" Να κάνεις προσευχή για τα παιδιά "
Τι σας είπε ο Γέροντας για τα παιδιά ;
- Να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας με αγάπη και καλοσύνη και να κάνουμε προσευχή στο Θεό. Επειδή ήταν αγόρια και μόνοι στην Αθήνα, πάντα είχαμε προβλήματα μαζί τους, μικροπροβλήματα θα έλεγα.
- Πόσα παιδιά έχετε ;
- Τρεις γιους.
Πήγαιναν και τους έλεγα : " Γέροντα, έχουμε προβλήματα με τα παιδιά ". " Θα λυθούνε ", μου έλεγε : " Θα ρθει η ώρα που θα λυθούνε • εσύ να κάνεις προσευχή και ο Θεός θα μιλήσει στην ψυχή τους και θα δεις πως όλοι θα γίνουνε πολύ καλοί ".
- Τί είδους προσευχή σου έλεγε να κάνεις ;
- Μου έλεγε : " Να κάνεις προσευχή ".
Τον ρώτησα : " Τί να λέω ; " Και μου είπε :
" Δικά σου λόγια, ό,τι θέλεις. Θα του πεις αυτά που νομίζεις με δικά σου λόγια και Εκείνος ξέρει. Δεν θέλει να του πεις ειδικά ".
Άλλη φορά πάλι που πήγα, μου είπε :
" Προσευχή θα κάνουμε τώρα " .
Ρώτησα : " Τί να πω Γέροντα ; Κύριε Ιησού Χριστέ… ; " - " Ναι, αυτό, αυτό • τώρα γονάτισε
κάτω και θα λέω εγώ και θα λες και συ… " Και την λέγαμε και οι δύο από μέσα μας.
Μέναμε εκεί κάμποση ώρα γονατιστοί και περίμενα να μου πει " εντάξει, φθάνει " και μου 'λεγε " εντάξει, τώρα πήγαινε κι άλλη φορά
πάλι ".
- Όταν έκανες προσευχή με τον Γέροντα, Ξένια, ένιωθες κάτι το ξεχωριστό, το ιδιαίτερο ;
- Ναι, πάντα. Πάντα πήγαινα με στενοχώρια και έφευγα χαρούμενη. Λες και δεν είχα προβλήματα.
[Γερ.90]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.302-303)

" Τα παιδιά δε θέλουν καταπίεση "
Σε μία μητέρα, που τον ρώτησε, αν είναι προτιμότερο να πάρει τα παιδιά της και να εγκατασταθεί στο Λονδίνο, είπε : " Μην αγοράσεις σπίτι στο Λονδίνο, μην πας εκεί. Δεν έχεις την εργασία σου εκεί. Το κλίμα είναι υγρό, οι άνθρωποι ξένοι, ψυχροί, ετερόδοξοι. Τα παιδιά σου θα είναι λυπημένα εκεί. Είναι καλύτερα να μείνουν εδώ, που οι άνθρωποι είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, Έλληνες. Το κλίμα εδώ είναι καλό και θα το χαρούν τα παιδιά. Τα παιδιά δε θέλουν καταπίεση. Όταν κάνουν αταξίες, σαν μητέρα λάβε τα μέτρα σου, αλλά μην τα πιέζεις. Καλά κάνεις, που τους διαβάζεις την Αγία Γραφή κάθε μέρα. Αν ένα σου παιδί αντιδρά, άφησέ το, πάρε τα άλλα, πήγαινε σ' άλλο δωμάτιο και συνέχισε το διάβασμα. Όταν πηγαίνεις στην Εκκλησία και τα παιδιά σου δε θέλουν να σε ακολουθήσουν, μην τα εξαναγκάζεις, αλλά και μην αδιαφορήσεις γι' αυτά. Να, πες τους : Εγώ, παιδιά, φεύγω για την Εκκλησία. Όποιος θέλει μπορεί να έρθει μαζί μου, τώρα ή αργότερα. Αυτά τα λόγια να τους πεις και να κάνεις πολλή προσευχή για τα παιδιά. Με την προσευχή σου θα τους μιλήσει ο Θεός ".
[Γ 303π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.308)

Η θεία κοινωνία και το δαιμόνιο
Φρίκη τρόμος και πανικός κυριεύουν τα δαιμόνια, όταν βρεθούν μπροστά στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, τη θεία Κοινωνία. Γι’ αυτό πάντοτε οι δαιμονισμένοι σπαράζουν και χτυπιούνται ελεεινά, όταν πλησιάσουν στα τίμια Δώρα, πράγμα που δεν συμβαίνει πριν από τον καθαγιασμό και τη μεταβολή Τους. Είναι και τούτο μια συνεχής και περίτρανη απόδειξη, ότι η θεία Κοινωνία είναι πράγματι Σώμα και Αίμα Χριστού.
Στο βίο του αγίου Ευτυχίου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ( 6ος αι.), υπάρχει ένα σχετικό περιστατικό.
Στην περιοχή της Αμάσειας, όπου είχε για ένα διάστημα εξοριστεί, βρισκόταν ένα γυναικείο μοναστήρι, που λεγόταν « της Φλαβίας». Μερικές λοιπόν από τις μοναχές έφεραν στον άγιο ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, που είχε κυριευθεί από δαιμόνιο, και δεν πλησίαζε καν τη θεία Κοινωνία. Όταν το πήγαιναν να κοινωνήσει, φώναζε, χτυπιόταν, κλωτσούσε και αποστρεφόταν με αηδία τα άχραντα Μυστήρια.
Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή. Ο άγιος θα λειτουργούσε και θα κοινωνούσε τους πιστούς. Είπε λοιπόν να φέρουν και το κοριτσάκι. Πράγματι, το έφεραν και με πολλή βία το ανάγκασαν να δεχτεί στο στόμα του τη θεία Κοινωνία. Αμέσως όμως έβγαλε μιάν άγρια κραυγή και Την έφτυσε χάμω!
Έφριξαν όλοι. Άφησαν το έξαλλο κορίτσι να φύγει, ενώ ο άγιος μάζεψε με το στόμα του από το έδαφος το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Παρήγγειλε, ωστόσο, να του ξαναφέρουν το δαιμονισμένο πλάσμα την άλλη μέρα.
Όταν ήρθε, ο άγιος προσευχήθηκε και έχρισε όλα του τα μέλη με άγιο έλαιο. Ύστερα δοκίμασε να το μεταλάβει πάλι. Το κορίτσι, αφού αναστέναξε βαθιά, κοινώνησε άφοβα και ήρεμα. Μόλις κατάπιε τη θεία Κοινωνία άφησε μιάν άγρια κραυγή, και αμέσως το πονηρό πνεύμα βγήκε από το στόμα του.
Από τη στιγμή εκείνη το κοριτσάκι θεραπεύθηκε οριστικά, και όλοι δόξαζαν τον Κύριο για τη δύναμη και τη φιλανθρωπία Του.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ. 137-138)

Το μολυσμένο νάμα
Υπήρχε μια γυναίκα που ζούσε ζωή μαρτυρική, γιατί ο σύζυγός της, που ήταν μάλιστα και ιερέας, καθημερινά την έδερνε και την έβριζε. Ζητούσε λοιπόν να βρει ευκαιρία για να τον χωρίσει.
Η πρεσβυτέρα φανέρωσε τον πόνο της σε κάποια φίλη της, κι εκείνη, πονηρή και αθεόφοβη, της έδωσε την ακόλουθη σατανική συμβουλή:
-Αν θέλεις να πετύχεις το σκοπό σου, δώσε του να πιεί μολυσμένο αίμα ανακατωμένο με κρασί. Μόλις το πιεί θα τρελλαθεί, κι η τρέλλα του θα είναι μιά θαυμάσια δικαιολογία για να τον χωρίσεις.
Πείστηκε λοιπόν η παπαδιά κι ετοίμασε το φρικτό εκείνο κατασκεύασμα. Κατά λάθος όμως το έβαλε στο μπουκάλι, όπου συνήθιζε ο παπάς να βάζει το κρασί για τη θεία ευχαριστία.
Έτσι, μια μέρα που ο σύζυγός της θέλησε να λειτουργήσει, πήρε το μπουκάλι με το μολυσμένο νάμα και τέλεσε μ’ αυτό τη θεία λειτουργία. Πού να φανταστεί το σατανικό σχέδιο της πρεσβυτέρας του!
Και να το θαύμα! Το μολυσμένο μίγμα με την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος έγινε Αίμα Χριστού. Κι όσοι μετέλαβαν – πρώτος ο ίδιος ο ιερέας – όχι μόνο δεν τρελλάθηκαν, αλλά το δέχτηκαν « εις κάθαρσιν και αγιασμόν ψυχής και σώματος ».
Όταν αργότερα η πρεσβυτέρα, αναζήτησε το μπουκάλι και δεν το βρήκε, κατάλαβε τί είχε γίνει και συγκλονίστηκε. Φεύγει γρήγορα και πηγαίνει στον πνευματικό. Εκεί εξομολογείται με θρήνο και οδύνη το αμάρτημα της, πιστεύοντας πως μολύνθηκαν όχι μόνο ο παπάς και οι πιστοί, αλλά και τα τίμια Δώρα. Ο πνευματικός όμως αποκρίθηκε:
-Μάθε γυναίκα πως ούτε τα άγια Δώρα ούτε όσοι μετέλαβαν μολύνθηκαν. Αντίθετα, με την κάθοδο του αγίου Πνεύματος αγιάστηκαν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως εσύ δεν αμάρτησες. Κι αν θέλεις να μ’ακούσεις , αφήστε τον κόσμο, κι εσύ κι ο ιερέας σύζυγος σου, και πηγαίνετε να γίνετε μοναχοί! Πιστεύω πως τώρα πια αυτό είναι το συμφέρον της ψυχής σας.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.139-140)

Η φυματίωσις του λάρυγγος
Ο π. Ιωάννης της Κρονστάνδης θεράπευε πολλούς με την χάρι της θείας κοινωνίας.
Σε μια περίπτωσι βαρειάς ασθενείας ο καθηγητής Σιμανόφσκυ διέγνωσε φυματίωσι του λάρυγγος. Πληγές κάλυψαν τον λάρυγγα του αρρώστου και η φωνή του χάθηκε. Ο καθηγητής δήλωσε ότι ο ασθενής έχει ζωή μόλις δέκα ημερών.
Οι συγγενείς έστειλαν αμέσως τηλεγράφημα στον π. Ιωάννη. Σε πέντε μέρες έφθασε.
-Γιατί δεν με ειδοποιήσατε ότι είναι τόσο βαρειά ο άρρωστος; Θα έφερνα μαζί μου τη θεία κοινωνία, αν το ήξερα.
Ο ασθενής, καθώς ψυχορραγούσε, κοίταζε ικετευτικά τον μπάτουσκα. Εκείνος, αφού βυθίσθηκε για λίγο στον εαυτό του, γύρισε προς το μέρος του και τον ρώτησε:
-Πιστεύεις ότι εγώ με τη δύναμι του Θεού μπορώ να σε βοηθήσω;
Ο άρρωστος έκανε καταφατικό νεύμα με το κεφάλι. Ο π. Ιωάννης είπε να του ανοίξουν το στόμα και φύσηξε σταυροειδώς τρεις φορές. Μετά χτύπησε δυνατά με το χέρι το μικρό τραπεζάκι, πάνω στο οποίο υπήρχαν διάφορα απολυμαντικά του στόματος και υλικά καυτηριάσεων. Το τραπεζάκι αναποδογύρισε και τα μπουκαλάκια έσπασαν.
-Πετάξτε τα όλα αυτά, είπε απότομα. Σε τίποτα δεν χρειάζονται. Έλα στην Κρονστάνδη να σε κοινωνήσω με τα Άχραντα Μυστήρια. Θα σε περιμένω…
Το βράδυ ήρθε ο καθηγητής Σιμανόφσκυ και ο δόκτωρ Όκουνεφ, ειδικός στις λαρυγγολογικές παθήσεις. Τους πληροφόρησαν ότι την επομένη θα ξεκινούσαν για την Κρονστάνδη. Ο Σιμανόφσκυ δήλωσε ότι ο άρρωστος θα πεθάνη στον δρόμο! Εκείνος όμως είχε εμπιστοσύνη στον μπάτουσκα και πήγε να τον συναντήση.
Έμεινε δύο μέρες στην Κροστάνδη και κοινώνησε από τα χέρια του. Όταν επέστρεψε στο σπίτι, ο καθηγητής δοκίμασε έκπληξι: Όλες οι πληγές είχαν κλείσει και μόνο η φωνή παρέμενε αδύνατη. Ο Σιμανόφσκυ ενώπιον όλων ωμολόγησε:
-Αυτό είναι κάτι το πρωτοφανές! Είναι ένα ολοφάνερο θαύμα!
Ο ετοιμοθάνατος έζησε ακόμη εικοσιπέντε χρόνια.
( Ιωάννης της Κροστάνδης)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄,σελ.173-175)

Η μόλυνσις του αίματος
Το 1884 η πριγκίπισσα Ζ. Ν. Γιουσούποβα έπαθε μόλυνσι αίματος μετά από έναν πρόωρο τοκετό. Την νοσήλευε ο καθηγητής Σ. Π. Μπότκιν. Σε μια από τις νύχτες που περνούσε άυπνη, επέμενε να κυριαρχή στην μνήμη της η μορφή του π. Ιωάννου της Κρονστάνδης. Το πρωί εξέφρασε την επιθυμία να τον δη. Ο πατέρας της είπε:
-Κι εγώ όλη νύχτα έβλεπα στον ύπνο μου τον π. Ιωάννη και θέλω να τον προσκαλέσω να έρθη εδώ να προσευχηθή…
Όταν ο μπάτουσκα έβαλε το χέρι στο κεφάλι της, η πριγκίπισσα ένιωσε αμέσως ένα ασυνήθιστο ελάφρωμα. Εκείνος τότε γονάτισε μπροστά σε μια εικόνα και άρχισε να προσεύχεται… Φεύγοντας δήλωσε « Δεν θα πεθάνη», παρ’ όλο που οι γιατροί δεν είχαν καμμιά ελπίδα να ζήση. Στην έξοδο ο π. Ιωάννης συναντήθηκε με τον καθηγητή, ο οποίος του είπε « Βοηθήστε μας», πράγμα που κατάπληξε όλους.
Η πρώτη επίσκεψις προκάλεσε ανακούφισι, δεν επηρέασε όμως την πορεία της ασθενείας. Στην δεύτερη επίσκεψι προσπάθησε να πείση την ασθενή να μεταλάβη. Την πλησίασε και της είπε:
-Η ζωή μας και ο θάνατος μας είναι υπόθεσις του Θεού. Εμείς όμως πρέπει να προετοιμαστούμε για μια νέα ζωή με την μετάληψι των Αχράντων Μυστηρίων.
Η πριγκίπισσα απήντησε ότι ετοιμαζόταν να κοινωνήση το Πάσχα. Τότε άρχισε πιο επίμονα να προσπαθή να την πείση πως δεν πρέπει ν’ αναβάλη, αν και το Πάσχα ήταν κοντά. Της δήλωσε μάλιστα πως ήταν έτοιμος να πάη αμέσως για να φέρη τα Τίμια Δώρα…
Η άρρωστη, αφού κοινώνησε με συναίσθησι και χαρά, κοιμήθηκε επί έξι ώρες. Όταν ξύπνησε ήταν εντελώς υγιής!
Ο καθηγητής Μπότκιν, βλέποντας τέτοια καταπληκτική αλλαγή, παρέμεινε πολλή ώρα σιωπηλός… Δύο δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο του.
-Δεν κατωρθώσαμε εμείς οι άνθρωποι την θεραπεία αυτή, ψιθύρισε.
Η πριγκίπισσα σε μία εβδομάδα σηκώθηκε και περπάτησε χωρίς την βοήθεια άλλων. Επί πολλές δεκαετηρίδες μετά παρέμειναν ανεξίτηλα στην μνήμη της τα βιώματα που τότε δοκίμασε. Άφησαν βαθειά ίχνη στην ψυχή της.
( Ιωάννης της Κρονστάνδης)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 175-176)

«Μακάριοι όσοι νιώθουν την πνευματική τους φτώχεια, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 5:3)

    Μια εφημερίδα είχε τίτλο σ’ ένα άρθρο-έρευνα: «Με ποια κριτήρια μετράς έναν άνθρωπο;». Μερικά από τα κριτήρια ήταν: Η ικανότητα του να κερδίζει και να χρησιμοποιεί τα χρήματα. Η αξία και η χρονολογία του αυτοκινήτου του. Πόσα μαλλιά έχει. Η δύναμη και το σωματικό του ύψος. Η δουλειά που έχει και πόσο επιτυχημένος είναι. Ποια σπορ αγαπά. Σε πόσα σωματεία μετέχει. Η δυναμικότητα και η αξιοπιστία του.
    Πολύ ρηχά και επιφανειακά είναι τα κριτήρια με τα οποία μετράμε τους ανθρώπους. Τα κριτήρια όμως που χρησιμοποιεί ο Χριστός για να αξιολογήσει τον άνθρωπο βρίσκονται σε χτυπητή αντίθεση. Προσέξτε μερικές από τις αξίες και τα μέτρα του Κύριου μας: «Μακάριοι οι φτωχοί στο πνεύμα… οι ελεήμονες… οι καθαροί στην καρδιά… οι ειρηνοποιοί… οι διωκόμενοι για τη δικαιοσύνη…». Άραγε, εμείς πώς βλέπουμε και με τι μέτρα αξιολογούμε τους άλλους αλλά και τους εαυτούς μας;
    Κύριε, κάνε με να αξιολογώ τη ζωή μου, όχι με βάση του τι σκέπτεται και λέει ο κόσμος αλλά τι Εσύ λες στο Λόγο Σου.
(Γ.Σ.Κ.)

«…Μη φοβάσαι, γιατί εγώ σε λύτρωσα… Είσαι πολύτιμος στα μάτια μου, έχεις για μένα αξία και σ’ αγαπώ…» (Ησαΐας 43:1,4)

    «Γεννήθηκα με μια ουλή στο χείλος μου κι όταν άρχισα να πηγαίνω στο σχολείο τα παιδιά στην τάξη μου μ’ έκαναν να καταλάβω πως φαινόμουν διαφορετική από τους άλλους, ένα κορίτσι με παραμορφωμένα χείλη, με στραβή μύτη, με άσχημα δόντια και παράξενη φωνή. Όταν οι συμμαθητές μου με ρωτούσαν τι μου συνέβη τους έλεγα ότι είχα πέσει πάνω σ’ ένα κομμάτι γυαλί. Προτιμούσα να τους λέω πως είχα κάποιο ατύχημα, παρά ότι είχα γεννηθεί έτσι… Στη Δευτέρα Δημοτικού είχαμε μια πολύ αγαπητή δασκάλα. Ήταν κοντή και παχουλή, αλλά ακτινοβολούσε ευτυχία. Κάθε χρόνο η δασκάλα μας έκανε μια ακουστική εξέταση. Ήρθε και η σειρά μου. Έπρεπε να σταθούμε κοντά στην πόρτα και να κλείσουμε το ένα αυτί. Εκείνη ήταν καθισμένη στο γραφείο της και ψιθύριζε κάτι που έπρεπε να το επαναλάβουμε π.χ. «Ο ουρανός είναι γαλανός» ή κάτι άλλο. Περίμενα με ανησυχία ν’ ακούσω τι θα μου έλεγε: Ψιθύρισε λίγες λέξεις που ο Θεός είχε βάλει στο στόμα της και που άλλαξαν όλη τη ζωή μου. Είπε: «Πόσο θα επιθυμούσα να ήσουν κόρη μου!».
    Αυτά είναι τα λόγια που ψιθυρίζει ο Θεός στο αυτί του καθενός μας, τα ακούμε;
(Σ.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

179. Να θεωρής τον εαυτό σου χειρότερο και ευτελέστερο όλων των ανθρώπων, από την άποψι της ψυχικής σου καταστάσεως. Είναι ορθό και ευσεβές να περιφρονής τον εαυτό σου για τις αμαρτίες σου και να είσαι επιεικής προς τους άλλους. Να τους σέβεσαι και να τους αγαπάς, παρά τις αμαρτίες που τους βαραίνουν. Αυτό θέλει από σένα ο Κύριος, που μας έδωσε εντολή να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους, γιατί είναι κτισμένοι «κατ’ εικόνα» δική του, γιατί είναι μέλη του Ιησού Χριστού.

180. Ο Κύριος επέτρεψε να του πάρουν τα ενδύματα και να τον καθηλώσουν στον Σταυρό. Μ’ αυτό, μας δίδαξε να είμαστε άκακοι και όχι εκδικητικοί σε ό,τι κακό και άδικο μας προξενούν οι άνθρωποι.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 89-90)

177. Μην αφήνεις, Κύριε, να κάνω ούτε για μία στιγμή το θέλημα του εχθρού μου, του Διαβόλου. Αξίωνέ με, Κύριε, να υπακούω μονάχα εσένα, να ακολουθώ σταθερά και αποκλειστικά μόνο τον δικό σου δρόμο. «Δευ̃τε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν αὐτω̨̃ καὶ κλαύσωμεν ἐναντίον κυρίου του̃ ποιήσαντος ἡμα̃ς. Δουλεύσατε τω̨̃ κυρίω̨ ἐν φόβω̨ καὶ ἀγαλλια̃σθε αὐτω̨̃ ἐν τρόμω̨» (Ψαλμ. δ’ 6, β’ 11).

178. Όλοι οι Άγιοι στον ουρανό και όλοι οι αληθινοί χριστιανοί στη γη είναι «έν σώμά και έν πνεύμα» (Εφες. δ’ 4). Γι’ αυτόν τον λόγο, οι προσευχές των πιστών ακούονται τόσο εύκολα και γρήγορα στον ουρανό. Γι’ αυτό και τόση ελπίδα υπάρχει στην επίκλησι των Αγίων. Αλλά για να είμαστε βέβαιοι ότι οι προσευχές μας θα ακούωνται εύκολα και γρήγορα από τους Αγίους, πρέπει να έχουμε το ίδιο πνεύμα μαζί τους, το πνεύμα της πίστεως και της αγάπης προς τον Θεό και προς τον πλησίον, το πνεύμα των ευαγγελικών αρετών, που μας υψώνει από τα γήινα στα ουράνια.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 89)

«Αν κάποιος θέλει να υπηρετεί εμένα, εμένα ν’ ακολουθεί. Και όπου είμαι εγώ, εκεί θα είναι και ο υπηρέτης ο δικός μου…» (Ιωάν. 12:26).
«…Αυτοί είναι που ακολουθούν το Αρνί, όπου κι αν πάει» (Αποκ. 14:4)

    «Ω, Κύριε, εσύ είσαι η βελόνα κι εγώ η κλωστή…». Έτσι είπε στην προσευχή του μια βραδιά ένας ντόπιος σ’ έναν ιεραποστολικό σταθμό του Κογκό. Είχε επισκεφτεί το χριστιανικό σχολείο εκείνη τη μέρα και βλέποντας τα κορίτσια να ράβουν, είχε παρατηρήσει πως η κλωστή πάντοτε ακολουθούσε τη βελόνα. «Ακολουθήστε με» είπε ο Κύριος στους μαθητές Του. Πρέπει να είμαστε πάντοτε τόσο κοντά Του, τόσο αφοσιωμένοι σ’ Αυτόν, ώστε να Τον ακολουθούμε απόλυτα εξαρτημένοι απ’ Αυτόν, όπως η κλωστή τη βελόνα.
    Σωτήρα μου Χριστέ, Σ’ ευχαριστώ για την πρόσκλησή Σου να Σε ακολουθήσω και θέλω να το κάνω. Μόνο βοήθησέ με να Σε ακολουθώ πιστά, χωρίς ποτέ να παρεκκλίνω δεξιά ή αριστερά. Βοήθησέ με μόνο σε Σένα να βρίσκω την ικανοποίησή μου και τη χαρά μου. Στ’ όνομά Σου προσεύχομαι. Αμήν.

«Κύριε, σε ποιον να πάμε; Εσύ έχεις λόγια που προσφέρουν ζωή αιώνια» (Ιωάν. 6:68)

    Πάνω στην πλάκα του τάφου ενός Γάλλου πρίγκηπα είναι σκαλισμένα τα εξής: «Εδώ είναι θαμμένος ένας άνθρωπος με τις καλύτερες προθέσεις». Αλλά τα λόγια αυτά θα μπορούσαν να είναι το επιτύμβιο επίγραμμα πάρα πολλών άλλων που είχαν την καλή πρόθεση να σωθούν ερχόμενοι με μετάνοια στο Χριστό, τελικά όμως απέτυχαν να μεταβάλουν την πρόθεσή τους αυτή σε πράξη, να έρθουν δηλαδή στην πραγματικότητα στο Χριστό.
    Πολλές φορές μας αρέσει να ξεγελάμε τον εαυτό μας, πιστεύοντας πως τα ελατήρια μας είναι καλά και επομένως δεν είναι απαραίτητο να επακολουθήσουν και κάποια έργα. Η Αγ. Γραφή, όμως, μας λέει πως δε σωζόμαστε με τις προθέσεις μας, αλλά με την απόφασή μας, που πρέπει όσο γίνεται συντομότερα να πάρουμε και να έρθουμε στον Κύριο Ιησού Χριστό για σωτηρία. «Διαλέξτε σήμερα ποιόν θέλετε να λατρεύετε» προτρέπει ο Λόγος του Θεού (Ιησ. Ναυή 24:15)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)