67. «Απεστάλη ο Άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού... πρός παρθένον» (Λουκ. α 26 - 27).

Εάν για τα προηγηθέντα του Ευαγγελισμού περιστατικά της ζωής της Θεοτόκου που αναφέρονται στην ανεπίσημη, ιδιωτική ζωή της έχομε λίγα μόνο στοιχεία και αυτά από την παράδοσι των Αποκρύφων, για τα σημαντικά και ουσιώδη γεγονότα που συνδέονται άμεσα με το πρόσωπο και το έργο του θεανθρώπου έχομε στοιχεία και μαρτυρίες απο τα θεόπνευστα και ιερά βιβλία της Κ. Διαθήκης.
Το γεγονός του Ευαγγελισμού, ειδικώτερα, το αφηγείται ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ο οποίος σε θέματα που αναφέρονται στο πρόσωπο της Θεοτόκου έχει σχεδόν την «αποκλειστικότητα», με τη σύγχρονη δημοσιογραφική έννοια του όρου.
Είναι αξιοπρόσεκτη η ιεραρχική σειρά που διαγράφεται στους δυο υπο μελέτην στίχους (26 - 27) : θεός — Άγγελος — Γαλιλαία — Ναζαρέτ — Παρθένος! Έχομε έτσι μια ευθεία γραμμή που συνδέει δύο πρόσωπα: τον Θεό και τον άνθρωπο! Με τον τρόπο αυτό ο αγιογραφικός Ευαγγελισμός φανερώνει ταυτόχρονα και το περιεχόμενό του που είναι η συμφιλίωσις και συνένωσις του Θεού και του ανθρώπου. Εάν το γεγονός αυτό δεν ονομαζόταν «Ευαγγελισμός» θα έπρεπε να το ονομάσωμε «Συμφιλίωσις» ή «Ειρήνη»!
Η ιεραρχική σειρά Θεός — Παρθένος φανερώνει ακόμη το προσωπικό στοιχείο της κλήσεως του Θεού. Ο Θεός καλεί την Παρθένο, κάτοικο της πόλεως Ναζαρέτ, οδός τάδε, αριθμός τάδε... Ο Θεός κάνει μιά συγκεκριμένη κλήσι σε συγκεκριμένο πρόσωπο. Και περιμένει μιά συγκεκριμένη απάντησι υπεύθυνη καί προσωπική, όπως θα δούμε πιο κάτω.
Η ευθεία γραμμή Θεός — Παρθένος είναι μιά ακόμη ένδειξις οτι είναι δυνατή η άμεση επικοινωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Ο Δημιουργός εδημιούργησε έτσι τον άνθρωπο ώστε να μπορή να επικοινωνή μαζί του. Μέσα στην υπαρξί του του ετοποθέτησε ένα μυστικό τηλέφωνο. Ο πρώτος μάλιστα άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να επικοινωνή με το θεό πρόσωπο με πρόσωπο. «Ενώπιος Ενωπίω» (Έξ. λγ' 11. Γεν. γ' 8 έξ.). Την άμεση αυτή επικοινωνία διέκοψε ο εχθρός του ανθρώπου, ο διάβολος, καταστρέφοντας την μυστική αυτή σύνδεσι μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Ο Θεός έρχεται τώρα και δια της ενσαρκώσεως επανασυνδέει οριστικά την κομμένη τηλεφωνική γραμμή. Έτσι ο άνθρωπος έχει πια το μεγάλο προνόμιο να επικοινωνή ξανά «κατ’ ευθείαν» με το Δημιουργό του. Σέ οποιαδήποτε στιγμή μπορεί πια ο άνθρωπος να σηκώση τό ακουστικό... Από την άλλη άκρη της γραμμής θ’ ακουστή αμέσως η φωνή του Πατέρα: «Εμπρός! Εγώ είμαι, παιδί μου»!

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη )

1533. ΝΑ ΡΩΤΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Ο ονομαστός για τον αδιάφθορο χαρακτήρα του Ρωμαίος
πολιτικός Κάτων (134 – 149 π.Χ.) απέφευγε όσο μπορούσε τις τιμές.
Μια μέρα, ορισμένοι φίλοι και θαυμασταί του, του είπαν:
- Όλοι οι Ρωμαίοι πολιτικοί έχουν το άγαλμα τους στην αγορά της Ρώμης. Γιατί εσύ
δεν θέλεις να φτιάξουν και το δικό σου;
Κι ο Κάτων αποκρίθηκε:
- Προτιμώ να ρωτούν οι επόμενες γενεές, γιατί δεν υπάρχει άγαλμα μου, παρά να
ρωτούν γιατί υπάρχει.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 685 )

Ο ΑΒΒΑΣ Ιωάννης ο Κολοβός, πολύ νέος στην ηλικία, ασκήτευε στην έρημο μαζί με τον
μεγαλύτερο αδελφό του. Συνεπαρμένος κάποτε από υπερβολικό ζήλο για τα πνευματικά, είπε στον
αδελφό του:
- Θέλω να ζήσω αμέριμνα, σαν τους Αγγέλους, που δεν ασχολούνται με τα υλικά, αλλά δοξολογούν
ακατάπαυστα τον Ύψιστο. Άφησέ με να πάω βαθιά στην έρημο ν’ απολαύσω τέτοια ζωή.
- Κανένας δεν σ’ εμποδίζει, του είπε εκείνος. Είσαι ελευθερος να ζήσεις όπως θέλεις.
Την άλλη μέρα το πρωί έβγαλε τον μανδύα που φορούσε ο Ιωάννης, για να είναι πιο ελεύθερος,
και ξεκίνησε για την εσωτέρα έρημο, χωρίς να πάρει τίποτε μαζί του.
Έλειψε μια ολόκληρη βδομάδα κι ύστερα φάνηκε ένα πρωί μισοπεθαμένος από την πείνα και το
κρύο. Χτύπησε την πόρτα της καλύβας τους.
- Ποιός είναι; ρώτησε από μέσα ο αδελφός του, που έκανε πως δεν τον είχε αντιληφθεί.
- Ο Ιωάννης, αποκρίθηκε άτονα εκεινος.
- Αδύνατον, αποκρίθηκε ο άλλος από μέσα. Ο Ιωάννης έγινε Άγγελος, δεν ζει πια με τους
ανθρώπους.
- Άνοιξε, αδελφέ μου, άρχισε τώρα να παρακαλά, είμαι κουρασμένος και θέλω να ξαποστάσω. Ο
αδελφός του όμως, θέλοντας να τον διορθώσει, τον άφησε έξω ως το άλλο πρωί. Όταν ξημέρωσε,
τον έβαλε πια μέσα.
- Ώστε είσαι άνθρωπος ακόμη; τον ρώτησε χαμογελώντας. Κάθισε λοιπόν να δουλέψεις για να
ζήσεις, γιατί δεν είναι για σένα τα υψηλά.
Ο Ιωάννης ζήτησε ταπεινά συγγνώμη κι από τότε έργαζόταν με προθυμία το εργόχειρο.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ")

1483. Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ.

Ο Δόν Μπόσκο στην ονομαστική του εορτή είπε στα παιδιά του
σχολείου: «Θέλω να κάνω σε όλους ένα δώρο για να σας ευχαριστήσω. Γράψετε μου όμως
σε ένα χαρτάκι τι επιθυμεί ο καθένας σας. Βάλτε το όνομα και το επίθετο σας και ρίξετε το
στο γραμματοκιβώτιο μου, και θα προσπαθήσω να ευχαριστήσω όλους σας». Τα παιδιά
ευχαρίστησαν τον καλό τους προστάτη και τη άλλη μέρα έριξαν όλοι το γραμματάκι τους.
Το ένα ζητούσε ένα μολύβι, το άλλο ένα μαχαιράκι, το άλλο ένα βιβλίο και ούτω καθεξής.
Ανάμεσα από τα γράμματα ο Δόν Μπόσκο βρήκε και ένα που έλεγε: «Θέλω να με κάνετε
άγιο και να με βοηθήσετε να σώσω την ψυχή μου». Υπογραφή: Δομένικος Σάβιο. Ο Δόν
Μπόσκο πρόσεξε πολύ το εκλεκτό αυτό παιδί, που έζησε και απέθανε σαν άγιος και η
Καθολική εκκλησία κήρυξε άγιο το 1950.

1542. ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ.

Ένας άθεος καθηγητής διέταξε ένα ευσεβή μαθητή του να γράψει στον
πίνακα 1+1+1=1, γιατί Πατήρ συν Υιόν και συν Άγιον Πνεύμα δεν κάνουν παρά ένα μόνον
Θεό.
- Αν εξακολουθείς, του λέγει, να υποστηρίζεις αυτό και στα μαθηματικά, θα έχεις
μηδέν.
Στον έξυπνο μαθητή ήλθε μια ιδέα. Άλλαξε τα σημεία της προσθέσεως με τα σημεία του
πολλαπλασιασμού 1Χ1Χ1=1. Τώρα είδε ότι λογαριασμός ήταν σωστός, και λέγει στον
καθηγητή του:
- Αυτό λέμε εμείς που πιστεύουμε.
Ο καθηγητής του έμεινε με ανοικτό το στόμα.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 666, 691 )

66. «Πριν η συνελθείν αυτούς ευρέθη εν γαστρί έχουσα»

Η Παρθένος συνέλαβε τον Ιησού μ ε τ ά την μνηστεία της με τον Ιωσήφ και οχι προ της μνηστείας. Ο Χρυσόστομος ερωτά: «Αλλά διατί δεν έμεινεν έγκυος προτού να μνηστευθή; Δια να παραμείνη επ’ όλίγον κρυφόν το γεγονός... και δια να απαλλαγή από κάθε πονηράν υποψίαν η Παρθένος» (ΑΑΠ/ X, 63, 83). Διότι «πώς ήτο δυνατόν οι Φαρισαίοι να παραδεχθούν εγκυμοσύνην υπερφυσικήν, πρωτάκουστον και ακατανόητον και μάλιστα καχύποπτοι και κακόβουλοι όπως ήσαν; Και φυσικά η φαρισαϊκή κακία δεν θα εδυσκολεύετο να εφαρμόση και εις την περίπτωσιν της Παρθένου αυστηρώς τον νόμον, δηλαδή να την θανατώση με λιθοβολισμόν» (X, 35) .
Πρόκειται για εκδήλωσι της θείας Προνοίας. Εάν η Παρθένος συνελάμβανε π ρ ό της μνηστείας, η δοκιμασία της θα ήταν μεγαλύτερη γι’ αυτήν και το κυοφορούμενον. Με τον πέπλο της μνηστείας η πρόνοια του Θεού σκεπάζει το γεγονός για τους πολλούς, ενώ ταυτόχρονα δεν αφήνει και τον έ ν α, τον Ιωσήφ, στο πέλαγος της καχυποψίας. «Διότι, όταν εκείνος (ο Ιωσήφ) που έπρεπε να ζηλεύση περισσότερον απο όλους εμφανίζεται όχι μόνον να μη προβαίνη εις την διαπόμπευσιν και την ατίμωσιν της Παρθένου, αλλά και επιπλέον να την κρατή κοντά του και να την υπηρετή μετά την κύησιν, καθίσταται φανερόν, ότι ούτε θα την εδέχετο κοντά του ούτε θα προσέφερε τας άλλας υπηρεσίας του, εάν δεν είχε πιστεύσει απολύτως ότι το συμβάν προήρχετο εκ της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος» (ΑΑΠ/Χ, 63, 73) .
Ο απόστ. Παύλος βεβαιώνει οτι ο θεός «ούκ εάσει ημάς πειρασθήναι υπέρ ο δυνάμεθα, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι ημάς υπενεγκείν» (Α' Κορ. ι' 13) . Αυτό μαρτυρεί και η περίπτωσις της εγκυμοσύνης της Θεοτόκου. Ο Θεός ελαφρύνει το βάρος της δοκιμασίας της δεν επιτρέπει το βάρος αυτό να την συνθλίψη. Ο Κύριος δεν περιορίζεται μ ό ν ο σε εντολές και στο να αναθέτη στους ανθρώπους διάφορες δύσκολες αποστολές. Έρχεται και βοηθεί ο ίδιος. Ενισχύει τον εντολοδόχο και με το παντοδύναμο χέρι Του απαλύνει το βάρος της αποστολής που Εκείνος του ανέθεσε. Χωρίς το παντοδύναμο αυτό χέρι κανένας άνθρωπος ούτε και η Θεοτόκος θα μπορούσε να σηκώση το βάρος της κλήσεως και της αποστολής του Θεού. Ο ίδιος άλλωστε ο Κύριος δήλωσε κατηγορηματικά: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ίω. ιε' 5).

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη )

ΠΗΓΑΝ κάποτε, πολύ πρωί, στην καλύβα του Αββά Αχιλλά οι συνασκητές του, ο Αββάς Αμμώης
με τον Αββά Βιτίμιο, και βρήκαν τον Γέροντα να πλέκει το ψαθί του:
- Από τώρα επιασες δουλειά, Αββά; τον ρώτησαν.
- Από το περασμένο βράδυ, τους ομολόγησε εκείνος, μέχρι τώρα έχω πλεξει είκοσι οργιές χωρίς να
τις χρειάζομαι. Αλλά φοβάμαι μήπως αγανακτήσει εναντίον μου ο Θεός και με καταδικάσει με
τους οκνηρούς, όταν μπορώ να εργασθώ και δεν το κάνω.
Θαυμάζοντας την φιλεργία του Γέροντα οι δυό Αββάδες, έφυγαν ωφελημένοι.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑΝ αυστηρά οι συνασκητές του κάποιον αδελφό, που εργαζόταν την ημέρα που
γιόρταζαν την μνήμη κάποιου μάρτυρος.
- Σαν σήμερα, αποκρίθηκε ταπεινά εκείνος, ο δούλος του Θεού βασανιζόταν σκληρά κι έχυνε το
αίμα του για την αγάπη του Χριστού, κι εγώ να μην χύσω λίγο ίδρωτα στην εργασία;

ΜΕΡΙΚΟΙ νέοι μοναχοί επισκέφθηκαν κάποιο Γέροντα στην καλύβα του την στιγμή που ήταν
απορροφημένος ο νους του στην προσευχή, ενώ τα χέρια του έπλεκαν με γρηγοράδα.
- Τί πρέπει να κάνει ο μοναχός για να σωθεί, Αββά; τον ρώτησαν.
- Ό,τι βλεπετε, παιδιά μου, τους αποκρίθηκε εκείνος.
Εννοούσε βέβαια προσευχή και εργασία.

ΟΤΑΝ σηκώνεσαι από το στρώμα, αδελφέ, συμβουλεύει κάποιος Γέροντας, λέγε στον εαυτό σου:
Σώμα, εργάσου για να τραφείς. Ψυχή, νήφε για να σωθείς.

ΑΝΕΒΗΚΕ κάποτε στο Σινά ένας μοναχός από μακρινή σκήτη και φιλοξενήθηκε στο ησυχαστήριο
του Αββά Σιλουανού. Βλέποντας τους υποτακτικούς του να εργάζονται εντατικά, είπε στον
Γέροντα κάπως υπεροπτικά:
- Μη εργάζεσθε την απολλυμένην βρώσιν. «Μαρία την αγαθήν μερίδα εξελέξατο» (Λουκ. Γ 42).
Ο Αββάς Σιλουανός δεν του έδωσε απόκριση. Πρόσταξε τον μαθητή του Ζαχαρία να οδηγήσει τον
ξένο σ’ ένα άδειανό κελλί και να του δώσει ένα βιβλίο να διαβάσει.
Διάβασε αρκετά, κλεισμένος στο κελλί ο μοναχός, ώσπου κουράστηκε. Άρχισε να βαριέται και να
πεινά. Όταν έφτασε η ενάτη, έβλεπε με λαχτάρα την πόρτα, μήπως φανεί κανένας να τον
προσκαλέσει για φαγητό. Μα, όταν είδε πως δεν ερχόταν, αποφάσισε να πάει μόνος να εξετάσει.
Βρήκε τον Γέροντα στον κήπο να ποτίζει.
- Δεν έφαγαν σήμερα οι αδελφοί, Αββά; τον ρώτησε, αφήνοντας κατά μέρος την ντροπή, αφού τον
βασάνιζε η πείνα.
- Βεβαίως έφαγαν, αποκρίθηκε ο Γέροντας.
- Και πώς έγινε να λησμονήσετε να φωνάξετε κι εμένα;
- Μα εσύ, παιδί μου, είπε με απλότητα ο Αββάς Σιλουανός, είσαι άνθρωπος πνευματικός και δεν
έχεις ανάγκη από υλική τροφή. Εμείς που έχουμε σάρκα χρειαζόμαστε τροφή και γι’ αυτό τον λόγο
αναγκαζόμαστε ν’ άσχολούμαστε και με υλική εργασία. Εσύ που έχεις διαλεξει την «αγαθή
μερίδα», διάβαζες όλη μέρα και, χωρίς άλλο, είσαι τώρα χορτασμένος.
Ο μοναχός κατάλαβε το σφάλμα του και ζήτησε συγχώρεση από τον Γέροντα.
- Μάθε, παιδί μου, του είπε ο σοφός Αββάς, πως κι η Μαρία είχε ανάγκη από την Μάρθα και
διαμέσου εκείνης εγκωμιάστηκε αυτή.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ")

64. «Η εξανθήσασα ράβδος του Ιωοήφ»

Το εικονογραφικό αυτό θέμα προέρχεται απο το πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου, στο οποίο υπάρχει και ή εξής διήγησις:
Όταν η Παρθένος Μαρία έγινε 12 χρόνων, οι ιερείς έκριναν οτι δεν μπορούσε πια να μένη στο Ναό. Και ο μόνος προφανώς λόγος δεν ήταν άλλος από την αντίληψι που είχαν για το μηνιαίο κύκλο των γυναικών (βλ. σημείωμα, αριθ. 33). Φαίνεται όμως ότι, εν τω μεταξύ, οι γονείς της είχαν πεθάνει γι’ αυτό και το θέμα της αποκαταστάσεως της Παρθένου το ανέλαβαν οι ίδιοι οι ιερείς. Αυτοί, προκειμένου να βρεθή το κατάλληλο πρόσωπο, στο οποίο έπρεπε να εμπιστευθούν την Θεοτόκο, κατέφυγαν στον εθιμικό τρόπο εκλογής (πρβλ. τα της εκλογής του Ααρών, Άριθμ. ιζ' 16 - 28) .
Έδωσαν δηλαδή έντολή στους «χηρεύοντας του λαού» να φέρουν από ένα ραβδί, πάνω στο οποίο ο καθένας τους θα είχε γράψει το όνομά του. Σ’ όποιου το ραβδί θα γινόταν «κύριον σημείον» (=εξαιρετικό φαινόμενο), αυτός θα μνηστευόταν την Μαριάμ. Ο αρχιερεύς Ζαχαρίας παρέλαβε τα ραβδιά και προσευχήθηκε σχετικά... Στο ραβδί του Ιωσήφ άνθισε ένας κρίνος... Ύστερ’ από το «σημείο» αυτό, η Παρθένος κληρώθηκε στον Ιωσήφ τον οικοδόμο, ο οποιος και την μνηστεύθηκε (IK, ΚΚ, ΘΗΕ/8, 650, 697). «Ο θεός έδωσε την Παρθένο στον Ιωσήφ, ο οποίος με το γήρας του και την σεμνήν πολιτείαν του, είχε γίνει από πολύν καιρό αξιόπιστος» (Νικηφόρος Κάλλιστος, X, 34).
Το περιστατικό αυτό είναι μια ενδειξις, ότι οι αφιερωμένες στο θεό Παρθένες, είτε για μικρό διάστημα είτε για ολόκληρη τη ζωή τους, δεν έμεναν παντοτεινα μέσα στο Ναό, έξ αιτίας των περί καθαρότητος αντιλήψεων των Εβραίων. Έτσι φαίνεται, οτι κάθε αφιερωμένη Παρθένος επέστρεφε σπίτι της είτε για να συνέχιση την αφιέρωσί της (βλέπε το σημείωμα περί παραλαβής της Πορφύρας) είτε για να ετοιμασθή για το γάμο της.
Το έθιμο αυτό μοιάζει με κάτι παρόμοιο που συνηθιζόταν τα παλαιότερα χρόνια στη χώρα μας. Στις αρχές του αιώνα, οι γονείς έστελναν τα κορίτσια στο Σχολείο μόνο μέχρι την ηλικία των 10 - 12 χρόνων. Στην ηλικία περίπου αυτή, οι γονείς διέκοπταν τη φοίτησι των κοριτσιών και τά κρατούσαν πια στο σπίτι με την εξήγησι οτι ήταν πια καιρός ν’ αρχίσουν νά μαθαίνουν τις δουλειές του σπιτιού, να έτοιμάσουν τα προικιά τους κλπ. Όταν η μητέρα μου γύρισε για τελευταία φορά απο το σχολείο (στην ηλικία αυτή) , την υποδέχθηκε η γιαγιά μου κρατώντας βελόνι και κλωστή καί λέγοντάς της: «Αυτά να μη σου λείψουν ποτέ πια από το χέρι»!
Τα νέα κορίτσια σήμερα συνεχίζουν τις σπουδές τους μέχρι και τις Ανώτατες Σχολές. Μαθαίνουν βέβαια περισσότερα γράμματα, υστερούν όμως συνήθως στην οικιακή κατάρτισι και τις πρακτικές δεξιοτεχνίες (κοπτική, ραπτική, κεντητική, υφαντική, πλεκτική, διακοσμητική, ζωγραφική, οικιακή οικονομία κ. λ.π.) . Στη διαφορά ίσως αυτή οφείλεται και το γεγονός, ότι στην εποχή μας έχομε περισσότερες μορφωμένες γυναίκες, με περισσότερες «γνώσεις» περί ευτυχίας κλπ. και λιγώτερα ευτυχισμένα σπιτικά...

65. «Μνηστευθείσης της μητρύς αυτού Μαρίας τω Ιωσήφ» (Mατθ, α' 18)

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρεται σαφώς στην μνηστεία της Παρθένου Μαρίας με τον «ξυλουργό» (Ματθ. ιγ' 55) Ιωσήφ, χωρίς όμως να προχωρή σε λεπτομέρειες, για το πώς και πότε έγινε η μνηστεία αυτή. Ειδικώτερα, ο Ευαγγελιστής, «εν πλήρει αρμονία προς το γαμικόν δίκαιον των Εβραίων, ομιλεί περί της Μαρίας ως μνηστής, ως συζύγου καί ως γυναικός. Η μνηστεία κατά τον αρχαίον Ιουδαϊκόν νόμον... ήτο ουσιώδες προκαταρκτικόν τού γάμου, καίπερ διακρινόμενον αυτού. Εδημιούργει σχέσιν δεσμευτικής υποχρεώσεως μεταξύ των μνηστευομένων... Μετά την μνηστείαν και προ του γάμου.,.ο ανήρ ήτο ο κατά νόμον σύζυγος καί ο δεσμός ηδύνατο να λυθή μόνον διά κανονικού διαζυγίου» (ΓΜ, 85).
Η Παρθένος Μαρία σαν μνηστή έμεινε σε δικό της σπίτι καί ετοιμαζόταν για την ώρα του γάμου της με τον Ιωσήφ. Η περίοδος αυτή πρέπει να ήταν για την Θεοτόκο περίοδος προετοιμασίας.
Η μνηστεία δεν είναι γάμος. Είναι ο προθάλαμος του γάμου. Και προθάλαμος σημαίνει πάντοτε αναμονή. Η αναμονή του γάμου είναι χρόνος δοκιμασίας του δεσμού καί γι' αυτό είναι απαραίτητη. Γάμος χωρίς μνηστεία είναι κάτι το βεβιασμένο, το άφύσικο. Η μνηστεία είναι ο χρόνος άναμονής του θελήματος του Θεού. Είναι η ασπίδα του γάμου από σκοπιμότητες, δολιότητες και άλλες άνομες επιδιώξεις. Είναι ακόμα χρόνος ωριμότητος της μνηστής καί του μνηστήρος. Μέσα στο χρονικό διάστημα της μνηστείας οι αρραβωνιασμένοι πρέπει να επιδιώκουν πολλά. Το κυριώτερο όμως που πρέπει να αναζητούν είναι η φανέρωσις του θελήματος του Θεού. Να φανερώση δηλαδή ο Θεός δια των πραγμάτων αν η μνηστεία αυτή πρέπει να ολοκληρωθή με το ισόβιο δεσμό του γάμου. Εφ' όσον δεχόμαστε ότι «παρά Θεού αρμόζεται ανδρί γυνή» (Ευχολόγιον), τότε η περίοδος της μνηστείας είναι ό,τι πρέπει γιά να φανερωθή το θέλημα του Θεού για τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Εαν δεν υπάρξει κανένα σοβαρό εμπόδιο τότε αυτό είναι μια ένδειξις ότι μπορούν να προχωρήσουν στο γάμο με τη βεβαιότητα ότι «ούτως εύδόκησεν ο Θεός» (Εύχολόγιον) .

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 94-96 )

ΌTAN επρόκειτο να φύγει από τον μάταιο κόσμο ο Όσιος Παμβώ, βεβαίωνε τους συνασκητές του 

πως δεν έμεινε ούτε μία ημέρα χωρίς εργασία, ούτε ψωμί έφαγε ποτέ δωρεαν.

ΣΤΗΝ Κάτω Αίγυπτο ζούσαν εκατοντάδες Ερημίτες, λέει επίσης ο Παλλάδιος. Κάθε σκήτη είχε 

δική της εκκλησία, για να λειτουργούνται οι ασκητές, με ευρύχωρο ξενώνα παραπλεύρως, για την 

φιλοξενία των επισκεπτών. Δεχονταν με καλοσύνη όλους τους ξένους οι Πατέρες και τους 

φιλοξενούσαν όσον καιρό ήθελαν εκείνοι να παραμείνουν στην έρημο. Είχαν όμως αυτή την 

συνήθεια: Μια ολόκληρη εβδομάδα τους άφηναν ν’ αναπαυθούν. Κατοπιν όμως τους έδιναν κάποια

εργασία να κάνουν στον κήπο ή στο μαγειρείο ή οπουδήποτε αλλού, για να μην μένουν αργοί. Τους

έδιναν ακόμη ένα ωφέλιμο βιβλίο να διαβάζουν, όταν τελείωναν την εργασία τους. Τους 

απαγόρευαν να συνομιλούν με τους αδελφούς, για να μην τους απασχολούν τόσο από την υλική 

όσο κι από την πνευματική τους εργασία.

 Όλοι οι Ερημίτες στην Κάτω Αίγυπτο ασχολούνταν με το εργόχειρο, για να συντηρούν τον εαυτό 

τους και να φιλοξενούν τους ξένους.

 Ο ΑΓΙΟΣ Ίερομάρτυς Λουκιανός από την νεότητά του είχε υποτάξει την σάρκα στο πνεύμα, με 

ακατάπαυστη νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και κόπο σωματικό.

 Εργαζόταν σκληρά, για να κερδίζει το ψωμί του και ν’ ανακουφίζει τους φτωχούς. Δεν έβαζε ποτέ 

τροφή στο στόμα του, αν δεν είχε βεβαιωθεί προηγουμένως πως προερχόταν από το εργόχειρό του 

και πως κάποιος άλλος ακόμη θα έτρωγε την ημέρα εκείνη απ’ αυτό.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ" )

1429. ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΖΥΓΟΣ.
Μια μέρα, μια γυναίκα πήγε να βρει ένα άγιο πνευματικό για να παραπονεθεί εναντίον της συμπεριφοράς του συζύγου της. Ο άγιος άνθρωπος την άκουσε με όλη την προσοχή. Στο τέλος η γυναίκα ζητεί την συμβουλή του.
- Σε συμβουλεύω, της είπε ο πνευματικός, να επιστρέψεις σπίτι σου, και να γίνεις καλύτερη σύζυγος για τον άνδρα σου. Έτσι και αυτός θα γίνει για σένα καλύτερος σύζυγος.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 644 )

Το δόγμα της Αγ. Τριάδος δεν «κατασκευάστηκε» αργότερα από την Εκκλησία, στην Α Οικουμενική Σύνοδο, αλλά ήδη με απλό τρόπο εκτίθεται από την πρώτους διαδόχους των Αποστόλων, οι οποίοι προφανώς το παρέλαβαν από αυτούς!
    "χύσε στο κεφάλι νερό τρεις φορές στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος"(Διδαχή 7,3)[τριαδική επίκληση στη Βάπτιση]
     "Αν ο Κύριος ανέχτηκε να πάθει για την ψυχή μας, όντας Κύριος όλου του κόσμου, στον οποίο ο Θεός από τον καιρό της Δημιουργίας είπε "ας κάνουμε άνθρωπο...""(Βαρνάβα Επιστολή 5,5,ΕΠΕ, 31)
     «…Διότι η Γραφή για μας αναφέρει, ότι λέει στον Υιό του· «ας κάνουμε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας…(Γεν.1,26)» (Βαρνάβα Επιστολή 6,12,ΕΠΕ, 35)[άρα ο Υιός υπάρχει μαζί με τον Πατέρα στη Δημιουργία!]
     «Διότι, αν δεν λάμβανε σάρκα (ο Υιός), δεν θα μπορούσαν να σωθούν οι άνθρωποι χωρίς να τον βλέπουν, αφού δεν μπορούν να κοιτούν ούτε τον ήλιο, που στο μέλλον δεν θα υπάρχει και είναι έργο των χεριών του. Λοιπόν, για αυτό έλαβε σάρκα ο Υιός του Θεού…» (ο.π. 5,10-11, ΕΠΕ σελ 33)[ο Υιός υπήρχε πριν λάβει σάρκα στην ενανθρώπηση!]
     «Συ εξομολογούμεθα δια του αρχιερέως και προστάτου των ψυχών Ιησού Χριστού, δι’ οὗ (μέσω του οποίου) σοι (σε σένα ανήκει) η δόξα και η μεγαλωσύνη και νυν και…» (Κλήμης Ρώμης Προς Κορινθίους Α, 61,3)[η δόξα δίνεται στον Πατέρα μέσω του Υιού!]
     «ο μέγας δεσπότης των απάντων (ο Πατήρ)… ευεργετών τα πάντα, υπερεκπερισσως δε ημας τους προσφευγόντας τοις οικτιρμοις αυτου δια του Κυρίου ημων Ιησού Χριστού, ᾧ (στον οποίο Χριστό ανήκει) η δόξα και η μεγαλωσύνη εις τους αιώνας…» (ο.π. 20,11-12)[εδώ η ίδια δόξα δίνεται τώρα στον Υιό! Αυτό αποτελεί βλασφημία αν ο Υιός δεν είναι ίσος με τον Πατέρα]
     «επειδή είσαστε πέτρες του ναού του Πατέρα, ετοιμασμένοι για την οικοδομή του Θεού Πατέρα, που κατευθύνεστε στα ύψη με τη μηχανή του Ιησού Χριστού, που είναι ο σταυρός, χρησιμοποιώντας για σχοινί το Άγιο Πνεύμα» (Ιγνατίου Θεοφόρου προς Εφεσίους ΙΧ, ΕΠΕ 83)[αναφορά και των 3 προσώπων]
     «Να φροντίζετε λοιπόν να πεισθείτε απόλυτα για τα δόγματα του Κυρίου και των αποστόλων, για να «ευοδωθούν όλα όσα κάνετε», σαρκικά και πνευματικά, με πίστη και αγάπη, ενωμένοι με τον Υιό και τον Πατέρα και τον Πνεύμα… Πειθαρχήσετε στον επίσκοπο και μεταξύ σας, όπως πειθάρχησε ο Χριστός στον Πατέρα, και οι απόστολοι στον Χριστό και στον Πατέρα και στο Πνεύμα» (Ιγνατίου προς Μαγνησιεις ΧΙΙΙ. ΕΠΕ 101)(τα 3 πρόσωπα της Τριάδος συναριθμούνται ως ομότιμα. Μάλιστα στην πρώτη περίπτωση προηγείται ο Υιός]
     "με τη διακονία του Ιησού Χριστού, ο οποίος ήταν κοντά στον Πατέρα προαιώνια και στο τέλος φανερώθηκε"(Ιγνατίου προς Μαγνησιεις 6. ΕΠΕ 97)[προΰπαρξη του Λόγου]
     "Όπως λοιπόν και ο Κύριος δεν έκανε τίποτα χωρίς τον Πατέρα, αν και ήταν ενωμένος με αυτόν"(Ιγνατίου προς Μαγνησιεις 7. ΕΠΕ 97)
«…Σε δοξάζω μέσω του αιώνιου και επουράνιου αρχιερέα Ιησού Χριστού, του αγαπητού σου παιδιού, δια του οποίου μαζί μ’ αυτόν και το άγιο Πνεύμα σού πρέπει δόξα και τώρα και στους μελλοντικούς αιώνες. Αμην» (Μαρτύριο Πολυκάρπου. 14, ΕΠΕ ,369)[συνδοξάζονται και τα 3 πρόσωπα ισότιμα]
     "ο προεστώς αναπέμπει δοξολογία στον Πατέρα του σύμπαντος δια του ονόματος του Υιού και τους Αγίου Πνεύματος (Ιουστίνος Απολογία Α 65,ΕΠΕ σελ. 191)[στην τέλεση της Θ. Ευχαριστίας]