηβαίου
α΄. Πήγε κάποτε ο Αββάς Ισαάκ ο Θηβαίος σε Κοινόβιο και είδε κάποιον αδελφό οπού είχε πέσει σε σφάλμα και τον κατέκρινε. Αλλά μόλις βγήκε στην έρημο, ήλθε ο Άγγελος Κυρίου και στάθηκε μπροστά στη θύρα του κελλιού του, λέγοντας: «Δεν σου επιτρέπω να εισέλθης». Εκείνος δε παρακαλούσε, λέγοντας: «Τί σημαίνει αυτό;». Και αποκρίνεται ο ’Άγγελος και του λέγει: «Ο θεός με έστειλε, λέγοντας: Πες του, που προστάζεις να βάλω τον σφαλμένο αδελφό, όπου έκρινες;». Και ευθύς μετενόησε, λέγοντας: «Αμάρτησα, συγχώρησέ με». Και είπε ο ’Άγγελος: «Σήκω, σε συγχώρησε ο θεός. Και φυλάξου από εδώ και πέρα, να μη κρίνης κανέναν πριν ο Θεός τον κρίνη».
β΄. Έλεγαν για τον Αββά Απολλώ, ότι είχε ένα μαθητή, ονόματι Ισαάκ, καταρτισμένο σε κάθε έργο αγαθό. Και απόχτησε την ησυχία, οπού πηγάζει από τη θεία Ευχαριστία. Και όταν πήγαινε στην εκκλησία, δεν άφηνε να έλθη κανείς κοντά του. Γιατί έλεγε, ότι όλα είναι καλά στον καιρό τους, καιρός τω παντί πράγματι. Και όταν γινόταν απόλυση, έτρεχε να πάη στο κελλί του, σαν να τον έπαιρναν από πίσω φλόγες. Πολλές φορές δε, δινόταν στους αδελφούς παξιμάδι και ένα ποτήρι κρασί, μετά την τέλεση της λατρείας. Αυτός όμως δεν το έπαιρνε. Όχι γιατί αποποιόταν την ευλογία των αδελφών, αλλά για να κρατά την ειρήνη, οπού του χάριζε η λατρεία. Συνέβη δε κάποτε να πέση άρρωστος. Και μαθαίνοντάς το οι αδελφοί, ήλθαν να τον επισκεφθούν. Καθισμένοι λοιπόν, τον ρώτησαν οι αδελφοί, λέγοντας: «Αββά Ισαάκ, γιατί μετά τη σύναξη αποφεύγεις τους αδελφούς;». Και τους είπε: Τους αδελφούς δεν αποφεύγω, αλλά των δαιμόνων την κακοτεχνία. Αν τινάς κρατά κερί αναμμένο και μείνη για πολύ μέσα στον αέρα, αυτός του το σβήνει. Έτσι και εμείς, παίρνοντας το φως από τη θεία Λειτουργία, αν καθυστερήσουμε έξω από το κελλί, ο νους μας σκοτεινιάζει». Αυτή ήταν η συμπεριφορά του οσίου Αββά Ισαάκ.
                                                    Του Αββά Ιωσήφ του Θηβαίου
Είπε ο Αββάς Ιωσήφ ο Θηβαίος: «Τρία πράγματα αξίζουν πολύ ενώπιον του Κυρίου. Πρώτον, όταν τινάς ασθενή και του προσθέτωνται πειρασμοί και με ευχαριστία τους δέχεται. Δεύτερον, όταν τινάς κάνη όλα τα έργα του καθαρά ενώπιον του Θεού, χωρίς να έχουν τίποτε το ανθρώπινο. Και τρίτον, όταν τινάς ζη με υποταγή στον πνευματικό του πατέρα, απαρνούμενος κάθε δικό του θέλημα. Έχει δε αυτός ένα στέφανο επί πλέον. "Όσο για μένα, την ασθένεια διάλεξα".
                                                    Του Αββά Ιλαρίωνος
Πήγε ο Αββάς Ιλαρίων από την Παλαιστίνη στο όρος, στον Αββά Αντώνιο. Και του λέγει ο Αββάς Αντώνιος: «Καλώς ήλθες, ο αυγερινός οπού το πρωί ανατέλλει». Και είπε ο Αββάς Ιλαρίων: «Ειρήνη σε σένα, ο στύλος του φωτός οπού την οικουμένη φωτίζει».
                                                     Του Αββά Ισχυρίωνος
Οι άγιοι πατέρες της Σκήτης προφήτευσαν για την εσχάτη γενεά. «Τί εργασθήκαμε εμείς;», λέγει. Και αποκρίθηκε ένας απ’ αυτούς μέγας, ο Αββάς Ισχυρίων, και είπε: Εμείς τις εντολές του Θεού κάμαμε». Και του αποκρίθηκαν και του είπαν: «Και οι υστέρα από μας, άρα τί κάνουν;». Και είπε: «Μέλλουν να έλθουν στα μισά του δικού μας έργου». Και είπαν: «Οι δε μετ’ αυτούς, τί;». Είπε: «Οι της γενεάς εκείνης δεν έχουν καθόλου έργο. Μέλλει δε να έλθη σ’ αυτούς πειρασμός. Και όσοι αποδειχθούν εκείνο τον καιρό δόκιμοι, θα αποβούν μεγαλύτεροι και από μας και από τους πατέρες μας».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

Του Αββά Ιωάννη του Πέρση
α'. Διηγήθηκε κάποιος από τους πατέρες για τον Αββά Ιωάννη τον Πέρση, ότι ήταν τόσο χαριτωμένος από τον Θεό, ώστε έφθασε σε πολύ μεγάλη ακακία. Και αυτός έμενε στην Αραβία της Αιγύπτου. Δανείστηκε κάποτε από αδελφό ένα χρυσό νόμισμα και αγόρασε λινάρια για να εργασθή. Και έρχεται ένας αδελφός, παρακαλώντας τον και λέγοντας: «Χάρισέ μου, Αββά, λίγα λινάρια, να πλέξω ρούχο για τον εαυτό μου». Και του έδωσε μετά χαράς. Πάλι, άλλος έρχεται, παρακαλώντας και αυτός: «Δός μου λίγα λινάρια, να φτιάξω ποδιά για τον εαυτό μου». Και του έδωσε και αυτού όμοια. Αλλά και άλλοι του ζήτησαν και τους έδινε πρόθυμα και μετά χαράς. Ύστερα έρχεται ο κύριος του νομίσματος, θέλοντάς το. Του λέγει ο γέρων: «Πηγαίνω να σου το φέρω». Και μη έχοντας από που να επιστρέψη το δάνειο, σηκώθηκε να πάη στον Αββά Ιάκωβο της διακονίας, για να τον παρακαλέση να του δώση το νόμισμα και να το επιστρέψη στον αδελφό. Πηγαίνοντας δε, βρήκε χρυσό νόμισμα κατά γης, αλλά δεν το άγγιξε. Και κάνοντας προσευχή, γύρισε στο κελλί του. Και ήλθε ο αδελφός πάλι, ενοχλώντας τον για το νόμισμα. Και του λέγει ο γέρων: «Εγώ πάντως φροντίζω». Και φεύγοντας πάλι, βρήκε το νόμισμα κατά γης, εκεί οπού ήταν και την άλλη φορά. Και κάνοντας πάλι προσευχή, γύρισε στο κελλί του. Και να, έρχεται και τώρα ο αδελφός, οπού τον ενωχλούσε. Και του λέγει ο γέρων:  Αυτή τη φορά, θα σου το φέρω». Σηκώνεται λοιπόν πάλι και περνά από εκείνο τον τόπο, οπού βρήκε ξανά το φλουρί, στη θέση του. Κάνοντας δε προσευχή, το πήρε. Και ήλθε στον Αββά Ιάκωβο και του λέγει: «Αββά, καθώς ερχόμουν εδώ, βρήκα στον δρόμο αυτό το νόμισμα. Κάμε μου λοιπόν τη χάρη και κήρυξε στην περιοχή, μήπως τινάς το έχασε. Και αν βρεθή ο κάτοχός του, δος το του». Πήγε λοιπόν ο γέρων και επί τρεις μέρες κήρυξε. Και κάνεις δεν βρέθηκε οπού να είχε το νόμισμα. Τότε λέγει ο γέρων στον Αββά Ιάκωβο: «Αφού λοιπόν κανείς δεν το έχασε, δος το σ’ εκείνον τον αδελφό. Γιατί του χρωστώ. Και καθώς ερχόμουν να πάρω από σένα αγάπη, το βρήκα». Και θαύμασε ο γέρων, πώς, ενώ χρωστούσε και το βρήκε, δεν το πήρε ευθύς να το δώση.  Αλλά και τούτο ήταν σ’ αυτόν το θαυμαστό, ότι, αν ερχόταν κανείς να του δανειστή τίποτε, δεν το έδινε από μόνος του, αλλά έλεγε στον αδελφό: «Πήγαινε, σήκωσε μόνος σου ό,τι χρειάζεσαι». Και αν του έφερνε το δάνειο, του έλεγε: Άσε το πάλι στη θέση του». Και αν δεν του το γύριζε πίσω, τίποτε δεν του έλεγε.
β Έλεγαν για τον Αββά Ιωάννη τον Πέρση, ότι, σαν εμφανίσθηκαν στο κελλί του μερικοί κακοποιοί, έφερε μπροστά τους λεκάνη και τους ζητούσε επίμονα να τους πλύνη τα πόδια. Και εκείνοι, νοιώθοντας ντροπή, άρχισαν να μετανοούν.
γ'. Είπε κάποιος στον Αββά Ιωάννη τον Πέρση: «Τόσο κόπο κάμαμε για τη βασιλεία των ουρανών. Άρα πρόκειται να την κληρονομήσουμε;». Και είπε ο γέρων: Εγώ πιστεύω ότι θα κληρονομήσω την άνω Ιερουσαλήμ, την απογραμμένη στους ουρανούς. Γιατί αξιόπιστος είναι Αυτός οπού υποσχέθηκε. Και γιατί να απιστήσω; Φιλόξενος σαν τον Αβραάμ έγινα, πράος σαν τον Μωυσή, άγιος σαν τον Ααρών, υπομονετικός σαν τον Ιώβ, ταπεινόφρων σαν τον Δαυίδ, ερημίτης σαν τον Τίμιο Πρόδρομο, πενθικός σαν τον Ιερεμία, διδάσκαλος σαν τον Παύλο, πιστός σαν τον Πέτρο , σοφός σαν τον Σολομώντα. Και πιστεύω σαν τον ληστή, ότι Εκείνος οπού μου τα χάρισε αυτά από τη δική του αγαθότητα, και τη βασιλεία θα μου παράσχη».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

Ο γότθος Τζαλλάς 

Υπήρχε κάποιος γότθος ονομαζόμενος Τζαλλάς, που ανήκε στην άθεη κακοδοξία των Αρειανών. Αυτός ο άνθρωπος, στα χρόνια του βασιλιά των γότθων Τοτίλα έπνεε μένεα κατά των σπουδαίων ανδρών της Εκκλησίας. Έτσι, όταν τύχαινε και συναντούσε κάποιον κληρικό ή μοναχό, ευθύς έπεφτε πάνω του και τον σκότωνε με το σπαθί του.
Μια μέρα συνάντησε κάποιο χωρικό κι άρχισε να τον βασανίζη σκληρά. Ο φτωχός άνθρωπος, μη υποφέροντας τα βασανιστήρια κι ενώ ο βάρβαρος και ωμότατος Τζαλλάς του ζητούσε χρήματα για να τον αφήση, του είπε, πως τα είχε εμπιστευθή στον όσιο Βενέδικτο.
Τότε ο Τζαλλάς σταμάτησε να τον βασανίζη, του έδεσε με λουριά σφιχτά τα χέρια στα πλευρά κι άρχισε, έχοντας τον μπροστά στο άλογο του, να τον σπρώχνη για να τον πάη στον άγιο.
Έτσι, με δεμένα χέρια, ο χωρικός ωδήγησε τον αλαζόνα Τζαλλά στο μοναστήρι του οσίου. Εκεί βρήκαν τον μακάριο καθισμένο μπροστά στο κελλί του να διαβάζη. Γύρισε λοιπόν ο χωρικός στον Τζαλλά που ακολουθούσε, και του λέει:
- Αυτός είναι ο Βενέδικτος, που σου είπα.
Ο γότθος κοίταξε με άγριο μάτι τον άγιο και πιστεύοντας πως μόνο με το παρουσιαστικό του θα τον φόβιζε, του φώναξε:
- Σήκω αμέσως και δώσε πίσω τα χρήματα αυτού του χωριάτη.
Τότε εκείνος σήκωσε τα μάτια από το διάβασμα και κοίταξε μια τον άγριο γότθο και μια τον χωρικό που στεκόταν μπροστά του δεμένος. Και ω του θαύματος! Μόλις έπεσε η θεοφώτιστη ματιά του στον τελευταίο, ευθύς τα λουριά λύθηκαν.
Βλέποντας ο Τζαλλάς λυμένο τον χωρικό έτσι ξαφνικά, τον έπιασε τρόμος και φόβος, έπεσε κατάχαμα και σκύβοντας τον υπερήφανο τράχηλο του στα τίμια πόδια του οσίου ζήτησε την ευχή του.
Ο άγιος δεν σηκώθηκε καθόλου από το διάβασμα, αλλά κάλεσε τους αδελφούς και τους πρόσταξε να τον ωδηγήσουν μέσα και να του βάλουν να φάη. Κι εκείνος, έχοντας ανανήψει, δέχθηκε τη νουθεσία του οσίου και έφυγε από το μοναστήρι, χωρίς πλέον να ζητήση τίποτε από τον χωρικό, που ο άνθρωπος του Θεού όχι με τα χέρια, αλλά με τη ματιά του μόνο έλυσε.

(Βίος οσίου Βενεδίκτου)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ.126-128)

1,17. «και αυτός έστι προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε». 

Αυτός είναι: «έλεγον ουν αυτώ· συ τις ει; και είπεν αυτοίς ο Ιησούς· την αρχήν ό,τι και λαλώ υμίν» (Ιω. 8,25) ή καλύτερα, Αυτός είναι η αρχή σε κάθε αρχή και ο Ίδιος η Άναρχος Αρχή. Γι’ αυτό και είναι ο «πρωτότοκος πάσης κτίσεως».
Η αρχή, η προαρχή, η πρώτη αρχή κάθε δημιουργήματος είναι σε Αυτόν και από Αυτόν. «και το παν» είναι σε Αυτόν και υπάρχει διαμέσου Αυτού. Ότι ζει και υπάρχει, ζει και υπάρχει με τις δικές του ζωοδοτικές δυνάμεις και το κάθε τι περιβάλλεται απ’ Αυτόν!
Όμως το κάθε τι έξω από Αυτόν είναι «μη ον». Αυτή η λογική πανενότητα δύσκολα μπορεί να γίνει αισθητή στον άνθρωπο, που η ψυχή του είναι διαρρηγμένη από την αμαρτία. Γι’ αυτό και ο Θεός Λόγος «καθίσταται» άνθρωπος, για να απελευθερώσει τον άνθρωπο, από την - διαρρηγνύουσα τα πάντα - αμαρτία και να τον ικανώσει να κατανοήσει βιωματικά αυτή την πανενότητα.
«Ένεκα τούτου» ίδρυσε και την Εκκλησία, που είναι το σώμα του το Θεανθρώπινο.
Και οι άνθρωποι (πιστοί), μέλη στο δικό του Θεανθρώπινο σώμα, αισθάνονται και διαβιώνουν την έλλογη πανενότητα των δημιουργημάτων, κατά το μέτρο της αγιότητάς τους και της ενχριστοποίησής τους. Αυτό οι πιο άγιοι το αισθάνονται πιο δυνατά και πιο άγια και συνειδητά το διαβιώνουν.

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 37-38)

«Να μη γίνεσθε υψηλόφρονες αλλά να συναναστρέφεστε τους ταπεινούς». 

                                                                                       (Ρωμ. ιβ' 16)

«Πραγματικά, τίποτα δεν είναι ισχυρότερο από την ταπεινοφροσύνη,

τίποτα δεν την νικάει. Και αν συμβή στον ταπεινό άνθρωπο κάτι λυπηρό,

αμέσως τα βάζει με τον εαυτό του, αμέσως κατακρίνει τον εαυτό του,

δηλαδή ότι του αξίζουν όσα συμβαίνουν. Δεν ανέχεται να κατακρίνει κανέναν,

δεν ανέχεται να φορτώνει σε άλλον την αιτία· κι έτσι ξεπερνάει τα λυπηρά

χωρίς να ταραχθεί, χωρίς να θλιβεί και αναπαύεται τέλεια».

(Αγίου Δωροθέου, Ασκητικά, Λόγος Β', Περί ταπεινοφροσύνης, σ. 117)