Διωγμοί
τρόπαια της Εκκλησίας
Οι διωγμοί ανυψώνουν συνεχή τρόπαια εναντίον του Διαβόλου σε όλα τα μέρη της γης.
Ε.Π.Ε. 19,156
βεβαίωσις του ευαγγελίου
Κανένας δεν θα προτιμούσε να πεθάνη ή να εκτεθή σε τόσο μεγάλους κινδύνους. Κανένας δεν θα ήταν πρόθυμος να αντιταχτή σε ένα τέτοιο βασιλιά, όπως ο Νέρωνας. Μόνο αν απέβλεπε σε κάποιον άλλο Βασιλιά, απείρως ανώτερο. Συνεπώς τα δεσμά και τα βασανιστήρια υπήρξαν βεβαίωσις της ευαγγελικής αλήθειας.
Ε.Π.Ε. 21,376
υπομονή των αγίων
Μιλάει για τη μεγαλύτερη υπομονή. Εκείνην, που έδειχναν οι χριστιανοί στους διωγμούς. Διότι συζούσαν τότε με διώκτες, που επιχειρούσαν να τους βλάψουν από παντού. Και εκείνοι έδειχναν σταθερή και αμετάθετη υπομονή.
Ε.Π.Ε. 23,28
οι διωκόμενοι νικούν
Όταν οι διώκτες δεν νικούν αυτούς που διώκουν, και οι εχθροί αυτούς που κυνηγούν, και οι άρχοντες τους αρχομένους, τότε είναι ολοφάνερο σ’ αυτούς, ότι πάνε χαμένοι, ότι τίποτε δεν καταφέρνουν, ότι τα δικά τους είναι ψεύτικα, ενώ των διωκομένων είναι αληθινά.
Ε.Π.Ε. 23,28
στην αρχή του κηρύγματος
Ενώ το κήρυγμα του ευαγγελίου βρισκόταν στην αρχή, άνθρωποι φτωχοί, που ζούσαν με την καθημερινή εργασία τους, αντιμετώπιζαν τα μίση και την πολεμική από κρατικούς άρχοντες της πόλεως, αφού ακόμα δεν είχε εμφανιστή πιστός βασιλιάς ή άρχοντας. Και ενώ δέχονταν ακήρυκτο πόλεμο, εκείνοι δεν αρνούνταν την πίστι τους.
Ε.Π.Ε. 23,28
η θλίψις των αγίων
Εδώ ως διωγμούς εννοεί τις θλίψεις, τους πόνους. Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος, που να βαδίζη το δρόμο της αρετής χωρίς λύπη, θλίψι, οδύνη και πειρασμούς. Πώς θα μπορούσε να γίνη διαφορετικά γι’ αυτόν, που βαδίζει τη στενή και τεθλιμμένη οδό;
Ε.Π.Ε. 23,616
είμαστε έτοιμοι;
Κάποτε κηρύχτηκε διωγμός και άναψε σφοδρός ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας. Τότε συνελήφθησαν δυο χριστιανοί. Ο ένας ήταν έτοιμος να υποστή τα πάντα. Ο άλλος ήταν έτοιμος και ανδρείος μόνο στο να του κόψουν το κεφάλι· τα άλλα βασανιστήρια τα φοβόταν. Πώς, λοιπόν, τα οικονόμησε ο Θεός; Όταν ο δικαστής κάθισε στο βήμα, διέταξε ν’ αποκεφαλίσουν εκείνον που για όλα ήταν έτοιμος, ενώ τον άλλον, αφού τον κρέμασε, τον έγδερνε, όχι μια ή δυο φορές, αλλά πολλές και τον περιέφερε σε όλες τις πόλεις. Γιατί άραγε επέτρεψε ο Θεός να γίνη αυτό; Για να θεραπεύση με τα βασανιστήρια την ολιγοψυχία του, για να του διώξη κάθε δειλία, για να μη φοβάται και να μη τρέμη για το οποιοδήποτε μαρτύριο.
Ε.Π.Ε. 24,134
δεν μειώνουν το ζήλο
Τίποτε δεν μπορούσε να χωρίση τον μακάριο Παύλο, που φλεγόταν από την αγάπη του Χριστού. Τίποτε, ούτε ο ουρανός ούτε η γη, ούτε η θάλασσα, ούτε τα βασίλεια στους ουρανούς, ούτε τα κολαστήρια του άδη. Όλα αυτά τα παρέβλεπε για την αγάπη του Χριστού. Κι αν θέλουμε να εξετάσουμε και τους άλλους αγίους, θα τους βρούμε όλους να ευαρεστούν το Θεό, εξ’ αίτιας της αγάπης τους σ’ Αυτόν.
Ε.Π.Ε. 31,336-338
επί Ιουλιανού
Τα γεγονότα με την καταστροφή του Ναού των Ιεροσολύμων συνέβησαν όταν καταδιωκόταν επί Ιουλιανού η πίστις μας, όταν η ζωή όλων μας βρισκόταν σε κίνδυνο, όταν είχε ανασταλή κάθε ανθρώπινη ελευθερία, όταν η ειδωλολατρική μανία βρισκόταν στο απόγειο, όταν άλλοι από τους πιστούς κρύβονταν στα σπίτια τους και άλλοι κατέφευγαν στις Ερημιές και απέφευγαν τις δημόσιες εμφανίσεις. Τότε γίνονταν αυτά, ώστε να μην έχουν οι Ιουδαίοι καμμιά αδιάντροπη δικαιολογία.
Ε.Π.Ε. 34,284
άλλου είδους σήμερα
Δεν είναι βέβαια τώρα καιρός διωγμού, καιρός όμως μαρτυρίου είναι. Δεν είναι καιρός τέτοιων παλαισμάτων, αλλ’ είναι καιρός στεφανιών. Δεν μας διώκουν άνθρωποι, αλλά μας διώκουν δαίμονες. Δεν μας κυνηγάει τύραννος, αλλά μας κυνηγάει ο διάβολος, που είναι πιο φοβερός από όλους τους τυράννους... Φωτιά είναι η σαρκική επιθυμία, φωτιά άσβεστη και διαρκής. Σκυλί λυσσασμένο. Στη ζωή αυτή δεν έχουμε ανακωχή. Παντοτινός ο αγώνας.
Ε.Π.Ε. 37,246

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 65-68)

ρνα’ . Ένας αδελφός συμβουλεύτηκε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «θέλω σε Κοινόβιο να εισέλθω και να κατοικήσω». Του λέγει ο γέρων: «Αν θέλης σε Κοινόβιο να εισέλθης, μονάχα αμεριμνώντας για κάθε συνάντηση και κάθε ζήτημα, θα μπορέσης να ανταποκριθής στην κοινοβιακή ζωή. Γιατί ούτε και μόνο του το κανάτι του νερού δεν θα εξουσιάζης».
ρνβ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Τί να κάμω;». Και είπε: «Είναι γραμμένο :  «Ότι την ανομίαν μου εγώ αναγγελώ και μεριμνήσω υπέρ της αμαρτίας μου».
ρνγ’. Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Δεν επιτρέπεται καθόλου στον άνθρωπο να κάμη λόγο για τους λογισμούς της σαρκικής αμαρτίας και της καταλαλιάς, αλλά και διόλου να τους νοήση στην καρδιά του. Γιατί, αν θελήση να τους εξετάση καλά στην καρδιά του, δεν ωφελείται. Μονάχα αν τρομάζη απ΄ αυτούς, θα έχη ανάπαυση».
ρνδ’. Έλεγαν στον Αββά Ποιμένα οι αδελφοί του: «Ας φύγουμε απ΄ αυτόν τον τόπο. Γιατί μας ενοχλούν οι εδώ μοναστικοί οικισμοί και χάνουμε τις ψυχές μας. Αλλά ακόμη και τα κλάμματα των παιδιών δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε». Τους λέγει ο Αββάς Ποιμήν: «Για τις φωνές των Αγγέλων θέλετε να φύγετε από εδώ».
ρνε’. Ρώτησε ο Αββάς Βιτίμιος τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Αν τινάς έχη εναντίον μου παράπονα και μετανοήσω μπροστά του και δεν πεισθή, τί να κάμω;». Του λέγει ο γέρων: «Πάρε μαζί σου άλλους δυο αδελφούς και μετανόησε μπροστά του. Και αν δεν πεισθή, πάρε άλλους πέντε. Αν δε και μ΄ αυτούς δεν πεισθή, πάρε έναν πρεσβύτερο. Αν δε και έτσι δεν πεισθή, από εκεί και πέρα ατάραχα προσευχήσου στον Θεό, για να τον πληροφορήση Εκείνος, και θα είσαι αμέριμνος».
ρνστ’. Είπε ο Αββάς Ποιμήν, ότι το να διδάξη τινάς τον πλησίον του είναι σαν να τον ελέγξη.
ρνζ΄. Είπε πάλι: «Μη ικανοποίησης το θέλημά σου. Πιο αναγκαίο είναι να ταπεινώσης τον εαυτό σου στον αδελφό σου».
ρνη’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Βρήκα τόπο οπού έχει κάθε ανάπαυση των αδελφών. Εγκρίνεις να εγκατασταθώ εκεί;». Και είπε ο γέρων: «Όπου δεν βλάπτεις τον αδελφό σου, εκεί μείνε».
ρνθ’. Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Αυτοί οι τρεις κανόνες ζωής είναι χρήσιμοι: Το να φοβάσαι τον Θεό. Το να προσεύχεσαι αδιάλειπτα. Και το να κάνης το καλό στον πλησίον σου».
ρξ’. Ένας αδελφός είπε στον Αββά Ποιμένα: «Το σώμα μου εξασθένησε και τα πάθη μου δεν εξασθενούν». Του λέγει ο γέρων: «Αγκαθωτές ρυτίδες είναι τα πάθη».
ρξα΄. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Τί να κάμω;». Του λέγει ο γέρων: «Όταν ο Θεός μας επισκέπτεται, τίνος έχουμε φροντίδα;». Του λέγει ο αδελφός: «Των αμαρτιών μας». Λέγει λοιπόν ο γέρων: «Ας εισέλθουμε στο κελλί μας, εκεί ας μνημονεύσουμε τις αμαρτίες μας και ο Κύριος θα είναι σε όλα μαζί μας».
ρξβ’. Ένας αδελφός, πηγαίνοντας στην αγορά, ρώτησε τον Αββά Ποιμένα: «Τί ορίζεις να κάμω;». Του λέγει ο γέρων: «Γίνε φίλος αυτού όπου ασκεί βία στον εαυτό του και με ανάπαυση πουλάς τα σκεύη σου».
ρξγ’. Ρωτήθηκε ο Αββάς Ποιμήν για μολυσμούς. Και αποκρίθηκε: «Αν είμαστε καλοί στην πράξη και νήφουμε με επιμέλεια, δεν θα βρούμε μέσα μας μολυσμό».
ρξδ’. Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Από την τρίτη γενεά της Σκήτης και τον Αββά Μωϋσή, δεν έφτασαν ακόμη οι μοναχοί σε προκοπή».
ρξε’. Είπε πάλι: «Αν τινάς φυλάη τη θέση του, δεν πέφτει σε ταραχή».
ρξστ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Πώς πρέπει να ζω στα Κελλιά;». Του λέγει: «Η φανερή ζωή στα κελλιά αυτή είναι, το εργόχειρο, το να τρώγης μια φορά τη μέρα, το να σιωπάς και το να μελετάς. Η δε κρυφή προκοπή στα Κελλιά είναι το να υπομένης την αυτομεμψία όπου και αν πας, το να τηρής τις ώρες των προσευχών και να μη αμελής τα κρυφά. Και αν συμβή για ένα διάστημα να μη δούλεψης στο εργόχειρο σου, μπαίνοντας στη σύναξη ατάραχα συμπλήρωσε το έργο σου. Τέλος, ας αποχτήσης καλή συνοδία και να αποφεύγης την κακή».
ρξζ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα: «Αν ένας αδελφός μου έχη μικρά νομίσματα, εγκρίνεις να τον ρωτήσω;». Του λέγει ο γέρων: «Ρώτησέ τον μια φορά». Του λέγει ο αδελφός: «Τί λοιπόν να κάμω; Γιατί δεν κατανικώ τον λογισμό μου». Του λέγει ο γέρων: «Άφησε τον λογισμό σου να λιμνάζη. Μόνο τον αδελφό σου μη θλίψης».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

ρμα’. Ένας αδελφός πήγε στον Αββά Ποιμένα. Και καθώς ήταν γύρω και άλλοι μερικοί, επήνεσε έναν αδελφό, λέγοντας ότι ήταν «μισοπόνηρος». Λέγει ο Αββάς Ποιμήν σ΄ αυτόν όπου το είπε: «Και τί είναι μισοπονηρία;».  Αλλά ο αδελφός τα έχασε και δεν ήξερε τί να αποκριθή. Σηκώθηκε λοιπόν, έβαλε μετάνοια στον γέροντα και τον ρώτησε τί σημαίνει μισοπονηρία. Και ο γέρων είπε: «Μισοπονηρία είναι αυτό: Το να έχη μισήση τινάς τις αμαρτίες του και να δικαιώση τον πλησίον του».
ρμβ’. Ένας αδελφός πήγε στον Αββά Ποιμένα και του είπε: «Τί να κάμω;». Του λέγει ο γέρων: «Πήγαινε και πλησίασε το θέλημα του αδελφού σου και θα έχης ανάπαυση».
ρμγ’. Διηγήθηκε ο Αββάς Ιωσήφ, ότι είπε ο Αββάς Ισαάκ: «Έμενα κάποτε μαζί με τον Αββά Ποιμένα. Και τον είδα να πέφτη σε έκσταση. Και επειδή είχα μαζί του πολύ θάρρος, του έβαλα μετάνοια και τον παρακάλεσα, λέγοντας πες μου, πού ήσουν; Και εκείνος, μη μπορώντας να κάμη αλλοιώς, μου είπε: Ο λογισμός μου ήταν όπου η αγία Μαρία η Θεοτόκος στάθηκε και έκλαιε πλάι στον σταυρό του Σωτήρος. Και εγώ θα ήθελα πάντοτε έτσι να κλαίω».
ρμδ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Τί να κάμω μ΄ αυτό το βάρος οπού με πιέζει;». Του λέγει ο γέρων: «Τα μικρά και τα μεγάλα πλοία του ποταμού έχουν ζώνες, ώστε, αν ο άνεμος δεν είναι ευνοϊκός, να βάζουν οι ναυτικοί τις ζώνες και το σχοινί γύρω στα στήθη τους και να ρυμουλκούν σιγά σιγά το σκάφος, ώσπου ο Θεός να στείλη τον άνεμο. Και αν μάθουν ότι σηκώθηκε θύελλα, τότε το πλησιάζουν στην όχθη και το δένουν σε πάσσαλο, για να μη φεύγη. Ο πάσσαλος δε είναι το να μέμφεται τινάς τον εαυτό του».
ρμε’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα για τις επήρειες των λογισμών. Και του λέγει ο γέρων: «Αυτό το ζήτημα μοιάζει με άνθρωπο όπου έχει φωτιά από τα αριστερά του και κανάτι με νερό από τα δεξιά. Αν λοιπόν αναφθή η φωτιά, παίρνει από το κανάτι το νερό και τη σβήνει. Η φωτιά είναι ο σπόρος του εχθρού. Το νερό είναι να εμπιστευθή τινάς τον εαυτό του στον Θεό».
ρμστ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Τί είναι καλύτερο, να μιλήση τινάς ή να σιωπήση;». Του λέγει ο γέρων: «Όποιος μιλά για χάρη του Θεού, καλά κάνει. Και οποίος σιωπά για χάρη του Θεού, πάλι καλά κάνει».
ρμζ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Πώς μπορεί τινάς να ξεφύγη την εναντίον του πλησίον του κακολογία;». Του λέγει ο γέρων: «Εμείς και οι αδελφοί μας δυό εικόνες είμαστε. Την ώρα λοιπόν οπού ο άνθρωπος προσέχει τον εαυτό του και τον μέμφεται, βλέπει τον αδελφό του αξιοτίμητο. Όταν όμως ο εαυτός του του φαίνεται καλός, ατενίζει τον αδελφό του σαν να είναι κακός».
ρμη΄. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα για την ακηδία. Και του λέγει ο γέρων: «Η ακηδία είναι η αφετηρία για όλα και δεν υπάρχει πάθος χειρότερό της. Αλλά αν τινάς την αναγνωρίση, ότι αυτή είναι, αναπαύεται».
ρμθ’. Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Τρεις σωματικές πράξεις είδαμε του Αββά Παμβώ: Ασιτία έως το βράδι, κάθε μέρα. Και σιωπή. Και πολύ εργόχειρο».
ρν’. Είπε πάλι, ότι, κατά τα λεγόμενα Του Αββά θεωνά, και αν κερδίση τινάς κάποια αρετή, ο θεός δεν παρέχει μόνο σ΄ αυτόν τη χάρη. Γιατί ξέρει ότι δεν ήταν πιστός του δικού του καμάτου. Αλλά αν πάη στον σύντροφό του, τότε παραμένει σ΄ αυτόν».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

    «Οι φιλόσοφοι έχουν απλά ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το θέμα είναι να τον αλλάξουμε»(Καρλ Μαρξ)
    «Κανένας φιλόσοφος δεν επηρέασε τα ήθη, ούτε καν στο δρόμο όπου έζησε» (Βολταίρος, Durant Θ 866)
    «Επιστήμη είναι ό,τι ξέρουμε. Φιλοσοφία είναι ό,τι δεν ξέρουμε».(Μπέρτραντ Ράσελ)
«Η Μεταφυσική είναι ένας σκοτεινός ωκεανός χωρίς ακτές και φάρους, γεμάτη με φιλοσοφικά ναυάγια»(Εμμάνουελ Καντ)
    «Φιλοσοφία: Μια διαδρομή με πολλούς δρόμους που οδηγούν από το πουθενά στο τίποτα».(Αμβρόσιος Μπηρς, 1842–1914, Αμερικανός συγγραφέας)
    «Όσο λίγη φιλοσοφία και αν έχω διαβάσει, μάλλον παραέχω διαβάσει. Το βλέπω αυτό κάθε φορά που διαβάζω ένα φιλοσοφικό βιβλίο: αντί να βελτιώνει τις σκέψεις μου, τις κάνει χειρότερες!»(Βιττγκενσταϊν,εκδ. Στιγμή, σελ.106)
    «Υπήρξα φιλόσοφος· μα πέρα από τη φιλοσοφία υπήρξα πάντα άνθρωπος» (Χιουμ,στο Ανθολογία της Φιλοσ.Ubaldo Nicola,σελ.286)
    «Η Βλανδίνα, η σκλάβα της Λυών, δεν γνώριζε να διαβάζει, και όμως έκανε περισσότερα για το θρίαμβο του πολιτισμού μας, από τον φιλόσοφο αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο, που την έστειλε στο μαρτύριο» (Ρενάν, στο Με Θεό ή δίχως Θεό, Μιχαήλ Μιχαηλίδη)
    «Αι διάφοροι γνώμαι των φιλοσόφων έχουν διασκορπισθή εις τον κόσμον ως δεινά του πνεύματος, ανάλογα προς τα δεινά του σώματος που περιείχε το κουτί της Πανδώρας, με την μόνην διαφοράν ότι δεν άφησαν την ελπίδα εις τον πυθμένα… Η αλήθεια είναι τόσο άγνωστος όσον αι πηγαί του Νείλου και ημπορεί να ευρεθη μόνον εις την χώρας της ουτοπίας» (Σουίφτ, Durant Η 393)
    «Δεν υπάρχει παραλογισμός οσοδήποτε ογκώδης, ο οποίος να μην πιστεύτηκε και να μην υποστηρίχτηκε από κάποιον φιλόσοφο» (Κικέρων)
    «Ο Ηράκλειτος θεώρησε ότι είναι παιδικά παιχνίδια οι δοξασίες των ανθρώπων» (στο Σπ.Κυριαζόπουλου,Προλεγόμενα… σελ. 16)
    «Είθε να δώσει ο Θεός να δει και ο φιλόσοφος εκείνο που βρίσκεται μπροστά στα μάτια ολονών»(Βιττγκενσταϊν,εκδ. Στιγμή, σελ.30)
    «Η φιλοσοφία είναι ένα σύνολο ακατανόητων απαντήσεων σε άλυτα προβλήματα». (Henry Adams, 1838-1918, Αμερικανός ιστορικός)
    «Δεν είναι όλα στη φιλοσοφία τόσο μελιστάλαχτα γραμμένα; Ίσως κάτι στην αρχή φαίνεται σαφές, όταν όμως το ξανακοιτάξεις, έχει εξαφανιστεί. Απομένει μόνο το χαρτί» (Αϊνστάιν,Αναφέρεται στο βιβλίο των Rosenthal-Schneider, Reality and Scientific Truth, σελ. 90).
    «Φιλοσοφία είναι η ιστορία των πλανών του ανθρώπου» (Εισαγ.στη Φιλοσ.Χ.Θεοδωρίδη σελ.96)
«Το σύνθημά μας θα έπρεπε να ‘ναι: «Το νου μας μην πλανευτούμε!»(Βιττγκενσταϊν,εκδ. Στιγμή, σελ. 21)
    «Τίποτε δεν αρμόζει περισσότερο εις την λογικήν από το να διαζευχθεί κανείς την λογικήν…. Το να αδιαφορεί κανείς δια την φιλοσοφίαν σημαίνει να είναι αληθής φιλόσοφος» (Πασκάλ, Durant Η 79)
    «Ακόμη και αν ήταν αλήθεια, δεν κρίνουμε ότι η φιλοσοφία συλλήβδην αξίζει να ασχοληθεί κανείς μία ώρα μαζί της» (Πασκάλ,192)
    «Οι φιλόσοφοι-κυνηγοί, προσπαθώντας να κυνηγήσουν την ουσία των πραγμάτων αγνοώντας εκείνη του Θεού και να γνωρίσουν την ουσία του Θεού, η οποία μένει πάντοτε άγνωστη, κουράζονται άδικα, επειδή δεν μπαίνουν στο πεδίο της σοφής αμάθειας» (Κουζάνος,στο Ανθολογία της Φιλοσ.Ubaldo Nicola,σελ.162)
    «Το σημαντικό σε ολόκληρη τη ζωή είναι να ξέρουμε αν η ψυχή είναι θνητή ή αθάνατη. Είναι αναντίρρητο ότι η θνητότητα ή η αθανασία της ψυχής πρέπει να εισάγει μία ριζική διαφορά στην ηθική. Παραταύτα οι φιλόσοφοι προάγουν την ηθική τους ανεξάρτητα από αυτό: συζητούν για να περάσει η ώρα»(Πασκάλ 346,347)
    «Δεν υπάρχει παρά ένα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα, πραγματικά σοβαρό: Το πρόβλημα της αυτοκτονίας. Τη στιγμή που αποφασίζεις πως η ζωή αξίζει ή δεν αξίζει τον κόπο να τη ζήσεις, απαντάς στο βασικό πρόβλημα της φιλοσοφίας»(Αλμπέρ Καμύ)
    «Για τους φιλοσόφους υπάρχουν 280 είδη υπέρτατου καλού» (Πασκάλ, εκδ. Ενάλιος σελ.50)
«Κατανόησα πως κάθε μεγάλη φιλοσοφία μέχρι σήμερα υπήρξε η εξομολόγηση του συγγραφέα της και ένα είδος ασυνείδητης καταγραφής αναμνήσεων. Την ίδια στιγμή οι ηθικές (ή ανήθικες) προθέσεις κάθε φιλοσοφίας αποτελούν το σπόρο από όπου γεννιέται ολόκληρο το φυτό. Πράγματι, ο καλύτερος (και πιο έξυπνος τρόπος) για να εξηγήσει κάποιος πώς κατέληξε ένας φιλόσοφος στις πιο δυσνόητες, μεταφυσικές αποφάνσεις του είναι να αναρωτηθεί πρωταρχικά σε ποια ηθική επιθυμεί εκείνος ο φιλόσοφος να καταλήξει» (Νίτσε,εκδ. Ενάλιος, σελ.53-54)
   «Τα φιλοσοφικά συστήματα είναι η ιστορία της καρδιάς μας» (Φίχτε)

Ο ΘΕΟΣ- ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
    «Ο ύψιστος σκοπός, προς τον οποίο τείνει κάθε Φιλοσοφία, είναι και θα παραμείνει η ιδέα του Θεού» (M. Muller)
    «Ο πυρήν της φιλοσοφίας είναι το πρόβλημα του Θεού… Μία φιλοσοφία, η οποία δεν απήντησε ακόμη εις την ερώτησιν περί Θεού, παραμένει εισαγωγή εις την φιλοσοφίαν» (Σ.Κυριαζόπουλος, Προλεγόμενα…, 220)
    «Όποια σχέση έχει η γη με τον χάρτη της, τέτοια έχει και η χριστιανική κοσμοθεωρία με τις εγκεφαλικές φιλοσοφίες. Ενίοτε ο χάρτης πράγματι φαίνεται να έχει ζωηρότερα χρώματα και να είναι ωραιότερος από τη γη, αλλά σε κανένα χάρτη ούτε νερό πηγάζει ούτε σιτάρι φυτρώνει» (άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Στοχασμοί… σελ. 266)
    «Εγώ δαπάνησα πολύ χρόνο στην ματαιότητα και αφάνισα όλη σχεδόν τη νεότητά μου στην ματαιοπονία, στην οποία υποδύθηκα ασχολούμενος με την πρόσληψη των διδαγμάτων της σοφίας που αποδείχτηκε από το Θεό ανόητη. Όταν όμως κάποτε, σαν να σηκώθηκα από βαθύ ύπνο, κοίταξα, από τη μία, προς το θαυμαστό φως της αλήθειας του Ευαγγελίου, και είδα από την άλλη το άχρηστο της σοφίας των αρχόντων αυτού του αιώνα που καταργούνται, θρήνησα για την ελεεινή μου ζωή και ευχήθηκα να μου προσφερθεί χειραγωγία, για να εισαχθώ στα δόγματα της ευσέβειας. Και πριν από όλα φρόντισα να διορθώσω κάπως το ήθος μου, το οποίο είχε διαστραφεί από την συναναστροφή μου με τους φαύλους» (Μ. Βασίλειος Επιστολή 223, Προς Ευστάθιον, ΕΠΕ 2, 71)
    «Η πρώτη σοφία είναι να παραβλέπει κανείς αυτού του είδους την σοφία [των φιλοσόφων], η οποία συνίσταται στο λόγο και στις περίπλοκες λέξεις και στις κίβδηλες και περιττές αντιθέσεις» (Γρηγόριος Θεολόγος,Λόγος ΙΣΤ)
    «Ακόμη και αν κάποιος από τους Πατέρες λέει τα ίδια με τους έξω [φιλοσόφους], η ομοιότητα είναι μόνο στα λόγια, στα νοήματα όμως είναι πολύ το ενδιάμεσο. Διότι αυτοί (οι Πατέρες)… έχουν νου Χριστού, ενώ εκείνοι… μιλούν από ανθρώπινη σκέψη. Όσο όμως απέχει ο ουρανός από τη γη, τόσο απέχει η σκέψη μου από τις σκέψεις σας, λέει ο Κύριος» (άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, τόμος Α, σ. 373)
    «Υπερηφανεύεσαι για τη φιλοσοφία, που είναι εχθρός της αληθινής σοφίας, και αρνείσαι και το ίδιο το όνομα της. Γιατί φιλοσοφία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το να αγαπά κανείς απόλυτα τη σοφία. Αν λοιπόν εσύ θέλεις αληθινά να είσαι φίλος της σοφίας, να αγαπάς την αληθινή σοφία, η οποία τιμά όχι μόνον τα λόγια, αλλά και τη ζωή, και μας διδάσκει την αληθινή θρησκεία. Η σοφία όμως που εσύ διδάσκεις, και στην παρούσα ζωή είναι άξια για γέλια, γιατί ονομάζει θεότητες τις πηγές της ανηθικότητας, και στη μέλλουσα προετοιμάζει ασυγχώρητη τιμωρία, εκεί όπου ο Πλάτωνας σε απειλεί με τους Κωκυτούς και τους Πυριφλεγέθοντες». (άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης Επιστολή 96.- ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΜΑΞΙΜΟ. Κατά των Ελλήνων.ΕΠΕ Φιλοκαλία τομος 1,121)
     «Ό,τι λοιπόν από την εξωχριστιανική παιδεία είναι χρήσιμο στη δική μας διδασκαλία, αφού τα πάρεις σαν τη μέλισσα (γιατί, αν θέλουμε να πούμε την αλήθεια, είπαν πολλά για την αρετή), όλα τα αλλά άφησέ τα, ιδιαίτερα όταν τους βλέπεις να κάνουν μεταξύ τους πόλεμο σκληρό (πράγματι ο Αριστοτέλης επαναστάτησε εναντίον του Πλάτωνος, και οι Στωικοί διατύπωσαν γνώμες εναντίον αυτού), και παράδωσε τον εαυτό σου σε όλη σου τη ζωή στα θεία λόγια. Γιατί ωφελούμενος με τον τρόπο αυτόν και από εκείνους και από αυτά, θα είσαι ωφέλιμος και για τον εαυτό σου και για όλους» (Ισίδωρος Πηλουσιώτης Επιστολή 3 στον αναγνώστη Τιμόθεο ΕΠΕ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΟΜΟΣ 2,19)
    «Η Φιλοσοφία είναι άγονη… πάντοτε έχει ωδίνες και ποτέ δεν γεννά ζωντανό παιδί. Διότι ποιος είναι ο καρπός των πολύχρονων πόνων της που μας έδειξε;… Δεν είναι όλοι… ανολοκλήρωτοι που αποβάλλονται πριν φτάσουν στο φως της θεογνωσίας;» (άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ΕΠΕ 9,193)
    «Δύο μόνον φιλοσοφίες υπάρχουν: η θεανθρώπινη και η ανθρώπινη… Όλη η κατ’ άνθρωπον φιλοσοφία κινείται εντός του φαύλου κύκλου του θανάτου και της θνητότητας, μέσα στον οποίο έχει διασπαστεί από την αμαρτία και η αίσθηση και η συνείδηση του ανθρώπου. Μέσω αυτής της φιλοσοφίας έχει εισέλθει μέσα εις τον άνθρωπο και τον κόσμο ολόκληρη «λεγεών» και για αυτό έχουν λεγεωνοποηθεί· εδώ το όνομα του ανθρώπου και το κόσμου είναι: «λεγεών» (Λουκ. 8,30). Εδώ τα πάντα αποπνεόυν τη θνητότητα· εδώ όλα είναι «ανθρώπινα, υπερβολικά ανθρώπινα» (αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς,Άνθρωπος και Θεάνθρωπος σελ. 26)
    «Σοφία αληθινή είναι ο Θεός, η αγάπη λοιπόν προς τον Θεό, αυτή είναι αληθινή φιλοσοφία» (άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός,Κεφάλαια Φιλοσοφικά Γ)

     (Με το αριστοτεχνικό αυτό επίσημο Δογματικό κείμενο (Όρο) των Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Χαλκηδόνα (451 μ.Χ.), καταπολεμούνται οι εξής αιρέσεις: α) ο Αρειανισμός, που δίδασκε ότι ο Χριστός δεν είναι τέλειος Θεός, αλλά κτίσμα, β) ο Νεστοριανισμός που δίδασκε ότι δεν είναι Ένας Χριστός, μία υπόσταση, αλλά δύο πρόσωπα. Άλλο ο Θεός Χριστός και άλλο ο άνθρωπος Χριστός. Η Παναγία γέννησε τον άνθρωπο, οπότε δεν πρέπει να λέγεται Θεοτόκος, χώριζε δηλαδή στα δύο τον Χριστό, και γ) ο Μονοφυσιτισμός που έλεγε ότι ο Χριστός δεν έχει δύο τέλειες φύσεις, άλλά η ανθρώπινη φύση Του απορροφήθηκε από τη θεία, άρα δεν είναι τέλειος άνθρωπος, και άλλες αιρέσεις βεβαίως).
     "Ακολουθώντας, λοιπόν, τους αγίους Πατέρες, διδάσκουμε ακριβώς, συμφωνώντας όλοι,
έναν και τον αυτόν να ομολογούμε Υιό, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό,
ότι είναι τέλειος στη θεότητά του και τέλειος στην ανθρωπότητά του,
Θεός αληθινός και άνθρωπος αληθινός, που αποτελείται από λογική ψυχή και σώμα˙
ότι είναι ως προς τη θεότητα ομοούσιος με τον Πατέρα και ομοούσιος μ’ εμάς ως προς την ανθρωπότητα,
σε όλα όμοιος μ’ εμάς, εκτός από αμαρτία.
Προ των αιώνων γεννήθηκε μεν από τον Πατέρα κατά τη θεότητα,
τους έσχατους δε καιρούς (γεννήθηκε) κατά την ανθρωπότητα για εμάς και για τη δική μας σωτηρία από την Παρθένο Μαρία, τη Θεοτόκο.
Ένας και ο αυτός Χριστός, Υιός, Κύριος, μονογενής, που γίνεται γνωστός με δύο φύσεις
χωρίς αυτές να συγχέονται, να μεταβάλλονται, να διαιρούνται, να χωρίζονται˙
που σε καμιά περίπτωση δεν αναιρείται η διαφορά των φύσεων εξαιτίας της ένωσης,
αλλά μάλλον διατηρείται η ιδιότητα καθεμιάς από τις δύο φύσεις και συνυπάρχει σε ένα πρόσωπο και μια υπόσταση,
χωρίς να διαμοιράζεται ή να διαιρείται σε δύο πρόσωπα,
αλλά (παραμένει) ένας και ο αυτός Υιός μονογενής, Θεός Λόγος, Κύριος Ιησούς Χριστός,
όπως ακριβώς με τον άνωθεν φωτισμό οι προφήτες περί αυτού και ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας παιδαγώγησε και μας παρέδωσε το Σύμβολο των Πατέρων .
     Αφού, λοιπόν, αυτά διατυπώθηκαν από εμάς με κάθε ακρίβεια και αρμονία από κάθε άποψη, η αγία και οικουμενική σύνοδος όρισε να μη επιτρέπεται σε κανέναν να διδάσκει άλλη πίστη ή να διατυπώνει ή να προσθέτει ή να πιστεύει ή να κηρύττει διαφορετικά. Εκείνους δε που τολμούν είτε να προσθέσουν διαφορετική πίστη, είτε να εμφανίζουν ή να διδάσκουν ή να παραδίνουν άλλο Σύμβολο σ’ αυτούς που θέλουν να επιστρέψουν στην επίγνωση της αλήθειας από την ειδωλολατρεία ή τον Ιουδαϊσμό ή από οποιαδήποτε αίρεση· αυτούς, αν μεν είναι επίσκοποι ή κληρικοί, οι μεν επίσκοποι να αποξενώνονται από την επισκοπή και οι κληρικοί από την ενορία· αν πάλι είναι λαϊκοί, να αναθεματίζονται.
(Η Σοφία των Πατέρων 8,Ευάγγελος Λέκκος, εκδ. Λύχνος,σελ. 38-40)

" Η εμβέλεια της προσευχής του Παππούλη "
" Είχα παιδί μου, Ανάργυρε, μου είπε ο Παππούλης μιά ημέρα, έναν πολύ καλό μου φίλο, ιερομόναχο, ο οποίος έλαβε εντολή να πάει στην Αμερική να κηρύξει το λόγο του Θεού.
Στεναχωρηθήκαμε και οι δύο γι' αυτό το χωρισμό.
Όμως η Αρχιεπισκοπή ήταν ανένδοτη.
Έπρεπε να φύγει αμέσως.
Έτσι και έγινε.
Την ημέρα που αποχαιρετιστήκαμε, δώσαμε υπόσχεση ενώπιον του Θεού, ο ένας να προσεύχεται για τον άλλον σε όλη μας τη ζωή.
Από την πρώτη κιόλας βραδιά, εγώ άρχισα να προσεύχομαι για τον φίλο μου.
Και εκείνος μου έγραφε πως έκανε το ίδιο για μένα.
Όμως, στα επόμενα γράμματά του, έκανε λόγο για τρομερές δονήσεις, που αισθανόταν κατά την ώρα του ύπνου.
Νόμιζε πως ηλεκτρικό ρεύμα μεγάλης εντάσεως διαπερνούσε το σώμα του από τα νύχια έως την κορυφή.
Ήταν δε τόσο μεγάλη η ένταση αυτή, ώστε δεν τον άφηνε να κοιμηθεί.
Το φαινόμενο αυτό παρουσιαζόταν κάθε βράδυ και ο ύπνος του είχε γίνει δύσκολος.
Στην αρχή υπόθεσε ότι οι ταραχές αυτές οφείλονταν στις κλιματολογικές διαφορές, που υφίστανται μεταξύ του κλίματος της χώρας μας και της Αμερικής.
Αλλά, όταν είδε ότι, προϊόντος του χρόνου, αντί να μειώνονται αύξαναν, άρχισε να ανησυχεί.
Γι' αυτό αναγκάστηκε να με ενημερώσει τηλεφωνικώς και να ζητήσει τη γνώμη μου.
Τον καθησύχασα αμέσως.
Δεν είναι τίποτε, του είπα.
Απλώς ξέχασες την υπόσχεση που δώσαμε όταν χωρίσαμε, ότι ο ένας θα προσεύχεται για τον άλλον.
Τί ώρα αισθάνεσαι αυτά που λες ; τον ρώτησα.
Και εκείνος μου απάντησε : Το βράδυ που κοιμάμαι, την τάδε ώρα.
Ε, αυτή την ώρα είναι που εγώ, ο ταπεινός, προσεύχομαι για σένα.
Ας είναι δοξασμένο
το όνομα του Θεού, που κάνει την προσευχή μου να φθάνει μέχρις εσένα στην Αμερική !
Κάνε και εσύ το ίδιο για μένα, γιατί είμαι αμαρτωλός, του είπα, και έκλεισα το τηλέφωνο ".
Εδώ πρέπει να πούμε, απαντώντας στους αναγνώστες που τυχόν θα διερωτηθούν γιατί είχε αυτό το ενοχλητικό για τον ιερομόναχο αποτέλεσμα η προσευχή του Παππούλη, ότι, όπως φαίνεται από τα ίδια τα λεγόμενα του Γέροντα, η ενόχληση που αισθάνθηκε ο ιερομόναχος στην Αμερική, οφειλόταν στο ότι είχε ξεχάσει να προσεύχεται την ώρα που είχαν συμφωνήσει. Προφανώς αυτό δε θα συνέβαινε αν ο ιερομόναχος εκείνη την ώρα συπροσευχόταν με το Γέροντα.
Πρέπει, όμως, να προσθέσουμε και κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό που ακούσαμε, και διασταυρώσαμε την αλήθεια του.
Μιά νύχτα ο ιερομόναχος αυτός αισθάνθηκε να κρυώνει και ξύπνησε και βρήκε την πόρτα του δωματίου ανοιχτή. Παραξενεύτηκε, γιατί ήταν βέβαιος ότι την είχε κλείσει, όπως συνήθιζε και, αφού την ξανάκλεισε ξανακοιμήθηκε.
Όταν μετά μερικές ημέρες τηλεφωνήθηκε και με τον Παππούλη, ο Παππούλης του είπε ότι πάει και τον βλέπει που κοιμάται και δεν προσεύχεται.
Ο ιερομόναχος δύσπιστησε, σκεπτόμενος ότι ήταν αδύνατο να πηγαίνει ο Παππούλης στην Αμερική να τον βλέπει, και τότε ο Παππούλης του είπα απλά : Ναι, ήρθα και σε είδα και σου άφησα και την πόρτα ανοιχτή !
Ο ιερομόναχος βέβαια έμεινε εμβρόντητος, σαν να τον κτύπησε κεραυνός.
Μέγας είσαι, Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου !
Ποιός μπορούσε πια να αμφισβητήσει τα λεγόμενα του Παππούλη ;
Σχετικά με την προσευχή του Παππούλη έχομε ακούσει από πολλές ψυχές ότι αισθανόντουσαν την προσευχή του γι' αυτές ως γαλήνη και παραμυθία, ως ανακούφιση και χαρά, ως ένα συναίσθημα μακαριότητας και ειρήνης, κάτι οου έδιωχνε κάθε στεναχώρια, κάθε άγχος, κάτι που δημιουργούσε αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς και διάθεσης προσευχής και δοξολογίας του Θεού.
Μια μάλιστα κυρία (Χ.Χ.)
που είχε πρόσφατα χηρέψει, διηγείται στο βιβλίο του Κλ.Ιωαννίδη
" Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ", μαρτυρίες και εμπειρίες ", που κυκλοφορεί σε ογδόη έκδοση, ότι το απόγευμα της ίδιας ημέρας, που ανακοίνωσε στο Γέροντα το θάνατο του συζύγου της, ενώ βρισκόταν στο σπίτι της, ένιωσε ξαφνικά να φεύγει όλο το βάρος από την ψυχή της και ν' ανακουφίζεται και ν' αναβλύζει από μέσα της μιά χαρά, τόσο, που σταυροκοπήθηκε και είπε : " Θέε μου, είναι λογική αυτή η αντίδρασή μου ; "
Συνεχίζει δε ότι μετά έμαθε - και διασταύρωσε αυτή την πληροφορία - ότι εκείνη ακριβώς την ώρα, που αισθανόταν έτσι, ο Γέρων Πορφύριος προσευχόταν γι' αυτήν.
Μία άλλη διηγήθηκε σε αξιόπιστο πρόσωπο, από το οποίο εμείς το ακούσαμε, ότι, το παρακάλεσε το Γέροντα Πορφύριο να τη βοηθήσει για κάποιο πρόβλημά της, της υπέδειξε να κάνουν μαζί προσευχή στις 10 το βράδυ.
Όταν δε αυτή του είπε ότι αυτή την ώρα δεν μπορεί, γιατί η οικογένεια την απασχολεί, της πρότεινε να συμπροσεύχονται ( αυτή βέβαια από το σπίτι της ) στις 4 το πρωί.
Κι όταν του είπε ότι αυτή την ώρα δυσκολεύεται να ξυπνήσει και ότι δεν μπορεί να βάλει ξυπνητήρι, γιατί θα ενοχλήσει την οικογένεια, της είπε ότι θα πηγαίνει αυτός να την ξυπνάει.
Πράγματι, λοιπόν, όπως είπε, κάθε πρωί στις 4 η ώρα αισθανόταν ελαφρό άγγιγμα ή σκούντημα στον ώμο και καταλάβαινε ότι ήταν η ειδοποίηση του Γέροντος.
Ήταν μιά ευχάριστη ειδοποίηση, χωρίς ταραχή ή ενόχληση.
Ένας άλλος φίλος μας αφηγήθηκε ότι, όταν το βράδυ το Γέροντας προσευχόταν γι' αυτόν, αισθανόταν, μερικές φορές, ένα συναίσθημα ειρήνης ψυχικής και ελαφρότητας σωματικής, σαν να ήθελε το σώμα του να σηκωθεί από το κρεβάτι, χωρίς όμως να μετακινείται πραγματικά.
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση που είχε αφηγηθεί σε ένα φίλο μας ο ίδιος ο Γέροντας, κάποιου που χρωστούσε χρήματα, και για τον οποίο προσευχήθηκε ο Γέροντας, κατόπιν παρακλήσεως του δικαιούχου, να τον φωτίσει ο Θεός να τα επιστρέψει. Αυτός, μη θέλοντας να πληρώσει το χρέος του, ενοχλήθηκε από την προσευχή του Γέροντος και του ζήτησε να παύσει να προσεύχεται γι' αυτόν.
Έτσι φαίνεται ότι σε σπάνιες περιπτώσεις, εκείνος για τον οποίο ο Γέροντας προσευχόταν, αισθανόταν κάποια ενόχληση, κάτι σαν έντονη υπόμνηση. Αυτό βέβαια συνέβαινε όταν εκείνος δεν είχε κάνει κάτι που έπρεπε να είχε κάνει. Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας.
Δεν πέρασε ούτε ένα εικοσαήμερο και ο Παππούλης πήρε άλλο τηλεφώνημα από το φίλο του ιερομόναχο, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, τον θερμοπαρακαλούσε να πάψει να προσεύχεται γι' αυτόν, γιατί τον αφήνει άυπνο και δεν μπορεί την ημέρα να εργασθεί και κινδυνεύει να θεωρηθεί, από την εκεί Εκκλησία, σαν ράθυμος και αδιάφορος.
Ο Παππούλης του το υποσχέθηκε και πράγματι, έπαψε να προσεύχεται γι' αυτόν και εκείνος, όπως είπε στον Παππούλη, δεν ξανααισθάνθηκε ποτέ πιά τα αποτελέσματα της δυνάμεως της προσευχής του, η εμβέλεια της οποίας έφθασε μέχρι την Αμερική !
Πρέπει να ξανακάνουμε όμως παρέκβαση, για να αποσαφηνίσουμε το θέμα, ώστε να μη δημιουργηθεί καμία παρεξήγηση.
Εδώ κρύβεται ένα μεγάλο μυστήριο που χρειάζεται μεγάλη ανάπτυξη.
Είναι το μυστήριο του κόπου που αναπαύει και της ανέσεως που καταστρέφει.
Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια ενός ασκητού από το Γεροντικό : " Απέρχομαι όπου εστί κόπος και εκεί ευρίσκω ανάπαυσιν ", δηλαδή : πηγαίνω εκεί όπου υπάρχει κόπος και εκεί βρίσκω ξεκούραση. ( Αββάς Ποιμήν, Γεροντικόν ).
Και ο Αββάς Ισάακ γράφει : " Ο Θεός και οι άγγελοι αυτού εν ανάγκαις χαίρουσι, ο δε διάβολος και οι εργάται αυτού εν
αναπαύσει ".
Και αλλού : " Ουδείς μετ' ανέσεως ανήλθεν εις τους ουρανούς ".
Είναι όπως ο αθλητής που θέλει να νικήσει στους αγώνες.
Αρέσκεται στον κόπο των προπονήσεων, γιατι αποβλέπει στο βραβείο της νίκης.
Ο Γέροντας το ήξερε αυτό εκ πείρας, και από αγάπη ήθελε να οδηγήσει και το φίλο του τον ιερομόναχο στην ουράνια ανάπαυση, που περνάει μέσα από τον πρόσκαιρο κόπο.
Του υπενθύμιζε λοιπόν οχληρά την ώρα της προσευχής, σαν να του έλεγε : " Άφησε καημένε τον ύπνο και έλα να προσευχηθούμε μαζί, όπως έχομε συμφωνήσει, και θα μπείς στα μυστήρια του Θεού και θα νιώσεις μιά άλλου ανάπαυση. Βέβαια ο ιερομόναχος εκείνος, ανθρώπινα σκεπτόμενος, υπολόγιζε ότι για να εργασθεί την άλλη ημέρα, έπρεπε να είναι ξεκούραστος.
Το μυστικό του Γέροντος όμως ήταν ότι, όταν έλθει η Χάρις, δε μετράει κούραση.
Ίσως μάλιστα ο μεγαλύτερος κόπος, που γίνεται από θείο έρωτα, από αγάπη προς το δεσπότη Χριστό, προσελκύει περισσότερη χάρη, και έτσι ο αγρυπνήσας τη νύχτα στην προσευχή, μπορεί την άλλη μέρα, παρά τη σωματική κούρασή του, να εργασθεί καλύτερα μέσα Γιατί θα εργάζεται μαζί του η Θεία Χάρις.
Ενώ όταν είναι ξεκούραστος στο σώμα και χορτάτος ύπνο, εργάζεται μόνο με τις δικές του πτωχές δυνάμεις.
Εφ' όσον λοιπόν ο ιερομόναχος αυτός δεν " έπιασε " το μήνυμα του Παππούλη και προτίμησε την ανθρώπινη λογική του, την αντίθετη άποψη, μοιάζει σαν τον αθλητή που προτιμά τον ύπνο από την προπόνηση, για να είναι τάχα ξεκούραστος και να αποδώσει στους αγώνες. Ο καθένας καταλαβαίνει πόσο αυτό είναι παράλογο.
Εν τούτοις ο Θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν και γι' αυτό ο Γέροντας, εφ' όσον δεν έγινε δεκτή η προσφορά του, και παρακλήθηκε " να μην ενοχλεί ", την απέσυρε.
Έτσι βέβαια ο ιερομόναχος εκείνος έμεινε τότε μόνος και εργαζόταν ως άνθρωπος.
Δε γνωρίζομε πώς εξελίχθηκε.
Ελπίζομε όμως ότι αργότερα θα κατάλαβε το νόημα της οχλήσεως του Παππούλη και θα επωφελήθηκε απ' αυτήν. Όλα τ' ανωτέρω υποχρεώθηκε να μου τα διηγηθεί ο Παππούλης, γιατί το καλοκαίρι εκείνο ( πριν από 25 χρόνια, περίπου ), συνέβη και εγώ να υποστώ… τις ίδιες ταλαιπωρίες από τις προσευχές του αγαπημένου μου Παππουλάκη.
Ήταν Αύγουστος μήνας, θυμάμαι, που αποφασίσαμε με ένα φιλικό μου ζευγάρι, να περάσουμε τις διακοπές μας στη λουτρόπολη της Αιδηψού.
Πρίν φύγω, πήγα να πάρω την ευχή του. Παράλληλα τον ρώτησα εάν προβλέπει, πώς θα περάσω τις διακοπές. Μου απάντησε ότι θα περάσεις καλά, γιατί εγώ θα προσεύχομαι συνεχώς. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας βρεθήκαμε στην Αιδηψό και εγκατασταθήκαμε σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο και το ρίξαμε έξω και λησμονήσαμε την προσευχή και όλα εν γένει τα θρησκευτικά μας καθήκοντα.
Το βράδυ κοιμηθήκαμε αργά. Μόλις κοιμηθήκαμε, αισθάνθηκα να κουνιέται το κρεβάτι μου τόσο δυνατά, που νόμιζα πώς έκανε σεισμό. Ξύπνησα έντρομος και φώναξα δυνατά : σεισμός, σεισμός, ενώ παράλληλα κρατιόμουν από το κρεβάτι, για να μην πέσω κάτω και θα σκοτωθώ.
Παρατήρησα, όμως, ότι κανείς δεν ξύπνησε από τα διπλανά δωμάτια, αλλά ούτε από τους άλλους ορόφους.
Το γεγονός αυτό με ανησύχησε περισσότερο.
Παρέμεινα πολύ ώρα ο άυπνος. Όταν ξανακοιμήθηκα, αισθάνθηκα πάλι τα ίδια και επιπλέον αισθανόμουν να διαπερνά το σώμα μου κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα !
Αυτό συνέβη πολλές φορές.
Το πρωί ρώτησα το φίλο μου το γιατρό και τη σύζυγό του, εάν κατάλαβαν τους σεισμούς που έγιναν το βράδυ, και αυτοί γελούσαν ! Τα ίδια συνέβαιναν και τα άλλα βράδια και οι διακοπές μου κατάντησαν σκέτο μαρτύριο.
Οπότε, ένα βράδυ βλέπω στον ύπνο μου, ότι ήμουν στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου, ( μάλλον στα Καλλίσια ),
και από την εικόνα του Αγίου εκπέμποντο επάνω μου δέσμες εκατομμυρίων πολύχρωμων θεϊκών ακτίνων υπέρλαμπρο φως και μου προκαλούσαν μία απερίγραπτη θεϊκή αγαλλίαση !
Μετά και από αυτό το όνειρο, αναγκάστηκα να επικοινωνήσω με τον Παππούλη και του τα έθεσα όλα υπόψη.
Μην ανησυχείς, μου λέει. Εγώ σε ταλαιπωρώ με τις προσευχές μου.
Ποιά ώρα είδες τον Άγιο Νικόλαο στον ύπνο σου ; Του είπα την ώρα. Ε, αυτή την ώρα παρακαλούσα τον Άγιο για σένα.
Να συνεχίσεις τις διακοπές σου, αλλά να μην ξεχνάς προσεύχεσαι.
Τότε εγώ χαριτολογώντας του είπα :
-Παππούλη, σας παρακαλώ, εάν θέλετε να συνεχίσω εγώ τις διακοπές μου, πρέπει να σταματήσετε εσείς τις προσευχές σας για μένα. Διαφορετικά, αυτές δεν είναι διακοπές, είναι μαρτύριο…
Ο Παππούλης χαμογέλασε… με αγαθότητα και άπειρη καλοσύνη.
Ήθελε και με τον τρόπο αυτό να με οδηγήσει στην πνευματική ζωή.
Αλλά εγώ… πού να καταλάβω το περιστατικό Αυτό μου το υπενθύμισε δύο ώρες πριν φύγει για το τελευταίο του ταξίδι στο Άγιον Όρος και γελάσαμε και οι δύο δυνατά και με ιδιαίτερη ικανοποίηση. Μακάρι και τώρα να εύχεται, από εκεί που είναι τόσο έντονα!Θα ήταν για μένα η πιο ευχάριστη ταλαιπωρία... [Κ 24-31]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.362-369)

Το δαιμονόπληκτο βρέφος
Ο Δ.Κ έμενε το 1951 στο Μαρούσι. Είχε τότε ένα παιδί, βρέφος 10 μηνών. Η σπιτονοικοκυρά του είχε την κακή συνήθεια να βλασφημή και με το παραμικρό να « στέλνη» όλους στον διάβολο. Μια μέρα η μητέρα του παιδιού της έκανε παρατήρησι, γιατί ενωχλούσε με τα λόγια της το παιδί που κοιμόταν. Δεν πέρασε πολλή ώρα και το παιδί ξύπνησε και άρχισε να κλαίη, σαν να το πείραζε κάποιος. Η μητέρα προσπάθησε να το καθησυχάση, αλλά αυτό συνέχισε το κλάμα όλη την νύχτα. Τότε θυμήθηκε η μητέρα ότι το βρέφος είχε από το μεσημέρι να ουρήση. Το πήγαν στο γιατρό, του έκαναν ενέσεις που θα διευκόλυναν την ούρησι, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Το πρωί το πήγαν στο «Νοσοκομείο των Παίδων», του έκαναν εξετάσεις και του έδωσαν διάφορα φάρμακα. Η κατάστασις όμως παρέμενε η ίδια. Την επόμενη οι γιατροί το παρέδωσαν στους γονείς, γιατί δεν μπορούσαν να του προσφέρουν τίποτε περισσότερο. Είχαν περάσει δυόμισι εικοσιτετράωρα, δίχως το βρέφος να ουρήση παρ’ όλα τα φάρμακα και τις θεραπείες. Οι άτυχοι γονείς θρηνούσαν το παιδάκι τους, οπότε μια γειτόνισσα τους τούς λυπήθηκε και τους συμβούλευσε να πάνε στον π. Αθανάσιο Χαμακιώτη για να το σταυρώση.
Πράγματι, ο πατέρας πήρε το μικρό και τρέχοντας πήγε στην Παναγία την «Νερατζιώτισσα». Ήταν απόγευμα του Δεκαπενταύγουστου και ο σεβάσμιος πνευματικός μόλις είχε τελειώσει την παράκλησι. Το παιδί ήταν αναίσθητο και με φουσκωμένη κοιλιά. Ο γέροντας, μόλις το είδε, είπε:
-Κάτι σατανικό συνέβη.
Έδωσε εντολή σε όσους βρέθηκαν εκεί να γονατίσουν. Πήρε το βρέφος στα χέρια, όπως ο δίκαιος Συμεών ο Θεοδόχος τον Κύριο, και το έβαλε στο Ιερό, φέρνοντας το τρεις φορές γύρω από την Αγία Τράπεζα. Έπειτα το έφερε έξω και το παρέδωσε στους συντετριμμένους γονείς. Ο πατέρας το πήρε πάλι στην αγκαλιά του αναίσθητο. Στην συνέχεια ο π. Αθανάσιος είπε στους γονείς να γονατίσουν μπροστά στην Ωραία Πύλη. Γονάτισε κι εκείνος. Έκανε μια θερμή προσευχή και εξώρκισε το πονηρό πνεύμα.
Το θαύμα έγινε! Το βρέφος τινάχθηκε στην αγκαλιά του πατέρα και τα ούρα ελευθερώθηκαν… Ο γέροντας με δάκρυα στα μάτια, ευχαρίστησε τον Κύριο και ευχήθηκε στους γονείς. Το παιδί δεν παρουσίαζε τώρα κανένα πρόβλημα.
( Αθανάσιος Αγιολαυρίτης)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 231-233)

Ο αετός
Όταν στη σκήτη τελούσαν τη θεία ευχαριστία, το άγιο Πνεύμα κατέβαινε σαν αετός πάνω στην προσφορά, αλλά κανείς άλλος δεν το έβλεπε εκτός από τους κληρικούς. Μια μέρα ένας μοναχός ζήτησε κάποια εξυπηρέτηση από τον διάκονο, μα εκείνος του μίλησε απότομα:
-Δεν ευκαιρώ τώρα, πήγαινε!
Όταν λοιπόν την επόμενη φορά λειτουργούσαν, δεν είδε κανείς από τους κληρικούς να κατεβαίνει ο αετός στη συνηθισμένη του ώρα. Τότε ο πρεσβύτερος απευθύνεται στον διάκονο και του λέει:
-Τί συμβαίνει; Γιατί ο αετός δεν εμφανίστηκε σήμερα; Για να συμβεί αυτό, ή εγώ είμαι ο φταίχτης ή εσύ. Κάθησε λίγο στην άκρη, κι αν κατεβεί τώρα που θα λείπεις εσύ από το θυσιαστήριο, σημαίνει πως εσύ είσαι ο φταίχτης, αλλιώς θα είμαι εγώ.
Μόλις απομακρύνθηκε ο διάκονος, αμέσως φτερούγισε ο αετός πάνω από την αγία τράπεζα! Μετά τη θεία λειτουργία ρωτάει ο πρεσβύτερος τον διάκονο:
-Για πες μου, τί έκανες;
-Δεν θυμάμαι ν’ αμάρτησα σε κάτι, απάντησε εκείνος, εκτός από τούτο: Ένας αδελφός ήρθε και μου ζήτησε μια χάρη, κι εγώ του είπα πως δεν ευκαιρώ.
-Σίγουρα αυτός είναι ο λόγος που δεν κατέβηκε ο αετός, απάντησε ο πρεσβύτερος, επειδή λύπησες τον αδελφό.
Έφυγε τότε ο διάκονος και πήγε να βάλει μετάνοια στον αδελφό και να ζητήσει συγγνώμη.
(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.121-122)

84. Τι εννοούμε λέγοντας απολύτρωση;

Εννοούμε τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι όν λογικό και ελεύθερο. Είναι αυτεξούσιος και αυτοπροαίρετος. Έχει τη δυνατότητα να διαθέσει τη ζωή του, όπως αυτός νομίζει. Με ποια έννοια όμως είναι σκλάβος, από τί πιέζεται και ασφυκτιά, ώστε να έχει ανάγκη σωτηρίας;

Ο άνθρωπος μπορεί να είναι εξωτερικά ελεύθερος, όμως στο εσωτερικό βάθος της ψυχής του είναι δούλος της αμαρτωλής του φύσεως, του νόμου της σάρκας που βασιλεύει στα μέλη του, δούλος κάτω από τον πιεστικό ζυγό του διαβολου. Από τότε που έπεσε στην Εδέμ, δυνάμεις ξένες προς τη φύση του εισώρμησαν σ’ αυτή, την κατέλαβαν και την καταδυνάστευσαν. Σκότισαν το μυαλό του, αδυνάτησαν τη βούλησή του, τον αιχμαλώτισαν στο ζυγό της αποστασίας. Άλλαξε αυθέντη ο άνθρωπος. Ενώ στην αρχή ήταν δοσμένος στον Πλάστη του, αφοσιωμένος στο θείο Του θέλημα κι ευτυχισμένος κοντά Του, με την πτώση του άλλαξε αυθέντη και Κύριο, υποτάχθηκε στον εχθρό του Θεού, τον διάβολο, ο οποίος, αφού τον παραπλάνησε, έγινε άρχοντας του κόσμου τούτου. Η ζωή του παραβάτη γέμισε έκτοτε δεινά και αθλιότητα. Η αμαρτία τον πίεζε μέχρι θανάτου, έκανε καυτή κόλαση τη ζωή του. Κινδύνευε να χαθεί το πλάσμα που τόσο όμορφα έπλασε ο Θεός. Ο διάβολος φαινόταν ότι νίκησε το Θεό, αφού μπόρεσε να καταστρέψει την εικόνα Του!

Καμιά άλλη δύναμη κτιστή δεν μπορούσε να σώσει το δυστυχισμένο πλάσμα του Θεού. Μόνο ο αγαθός, παντοδύναμος και πάνσοφος δημιουργός μπορούσε να πάρει στα χέρια του το χαλασμένο πλάσμα του, το σκεύος του το ωραίο και καλό, να το αναπλάσει, να του κλείσει τις ρωγμές και τα χαλάσματα, να το αναπαλαιώσει και να το κάνει και πάλι καινούργιο, ολοφώτεινο κι αστραφτερό, όπως ήταν όταν πρωτοβγήκε από τα χέρια του. Για να πετύχει αυτό ο Θεός έγινε άνθρωπος, έζησε την ιστορική ζωή στη γη, αναλαμβάνοντας ο ίδιος να διεκπεραιώσει την υπόθεση του παραβάτη. Τον πήρε απάνω του στο σημείο που εκείνος έπεσε, πήρε τη σκυτάλη από τα χέρια του πεσμένου του πλάσματος και συνέχισε αυτός να ζει την αληθινή ζωή, πετυχαίνοντας τον προορισμό του θεόμορφου ζώου.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 122-124)

83. Πέθανε αληθινά η Θεοτόκος;

Ναι, πέθανε. Αθάνατη είναι μόνο η άυλη φύση του Θεού, όπως γενικά και η φύση των πνευμάτων (αγγέλων και δαιμόνων). Αθάνατη είναι και η ανθρώπινη ψυχή. Σε αντίθεση με την άυλη φύση των πνευμάτων, τα υλικά σώματα είναι από τη φύση τους θνητά. Διαγράφουν έναν κύκλο ζωής, φθείρονται και χάνονται. Σ’ αυτά ανήκε και το σώμα της Θεοτόκου. Ήταν υλικό και φθαρτό, καταγόμενο απο τη φυσική ρίζα του γενάρχη. Ως τέτοιο ήταν υπήκοο θανάτου. Κανένας λόγος δεν υπήρχε να εξαιρεθεί η Μητέρα του Θεού απο το καθολικό απόκριμα της αμαρτίας, το θάνατο. Κάτι τέτοιο θα ήταν αφύσικο. Θα την απέκοπτε απότομα από τη συνέχεια της κοινής ανθρώπινης φύσεως και θα ζημίωνε το θεομητορικό της αξίωμα: άνθρωπος πραγματικός ο Λυτρωτής από μητέρα άνθρωπο. Έτσι ευδόκησε να σώσει ο Θεός τον κόσμο σ’ ένα πλέγμα γνήσια ανθρώπινο. Απο το θάνατο είχε τη δυνατότητα να εξαιρεθεί μόνο η ανθρώπινη φύση του Χριστού, η οποία δεν ήταν ενταγμένη στη φυσική ροή της αδαμιαίας φύσεως και δεν είχε το προπατορικό αμάρτημα. Πέθανε όμως εθελούσια για να πληρώσει τη θεία περί απολυτρώσεως του ανθρώπου βουλή.

Την Κοίμηση της Παναγίας γιορτάζει η Εκκλησία μας στις 15 Αύγουστου.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 118-119)