E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Να η δική μας η ψυχή.

Ολόκληρη η φύση μοιάζει μ’ ένα πιάνο, του οποίου τα πλήκτρα στην πραγματικότητα είναι τα πλάσματα της φύσης.

Όποιο πλήκτρο κι αν ακουμπήσει ο άνθρωπος, ακούει τον ήχο της ψυχής του.

 

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 36).

Η γοργοεπήκοη Παναγία. 

Μια ανοιξιάτικη μέρα του 1931 ο ταπεινός υποτακτικός Βασίλειος Ιλίε (1902-31) της ρουμανικής μονής Συχάστρια προσευχόταν μπροστά στην εκκλησία. Είδε τότε μια φοβερή οπτασία. Από το φόβο του άρχισε να φωνάζη με δυνατή φωνή:
-Υπεραγία Θεοτόκε, ελέησον με!
Και προς τους πατέρες που συγκεντρώθηκαν κοντά του είπε:
-Προσκυνάτε, πατέρες, προσκυνάτε. Να, ήρθε η Δέσποινα μας! Η Μητέρα του Κυρίου με τον Σωτήρα στην αγκαλιά της είναι μπροστά μας! Να την, στέκεται από πάνω μας.
- Αδελφέ Βασίλειε, τι φωνάζεις έτσι; τον ρώτησαν οι πατέρες.
-Πατέρες, όταν προσευχόμουν μπροστά στην εκκλησία, ξαφνικά παρουσιάσθηκε ένα πλήθος από φοβερούς δαίμονες με φλογερά ραβδιά στα χέρια, που άρχισαν να με βασανίζουν άγρια και να φωνάζουν: « Μάταια προσεύχεσαι, γιατί δεν θα σωθής! Εσύ είσαι δικός μας. Είσαι αμαρτωλός». Τότε άρχισα να επικαλούμαι την Υπεραγία Θεοτόκο. Εκείνη τη στιγμή κατέβηκε από τον ουρανό ένα λευκό σύννεφο, γεμάτο από φως, και στάθηκε πάνω από την εκκλησία. Μέσα στο σύννεφο είδα τη Θεομήτορα με τον Ιησού στην αγκαλιά της, που μου έλεγε: « Μη φοβάσαι, γιατί μετά από τρεις ημέρες έρχεσαι κοντά μας». Κατόπιν μας ευλόγησε όλους ο Χριστός και επέστρεψε με τη Μητέρα του στον ουρανό. Πατέρες, μεγάλη δύναμι και παρρησία έχει η Θεομήτωρ ενώπιον του Κυρίου και γρήγορα ακούει τις προσευχές μας.
- Αδελφέ Βασίλειε, είπε ο ηγούμενος, με σε εξαπατά ο εχθρός! Απόστρεψε τον νου σου απ’ αυτά και πρόσεχε πολύ, γιατί πολλές είναι οι παγίδες του!
Μετά είπε στους άλλους μοναχούς:
-Αν μετά από τρεις ημέρες ο αδελφός Βασίλειος αναχωρήση από μας, τότε πράγματι του το φανέρωσε η Υπεραγία Θεοτόκος. Εάν όχι, τότε πλανήθηκε από τον διάβολο.
Μετά από τρεις ακριβώς ημέρες, την ίδια ώρα, ο αδελφός Βασίλειος Ιλίε εκοιμήθη εν Κυρίω με την προσευχή στα χείλη.

(Ρουμανικό Γεροντικό)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, τόμος Β΄, σελ. 83-84).


Μια ιστορία που από τότε που τη διάβασα έχει μπει στην καρδιά μου είναι αυτή που περιγράφει τη συνάντηση του Χριστού με έναν πλούσιο νέο [ Κατά Ματθαίον, ιθ΄16-26]. Ένας νέος ευσεβέστατος που είχε φυλάξει εκ νεότητος όλες τις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης ρώτησε τον Κύριο τί να κάνει για να έχει ζωή αιώνια. Όταν ο Ιησούς τού είπε « αν θες να είσαι τέλειος, πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντα σου και ακολούθησε με», ο νέος έφυγε περίλυπος. Και η φράση που μου είχε κάνει πιο μεγάλη εντύπωση ήταν στο στίχο 22 «διότι είχε κτήματα πολλά».
Και στενοχωρήθηκα για αυτόν το νέο πολύ! Είπα τί κρίμα! Τόσο καλός και να προτιμήσει τα κτήματα του από το Χριστό! Σκέφτομαι πως η αυτάρκεια, όχι μόνο σε χρήματα, αλλά και σε υγεία, αγαθά, αρετές, φίλους είναι τελικά μεγάλο εμπόδιο στο να ακολουθήσεις το Χριστό! Υπάρχουν πλούσιοι που αγοράζουν τα πάντα με τα χρήματα τους, ζουν μέσα στην πολυτέλεια, αγοράζουν βίλες, αυτοκίνητα, συνειδήσεις και μια ψεύτικη εφήμερη ευτυχία! Πώς να μιλήσεις σε αυτούς για αιώνια ζωή; Θα σου πουν « πόσο έχει να την αγοράσω;» Πώς να τους μιλήσεις για το Χριστό αφού δεν τον χρειάζονται; Υπάρχουν κι αυτοί οι πανεπιστήμονες, οι ιδιοφυείς ερευνητές που νομίζουν πως μπορούν να επιλύσουν με το μυαλό τους οποιοδήποτε πρόβλημα! Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών θεωρούν μωρούς και υπανάπτυκτους όσους πιστεύουν ότι Αυτός ο γυμνός και ανήμπορος Εσταυρωμένος είναι ο Υιός του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας! Γι’αυτούς όσοι πάνε στην εκκλησία είναι αποτυχημένα ανθρωπάκια που ψάχνουν να βρουν αποκούμπι.
Αυτή την άποψη έχουν και οι διάσημοι και κοσμαγάπητοι συγγραφείς, μουσικοί, ηθοποιοί και γενικώς οι άνθρωποι της τέχνης! [ όχι όλοι φυσικά]. Αυτοί οι ‘πνευματικοί’ άνθρωποι της διανόησης που δοξάζονται για τα ακαταλαβίστικα πράγματα που λένε! Τα λένε όμως τόσο έντεχνα που σαγηνεύουν τις ψυχές αυτών που είναι μακριά από το Θεό! Κι έτσι όλοι μαζί εναντιώνονται στην απλότητα του Χριστού και χάνουν το βάθος της Αλήθειας Του. Αναρωτιούνται « αλήθεια, ποια είναι η αλήθεια; » αλλά δεν το εννοούν… γιατί ακόμη κι αν ψηλαφίσουν Αυτόν που είναι η Αλήθεια δε θα απαγκιστρωθούν από τη δόξα τους και τις τιμές τους, όμοια με τους πλουσίους που θα προτιμήσουν την περιουσία τους και τους επιστήμονες που δε θα αντέξουν να χάσουν την αυτοιδέα τους για το ιδιαίτερο και αξιοθαύμαστο μυαλό τους!
Ακόμα και μέσα στην εκκλησία η αίσθηση της πνευματικής αυτάρκειας οδηγεί σε έναν ναρκισσισμό, ότι δηλαδή «είμαι καλός και φτασμένος χριστιανός» εμποδίζει τους πιστούς να έρθουν ταπεινά πιο κοντά και πιο βαθιά μέσα στο Χριστό! Κι αυτό αποκαλύπτεται από την αδυναμία μας να συνάψουμε στενές και υγιείς πνευματικές σχέσεις. Πιεζόμαστε από τις σχέσεις με τους αδελφούς μας και έτσι χάνουμε και τη σχέση μας με το Χριστό και το Άγιο Πνεύμα! Ένα κινητό πάντα χρειάζεται το φορτιστή του! Ακόμα κι αν έχει ένδειξη εκατό τοις εκατό στην μπαταρία του κάποια στιγμή θα φτάσει στο μηδέν. Όμως αυτός που γνωρίζει ότι χωρίς το Θεό είναι μηδέν είναι πάντοτε στην πρίζα! Το έλεος του Κυρίου όμως καταδιώκει όλους τους ανθρώπους γι’αυτό είναι σ’Αυτόν η ελπίδα μου! Γιατί ο ίδιος ο Κύριος μάς το είπε « για το Θεό όλα είναι δυνατά». [ Κατά Ματθαίον ιθ΄26] (Κ.Δ.Κ)

Είναι πολύ μεγάλη η δύναμη των Αγίων
" Θα σου δώσω ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις.
Φαντάσου μία πόλη με πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους, οι οποίοι αμαρτάνουν.
Σ' ένα Μοναστήρι εκεί ζει ένας μοναχός ασκητής, ο οποίος σηκώνει τα καθαρά χέρια του στο Θεό
και τον παρακαλεί να μην τιμωρήσει όλες αυτές τις χιλιάδες, που αμαρτάνουν.
Σε διαβεβαιώνω, λοιπόν, ότι για το χατήρι αυτού του ασκητή ο Θεός δεν τιμωρεί τις πεντακόσιες χιλιάδες.
- Είναι εκπληκτικό αυτό, που μας λέτε.
-" Να ξέρεις ", μου έλεγε, " ότι οι Άγιοι του Θεού είναι ικανοί για τα πάντα. Ο Άγιος μπορεί να ζητήσει από το Θεό ό,τι θέλει και να του το δώσει ο Θεός. Είναι πολύ μεγάλη η δύναμη των Αγίων ".
[ Γερ. 83 ]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.267)

Οι Ονοματολάτρες
Ο αγιορείτης γερο-Καλλίνικος ο Ησυχαστής (1853-1930), που ασκήτευε στα Κατουνάκια, ήταν βαθύς γνώστης, από προσωπική πείρα, και των λεπτοτέρων εννοιών του ησυχασμού. Μπορούσε έτσι να επισημάνη κάθε πλανεμένη σχετική διδασκαλία. Το 1913 παρουσιάσθηκε μεταξύ των ρώσων μοναχών του Αγίου Όρους η αίρεση των Ονοματολατρών. Αιρεσιάρχης υπήρξε ο ασκούμενος στα όρη του Καυκάσου μοναχός Ιλαρίων, του οποίου το βιβλίο με την αιρετική διδασκαλία για την επίκληση του ονόματος του Ιησού, πέρασε απαρατήρητο και από αυτή την Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας. Η αίρεσις άρχισε να παίρνη μεγάλες διαστάσεις μεταξύ των ρώσων μοναχών του Άθωνος και υπήρχε κίνδυνος να επεκταθή ραγδαία και καταστρεπτικά.
Στην κρίσιμη αυτή περίστασι χρειαζόταν ο κατάλληλος άνθρωπος που θα διέκρινε και θα καταπολεμούσε επιτυχώς την πλάνη. Και αυτός ήταν ο γερο-Καλλίνικος. Στα υπομνήματα του που έφθασαν μέχρι το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις ρωσικές εκκλησιαστικές αρχές, με ακαταμάχητα επιχειρήματα φανέρωνε την σαθρότητα των απόψεων των Ονοματολατρών που, κατά τον προσφυή του χαρακτηρισμό, « άφησαν το κεφάλι και λατρεύουν την σκούφια». Όλοι ομοφώνως αποδέχθηκαν τις θέσεις του. Ο τσάρος και ο πατριάρχης της Ρωσίας του έστειλαν συγχαρητήρια και παράσημα. ( Τα παράσημα αυτά σώζονται μέχρι σήμερα στην καλύβη του αγίου Γερασίμου, στα Κατουνάκια). Λέγεται μάλιστα πως ο τσάρος παρετήρησε στην Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας τα εξής:
-Μια ολόκληρη Σύνοδος και να μην αντιληφθήτε την αίρεσι!... Και αφήσατε να σας φωτίση ένας απλός καλόγερος από το Άγιο Όρος!...
( Καλλίνικος ο Ησυχαστής )
( Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ.55-56 )

Η θεόσαρκη μερίδα
Δώδεκα μίλια έξω από τη Δαμασκό ασκήτευε κάποιος στυλίτης. Κάποτε σκανδαλίστηκε μ’έναν ιερέα της πόλης, για τον οποίο πληροφορήθηκε πως έπεφτε σε σαρκική αμαρτία. Σε λίγες μέρες ο ιερέας αυτός έτυχε να πάει να λειτουργήσει στο μοναστήρι , όπου βρισκόταν και ο στύλος του ασκητή. Την ώρα του κοινωνικού, ο στυλίτης κατέβασε σ’ένα καλάθι το άγιο ποτήριο που είχε μαζί του, και μέσα σ’αυτό του έβαλαν τα άχραντα Μυστήρια. Όταν όμως ανέβασε πάνω την θεία Κοινωνία, δίσταζε να μεταλάβει.
Έφερνε στο νου του την κατηγορία που είχε ακούσει για τον λειτουργό ιερέα , και συλλογιζόταν: ‘ Άραγε, έχει αγιασθεί αυτή η μερίδα; Επιφοίτησε σ’αυτή το Άγιο Πνεύμα ή εμπόδισε τον ερχομό Του η αμαρτία του λειτουργού; Έτσι όπως είμαι σκανδαλισμένος με τον ιερέα, πρέπει να μεταλάβω ή όχι;’ Ενώ συλλογιζόταν αυτά, ο Θεός οικονόμησε να συμβεί κάτι φρικτό, για να πληροφορηθεί ο στυλίτης και συνάμα να στηριχθεί κάθε χριστιανική ψυχή. Την ώρα που τεμαχιζόταν το πανάγιο Σώμα, πριν τη μετάληψη του λαού, μια μερίδα κύλισε από το δισκάριο και έπεσε στην αγία τράπεζα, όπου μεταβλήθηκε σε σάρκα μπροστά στα μάτια όλων όσων βρίσκονταν εκεί.
Ο λειτουργός θαμπωμένος, δοκίμασε ν’ακουμπήσει και να ψηλαφήσει την αγία μερίδα. Μόλις όμως την άγγιξε, εκείνη κόλλησε στο δάχτυλο του σαν ζωντανή, φρεσκοσφαγμένη σάρκα. Και καθώς τράβηξε το χέρι του, υψώθηκε και η αγία μερίδα κολλημένη στο δάχτυλο. Αμέσως, έσταξαν τρεις σταγόνες αίμα στην αγία τράπεζα, που πότισαν το πρώτο και το δεύτερο κάλυμμα κι έφτασαν μέχρι το μάρμαρο. Όταν πληροφορήθηκε ο στυλίτης το θαυμαστό γεγονός, μετέλαβε με φόβο και τρόμο την αγία μερίδα που του είχαν στείλει, και ομολόγησε σ’όλους τη δυσπιστία του.
Ο όσιος Αναστάσιος ο Σιναίτης, που διηγήθηκε τη θαυμαστή αυτή ιστορία, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας του θαύματος. Αξιώθηκε να δει, να προσκυνήσει και να πάρει μαζί του ένα κομμάτι από τη θεόσαρκη μερίδα. Κάποτε βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα, όπου συνάντησε έναν δαιμονισμένο. Με αδίσταχτη πίστη του κρέμασε στο λαιμό, μέσα σε σακουλάκι, την αγία μερίδα, και σε μερικές μέρες ο ασθενής είχε θεραπευθεί.
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ.44-46)

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ (+1444 μ.Χ.).[Δεν υπέγραψε την ψευδοένωση με τους Ρωμαιοκαθολικούς στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας]
«Η σύνοδος της Φλωρεντίας είναι Καϊαφαϊκό συνέδριο, όσο η ένωση που έγινε από αυτούς σκοτεινιάζει την Εκκλησία» ( Επιστολή προς Σχολάριον PG 160,1093C)
«Τους παρακαλούσαμε, και τι δεν λέγαμε ικανό να μαλακώσει και πέτρινες ψυχές, να επιστρέψουν σε εκείνην την καλή συμφωνία, την οποία είχαμε πριν και μεταξύ μας και με τους Πατέρες μας, όταν λέγαμε όλοι το ίδιο και δεν υπήρχε σε μας σχίσμα… Λέγοντας αυτά, μοιάζαμε να ψέλνουμε στο κενό ή να ψήνουμε πέτρα ή να σπέρνουμε σε πέτρες ή να γράφουμε στο νερό ή όσα άλλα λένε οι παροιμίες για τα αδύνατα» (Το Γραμμάτιον P.G. 159, 1037C 1040D)
«Απαγορεύουν οι θείοι Πατέρες την αλλαγή του Συμβόλου ακόμη και σε λέξη και σε συλλαβή και εκφωνούν φρικτές κατάρες εναντίον αυτών που θα τολμήσουν ποτέ αυτήν την αλλαγή» (Το Γραμμάτιον P.G. 159, 1033 C)
«Οι Λατίνοι δεν είναι μόνο σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί… Εμείς λοιπόν αποσχιστήκαμε από αυτούς όχι για κάτι άλλο, παρά για το ότι είναι αιρετικοί· για αυτό δεν πρέπει καθόλου να ενωθούμε με αυτούς, αν δεν βγάλουν την προσθήκη από το Σύμβολο και δεν ομολογήσουν το Σύμβολο όπως και εμείς» (Mansi,31A,885DE)
«Να τους αποφεύγετε αδελφοί και την κοινωνία μαζί τους· διότι οι τέτοιοι άνθρωποι είναι ψευδαπόστολοι, εργάτες δόλιοι, που μετασχηματίζονται σε αποστόλους Χριστού. Και δεν είναι θαυμαστό «διότι ο ίδιος ο Σατανάς μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός». Δεν είναι θαυμαστό λοιπόν, αν και οι διάκονοί του μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης, των οποίων το τέλος θα είναι σύμφωνα με τα έργα τους… Να στέκεστε κρατώντας τις παραδόσεις, τις οποίες παραλάβατε, και τις γραφτές και τις άγραφες, ώστε να μην ξεπέσετε από το στήριγμά σας παρασυρόμενοι από την πλάνη των παράνομων…» (ΔΣΜ Α, σ. 361,362)
«Αλλά θα πεις ίσως (γράφει στο Γ. Σχολάριο) ότι η μεταβολή δεν έγινε προς τα αντίθετα, αλλά αποβλέπουμε σε κάποια μεσότητα και συγκατάβαση. Ουδέποτε, άνθρωπε, διορθώθηκαν τα εκκλησιαστικά με μεσότητα· ενδιάμεσο αλήθειας και ψεύδους δεν υπάρχει κανένα· αλλά όπως ακριβώς αυτός που βγήκε έξω από το φως αναγκαστικά είναι στο σκοτάδι, έτσι αυτός που παρέκκλινε λίγο από την αλήθεια, υπόκειται λοιπόν στο ψεύδος θα λέγαμε αληθινά· παρόλο βεβαίως που ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι είναι δυνατόν να πούμε ότι υπάρχει μεσότητα, το ονομαζόμενο λυκαυγές ή λυκόφως, αλλά μεσότητα της αλήθειας και του ψεύδους δεν θα μπορούσε να επινοήσει κάποιος, έστω και αν κουραστεί πολύ… Μη λοιπόν μας εξαπατούν για μεσότητα…» (Επιστολή προς Γ. Σχολάριον P.G. 160 1093 BC,1096C)
«Στα της πίστης δεν χωράει συγκατάβαση· διότι η συγκατάβαση δημιουργεί ελάττωση της πίστης… Διότι σε αυτά δεν είναι μικρό και αυτό που φαίνεται μικρό» (Αγ. Μάρκος Ευγενικός,Συροπούλου 8, κεφ. ΙΒ, σ. 234,235)
«Συ υπάρχεις κοπέλιν και εποίησας και ως κοπέλιν» (ο άγιος Μάρκος Ευγενικός στον μητροπολίτη Εφέσου που υπέγραψε στη Σύνοδο Φερράρας, Συροπούλου 9, κεφ. 11, σ. 446).
«Δεν θα το κάνω αυτό ποτέ, ό,τι και να γίνει» (η απάντησή του αρνούμενος να υπογράψει, ο.π. 10,9, σελ. 484)
«Διότι έχω πειστεί με ακρίβεια, ότι όσο απομακρύνομαι από αυτόν και τους ομοίους του, πλησιάζω το Θεό και όλους τους πιστούς και τους αγίου Πατέρες· και όπως ακριβώς χωρίζομαι από αυτούς, έτσι ενώνομαι με την αλήθεια και τους αγίους Πατέρες και θεολόγους της Εκκλησίας» (Μάρκος Ευγενικός,Απολογία P.G. 160,536 CD)
«Γρηγορότερα θα έπεφτε από τη θέση του ο Όλυμπος, παρά να αφήσει κάτι από το φρόνημά του ο Μάρκος»(Γ.Σχολαρίου)

72. Ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να εννοήση τα πνευματικά αγαθά, που εξασφαλίζονται με την προσευχή και την αρετή. Δεν του χωρεί στον νου πώς θα είναι αυτά τα αγαθά στον άλλο κόσμο. Καταλαβαίνει μονάχα ό,τι είναι σαρκικό και γήινο και θεωρεί τα μέλλοντα αγαθά σαν κάτι το φανταστικό. Ο πνευματικός όμως άνθρωπος γνωρίζει από την ίδια του την πείρα την πρόγευσί τους. Του μιλά γι’ αυτά η καρδιά του, που τα προγεύεται.

73. Όταν λέμε «Πάτερ υμών», ας θυμόμαστε και ας πιστεύουμε ότι ο Ουράνιος Πατέρας μας ποτέ δεν μας ξεχνά και ποτέ δεν θα μας ξεχάση, αφού και ένας γήινος καλός πατέρας ποτέ δεν ξεχνά και ποτέ δεν περιφρονεί τα παιδιά του. «Οίδεν ο Πατήρ ημών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων» (Ματθ. στ’ 32). Βάλε αυτά τα λόγια στην καρδιά σου. Θυμήσου ότι ο Ουράνιος Πατέρας σε περιβάλλει αδιάκοπα με στοργή και φροντίδα και ότι δεν λέγεται Πατέρας σου χωρίς αιτία. Πατέρας δεν είναι μια κενή λέξις, χωρίς έννοια και δύναμι. Είναι μία λέξις γεμάτη από έννοια και δύναμι.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 47-48)

70. Αποκαλούμε τη Θεοτόκο, όταν της απευθύνουμε την προσευχή μας, άβυσσο του ελέους. Ας προσπαθούμε να της μοιάσουμε, όσο μπορούμε. Πώς; Δείχνοντας σπλαχνική διάθεσι σε όσους έχουν ανάγκη του ελέους μας. Ας τους φανερώνουμε αγάπη έμπρακτο και ανεξάντλητο. Ας τους ατενίζουμε μέσα στο φως του Ευαγγελίου. Και, χωρίς άλλο, τότε η Κυρία Θεοτόκος θα αυξήση το έλεός της πάνω μας.

71. Οι νεκροί ζουν. «Θεός δε ουκ έστι νεκρών, αλλά ζώντων· πάντες γάρ αυτώ ζώσιν» (Λουκ. κ’ 38). Αν η ψυχή έφυγε για τον άλλο κόσμο, αφήνοντας ένα σώμα που πέθανε στην αμαρτία, δεν μπορεί να αναπαυθή παρά μονάχα με τις δεήσεις της Αγίας Νύμφης του Χριστού, της Εκκλησίας. Ας απευθύνουμε λοιπόν δεήσεις για τους κεκοιμημένους. Τους ωφελούν πολύ. Περισσότερο από ό,τι τους ζώντας.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 47)

Ένας ασκητής επισκέφθηκε τον όσιο Ζωσιμά σε μοναστήρι της Τύρου. Κάθισαν και διάβαζαν μαζί το Γεροντικό. Αντλούσαν απ’αυτό πνευματική δύναμη. Προχωρώντας στην ανάγνωση, έφθασαν στο περιστατικό της επιθέσεως ληστών σ’ένα γέροντα και της αρπαγής όλων των υπαρχόντων του. Σύμφωνα με τη διήγηση, ο γέροντας βλέποντας ότι οι ληστές παρέλειψαν να του πάρουν ένα σακκίδιο, έτρεξε πίσω τους φωνάζοντας:
-Παιδιά μου, ξεχάσατε να πάρετε κι αυτό!
Εκείνοι, παρ’όλη τη σκληροκαρδία τους, θαύμασαν την ακτημοσύνη του γέροντα. Αμέσως του επέστρεψαν όλα όσα του είχαν αρπάξει, λέγοντας μετανοιωμένοι μεταξύ τους:
-Αληθινά, αυτός είναι άνθρωπος του Θεού!
Στο σημείο αυτό της διηγήσεως του Γεροντικού ο επισκέπτης ασκητής είπε στον όσιο Ζωσιμά:
-Ξέρεις, αββά μου, αυτό το περιστατικό πολύ με ωφέλησε.
-Και με ποιο τρόπο; ρώτησε ο όσιος.
-Το είχα διαβάσει όταν ασκήτευα κοντά στον Ιορδάνη. Θαύμαζα τον γέροντα και παρακαλούσα: « Κύριε, αξίωσε με ν’ακολουθήσω τα ίχνη του, Εσύ που με αξίωσες να γίνω κι εγώ μοναχός». Καθώς είχα αυτό τον πόθο, μετά δυο μέρες καταφθάνουν ληστές! Όταν χτύπησαν την πόρτα μου και κατάλαβα ποιοι ήταν, είπα μέσα μου: « Δόξα τω Θεώ, ήρθε καιρός να δοκιμαστώ στη στέρηση των υπαρχόντων μου». Ανοίγοντας λοιπόν τούς δέχτηκα με χαρά, και ανάβοντας λυχνάρι άρχισα να τους δείχνω όσα είχα στο κελλί μου, λέγοντας τους : « Μην αμφιβάλλετε, δεν θα κρύψω τίποτε από σας». Μου λένε: « Έχεις χρυσό;» Τους απαντώ: «Ναι, έχω τρία νομίσματα», και άνοιξα εμπρός τους το κουτί που τα φύλαγα. Αυτοί τα πήραν και έφυγαν ειρηνικά. Ο όσιος Ζωσιμάς χαριεντιζόμενος τον ρώτησε:
-Μήπως τα επέστρεψαν, όπως εκείνοι της διηγήσεως που διαβάσαμε;
-Δεν θέλησε ο Θεός να τα επιστρέψουν, αλλά κι εγώ πραγματικά δεν τα επιθυμούσα, απάντησε ο ασκητής, που με τη βοήθεια του Γεροντικού είχε καλλιεργήσει την ακτημοσύνη.

( Αββάς Ζωσιμάς)

( Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ Παρακλήτου, τόμος γ΄, σελ. 65-66)

custom image (2)

img025

Ο Ιερός Ναός

Σας καλωσορίζουμε στην ιστοσελίδα του ιερού μας Ναού. Η Ενορία μας, με τις πρεσβείες του αγίου Μάρτυρος Σώζωντος αλλά και με την ευλογία και την καθοδήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Συμεών, επί σειρά ετών προσπαθεί να επιτελέσει το ποιμαντικό της έργο προς δόξαν Θεού και οικοδομή των πιστών. Να ενώσει τους πιστούς με το Χριστό αλλά και μεταξύ τους, αφού κατά τον Απόστολο Παύλο:

«Οἱ πολλοὶ ἕν σῶμά ἐσμεν ἐν Χριστῷ, ὁ δὲ καθ' εἷς ἀλλήλων μέλη» (Οι πολλοί πιστοί είμαστε ένα σώμα λόγω της ένωσής μας με το Χριστό και ο καθένας μέλη ο ένας του άλλου» (Ρωμ. ιβ΄ 5). «Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους» (Εσείς είστε Χριστού και μέλη που ο καθένας αποτελεί ένα μέρος του συνόλου) (Α' Κορ. ιβ' 27). Είμαστε όλοι μας ένα σώμα, το σώμα του Χριστού. μέλη του Χριστού, είμαστε και μέλη ο ένας του άλλου.

Αυτό είναι η Εκκλησία και ειδικότερα η Ενορία μας. Είναι η οικογένειά μας, το σπίτι μας, το σώμα μας. Δυστυχώς, όμως, στην εποχή μας χάσαμε αυτήν την ενότητα και με το Χριστό και μεταξύ μας. Απομονωθήκαμε. «Χαθήκαμε», όπως λέμε συχνά. Η Ενορία κατάντησε να είναι για πολλούς κάτι στο οποίο απευθύνομαι, όταν θέλω να βαπτίσω το παιδί μου ή να παντρευτώ. Δε νιώθουμε την Ενορία μας και το Ναό μας σπίτι μας, λιμάνι μας. Κάτι ΔΙΚΟ ΜΑΣ. Η Ενορία, όμως, ο Χριστός, το Σώμα Του, μας καλεί όλους. Μας καλούν και οι άλλοι αδελφοί μας, τα μέλη μας, να ενωθούμε και πάλι, να γίνουμε ένα σώμα με κεφαλή το Χριστό. Ενορία δεν είναι μόνο ο Ναός, αλλά και τα πρόσωπα. Είναι οι ιερείς, οι πνευματικοί μας πατέρες, οι αδελφοί μας. Η Ενορία δεν εξαντλείται μόνο σε ένα σκέτο εκκλησιασμό που, δυστυχώς, και αυτός χάθηκε για τους περισσότερους ενορίτες. Η Εκκλησίας μας, έχει και άλλες εκδηλώσεις και συνάξεις και δραστηριότητες που δεν είναι για λίγους, αλλά για όλους μας. Αυτή η ιστοσελίδα, σκοπό έχει την πνευματική τροφοδοσία των Χριστιανών αλλά και την πολύπλευρη ενημέρωση των πιστών μας για όλες τις εκδηλώσεις της Ενορίας του Αγίου Σώστη.

Τελευταίες αναρτήσεις κειμένων (blog)