255. Η ψυχή μας, λόγω της απλότητός της, κινδυνεύει από τη μια στιγμή στην άλλη, να μολυνθή από την αμαρτία. Σε μια στιγμή, μπορεί να βρεθή έξω από την αγάπη προς τον θεό και τον πλησίον με μία και μοναδική σκέψι, με μία και μοναδική εφάμαρτο επιθυμία, με ένα και μοναδικό σκίρτημα της καρδιάς προς το κακό. Έτσι, πρέπει να γρηγορούμε διαρκώς πάνω στην καρδιά μας. Να είμαστε πανέτοιμοι να αποκρούσουμε τις υποβολές του κακού και να φυλάμε την ψυχή μας, με απλότητα και αγνότητα, μέσα στην αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον.

256. Ο ποιμήν πρέπει να είναι ο ίδιος φως, για να φωτίζη τους άλλους. Πρέπει να είναι ο ίδιος το ευαγγελικό αλάτι, για να διατηρή τους άλλους από τη φθορά. Αν δεν συμβαίνη αυτό, αν ο ποιμήν δεν έχη βίο σύμφωνο με τα λόγια του, κάθε αμαρτωλός από το ποίμνιό του μπορεί να του πη: «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν» (Λουκ. δ’ 23) και ύστερα έλα να θεραπεύσης και μένα. «Υποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Ματθ. ζ’ 5).

257.  Η καρδιά πλάσθηκε για να είναι κατοικητήριο του Πνεύματος.  Μην τη μολύνεις με τις σαρκικές ροπές και τα σκοτεινά πάθη.  Η καρδιά είναι ναός του Θεού.  «Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός» (Α’ Κορ. γ’ 17).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 113-114)

103. «Έμεινε Μαριάμ συν αυτή ωσεί μήνας τρεις» (Λουκ. α΄ 56).

Τρεις μήνες έμεινε η Μαριάμ κοντά στην Ελισάβετ. Αν τόσο μεγάλα, ωραία, βαθυστόχαστα και εμπνευσμένα από το Άγιο Πνεύμα είπαν τις πρώτες μόλις στιγμές της συναντήσεώς των, σκέπτεται κανείς πόσα ακόμα πιο πολλά και πιο ωραία θα αντάλλαξαν μεταξύ τους μέσα σε τρεις ολόκληρους μήνες...
Κι όμως για όλα αυτά η Κ. Διαθήκη σιωπά. Η σιωπή αυτή του Ευαγγελίου ίσως να σημαίνη ότι το υπόλοιπο διάστημα οι δύο συγγενείς γυναίκες έζησαν εντελώς απλά, χωρίς άλλες εξάρσεις και προφητικές ωδές· ότι οι ώρες και μέρες πέρασαν ευχάριστα, μέσα σε μια ατμόσφαιρα αμοιβαίας αγάπης, πνευματικής αγαλλιάσεως και χαράς και γενικά ότι οι δύο ευσεβείς γυναίκες, μέσα σε μια εναλλαγή οικιακής εργασίας και προσευχής ζούσαν τον Θεό και αλληλοενισχύονταν στην πιστή τήρησι του άγιου θελήματος.
Η απλή, λαϊκή ευσέβεια εξιδανικεύει συνήθως το «βίο» των Αγίων της Εκκλησίας μας. Έτσι πολλοί χριστιανοί φαντάζονται ότι οι Άγιοι ζούσαν σε μια διαρκή πνευματική έξαρση και ψυχική ανάταση· ότι το στόμα τους έλεγε συνεχώς προσευχές· ότι βρίσκονταν συνεχώς μέσα στο ναό του Θεού κλπ. ούτε καν μπορούν να φαντασθούν έναν Άγιο να πλένεται, να σκουπίζη το δωμάτιό του ή το κελλί του, να κάθεται, να κοιμάται... να ζη δηλαδή την καθημερινή απλή ζωή, όπως όλοι οι άνθρωποι.
Η αλήθεια όμως είναι ότι οι Άγιοι του Θεού άνθρωποι ζούσαν όπως όλοι οι άλλοι και, ότι, επειδή ήσαν Άγιοι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήσαν άνθρωποι. Οι Άγιοι του Θεού ήσαν «άνθρωποι ομοιοπαθείς υμίν», όπως τόσο ωραία γράφει ο αδελφόθεος Ιάκωβος (ε' 17), πράγμα που σημαίνει ότι γνώρισαν κόπους και μόχθους, διωγμούς και κινδύνους (Β Κορ. ια 23 - 33), αλλά γνώρισαν και στιγμές καθημερινής ζωής, γαλήνης και σιωπής. Μερικοί Χριστιανοί λέει το ωραίο ανέκδοτο— πήγαν στην έρημο να συναντήσουν τον Άγιο Αντώνιο. Περίμεναν λοιπόν να δουν τον Άγιο να προσεύχεται και με τη φωτιά της προσευχής του να κατακαίει τους δαίμονες... Κι όμως! Τον βρήκαν να παίζη μ’ ένα ...περιστέρι! Τότε ο Άγιος, για να μη σκανδαλισθούν, τους είπε: «Το τόξο δεν μπορεί να είναι πάντα τεντωμένο, διότι θα σπάση. Γι αυτό από καιρό σε καιρό χρειάζεται να χαλαρώνη κανείς τις τεντωμένες χορδές του...». Τους είχε δώσει την απάντησι που χρειάζονταν! Ακόμη από την παράδοσι γνωρίζομε, ότι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης που έγραψε το Δ΄ Ευαγγέλιο και την Αποκάλυψη πήγαινε και λουζόταν στα δημόσια λουτρά της Εφέσου. Και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, βαδίζοντας στην εξορία το μόνο που ζητούσε ήταν ένα θερμό λουτρό... Με ένα λόγο οι Άγιοι δεν μιλούσαν συνεχώς για τον Θεό, αλλά ζούσαν συνεχώς και «ανέπνεαν» τον Θεόν. «Μνημονευτέον μάλλον του Θεού ή αναπνευστέον» (Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος) .
Όσοι θέλουν να μοιάσουν με τους Αγίους, ας προσέξουν. Ζωή αγία δεν σημαίνει ότι πρέπει να μιλούν συνεχώς για τον Θεό και τα θεία, ότι πρέπει να παραμελούν τις καθημερινές απασχολήσεις των σαν κατώτερες και ανάξιες λόγου· ότι πρέπει να γυρίζουν συνεχώς γύρω και μέσα στο ναό κλπ. Διότι η αληθινή ευσέβεια δεν αποκλείει την καθημερινότητα, αλλά την αγιάζει και την μεταμορφώνει όπως το έκαναν και οι δύο ευσεβείς γυναίκες, η Παρθένος και η Ελισάβετ.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 129-130)

Ο ΑΒΒΑΣ Υπερέχιος δίνει την ακόλουθη συμβουλή στους εγκρατείς και νηστευτές:
- Φάε κρέας και πιες κρασί και μην κατατρώς με την καταλαλιά τις σάρκες του αδελφού σου.
Και πάλι:
- Καταλαλώντας ο όφις τον Θεό, πέτυχε να βγάλει τους πρωτοπλάστους από τον Παράδεισο. Το ίδιο κάνει κι εκεινος που καταλαλεί τον πλησίον του βαραίνει την ψυχή του και παρασύρει στο κακό εκείνον που τον ακούει.

ΈΝΑΣ ΑΓΙΟΣ Γέροντας είδε μια μέρα με τα μάτια του κάποιον αδελφό να πέφτει σε βαρύ αμάρτημα, κι όχι μόνο δεν τον κατεκρινε, αλλά έκλαψε και είπε: Αυτός έπεσε σήμερα κι εγώ σίγουρα αύριο. Κι αυτός μεν χωρίς άλλο θα μετανοήσει, ενώ εγώ δεν είμαι βέβαιος γι’ αυτό».

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, αλήθεια, ν’ απορεί και να εξίσταται ο άνθρωπος και να χάνει κυριολεκτικά τον νου του -γράφει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής- όταν σκέπτεται πως ο Θεός και Πατήρ δεν κρίνει κανένα και όλη την κρίση την έχει παραδώσει στον Υιό Του (Ιω. ε' 27), ο Υιός διδάσκει «μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» (Ματθ. ζ' 1) και ο απόστολος Παύλος επίσης «μη προ καιρού τι κρίνετε, έως αν έλθη ο Κύριος» (α' Κορ. δ' 5) και «εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις» (Ρωμ. β' 1), ενώ οι άνθρωποι, αφήνοντας κατά μέρος τις δικές τους αμαρτίες, αφαιρούν το δικαίωμα του Υιού να κρίνει και, σαν αναμάρτητοι, κρίνουν οι ίδιοι και καταδικάζουν ο ένας τον άλλον; Ο Ουρανός εξίσταται γι’ αυτό κι η γη φρίττει, ενώ αυτοί, σαν αναίσθητοι, δεν νιώθουν καμιά ντροπή.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 165)

Το πιο εύκολο πράγμα να κάνει κάποιος, όταν συμβαίνει κάτι που δεν του αρέσει ή όταν ακούει κάτι που τον δυσαρεστεί, είναι να κατακρίνει. Σε κλάσμα του δευτερολέπτου η κατάκριση εκτοξεύεται από το στόμα με τέτοια άνεση και ευκολία που καταπλήσσει. Τόσο γρήγορα, χωρίς να μεσολαβήσει έστω ένα μικρό χρονικό διάστημα για συλλογισμό ή προβληματισμό. Αυτή η ταχύτητα είναι πράγματι εντυπωσιακή! Έτσι αφιλτράριστα και αβίαστα διαγράφουμε, απορρίπτουμε και καταδικάζουμε δικαιώνοντας έτσι πάντα φυσικά τον εαυτό μας. Πόσο επικίνδυνη είναι όμως αυτή η βιασύνη μας! Μας οδηγεί σε ένα ολέθριο πνευματικό ολίσθημα… την κατάκριση. Αυτή η διάθεση που υπάρχει μέσα μας να γινόμαστε εισαγγελείς και δικαστές υποδηλώνει άλλα πάθη καλά κρυμμένα μέσα στην ψυχή μας όπως ο εγωισμός, η υπερηφάνεια και η αλαζονεία.
Πριν βιαστούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας για τον άλλο ας κοιτάξουμε πρώτα μέσα μας και είναι σίγουρο πως θα βρούμε τόσα χάλια που δε θα έχουμε ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση πια να ασχοληθούμε με τα ‘χάλια’ του άλλου. Εσωστρέφεια λοιπόν και όχι εξωστρέφεια είναι η λύση και το φάρμακο της κατάκρισης γιατί ο καιρός περνάει και δε γνωρίζουμε πόσος καιρός μετανοίας μας μένει ακόμα. Αναρωτιέμαι αν έχουμε ποτέ αναρωτηθεί πόσα θα είχε να καταλογίσει σε εμάς ο Χριστός αν στεκόμασταν τώρα μπροστά Του! Πρέπει να θυμόμαστε πάντα πως κάθε φορά εμείς δεν έχουμε όλη την εικόνα για τη δράση ή τη συμπεριφορά κάποιου. Ο Χριστός όμως την έχει γι’ αυτό και είναι ο μόνος που έχει φυσικά και τη δικαιοδοσία να κρίνει. Και να θυμόμαστε πως κάθε φορά που κατακρίνουμε στον εαυτό μας κάνουμε κακό γιατί ο Κύριος το είπε ‘ Μην κατακρίνετε ασυμπαθώς τον πλησίον σας για να μην κατακριθείτε από το Θεό’ ( Ματθ. ζ’,1).
Και φυσικά μπορούμε να διατυπώσουμε μια κρίση για κάποιον ή για κάποιο θέμα. Το θέμα είναι να μην ενυπάρχει εμπάθεια όπως μίσος, ζήλια ή θυμός. Ας ζητάμε λοιπόν από τον Κύριο να μας δίνει απλότητα, ταπείνωση και ευσπλαχνία και ας πάψουμε να είμαστε αυστηροί με τους άλλους. Μόνο με τον εαυτό μας να είμαστε αυστηροί! Ο Χριστός πάντως δεν είναι αυστηρός με εμάς. Αν ήταν, δεν θα το αντέχαμε! Ο Χριστός είναι αγάπη που σκεπάζει, κατανοεί και συγχωρεί. Εμείς τί κάνουμε; Μπορεί Εκείνος να μας αποκαλέσει γνήσια τέκνα Του;(A.K.B)

"Δεν ήθελε να μας μετασκευάσει σε αντίγραφά του"
Ο Γέροντας σεβόταν την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητας του άλλου,
διότι αυτός ήταν "εικών της αρρήτου δόξης του Θεού, ει και στίγματα φέρων πταισμάτων".
Τον δεχόταν όπως ήταν, έστω και παραμορφωμένον από την αμαρτία. Δεν επιχειρούσε να τον αλλάξει βίαια,
αλλά προσευχόταν μυστικά να θελήσει εκείνος να αλλάξει, αγαπώντας το Χριστό.
Αν και βρισκόταν τόσο ψηλά, βλέποντάς μας να έρπουμε τόσο χαμηλά, δεν ήθελε να μας ισοπεδώσει,
για να μας μετασκευάσει σε αντίγραφά του. Σεβόταν την ελευθερία μας, ακόμη και στις κακές επιλογές της,
ευχόμενος αυτές να γίνουν καλύτερες, αλλά από εμάς τους ίδιους.
Είχε όλη την ευχέρεια να προβλέψει το μέλλον μας, να μας καταπλήξει με τα χαρίσματά του,
να μας επηρεάσει βαθύτατα και να μας βάλει εύκολα στο δρόμο που ήθελε, αλλά δεν το έκανε,
προτιμώντας να επιλέξουμε εμείς το δρόμο μας, ελεύθερα και υπεύθυνα.
Επιθυμούσε ν' ανεβούμε ψηλά, να τον πλησιάσουμε, για να μπορέσει να μοιρασθεί μαζί μας τα πλούσια δώρα, που του πρόσφερε η Θεία Χάρις.
Έβλεπε, ότι κι εμείς θέλαμε να βρεθούμε εκεί ψηλά κοντά του, αλλά χωρίς να κοπιάσουμε •
έτσι, άνετα, ως δια μαγείας. Και λυπόταν πολύ γι' αυτό, αν και δε μας το έλεγε καθαρά, και μας άφηνε εκεί που βρισκόμασταν,
ώσπου να καταλάβουμε, να φιλοτιμηθούμε και να πάρουμε το ανηφορικό μονοπάτι μας.
Μας απεκάλυπτε έμμεσα την αλήθεια αυτή.
[Γ 403π.]

"Μην του ξαναπροτείνεις να έλθει σε μένα"
Ανακάλυψα κάποτε, ότι ένας πολύ γνωστός μου, ήταν συγγενής του π. Πορφυρίου.
Μόλις το έμαθα, εξέφρασα στο γνωστό μου τη χαρά μου και του πρότεινα να επισκεφθούμε μαζί το Γέροντα.
Εκείνος, που θυμόταν αμυδρά το Γέροντα από το χωριό του, δεν απήντησε στην πρότασή μου,
ούτε όχι, φραστικώς, ούτε ναι, πρακτικώς. Όλο και μου ζητούσε αναβολή της επισκέψεως,
προφανώς φοβούμενος ειρωνικά σχόλια των φίλων του, δεδομένου ότι, ως κοσμικός, δεν είχε σχέσεις με την Εκκλησία
και ήταν δυσμενώς προκατειλημμένος έναντι όλων των κληρικών.
Όταν το ανέφερα στο Γέροντα, χάρηκε, επειδή γνώριζα πολύ ένα συγγενή του, που τον θυμόταν αρκετά καλά,
αλλά μου είπε: "Μην του ξαναπροτείνεις να έλθει σε μένα, μην του το υπενθυμίζεις, μην τον πιέζεις.
Άφησέ τον τελείως ελεύθερο και ανεπηρέαστο. Αν θελήσει,θα έρθει μόνος του. Και έτσι πρέπει πάντα να γίνεται.
Να σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου. Πάντως εγώ τον αγαπώ και προσεύχομαι γι' αυτόν".
Μετά από χρόνια, πληροφορήθηκα ότι τον επισκέφθηκε ένα βράδυ, μυστικά, μόνος του, χωρίς φυσικά να μου πεί τίποτε.
Γι' αυτό ούτε κι εγώ του είπα τίποτε σχετικό και τον άφησα με την εντύπωση ότι το αγνοώ.
Ο Γέροντας είχε επισκέπτες φανερούς, αλλά είχε και επισκέπτες "Νικοδήμους".
Τους αποδεχόταν και τους σεβόταν όλους, εξ ίσου.
[Γ 330π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιο Πορφύριος, σελ.153-155)

Αμαρτία
Ανοησία
Τίποτε χειρότερο άπ’ την αμαρτία δέν υπάρχει, άγαπητέ μου.
Όταν καταφέρει να μπει στη ζωή μας καί στην ψυχή μας,
όχι μόνο μας γεμίζει άπό ντροπή, αλλά κάνει και ανόητους
όσους ήσαν πριν συνετοί και πλήρεις σοφίας.
Ε.Π.Ε. 2,448

ηδονή και οδύνη
Τέτοια είναι η αμαρτία. Προτού να κάνει την εμφάνιση της και να πραγματοποιηθεί,
σκοτίζει τη σκέψη. Εξαπατά το νου. Όταν όμως πραγματοποιηθεί,
τότε αποκαλύπτει την πονηρή της απρέπεια.
Η σύντομη αισχρή ηδονή σταλάζει μέσα μας συνεχή την οδύνη και τον πόνο.
Αφαιρεί την ελευθερία της συνειδήσεως.
Περιβάλλει με ντροπή αυτόν που αιχμαλωτίστηκε.
Ε.Π.Ε. 2,582

συγγνώμη αμαρτημάτων
Ας μιμούμαστε τον Κύριο μας. Και τα μεν αμαρτήματα εις βάρος μας,
ας τα αφήνουμε και ας συγχωρούμε τους αμαρτάνοντες.
Για όσα όμως αμαρτήματα κάνουν εις βάρος του θελήματος του Θεού,
ας ζητάμε ευθύνες.
Ε.Π.Ε. 3,106

συγγνώμη αμαρτημάτων
Συγχωρούμε όσα εις βάρος μας κάνουν οι άλλοι.
Όσα όμως εις βάρος της πίστεως πράττουν,
τα ελέγχουμε με πολλή αυστηρότητα.
Ε.Π.Ε. 3,108

φθείρει την ελευθερία
Όταν παρεισέφρησε η αμαρτία, κατέστρεψε την ελευθερία
και τη φυσική της αξία, και εισήγαγε τη δουλεία.
Ε.Π.Ε. 3,252

και ελευθερία
Ας απελευθερωθούμε και ας μη γινόμαστε δούλοι της αμαρτίας.
Κι αφού αποκτήσουμε την αληθινή ελευθερία, θα επιτύχουμε
τα απερίγραπτα εκείνα αγαθά (της βασιλείας των ουρανών).
Ε.Π.Ε. 3,262

βάσανος στη συνείδηση
Μέχρις ότου συντελεστεί η αμαρτία, τυφλώνει το νου.
Ύστερα όμως ξεσηκώνεται η συνείδηση.
Βασανίζει το νου χειρότερα από κάθε άλλο κατήγορο
και δείχνει τον παραλογισμό των όσων έγιναν.
Ε.Π.Ε. 4,660

πηγή κακών
Από κει που είναι η πηγή της αμαρτίας,
από κει και η πληγή της τιμωρίας.
Ε.Π.Ε. 5,106

χείμαρροι και ποταμοί
Να εξαφανίσουμε την αμαρτία, που ‘ναι η πηγή όλων των κακών.
Αν σταματήσουν οι χείμαρροι των παθών,
τότε θα ευφράνουν την ψυχή μας οι ποταμοί των υδάτων του Θεού.
Ε.Π.Ε. 5,110

πριν και μετά τη διάπραξη της
Προτού να διαπραχτεί η αμαρτία, καμουφλάρει απαίσιο πρόσωπό της.
Με την τρέλα της ηδονής σκεπάζει το φρικτό της πρόσωπο.
Όταν όμως διαπραχτεί και ξεθυμάνει σιγά σιγά η ηδονή της επιθυμίας,
τότε επέρχεται ο έλεγχος της συνειδήσεως και ξεγυμνώνεται το κακό μπροστά μας,
τότε κυρίως φαίνεται πόσο βλαβερή είναι η αμαρτία.
Ε.Π.Ε. 6,208

τυραννία
Η αμαρτία είναι πραγματικά τύραννος φοβερός.
Προστάζει πονηρά παραγγέλματα. Ξευτελίζει όσους την υπακούουν.
Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, ας αποφεύγουμε με σκληρό αγώνα και επιμέλεια την τυραννία της.
Ας την πολεμάμε. Ποτέ ας μη συμφιλιωνόμαστε μαζί της.
Κι αφού λευτερωθούμε απ’ τη σκλαβιά της, ας μένουμε ελεύθεροι πνευματικά.
Ε.Π.Ε. 7,22

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 143-145)

Παιδιά και πνευματική ζωή

-Γέροντα, μια μητέρα δίνει αγιασμό στο παιδί της και το παιδί τον φτύνει. Τί να κάνη;
-Να κάνη προσευχή για το παιδί της. Ίσως και ο τρόπος που δίνει στο παιδί τον αγιασμό να του προκαλή αντίδραση.
Για να είναι τα παιδιά στον δρόμο του Θεού, πρέπει και οι γονείς να ζουν σωστά πνευματικά.
Μερικοί γονείς που θρησκεύουν προσπαθούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να γίνουν καλά παιδιά,
όχι γιατί τους απασχολεί η σωτηρία της ψυχής τους, αλλά γιατί θέλουν να έχουν καλά παιδιά.
Περισσότερο δηλαδή τους στενοχωρεί τί θα πη ο κόσμος για τα παιδιά τους, παρά μήπως πάνε στην κόλαση.
Τότε πώς να βοηθήση ο Θεός; Σκοπός δεν είναι να πηγαίνουν τα παιδιά με το ζόρι στην εκκλησία,
αλλά να αγαπήσουν την εκκλησία. Να μην κάνουν το καλό με το ζόρι, αλλά να το αισθανθούν ως ανάγκη.
Η αγία ζωή των γονέων πληροφορεί τις ψυχές των παιδιών και υποτάσσονται φυσιολογικά.
Έτσι μεγαλώνουν με ευλάβεια και με διπλή υγεία, χωρίς ψυχικά τραύματα.
Αν οι γονείς ζορίζουν το παιδί τους από φόβο Θεού, βοηθάει ο Θεός και βοηθιέται το παιδί.
Αν όμως το κάνουν από εγωισμό, τότε δεν βοηθάει ο Θεός.
Πολλές φορές ταλαιπωρούνται τα παιδιά από την υπερηφάνεια των γονέων.
-Γέροντα, μερικές μητέρες μας ρωτούν τί προσευχή να κάνουν παιδιά τριών- τεσσάρων ετών;
-Να τις πήτε: «Εσύ, μάνα είσαι• κοίταξε πόσο αντέχει το παιδί σου». Να μη βάζουν τυπικό.
-Εδώ, Γέροντα, τα παιδάκια που φέρνουν οι γονείς στις αγρυπνίες μήπως κουράζονται;
-Στον όρθρο να τα αφήνουν λίγο να ξεκουραστούν και στην Θεία Λειτουργία να τα παίρνουν στον ναό.
Οι μητέρες, χωρίς να ζορίζουν τα παιδιά, πρέπει να τα μαθαίνουν από μικρά να προσεύχονται.
Στα χωριά της Καππαδοκίας οι κάτοικοι ζούσαν έντονα την ασκητική παράδοση.
Πήγαιναν με τα παιδιά τους στα ασκητήρια και εκεί έκαναν μετάνοιες και προσεύχονταν με δάκρυα,
και έτσι μάθαιναν και τα παιδιά να προσεύχονται. Οι Τσέτες, όταν πήγαιναν το βράδυ να τους ληστέψουν,
περνούσαν έξω από τα εκκλησάκια, άκουγαν κλάματα και απορούσαν. «Καλά, τί γίνεται; έλεγαν.
Αυτοί την ημέρα γελάνε και την νύχτα κλαίνε;». Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τί συμβαίνει.
Με τις προσευχές των μικρών παιδιών μπορούν να γίνουν θαύματα. Ό,τι ζητούν από τον Θεό, τους το δίνει,
γιατί έχουν αθωότητα και ο Θεός ακούει την καθαρή προσευχή τους.
Θυμάμαι, μια φορά που οι γονείς μας είχαν πάει στο χωράφι, με είχαν αφήσει στο σπίτι με τα δυο μικρότερα αδέλφια μου.
Ξαφνικά ο ουρανός μαύρισε και άρχισε καταρρακτώδης βροχή. «Τί θα κάνουν τώρα οι γονείς μας; είπαμε.
Πώς θα έρθουν στο σπίτι;». Τα δυο μικρά άρχισαν να κλαίνε.
«Ελάτε, τους είπα, θα παρακαλέσουμε τον Χριστό να σταματήση την βροχή».
Γονατίσαμε και τα τρία μπροστά στο εικονοστάσι και προσευχηθήκαμε. Σε λίγα λεπτά η βροχή σταμάτησε.
Οι γονείς πρέπει να βοηθούν με διάκριση τα παιδιά από μικρά να πλησιάσουν στον Χριστό
και να ζήσουν από μικρά τις ανώτερες χαρές, τις πνευματικές.
Όταν αρχίσουν να πηγαίνουν στο σχολείο, πρέπει σιγά-σιγά να τα μάθουν να μελετούν κάποιο πνευματικό βιβλίο
και να τα βοηθούν να ζουν πνευματικά. Τότε θα είναι αγγελούδια και με την προσευχή τους θα έχουν μεγάλη παρρησία
προς τον Θεό. Τέτοια παιδιά είναι κεφάλαια πνευματικά για τα σπίτια.
Ειδικά τα Συναξάρια πολύ βοηθούν τα μικρά παιδιά στην πνευματική ζωή.
Εγώ μικρός έπαιρνα κάτι Συναξαράκια που υπήρχαν εκείνα τα χρόνια και έφευγα στο δάσος• μελετούσα, προσευχόμουν.
Πετούσα από την χαρά μου. Από δέκα μέχρι δεκαέξι ετών, που άρχισε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος,
έζησα αμέριμνος την πνευματική ζωή.
Οι παιδικές χαρές είναι καθαρές• τυπώνονται στον άνθρωπο και πολύ τον συγκινούν, όταν μεγαλώση.
Αν τα παιδιά ζουν πνευματικά, θα ζουν χαρούμενα σ’ αυτήν την ζωή και στην άλλη θα χαίρωνται αιώνια κοντά στον Χριστό.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 159-161)

…Επίσης ο μυστικός Πατήρ της Eκκλησίας μας, ο άγιος Διάδοχος, επίσκοπος Φωτικής, μας διδάσκει ότι «ταρτάριοι άρχοντες» και «σκοτειναί παρατάξεις», δηλαδή οι πονηροί δαίμονες, τελωνίζουν την ψυχήν κατά την έξοδόν της και προσπαθούν να την κρατήσουν, γεγονός το οποίον κατατρομάζει την ψυχήν.

Και οι μεν πονηροί δαίμονες κατακρατούν την αμαρτωλήν ψυχήν, ενώ η ψυχή που φεύγει δια την άλλην ζωήν με εξομολόγησιν και με την αγάπην του Θεού και έχει παρρησίαν ενώπιον του Θεού, μεταφέρεται από «τους αγγέλους της ειρήνης» προς τον Κύριον και προσπερνά τις δαιμονικές φάλαγγες.

("Το Μυστήριον Του Θανάτου", Νικολάου Π. Βασιλειάδη, εκδ. Σωτήρ, σ. 361)

Μακάριος εκείνος που την ώρα της καταιγίδας βλέπει ήδη το ουράνιο τόξο, εκείνος που την ώρα που οι δυσκολίες είναι στο ζενίθ τους δε χάνει την ειρήνη του και έχει ακλόνητη την ελπίδα του στο Θεό πως όλα θα πάνε καλά! Ο χριστιανός πρέπει να είναι προετοιμασμένος πάντα για κάθε δυσκολία. Πρότυπο μας και Θεός μας είναι ο Εσταυρωμένος Χριστός! Ο Θεάνθρωπος έπαθε πάνω στη γη, η πάναγνη Μητέρα Του είδε το μονάκριβο παιδί της να σταυρώνεται και όλοι οι άγιοι μαρτύρησαν, είτε με το μαρτύριο του αίματος θανατωμένοι από τους εχθρούς του Χριστού είτε με το μαρτύριο της συνειδήσεως θανατώνοντας οι ίδιοι τον εμπαθή και αμαρτωλό εαυτό τους. Ζούμε σε μια εποχή πολύ δύσκολη… είναι αλήθεια! Αλλά και ποια εποχή δεν είχε δυσκολίες; Εμείς δεν ξέρουμε κάθε φορά γιατί ο Θεός επιτρέπει να πειρασθούμε. Ούτε πρέπει να βγάζουμε επιπόλαια και βιαστικά συμπεράσματα…
Αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα είναι πως μετά τη Σταύρωση έρχεται η Ανάσταση και αν ζούμε τη ζωή μας σταυροαναστάσιμα, έχοντας κάνει δηλαδή μέσα μας την εικόνα του Εσταυρωμένου Χριστού και την εικόνα του κενού Τάφου Του, μια εικόνα, τότε τίποτα δεν μπορεί να μας κλονίσει, τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από την Αγάπη Του. Γνωρίζουμε επίσης ότι δεν θα αφήσει να πειρασθούμε περισσότερο απ’ ό,τι μπορούμε και ότι μαζί με τη δοκιμασία θα μας δώσει και την έκβαση. (Α΄ Προς Κορινθίους, κεφ.ι΄,13) Τέλος, γνωρίζουμε ότι η Εκκλησία Του είναι ακατάβλητη. Κανείς δεν μπορεί να τη νικήσει γιατί την ίδρυσε ο ίδιος με τη θυσία Του και γιατί το Άγιο Πνεύμα τη στηρίζει και τη διασφαλίζει. Η κιβωτός που έφτιαξε ο Νώε με εντολή του Θεού έφτασε ασφαλής στον προορισμό της. Η κιβωτός στην ουσία ήταν του Θεού, όχι του Νώε. Ο Νώε συμμετείχε προσφέροντας στο Θεό το σώμα του και την πίστη του. Έτσι λοιπόν η τελική νίκη ήταν εξασφαλισμένη.
Παρ’όλα αυτά το ταξίδι δεν ήταν ανέμελο. Η κιβωτός έπεφτε πολλές φορές σε τεράστιες φουρτούνες, σε ξέρες, σε αναποδιές. Πιθανόν ο Νώε και η οικογένεια του πολλές φορές να λύγιζαν αλλά έμειναν στην κιβωτό ως στο τέλος εμπιστευόμενοι ως συνετοί που ήταν το Θεό. Πόσο μάλλον αυτή η κιβωτός του Χριστού, η κιβωτός της Καινής Διαθήκης, η Εκκλησία Του, έχει εξασφαλισμένη την τελική νίκη, τη σωτηρία των ψυχών και των σωμάτων μας. Γι’ αυτό λοιπόν ας μη δειλιάζουμε και ας μη χάνουμε την ελπίδα μας ό,τι κι αν συμβαίνει! Όλες οι δυσκολίες μπροστά στη Δόξα και τη Δύναμη του Τριαδικού μας Θεού είναι πολύ ασήμαντες. Τις βλέπουμε τεράστιες γιατί είμαστε απομακρυσμένοι από το Θεό. Όσο όμως πλησιάζουμε κοντά Του, όσο βρισκόμαστε σε σχέση Αγάπης με τον Πατέρα, με τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, κάθε εμπόδιο γίνεται πολύ χαμηλό. Μακριά από το Χριστό είμαστε σαν τα μυρμήγκια και τα εμπόδια ανυπέρβλητα, όμως κοντά Του γινόμαστε αετοί και τα εμπόδια φαίνονται μυρμήγκια. Ας μη χάνουμε λοιπόν ούτε την ελπίδα μας, ούτε την ειρήνη μας, ούτε τη χαρά μας. Όπως έλεγε και ο Μέγας Αθανάσιος ‘ Συννεφάκι είναι και γρήγορα θα περάσει’.(Κ.Δ.Κ)

Η αποτροπή της καταστροφής

Το μεσημέρι της Πέμπτης, 7 Ιουνίου 1956, άρχισε να συννεφιάζη, ν’ αστράφτη και να βροντά στο χωριό των Τρικάλων Πλάτανος, που εφημέρευε ο ευλαβέστατος παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης.

«Έδειχνε μεγάλο κακό, διηγείται ο ίδιος, που αν αυτό ερχόταν στο χωριό μας, δεν θα έμενε τίποτε όρθιο και ζωντανό!

Μόλις βάραιναν πολύ τα σύννεφα και έφθασαν στα σύνορα του χωριού, τρέχω στους Ταξιάρχες και γονυπετής, μετά δακρύων, τους παρακάλεσα να παραμερίσουν το μεγάλο αυτό κακό και να το ρίξουν στ’ άκαρπα ξύλα και στ’ άγρια βουνά. Και, ω του θαύματος! Εισακούσθηκε η δέησις μου και αμέσως το γύρισαν πίσω.

Το ένα σύννεφο γύρισε Σλάτινα, Σπαθάδες, Κοβέλτσικα, Μπρεβέντα και Κόζακα, όπου άσπρισε ο τόπος από την μεγάλη ποσότητα του χαλαζιού, και δεν άφησε τίποτε. Το άλλο γύρισε προς το Κούρσοβο, Σβόρο, Νεράιδα και Κατσαούνη και κει έπεσε πολύ που διήρκεσε δύο μέρες και έκανε μεγάλες καταστροφές.
Το χωριό μας σώθηκε χάρις στους Παμμεγίστους Ταξιάρχες».

(παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 176)