249. Τι πρέπει να αναλογίζεσαι όταν κοινωνής τα Άγια Μυστήρια; «Τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος» (Κολ. γ’ 1). Και να μη λογαριάζης τα γήινα, γιατί ο Χριστός ήλθε στη γη για να μας υψώση στον ουρανό. «Έν τή οικία τού πατρός μου μοναί πολλαί είσιν … Πορεύομαι ἑτοιμάσαι τόπον ὑμῖν» (Ιω. ιδ’ 2). «ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιππ. γ’ 20). «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. ε’ 20). «ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με … τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. ιη’ 16). Βλέπεις λοιπόν για ποιο σκοπό ήλθε ο Χριστός στη γη, για ποιο σκοπό μας δίνει τα Άγια Μυστήριά του, το Σώμα του και το Αίμα του; Ο σκοπός αυτός είναι το να εισέλθουμε στη βασιλεία των ουρανών. Ας αγωνισθούμε με πόθο για να την κερδίσουμε.

250. Τα εμπόδια και οι αντιξοότητες που σου δημιουργεί ο Διάβολος, όταν εργάζεσαι για τον Θεό, μη σε πτοούν και μη σε καταθλίβουν. Να χαίρης και να ευχαριστής τον Κύριο. Γιατί το κακοποιό Πνεύμα σου ετοιμάζει, χωρίς να το καταλαβαίνη, τους πιο λαμπρούς στεφάνους στον ουρανό. Αμήν. Πρέπει να περιφρονούμε απόλυτα τον Διάβολο.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 111-112)

247. Κάθε τι που μας αναστατώνει και μας ταράσσει, κάθε τι που πιέζει την καρδιά, προέρχεται από τον Πονηρό. Γιατί ο ίδιος είναι ταραχή και κατάθλιψις. Ο Θεός είναι η ειρήνη και η ανάπαυσις της καρδιάς. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια’ 28). «Εἰρὴνην ἀφίημι ὑμῖν εἰρὴνην τὴν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν» (Ιω. ιδ’ 27). Στον βίο μας, πόσα πάθη υπάρχουν, πόση κατάθλιψις, πόσο γήινο βάρος, πόσα βέλη που διασχίζουν την καρδιά και πόσο σκοτάδι! Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ανθρώπου το πιάνει το πνευματικό σκοτάδι.

248. Νοιώθεις υπερηφάνεια, αυτοϊκανοποίηση; Λέγε «Εγώ ο ίδιος δεν είμαι τίποτε. Ό,τι καλό έχω, το πραγματοποιεί η χάρις του Θεού». «Τί ἔχεις ὃ οὐκ ἔλαβες;» (Α’ Κορ. δ’ 7). «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ιω. ιε’ 5). Νοιώθεις αποστροφή προς τον πλησίον σου; Λέγε: «Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν» (Γεν. α’ 31).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 110-111)

101. «Πεινώντας ενέπλησεν αγαθών και πλουτούντας εξαπέστειλε κενούς» (Λουκ. α' 53).

Ο Θεός επεμβαίνει και σε μια τρίτη κατηγορία ανθρώπων, λέει η Παρθένος Μαρία, συνεχίζοντας την Ωδή της: στους πλουσίους. Όσοι πιστεύουν στο χρήμα· όσοι βασίζονται στην δύναμη του χρήματος· όσοι νοιώθουν ασφαλισμένοι στον πλούτο, έρχεται στιγμή που γίνονται φτωχότεροι των φτωχών. Είναι η πιο κοινή εμπειρία σε όλους τους κοινούς θνητούς!
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά: η αυτάρκεια των φτωχών. Δεν πρόκειται εδώ για το φτωχό που δεν πιστεύει στον Θεό ή τεμπελιάζει ή δεν εργάζεται τίμια ή σπαταλάει σε ασωτίες το μεροκάματό του. Πρόκειται για το φτωχό που πιστεύει στην πρόνοια του Θεού και εξαρτάται από τον Θεό. Πρόκειται για το φτωχό που εργάζεται με τιμιότητα και δικαιοσύνη και που χρησιμοποιεί με σύνεση και σωφροσύνη τα λίγα εισοδήματα του.
Σ’ ένα τέτοιο άνθρωπο τα λίγα του φθάνουν. Όχι ότι δεν θα ήθελε να έχη περισσότερα. Τα περισσότερα τα περιμένει από τον Θεό. Στην ώρα τους. Αυτός εν τω μεταξύ συνεχίζει να ζει και να εργάζεται τίμια.
Η αρχή αυτή της Θεοτόκου ήταν και το «πιστεύω» των φτωχών πατέρων μας. Από τα κακοτράχαλα βουνά της πατρίδος μας κατέβαιναν στις πολιτείες του κάμπου. Ξυπόλυτοι. Γυμνοί. Αδέκαροι! Και άρχισαν να εργάζονται, παιδιά μόλις 11-13 ετών! Και όχι οκτάωρο, αλλά ολημερίς. Μικρά και ασήμαντα τα κέρδη. Αρκούσαν μόνο για την προσωπική τους επιβίωση. Μόνο υστερ' από 20 και πλέον ετών σκληρής προσωπικής εργασίας άρχιζαν να γνωρίζουν το κέρδος, την καλλιτέρευσι, κάποια στοιχειώδη άνεση και ύστερα τον πλούτο. Αλλά και τον πλούτο αυτό δεν τον θεωρούσαν δικό τους. Δεν τον χαίρονταν. Δεν τον σπαταλούσαν για τον εαυτό τους. 0ι ίδιοι, μαθημένοι δεκάδες χρόνια να ζουν με ανήκουστες στερήσεις, δεν χρησιμοποιούσαν για τον εαυτό τους παρά ελάχιστα. Τα πολλά τα προόριζαν για τους άλλους. Για τα παιδιά τους, την πόλη τους, το χωριό τους, την πατρίδα. Δεν υπάρχει καλύτερο σχόλιο για τον λόγο του Ιησού «κατά Θεόν πλουτείν» (Λουκ. ιβ΄ 21).
Παίρνοντας η Εκκλησία από τα χείλη της Παρθένου τον ωραίο αυτό στίχο της Ωδής της τον έκανε και δικό της πιστεύω: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού» (I).
Όσοι αγαπούμε την Θεοτόκο δεν μπορεί παρά να έχωμε μαζί της τις ίδιες απόψεις.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ.127-128 )

προσελθών αυτώ ο πειράζων
Ματθαίου δ' 3

Ο Ιησούς, μόλις ανοίχθηκε στο πέλαγος της αποστολής του, με τα πανιά της υπάρξεώς του ολάνοιχτα απλωμένα στην ορμή του Αγίου Πνεύματος, συνάντησε την τρικυμία των πειρασμών. «Ημέρας τεσσαράκοντα πειραζόμενος υπό του διαβόλου». (Ήταν τόσο εντυπωσιακό το ξεκίνημα του Ιησού, που επροκάλεσε την περιέργεια και την προσοχή του διαβόλου. Ο διάβολος εξαπέλυσε την επίθεσί του, χωρίς να γνωρίζη περισσότερα πράγματα για τη φύσι και την αποστολή του Ιησού, περίμενε μάλιστα την πτώσι του, κάτω απ΄ τους βίαιους και δελεαστικούς πειρασμούς του).
Ο Ιησούς δεν έμεινε αμέτοχος των πειρασμών. Βέβαια οι πειρασμοί του Ιησού ήταν εξωτερικοί. Προέρχονταν από το διάβολο και δεν υπήρχε περίπτωσις να τον προσβάλουν, διότι ο Ιησούς εσωτερικά ήταν απόλυτα καθαρός και αναμάρτητος. Όμως οι πειρασμοί της Ερήμου έδωσαν στον Ιησού τη δυνατότητα να δοκιμάση τους ανθρώπινους πειρασμούς. Ο Ιησούς γνώρισε την υπουλότητα και τη σφοδρότητα των πειρασμών. Μπήκε στον πυρήνα του τυφώνος των πειρασμών. Η μάχη της σωτηρίας μας άρχισε σε μια μονομαχία των αρχηγών των δύο παρατάξεων.
Ο Ιησούς δέχθηκε τους πειρασμούς για τη δική μας ωφέλεια. Για τη δική μας ενίσχυσι. Για να μας δείξη τον τρόπο της αντιμετωπίσεώς των.
Ο Ιησούς δέχθηκε πειρασμούς και γι’ αυτό μπορεί να κατανοήση και να βοηθήση τους πειραζομένους ανθρώπους. O απόστολος το υπογραμμίζει χαρακτηριστικά: «Πειρασθείς (ο Ιησούς) δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι» (Εβρ. β' 18). Κάθε φορά που μας πλησιάζει ο πειράζων, ο Ιησούς βρίσκεται κιόλας στο πλευρό μας.
«Πάντα πειρασμόν, ον ήμελλον οι άνθρωποι πειράζεσθαι, πρώτον επειράσθη κατά το ανθρώπινον ο Σωτήρ» (Ωριγένης, L. 1055).

ει υιόc ει του Θεού
Ματθαίου δ' 3

Ο διάβολος θέτει υπό αμφισβήτησι τη θεία ιδιότητα του Ιησού. Κι αυτή την αμφιβολία θέλει να την υποβάλη και στον ίδιο τον Ιησού. Αυτή την τακτική ακολουθεί ο πειράζων από την αρχή. Στον Παράδεισο έθεσε υπό αμφισβήτησι την ειλικρίνεια του Θεού. Και τώρα στη γη, την οποία με την κακία του μετέβαλε από Παράδεισο σε Έρημο, θέτει υπό αμφισβήτησι την θεότητα του Ιησού.
Ο Ιησούς δεν νικήθηκε από τον πειρασμό, όπως ο πρώτος Αδάμ. Όμως ο πειρασμός αυτός εταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί πολλούς ανθρώπους. Είναι το δάγκωμα, που νοιώθουν πολλοί άνθρωποι, παλαιοί και νέοι, καθώς αντιμετωπίζουν το πρόσωπο του Ιησού. «Ήταν άραγε Θεός ο Ιησούς»;
Η αμφισβήτησις της θεότητος του Ιησού είναι και σήμερα το ισχυρότερο όπλο του διαβόλου. Είναι ο μόνος τρόπος να μείνουν οι άνθρωποι μακρυά απ΄ τον Λυτρωτή. Εάν ο Ιησούς δεν είναι Θεός, τότε δεν μπορεί να είναι Σωτήρ των ανθρώπων. Είναι το μεγάλο δράμα, που παίζεται σε πολλές ψυχές. Μπολιασμένες με την αμφιβολία, στέκουν στο κατώφλι της Εκκλησίας. Μεταξύ πίστεως και απιστίας. Πόσο πρέπει να προσευχώμαστε για τα θύματα αυτής της αμφιβολίας. Για να νικήσουν τον πειρασμό μαζί με τον Ιησού.
«Ο Κύριος και τους πειρασμούς επάγων μη υπερβαίνοντας ημών την δύναμιν, αλλά δοκιμάζων μεν δια της περιστάσεως τους αγωνιστάς της ευσεβείας, ουκ εών δε πειρασθήναι υπέρ ο δύνανται υπενεγκείν» (Μ. Βασίλειος, L. 1055).

(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 100-101)

ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ, αδελφέ, να διώχνεις δαιμόνια; ρωτά ο Αββάς Πιτυρίων, ο μαθητής του Οσίου Αντωνίου. Μάθε τώρα να υποτάσσεις τα πάθη σου. Όποιο πάθος βγάλεις από μέσα σου, διώχνεις μαζί και το δαιμόνιο που το προκαλεί, γιατί κάθε πάθος έχει και το δαιμόνιο του. Νικώντας τα πάθη, διώχνεις και τον διάβολο που τα υποκινεί.

ΈΝΑΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ έζησε τριαντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο, τρώγοντας μόνο τους καρπούς μιας φοινικιάς που είχε φυτρώσει έξω από την καλύβα του. Ύστερα όμως του εσπειρε ζιζάνια στον νου ο διάβολος κι άρχισε να συλλογίζεται πως άδικα σπατάλησε εκεί τόσα χρόνια.
- Τί κέρδισα τάχα; έλεγε στον εαυτό του. Ούτε αποκαλύψεις είδα ούτε κανένα θαύμα έκανα, όπως οι παλαιοί ασκητές. Ας γυρίσω στον κόσμο, ίσως εκεί προκόψω περισσότερο.
Το είχε σχεδόν αποφασίσει κι ετοιμαζόταν, όταν ο Θεός, που τον λυπήθηκε για τους τόσους κόπους του, έστειλε τον Άγγελό Του να τον εμποδίσει.
- Τί μεγαλύτερο θαύμα θέλεις, του είπε ο Άγγελος, από την υπομονή και την μεγαλοψυχία που σου έδωσε ο Θεός, να μείνεις τόσα χρόνια ολομόναχος σ’ αυτό τον άγριο τόπο, τρώγοντας μόνο τους καρπούς τούτου του δένδρου; Κάνε λίγο ακόμη υπομονή και ζήτησε από τον Θεό περισσότερη ταπείνωση.
Έτσι, έμεινε στον τόπο του ο Ερημίτης ευχαριστώντας τον Θεό, που τον στήριξε με τον Άγγελό Του.

ΚΑΠΟΙΟΣ Γέροντας πολύ πνευματικός αξιώθηκε να βλέπει ορατό σημείο του Αγίου Πνεύματος στα στόματα των αδελφών, την στιγμή που αντάλλαζαν αδελφικό ασπασμό στην Θεία Λειτουργία, όταν ο Διακονος έλεγε το «αγαπήσωμεν αλλήλους».

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 162-163)

Μέσα μας συντελείται μια αδιάκοπη πολιτειακή αναμέτρηση. Ο διάβολος αγωνίζεται νυχθημερόν να καταλύσει το πολίτευμα της Βασιλείας του Θεού εντός μας για να εδραιώσει το δικό του βασίλειο. Εμείς με ποιο πολίτευμα διάγουμε το βίο μας; Ο αγώνας των χριστιανών σχετίζεται ακριβώς με αυτή την αναμέτρηση και επικράτηση. Αν μέσα στην καρδιά μας επικρατήσει η Βασιλεία των Ουρανών τότε ο διάβολος δε θα μπορεί να έχει καμία επιρροή και καμία δύναμη και εξουσία στη ζωή μας. Δεν θα μας χειραγωγεί, δεν θα μας φοβίζει, δεν θα μας απελπίζει!
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που μηχανεύεται διαρκώς τρόπους για να τραβήξει την προσοχή μας από μέσα μας. Οτιδήποτε για να μην κοιτάξουμε μέσα μας, να μην ακούσουμε μέσα μας. Μην τυχόν και ανακαλύψουμε το θησαυρό που κρύβουμε μέσα μας. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος του διαβόλου… μην ανακαλύψουμε τη Βασιλεία των Ουρανών που βρίσκεται στην καρδιά μας! Γι’ αυτό λοιπόν κατακλυζόμαστε από οθόνες και εικόνες, από ήχους και θεάματα, από χίλιους δυό περισπασμούς που στόχο έχουν να μας γοητεύσουν και να μας παρασύρουν σαν άλλες Σειρήνες μακριά από τη δικιά μας Ιθάκη… το Χριστό που θέλει να βασιλεύσει στην καρδιά μας. Εάν λοιπόν διαλέξουμε να στραφούμε στον εαυτό μας τότε θα δούμε ποια πάθη ορθώνονται ανάμεσα σε μας και το Χριστό και βλέποντας τα, θα ποθήσουμε την κάθαρση γιατί μόνο οι καθαροί στην καρδιά θα μπορέσουν να δουν το Θεό. (Ματθ. ε΄,8) Αυτός ο πόθος θα έλξει τη Χάρη και το Έλεος Του και θα Τον καταστήσει Βασιλιά μας!
Σημασία για το χριστιανό πρωτίστως λοιπόν πρέπει να έχει το πολίτευμα της καρδιάς του. Ας κοιτάξουμε λοιπόν και θα καταλάβουμε… νιώθουμε υπέρμετρα και παράλογα φόβο, αγωνία, ανησυχία και ταραχή; Τότε πολιτεύεται εντός μας ο διάβολος. Νιώθουμε ειρήνη, γαλήνη, αγάπη, χαρά; Τότε πολιτεύεται εντός μας ο Χριστός! Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο ή τη ζωή μας οι εσωτερικές εκλογές είναι κρίσιμες, όχι οι εξωτερικές… του κόσμου τούτου. Γιατί η Βασιλεία των Ουρανών είναι η παρουσία του Θεού μέσα μας, η βίωση της παρουσίας Του, η αληθινή Θεία Κοινωνία! Και είναι τόσο κοντά μας… δεν χρειάζεται να ψάχνουμε αλλού!(Α.Κ.Β)

Πόσες φορές δεν έχουμε ποθήσει ή λαχταρήσει διάφορα πράγματα! Πόσες φορές δεν έχουμε επιθυμήσει για παράδειγμα ένα γλυκό ή ένα φαγητό, ένα ταξίδι αλλά και έναν άνθρωπο για σύντροφο μας. Κι ακόμα πόσες φορές δεν έχουμε ζηλέψει μια καλή θέση ή έναν παχυλό μισθό. Και πόσα άλλα ακόμα ποθούμε με όλη μας την καρδιά! Αυτός ο πόθος μας δόθηκε από τον Δημιουργό μας για να ποθούμε Εκείνον! Και με αυτόν τον πόθο και απείρως μεγαλύτερο μάς καλεί Εκείνος να πάμε κοντά Του. Κι αν εμείς κουραστήκαμε να περιμένουμε τον άνθρωπο της ζωής μας Αυτός υπομονετικά μας περιμένει για να μας σφίξει στοργικά στην αγκαλιά Του. Αλλά εμείς ποθούμε τόσα άλλα πράγματα και μόνο Αυτόν δεν αναζητούμε!
Άσχημο και οδυνηρό να θέλεις κάποιον διακαώς κι αυτός να αδιαφορεί. Σίγουρα όλοι μας το έχουμε περάσει αυτό. Να θέλουμε κάποιον ή κάτι και να μην μπορούμε να το έχουμε! Σ’αυτή τη θέση λοιπόν φέρνουμε το Χριστό με την απόρριψη που Του κάνουμε. Και όχι, δε στενοχωριέται για Εκείνον αλλά για εμάς…. γιατί εμείς χάνουμε αποστερούμενοι την παρουσία Του στη ζωή μας! Στην ουσία αυτό που απορρίπτουμε είναι η ευκαιρία μας για να ζήσουμε ήδη από εδώ τη Βασιλεία των Ουρανών. Ενώ λοιπόν ο Χριστός θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητα στη λίστα των επιθυμιών μας είναι πολλές φορές ο έσχατος ή μπορεί και να μην υπάρχει και καθόλου.
Τί κρίμα! Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν Τον επιλέγαμε… γιατί Εκείνος μας έχει ήδη επιλέξει από τότε που μας δημιούργησε και κατέδειξε την αγάπη Του όταν ενανθρώπησε και έπαθε και μπήκε στον Τάφο και αναστήθηκε για όλους εμάς που τώρα σφυρίζουμε αδιάφορα ή περί άλλων τυρβάζουμε απαξιώνοντας έτσι το Μέγα Έλεος Του για τη σωτηρία μας! Οποία διαστρέβλωση! Αντί να είναι γεμάτη η καρδιά μας με θείο έρωτα και πόθο Θεού είναι γεμάτη με ένα σωρό επιθυμίες που σχετίζονται με την ύλη και τη σάρκα. Και έτσι αντί ο άνθρωπος να εκπληρώνει την αποστολή του που είναι να γίνεται ουράνιος, γίνεται ολοένα και πιο γήινος, πιο χοϊκός. Πλαστήκαμε κατ’ εικόνα Θεού για να γίνουμε καθ’ ομοίωσιν Θεοί και αυτό το ξεχάσαμε! Και ο Κύριος μάς το είπε ‘ Να ζητάτε πρώτα τη Βασιλεία των Ουρανών και όλα τα άλλα θα σας προστεθούν’ (Ματθ.στ΄,33). Αχ, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν όλοι επιθυμούσαμε πρώτα Εκείνον!(Α.Κ.Β)

Αναπαυόσουν πάντοτε κοντά στον π. Πορφύριο
Ήτανε η αποδοχή που ένιωθες με την πρώτη επαφή στην εξομολόγηση. Δεν υπήρχε κανένας φόβος, καμιά επιτίμηση.
Βέβαια, η αποδοχή. Σε αποδεχόταν ο Γέροντας όπως ήσουνα. Σε αυτό συγγένευε και με τον πατέρα Παΐσιο. Μιλούσε με ένα νέο 12 ώρες, ωσότου έφυγε θεραπευμένος.
Ένα από τα κυριότερα χαρίσματά του ήταν η ανοικτή καρδιά στην οποία έμπαινες μέσα και αναπαυόσουν.
-Μετά, σιγά σιγά, έπαιρνε το νυστέρι και σου έβγαζε τα αρρωστημένα.
-Δεν έκανε καθόλου υποχωρήσεις.
[Γερ. 115]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 347-348)

" Η σωτηρία του παιδιού σας περνά μέσα από τον εξαγιασμό το δικό σας "
Οι γονείς ενός δύστροπου και επαναστατημένου παιδιού κατέφυγαν στο Γέροντα διεκτραγωδώντας την κατάστασή τους και ζητώντας οδηγίες για τη σωστή αντιμετώπισή της.Ο Γέροντας τους έλεγε, τί πρέπει εκείνοι να προσέξουν στη ζωή τους. Οι γονείς, κάθε τόσο, επανέφεραν το θέμα του παιδιού τους, αλλά ο Γέροντας πάλι τους μιλούσε για τα χριστιανικά τους καθήκοντα, ως γονέων. Τότε οι γονείς εξανέστησαν και του είπαν : Γέροντα, εμείς δεν ήρθαμε εδώ για τον εαυτό μας. Αυτά που μας λέτε τα ξέρουμε από μικρά παιδιά και τα διδάσκουμε στους άλλους. Για το παιδί μας ήρθαμε. Κι ο Γέροντας : " Μα δεν καταλάβατε, ότι για το παιδί σας σας μιλώ τόσην ώρα ; Δεν καταλάβατε, ότι η σωτηρία του παιδιού σας περνά μέσα από τον εξαγιασμό το δικό σας ; Όχι τη θεωρία, αλλά την πράξη του
εξαγιασμού ; " Και συμπλήρωσε, έπειτα από λίγο : " Πρέπει ν' αρχίσετε την εργασία αυτή αμέσως, αν πραγματικά αγαπάτε το παιδί σας. Αυτή τη στιγμή είδα την ψυχή του :
είναι πτώμα ".
[Γ 202π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 297)

Μια πνευματική πάλη

Κάποιος Β. Ι. Ποπώφ, καθώς διηγείται το ταξίδι που έκανε με τον π. Ιωάννη της Κρονστάνδης το 1890 από τον Αρχάγγελσκ στην Μόσχα, αναφέρει ότι σ’ έναν από τους σταθμούς δύο ρωμαλέοι χωρικοί έφεραν πιασμένη από τα χέρια μια γυναίκα:

«Ήταν κυρτωμένη σαν τόξο και στριφογύριζε άγρια το ασπράδι των ματιών της. Μια φοβερή έκφρασις ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. Μόλις την πλησίασαν στον π. Ιωάννη άρχισε να μιμήται το γαύγισμα του σκύλου. Εκείνος έβαλε το αριστερό του χέρι στο κεφάλι της και με το δεξί την σταύρωνε λέγοντας τον στίχο: ‘‘Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού’’. Ωστόσο το ούρλιασμα δυνάμωνε.
Μας κατέλαβε τρόμος και έκπληξις. Το πρόσωπο του μπάτουσκα ήταν ξαναμμένο και φανέρωνε αλύγιστη δύναμι θελήσεως. Άφθονες σταγόνες ιδρώτος κάλυπταν το μέτωπο του. Ήταν ολοφάνερη η σκληρή πνευματική πάλη που έκανε.
Οι κραυγές άρχισαν να κοπάζουν. Η άρρωστη αναστέναξε βαθειά. Ξαφνικά ίσιωσε το σώμα της, φωτίσθηκε το πρόσωπο της και με δάκρυα χαράς έπεσε στα πόδια του ιερέως ευχαριστώντας τον Κύριο. Λένε ότι βασανιζόταν επί επτά χρόνια».

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σ. 216)