«Πουθενά, σε κανένα σχολείο, δεν ακούγεται έστω και μία λέξη για το Γάμο» (Ι.Ν Ξηροτύρης) Ο Γάμος χωρίς Θεό… Ο Γάμος όπως τον καταντήσαμε εμείς…(Ρητά σοφών και ασόφων εναντίον του Γάμου…) «Ρωτήθηκε ο Σωκράτης αν είναι καλό να παντρεύεται κανείς ή όχι. Ο φιλόσοφος απάντησε:- Ό,τι από τα δύο κι αν κάνει κάποιος, θα μετανιώσει»(Αρχαία Ελληνικά Ανέκδοτα, Σωκράτη Γκίκα σελ. 60) «Αυτός που πρόκειται να παντρευτεί άρχισε κιόλας να μετανιώνει» (Μένανδρος)«Όταν ρωτήθηκε ο Σωκράτης ποιοι άνθρωποι μετανιώνουν, απάντησε: «Όσοι παντρεύτηκαν»«Ο γάμος, για να πούμε την αλήθεια, είναι κακό αλλά αναγκαίο κακό» (Μένανδρος)«Είναι ο γάμος το άκρον άωτον της δυστυχίας» (Αντιφάνης)«Η γυναίκα κατ ανάγκην…
Η Όλγα. Επάγγελμα, προσφορά και αγιότητα! «Πολύ συγκινητική είναι η ιστορία της Όλγας, που ήταν και αυτή πνευματικό παιδί του γέροντα. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια και σπούδασε στο περίφημο Ινστιτούτο Σμόλνι. Οι γονείς της ήταν πολύ πιστοί. Η μητέρα της πέθανε νέα και ο πατέρας ξαναπαντρεύτηκε. Αλλά και η μητριά της ήταν και αυτή πολύ πιστή και καλή γυναίκα.Η Όλγα αγαπούσε πολύ το Θεό και τον παρακαλούσε να της δείξει ποιόν δρόμο ν’ ακολουθήσει. Γνωρίστηκε μ’ έναν νέο και αποφάσισαν να παντρευτούν. Λίγο πριν από την τελετή του γάμου όμως και ενώ όλοι περίμεναν τον γαμπρό στην εκκλησία, αυτός είδε…
«Κάποιος ρώτησε το Σωκράτη, ποιο επάγγελμα νομίζει ότι είναι το καλύτερο και απάντησε: Αυτό που πράττει το καλό»Ξενοφώντα (Απομν. Γ, ΙΧ,14) «Η εργασία κατά τη χριστιανική διδασκαλία δεν είναι μόνο μέσο αυτοσυντήρησης, αλλά έχει και κοινωνικό σκοπό. Δεν αποβλέπει στην ιδιοποίηση πλούτου, αλλά στην άσκηση αγάπης. Υπάρχει μάλιστα και ακόμη πιο υψηλός σκοπός στην εργασία. Όπως η αγάπη κορυφώνεται στη θυσία για τον πλησίον, έτσι και η εργασία βρίσκει τον ύψιστο σκοπό της στην εξυπηρέτηση του πλησίον με πλήρη αυταπάρνηση. Ο Μέγας Αντώνιος ουδέποτε θέλησε να κάνει κάτι που να ωφελεί τον εαυτό του περισσότερο από τον πλησίον του, γιατί πίστευε…
Ότι κι αν γράψεις λόγια θα’ναι.Αυτά τα λόγια που ζητώ να εξαφανίσωΚι είναι γι’αυτό που έχω κόψει το χέρι μου.Κι είναι γι’αυτό που ζυμώνομαιΝύχτα μέρα με τη φωτιά, που πατήθηκακ’ έλιωσα κάτω όπως ένατριαντάφυλλο κόκκινο. Θέλω να γίνω ένα άλλου είδουςνερό. Μια άλλου είδους γλώσσα.Σαν αχτίνες χρυσές να τρυπώνω τα λόγια μουμες απ’ τους πόρους σας, δίχως να ξέρετε,προχωρώντας και φέγγοντας, βαθύτερα, όλοΚαι βαθύτερα μες τις καρδιές σας, καθώςΤις μαύρες στοές της γηςκατεβαίνονταςο ανθρακωρύχος με το λυχνάρι του. Νικηφόρος Βρεττάκος
Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω Κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο· ήξεραπως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρεςτου ήλιου το φως. Ενώ, τώρα, κοιτάζονταςμες από τόση διαύγεια τον κόσμο,μες από σένα - πλησιάζουν τα πράγματα,γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα -τώρα μπορών' αρθρώσω την τάξη του σ' ένα μου ποίημα.Παίρνοντας μια σελίδα θα βάλωσ' ευθείες το φως. Νικηφόρος Βρεττάκος
Δεν ξέρω, μα δεν έμεινε καθόλου σκοτάδι.Ο ήλιος χύθηκε μέσα μου από χίλιες πληγές.Και τούτη τη λευκότητα που σε περιβάλλωδε θα την βρεις ούτε στις Άλπεις, γιατί αυτός ο αγέραςστριφογυρνά ως εκεί ψηλά και το χιόνι λερώνεται.Και στο λευκό τριαντάφυλλο βρίσκεις μια ιδέα σκόνης. Το τέλειο θαύμα θα το βρεις μοναχά μες στον άνθρωπο:λευκές εκτάσεις που ακτινοβολούν αληθινάστο σύμπαν και υπερέχουν. Το πιο καθαρόπράγμα λοιπόν της δημιουργίας δεν είναι το λυκόφως,ούτε ο ουρανός που καθρεφτίζεται μες στο ποτάμι, ούτεο ήλιος πάνω στης μηλιάς τα άνθη. Είναι η αγάπη. Νικηφόρος Βρεττάκος
Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο ψωμί, μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ότι έμεινε απ' τον ήλιο να σου το στείλω να ντυθείς. Έμαθα πως κρυώνεις. Την πράσινή σου φορεσιά να την φορέσεις την Λαμπρή! Θα τρέξουν μ' άνθη τα παιδιά. Θα βγουν τα περιστέρια, κ' η μάνα σου με μια ποδιά, πλατιά, γεμάτη αγάπη! Πάρε όποιο δρόμο, όποια κορφή, ρώτα όποιο δένδρο θέλεις. Μ' ακούς; Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου! Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως. Τ' ακούς; Ναρθείς! Νικηφόρος Βρεττάκος
... Καλοκαίρι, μην πίστεψες πως δε συλλογιέμαι!Η σκέψη μου είναι αγάπη κι η αγάπη μου σκέψη. Μυστηριακή θεία δύναμη που αναθρώσκειαπ' τα βάθη μου, αντανακλά και στολίζειμε την εξαίσιά της λάμψη το μηδέν και τη νύχτα. Μη ρωτήστε πού πέφτουν τα ποτάμια της γηςτι στηρίζουν οι κορφές των βουνώντι κρύβει από πάνω μας η μεγάλη φωτιά.Δε ρωτώ γι' άλλο τίποτα. Τραγουδώ σαν πουλί στ' ακρινότερο δέντρο του κόσμου: Αγαπώ, άρα υπάρχω. Νικηφόρος Βρεττάκος
Φίλη μου,μόνος κατάμονοςχωρίς καταφύγιοκοιτάζω με σπασμένα μάτιατον απέραντο ουρανό. Ζητώ άσυλοστις λίμνες των ματιών σουζητώ στέγη στους κάμπους της ψυχής σουμα το πρόσωπό σου, που μπαίνοντας μέσα μουαραιώνει τη νύχτα της υπάρξεώς μου,μόλις μου στέλνει μιαν αναλαμπήαπό το σπίτι των αγγέλων. Βουνά που ταξιδεύουν στους ορίζοντεςοι αιώνιες συννεφιές,φαντάσματα που χορεύουν πατώνταςστα λεπίδια των κεραυνών,τόξα τεντωμένα που παραφυλούνμη βγω και δω τον ήλιο. Σαν τον ωκεανόπου ταραγμένος περιστρέφεταιμελανιασμένος απ' τη δίνη της καρδιάς τουγυρεύω ν' αναρριχηθώπατώντας στα γαλάζια δάχτυλα,να σπάσω των νεφών το τείχοςκαι ν' αλαλάξω εμπρός στον ήλιο. Μα πέφτω με σπασμένο στήθος.Φεύγει ο καπνόςαπό τα συγκρουσμένα σπλάχνα μουκι η…
Αν δε μου ‘δινες την ποίηση, Κύριε,δε θα ‘χα τίποτα για να ζήσω.Αυτά τα χωράφια δε θα ’ταν δικά μου.Ενώ τώρα ευτύχησα να ‘χω μηλιές,να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο,η έρημός μου λαό,τα περιβόλια μου αηδόνια. Λοιπόν; Πώς σου φαίνονται; Είδεςτα στάχυα μου, Κύριε; Είδες τ’ αμπέλια μου;Είδες τι όμορφα που πέφτει το φωςστις γαλήνιες κοιλάδες μου;Κι έχω ακόμη καιρό!Δεν ξεχέρσωσα όλο το χώρο μου, Κύριε.Μ’ ανασκάφτει ο πόνος μου κι ο κλήρος μου μεγαλώνει.Ασωτεύω το γέλιο μου σαν ψωμί που μοιράζεται. Όμως,δεν ξοδεύω τον ήλιό σου άδικα.Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ’ ό,τι μου δίνεις.Γιατί…
custom image (2)
Τελευταίες αναρτήσεις κειμένων (blog)
-
Η βασιλεία του Θεού και το καθήκον μας (η)
ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο- Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του ΛουκάΤο ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλαμεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας Κεφάλαιο 17 Στίχ. 20-37. Η βασιλεία του…
-
Κυριακή των Βαΐων
Κυριακή των Βαΐων σήμερα και η Εκκλησία μας εορτάζει τη θριαμβευτική είσοδο του Ι. Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Πολύς κόσμος είχε μαζευτεί στην πόλη, όχι μόνο για να δουν τον Χριστό, αλλά και…
-
Τα αμαρτήματα της σκέψης...
Ο Θεός μας χάρισε τη ικανότητα του λόγου, για να μπορούμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας, γιατί αν είχαμε μόνο ψυχή και δεν είχαμε σώμα, τότε θα επικοινωνούσαμε με τις σκέψεις πολύ πιο…
-
Το Ευαγγέλιο ας κανονίζει την πορεία μας
…
-
Η βασιλεία του Θεού και το καθήκον μας (ζ)
ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο- Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του ΛουκάΤο ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλαμεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας Κεφάλαιο 17 Στίχ. 20-37. Η βασιλεία του…
-
Πρότυπο μετανοίας: οσία Μαρία η Αιγυπτία
Η Ε' Κυριακή των Νηστειών συνιστά την απαρχή της τελευταίας εβδομάδας της Μ. Σαρακοστής. Το επόμενο Σάββατο, του αγ. Λαζάρου, σημαίνει τη λήξη της αγίας αυτής περιόδου, που θεωρείται μάλιστα τύπος ύλης…
Θέματα: Μαρία Αιγυπτία Αγία μετάνοια -
Βιάσου να βελτιωθείς!
Να εξετάζεις την εργασία κάθε ημέρας, σύγκρινέ την με την προηγούμενη εργασία και βιάσου να βελτιωθείς. Να προοδεύεις στις αρετές, ώστε να πλησιάζεις τη ζωή των αγγέλων. Μέγας Βασίλειος
-
Η μάχη με τους εμπαθείς λογισμούς... (Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
Την περασμένη φορά σου περιέγραψα την όλη διαδικασία της μεταβάσεως από τον απλό λογισμό στην εμπαθή επιθυμία κι από εκεί στην εφάμαρτη πράξη. Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα τόσο αργά όσο…