170. Κύριε! Κάμε την καρδιά μου να είναι στραμμένη προς εσένα και όχι προς τα γήϊνα αγαθά. Γιατί η προσκόλλησις σ’ αυτά φέρει θλίψη και βασανιστικά αισθήματα. Κάμε να μην έχη τίποτε το γήϊνο σαν ακριβό η καρδιά μου, αλλά να εκτιμά εσένα όπως σου αξίζει, καθώς και την αθάνατο ψυχή, το πανάκριβο αυτό δημιούργημά σου, που φέρει την εικόνα σου. Κάμε ώστε καμμία ανθρώπινη αξία –χρήμα, φαγητό, ενδύματα, κοινωνικές διακρίσεις- να μη γίνη είδωλο της καρδιάς μου. Οφείλουμε να συνηθίσουμε στα απλούστατα, στην υλική ολιγάρκεια, στη σεμνή βιοτή.

171. Ο Κύριος πέθανε για μας στον Σταυρό. Αυτός είναι ο λόγος που το σημείο του Σταυρού έχει τόσο μεγάλη δύναμι. Γι’ αυτό είναι πηγή ζωής. Γι’ αυτό, ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη, ό,τι τον συμβολίζει, είχε μεγάλη δύναμι. Ο χαλκούς όφις, που όσοι τον ατένιζαν, γίνονταν καλά από τις δαγκωματιές των ερπετών. Το σχήμα, που ο Μωυσής χάραξε με τη ράβδο του και χώρισε τα ύδατα. Τα ανοικτά χέρια του Μωυσέως, που απλωμένα σε σχήμα Σταυρού, ενώ εκείνος προσευχόταν, επέφεραν όλεθρο στους Αμαληκίτες.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 87)

168. «Πάσα φάραγξ πληρωθήσεται παν όρος και βουνός ταπεινωθήσεται και έσται τα σκολιά εις ευθείαν και αι τραχείαι εις οδούς λείας και όψεται πάσα σάρξ το σωτήριον του Θεού» (Λουκ. γ’ 5, 6). Κάθε φαράγγι θα γεμισθή και κάθε βουνό και ύψωμα θα ταπεινωθή. Οι στραβοί δρόμοι θα γίνουν ίσοι και οι κακοτράχαλοι θα λειανθούν. Έτσι, κάθε άνθρωπος θα δη τη σωτηρία του από τον Θεό. Οι φάραγγες είναι οι ταπεινές καρδιές. Τα βουνά και οι λόφοι είναι οι περήφανοι, που έχουν υψηλή ιδέα για τον εαυτό του. Ο Κύριος ακατάπαυστα ενεργεί με τη δικαιοσύνη και το έλεος του στις καρδιές των ανθρώπων. Ταπεινώνει τον εγωϊστή με ποικίλες περιστάσεις της ζωής, αρρώστιες, στερήσεις, αδοξίες από τον κόσμο. Και υψώνει τον ταπεινό.

169. Οι κόλακες είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί μας. Τυφλώνουν τα μάτια της ψυχής μας, μην αφήνοντας μας να βλέπουμε τα πολλά ελαττώματά μας, μας φράζουν την είσοδο στον δρόμο της ανανήψεως. Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε να σταματάμε αυτούς που μας κολακεύουν. Αλλοίμονο σε όποιον περιβάλλεται από κολακείες. Και μακάριος όποιος περιβάλλεται από ανθρώπους με απλή καρδιά, που δεν κρύβουν την αλήθεια, όσο θλιβερή και αν είναι. Η κατάδειξις των αμαρτιών μας είναι μεγάλη ωφέλεια.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 86-87)

"Του Θεού να γίνει"
Καρκινοπαθής, που βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο της αρρώστιας του,
ζήτησε μέσω φίλου του να πληροφορηθεί από τον Γέροντα αν θα ζήσει.
Ο Γέροντας δεν απήντησε στην ερώτηση, μόνο είπε, ότι εύχεται στο Θεό, και του έστειλε ένα κομβοσχοίνι.
Έπειτα από λίγες μέρες, ο ασθενής προσευχόμενος, με το κομβοσκοίνι στα χέρια, ανεχώρησε για τους ουρανούς.
[Γ 197]

"Η χαρά του Χριστού θα σε γιατρέψει"
Ο γιατρός μου είχε δώσει στο παρελθόν ένα σχετικό φάρμακο και μου συνέστησε να το παίρνω ανελλιπώς.
Ο Γέροντας, που δε συμπαθούσε γενικά την υπερβολική χρήση των φαρμάκων και πού, παρά ταύτα,
σεβόταν τους γιατρούς και παραδεχόταν τα φάρμακα σαν αναγκαίο κακό, όταν άκουσε για το φάρμακο αυτό,
σιώπησε και φάνηκε έντονα σκεπτόμενος και προσευχόμενος. Κάποια στιγμή μου λέει: Κόψ' το, μωρέ, αυτό το φάρμακο".
Απόρησα με την απρόσμενη οδηγία του, αλλά απεφάσισα να κάνω υπακοή και προχώρησα στην υλοποίησή της.
Έπαυσα να παίρνω το φάρμακο.
Πέρασε καιρός, τα ενοχλήματα συνεχίζονταν και χρειάσθηκε να γίνουν εμπεριστατωμένες παρακλινικές εξετάσεις.
Πήρα ευλογία από τον πνευματικό μου να δείξω τις εξετάσεις αυτές σε άλλο γιατρό, πνευματικοπαίδι του.
Μετά από προσεκτική διερεύνηση, εν πνεύματι προσευχής, ονέος γιατρός αποφάνθηκε ότι, κατά τη γνώμη του,
για την περίπτωσή μου, εκείνο το φάρμακο που έπαιρνα για χρόνια και το έκοψα προσφάτως, ήταν περιττό.
Μου συνέστησε άλλο φάρμακο, που το πήρα. Τότε θυμήθηκα το Γέροντα.
Όταν ξαναβρέθηκα από κοντά του και του ανέφερα το περιστατικό, πάλι χάρηκε και είπε: "Τί λές;
Το έκοψες εκείνο το φάρμακο; Να πού και η επιστήμη συμφωνεί μαζί μου.
Εγώ δεν είμαι γιατρός, αλλά δεν ξέρω πώς, τη στιγμή που μου έλεγες για το φάρμακο εκείνο,
είδα ότι έπρεπε να το κόψεις και, όπως μου ήρθε, έτσι και σου το είπα.
Καλά έκανες που το 'κοψες. Μόνο, που τώρα πρέπει να γεμίσεις την ψυχή σου με Χριστό, με θείο έρωτα, με χαρά.
Η χαρά του Χριστού θα σε γιατρέψει. Όταν είσαι πολύ κουρασμένος, παίρνε για την αδυναμία σου και κανένα φάρμακο.
Πρέπει να κάνουμε τη γενική εξομολόγηση, για να θεραπευθούν οι μυστικές πληγές της ψυχής σου.
Αυτό θα δώσει πολλή χαρά και σε σένα και σε μένα. Τώρα είμαι άρρωστος. Θα οικονομήσει ο Θεός να συναντηθούμε πάλι".
Τα λόγια του μου έκαναν εντύπωση, ιδιαίτερα εκείνο το "η χαρά του Χριστού θα σε γιατρέψει".
Πρώτη μου φορά άκουα για μια τόσο χαρμόσυνη προοπτική θεραπείας. Δεν επρόκειτο για μιά θεραπεία από τις γνωστές,
επρόκειτο για θεραπεία σώματος και ψυχής.
[Γ 170-2]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.115-117)

Η αδιάκριτη υπερβολική αγάπη των γονέων

-Γέροντα, μπορεί μια μάνα από αδιάκριτη αγάπη να βλάψη το παιδί της;
-Και βέβαια μπορεί. Όταν λ.χ. κάποια μάνα βλέπη το παιδάκι να δυσκολεύεται
να περπατήση και λέη: «κρίμα το καημένο, δεν μπορεί να περπατήση», και το παίρνη συνέχεια αγκαλιά,
αντί να το κρατήση λίγο από το χεράκι, πώς θα μάθη το παιδί να περπατάη μόνο του;
Βέβαια από αγάπη κινείται, αλλά του κάνει ζημιά με το πολύ ενδιαφέρον της.
Γνώριζα έναν πατέρα που το παιδί του είχε τελειώσει το στρατιωτικό
και το έπαιρνε από το χέρι και το πήγαινε στον κουρέα. «Έφερα τον γιό μου να τον κουρέψης.
Πόσα θέλεις και πότε θα τελειώσης να έρθω να τον πάρω;». Το είχε σακατέψει το παιδί.
Η αγάπη χρειάζεται φρένο με διάκριση.
Η πραγματική αγάπη έχει ανιδιοτέλεια, δεν έχει μέσα τον εαυτό μας, και έχει σύνεση.
Η σύνεση είναι απαραίτητη στην πολλή αγάπη της γυναίκας, για να μη χαραμίζεται η αγάπη της.
Μια φορά ήρθε στο Καλύβι ένα παλληκάρι που ήταν αγανακτισμένο με τους γονείς του.
Οι καημένοι είχαν καλή διάθεση, αλλά δεν ήξεραν τον τρόπο να το βοηθήσουν.
Μου έλεγε λοιπόν ότι οι γονείς του το καταπιέζουν, ότι δεν το αγαπούν κ.λπ.
«Κοίταξε, του λέω, όταν ήσουν μικρός και σου έβαζε η μάνα σου ένα σωρό ρούχα, γιατί το έκανε;
Για να μην κρυώσης ή για να σε σκάση; Αυτό είχε πολλή αγάπη μέσα».
Όταν τελικά κατάλαβε πόσο το αγαπούσαν οι γονείς του, έβαλε τα κλάματα.
Είχε πολλή αγάπη η μάνα του, άσχετα αν δεν τον βοήθησε εκείνον,
γιατί με τον τρόπο που του φερόταν του προκαλούσε αντιδράσεις.
Η μάνα, όταν χρειάζεται, πρέπει να φερθή αυστηρά προς το παιδί.
Δεν το βοηθάει, όταν εύκολα παίρνη το μέρος του, δήθεν για να μη στενοχωριέται.
Στα Άδανα, μια χήρα γυναίκα είχε ένα μονάκριβο παιδί - Γιάννη το έλεγαν.
Όταν μεγάλωσε λίγο, το πήγε σε έναν μάστορα να μάθη τσαγκάρης.
Κάθησε μια εβδομάδα ο μικρός στην δουλειά και μετά είπε στην μητέρα του: «Μάνα, δεν χρειάζεται να πάω άλλο στην δουλειά,
έμαθα την τέχνη». «Πότε την έμαθες κιόλας;», τον ρωτάει εκείνη.
«Αν θέλης, να σου δείξω κι εσένα πώς φτιάχνουν παπούτσια, της λέει.
Να, έτσι κόβουν την σόλα, έτσι βάζουν το δέρμα, το τακούνι, έτσι τα καρφώνουν...».
Το αφεντικό του ήταν πολύ καλό και ήθελε να μάθη στον Γιάννη την τέχνη, γιατί ήταν ορφανός.
Όταν είδε πώς πέρασε μια εβδομάδα και ο Γιάννης δεν φάνηκε, ανησύχησε μήπως αρρώστησε βαριά
και πήγε στην μάνα του να ρωτήση τί κάνει το παιδί. «Τί έπαθε ο Γιάννης και δεν ξαναήρθε στην δουλειά; άρρωστος είναι;»,
ρωτάει την μάνα του. «Όχι, του απαντά εκείνη, καλά είναι». «Τότε γιατί δεν ήρθε στην δουλειά;».
«Έ, τί να κάνη να έρθη; του λέει εκείνη, ο Γιάννης έμαθε πια την τέχνη». «Μα πώς την έμαθε μέσα σε τόσο λίγες μέρες;»,
την ρωτάει το αφεντικό. «Να, του λέει η μάνα, παίρνει το δέρμα, το βάζει σε ένα καλούπι, το καρφώνει,
βάζει και το τακούνι και μετά το βγάζει, και αυτό είναι!». Γέλασε το αφεντικό, την χαιρέτησε και έφυγε.
Όταν γύρισε στο μαγαζί, τον ρώτησαν τα άλλα μαστορόπουλα: «Μάστορα, τί κάνει ο Γιάννης;».
«Μια χαρά είναι, τους είπε εκείνος. Δεν έμαθε μόνον ο Γιάννης τσαγκάρης, αλλά έμαθε και η μάνα του!»...
Αυτήν την συμπεριφορά την βλέπω σε πολλούς γονείς.
Νομίζουν ότι αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά με τον τρόπο που φέρονται τα καταστρέφουν.
Όταν μια μάνα, ας υποθέσουμε, από την υπερβολική αγάπη της, φιλάη το παιδί
και λέη «δεν υπάρχει στον κόσμο τέτοιο παιδί σαν το δικό μου»,
τότε του καλλιεργεί την υπερηφάνεια και την αρρωστημένη αυτοπεποίθηση.
Ύστερα το παιδί δεν υπακούει στους γονείς, επειδή πιστεύει ότι τα ξέρει όλα.
Οι γονείς πρέπει να βοηθούν από την μικρή ηλικία τα παιδιά να μάθουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη του εαυτού τους.
Να κάνουν μέσα στην οικογένεια κάποια δουλειά που μπορούν, να μην τα θέλουν όλα έτοιμα.
Διαφορετικά, θα δυσκολευτούν, όταν μεγαλώσουν. Ένας μάστορας δούλεψε σκληρά και μεγάλωσε τα παιδιά του.
Εκείνα όλη την ημέρα γύριζαν στο μεσοχώρι. Παντρεύτηκαν και τα περίμεναν όλα από τον πατέρα τους.
Όταν ο πατέρας τους είπε πώς είναι καιρός και αυτά να κοιτάξουν μόνα τους τα σπίτια τους,
του είπαν: «Καλά, πατέρα, εσύ δεν μας άφησες, όταν ήμασταν μικρά, τώρα που μεγαλώσαμε και έχουμε υποχρεώσεις θα μας αφήσης;»!

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 112-114)

Παλαιά και Καινή Διαθήκη
Υπήρχε ποτήριο και στην παλαιά διαθήκη,
οι θυσίες των ζώων.
Μετά τη θυσία, έθεταν το αίμα σε ποτήρι,
σε φιάλη, κι έκαναν σπονδή, το έχυναν ή ράντιζαν.
Επειδή τώρα, στην Καινή, αντί για αίμα ζώων καθιέρωσε ο Θεός
ως θυσία το δικό Του Αίμα,
για να μην ανατριχιάζει κανείς ακούγοντας κάτι τέτοιο,
υπενθύμισε ο Παύλος την παλαιά εκείνη θυσία.
Ε.Π.Ε. 18α,200

ραντισμός υπέρ αμαρτιών
Δεν μας ράντισε με κόκκινο μαλλί ούτε με ύσσωπο.
Διότι η κάθαρσις δεν ήταν για το σώμα, ήταν πνευματική,
και το αίμα πνευματικό. Πώς;
Δεν έρρεε από σώμα αλόγων ζώων,
αλλ’ από σώμα, που κατασκευάστηκε από το Πνεύμα το Άγιο.
Ε.Π.Ε. 25,16

διαθήκης και καθαρισμού
Γνωρίζουν οι μυημένοι πιστοί όσα λέω...
Στην περίπτωσι της ψυχής το Αίμα αναμιγνύεται με την ίδια την ουσία της ψυχής
την κάνει ρωμαλέα και αγνή την οδηγεί προς το ακατάληπτο κάλλος.
Πράγματι, λοιπόν, παρουσιάζει το θάνατο (του Χριστού) όχι μόνο σαν αίτια εγκυρότητας
της διαθήκης, αλλά και καθαρισμού.
Ε.Π.Ε. 25,16

καθαρίζει και κηρύττει
Το Αίμα του Ιησού τους καθάρισε όλους και αφήνει φωνή πιο κρυστάλλινη και ευδιάκριτη,
όσο σπουδαιότερη έχει μαρτυρία απ’ τα ίδια τα γεγονότα.
Ε.Π.Ε. 25,330

του μεγάλου Αρχιερέως
Οι χριστιανοί μεταλαμβάνουμε το Αίμα, που προσφέρεται στα αληθινά Άγια.
Μετέχουμε της θυσίας, που μόνο ο μεγάλος Αρχιερέας λειτούργησε.
Άρα μετέχουμε στην Αλήθεια.
Ε.Π.Ε. 25,362

και ύδωρ
«Το μεν του βαπτίσματος σύμβολον ήν, το δε των μυστηρίων».
Ε.Π.Ε. 30,392

υπέρ πάντων των ανθρώπων
Δεν θυσιάστηκε ο Χριστός μόνο υπέρ των φίλων, αλλά και υπέρ των εχθρών,
υπέρ των τυράννων, υπέρ των απατεώνων, υπέρ των μισούντων, υπέρ των σταυρωτών Του.
Για όλους αυτούς έχυσε το δικό Του αίμα.
Ε.Π.Ε. 31,448

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 115-116)

όχι των αμαρτημάτων του άλλου

Δεν απαγορεύει ο Κύριος το να κρίνη κανείς, αλλά προτρέπει να βγάζη πρώτα το δοκάρι από το δικό του μάτι και υστέρα να διορθώνη τα λάθη των άλλων. Ώστε αν ενεργής για το καλό, τότε να φροντίσης πρώτα τον εαυτό σου, αφού το δικό σου αμάρτημα είναι και μεγαλύτερο και εμφανέστερο. Αν όμως αδιαφορής για το εαυτό σου (πνευματικά), είναι ολοφάνερο, ότι τον αδελφό σου τον κρίνεις όχι από αγάπη, αλλ’ επειδή τον μισείς και θέλεις να τον διαπομπεύσης.Ε.Π.Ε. 10,72

του Χριστού

Γι’ αυτό σταύρωσαν τον Κύριο δημοσίως, για να Τον διαπομπεύσουν στα μάτια όλων. Γι’ αυτό και Τον σταύρωσαν στρατιωτικά χέρια, για να τολμήσουν δημόσια όσα τόλμησαν ως παρανοϊκές ενέργειες. Καθένας θα λύγιζε βλέποντας τον όχλο που ακολουθούσε και θρηνούσε. Όχι όμως κι εκείνα τα θηρία (τους σταυρωτές).

Ε.Π.Ε. 12,324

όχι των άλλων

Όπως παραγγέλλει ο Χριστός, να μη διαπομπεύης με τον έλεγχό σου τον άλλον πήγαινε μεταξύ σας να τα πήτε. Και πάλι όχι για να τον κατηγορήσης, ούτε επεμβαίνοντας, αλλά μιλώντας του με πόνο και συμπάθεια για την αμαρτία του. Και συγχρόνως να είσαι και συ έτοιμος να παραδώσης τον εαυτό σου σε έλεγχο, όταν διαπράττης κάποιο αμάρτημα.

Ε.Π.Ε. 18α,754

όχι δημόσιος έλεγχος αδελφών

Αυτός που νουθετεί τον αδελφό, δεν το κάνει δημόσια, δεν του εξαπολύει βρισιές. Τον νουθετεί με πόνο, κατ’ ιδίαν και με πολλή προσοχή. Ο ίδιος καταπληγώνεται, δακρύζει, οδύρεται.

Ε.Π.Ε. 23,98

όχι από το Χριστό

Όπως θέλουμε εμείς τα δικά μας να μη βγαίνουν στη φόρα, έτσι και ακόμα περισσότερο ο Θεός δεν θέλει να διαπομπεύεται ο αμαρτωλός. Γι΄ αυτό για θεραπεία σε όλους τους ανθρώπους πρόσφερε την παραίνεσι και τη συμβουλή κατ’ ιδίαν. Δεν μας διασύρει για τα αμαρτήματά μας, εκτός αν διαπιστώση, ότι είμαστε αναίσθητοι και τα προβάλλουμε. Ε.Π.Ε.;;;;

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 45-46)

Του Α β β ά Ιωάννη,
οπού έμενε σε Κοινόβιο
Ήταν ένας αδελφός  οπού ζούσε σε Κοινόβιο, πολύ αφωσιωμένος στην άσκηση. Ακούοντας δε κάποιοι αδελφοί, σε Σκήτη, γι’ αυτόν, ήλθαν να τον δουν. Και εισήλθαν στον τόπο οπού εκείνος εργαζόταν. Και αφού τους ασπάσθηκε γύρισε και συνέχισε την εργασία του. Βλέποντας οι αδελφοί τότε τι έκαμε, του λέγουν: «Ιωάννη, ποιος σου έβαλε το σχήμα; Ή ποιος σε έκαμε μοναχό και δεν σε δίδαξε ότι πρέπει να παίρνης από τους αδελφούς το πανώρασο και να τους λες: ευχηθήτε ή καθίστε;». Και τους αποκρίνεται: «Ο Ιωάννης ο αμαρτωλός δεν ευκαιρεί για τέτοια».
Του Αββά Ισιδώρου της Σκήτης
α΄. Έλεγαν για τον Αββά Ισίδωρο, τον πρεσβύτερο της Σκήτης, ότι, αν είχε τινάς αδελφό αντίλογο και ασθενή ή ολίγωρο ή υβριστή και ήθελε να τον αποδιώξη, έλεγε: «Ας μου τον φέρετε έμενα». Και τον έπαιρνε κοντά του και με τη μακροθυμία του τον έσωζε.
β΄. Ένας αδελφός τον ρώτησε, λέγοντας: «Γιατί οι δαίμονες σε φοβούνται τόσο πολύ;». Του άπαντα ο γέρων: «Γιατί, αφ’ ότου έγινα μοναχός, προσπαθώ να μη αφήνω την οργή να ανεβή στα χείλη μου».
γ΄. Έλεγε πάλι, ότι είχε σαράντα χρόνια, οπού, ενώ αισθανόταν την κατά διάνοιαν αμαρτία, ποτέ δεν είχε συγκατατεθή ούτε σε επιθυμία ούτε σε θυμό.
δ'. Είπε πάλι: «Εγώ, όταν ήμουν νεώτερος και έμενα στο κελλί μου, μέτρο συνάξεως δεν είχα. Η νύχτα και η μέρα μου ήταν σύναξη».
ε'. Είπε ο Αββάς Ποιμήν για τον Αββά Ισίδωρο, ότι έπλεκε δεμάτι ζεμπιλιών κάθε νύχτα. Και τον παρακαλούσαν οι αδελφοί, λέγοντας: «Ανάπαυσε τον εαυτό σου λίγο, γιατί πλέον γήρασες». Και τους έλεγε: «Αν έκαιαν τον Ισίδωρο και τη στάχτη του στον άνεμο σκόρπιζαν, ούτε και τότε δεν θα είχα τίποτε στο ενεργητικό μου, γιατί ο Υιός του Θεού ήλθε εδώ για μας».
στ'. Ο ίδιος είπε για τον Αββά Ισίδωρο, ότι του έλεγαν οι λογισμοί: «Είσαι μεγάλος άνθρωπος». Και τους αποκρινόταν: «Μήπως είμαι ίσος με τον Αββά Αντώνιο; Ή έφτασα καθόλου τα μέτρα του Αββά Παμβώ και των λοιπών πατέρων, οπού ευαρέστησαν στον Θεό;». Και αυτά παρεισάγοντας, εύρισκε ειρήνη. Και όταν οι νοητοί εχθροί πήγαιναν να τον κάμουν να λιγοψυχήση, ότι δήθεν υστέρα από όλα αυτά επρόκειτο να καταλήξη στην κόλαση, τους έλεγε ο ίδιος: «Και στην κόλαση να βρεθώ, πάλι από κάτω μου θα σας έχω».
ζ΄. Είπε ο Αββάς Ισίδωρος: «Πήγα κάποτε στην αγορά να πουλήσω κάτι αντικείμενα. Και βλέποντας την οργή να με πλησιάζη, παράτησα τα αντικείμενα εκείνα και έφυγα».
η'. Πήγε κάποτε ο Αββάς Ισίδωρος στον Αββά Θεόφιλο, τον Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας. Και σαν γύρισε στη Σκήτη, τον ρώτησαν οι αδελφοί: «Πώς είναι η πόλη;». Και εκείνος τους αποκρίθηκε: «Σας βεβαιώνω, αδελφοί, εγώ πρόσωπο ανθρώπου δεν είδα, παρά μονάχα του Αρχιεπισκόπου». Εκείνοι δε, ακούοντάς τον, ταράχθηκαν και είπαν: «Τους κατάπιε η γη, Αββά;». Και αυτός είπε: «Όχι, δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Αλλά δεν με νίκησε ο λογισμός να δω κάποιον». Και εκείνοι, ακούοντας, θαύμασαν και στηρίχτηκαν, για να φυλάγωνται και να μη σηκώνουν ψηλά τα μάτια τους.
δ'. Ο ίδιος Αββάς Ισίδωρος είπε: «Η σύνεση των αγίων αυτή είναι, να έχουν επίγνωση του θείου θελήματος. Γιατί όλα τα κατορθώνει ο άνθρωπος στην υπακοή της αλητείας, όντας πλασμένος κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Και από όλα τα πνεύματα φοβερώτερο είναι το να ακολουθή τινάς την καρδιά του, ήγουν τον δικό του λογισμό και όχι τον νόμο του Θεού. Και ύστερα πέφτει σε πένθος, επειδή δεν γνώρισε το μυστήριο ούτε βρήκε την οδό των αγίων για να εργάζεται σ’ αυτή. Τώρα λοιπόν, καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω, γιατί η σωτηρία είναι στον καιρό της θλίψεως. Το λέγει και η η γραφή: Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

λστ'. Είπε κάποιος από τους πατέρες γι’ αυτόν: «Ποιός είναι ο Ιωάννης, οπού, με την ταπείνωση του, κρέμασε όλη τη Σκήτη στο μικρό του δάχτυλο;».
λζ'. Ρώτησε ένας από τους πατέρες τον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό, τί είναι ο μοναχός. Και εκείνος είπε: «Κόπος. Γιατί ο μοναχός σε κάθε έργο κοπιάζει. Έτσι είναι ο μοναχός».
λη΄. Είπε ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός, ότι ένας πνευματικός γέρων έγινε έγκλειστος και έβγαλε μεγάλο όνομα στην πόλη και είχε δόξα πολλή. Και τον ειδοποίησαν: «Κάποιος από τους αγίους βρίσκεται στα στερνά του. Πήγαινε να τον ασπαστής, πριν κοιμηθή». Και συλλογίστηκε μέσα του: «Αν βγω τη μέρα, θα τρέξουν γύρω μου οι άνθρωποι και θα μου  κάμουν πολλή δόξα και θα χάσω την ειρήνη μου. Θα ξεκινήσω λοιπόν το βράδι, με το σκοτάδι ξεφεύγοντάς τους όλους». Βγήκε λοιπόν, σαν έπεσε το βράδι, από το κελλί του, επειδή ήθελε να μη τον πάρη είδηση κανείς. Αλλά να, από τον Θεό στέλνονται κάτω δυο Άγγελοι με φανούς, κάνοντας του φως. Έτσι όλη η πόλη πρόστρεξε, βλέποντας τη δόξα του. Και όσο νόμιζε ότι απέφευγε τη δόξα, τόσο πιο πολύ δοξάσθηκε. Σ’ αυτό το γεγονός εκπληρώθηκε το γραμμένο: «Πάς ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται».
λθ΄. Έλεγε ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός: «Δεν γίνεται να χτίση τινάς σπίτι αρχίζοντας από τα επάνω και καταλήγοντας στα κάτω. Θα αρχίση από τα θεμέλια και θα συνέχιση προς τα άνω». Του λέγουν: «Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια;». Τους αποκρίνεται: «Τα θεμέλια είναι ο πλησίον, το πως θα τον κερδίσης. Και ωφελείσαι πρώτος. Γιατί σ’ αυτόν κρέμονται όλες οι εντολές του Χρίστου».
μ'. Έλεγαν για τον Αββά Ιωάννη, ότι κάποιας κόρης τελεύτησαν οι γονείς και απόμεινε ορφανή. Το δε όνομά της ήταν Παϊσία. Σκέφθηκε λοιπόν να μεταβάλη το σπίτι της σε ξενοδοχείο, για να εξυπηρετή τους πατέρες της Σκήτης. Εργαζόταν αρκετό καιρό σαν ξενοδόχος, εξυπηρετώντας τους πατέρες. Μετά δε από καιρό, αφού εξαντλήθηκε το βιός της, άρχισε να στερήται. Τότε την πλησίασαν άνθρωποι διεστραμμένοι και την έβγαλαν από τον αγαθό της σκοπό. Έτσι, άρχισε να κάνη κακή ζωή και κατέληξε στην ακολασία. Το άκουσαν οι πατέρες και πολύ λυπήθηκαν. Φώναξαν λοιπόν τον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό και του είπαν: «Ακούσαμε για την αδελφή εκείνη ότι πήρε τον κακό δρόμο. Όταν μπορούσε, μας έδειξε την αγάπη της. Τώρα και εμείς ας της δείξουμε αγάπη και ας τη βοηθήσουμε. Κάμε λοιπόν τον κόπο και πήγαινε σ’ αυτήν και, με τη σοφία οπού σου έδωσε ο Θεός, λύσε το πρόβλημά της». Πήγε, έτσι, ο Αββάς Ιωάννης να τη βρή και λέγει στο γραΐδιο οπού έκανε χρέη θυρωρού: «Ανάγγειλέ με στην κυρά σου». Αλλά εκείνη τον απέπεμψε, λέγοντας: «Σεις από την αρχή της φάγατε όλα όσα είχε και δεν είχε. Και να, είναι φτωχή». Της λέγει ο Αββάς Ιωάννης: «Μα πρόκειται να της κάμω μεγάλο καλό». Τα δε παιδιά της, χαμογελώντας, του λέγουν: «Τι έχεις λοιπόν να της προσφέρης και θέλεις να τη δής;». Και εκείνος αποκρίθηκε, λέγοντας: «Από που ξέρετε τί έχω να της δώσω;». Ανέβηκε το γραΐδιο και της ανέφερε τα σχετικά μ’ αυτόν. Και της λέγει η νέα γυναίκα: «Αυτοί οι μοναχοί πάντοτε πηγαινοέρχονται πλάι στην Ερυθρά Θάλασσα και βρίσκουν μαργαριτάρια». Και αφού στολίστηκε, λέγει: «Κάμε μου τη χάρη να μου τον φέρης επάνω». Όταν λοιπόν ανέβηκε εκείνος, αυτή πρόλαβε και κάθισε στο κλινάρι. Ήλθε ο Αββάς Ιωάννης και κάθισε κοντά της. Κοιτάζοντάς τη δε στο πρόσωπό, της λέγει:
«Τί σου έφταιξε ο Χριστός και κατάντησες έτσι;». Ακούοντάς τον δε, πάγωσε ολόκληρη. Σκύβει τότε το κεφάλι ο Ιωάννης και άρχισε να κλαίη πικρά. Του λέγει: «Αββά, γιατί κλαίς;». Και σηκώνοντας για μια στιγμή το κεφάλι, πάλι έσκυψε κλαίοντας και της λέγει: «Βλέπω ότι ο σατανάς παίζει στην όψη σου και να μη κλάψω;». Και σαν τον άκουσε, του λέγει: «Υπάρχει μετάνοια, Αββά;». Της αποκρίνεται: «Ναι». Του λέγει: «Πάρε με όπου θέλεις». Της λέγει: «Πάμε». Και σηκώθηκε και τον ακολούθησε. Πρόσεξε δε ο Αββάς Ιωάννης ότι τίποτε δεν κανόνισε ούτε είπε για το σπίτι της. Και θαύμασε. Όταν λοιπόν έφτασαν στην έρημο, έγινε βράδι. Και αφού έφτιαξε με την άμμο μικρό προσκεφάλι για χάρη της και το σφράγισε με το σχήμα του Σταυρού, της λέγει: «Κοιμήσου εδώ». Το ίδιο δε έκαμε και για τον εαυτό του λίγο παρά πέρα και αφού τελείωσε τις προσευχές του, πλάγιασε. Γύρω δε στα μεσάνυχτα, βλέπει, ξυπνώντας, ένα δρόμο φωτεινό να ξεκινά από τον ουρανό και να καταλήγη στη γυναίκα εκείνη. Και είδε τους Αγγέλους του Θεού να μεταφέρουν ψηλά την ψυχή της. Σηκώνεται, λοιπόν, πηγαίνει κοντά της και τη σκουντά με το πόδι. Μόλις δε αντιλήφθηκε ότι πέθανε, έπεσε με το πρόσωπο στη γη και δεόταν στον Θεό. Και άκουσε ότι η λιγόωρη μετάνοιά της έγινε δεκτή πιο καλά από ό,τι η μετάνοια άλλων, οπού διαρκεί πολύ καιρό, αλλά δεν έχει τόση φλόγα.

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

Η τροφή των ερημιτών

Κατά το 524 ο όσιος Κυριακός ο Αναχωρητής αναχώρησε από τη μονή του Μ. Ευθυμίου και πήγε σ’ έναν πανέρημο τόπο με τη συνοδεία ενός υποτακτικού του.

Εκεί, επειδή δεν φύτρωναν τα μελάγρια, τα οποία αποτελούσαν την τροφή των ερημιτών, ο όσιος παρακάλεσε τον Θεό, για την ανάγκη του σώματος, να τους βοηθήση ώστε να τρέφωνται από τις σκίλλες - πικρότατα βότανα - που αφθονούσαν εκεί. Και πιστεύοντας ότι αυτός που δημιούργησε τα πάντα, έχει και τη δύναμι να μεταβάλη το πικρό σε γλυκό λέει στο μαθητή του:

- Πήγαινε, παιδί μου, μάζεψε σκίλλες και βράσε τες καλά. Και ας είναι ευλογημένο το όνομα του Θεού, που έχουμε τη δυνατότητα να ευφρανθούμε μ’ αυτά!

Πραγματικά ο μαθητής μάζεψε σκίλλες, τις έβρασε καλά και τις παρέθεσε στην τράπεζα με αλάτι. Οι σκίλλες γλυκάθηκαν αμέσως! Έτσι έζησαν εκεί επί τέσσερα χρόνια τρώγοντας από αυτές.

(Βίοι οσίων Ιωάννου,…)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 123-124)

1,15 «ος έστιν εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως».

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι «εικών του Θεού του αοράτου». Ιδού γιατί το αίμα του είναι τόσο πολύτιμο, τόσο πανάξιο. Είναι το αίμα Αυτού του ιδίου του Θεού, ο οποίος «κατέστη» άνθρωπος και έδωσε στον άνθρωπο, όλη του την Θεότητα, όλες του τις ένθεες άξιες και δυνάμεις, συνενώνοντάς τες ασύγχυτα, αχώριστα, αδιαίρετα και για πάντα με την ανθρώπινη φύση.

Σε Αυτόν βλέπουμε την εικόνα του Θεού του αοράτου, την εικόνα του Ίδιου του Θεού. Όσο η ανθρώπινη «δράση» μπορεί να δει τον Θεό. Και το ότι παρατηρεί (ο θάνατος) Αυτόν, σαν τέλειο Θεό και αναμάρτητο άνθρωπο, αυτό οπωσδήποτε για τον ίδιο τον θάνατο είναι θάνατος.

Ιδού λοιπόν η αδυναμία του θανάτου να τον κρατήσει στο βασίλειό του και για χάρη τούτου και τις ανθρώπινες ψυχές, ένεκα των οποίων Αυτός ο Χριστός ήρθε στον γήινο κόσμο μας.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι ο θάνατος χάρηκε απεριόριστα, όταν οι άνθρωποι παρέδωσαν σε αυτόν τον Ιησού χριστό, «τον Δίκαιο», τον Οποίο κανένας ποτέ δεν μπορούσε να τον κατηγορήσει για αμαρτία. (Ιω. 8,46. Ιω. 3,5. Α' Πέτρ. 2,22).

Και όταν Αυτός κατέβηκε στο βασίλειο του θανάτου, στον άδη και αυτός τον κοίταξε και είδε ότι ήταν ο τέλειος, ο Αληθινός Θεός και ο τέλειος Άνθρωπος, ο Αναμάρτητος, ολόκληρος αυτός παραδόθηκε και από τις δυνάμεις του διαλύθηκε, θανατώθηκε και δεν μπορούσε πλέον να κρατήσει στο βασίλειό του ούτε Αυτόν, ούτε τις ανθρώπινες ψυχές, ένεκα των οποίων ήρθε ανάμεσά μας. (Πραξ. Απ. 2,24).

«Πρωτότοκος πάσης κτίσεως». Κάθε δημιούργημα έχει την αρχή του στον χρόνο και αρχίζει με τον χρόνο, ο Κύριος Χριστός όμως δεν έχει καιρική, χρονική αρχή. Αυτός είναι γεννημένος από τον Θεό πριν από όλους τους αιώνες, πριν από όλους τους καιρούς! Άναρχα γεννημένος στην αιωνιότητα, γι’ αυτό και είναι Αιώνιος όπως είναι και ο Πατέρας, ο Οποίος και τον εγέννησε. Ο Πατέρας, είναι Αιώνιος Πατέρας, όπως είναι και ο Υιός Αιώνιος. Δεν υπήρχε στιγμή στην αιωνιότητα που ο Πατέρας να ήταν χωρίς Υιό. Αν υπήρχε τέτοια στιγμή και ο Υιός ήταν επόμενος, κατά την Θεότητα, από τον Πατέρα, τότε δεν θα υπήρχε Αγία Τριάδα: Θεός Πατέρας, Θεός Υιός, Θεός Άγιο Πνεύμα.

Αυτό σημαίνει: δεν θα υπήρχε αληθινός Θεός και Κύριος. Είναι ειπωμένο: «πρωτότοκος πάσης κτίσεως», για να μη μπερδευτεί ο Κύριος Χριστός σαν Παντοδύναμος Δημιουργός με τα δημιουργήματα. Παντοδύναμος Δημιουργός; Ναι, άπειρες φορές ναι.

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 33-34)