Η «ιατρική» της Εκκλησίας
Ο Μακαριστός αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Γιαννακάκης (+1995), όταν διακονούσε ως εφημέριος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Αθήνας, έζησε συγκλονιστικά θαύματα θεραπείας ασθενών από τη μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων:
Ένας βαριά άρρωστος, ο κ. Γεώργιος Φ., βρισκόταν για είκοσι μέρες σε κατάσταση αφασίας μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο καθηγητής κ. Γούτας τον παρακολουθούσε συστηματικά, γιατί παρουσίαζε ψηλό πυρετό που έφτανε τους 40ο!
Την εικοστή πρώτη μέρα – πράγμα παράδοξο – ο άρρωστος άρχισε ν’ ανοίγει τα μάτια και να μιλάει! Ο καθηγητής παραξενεύτηκε. Νόμισε πως η βελτίωση θα ήταν παροδική. Ο ασθενής όμως διαρκώς καλυτέρευε, και σε μερικές μέρες συζητούσε άνετα και καθαρά.
Τότε και ο γιατρός τού μίλησε καθαρά για την ιατρική άποψη:
-Αγαπητέ κύριε Γιώργο, η περίπτωση σας δεν επιδεχόταν καμιά βελτίωση, μετά μάλιστα από τόσο ψηλό πυρετό που κάνατε. Κανονικά δεν θα έπρεπε τώρα να βρίσκεστε κοντά μας.
-Κύριε καθηγητά, απάντησε ήρεμα ο ασθενής, ο κατ’ εξοχήν Γιατρός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, δεν συμφώνησε μαζί σας. Η «ιατρική» της Εκκλησίας αποδεικνύεται πιο αποτελεσματική. Ο ιερέας του Νοσοκομείου μετά από κάθε λειτουργία ερχόταν πρόθυμα να με κοινωνήσει. Εγώ δεν μπορούσα βέβαια να μιλήσω, αλλά τα αισθανόμουν όλα. Κι αυτό φαίνεται πως το καταλάβαινε ο ιερέας, γι’ αυτό και χρησιμοποίησε πλούσια τα θεραπευτικά μέσα της Εκκλησίας μας. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού ζωογονεί την ψυχή και το σώμα. Θεραπεύει και τις μεγαλύτερες αρρώστιες.

Κάποια γυναίκα, η κ. Μαρία Γ., έπασχε από σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια. Η κατάσταση της διαρκώς χειροτέρευε.
Ένα Σάββατο ο γιατρός τη βρήκε με τέλεια ανουρία. Φεύγοντας από το Νοσοκομείο, πίστευε πως την άλλη μέρα θα είχε φύγει και η άρρωστη του για την αιωνιότητα.
Αργότερα όμως την επισκέφθηκε ο ιερέας του Νοσοκομείου και της πρότεινε να καταφύγει στον ουράνιο Γιατρό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Εκείνη το δέχτηκε με χαρά. Εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια, και το πρωί της Κυριακής, αφού παρακολούθησε τη θεία λειτουργία, μετέλαβε τα άχραντα Μυστήρια. Κοινώνησε όμως με φλογερή πίστη στη θεραπευτική δύναμη του Σώματος και Αίματος του Χριστού.
Και το θαύμα έγινε. Μετά τη θεία Κοινωνία το πρόσωπο της άρχισε να ροδίζει από υγεία, και το ουροποιητικό σύστημα να λειτουργεί κανονικά.
Ο γιατρός δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ύστερα από δυο – τρεις μέρες, αφού βεβαιώθηκε πως είχε εντελώς θεραπευθεί, της επέτρεψε να φύγει.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.155-156)

Ο παράξενος λειτουργός
Ο στάρετς Θεόφιλος (1788 – 1853), ένας διά Χριστόν σαλός ιερομόναχος του ρωσικού βορρά, που ασκήθηκε σε διάφορα μοναστήρια και ερημητήρια του Κιέβου, δεν έπαυε, ακόμα και όταν λειτουργούσε, να σκανδαλίζει τους άλλους αδελφούς με την παράξενη συμπεριφορά του.
Ο τότε μητροπολίτης Κιέβου Φιλάρετος, ενοχλημένος απ’ όλ’ αυτά, κάλεσε τους συμβούλους του, για να εξετάσει μαζί τους την περίπτωση του ιερομονάχου. Σύντομα όμως έριξε φως στην υπόθεση ένας αδελφός, στον οποίο ο στάρετς είχε δώσει εξηγήσεις για την «ανάρμοστη» συμπεριφορά του στη διάρκεια των ιερών ακολουθιών:
‘‘Ο Θεός, του είχε πει εμπιστευτικά, ‘‘βλέπει την απλότητα μου. Λειτουργώ σύμφωνα με τη σωστή τάξη, διαβάζω όλες τις απαιτούμενες ευχές και τιμώ τον προεξάρχοντα ως ανώτερο μου. Όσο όμως βυθίζομαι στη θεωρία της τελέσεως του μυστηρίου, ξεχνώ τον εαυτό μου και ό,τι είναι γύρω μου. Στη διάρκεια της θείας λειτουργίας βλέπω μια σταυρόσχημη ακτίνα να κατεβαίνει από ψηλά και να αιωρείται πάνω από τους λειτουργούς. Βλέπω επίσης κάποια δροσιά να κατεβαίνει στα τίμια Δώρα, και λαμπρούς αγγέλους να πετάνε πάνω από την αγία τράπεζα ψάλλοντας : «Άγιος, Άγιος Άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου». Τότε όλη μου η ύπαρξη αρπάζεται ανέκφραστα, και μου είναι αδύνατον να τραβήξω την προσοχή μου από το πάντερπνο όραμα.’’
‘‘Αδελφέ, δεν σου λέω δικαιολογίες, αλλά την καθαρή αλήθεια. Σε παρακαλώ όμως να μη φανερώσεις όσα σου είπα, για να μην σκανδαλιστούν οι άλλοι από μένα, τον βρωμερό αμαρτωλό’’.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.82-83)

" Το επαναστατημένο παιδί και ο καλός πατέρας "
Έλεγε ο π. Πορφύριος ότι το ενδιαφέρον του καλού πατέρα για το παιδί του πρέπει να μένει αμείωτο ακόμη κι όταν το παιδί μεγαλώνει και σκληρύνεται και επαναστατεί και δεν τον ακούει και παίρνει ακόμη και θέσεις εχθρικές και αντίθετες. Εκεί θα φανεί η δεξιοτεχνία, αλλά κι η αγάπη του καλού πατέρα, γιατί τα παιδιά, μέχρι να εισέλθουν εις την ανδρική ηλικία, κάνουν πολλές ανέμπειρες και ανόητες ενέργειες και προκαλούν τους γονείς, ειδικά τον πατέρα.
Ο πατέρας του καμμιά φορά στη σκληρύνεται και, από απερισκεψία λησμονεί τη θέση του καλού πατέρα και γίνεται αστυνομικός σκληρός και κάνει στο παιδί του, πολλές φορές, ανεπανόρθωτο κακό.
Αν το ανώριμο παιδί, ο νέος αυτός, ψυχολογήσει τον πατέρα τουότι είναι καλός πατέρας, ότι κάνει παράλογες παραχωρήσεις και υπομονή πατρική, τότε το παιδί αυτό, μέχρι που θα πεθάνει, θα έχει συνεχώς στο στόμα του το όνομα του πατέρα του, και θα λέει : Εμένα ο πατέρας μου ήτανε ο άγιος • τον γνώρισα, όταν είχα τις νεανικές μου τρέλες.
[Πορ.18π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 296-297)

Το μαντικό βιβλίο
Κοντά στην Βέροια ζούσε στην εποχή του οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω (+1541) κάποιος λόγιος μοναχός, που έπεσε σε μια δαιμονική παγίδα. Ήρθε στα χέρια του ένα μαντικό βιβλίο και μη υπολογίζοντας τον πνευματικό κίνδυνο διάβασε λίγο, δοκιμαστικά, επικλήσεις του διαβόλου! Κάποια νύχτα λοιπόν, ενώ κοιμόταν, είδε στον ύπνο του ένα γιγαντιαίο αράπη, που του είπε:
-Ήρθα, επειδή με κάλεσες! Εμπρός λοιπόν, εάν θέλης να σ’ εξυπηρετήσω, προσκύνησε με.
Ο μοναχός έντρομος του αποκρίθηκε το γραφικό:
- « Κύριον τον Θεόν μου προσκυνήσω και αυτώ μόνω λατρεύσω».
Τότε ο αράπης, γεμάτος θυμό, του έδωσε ένα φοβερό ράπισμα στο πρόσωπο και του είπε:
-Αφού δεν με προσκυνάς, γιατί με προσκαλείς;
Ο μοναχός ξύπνησε, ένιωσε έναν αφόρητο πόνο στο πρόσωπο και έβαλε τις φωνές και τα κλάματα. Κάποιοι που άκουσαν τον θόρυβο, μαζεύτηκαν και είδαν τα μάγουλα του πρησμένα και κατάμαυρα. Παρουσίαζε αποτρόπαιο και ελεεινό θέαμα. Σε λίγες μέρες η κατάστασις χειροτέρευσε. Πρήσθηκε και μαύρισε όλο του το πρόσωπο τόσο πολύ, που έκλεισαν τελείως τα μάτια του.
Έστειλαν λοιπόν και κάλεσαν τον όσιο Διονύσιο από το μοναστήρι του στον Όλυμπο. Ο άγιος έσπευσε αμέσως κοντά και προσευχήθηκε έντονα γι’ αυτόν. Έψαλε και την Παράκλησι της Θεοτόκου και τον έχρισε με άγιο έλαιο. Τότε ο δαιμονόπληκτος θεραπεύθηκε τελείως! Όλοι οι παριστάμενοι δόξασαν τον Θεό και τίμησαν τον πιστό δούλο Του.
( Ο όσιος του Ολύμπου)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.211-212)

«Προσφέρων και Προσφερόμενος»
Ανώνυμος ησυχαστής, συγγραφέας του βιβλίου «Νηπτική θεωρία», διηγείται την ακόλουθη θαυμαστή εμπειρία του: ‘‘ Ενώ λειτουργούσα μαζί με το γέροντα μου, είδα σε όραμα τον Κύριο Ιησού Χριστό. Φορούσε αρχιερατική στολή και ιερουργούσε σύμφωνα με την τάξη της Εκκλησίας. Παραδόξως όμως, αυτός ήταν και « ο προσφέρων και ο προσφερόμενος». Στη λειτουργία συμμετείχαν και μερικοί από τη συνοδία του γέροντα μου. Δύο απ’ αυτούς είχαν πρόσωπα ολόλαμπρα από τη θεία χάρη, σαν πρόσωπα αγγέλων. Το σχήμα, το πολυσταύρι και ο σταυρός που κρατούσαν, άστραφταν πιο δυνατά κι από την αστραπή!
’’Λειτουργούσε μαζί μας κι ένας διάκονος. Την ώρα που ο διάκονος μνημόνευε τα ονόματα των χριστιανών, έσκυψε σπλαχνικά προς το μέρος του ο Χριστός και είπε: ‘ Ας είναι κι αυτοί μαζί μου στη βασιλεία μου’. Βλέποντας μπροστά μου τον γλυκύτατο Ιησού, έκλαιγα από χαρά και θαύμαζα, γιατί αξιώθηκα ν’ απολαύσω τη θέα Του. Κι όταν τον ασπάσθηκα στο πανάχραντο στήθος Του, ένιωσα να λειώνω σαν κερί από την πολλή κατάνυξη και τα δάκρυα. Πήρα τότε το θάρρος και του είπα κλαίγοντας: «Μνήσθητι μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου». Κι αμέσως ακούω τον Ιησού με τη μελίρρυτη γλώσσα Του να μου λέει: ‘Ας γίνει όπως είπες’.
’’ Ύστερα συνήλθα από το όραμα. Εκείνη όμως τη μέρα, κάθε φορά που το θυμόμουν, η καρδιά μου πλημμύριζε από κατάνυξη’’.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.85-86)

Αλέξανδρος Μέγας
και Ιησούς Χριστός
Στους ελληνολάτρες αν πεις ότι ο Εσταυρωμένος ζει,
αμέσως γελάνε, μολονότι το φωνάζει όλη η οικουμένη, και παλαιά και τώρα.
Τότε μεν με τα καταπληκτικά θαύματά Του, τώρα δε με τις αθρόες μεταστροφές
και μεταμορφώσεις ανθρώπων. Αυτά δεν μπορεί να ναι κατορθώματα ενός νεκρού.
Αν όμως του πεις, ότι ο Αλέξανδρος ζει, το πιστεύει, μολονότι δεν έχει καμιά απόδειξη.
Φυσικά δεν είναι σπουδαίο το ότι ο Αλέξανδρος όταν ζούσε έκανε πολέμους και πετύχαινε νίκες.
Το να πετυχαίνονται όμως τόσο θαυμαστά πράγματα υστέρα από το σταυρό και την ταφή,
από τον Ιησού, αυτό γεννάει έκπληξη και φανερώνει τη θεία και απερίγραπτη δύναμη Του.
Ε.Π.Ε. 20,50έξ.

βασιλιάς των Μακεδόνων
Ο Αλέξανδρος, ο βασιλιάς των Μακεδόνων, αφού νίκησε το βασιλιά των Περσών Δαρείο,
συγκέντρωσε στον εαυτό του όλη την εξουσία.
Ε.Π.Ε. 34,258

ο Δανιήλ περί αυτού
Μιλάει ο Δανιήλ ο προφήτης για τον Αλέξανδρο το βασιλιά...
Υστέρα αναφέρει τη συνάντηση του Αλεξάνδρου με το Δαρείο και τη νίκη του κατά κράτος...
Κι υστέρα μιλάει για το θάνατο του Αλεξάνδρου και τη διαδοχή του από τους τέσσερις βασιλείς.
Ε.Π.Ε. 34,260

διάδοχοι του
Ο προφήτης Δανιήλ άρχισε από τη βασίλεια του Αλεξάνδρου,
και υστέρα, στο τέλος του βιβλίου του διηγήθηκε τα διατρέξαντα στο μεταξύ,
δηλαδή, όσα έκαναν οι Πτολεμαίοι και οι Σέλευκοι, που συνεπλάκησαν μεταξύ τους,
όσα δημιούργησαν οι στρατηγοί τους, τις δολοπλοκίες τις νίκες,
τις στρατιωτικές παρατάξεις, τις ναυμαχίες, τις πεζομαχίες.
Κι όταν φτάνει στον Αντίοχο, τελειώνει.
Ε.Π.Ε. 34,262

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 137-138)

Να βάλουμε στην ζωή μας κυβερνήτη τον Θεό

-Γέροντα, γιατί η Βασιλεία του Θεού στο Ευαγγέλιο παρομοιάζεται με κόκκο σινάπεως «ός όταν σπαρη επί της γης,
μικρότερος πάντων των σπερμάτων εστί των επί της γης• και όταν σπαρη, αναβαίνει και γίνεται μείζων πάντων των λαχάνων»;
-Το σινάπι σαν σπόρος είναι πολύ μικρός, αλλά, όταν σπαρή, γίνεται ολόκληρος θάμνος.
Ακόμη και τα πουλάκια πηγαίνουν και κάθονται στα κλαδιά του. Ο λόγος του Θεού παρομοιάζεται με τον σπόρο του,
γιατί από έναν μικρό ευαγγελικό λόγο ο άνθρωπος αναπτύσσεται και καταλαβαίνει την Βασιλεία του Θεού.
-Γέροντα, πώς νιώθει κανείς αυτό που λέει η Αγία Γραφή: «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν»;
-Ευλογημένη, όταν μέσα μας είναι ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου, τότε «η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί».
Και το αντίθετο, όταν έχουμε άγχος, τύψεις συνειδήσεως, τότε μέσα μας υπάρχει ένα μέρος της κολάσεως.
Είναι μεγάλο πράγμα ο άνθρωπος από τούτη την ζωή να νιώθη μέσα του ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου.
Δεν είναι δύσκολο να το πετύχουμε αυτό• δυστυχώς όμως ο εγωισμός μας εμποδίζει από το πνευματικό αυτό μεγαλείο.
Ο άνθρωπος μόνος του μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν δέχεται να τον κυβερνάη ο Θεός σαν καλός Πατέρας.
Πρέπει να έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, να ελπίζη σ’ Αυτόν για ό,τι επιχειρεί να κάνη και να Τον δοξάζη για όλα.
Να μην έχει άγχος. Το άγχος φέρνει ένα τσάκισμα στην ψυχή, την παραλύει.
Όταν ζητάει την Βασιλεία των Ουρανών, όλα τα άλλα έρχονται. Λέει το Ευαγγέλιο: «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού»,
αλλά και «την βασιλείαν του Θεού αρπάζουν οι βιασταί» .
Οι άνθρωποι σήμερα δυσκόλεψαν την ζωή τους, γιατί δεν αρκούνται στα λίγα, αλλά κυνηγούν συνέχεια τα υλικά αγαθά.
Όσοι όμως θέλουν να ζήσουν γνήσια πνευματική ζωή, πρώτα-πρώτα πρέπει να αρκεσθούν στα λίγα.
Όταν η ζωή τους είναι απλοποιημένη, χωρίς πολλές σκοτούρες, και ελευθερωμένοι θα είναι από το κοσμικό πνεύμα,
και χρόνος θα τους περισσεύη και για πνευματικά. Αλλιώς θα κουράζωνται προσπαθώντας να ακολουθήσουν την μόδα,
θα χάνουν την γαλήνη τους και θα κερδίζουν το μεγάλο άγχος.
Και βλέπω, πώς οι άνθρωποι μερικές φορές κάνουν μαρτυρική την ζωή τους!
Σήμερα καθώς ερχόμουν με κάποιον από την Ουρανούπολη, με παρακάλεσε να περάσουμε λίγο από το σπίτι του.
Επειδή επέμενε, δεν θέλησα να του χαλάσω το χατίρι.
Μόλις φθάσαμε στην εξώπορτα, τον βλέπω, βγάζει τα παπούτσια του και μπαίνει μέσα πατώντας στις μύτες.
«Τί έπαθες και περπατάς έτσι;», τον ρωτάω. «Τίποτε, Γέροντα, μου λέει, περπατάω προσεκτικά, για να μη χαλάσω το παρκέ».
Τί να πής; Βασανίζονται χωρίς λόγο.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 148-150)

Ο Θεός σέβεται την ελευθερία του διαβόλου
Όταν, μετά από λίγες μέρες, τον επισκέφθηκα, ο Γέροντας προχώρησε περισσότερο.
Μου είπε:" Ο διάβολος είναι προσωπικότητα και γι' αυτό ο Θεός σέβεται την ελευθερία".
Αυτό δεν το είχα φανατασθεί. Να σεβασθεί ο Θεός την ελευθερία των αγγέλων που δεν αμαρτάνουν,
να σεβασθεί την ελευθερία των ανθρώπων που αμαρτάνουν και μετανοούν, μου ήταν κατανοητό.
Να σεβασθεί όμως την ελευθερία και των ασεβών δαιμόνων, που αμαρτάνουν και δε μετανοούν,
μου ήταν ακατανόητο. Μέχρι ποιό σημείο η αγάπη του Θεού σέβεται την ελευθερία των λογικών πλασμάτων Του;
Μήπως δεν υπάρχει οριακό σημείο; Όμως τότε, πώς γίνεται η μυστική επέμβασή της,
κατά τη διαβεβαίωση του Γέροντα; Μυστήριο, καθ' ο μυστική.
Κι αφού είναι μυστήριο, είναι προτιμότερο να δέχομαι, απλά, ό,τι γίνεται, παρά να ματαιοπονώ ερευνώντας,
περίεργα, πώς γίνεται. Μου αρκεί που γνωρίζω ότι γίνεται από αγάπη.[Γ 285]

Ο σατανάς θέλει φασαρία μέσα στο σπίτι
Για τις σχέσεις του ανδρογύνου; Πώς να συμπεριφέρεσαι; Τί σου έλεγε; -Μου έλεγε πολλά.
Έλεγε, δηλαδή, ότι πρέπει να συννεννοούμαστε, να προσευχόμαστε μαζί.
Αυτό μου τόνισε πολλές φορές. Η προσευχή πρέπει να είναι κοινή.Όταν τα παιδιά μου ήταν φοιτητές,
του έλεγα ότι προσεύχομαι για να περάσουν τις εξετάσεις.
Μάλιστα, μιά φορά, ο γιός μου, αν και ήταν καλός φοιτητής, σε κάποιες εξετάσεις δυσκολευόταν• τότε μου είπε ο Γέροντας:
"δε θα περάσει τις εξετάσεις" .Πράγματι δεν τις πέρασε. Και όταν ξαναπήγα, μου είπε:
"Δε θα περάσει γιατί του φωνάζεις και να, ο σατανάς θέλει να κάνει φασαρία μέσα στο σπίτι και είσαι συ το όργανό του.
Να μη μιλάς"."Να σου πώ κάτι άλλο" μου 'λεγε. "Όταν γίνεται η προσευχή από κοινού, τότε να δείς πώς γίνεται το θαύμα".
Και του λέω: "Μα να πώ στον άντρα μου, έλα να γονατίσουμε να κάνουμε προσευχή να περάσουν τα προβλήματα;"
-"Σου είπα εγώ έτσι; Εγώ σου είπα να κάνετε προσευχή. Απ' εκεί και πέρα βρέστε τα μόνοι σας".
-Το να μη φωνάζετε στα παιδιά σας το τοποθετούσε ειδικά στην περίοδο των εξετάσεων; -Πάντα.
Και για τη νηστεία και για την προσευχή και για έξω πού βγαίνανε. -Καμιά παρατήρηση. -Όχι, όχι.
-Πές μου, κυρία Ξένια, για το θέμα του σατανά, που σας είπε ότι γίνεστε όργανό του κάποτε.
Τον ερώτησες τίποτε; -Έλεγε ότι ο σατανάς δεν μπορεί να βλέπει τις οικογένειες να 'ναι γαλήνιες
και να περνούν καλά και σε συννενόηση μεταξύ τους. Βρίσκει έναν απ' όλους, έναν πού να μπορεί να τον παρασύρει.
-Έναν ευάλωτο, ας πούμε. -Ναί. Και σ' αυτή την περίπτωση "εσύ είσαι", μου είπε.
Και για το παιδί του έλεγα: "Αφού τον βλέπω ότι τα παρατάει και φεύγει". Μου απάντησε: "Είδες τί κάνει ο σατανάς;
βάζει εσένα να κάνεις καβγά και να ευχαριστηθεί αυτός".
Ύστερα όταν επρόκειτο να τελειώσει ο γιός μου τις σπουδές του και να πάρει το πτυχίο του, μου είπε:
"Τώρα θα περάσει, τώρα θα περάσει • είδες τώρα πού δεν μιλάς; Τώρα θα περάσει".
[Γερ. 99π]

Όταν ο πονηρός δεν θα μπορεί να μας νικήσει εσωτερικά
Γύριζα χαρούμενος μια μέρα, μετά από μιά πολύ ωραία και ωφέλιμη περιοδεία που είχα με τον Παππούλη,
όταν σ' ένα δρόμο, πρίν φθάσω στο σπίτι μου, πέφτει επάνω μου, χωρίς εγώ να φταίω,
καθώς ήμουν σταματημένος στο φανάρι, ένα μηχανάκι που είχε πάνω δύο άτομα,
και κυριολεκτικά χάθηκαν και οι δύο κάτω από το δεξιό μέρος του αυτοκινήτου μου.
Βγήκα έξω τρομαγμένος για το συμβάν και έναν έναν τους τράβηξα από κάτω χωρίς να έχουν πάθει απολύτως τίποτα και οι δύο,
εκτός από υλικές ζημιές στο αυτοκίνητο και στο μηχανάκι. -Δόξα σοι ο Θεός, είπα.
Σας βοήθησε ο Χριστός και η Παναγία και δεν πάθατε τίποτα κακό.
Τους φίλησα και τους δύο και μετά από μιά μικρή διαδικασία που είχα με την τροχαία τους αποχαιρέτησα.
Αμέσως πήρα τηλέφωνο τον Παππούλη και του είπα τί μου συνέβη και ότι εκτός από τις υλικές ζημιές και την ταραχή μου,
για όλα τα άλλα δεν είχα κανένα πρόβλημα.Τότε μου είπε:
"Να ξέρεις, παιδί μου, ότι ο πονηρός όταν δεν μπορεί να μας νικήσει εσωτερικά, τότε μας κάνει αυτές τις εξωτερικές επιθέσεις με διάφορα συμβάντα,
που επιτρέπει ο Θεός, για να μας φοβίσει. Η συμπεριφορά σου στους δύο που έπεσαν πάνω σου ήταν πολύ καλή.
Να έχεις την ευχή του Κυρίου".
[Τζ 105π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.148-150)

2,1 «Θέλω γαρ υμάς ειδέναι ηλίκον αγώνα έχω περί υμών και των εν Λαοδικεία και όσοι ουχ εωράκασι το πρόσωπόν μου εν σαρκί».

Τι ευαισθησία είναι αυτή και τι ένθεη συν-ευαισθησία! Ο Απόστολος φέρνει στην καρδιά του χριστιανούς, τους οποίους ποτέ δεν είδε (με τους σωματικούς του οφθαλμούς), και η φιλάνθρωπη καρδιά του, σαν να «ξεριζώθηκε και έφυγε» απ’ αυτόν και να μετοίκησε σε όλους αυτούς (τους χριστιανούς), τους διασκορπισμένους μέσα στον κόσμο.

Στον εαυτό του ο άγιος Απόστολος ανήκει πάρα πολύ λίγο! Όλος διακατέχεται από φροντίδες για όλες τις Εκκλησίες. Η χριστοειδής αγάπη του, τον κάνει να είναι ευαγγελικά «παντού παρών», με ένα θαυμαστό τρόπο.

Και αυτός αγωνίζεται, μάχεται για τους πάντες και για τον καθένα χωριστά, γιατί τον καθένα θέλει να «παραστήσει τέλειον εν Χριστώ Ιησού» (Κολ. 1,28).

Η μάχη είναι αδιάκοπη, συνεχής και δυνατή, και αυτή γίνεται για την σωτηρία τόσων ανθρώπων, γίνεται για να υπερνικηθούν οι εχθροί της σωτηρίας τους!

Αυτή η μάχη είναι τόσο σπουδαία, τόσο αναγκαία και απαραίτητη, ώστε και αυτός ακόμη ο παγκόσμιος υπηρέτης του Χριστού, είναι αναγκασμένος να φανερώσει γι’ αυτήν. «Θέλω γαρ υμάς ειδέναι ηλίκον αγώνα έχω περί υμών και των εν Λαοδικεία και όσοι ουχ εωράκασι το πρόσωπόν μου εν σαρκί».

Με ποιον, ενάντια σε ποιους γίνεται η μάχη; Ενάντια σε όλους τους εχθρούς, τους πιο φοβερούς εχθρούς του ανθρώπου, που είναι: οι πειρασμοί, οι αμαρτίες, τα πάθη, οι θάνατοι, οι διάβολοι.

Όλοι αυτοί οι εχθροί, «χωρίς Αναπνοή» και «αιμοχαρώς» πολεμούν εναντίον των χριστιανών και της σωτηρίας τους.

Γι’ αυτό και οι χριστιανοί είναι διαρκώς «υπό τα όπλα» και στο πεδίο της μάχης. Και πολεμούν χωρίς «εφησυχασμό και ανάπαυλα». Εκεί είναι οι πληγές, εκεί ακούγονται οιμωγές (θρηνώδεις κραυγές), εκεί κλονίζονται, πέφτουν, «εκπίπτουν».

Αλλά το κεφαλαιώδες είναι ένα, να μη αποκάμνει στον αγώνα (ο πιστός), να μη αναπαύεται και αδρανεί. Και πάνω απ’ όλα, να οπλίζεται με υπομονή, για να είναι η νίκη σίγουρη.

Ιδού, γιατί μάχεται για όλους τους χριστιανούς, ο πρωτομαχητής και «πάντα νικών», ο δυνατός «εν Χριστώ» και ισχυρός «εν Αυτώ» Απόστολος Παύλος.

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 67-68)

                                                   Η σωτηρία των ναυτικών

Ο αέρας σφύριζε δυνατά μια παγερή νύχτα και άγρια κύματα ξεσπούσαν πάνω σ’ ένα χιώτικο καράβι. Κάθε ελπίδα σωτηρίας είχε πια χαθή! Το καράβι σαν καρυδότσουφλο ανέβαινε και κατέβαινε κάνοντας διαρκώς νερά.

Στο μοναστήρι του αγίου Μάρκου γινόταν ακολουθία. Οι ναυτικοί που κινδύνευαν, ήταν από τους πιο μεγάλους φίλους της μονής αυτής του οσίου Παρθενίου του Χίου (1815- 1883).

Ο καπετάνιος Ζανάρας από τον Βροντάδο, γνωστός του οσίου, είπε με σφιγμένη καρδιά:

-          Θεέ μου, σώσε μας με την ευχή του γέροντα Παρθενίου και ό,τι φορτίο έχει το καράβι θα το πάμε στο μοναστήρι του.

Ο όσιος εκεί που διάβαζε τον κανόνα μένει ξαφνικά ακίνητος! Καρφώνει τα μάτια του στην εικόνα του Χριστού, σηκώνει τα χέρια του σε στάσι προσευχής και βρίσκεται σε έκστασι. Οι μοναχοί τον βλέπουν χωρίς να μιλούν και σημειώνουν την ημέρα και την ώρα της εναγωνίου αυτής προσευχής. Δεν είχε προλάβει ο καπετάνιος Ζανάρας να ολοκληρώση την προσευχή του και ένας μοναχός κρατούσε το τιμόνι του καραβιού. Τα ράσα του και το κομποσχοίνι του ανέμιζαν στον βοριά και τα άσπρα του γένια σκορπούσαν. Τους κοίταζε μ’ ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο.

-          Ο Παρθένιος! φώναξαν όλοι, ο γέροντας του αγίου Μάρκου.

Το καράβι άρχισε να κλυδωνίζεται όλο και πιο λίγο. Ο αέρας σταμάτησε να φυσά. Έγινε μεγάλη γαλήνη. Ο όσιος Παρθένιος εξαφανίσθηκε!

Μετά λίγες ημέρες το πλήρωμα του καραβιού ξεκινούσε για τον άγιο Μάρκο. Όπως είχαν υποσχεθή, φόρτωσαν το φορτίο του καραβιού σε μουλάρια και πήγαιναν στο μοναστήρι. Πρώτα θα ευχαριστούσαν τον Θεό και τον όσιο για τη σωτηρία τους και μετά θα πήγαιναν στα σπίτια τους.

Με φόβο Θεού και ευλάβεια οι διασωθέντες διηγήθηκαν στους μοναχούς το μεγάλο θαύμα. Κοίταξαν και εκεί που είχαν σημειώσει οι μοναχοί την ημέρα και την ώρα που ο όσιος προσευχόταν ακίνητος, εκστατικός και εξαϋλωμένος: Ήταν εκείνη που έγινε το θαύμα!

(Όσιος Παρθένιος ο Χίος)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 157-158)