«Oμολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών.

Το βάπτισμα δεν είναι ένα πλύσιμο που ορίζει ο μωσαϊκός νόμος,

ούτε οι θυσίες των αλόγων ζώων, οι οποίες αν και τελούνταν

πολλές φορές δεν μπορούσαν να καθαρίσουν τον άνθρωπο.

Διότι, δεν είχε φανεί η αλήθεια του αναμάρτητου Χριστού,

και δεν είχε προσφερθεί η ζωντανή θυσία του σώματός Του μέσω του Σταυρού,

γι΄ αυτό δεν υπήρχε ούτε τέλεια κάθαρση, ούτε ανακαίνιση.

Έγινε όμως για χάρη μας η θυσία του Χριστού κι απ’ την πλευρά Του

έτρεξε το νερό και το αίμα, με τα οποία και αναμορφωνόμαστε.

Και με το μεν αίμα ζούμε δια της Θείας Κοινωνίας,

με το δε νερό, όταν βυθιστούμε τρεις φορές σ' αυτό,

καθαριζόμαστε όταν επικαλούμαστε την, δημιουργό των όλων, Άγια Τριάδα».

(Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης, Ερμηνεία εις το Σύμβολον της Πίστεως P.G. 155, 796 D - 797 A)

Δικαίωσις
όχι από τον παλαιό Νόμο
Δεν είναι δυνατό να γίνη ένας άνθρωπος δίκαιος (σωσμένος) με το νόμο, παρά μόνο αν εκπληρώση όλες τις εντολές. Αυτό όμως σε κανένα δεν κατέστη δυνατό. Συνεπώς η δικαίωσις ήταν ανέφικτη.
Ε.Π.Ε. 17,328
από την πίστη στο Χριστό
Αν δεν έχη δύναμι η πίστις στο Χριστό να δικαιώση, αλλ’ υφίσταται πάλι η αναγκαιότητα του νόμου, όσοι εγκατέλειψαν το νόμο για το Χριστό, αλλά δεν προσέχουν και με τις πράξεις τους κατακρίνονται, γίνονται αιτία να κατακρίνεται έτσι ο Χριστός, ως αίτιος της αμαρτίας, αφού αφήσαμε το νόμο και καταφύγαμε στην πίστι.
Ε.Π.Ε. 20,226
ο Αναμάρτητος ως αμαρτωλός!
«Αμαρτίαν εποίησε». Άφησε, δηλαδή, να καταδικαστή σαν αμαρτωλός ο Αναμάρτητος. Τον Αναμάρτητο τον έκανε αμαρτωλό, για να κάνη τους αμαρτωλούς δικαιωμένους!
Ε.Π.Ε. 19,316
δια της πίστεως
Επειδή κανένας δεν τήρησε τον νόμο, αλλ’ όλοι ήσαν κάτω απ’ την εξουσία της κατάρας, λόγω της παραβάσεως, επινοήθηκε κάποιος εύκολος δρόμος. Και αυτός είναι η δικαίωσις δια της πίστεως· πράγμα, που αποτελεί μεγίστη απόδειξι, ότι κανένας δεν μπορούσε να δικαιωθή δια του νόμου.
Ε.Π.Ε. 20,300
δια του Σταυρού
Ο μεν Σταυρός κατάργησε την κατάρα της αμαρτίας και του θανάτου. Η δε δικαίωσις απέσπασε τη χάρι του Αγίου Πνεύματος.
Ε.Π.Ε. 20,304
όχι από τα έργα, αλλ’ από τη χάρι
Κανένας δεν δικαιώθηκε από τα έργα, για να δείχτη η χάρις και η φιλανθρωπία του Θεού. Δεν μας απομάκρυνε, επειδή έχουμε έργα. Μας έσωσε με τη χάρι Του, επειδή τα έργα μας είχαν προδώσει. Κανένας, λοιπόν, δεν μπορεί να καυχηθή, ότι σώζεται μόνος, δικαιωματικά.
Ε.Π.Ε. 20,506
δώρο
Η δικαίωσις είναι από το Θεό. Είναι πέρα για πέρα δώρο. Τα δε δώρα του Θεού υπερβαίνουν κατά πολύ την ευτέλεια των κατορθωμάτων, που γίνονται με το δικό μας ζήλο.
Ε.Π.Ε. 21,660

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 59-61)

Του Αββά Νετρά
 Διηγήθηκαν για τον Αββά Νετρά, τον μαθητή του Αββά Σιλουανού, ότι όταν έμενε στο κελλί του, στο όρος Σινά, κανόνιζε τη ζωή του σύμμετρα με τις χρείες του σώματος. Όταν δε έγινε επίσκοπος στη Φοράν, πολύ πίεζε τον εαυτό του στη σκληραγωγία. Και του λέγει ο μαθητής του: « Αββά, όταν είμαστε στην έρημο, δεν έκανες τόση άσκηση ». Και του λέγει ο γέρων: « Εκεί έρημος ήταν και ανέχεια και ήθελα να διαφεντεύω το σώμα, για να μη ασθενήσω και ζητήσω αυτά όπου δεν είχα. Τώρα δε κόσμος είναι και αφορμές είναι. Και να ασθενήσω εδώ, θα βρεθή ένας να με περιποιηθή. Για να μη χάσω τον μοναχό ».
Του Αββά Νικήτα
 Έλεγε ο Αββάς Νικήτας για δυο αδελφούς, όπου πήγαν μαζί θέλοντας να συνοικούν. Είπε δε ο ένας μέσα του: « Ό,τι θέλει ο αδελφός μου, αυτό θα κάνω ». Το ίδιο και ο άλλος είπε μέσα του : «Θα κάνω το θέλημα του αδελφού μου». Και έζησαν πολλά χρόνια με μεγάλη αγάπη. Βλέποντάς το ο εχθρός, πήγε με σκοπό να τους χωρίση. Στάθηκε λοιπόν έξω από την πόρτα τους και φαινόταν στον ένα σαν περιστέρι και στον άλλο σαν κουρούνα. Λέγει ο ένας: « Βλέπεις εκείνο το περιστέρι ; ». Απαντά ο άλλος: « Κουρούνα είναι ». Και άρχισαν να φιλονεικούν, λέγοντας ο ένας αντίθετα από τον άλλο. Ήλθαν έτσι στα χέρια μέχρις αίματος, προς μεγάλη χαρά του εχθρού. Και χωρίσθηκαν. Αλλά μετά τρεις μέρες, ανένηψαν και συνήλθαν. Και ζητώντας ο ένας συγχώρηση από τον άλλο, ωμολογούσαν τι νόμιζε ο καθένας τους ότι ήταν το πουλί όπου είδαν. Και καταλαβαίνοντας τον πόλεμο του εχθρού, έμειναν έως το τέλος αχώριστοι.
Του Αββά Ξοΐου
α΄. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ξόϊο, λέγοντας: « Αν βρεθώ κάπου κάποτε και φάγω τρία ψωμιά, μή πολύ είναι; ». Του λέγει ο γέρων : « Στο αλώνι ήλθες, αδελφέ ; ». Και είπε πάλι: « Αν πιω τρία ποτήρια κρασί, μή πολύ είναι; ». Του λέγει: « Αν δεν είναι δαίμων, δεν πρόκειται για πολύ. Αν ναι, είναι πολύ. Γιατί το κρασί δεν ταιριάζει στους μοναχούς οπού ζουν κατά Θεόν ».
β΄. Έλεγε κάποιος από τους πατέρες για τον Αββά Ξόϊο τον Θηβαίο, ότι πήγε κάποτε στο όρος Σινά. Και καθώς έφευγε από εκεί, τον συνάντησε κάποιος αδελφός και στενάζοντας έλεγε: « Έχουμε θλίψη, Αββά, για την αναβροχιά ». Του λέγει ο γέρων: «Και γιατί δεν παρακαλείτε με προσευχή τον Θεό;». Του αποκρίνεται ο αδελφός: «Και προσευχόμαστε και κάνουμε λιτανείες, αλλά δεν βρέχει». Του λέγει ο γέρων: « Πάντως δεν προσεύχεσθε με επιμονή. Θέλεις δε να μάθης ότι αυτό είναι αλήθεια; ». Άπλωσε τότε τα χέρια στον ουρανό και προσευχήθηκε. Και ευθύς έβρεξε. Βλέποντας δε ο αδελφός, φοβήθηκε. Και πέφτοντας με το πρόσωπο στη γη, τον προσκύνησε. Ο γέρων τότε έφυγε. Ο δε αδελφός ανακοίνωσε σε όλους το γεγονός. Και ακούοντας το, δόξασαν τον Θεό. 
Του Αββά Ξανθία
α΄. Είπε ο Αββάς Ξανθίας: « Ο ληστής στον σταυρό ήταν και με ένα λόγο του δικαιώθηκε. Και ο Ιούδας συγκαταριθμημένος με τους αποστόλους ήταν και μέσα σε μια νύχτα έχασε όλο τον κόπο και βρέθηκε από τον ουρανό στον άδη. Γι’ αυτό, κανείς ας μή καυχάται όταν κάνη το καλό. Γιατί όλοι όσοι είχαν πεποίθηση στον εαυτό τους, έπεσαν ».
β'. Ανέβηκε κάποτε ο Αββάς Ξανθίας από Σκήτη στο Τερενούθι. Και εκεί όπου κατέλυσε, καταβεβλημένος καθώς ήταν από την άσκηση, του έφεραν λίγο κρασί. Ακούοντας δε μερικοί, του έφεραν ένα δαιμονισμένο άνθρωπο. Και άρχισε ο δαίμων να λοιδορή τον γέροντα: « Σ’ αυτόν τον οινοπότη με φέρατε ; ». Και ο μεν γέρων δεν ήθελε να τον βγάλη. Για δε τον ονειδισμό, έλεγε: « Έχω εμπιστοσύνη στον Χριστό, ότι, πρίν πιω έως το τέλος αυτό το ποτήρι, θα βγής ». Και σαν άρχισε ο γέρων να πίνη, φώναξε ο δαίμων, λέγοντας : « Με καις, με καις ! ». Και πριν εκείνος το πιή όλο, βγήκε με τη χάρη του Χριστού.
γ΄. Ο ίδιος είπε : « Το σκυλί καλύτερο μου είναι. Γιατί και αγάπη έχει και σε κρίση δεν έρχεται».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

Ενώ λοιπόν η μετά δακρύων εκείνη δέηση [του λαού κάτω από τον στύλο, για να σταματήσει η θεομηνία του σεισμού] παρατεινόταν για πολύ, ο Όσιος Συμεών έκανε σημάδι με το χέρι του και επέβαλε σιωπή. Ευθύς, λοιπόν, αμέσως με βαθιά θλιμμένη τη φωνή και την ψυχή είπε: «Αδελφοί μου, αυτά που πρόκειται να σας πω έκαναν πρώτα τη δική μου καρδιά να πονέσει πολύ και μου πλήγωσαν βαθιά την ψυχή. Ξέρω βεβαίως ότι αυτά θα δημιουργήσουν και σε εσάς την ίδια ψυχική διάθεση· όμως θα τα πω. Λοιπόν, κοιτάτε πόσο πλήθος είστε και πόσα δάκρυα χύσατε και πόσες φορές κραυγάσατε το Κύριε ελέησον! Όμως ο Κύριος των πάντων σε έναν έστρεψε την ακοή Του και μόνο η δέηση αυτού ανέβηκε στα ώτα Του». Και αφού τους είπε αυτά, προσφώνησε τον άνδρα εκείνον ονομαστικά, τον κάλεσε κοντά του και εις επήκοον όλων τού είπε: «Η προσευχή σου σταματάει τη δίκαιη οργή του Θεού και το κακό όσον ούπω θα λάβει τέλος. Πες μου όμως, χωρίς να παραλείψεις τίποτα, τι πράττεις και ευαρέστησε τόσο πολύ τον Θεόν; Σου επιτάσσει, στα αλήθεια, ο Θεός να τα πεις όλα, ώστε και αυτοί να ζηλέψουν την αρετή σου και να υποκινηθούν προς επιτέλεση παρόμοιων έργων».
Εκείνος δε, φερόμενος με περισσότερη ευλάβεια και ταπείνωση, αποκαλούσε τον εαυτό του αμαρτωλό και γυμνό από κάθε αρετή· έλεγε μάλιστα ότι δεν είχε τη συνείδηση αν είχε πράξει ποτέ κάτι αγαθό στη ζωή του. Επειδή όμως ο θείος Συμεών επέμενε και τον πίεζε πάρα πολύ να απαντήσει οπωσδήποτε στο ερώτημά του, υποχώρησε στις πιέσεις και είπε: «Εγώ είμαι γεωργός και εργάζομαι στα χωράφια ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και τις εποχές του έτους. Καλλιεργώ ένα μικρό κτήμα δικό μου και στον χρόνο που μου μένει εργάζομαι επ’ αμοιβή σε κτήματα άλλον. Ό,τι συνάγω από το κτήμα μου και τα χρήματα που συγκεντρώνω από την εργασία μου σε κτήματα άλλων ανθρώπων, τα χωρίζω σε τρία μερίδια και το ένα μερίδιο το προσφέρω στους ενδεείς, το άλλο το δίνω στο κράτος για την πληρωμή του ετήσιου φόρου και το τρίτο το χρησιμοποιώ για τις ανάγκες μου. Και βέβαια με αυτό που κάνω δεν έχω τη συνείδηση ότι ευαρέστησα τον Θεό».
Το μεγάλο εκείνο πλήθος των ανθρώπων, μόλις άκουσαν αυτά που είπε ο γεωργός και είδαν ότι έπαυσε η οργή του Κυρίου και σταμάτησαν οι μάστιγες και τα επακόλουθά τους, έμειναν κατάπληκτοι όπως άλλωστε ήταν φυσικό. Μετά δε από το θαυμαστό αυτό γεγονός δοξολογούν τον Θεό δακρυσμένοι, εξέφρασαν με όλη τους την καρδιά ευχαριστίες στον ιερό Συμεών, επευφημούσαν τον αγρότη, ξεπροβόδιζαν, ασπάζονταν, αγκαλιάζονταν, ομολογούσαν ευγνωμοσύνη, ζήλευαν την αρετή, μέμφονταν τους εαυτούς τους για την αμέλειά τους σχετικά με τα αγαθά έργα· τέλος δε πολλοί επιδόθηκαν στον αγώνα για την επιτέλεση έργων καλύτερων, έχοντας πρόσφατο υπόδειγμα τον καλό εκείνο γεωργό» (Βίος και Πολιτεία Συμεών και Δανιήλ τον Στυλιτών, Αποστολική Διακονία, σελ. 79-80)

«Εγώ, τέκνα και αδελφοί (πράγματι, και τα δύο είστε εσείς, αφενός μεν για το ότι εγώ πόνεσα πνευματικά για εσάς, αφετέρου δε για το ότι ο Θεός είναι ο κοινός πατέρας όλων), πορεύομαι ήδη προς τον κοινό Πατέρα. Πλην όμως δεν θα αφήσω ορφανούς εσάς, τους ποθεινούς μου να οδύρεσθε για τη στέρηση του πνευματικού σας πατέρα· την πρόνοια πλέον και τη φροντίδα για εσάς θα αφήσω σε εκείνον τον Πατέρα, ο οποίος δι’ όλων σας μου χάρισε πλούσια την ευλογία και τη χάρη Του.
Αυτός λοιπόν που δημιούργησε τα πάντα με τον λόγο Του και με σοφία, που έκλινε ουρανούς και κατήλθε στη γη, που πέθανε και ανέστη για εμάς, Αυτός θα είναι μαζί σας.
Ως σοφός, θα σας προστατεύει και θα σας σώζει από τον πονηρό·
ως Δεσπότης, θα σας διατηρεί στο θέλημά Του·
ως Πατέρας, και αν κάνετε κάποιο σφάλμα, θα σας ανακαλέσει με φιλανθρωπία και θα ανοίξει πνευματικά τις αγκάλες Του να σας σφίξει σε αυτές με αγάπη.
Και όπως, όταν βάδιζε εκουσίως προς τον θάνατο για τη σωτηρία μας, προσευχήθηκε για την ενότητα των μαθητών Του και εκείνων που έμελλαν να πιστέψουν σε Αυτόν, έτσι θα συνδέσει εσάς δια της ομόνοιας μεταξύ σας και θα σας καταρτίσει κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να είστε ένα κατά την ομοφροσύνη και την αγάπη.
Λοιπόν, καλλιεργείται με επιμέλεια την ταπεινοφροσύνη, υπηρετείτε την υπακοή, αγαπάτε τη φιλοξενία, τη νηστεία, την αγρυπνία, την ακτημοσύνη, την πρώτη και μέγιστη των εντολών, δηλαδή την αγάπη.
Κρατείτε ορθώς τα προς ευσέβειαν· φυλάγεσθε από τα ζιζάνια των αιρετικών. Ποτέ μην αποχωρίζεστε από την μητέρα σας Εκκλησία.
Αν τα πράττετε όλα αυτά, θα είστε τέλειοι κατά την αρετή».
Αυτά υπαγόρευσε ο Όσιος με φιλόθεα τα χείλη, στον γραφέα και εν συνεχεία πρόσταξε να αναγνωστούν σε όλους τους μοναχούς, οι οποίοι στέκονταν κάτω στο στύλο γύρω από τη σκάλα και έκλαιγαν απαρηγόρητα για τον αποχωρισμό. (Βίος και πολιτεία Συμεών και Δανιήλ των Στυλιτών, Αποστολική Διακονία, σελ. 173-174)

Έτσι λοιπόν, όταν μετά από λίγο καιρό συνέβη να πάει στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου ο βασιλιάς των Λαζών για τη σύναψη συνθηκών, εκείνος παραθεώρησε όλα τα άλλα και τον πήρε και πήγαν μαζί στον Όσιο Δανιήλ τον Στυλίτη (409-493 μ.Χ.). Μόλις δε έφτασαν εκεί, είπε στον βασιλιά:
«Τούτο είναι το θαύμα της αυτοκρατορίας μου».
Εκείνος δε, βλέποντας την καρτερία του Οσίου, εξεπλάγη τόσο πολύ ώστε προσκύνησε με δάκρυα στα μάτια όχι μόνο τον Όσιο αλλά και τον στύλο πάνω στον οποίο αυτός στεκόταν. Και μάλιστα ο βάρβαρος εκείνος έβγαλε πολλές φωνές πνεύματος καλλιεργημένου και πολυμαθούς λέγοντας: «Σε ευχαριστώ επουράνιε Βασιλεύ, διότι, μόλις έφτασα στον επίγειο βασιλιά, μου έδειξες την πολιτεία ουράνιου άνδρα και με αξιώσεις να γίνω θεατής τέτοιων μυστηρίων». Τόσο δε αξιοθαύμαστος θεωρήθηκε και από τους δύο ο Μέγας εκείνος άνδρας, ο Όσιος Δανιήλ δηλαδή, ώστε του ανέθεσαν και οι δύο τους να καθορίσει εκείνος τις συνθήκες.
Μετά ταύτα ο Γουβάζιος, ο βασιλιάς των Λαζών, επέστρεψε στην πατρίδα του και διηγούνταν στους υπηκόους του το θαύμα. Και δεν έπραττε μόνον αυτό, αλλά και το εξής: κάθε φορά που έστελνε γράμματα στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου, τα περάτωνε με τις προσρήσεις του (τους χαιρετισμούς του) προς τον Όσιο και τη θερμή παράκληση να τον θυμάται και να προσεύχεται υπέρ της βασιλείας του. Έτσι λοιπόν οι πάντες θαύμαζαν την υπομονή του δικαίου, του Δανιήλ, και οι οικείοι και οι ξένοι και οι απλοί άνθρωποι και οι βασιλιάδες και οι Έλληνες και οι βάρβαροι. (Βίος Συμεών και Δανιήλ των Στυλιτών, εκδ. Αποστολ. Διακονία σελ. 142)

94. «Επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού» (Λουκ. α΄ 48).

Το πρώτο συναίσθημα, που εκφράζει η Παρθένος στην Ωδή της, αναφέρεται στην μηδαμινότητα του προσώπου της. Σχολιάζει σχετικά ο Ωριγένης: «Τις γαρ ειμί εγώ προς τοσούτον έργον; Αυτός επέβλεψεν, ουκ εγώ προσεδόκησα. Ταπεινή γάρ ήμην και απερριμμένη και νυν από γης εις ουρανόν μεταβαίνω και εις άρρητον οικονομίαν έλκομαι» (ΥΛ, 64) .
Μαζί με το μεγαλείο του Θεού αποκαλύπτεται συγχρόνως και η μηδαμινότης και η αναξιότης του ανθρώπου. Ο Δαβίδ, ατενίζοντας τον έναστρο ουρανό, ένοιωσε το μεγαλείο του Θεού, ταυτοχρόνως όμως ένοιωσε και την ανθρώπινη μηδαμινότητα (Ψαλμ. 8, 1 - 5) . Το γεγονός της θαυμαστής αλιείας κάνει τον απόστολο Πέτρο να αισθανθή τη θεότητα του Χριστού, αλλά και την προσωπική του αμαρτωλότητα. Η διπλή αυτή συναίσθησις τον έκανε να πέση στα γόνατα, μέσα στη βάρκα του, και να πη τον υπέροχο εκείνο λόγο: « Έξελθε απ εμού. ότι ανήρ αμαρτωλός είμι, Κύριε» (Λουκ. ε΄ 8) .
Όταν αποκαλύπτεται ο Θεός στον άνθρωπο, φαίνεται ότι δημιουργούνται δύο αντίθετες κινήσεις που διατηρούν την ανθρώπινη ύπαρξη στην ισορροπία και αρμονία: η μία, το θάμβος του Θεού, τον ελκύει προς τα πάνω και η άλλη, το δέος της μηδαμινότητος του, τον πιέζει προς τα κάτω. Χάρις στις δύο αυτές δυναμικές κινήσεις ζει και υπάρχει ο άνθρωπος.
Σε μια μικρή χειρουργική επέμβαση που μου έγινε στην περιοχή του προσώπου, αισθάνθηκα λιποθυμία... Ο γιατρός τότε, με μια δυναμική κίνησι πίεσε το κεφάλι μου, χαμηλώνοντάς το ανάμεσα στα γόνατά μου... Όταν, κατά κάποιον τρόπο, επεμβαίνει ο Θεός στη ζωή μας, το μέτωπό μας πρέπει να εγγίζη το χώμα. «Ώφθη Κύριος τω Άβραμ ...και έπεσεν Άβραμ επί πρόσωπον αυτού» (Γεν. ιζ' 1 - 3).

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ.121-122 )

ΚΑΠΟΙΟΣ αδελφός ρώτησε μια μέρα έναν έμπειρο Γέροντα με τι τρόπο πρέπει να καλλιεργεί ο άνθρωπος τον εσωτερικό του κόσμο, για να έχει πνευματική καρποφορία.
- Τρία πράγματα είναι απαραίτητα για την καλλιέργεια της ψυχής: Πρώτον η ησυχία, δεύτερον η προσευχή και τρίτον η αυτογνωσία. Αυτή η τελευταία επιτυγχάνεται όταν μάθει ο άνθρωπος να μην προσέχει τα σφάλματα του άλλου, παρά μόνο τα δικά του. Αν επιμείνει σ’ αυτά, δεν θ’ αργήσει να καρποφορήσει η ψυχή σ’ όλες τις άλλες αρετές.

ΌΤΑΝ αποφεύγει ο άνθρωπος τις πολλές κουβέντες, τις διαμάχες, την ταραχή και την σύγχυση, έλεγε ο Αββάς Ποιμήν, το Άγιο Πνεύμα επισκιάζει την ψυχή του και τότε, όσο στείρα κι αν είναι, θα βλαστήσει καρπούς πνευματικούς.

ΈΝΑΣ αρχάριος μοναχός εξομολογήθηκε στον Αββά Σισώη πως επιθυμούσε να διατηρεί καθαρή την καρδιά του, αλλά δεν το κατόρθωνε πάντοτε.
- Όσο αφήνουμε, παιδί μου, ανοιχτή την πόρτα με την γλώσσα μας, δεν καταλαβαίνεις πως είναι αδύνατο να κρατήσουμε καθαρή την καρδιά μας; του είπε ο σοφός Αββάς.

ΜΙΑ ΜΕΡΑ, που ήταν κλεισμένος στο κελλί του ο παραπάνω Γέροντας, ζήτησε άδεια απ’ έξω ο υποτακτικός του να τον δει.
- Δεν ευκαιρώ τώρα, Αβραάμ, αποκρίθηκε από μέσα ο Όσιος, που ήταν όλος δοσμένος σε πνευματική θεωρία.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.156)

    Οι Πατέρες εκείνοι εξεπλάγησαν από τον καινοφανή και παράξενο τρόπο άσκησης του Οσίου Συμεών του στυλίτου και απέστειλαν προς τον μετάρσιο εκείνον άνθρωπο κάποιους εκπροσώπους τους, με την εξής εντολή: αφενός μεν να τον επιτιμήσουν για την παράξενη επινόησή του (να ανέβει σε στύλο), αφετέρου δε να τον διδάξουν να πορεύεται τη δοκιμασμένη και συνηθισμένη οδό (τρόπος ζωής και άσκησης) των Αγίων και να μην την καταφρονεί, αφού αυτήν την οδό βάδισε ένας τόσο πολυπληθής χορός μακαριστών ασκητών…
    Κατόπιν όμως οι θείοι Πατέρες, φοβηθέντες μήπως το επινόημα του Οσίου ήταν θεάρεστο, ενώ εκείνοι έκριναν ανθρωπίνως το πράγμα, έδωσαν στους απεσταλμένους τους την εξής αυστηρή εντολή: Αν δουν τον άνδρα αυτόν να παραιτείται εκουσίως από το θέλημά του και να κατέρχεται από τον στύλο, αμέσως να τον εμποδίσουν και να τον προστάξουν να συνεχίσει τον τρόπο της ασκήσεώς του και να μην παραμελεί το σκοπό του. Και τούτο, διότι έτσι θα πίστευαν ότι εκείνος ο τρόπος ήταν θεία οικονομία και, επομένως, δεν θα είχαν κανέναν ενδοιασμό για το μέλλον, ότι δηλαδή μία τέτοια αρχή θα είχε οπωσδήποτε και αγαθό αποτέλεσμα. Αν όμως τον δουν να δυσανασχετεί και να μη δέχεται τη συμβουλή τους, αλλά να επιμένει έτσι απλά και ασυλλόγιστα στο θέλημά του, αυτό θα σήμαινε, έλεγαν, ότι ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται μακριά από την ταπεινοφροσύνη και, επομένως, το επινόημά του τού το είχε υποβάλει ο πονηρός. Αν λοιπόν διαπίστωναν ότι έτσι είχαν τα πράγματα, τους πρόσταξαν, τους απεσταλμένους δηλαδή, να τον κατεβάσουν βιαίως και παρά τη θέλησή του από τον στύλο.
    Αυτήν λοιπόν την εντολή έδωσαν στους απεσταλμένους τους οι θείοι Πατέρες της ερήμου. Όταν δε εκείνοι οι απεσταλμένοι έφτασαν στον πατέρα της υπακοής και της ταπεινοφροσύνης, τον όσιο Συμεών, ακόμη και από αυτήν τη θέα του προσώπου του και από τον χαιρετισμό του τον ευλαβήθηκαν πάρα πολύ και πλημμύρισε η ψυχή τους από τέτοιο σεβασμό προς αυτόν, ώστε δεν είχαν πλέον τη δύναμη να τον ατενίζουν κατά πρόσωπο. Όμως, αφού είχαν λάβει εντολή από τους Πατέρες, του είπαν όλα τα λεχθέντα από αυτούς. Ο δε πράος, ο όντως πράος και ταπεινός στην καρδιά, αποδέχτηκε την επιτίμηση και δεν αντιλόγησε, ούτε αγανάκτησε, ούτε χλεύασε την επιτίμηση εκείνη, ούτε ξεστόμισε κάτι μικρό ή μεγάλο. Αλλά, αφού με ιλαρότατο το βλέμμα του και προς τα κάτω στραμμένο αποδέχτηκε την επιτίμηση και εξέφρασε τις ευχαριστίες του στο Θεό και την ευγνωμοσύνη του προς τους θείους Πατέρες για την προς αυτόν φροντίδα τους, άρχισε να κατεβαίνει από τον στύλο χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση. Πάραυτα όμως οι απεσταλμένοι των θείων Πατέρων τον εμπόδισαν και ταυτόχρονα του αποκάλυψαν την οδηγία που είχαν λάβει. Ακολούθως οι απεσταλμένοι εκείνοι ευχήθηκαν στον Όσιο Συμεών μόνιμη και αδιάλειπτη στάση πάνω στον στύλο, χρηστό τέλος και πλούσια την παρά του Κυρίου αντιμισθία και ανάπαυση για τους συνεχείς και επίπονους ασκητικούς του αγώνες. Μετά ταύτα αποχώρησαν από τον Όσιο. (Βίος και Πολιτεία Συμεών και Δανιήλ των Στυλιτών, Συμεών του μεταφραστή εκδ. Αποστολική διακονία σελ. 43-45)

«… Με παρακολουθείς όπου κι αν πάω, σημειώνεις ακόμα και τα ίχνη μου» (Ιώβ 13:27 ΝΜΒ)

Στη μαρτυρική κωμόπολη, το Δίστομο, ο γερμανικός στρατός στις 10 Ιουνίου 1944 έσφαξε 218 μικρά παιδάκια, νέες κοπέλες, γέρους και γερόντισσες κι έκαψε τα σπίτια τους ως αντίποινα, επειδή δεν μπόρεσαν να συλλάβουν τους αντάρτες της εθνικής αντίστασης. Όταν μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναζητήθηκαν οι υπεύθυνοι αξιωματικοί της σφαγής, όλοι τους αρνήθηκαν την κατηγορία και είπαν ότι δε θυμούνται τίποτα. Όμως ο παντεπόπτης οφθαλμός του Κυρίου είδε και κατέγραψε το έγκλημα, και θα έρθει η ημέρα εκείνη που θα το αποκαλύψει δημόσια!

Έτσι και τα δικά μας έργα τα παρακολουθεί το άγρυπνο μάτι του Κυρίου και «σημειώνει ακόμα και τα ίχνη μας». Γι’ αυτό, ας προσέχουμε αγαπητοί αναγνώστες τη ζωή και τη διαγωγή μας για να μη σταθούμε μια μέρα κι εμείς υπόλογοι στο Δικαστήριο του Κυρίου των Δυνάμεων. Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός είναι έτοιμος να συγχωρέσει όλες τις αμαρτίες και τα εγκλήματά μας αν ειλικρινά μετανοήσουμε και ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μέσα στο θέλημά Του και τις εντολές Του, όπως τις διαβάζουμε μέσα στην Αγία Γραφή.
(Γ.Π.)

«Ο Κύριος βρίσκεται εδώ στον άγιο ναό του. Μα το θρόνο του στον ουρανό τον έχει. Τα μάτια του βλέπουν και τα βλέφαρά του ερευνούν τους ανθρώπους» (Ψαλμός 11:4)

Η ιστορία είναι αληθινή. Συνέβη πριν κάμποσα χρόνια. Μπαίνει ένα βράδυ ο κλέφτης σ’ ένα σπίτι. Μαζεύει όσα πολύτιμα αντικείμενα βρίσκει κι ετοιμάζεται να φύγει. Το μάτι του πέφτει πάνω σ’ ένα ανοιχτό βιβλίο πάνω στο τραπέζι. Περίεργος ρίχνει μια ματιά και βλέπει πως ήταν μια Αγία Γραφή. Τα μάτια του έπεσαν πάνω στα λόγια: «Ο Κύριος βρίσκεται εδώ… τα μάτια του βλέπουν…». Ταράχτηκε! Η συνείδησή του ξύπνησε. Ένιωσε δυνατές τύψεις. Αφήνει με μιας τα κλεμμένα που κρατούσε στα χέρια του και γράφει με το μολύβι στο φύλλο της Αγίας Γραφής: «Κύριε Ιησού Χριστέ! Σ’ ευχαριστώ»!. Ο κλέφτης άλλαξε! Έγινε άλλος άνθρωπος! Ο Λόγος του Θεού τον αναγέννησε, τον μεταμόρφωσε. Αυτή είναι η δύναμι του Λόγου του Θεού. Στο πέρασμα των αιώνων έχει αλλάξει και συνεχίζει ν’ αλλάζει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. «Είναι δύναμη Θεού για σωτηρία στον καθένα που πιστεύει» (Ρωμ.1:16)
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)