«Ο καλός Θεός οικονόμησε, ώστε το ανδρόγυνο να συνδέεται με τέτοιου είδους αγάπη, που να εγκαταλείπουν ακόμη και τους γονείς τους και ο άνδρας και η γυναίκα. Αν δεν υπήρχε αυτή η αγάπη, δεν θα μπορούσαν να κάνουν δική τους οικογένεια.
Ο σκοπός των γονέων λήγει μετά την αποκατάσταση των παιδιών. Στη συνέχεια τα παιδιά τούς οφείλουν μόνον πολύ σεβασμό και τόση αγάπη, όση χρειάζεται προς τους γονείς. Δεν θέλω να πω με αυτό να μην αγαπούν τους γονείς τους, αλλά να έχουν πρώτα αγάπη μεγάλη μεταξύ τους και μετά να αγαπούν τους γονείς τους.
Να είναι τόσο αγαπημένοι, ώστε από την άφθονη αγάπη που θα έχουν, να δίνουν και στους γονείς τους την υπερχείλιση της αγάπης τους και όλο τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη τους… Πολύ βοηθάει στην ομόνοια της οικογένειας, ο άνδρας να αγαπάει τη γυναίκα του περισσότερο από την μητέρα του και από κάθε αγαπητό και συγγενικό πρόσωπο.
Η αγάπη του προς τους γονείς του να διοχετεύεται δια μέσου της γυναίκας του. Το ίδιο φυσικά πρέπει να κάνει και η γυναίκα»
(Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Δ. σελ. 136-137)
«Το μυστήριο αυτό είναι μεγάλο! Πες όμως πώς είναι μεγάλο;. Διότι η κόρη, ενώ περνούσε όλο τον καιρό της στο δωμάτιο και δεν είδε ποτέ τον γαμπρό, από την πρώτη μέρα τόσο πολύ τον ποθεί ώστε τον δέχεται σαν δικό της σώμα. Επίσης ο άνδρας εκείνην που ποτέ δεν είδε, που ποτέ δεν συζήτησε μαζί της, αυτήν και αυτός από την πρώτη μέρα τοποθετεί πάνω από όλους τους φίλους και τους συγγενείς και τους ίδιους τους γονείς.
Οι γονείς πάλι, αν τους αφαιρεθούν χρήματα για κάποια άλλη υπόθεση, στενοχωριούνται λυπούνται, σύρουν στο δικαστήριο εκείνους που τους τα αφαίρεσαν, ενώ σε άνθρωπο που πολλές φορές δεν τον είδαν, ούτε τον γνώρισαν ποτέ, εμπιστεύονται σε αυτόν τη θυγατέρα τους και προίκα από πολλά χρήματα.
Και χαίρονται για αυτό που κάνουν και δε νομίζουν ότι είναι ζημία αυτό που γίνεται, αλλά βλέποντας τη θυγατέρα τους να οδηγείται μακριά τους, δε θυμούνται την οικογενειακή σχέση, δε λυπούνται αλλά και ευχαριστούν και θεωρούν πως είναι και ευχής έργο να δουν και τη θυγατέρα τους να οδηγείται έξω από το σπίτι και μαζί της και πολλά χρήματα.
Αυτά λοιπόν όλα έχοντας στο νου του ο Παύλος ότι δηλαδή και οι δύο εγκαταλείποντας τους γονείς ενώνονται μεταξύ τους και ότι η συνένωσή τους αυτή γίνεται πιο δυνατή από τη συνήθεια τόσο μεγάλου χρόνου, και κατανοώντας ότι αυτό δεν είναι ανθρώπινο, αλλά ότι ο Θεός έσπειρε τους έρωτες αυτούς, και έκανε αυτούς που παραδίνουν και αυτούς που παραδίνονται να το κάνουν αυτό με χαρά, λέει: «Το μυστήριο αυτό είναι μεγάλο».
Και όπως συμβαίνει με τα παιδιά, το μικρό παιδί, όταν γεννηθεί, γνωρίζει αμέσως τους γονείς του μόλις τούς δει χωρίς να μιλάει, έτσι ακριβώς και ο γαμπρός και η νύφη, χωρίς κανείς να τους ενώνει, χωρίς κανείς να τους προτρέπει και να τους συμβουλεύει, μόλις ιδωθούν συμπλέκονται μεταξύ τους»
(Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Ο Γάμος, η οικογένεια…, Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, σελ.136-137)
«Πώς κατάφερνα να ζω μόνος πριν σε γνωρίσω μικρό μου αγαπημένο παν. Χωρίς εσένα, δεν έχω αυτοπεποίθηση, πάθος για δουλειά και κέφι για ζωή – με δυο λόγια, η ζωή μου δεν είναι ζωή» (λόγια αγάπης ενός άνδρα…)
«Για τον κόσμο είσαι απλά ένα άτομο. Αλλά για ένα άτομο μπορείς να γίνεις ο κόσμος ολόκληρος»
«…Θέλεις να παντρευτείς;
Εγώ σιωπώ.
- Τώρα τον αγαπάς για τα νειάτα του και την ομορφιά του. Να τον παντρευτείς! Αλλά, όταν θα το αισθανθείς μέσα σου, ότι χωρίς αυτόν δεν θέλεις να ζεις!.. Εχω υπ’ όψη μου μια περίπτωση. Ο νεαρός ήταν στο μέτωπο. Και εκεί σκοτώθηκε. Και η κοπέλλα μόλις το έμαθε, πέθανε. Άμα και συ, έτσι το έχεις μέσα σου, πήγαινε!...
(Στάρετς Ανατόλιος της Οπτινα, σελ. 56-57)
«Σε αγαπώ πολύ πιο λίγο από το Θεό,
πολύ περισσότερο όμως από τον εαυτό μου»
(Ενας σύζυγος στη σύζυγό του)
Η γυναίκα του Φωκίωνος ντυνόταν πάρα πολύ απλά. Όταν λοιπόν την ρώτησαν γιατί δεν φοράει και αυτή κοσμήματα όπως οι άλλες, απάντησε:
- Για τη γυναίκα του Φωκίωνος κόσμημα είναι ο ίδιος ο Φωκίων, ο οποίος είκοσι χρόνια τώρα εκλέγεται συνέχεια στρατηγός!
(Ιστορικά Ανέκδοτα, Βαγγέλη Μιλλεούνη, σελ. 66)
«Μια Αυστραλή, η Ζέλμπα Νομπ, ζύγιζε 160 κιλά και η αγάπη της για τον σύζυγό της την ώθησε να χάσει 87 κιλά κόβοντας λίπη και κάνοντας γυμναστική.
Ως πού μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο η αγάπη; Πολλοί έπεσαν στη φωτιά για την αγαπημένη τους. Ο Ιακώβ, στην Παλαιά Διαθήκη, δούλεψε με χαρά 7 χρόνια στον πεθερό του τον Λάβαν για να αποκτήσει τη Ραχήλ. Και όταν ο πεθερός του τον ξεγέλασε και του έδωσε την άσχημη Λεία, εκείνος δέχτηκε να δουλέψει υπομονετικά άλλα 7 χρόνια για να πάρει τη Ραχήλ».
(Ημεροδείχτης εκδόσεων Ο Λόγος)
«Μερικές γυναίκες προσεύχονται
να παντρευτούν τον άντρα που θα αγαπήσουν.
Η δική μου προσευχή θα διαφέρει.
Προσεύχομαι στον ουρανό, που είναι από πάνω μας,
να αγαπήσω τον άνδρα που θα παντρευτώ»
(Στόουκς Ρόουζ 1879-1933)
¨Δεν αγαπάμε «κεραυνοβόλα».
Ωριμάζουμε μέσα στην αγάπη¨
«Η αυθεντική αγάπη είναι βουλητική και όχι συναισθηματική. Το πρόσωπο που αληθινά αγαπά το κάνει επειδή πήρε μια απόφαση να αγαπά», διευκρινίζει ο ψυχίατρος Scott Peck (ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος) ή κατά τον E. Fromm (Η τέχνη της αγάπης) «Το να αγαπάς κάποιον δεν είναι μόνον ένα δυνατό συναίσθημα. Είναι μια απόφαση, μια κρίση, μια υπόσχεση. Αν η αγάπη ήταν μόνον ένα συναίσθημα, δεν θα υπήρχε βάση για την υπόσχεση μιας παντοτινής αγάπης. Το συναίσθημα αυτό έρχεται και παρέρχεται.»
(Αγκαλιά με τον εαυτό μας, Ντέμη Σταυροπούλου σελ. 191)
«Οι γάμοι χωρίς αγάπη είναι φρικτοί. Υπάρχει όμως κάτι που είναι χειρότερο κι από έναν γάμο χωρίς καθόλου αγάπη. Ένας γάμος στον οποίο υπάρχει αγάπη, αλλά απ’ τη μία μόνο πλευρά, πίστη, αλλά απ’ τη μία μόνο πλευρά, αφοσίωση, αλλά απ’ τη μία μόνο πλευρά. Σε έναν τέτοιο γάμο, η μία απ τις δύο καρδιές, χωρίς άλλο, θα συντριβεί»
(Όσκαρ Ουάιλντ)