181. Ποια είναι τα είδωλά μας; Είναι ωρισμένα πρόσωπα και η πρόσκαιρος ζωή μας εδώ κάτω. Το θνητό, γεμάτο πάθη σώμα και όσα σχετίζονται μ’ αυτό: υλικές τροφές, ενδύματα, στολίδια, διακρίσεις, χρήμα, πολυτελή σπίτια κλπ. Ο Πειραστής στρέφει την προσοχή μας προς αυτά, για να μας κάμη να ξεχάσουμε τα αόρατα αγαθά: τον αιώνιο Θεό, την ανέσπερο ζωή στον Παράδεισο, την άνω μακαριότητα. Πώς θα αντιμετωπίσης την προσπάθειά του; Όταν σε ελκύη με τη θέα του σώματος, να θυμάσαι την ομορφιά και την αξία της ψυχής, της εικόνος του Θεού. Να ξέρης ότι ο Διάβολος θέλει να παρασύρη ολόκληρο την καρδιά σου, γιατί δεν της είναι δυνατόν να διχασθή. «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει· οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ. στ’ 24). Κάνοντας λοιπόν ο Διάβολος ό,τι διχάζει την καρδιά μας, συμβιβάζοντας τα ασυμβίβαστα, στην πραγματικότητα θέλει να κυριεύση ολόκληρο την καρδιά μας. Γιατί η καρδιά του ανθρώπου είναι μοναδική και ακέραια.

182. Θεό αποκαλούμε τον Κύριο. Αλλά, στην πραγματικότητα, έχουμε άλλους, δικούς μας θεούς. Γιατί δεν κάνουμε το θέλημα του θεού, αλλά το θέλημα της σαρκός μας, της καρδιάς μας, των παθών μας, Θεοί μας είναι η σάρκα, οι διασκεδάσεις, το χρήμα, η επίδειξις.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 90)

«Και γιατί τάχα με προσφωνείτε: Κύριε, Κύριε, αφού δεν εφαρμόζετε αυτά που λέω;» (Λουκάς 6:46)

Όταν αρρώστησε βαριά, κι άκουσαν για θάνατο, όλοι βουβάθηκαν κι έκλαψαν. Πέσανε πάνω του. Τον χάιδευαν και τον φιλούσαν. Του έλεγαν να μην ανησυχεί για το μέλλον. Όσο δε θα δούλευε, θα ‘παιρνε κανονικά το μισθό που έπαιρνε από την εταιρεία του, γιατί θα ‘διναν τα χρήματα οι ίδιοι οι αδελφοί από την εκκλησία του. Όλη μέρα ήταν κοντά του με βάρδιες και τον βοηθούσαν. Με λόγια γλυκά παρηγορούσαν τη γυναίκα του. Κάποιοι άλλοι αδελφοί, που τα οικονομικά τους ήταν πιο καλά, αγόρασαν ένα διαμέρισμα κοντά τους για να είναι όλοι μαζί και να τον φροντίζουν. Έγινε σκοτωμός στην εκκλησία για το ποιος θα του έδινε το νεφρό για τη μεταμόσχευση. Τελικά έγινε η μεταμόσχευση και φυσικά τα έξοδα όλα πληρωμένα από τους αδελφούς της εκκλησίας!
Ξύπνησε και πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι καταϊδρωμένος, μέσα στο σκοτεινό δωματιάκι έρμος και μόνος. «Θεέ μου, τι όνειρο ήτανε και τούτο»; Πήρε τα χάπια του και ετοιμάστηκε να πάει, όπως κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή, στο Τεχνητό Νεφρό…
Κύριε, βοήθησέ με να κάνω παρά να λέω…
(Α.Π.)

«…η θεία δύναμή του έχει θέσει δωρεάν στη διάθεσή μας όλα όσα είναι απαραίτητα για τη ζωή και την ευσεβή διαγωγή μας, με την απόκτηση σαφούς γνώσεως εκείνου που μας κάλεσε, οδηγώντας μας μέσα από τη δόξα και την αρετή» (Β’ Πέτρ. 1:3)

Πράγματι, ο Θεός μέσω του Ιησού Χριστού μας δίνει όλα όσα είναι απαραίτητα για τη ζωή μας:
• Όταν Του παραδώσουμε τα βάρη μας, μας δίνει ανάπαυση.
• Όταν Του παραδώσουμε τις δοκιμασίες μας, μας δίνει υπομονή.
• Όταν Του παραδώσουμε τις θλίψεις μας, μας δίνει παρηγοριά.
• Όταν Του παραδώσουμε τις ανησυχίες μας, μας δίνει ειρήνη.
• Όταν Του παραδώσουμε τις αδυναμίες μας, μας δίνει δύναμη.
• Όταν Του παραδώσουμε την τυφλότητά μας, μας δίνει φως.
• Όταν Του παραδώσουμε την ψυχρή καρδιά μας, τη γεμίζει με την αγάπη Του και τη ζεσταίνει.
• Όταν Του παραδώσουμε τις ανάγκες μας, τις καλύπτει όλες.
• Όταν Του παραδώσουμε τους εαυτούς μας, μας δίνει τον ουρανό.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Ένας διάκονος στη λαύρα του αγίου Γερασίμου, στην Παλαιστίνη, άρχισε να φέρεται ψυχρά σε κάποιο μοναχό, αδελφικό του φίλο. Εκείνος, μόλις το διαπίστωσε, έσπευσε να τον ρωτήση τί συνέβαινε. Ο διάκονος του απάντησε ότι του είχε κάνει μεγάλο κακό.
Ο αδελφός διαμαρτυρήθηκε και τον διαβεβαίωνε ότι δεν του έκανε κανένα κακό. Μια μέρα μάλιστα, καθώς τον είδε να κρατά το δισκοπότηρο και να κοινωνή τους αδελφούς της λαύρας, τον πλησίασε και του ορκίστηκε ότι ένιωθε τη συνείδηση του καθαρή απ’ αυτό που τον κατηγορούσε. Ο διάκονος όμως δεν ήθελε να πειστή.
Τότε ο μοναχός, ακολουθώντας τα λόγια των αγίων πατέρων, άρχισε να σκέπτεται:
-Ο διάκονος με αγαπά και από την πολλή του αγάπη είχε το θάρρος να μου φανερώση τί έκρυβε μέσα του για μένα. Το έκανε αυτό για να προσέχω στο μέλλον και να μην επαναλάβω αυτό το κακό. Όμως , άθλια ψυχή μου, εσύ που αρνείσαι ότι το έκανες, σκέψου ότι έχεις κάνει μυριάδες άλλα και τα λησμόνησες! Πού είναι οι αμαρτίες που έκανες χθες ή προ δέκα ημερών; Τις θυμάσαι; Όχι βέβαια. Άρα μπορεί να έχης κάνει και αυτό το κακό, και να το λησμόνησες, όπως και τα προηγούμενα.
Έτσι ο ταπεινός μοναχός διευθέτησε την καρδιά του σαν να είχε πραγματικά αδικήσει τον διάκονο και να ξέχασε την αδικία. Άρχισε μάλιστα να ευχαριστή τον Θεό και τον αδελφό του, γιατί αξιώθηκε να έρθη σε επίγνωση του σφάλματος του και σε μετάνοια.
Μετά τη συναίσθηση αυτή, σηκώθηκε και πήγε να ζητήση συγνώμη από τον διάκονο και να τον ευχαριστήση. Αλλά μόλις χτύπησε την πόρτα του κελλιού του, του άνοιξε εκείνος και του έβαλε πρώτος μετάνοια λέγοντας:
-Συγχώρησε με, αδελφέ μου, γιατί χλευάστηκα από τον διάβολο και σε υποπτεύθηκα άδικα. Με πληροφόρησε όμως ο Θεός ότι δεν έχεις καμμιά ευθύνη.

( Αββάς Ζωσιμάς)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄,σελ.247-248)

ΜΗ ΚΡΊΝΕΤΕ, ΊΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΗΤΕ

Όποιος κατακρίνει τους άλλους, πέφτει στα ίδια σφάλματα

-    Γέροντα, πώς συμβαίνει, όταν κατακρίνω μια αδελφή για κάποιο σφάλμα της, σε λίγο να κάνω κι εγώ το ίδιο σφάλμα;
-    Αν κατακρίνη κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβη την πτώση του, ώστε να μετανοήση, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβη. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει να αντιγράφη ο άνθρωπος την κατάσταση αυτού τον οποίο κατέκρινε. Αν πής λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβης ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει την Χάρη Του και επιτρέπει να πέσης κι εσύ στην πλεονεξία· αρχίζεις τότε να μαζεύης. Μέχρι να καταλάβης την πτώση σου και να ζητήσης συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.
Για να σε βοηθήσω, θα σού πω κάτι από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, έμαθα για μια συμμαθήτριά μου από το Δημοτικό ότι είχε παραστρατήσει και έκανε ζημιά κάτω στην Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπόν να την φωτίση ο Θεός να ανεβή στο μοναστήρι, για να της μιλήσω. Είχα ξεχωρίσει και μερικά κομμάτια περί μετανοίας από την Αγία Γραφή και από Πατερικά. Μια μέρα λοιπόν ήρθε με δυο άλλες γυναίκες. Μιλήσαμε και έδειξε ότι κατάλαβε. Στην συνέχεια ερχόταν συχνά με το παιδί της και έφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι για τον ναό. Μια φορά κάποιοι γνωστοί προσκυνητές από την Κόνιτσα μου λένε: «Πάτερ, αυτή η γυναίκα υποκρίνεται. Εδώ φέρνει κεριά και λιβάνι και κάτω συνεχίζει με τους αξιωματικούς». Όταν ξαναήρθε, την βρήκα στην εκκλησία να ασπάζεται τις εικόνες, και της έβαλα τις φωνές: «Φύγε από δώ, της είπα, έχεις βρωμίσει όλη την περιοχή!...». Η καημένη έφυγε κλαίγοντας. Δεν πέρασε πολλή ώρα και αισθάνθηκα μεγάλο σαρκικό πόλεμο. «Τί είναι αυτό; λέω. Ποτέ μου δεν είχα τέτοιον πειρασμό. Τί συμβαίνει;». Δεν μπορούσα να βρώ την αιτία. Κάνω προσευχή, τα ίδια· οπότε παίρνω τον ανήφορο για την Γκαμήλα. «Καλύτερα να με φάνε οι αρκούδες», είπα. Προχώρησα αρκετά μέσα στο βουνό· ο πειρασμός δεν υποχωρούσε. Βγάζω τότε ένα τσεκουράκι που είχα κρεμασμένο στην μέση μου και δίνω τρεις τσεκουριές στο πόδι μου, μήπως και με τον πόνο φύγη ο πειρασμός. Το παπούτσι γέμισε αίμα, αλλά τίποτε. Σε μια στιγμή ήρθε στον νού μου εκείνη η γυναίκα και τα λόγια που της είχα πεί. «Θεέ μου, είπα τότε, εγώ για λίγο έζησα αυτήν την κόλαση και δεν μπορώ να την αντέξω, κι αυτή η ταλαίπωρη που ζη συνέχεια αυτήν την κόλαση!... Συγχώρεσέ με που την κατέκρινα». Αμέσως ένιωσα μια δροσιά θεϊκή και εξαφανίσθηκε ο πόλεμος. Βλέπεις τί κάνει η κατάκριση;

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 104-106)

ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ οι βιογράφοι του Οσίου Ευθυμίου του Μεγάλου πως ανάμεσα στ’ άλλα χαρίσματα που του είχε δώσει ο Θεός, ήταν και τούτο: Όταν ιερουργούσε -γιατί είχε το αξίωμα της ιεροσύνης- έβλεπαν οι μαθητές του, όσοι τουλάχιστον ήταν άξιοι, Άγιο Άγγελο να τον εξυπηρετεί μέσα στο Άγιο Βήμα.
Όταν οι μοναχοί του πλησίαζαν να κοινωνήσουν, έβλεπε στα πρόσωπά τους ο Όσιος ποιοι ήταν προετοιμασμένοι και ποιοι απροετοίμαστοι ή και ανάξιοι να προσέλθουν, κι αμέσως τους εμπόδιζε. Ύστερα τους καλούσε σε εξομολόγηση για να καθαρίσουν την ψυχή τους.

ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ Άγιο Επίσκοπο λένε ακόμη οι Πατέρες πώς όταν έβγαινε να κοινωνήσει τον λαό, έβλεπε να πηγαίνουν οι Χριστιανοί, άλλοι με κατάμαυρο πρόσωπο, άλλοι μ’ εξογκωμένα κι ερεθισμένα μάτια, που μόλις έπαιρναν τα Άχραντα Μυστήρια καίγονταν. Άλλοι πάλι πήγαιναν με ολόλευκα φορέματα και φωτισμένη όψη και το Άγιο Σώμα του κυρίου τους λάμπρυνε περισσότερο.
Ο επίσκοπος παρακάλεσε τον Θεό να του αποκαλύψει το μυστήριο που έβλεπε μπροστά του. Άγγελος Κυρίου του εξήγησε πως όσοι πήγαιναν να κοινωνήσουν με λαμπρό πρόσωπο και λευκή στολή, ζούσαν με αγνότητα και σωφροσύνη, ήταν δίκαιοι, συμπαθείς στους άλλους και φιλεύσπλαχνοι. Πλησίαζαν τα Άγια Μυστήρια με καθαρή Συνείδηση και η Θεία χάρη τους επισκίαζε. Εκείνοι που φαίνονταν κατάμαυροι, ήταν βυθισμένοι στη λάσπη των σαρκικών επιθυμιών. Όσοι είχαν ερεθισμένα και εξογκωμένα μάτια, ήταν πονηροί και άδικοι, φθονεροί και άπληστοι. Αυτοί, όχι μόνο δεν ωφελούνταν από την Θεία Κοινωνία, μα καταδικάζονταν, γιατί τολμούσαν να πλησιάσουν με βαρυμένη συνείδηση χωρίς μετάνοια και προετοιμασία.
Από τότε ο καλός ποιμενάρχης κήρυξε μετάνοια και διόρθωση ζωής το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος και εμπόδιζε τους ανάξιους από την Θεία Κοινωνία.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.139-140)

Ο Φύλακας Άγγελος προστατεύει τα παιδάκια

-Γέροντα, γιατί ο Θεός δίνει στον κάθε άνθρωπο έναν Φύλακα Αγγελο,
αφού μπορεί ο ίδιος να μας προστατεύση;
-Αυτό είναι ξεχωριστή φροντίδα του Θεού για το πλάσμα Του.
Ο Φύλακας Αγγελος είναι οικονομία Θεού.
Είμαστε χρεώστες γι’ αυτό.
Οι Αγγελοι ιδιαίτερα προστατεύουν τα μικρά παιδιά.
Πώς τα φυλάνε!
Μια φορά δυο παιδιά έπαιζαν έξω στον δρόμο.
Το ένα από τα δύο σημάδευε το άλλο στο κεφάλι,
για να το χτυπήση με μια πέτρα. Εκείνο δεν το έβλεπε.
Την τελευταία στιγμή, φαίνεται, ο Αγγελός του το έκανε να δη κάτι,
τινάχτηκε πέρα και γλίτωσε. Μια μάνα πάλι είχε πάρει στο χωράφι και το μωρό της.
Το θήλασε, το έβαλε στην κούνια και πήγε να δουλέψη.
Μετά από λίγο, όταν πήγε κοντά του, τί να δή!
Το παιδάκι κρατούσε ένα φίδι και το έβλεπε!
Όπως το είχε θηλάσει, είχε μείνει γάλα γύρω από το στοματάκι του.
Πήγε λοιπόν το φίδι και έγλειφε το γάλα με την γλώσσα του και το παιδάκι το έπιασε με το χέρι του.
Βάζει τις φωνές η μάνα, τρόμαξε το παιδί, άνοιξε το χεράκι του και έφυγε το φίδι!
Φυλάει ο Θεός τα παιδιά.
-Γέροντα, τότε πώς πολλά παιδάκια υποφέρουν από αρρώστιες κ.λπ.;
-Ο Θεός ξέρει τί θα ωφελήση τον καθέναν και δίνει ανάλογα.
Δεν δίνει στον άνθρωπο κάτι που δεν θα τον ωφελήση.
Βλέπει λ.χ. ότι περισσότερο θα μας ωφελήση, αν μας δώση ένα κουσούρι, μια αναπηρία,
παρά αν μας προστατεύση να μη χτυπήσουμε ή να μη μείνουμε ανάπηροι.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 121-122)

"Μη την κρατάτε με το φόβο. Θα ξαναγυρίσει"

Κοσμική κυρία, που είχε δοκιμάσει τα θέλγητρα του κόσμου και από όλα είχε τελικά απογοητευθεί,
έφθασε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Σ' αυτήν την απελπιστική κατάσταση
τη βρήκε μια φίλη της και της συνέστησε, ως διέξοδο, τον π. Πορφύριο.
Εκείνη πήγε στα Καλλίσια και τον συνάντησε. Απροσδόκητα, μέσα στα σκοτάδια της ψυχής της,
είδε, για πρώτη φορά στη ζωή της, να λάμπει ένα παρήγορο φως.
Ενθουσιάστηκε κι έγινε μαθήτριά του. Του ζήτησε να της δώσει ευλογία να μείνει κοντά του,
όπως ο Απόστολος Πέτρος,στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, που είπε: "Κύριε, καλόν εστιν ημάς ώδε είναι".
Ο Γέροντας της εξασφάλισε κάποιο κατάλυμα, κοντά στις αδελφές του Μοναστηριού.
Εκεί περνούσε τις ημέρες της σε ψυχική γαλήνη και αισθανόταν, ότι "νεκρά ήν και ανέζησε και απολωλυία ήν και ευρέθη".
Ο μισόκαλος όμως διάβολος, δεν εγκατέλειψε το φθονερό έργο του.
Εφθόνησε την ψυχή εκείνη, που του ξέφυγε κυριολεκτικά μέσα από τα νύχια του, και βάλθηκε να την ξανακερδίσει.
Της έφερνε στη φαντασία ωραιοποιημένες αναμνήσεις της παλιάς ζωής της,
μέσα στον λαμπερό θόρυβο των κοσμικών διασκεδάσεων και συνέκρινε με τη φτωχική ερημιά, όπου ζούσε τώρα.
Λίγο λίγο άρχισε να την δηλητηριάζει η ανία. Ο δαίμονας της ακηδίας ροκάνιζε μυστικά την ψυχή της.
Ώσπου μια μέρα ανακοίνωσε στις αδελφές ότι επιθυμεί να επιστρέψει στην Αθήνα.
Εκείνες ταράχθηκαν και προσπάθησαν να την εμποδίσουν, λέγοντάς της, ότι έπειτα από τη φοβερή περιπέτεια που πέρασε,
η επιστροφή της στην παλιά εκείνη κόλαση, θα σήμαινε παράδοση εκούσια στο θάνατο.
Η κυρία δίστασε να φύγει, όμως έπειτα από μερικές ημέρες επανέλαβε την επιθυμία της αναχωρήσεώς της από το Μοναστήρι.
Ανήσυχες οι αδελφές ενημέρωσαν το Γέροντα, που τις ρώτησε: "Κι εσείς και τί της είπατε;"
"Να μείνει εδώ, γιατί αν φύγει, κινδυνεύει". "Κακώς της είπατε να μείνει", είπε ο Γέροντας.
"Πρέπει να την αφήσετε να φύγει, αφού το θέλει. Μην την κρατάτε με φόβο. Θέλετε να την τρελάνετε;
Μη φοβάστε, δε θα χαθεί αυτή η ψυχή, θα ξαναγυρίσει".
Στην επόμενη κρούση της κυρίας, οι αδελφές της είπαν, ότι είναι ελεύθερη να κάνει ό,τι θέλει.
Εκείνη τις χαιρέτησε, πήρε την ευλογία του Γέροντα και έφυγε για την Αθήνα.
Την υποδέχτηκαν πανηγυρικά οι παλιές συντροφιές της. Ο Γέροντας προσευχόταν μυστικά για τη σωτηρία της.
Η κυρία ξανάρχισε τη ζωή της ασωτίας, αλλά γρήγορα την έζωσαν τα φίδια της απελπισίας.
Σκοτεινές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν. Όμως τώρα το σκοτάδι δεν αποτελούσε μονόλογο, όπως πρίν,
υπήρχε η ανάμνηση του παρήγορου φωτός κοντά στο Γέροντα.
Και το πουλί ξέφυγε από το δαιμονικό δόκανο και πέταξε ελεύθερο, προς τον ουρανό των Καλλισίων.
Την υποδέχθηκε, με στοργή και χαρά, ο Γέροντας, όπως ο πατέρας του ασώτου υιού.
Από τότε,δεν ξαναζήτησε να επιστρέψει στα παλιά. Άλλαξε οριστικά και έζησε μια καινούρια ζωή,
μετανοίας και ψυχικής ειρήνης.
[Γ 249-51]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.120-121)

περιφρονούν το γάμο
Γνωρίζω, ότι πολλοί ντρέπονται για όσα λέω.
Γιατί ντρέπεσαι για τον τίμιο γάμο;
Γιατί κοκκινίζεις για τον αμίαντο γάμο;
Οι αιρετικοί περιφρονούν το γάμο.
Θέλω να κλείσω τα στόματα των αιρετικών...
Λοιπόν, περιφρονώντας το γάμο,
το Θεό περιφρονείς, που τον θέσπισε.
Ε.Π.Ε. 22,344

του Χρυσοστόμου
Πρώτη η αίρεση του Μαρκίωνα παρουσίαζε άλλο θεό, που δεν υπάρχει.
Ύστερα η αίρεση του Σαββελίου, που λέει ότι ο Υιός και ο Πατέρας
και το άγιο Πνεύμα είναι ένα πρόσωπο.
Έπειτα η αίρεση του Μαρκέλλου και του Φωτεινού κι αυτή διδάσκει τα ίδια.
Έπειτα η αίρεση του Παύλου του Σαμοσατέα, που ισχυρίζεται
ότι ο Θεός έλαβε την αρχή από τη Μαρία.
Έπειτα η αίρεση των Μανιχαίων, αφού αυτή είναι η πιο νέα.
Ύστερα εμφανίστηκε η αίρεση του Αρείου. Υπάρχουν βέβαια και άλλες.
Αλλ’ εμείς παραλάβαμε κατά ένα μόνο τρόπο την πίστη,
ώστε να μη χρειάζεται να προσεγγίσουμε σε μια απ’ τις μυριάδες αιρέσεις.
Κι όποιος επιχειρήσει να προσθέσει ή ν’ αφαιρέσει κάτι απ’ την πίστη,
αυτό θα το θεωρήσουμε νόθο.
Ε.Π.Ε. 24,416

οι διεστραμμένοι
Όταν είναι πασιφανής η διαστροφή του,
γιατί τσακώνεσαι μαζί του;
Τι χτυπάς τον αέρα;
Όταν υστέρα από τόσες συμβουλές,
αυτός επιμένει, είναι αυτοκατάκρισης.
Ε.Π.Ε. 24,120

αδιόρθωτοι
Θεωρεί αδιόρθωτους ο Παύλος τους αιρετικούς.
Το να παραβλέπουμε όσους έχουν ελπίδα κάποιας μεταβολής,
είναι απόδειξις οκνηρίας και αδιαφορίας.
Έτσι και το να προσπαθούμε να θεραπεύσουμε όσους πάσχουν ανίατα,
είναι δείγμα ανοησίας και κάκιστης παραφροσύνης.
Διότι έτσι τους κάνουμε θρασύτερους.
Ε.Π.Ε. 24,124

λύκοι
Σήμερα οι αιρετικοί παρουσιάζονται χειρότεροι από τους λύκους
και έχουν πρόθεση να καταβροχθίσουν τα πρόβατα.
Γι’ αυτό είναι απόλυτη ανάγκη να πυγμαχούμε και να μαχόμαστε,
ώστε ούτε ένα πρόβατο να μη το φάνε τα θηρία.
Ε.Π.Ε. 34,192

έξω από την Εκκλησία
Αυτός, που απέκοψε τον εαυτό του από την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο
και βγήκε απ’ τη διδασκαλία των πατέρων και απομακρύνθηκε από το ιατρείο,
και αν ακόμα νομίζει πώς είναι υγιής (στην πίστη)
γρήγορα θα πέση σε βαριά πνευματική αρρώστια.
Ε.Π.Ε. 34,168

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 120-121)

" Τα προβλήματα των παιδιών οφείλονται … "
Μια μητέρα, που είχε σοβαρά προβλήματα με τα παιδιά της, τον ρώτησε : Γέροντα, τα παιδιά μου έτσι γεννήθηκαν, ή τα προβλήματά τους οφείλονται σε λάθη μας ; " Εκείνος απήντησε :
" Οφείλονται σε λάθη σας. Τα επηρεάζουν και οι φίλοι τους, που ζουν αμαρτωλά και συκοφαντούν τον Χριστό ".
[Γ 124]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.298)

" Ούτε μία φορά… "
Ούτε μία φορά δεν πρέπει να σας ακούσουν τα παιδιά σας να τσακώνεστε ή, έστω, να υψώνετε τον τόνο της φωνής σας ο ένας στον άλλο.
- Μα είναι δυνατό αυτό, Γέροντα ;
- Και, βέβαια, είναι. Και, μάλιστα, έτσι, όπως σας το λέω • ούτε μια φορά.
[Ί 299]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.298)