πνευμάτων, χαρισμάτων

Ο απόστολος Παύλος θέτει τη διαφορά ανάμεσα στη μαντεία και την προφητεία. Γι’ αυτό και ανάμεσα στα χαρίσματα ήταν και εκείνο της διακρίσεως χαρισμάτων, ώστε να διακρίνουν και να ξέρουν, ποιος μιλάει από το καθαρό Πνεύμα το Άγιο και ποιος από το ακάθαρτο (το δαιμονικό).

Ε.Π.Ε. 18α,242

χάρισμα

Τι σημαίνει «να διακρίνης τα πνεύματα»; Το να ξέρης ποιος είναι ο πνευματικός και ποιος ο μη πνευματικός. Ποιος ο προφήτης και ποιος ο απατεώνας. Διότι τότε ήσαν πολλοί οι ψευδοπροφήτες, επειδή ο Διάβολος αγωνιζόταν να υποκαταστήση την αλήθεια με το ψέμα.

Ε.Π.Ε. 18α,258

καμμιά στο νόμο του Θεού

Ο νόμος του Κυρίου των πάντων δεν γνωρίζει και δεν αναγνωρίζει καμμιά διαφορά. Τους ευεργετεί όλους. Σε όλους δίνει τα ίδια αγαθά.

Ε.Π.Ε. 21,278

πνευμάτων

Επειδή και οι δυο προφήτευαν τα μέλλοντα, και ο Δαίμονας και το Πνεύμα το Άγιον, αλλ’ ο μεν ένας λέγοντας ψέματα, το δε Πνεύμα την αλήθεια, γι’ αυτό έδωσε ο Θεός και το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων.

Ε.Π.Ε. 21,278

κατορθωμάτων και αμαρτημάτων

Η Εκκλησία δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε κυρίους και υπηρέτες. Τον καθένα τον διακρίνει από τα πνευματικά του κατορθώματα κι από τα αμαρτήματά του. Αν, λοιπόν, είναι το σπίτι σου εκκλησία, να μη δυσανασχετήσης που θα συγκαταλέγεται μαζί σου και ένας δούλος.

Ε.Π.Ε. 24,150

όχι στην Εκκλησία

Στην εκκλησία δεν υπάρχει διάκρισις ανάμεσα σε δούλο και ελεύθερο, ανάμεσα σε ξένο και δικό μας, ανάμεσα σε γέρο και νέο, ανάμεσα σε σοφό και αγράμματο, ανάμεσα σε απλοϊκό και άρχοντα, ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα. Κάθε ηλικία, κάθε πρόσωπο, κάθε φύλο στην ίδια κολυμβήθρα του βαπτίσματος μπαίνουν, είτε βασιλιάς είτε φτωχός.

Ε.Π.Ε. 27,232

ίσοι όλοι στο θάνατο

Ας βγούμε στους τάφους και ας δούμε την ανθρώπινη ματαιότητα σκορπισμένη, οστά φαγωμένα, σώματα σάπια. Πες μου: Εκεί ποιος είναι ο βασιλιάς και ποιος ο απλός πολίτης; Ποιος ο ευγενής και ποιος ο δούλος; Ποιος ο σοφός και ποιος ο αγράμματος; Πού βρίσκεται η ομορφιά της νεότητας; Πού είναι η περίλαμπρη όψις; Πού τα μάτια τα όμορφα; Πού η ευθυτενής μύτη; Πού είναι τα πορφυρά χείλη; Πού οι ομορφιές των παρειών; Πού είναι το ακτινοβόλο πρόσωπο; Τι έγιναν; Δεν έγιναν όλα σκόνη; Δεν έγιναν τέφρα; Δεν έγιναν σποδός; Δεν έγιναν όλα σκουλήκια και δυσοσμία; Δεν έγιναν όλα βρωμιά;

Ε.Π.Ε. 30,318 

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 42-44)

κα΄. Είπε ο Αββάς Ιωάννης: «Αφήσαμε το ελαφρό φορτίο, ήγουν το να κατηγορούμε τον εαυτό μας και βάλαμε στους ώμους μας το βαρύ, ήγουν το να δικαιώνουμε τον εαυτό μας».
κβ΄. Ο ίδιος είπε: «Η ταπεινοφροσύνη και ο φόβος του Θεού είναι πάνω από όλες τις αρετές».
κγ΄. Ο ίδιος βρισκόταν κάποτε στην εκκλησία και στέναξε, αγνοώντας ότι κάποιος άλλος ήταν πίσω του. Όταν το κατάλαβε λοιπόν, έβαλε μετάνοια, λέγοντας: «Συγχώρησέ με, Αββά, δεν κατηχήθηκα ακόμη».
κδ'. Ο ίδιος έλεγε στον μαθητή του: «Ας τιμήσουμε τον ένα και όλοι θα μας τιμούν. Αν όμως καταφρονήσουμε τον ένα, οπού είναι ο Θεός, όλοι μας καταφρονούν και πηγαίνουμε σε απώλεια».
κε΄. Έλεγαν για τον Αββά Ιωάννη ότι ήλθε στην εκκλησία, σε Σκήτη. Και ακούοντας αντιλογίες μερικών αδελφών, γύρισε στο κελλί του. Και δεν εισήλθε σ’ αυτό, παρά αφού το έφερε γύρω τρείς φορές. Τον είδαν κάποιοι αδελφοί και απόρησαν γιατί το έκαμε αυτό. Πήγαν λοιπόν και τον ρώτησαν. Εκείνος δε τους λέγει: «Είχα γεμάτα τα αυτιά μου από την αντιλογία. Έφερα λοιπόν γύρω το κελλί μου, για να τα καθαρίσω και έτσι να εισέλθω, με ησυχία του νου μου».
κστ΄. Ήλθε κάποτε ένας αδελφός  στο κελλί του Αββά Ιωάννη κατά το βράδι, με την πρόθεση να μείνη για λίγο και ύστερα να φύγη. Και ενώ μιλούσαν για αρετές, έγινε πρωί και δεν το κατάλαβαν. Βγήκε υστέρα να τον ξεπροβοδίση. Και έμειναν μιλώντας έως τις έξη. Τον εισήγαγε πάλι στο κελλί και αφού έφαγε, έτσι ανεχώρησε.
κζ΄. Έλεγε ο Αββάς Ιωάννης ότι «φυλακή» σημαίνει το να μείνη τινάς στο κελλί και να μνημονεύη τον Θεό αδιάκοπα. Και ότι αυτό είναι το νόημα του «εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με».
κη΄. Είπε πάλι: «Ποιος είναι δυνατός σαν το λιοντάρι; Και όμως, εξ αιτίας της κοιλιάς του, πέφτει σε παγίδα και όλη η δύναμή του ταπεινώνεται».
κθ'. Ιστορούσε πάλι, ότι, τρώγοντας οι πατέρες της Σκήτης ψωμί και αλάτι, έλεγαν: «Ας μην υποδουλώνουμε τον εαυτό μας στο ψωμί και στο αλάτι». Και έτσι ήταν δυνατοί στο να εκπληρώνουν το έργο του Θεού.
λ'. Ήλθε ένας αδελφός να πάρη ζεμπίλια από τον Αββά Ιωάννη. Και βγαίνοντας, του λέγει ο γέρων: «Τί θέλεις, αδελφέ;». Και εκείνος είπε: «Ζεμπίλια, Αββά». Εισήλθε για να τα βγάλη, αλλά απολησμονήθηκε και κάθισε πλέκοντας. Πάλι ο άλλος έκρουσε. Και σαν βγήκε, του λέγει: «Φέρε το ζεμπίλι, Αββά». Εισήλθε, άλλα και πάλι κάθισε να πλέξη. Και πάλι ο άλλος έκρουσε. Και βγαίνει και τον ξαναρωτά: «Τί θέλεις, αδελφέ;». Και εκείνος: «Το ζεμπίλι, Αββά». Τον έπιασε τότε από το χέρι, τον πήγε μέσα και του είπε: «Αν ζεμπίλια θέλης, πάρε και πήγαινε. Γιατί εγώ δεν ευκαιρώ».
λα΄. Ήλθε κάποτε ένας καμηλιέρης για να πάρη τα εργόχειρά του και να πάη σε άλλο τόπο. Και εκείνος, μπαίνοντας για να του φέρη την πλεξούδα, απολησμονήθηκε, έχοντας υψωμένο τον νου στον Θεό. Πάλι λοιπόν τον ενώχλησε ο καμηλιέρης, κρούοντας τη θύρα. Και πάλι ο Αββάς Ιωάννης, μπαίνοντας, απολησμονήθηκε. Και την τρίτη φορά, αφού έκρουσε ο καμηλιέρης, μπαίνοντας έλεγε: «Πλεξούδα - καμήλα, πλεξούδα - καμήλα». Και αυτό το έλεγε για να μη ξεχάση.
λβ΄. Ο ίδιος βρισκόταν σε ζέση πνευματική. Και κάποιος οπού τον επισκέφθηκε, επήνεσε το έργο του. Εκείνη την ώρα, ο γέρων έφτιαχνε πλεξούδα. Και σιώπησε. Πάλι ο άλλος του έκανε λόγο. Και πάλι αυτός σιωπούσε. Τη δε τρίτη φορά, λέγει στον επισκέπτη του: «Από τη στιγμή οπού εισήλθες εδώ, διώχνεις τον Θεό από μένα».
λγ΄.Ήλθε κάποιος γέρων στο κελλί του Αββά Ιωάννη και τον βρήκε να κοιμάται και Άγγελο στο πλάι του με ριπίδι να του κάνη αέρα. Και σαν το είδε αυτό, έφυγε. Μόλις δε σηκώθηκε, λέγει στον μαθητή του: «Ήλθε κάνεις εδώ, ενώ κοιμόμουν;». Του απαντά: «Ναι. Ο δείνα γέρων». Και κατάλαβε ο Αββάς Ιωάννης ότι των δικών του μέτρων ήταν εκείνος ο γέρων και είδε τον Άγγελο.
λδ΄. Είπε ο Αββάς Ιωάννης: «Εγώ  θέλω ο άνθρωπος να παίρνη κάτι από όλες τις αρετές. Λοιπόν, κάθε μέρα, αφού σηκώνεσαι το πρωί, κάνε αρχή σε κάθε αρετή και θεία εντολή, με πολύ μεγάλη υπομονή, με φόβο και μακροθυμία, με αγάπη Θεού, με κάθε προθυμία ψυχής και σώματος, με ταπείνωση πολλή, υπομένοντας στη θλίψη της καρδιάς και στην εσωτερική προσοχή, με πολλή προσευχή και ικεσίες και στεναγμούς, με καθαρή γλώσσα και προσοχή στους οφθαλμούς. Να σε ταπεινώνουν και να μη οργίζεσαι. Να ειρηνεύης και να μη ανταποδίδης κακό αντί κακού. Να μη προσέχης στα φταιξίματα των άλλων. Να μη δίνης σημασία στον εαυτό σου, άλλα να τον θαρής σαν το τελευταίο από όλα τα δημιουργήματα. Αποτάσσοντας τα υλικά και τα σχετικά με τη σάρκα. Σε σταυρό, σε αγώνα, σε πτωχεία πνεύματος, σε προαίρεση και άσκηση πνευματική, σε νηστεία, σε μετάνοια και κλαυθμό, σε αγώνα πολέμου, σε διάκριση, σε αγνότητα ψυχής, σε μετάληψη αγαθή. Σε ησυχία, το εργόχειρο. Στις νυχτερινές αγρυπνίες, με πείνα και δίψα, με κρύο και γυμνότητα, με κόπους. Κλείνοντας από πάνω σου τον τάφο, σαν να έχης ήδη τελευτήσει. Θαρώντας ότι ο θάνατος είναι κοντά σου την κάθε ώρα».
λε'. Έλεγαν για τον Αββά Ιωάννη, ότι, καθώς ερχόταν από τον θερισμό ή  επισκεπτόταν γέροντες, με την προσευχή και τη μελέτη και την ψαλμωδία περνούσε την ώρα του, ωσότου αποκαταστάθηκε ο λογισμός του στην τάξη την αρχαία.

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

ιε'. Ένας αδελφός  ρώτησε τον Αββά ’Ιωάννη, λέγοντας: «Πως η ψυχή μου, ενώ έχει έλκη, δεν ντρέπεται να κατακρίνη τον πλησίον;». Και του λέγει ο γέρων μια παραβολή για την καταλαλιά: Ένας άνθρωπος ήταν φτωχός και είχε γυναίκα. Είδε και μια άλλη ωραία και την πήρε και αυτή. Ήταν δε και οι δυό τους γυμνές. Έγινε σ’ ένα τόπο πανηγύρι και τον παρακάλεσαν, λέγοντας: «Πάρε μας μαζί σου». Τις παίρνει και τις δύο και τις βάζει σ’ ένα πιθάρι. Μπάρκαρε κατόπιν και έφτασε σ’ εκείνο τον τόπο. Όταν δε έπεσε πολλή ζέστη και οι άνθρωποι αποσύρθηκαν να ησυχάσουν, σηκώνει το κεφάλι η μια και μη βλέποντας κανέναν, πήδηξε έξω στην  κοπριά. Και μαζεύοντας διάφορα ράκη παλιά, έφτιαξε μ’ αυτά ένα πρόχειρο φόρεμα και από εκεί και πέρα βάδιζε χωρίς πια να ντρέπεται. Η άλλη δε, καθισμένη γυμνή, έλεγε: «Να, αυτή η ξετσίπωτη δεν ντρέπεται να περπατά γυμνή». Πράγμα πού στενοχώρησε τον άνδρα της και της είπε: 
«Μα τι λες εκεί; Αυτή τουλάχιστο σκεπάζει την ασχημοσύνη της. Και συ, όντας ολόγυμνη, δεν ντρέπεσαι να μιλάς έτσι;». Κάτι ανάλογο είναι και η καταλαλιά.
ιστ΄. Έλεγε δε πάλι στον αδελφό ο γέρων για την ψυχή οπού θέλει να μετανοήση. «Ήταν μια όμορφη και αμαρτωλή γυναίκα σε κάποια πόλη και πολλούς φίλους είχε. Πηγαίνει σ’ αυτήν ένας αρχών και της λέγει: Φρονίμεψε και εγώ σε παίρνω γυναίκα μου. Εκείνη συμμορφώθηκε. Την πήρε λοιπόν και την πήγε στο μέγαρό του. Στο μεταξύ, οι φίλοι της, αναζητώντας την, έλεγαν: Ο δείνα άρχων την πήρε στο σπίτι του. Αν λοιπόν πάμε στην πόρτα του σπιτιού του και το αντιληφθή, θα μας κάμη κακό. Νά τί πρέπει να κάμουμε: Να πάμε πίσω από το σπίτι και να της σφυρίξουμε. Καταλαβαίνοντας τότε από το σφύριγμα ότι εμείς είμαστε, θα κατεβή η ίδια σ’ εμάς και έτσι δεν θα μπορή κανείς να μας κατηγορήση. Άκουσε λοιπόν η γυναίκα το σφύριγμα, έφραξε τα αυτιά της, ώρμησε στην  πιο μέσα κρεββατοκάμαρη και έκλεισε πίσω της τις πόρτες. Εκείνη η γυναίκα συμβολίζει την ψυχή. Οι φίλοι της είναι τα πάθη και οι άνθρωποι. Ο άρχων είναι ο Χριστός. Και το εσωτερικό του σπιτιού, η αιωνία μονή. Αυτοί οπού σφύριζαν, είναι οι σκοτεινοί δαίμονες. Αλλά η ψυχή τους ξεφεύγει μένοντας πιστή στον Κύριο».
ιζ'. Ενώ κάποτε ανέβαινε ο Αββάς Ιωάννης από μια Σκήτη με άλλους αδελφούς, έχασε τον δρόμο ο οδηγός τους. Γιατί ήταν νύχτα. Και λέγουν οι αδελφοί στον Αββά Ιωάννη: «Τί να κάμουμε, Αββά, οπού έχασε τον δρόμο ο αδελφός και κινδυνεύουμε να πεθάνουμε πηγαίνοντας εδώ και εκεί;». Τους λέγει ο γέρων: «Αν του το πούμε, θα λυπηθή και θα ντροπιασθή. Λοιπόν, εγώ θα κάμω ότι αρρώστησα και θα πω ότι δεν μπορώ να προχωρήσω, αλλά θα μείνω εδώ έως το πρωί». Και έκαμε έτσι. Οι δε υπόλοιποι είπαν: «Ούτε εμείς θα προχωρήσουμε, αλλά θα καθίσουμε μαζί σου». Και κάθισαν έως το πρωί και δεν σκανδάλισαν τον αδελφό.
ιη'. Ήταν ένας γέρων σε Σκήτη, άξιος μεν στις χειρωνακτικές εργασίες, άλλα όχι και δυνατός στους λογισμούς. Πήγε λοιπόν στον Αββά Ιωάννη για να τον συμβουλευτή σχετικά με τη λήθη. Άκουσε τον λόγο του, γύρισε στο κελλί του και ξέχασε τί του είχε πή ο Αββάς Ιωάννης. Ξαναπήγε λοιπόν να τον ρωτήση. Και αφού άκουσε ξανά τον λόγο του, γύρισε. Σαν έφθασε όμως στο κελλί του, πάλι ξέχασε. Έτσι, και άλλες φορές ακόμη πηγαίνοντας, μόλις γύριζε, τον ξανάπιανε η λήθη. Μετά από καιρό δε, έχοντας συναντήσει τον γέροντα, του είπε: «Ξέρεις, Αββά, λησμόνησα πάλι ό,τι μου είπες. Αλλά για να μη σ’ ενοχλήσω, δεν ήλθα». Του λέγει ο Αββάς Ιωάννης: «Πήγαινε, άναψε λυχνάρι». Και άναψε. Του λέγει δε πάλι: «Φέρε άλλα λυχνάρια και άναψέ τα απ’ αυτό». Έκαμε το ίδιο. Και είπε ο Αββάς Ιωάννης στον γέροντα: «Μήπως έπαθε τίποτε το λυχνάρι με το να ανάψης απ’ αυτό τα άλλα λυχνάρια;». Του λέγει: «Όχι». Είπε τότε ο γέρων: «Έτσι, ούτε και ο Ιωάννης. Και αν όλη η Σκήτη έρχεται σ’ εμένα, δεν θα με εμποδίση από τη χάρη του Χριστού. Λοιπόν, όταν θέλης, ας έρχεσαι, χωρίς καθόλου να διστάζης». Και έτσι, με την υπομονή και των δυό τους, απάλλαξε ο Θεός τον γέροντα από τη λήθη. Αυτό δε επεδίωκαν κυρίως οι Σκητιώτες, να βοηθούν πρόθυμα όσους πολεμούσε το πονηρό πνεύμα. Βίαζαν τον εαυτό τους να κερδίζουν ο ένας τον άλλο στο αγαθό.
ιθ΄. Ρώτησε ένας αδελφός τον Αββά Ιωάννη, λέγοντας: «Τί να κάμω; Γιατί συχνά έρχεται κάποιος αδελφός να με πάρη σε εργασία και εγώ βασανισμένος είμαι και αδύναμος και κουράζομαι μ’ αυτό. Τί λοιπόν πρέπει να κάμω για την εντολή;». Και του αποκρίνεται ο γέρων και του λέγει: «Ο Χάλεβ είπε στον Ιησού του Ναυή: Σαράντα χρόνων ήμουν, όταν μας έστειλε από την έρημο ο Μωϋσής, ο δούλος του Κυρίου, εμένα και σένα σ’ αυτή τη χώρα. Και τώρα είμαι ογδόντα πέντε χρόνων. Όπως ήμουν τότε, έτσι και τώρα μπορώ να εισέλθω και να εξέλθω σε πόλεμο. Έτσι λοιπόν και συ, αν μπορής, όπως εξέρχεσαι, έτσι και να εισέρχεσαι, πήγαινε. Αν όμως δεν μπορής έτσι να κάνης, μένε στο κελλί σου, κλαίοντας τις αμαρτίες σου. Και αν σε βρούν να πενθής, δεν θα σε αναγκάζουν να εξέλθης».
κ΄. Είπε ο Αββάς Ιωάννης: «Ποιος πούλησε τον Ιωσήφ;». Και αποκρίθηκε κάποιος αδελφός, λέγοντας: «Οι αδελφοί του». Του λέγει ο γέρων: «Όχι, αλλά η ταπείνωσή του τον πούλησε. Γιατί μπορούσε να πή ότι ήταν αδελφός εκείνων και να αντιλέξη. Αλλά σιωπώντας, με την ταπείνωση, πούλησε τον εαυτό του. Και η ταπεινοφροσύνη τον ανέδειξε άρχοντα στην Αίγυπτο».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

Πολλοί αιρετικοί, οι Ισλαμιστές & σύγχρονοι άθεοι κλπ., ντοκιμαντέρ, βιβλία τύπου Κώδικα Ντα Βίντσι κλπ, ισχυρίζονται ότι το δόγμα για τη θεότητα του Χριστού, άρα & το δόγμα της Αγίας Τριάδος, δεν το είχαν οι Απόστολοι άρα ούτε η πρώτη Εκκλησία, αλλά εξελίχτηκε αργότερα & τελικά επικράτησε στην Α Οικουμενική Σύνοδο το 325! Έως τότε, λένε, υπήρχε πλήρης ασάφεια (!!!) για το ποιος & τι τελικά ήταν ο Χριστός (!). Τα παρακάτω κείμενα των λεγομένων Αποστολικών Πατέρων (δηλαδή των διαδόχων των Αποστόλων) με κορυφαίο τον Ιγνάτιο Αντιοχείας, μαθητή των Αποστόλων, μιλούν ξεκάθαρα για την προΰπαρξη του Χριστού, πριν την ενσάρκωση, ως Υιού του Θεού & για την ισοτιμία Του με τον Πατέρα. Αυτή τη διδασκαλία ασφαλώς την παρέλαβαν από τους Αποστόλους, οι οποίοι επομένως πίστευαν αυτά! Οπότε η Εκκλησία δεν περίμενε την Α Οικουμενική Σύνοδο το 325 να ξεκαθαρίσει το τι πίστευε για το Χριστό!     

     «Εάν λοιπόν ο Υιός του Θεού, όντας Κύριος και αυτός που πρόκειται να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, έπαθε, ώστε η δική του πληγή να μας δώσει ζωή, ας πιστέψουμε ότι ο Υιός του Θεού δεν ήταν δυνατόν να πάθει, παρά μόνο για εμάς» (Βαρνάβα επιστολή 7,2 ΕΠΕ σελ.39)
     «Να πάλι ο Ιησούς, όχι γιος ανθρώπου, αλλά Υιός του Θεού, ο οποίος τυπικά εμφανίστηκε με σάρκα. Επειδή λοιπόν επρόκειτο να πουν, ότι ο Χριστός είναι γιος του Δαβίδ, ο ίδιος ο Δαβίδ, επειδή φοβόταν και αντιλαμβανόταν την πλάνη των αμαρτωλών, προφητεύει· «είπε ο Κύριος στον Κύριο μου· κάθισε στα δεξιά μου μέχρι να θέσω τους εχθρούς σου σαν υποπόδιο στα πόδια σου»(Ψαλμ. 109,1)… Πρόσεχε, ότι ο Δαβίδ τον ονομάζει Κύριο, και δεν τον ονομάζει γιο του» (Βαρνάβα επιστολή 12,10,11 ΕΠΕ σελ.55)[σαφώς μιλά για προΰπαρξη του Υιού του Θεού που πήρε σάρκα]
     "Αν ο Κύριος ανέχτηκε να πάθει για την ψυχή μας, όντας Κύριος όλου του κόσμου, στον οποίο ο Θεός από τον καιρό της Δημιουργίας είπε "ας κάνουμε άνθρωπο κατά την εικόνα μας...""(Βαρνάβα Επιστολή 5,5,ΕΠΕ, 31)[ο Κύριος υπάρχει μαζί με τον Πατέρα στη Δημιουργία του ανθρώπου]
     «…Διότι η Γραφή για μας αναφέρει, ότι λέει στον Υιό του· «ας κάνουμε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας…(Γεν.1,26)» (Βαρνάβα Επιστολή 6,12,ΕΠΕ, 35)[άρα ο Υιός υπάρχει μαζί με τον Πατέρα στη Δημιουργία!]
     «Διότι, αν δεν λάμβανε σάρκα (ο Υιός), δεν θα μπορούσαν να σωθούν οι άνθρωποι χωρίς να τον βλέπουν, αφού δεν μπορούν να κοιτούν ούτε τον ήλιο, που στο μέλλον δεν θα υπάρχει και είναι έργο των χεριών του. Λοιπόν, για αυτό έλαβε σάρκα ο Υιός του Θεού…» (ο.π. 5,10-11, ΕΠΕ σελ 33)[ο Υιός υπήρχε πριν λάβει σάρκα στην ενανθρώπηση!]έλαβε σάρκα για να τον δουν]
     «Όλα αυτά τα εξασφαλίζει η πίστη στο Χριστό· διότι αυτός, μέσω του αγίου Πνεύματος μας προσκαλεί ως εξής «ελάτε, παιδιά, ακούστε με, θα σας διδάξω τον φόβο του Κυρίου…(Ψαλμ. 33)»[άρα ο Υιός μίλησε και στην Παλαιά Διαθήκη, τα λόγια του Ψαλμού είναι δικά Του!] (Κλήμης Ρώμης Προς Κορινθίους Α 22,1 ΕΠΕ 3,293)
     «Συ εξομολογούμεθα δια του αρχιερέως και προστάτου των ψυχών Ιησού Χριστού, δι’ οὗ (μέσω του οποίου) σοι (σε σένα ανήκει) η δόξα και η μεγαλωσύνη και νυν και…» (Κλήμης Ρώμης Προς Κορινθίους Α, 61,3)[η δόξα δίνεται στον Πατέρα μέσω του Υιού!Δεν μπορεί να δοξαστεί ο Πατήρ χωρίς τον Υιό;...]
     «ο μέγας δεσπότης των απάντων (ο Πατήρ)… ευεργετών τα πάντα, υπερεκπερισσως δε ημας τους προσφευγόντας τοις οικτιρμοις αυτου δια του Κυρίου ημων Ιησού Χριστού, ᾧ (στον οποίο Χριστό ανήκει) η δόξα και η μεγαλωσύνη εις τους αιώνας…» (ο.π. 20,11-12)[εδώ η ίδια δόξα δίνεται τώρα στον Υιό! Αυτό αποτελεί βλασφημία αν ο Υιός δεν είναι ίσος με τον Πατέρα]
     «Αδελφοί, έτσι πρέπει να πιστεύουμε για τον Ιησού Χριστό, ότι είναι Θεός, ότι είναι κριτής ζωντανών και νεκρών…» (Κλήμης Ρώμης Προς Κορινθίους Β 1,1 ΕΠΕ 3,345)
     «Εφόσον ο Χριστός, ο Κύριος που μας έσωσε, όντας κατ’ αρχήν Πνεύμα, έγινε άνθρωπος και έτσι μας κάλεσε…»[ξεκάθαρη αναφορά στην προΰπαρξη έστω και με την προβληματική φράση ότι ήταν "πνεύμα"](Κλήμης Ρώμης Προς Κορινθίους Β 9,5 ΕΠΕ 3,355)
     «Πρώτο από όλα, κύριε, του είπα, εξήγησέ μου το εξής· τι σημαίνουν η πέτρα και η πύλη; Αυτή η πέτρα, λέει, και η πύλη είναι ο Υιός του Θεού. Πώς, κύριε, του λέω, η πέτρα είναι παλιά, ενώ η πύλη είναι καινούργια; Άκουσε, μου λέει, και κατάλαβε άμυαλε. Ο Υιός του Θεού είναι προγενέστερος από όλη την κτίση του, αφού έγινε σύμβουλος του Πατέρα για τη δημιουργία του· για αυτό είναι και παλιός. Η πύλη όμως, κύριε, του λέω, γιατί είναι καινούργια; Επειδή, λέει, φανερώθηκε κατά τις έσχατες ημέρες της συντέλειας του κόσμου, για αυτό η πύλη έγινε καινούργια» (Ποιμήν του Ερμά Παραβολή Θ 12, ΕΠΕ σελ. 553)
Ιγνάτιος Θεοφόρος [επίσκοπος Αντιοχείας από το 70 μ.Χ.(!) ονομάζει σαφέστατα το Χριστό Θεό!
1) οι διάκονοι… να είναι επιφορτισμένοι με τη διακονία του Ιησού Χριστού, ο οποίος ήταν κοντά στον Πατέρα προαιώνια και στο τέλος φανερώθηκε (Προς Μαγνησίους 6,1)
2) ένας Θεός υπάρχει, ο οποίος φανέρωσε τον εαυτό του μέσω του Ιησού Χριστού του Υιού του, που είναι ο Λόγος του, ο οποίος προήλθε από τη σιγή. [ταύτιση του Υιού με τον Λόγο του κατα Ιωάννην] (Προς Μαγνησίους 8,2)
3) Εγώ ο Ιγνάτιος, που ονομάζομαι και Θεοφόρος, στην ευλογημένη… και εκλεγμένη με το αληθινό πάθος και το θέλημα του Πατέρα και του Ιησού Χριστού του Θεού μας, στην Εκκλησία την αξιομακάριστη, που βρίσκεται στην Έφεσο της Ασίας (Προς Εφεσίους Προοίμιο)
4) σύμφωνα με την πίστη και αγάπη του Ιησού Χριστού, του Σωτήρα μας, και όντας μιμητές του Θεού, ολοκληρώσατε τελείως το συγγενικό έργο αναζωογονώντας το με το αίμα του Θεού (Προς Εφεσίους 1,1)
5) Ένας γιατρός υπάρχει σαρκικός και πνευματικός, γεννημένος και αγέννητος, ο οποίος έγινε Θεός σαρκωμένος, ζωή αληθινή που θανατώθηκε, και από την Μαρία και από τον Θεό, πρώτα παθητός και συγχρόνως απαθής, ο Ιησούς Χριστός ο Κύριος μας [η ωραιότερη & αρχαιότερη διατύπωση ολόκληρου του Χριστολογικού δόγματος το 110 μ.Χ.](Προς Εφεσίους 7,2)
6) Τίποτα δεν διαφεύγει την προσοχή του Κυρίου…. Ας κάνουμε λοιπόν τα πάντα, σαν να κατοικεί αυτός μέσα μας, για να γίνουμε οι ναοί του, και αυτός να είναι ο Θεός μας μέσα μας (Προς Εφεσίους 15,3)
7) Διότι ο Θεός μας Ιησούς Χριστός κυοφορήθηκε από τη Μαρία κατ’ οικονομία Θεού, προερχόμενος από τη γενιά βέβαια του Δαβίδ, αλλά δια του Αγίου Πνεύματος, ο οποίος γεννήθηκε και βαπτίσθηκε (Προς Εφεσίους 18,2)
8) «Άστρο έλαμψε στον ουρανό περισσότερο από όλα τα άλλα άστρα και το φως του ήταν απερίγραπτο και το πρωτοφανές αυτό άστρο προκαλούσε ζωηρή εντύπωση και όλα τα άλλα άστρα μαζί με τον ήλιο και τη σελήνη σχημάτισαν χώρο γύρω από το άστρο αυτό… η άγνοια καταργήθηκε, καταστράφηκε η παλιά βασιλεία καθώς ο Θεός εμφανιζόταν με ανθρώπινη μορφή για να φέρει την καινοτομία της αιώνιας ζωής (Προς Εφεσίους 19,2)
9) Εγώ ο Ιγνάτιος, που ονομάζομαι και Θεοφόρος, στην ελεημένη από τη μεγαλειότητα του ύψιστου Πατέρα και του Ιησού Χριστού, του μοναδικού Υιού του, Εκκλησία, την αγαπημένη και φωτισμένη με το θέλημα εκείνου που θέλησε τα πάντα, τα οποία υπάρχουν με την αγάπη του Ιησού Χριστού του Θεού μας (Προς Ρωμαίους προοίμιο)
10) Διότι ο Θεός μας Ιησούς Χριστός, που βρίσκεται στον Πατέρα του, φαίνεται περισσότερο (Προς Ρωμαίους 3,3)
11) Επιτρέψτε μου να γίνω μιμητής του πάθους του Θεού μου (Προς Ρωμαίους 6,3)
12) Να μελετάς τους χρόνους. Να περιμένεις αυτόν που είναι πάνω από τον χρόνο, τον αόρατο, αυτόν που έγινε για μας ορατός, τον αψηλάφητο, τον απαθή, αυτόν που για μας έγινε παθητός, που υπέφερε για μας με κάθε τρόπο [ξεκάθαρη αναφορά στην προΰπαρξη του Υιού](Προς Πολύκαρπον 3,2)
13) "Προσεύχομαι να είστε υγιείς πάντοτε ενωμένοι με τον Θεό μας Ιησού Χριστό (Προς Πολύκαρπον 8,3)
14)  «… και έπαθε αληθινά, όπως και αληθινά ανέστησε τον εαυτό του, όχι όπως λένε μερικοί άπιστοι, ότι φαινομενικά αυτός έπαθε [ανασταίνει ο ίδιος εαυτόν!άρα έχει και άλλη φύση](Προς Σμυρναίους 2)(από τις εκδόσεις εκδόσεις ΕΠΕ τόμος 4 σελ.76-149)
     «… Αφού πιστέψετε σε αυτόν που ανέστησε τον Kύριό μας Ιησού Χριστό από τους νεκρούς και έδωσε σε αυτόν δόξα και θρόνο στα δεξιά του· στον οποίο υποτάχτηκαν τα πάντα επουράνια και επίγεια, τον οποίο κάθε πνοή λατρεύει, ο οποίος έρχεται κριτής ζώντων και νεκρών»[έχει θρόνο! χρησιμοποιείται το ρήμα "λατρεύω" για αυτόν που λέγεται μόνο για το Θεό] (Πολυκάρπου προς Φιληππησίους ΒΕΠΕΣ 3,15(20))
     «…Σε δοξάζω μέσω του αιώνιου και επουράνιου αρχιερέα Ιησού Χριστού, του αγαπητού σου παιδιού, δια του οποίου μαζί μ’ αυτόν και το άγιο Πνεύμα σού πρέπει δόξα και τώρα και στους μελλοντικούς αιώνες. Αμην»[συναρίθμηση και ομοτιμία των 3 προσώπων. Αδιανόητο αν δεν έχουν τη θεότητα] (Μαρτύριο Πολυκάρπου. 14,3 ΕΠΕ ,369)
    «Διότι αυτόν τον προσκυνούμε επειδή είναι Υιός του Θεού, ενώ τους μάρτυρες, ως μαθητές και μιμητές του Κυρίου, τους αγαπούμε επάξια…[σε αυτόν προσκύνηση] (Μαρτύριο Πολυκάρπου 17,3 ΕΠΕ σελ. 371)

«…ελπίζω στη δική σου υπόσχεση» (ψαλμός 119:81)

Ένας εργάτης ήταν πολλά χρόνια άνεργος και δεν είχε πια λεφτά ν’ αγοράσει ξύλα ή κάρβουνα για τη θέρμανση του σπιτιού του. Μια μέρα, καθώς επέστρεφε άπρακτος από την πόλη όπου είχε πάει ξανά για να ψάξει για δουλειά, συνάντησε τον ιδιοκτήτη της ξυλαποθήκης του χωριού ο οποίος παρατήρησε τη μεγάλη απογοήτευση στο πρόσωπο του εργάτη και τον ρώτησε τι είχε.
- Α, είπε ο εργάτης, η γυναίκα μου, τα παιδιά μου κι εγώ παγώνουμε στο σπίτι. Δεν έχουμε τίποτε πια να κάψουμε για να ζεσταθούμε.
- Ο Θεός επέτρεψε να σε συναντήσω τώρα, είπε εκείνος. Σήμερα το πρωί καθαρίσαμε το εργαστήριό μας και βάλαμε μια μεγάλη ποσότητα ξύλων πίσω που δεν τα χρειαζόμαστε. Μπορείς να τα πάρεις όποτε θέλεις, σου τα χαρίζω.
Γυρίζοντας στο σπίτι του ο εργάτης είπε στη γυναίκα του χαρούμενος «Τώρα έχουμε ξύλα. Δε θα παγώνουμε πια». Δεν είχε πάρει ακόμα τα ξύλα, αλλά είχε πιστέψει τα λόγια του ιδιοκτήτη του ξυλουργείου.
Θεέ μου, βοήθησέ με να θυμάμαι τις υποσχέσεις Σου στο Λόγο Σου και να Σε εμπιστεύομαι.
(Σ.Ι.)

«Ξέρουμε πως σ’ εκείνους που αγαπούνε το Θεό, όλα συντελούν για το τελικό καλό τους» (Ρωμ. 8:28)

Κάποτε μια ιεραπόστολος είχε αρρωστήσει σοβαρά σε μια ξένη χώρα. Είχε περάσει ένας μήνας και ο μισθός της δεν είχε φτάσει ακόμα. Αναγκάστηκε λοιπόν να ζει κάθε μέρα με νιφάδες βρώμης, το γνωστό μας «κουάκερ» και γάλα εβαπορέ. Για μεγάλη της έκπληξη, έπειτα από 30 μέρες περίπου, μ’ αυτή την αυστηρή δίαιτα, τα συμπτώματά της εξαφανίστηκαν και η κοπέλα έγινε καλά. Τελικά πήρε την επιταγή της και μπόρεσε ν’ αγοράσει κι άλλα τρόφιμα. Κατά τη διάρκεια της αρρώστιας της είχε αρχίσει ν’ αναρωτιέται, αν ο Κύριος την είχε παραμελήσει.
Όταν επέστρεψε στην πατρίδα της κι ανέφερε το περιστατικό της αρρώστιάς της σ’ ένα πολυπληθές ακροατήριο, την πλησίασε ευγενικά ένας γιατρός και τη ρώτησε τι ακριβώς είχε. Όταν άκουσε τη φύση της αρρώστιας, της είπε: «Ε, λοιπόν, αν είχε φτάσει η επιταγή σου στην ώρα της, ίσως σήμερα να μη βρισκόσουν εδώ. Επειδή συνέβη αυτό, σώθηκες. Εσύ δεν το γνώριζες, αλλά αυτό που συνήθως συστήνουμε σε παρόμοιες περιπτώσεις, είναι μια δίαιτα με κουάκερ για 30 μέρες». Ο Κύριος είχε φροντίσει στην περίπτωσή της με την καθυστέρηση της επιταγής.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

162. Πρέπει ακόμη πιο πολύ να αγαπάμε τον πλησίον μας όταν αμαρτάνη είτε απέναντι του Θεού είτε απέναντι σ’ εμάς. Γιατί είναι τότε άρρωστος, γιατί είναι αξιολύπητος, γιατί κινδυνεύει. Ακριβώς τότε πρέπει να τον συμπαθούμε, να ικετεύουμε τον Κύριο γι’ αυτόν, να του θεραπεύουμε την καρδιά με λόγια αφυπνιστικά, με λόγια στηλιτευτικά της αμαρτίας, με λόγια παρηγορητικά, με λόγια συγγνώμης, με λόγια αγάπης. «Γίνεσθε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς, καθώς και ο Θεός εν Χριστώ εχαρίσατο ημίν» (Εφεσ. δ’ 32).

163. «Ειρήνην διώκετε μετά πάντων και τον αγιασμόν, ου χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον» (Εβρ. Ιβ’ 14). Ας επιδιώκετε την ειρήνη με όλους και τον αγιασμό, χωρίς τον οποίον κανείς δεν θα αξιωθή να δη τον Κύριο. Ας μην είναι λοιπόν τίποτε πιο πολύτιμο για μας από την ειρήνη, την αμοιβαία αγάπη. Ας αγαπήσουμε την ειρήνη, πάλι την ειρήνη και ξανά την ειρήνη.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 84-85)

158. Ο Χριστός είναι η ειρήνη, η ελευθερία και το γλυκύτατο φως της ψυχής.

159. Ο ασπασμός με τα χείλη αντιστοιχεί στον ασπασμό με την ψυχή. Ασπαζόμενοι τις άγιες εικόνες, τις ασπαζόμαστε όχι μονάχα με τα χείλη, αλλά και με την ψυχή.

160. Δόξα σοι, Παναγία Τριάς, που μας σώζεις από τον πνευματικό θάνατο, τη συνέπεια αυτή των ανομημάτων μας! Δόξα σοι, ο Θεός, που μας χαρίζεις την ειρήνη σου, αυτό το αγαθό που ξεπερνά σε αξία όλα τα γήινα αγαθά, την ειρήνη σου την «πάντα νουν υπερέχουσαν» (Φιλιππ. δ’ 7).

161. Να προσεύχεσαι αδιάλειπτα στην Αγία Τριάδα, ώστε ποτέ η ψυχή σου να μη κυριευθή από τα πάθη και υποδουλωθή στην αμαρτία. Ας είναι ανοικτά πάντοτε και ξάγρυπνα της μάτια της ψυχής σου, ακόμη και κατά τη νύκτα, σύμφωνα με το ρητό της Γραφής: «Εγώ καθεύδω και η καρδία μου αγρυπνεί» (Άσμα ε’ 2).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 84)

67. «Απεστάλη ο Άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού... πρός παρθένον» (Λουκ. α 26 - 27).

Εάν για τα προηγηθέντα του Ευαγγελισμού περιστατικά της ζωής της Θεοτόκου που αναφέρονται στην ανεπίσημη, ιδιωτική ζωή της έχομε λίγα μόνο στοιχεία και αυτά από την παράδοσι των Αποκρύφων, για τα σημαντικά και ουσιώδη γεγονότα που συνδέονται άμεσα με το πρόσωπο και το έργο του θεανθρώπου έχομε στοιχεία και μαρτυρίες απο τα θεόπνευστα και ιερά βιβλία της Κ. Διαθήκης.
Το γεγονός του Ευαγγελισμού, ειδικώτερα, το αφηγείται ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ο οποίος σε θέματα που αναφέρονται στο πρόσωπο της Θεοτόκου έχει σχεδόν την «αποκλειστικότητα», με τη σύγχρονη δημοσιογραφική έννοια του όρου.
Είναι αξιοπρόσεκτη η ιεραρχική σειρά που διαγράφεται στους δυο υπο μελέτην στίχους (26 - 27) : θεός — Άγγελος — Γαλιλαία — Ναζαρέτ — Παρθένος! Έχομε έτσι μια ευθεία γραμμή που συνδέει δύο πρόσωπα: τον Θεό και τον άνθρωπο! Με τον τρόπο αυτό ο αγιογραφικός Ευαγγελισμός φανερώνει ταυτόχρονα και το περιεχόμενό του που είναι η συμφιλίωσις και συνένωσις του Θεού και του ανθρώπου. Εάν το γεγονός αυτό δεν ονομαζόταν «Ευαγγελισμός» θα έπρεπε να το ονομάσωμε «Συμφιλίωσις» ή «Ειρήνη»!
Η ιεραρχική σειρά Θεός — Παρθένος φανερώνει ακόμη το προσωπικό στοιχείο της κλήσεως του Θεού. Ο Θεός καλεί την Παρθένο, κάτοικο της πόλεως Ναζαρέτ, οδός τάδε, αριθμός τάδε... Ο Θεός κάνει μιά συγκεκριμένη κλήσι σε συγκεκριμένο πρόσωπο. Και περιμένει μιά συγκεκριμένη απάντησι υπεύθυνη καί προσωπική, όπως θα δούμε πιο κάτω.
Η ευθεία γραμμή Θεός — Παρθένος είναι μιά ακόμη ένδειξις οτι είναι δυνατή η άμεση επικοινωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Ο Δημιουργός εδημιούργησε έτσι τον άνθρωπο ώστε να μπορή να επικοινωνή μαζί του. Μέσα στην υπαρξί του του ετοποθέτησε ένα μυστικό τηλέφωνο. Ο πρώτος μάλιστα άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να επικοινωνή με το θεό πρόσωπο με πρόσωπο. «Ενώπιος Ενωπίω» (Έξ. λγ' 11. Γεν. γ' 8 έξ.). Την άμεση αυτή επικοινωνία διέκοψε ο εχθρός του ανθρώπου, ο διάβολος, καταστρέφοντας την μυστική αυτή σύνδεσι μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Ο Θεός έρχεται τώρα και δια της ενσαρκώσεως επανασυνδέει οριστικά την κομμένη τηλεφωνική γραμμή. Έτσι ο άνθρωπος έχει πια το μεγάλο προνόμιο να επικοινωνή ξανά «κατ’ ευθείαν» με το Δημιουργό του. Σέ οποιαδήποτε στιγμή μπορεί πια ο άνθρωπος να σηκώση τό ακουστικό... Από την άλλη άκρη της γραμμής θ’ ακουστή αμέσως η φωνή του Πατέρα: «Εμπρός! Εγώ είμαι, παιδί μου»!

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη )

1533. ΝΑ ΡΩΤΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Ο ονομαστός για τον αδιάφθορο χαρακτήρα του Ρωμαίος
πολιτικός Κάτων (134 – 149 π.Χ.) απέφευγε όσο μπορούσε τις τιμές.
Μια μέρα, ορισμένοι φίλοι και θαυμασταί του, του είπαν:
- Όλοι οι Ρωμαίοι πολιτικοί έχουν το άγαλμα τους στην αγορά της Ρώμης. Γιατί εσύ
δεν θέλεις να φτιάξουν και το δικό σου;
Κι ο Κάτων αποκρίθηκε:
- Προτιμώ να ρωτούν οι επόμενες γενεές, γιατί δεν υπάρχει άγαλμα μου, παρά να
ρωτούν γιατί υπάρχει.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 685 )

Ο ΑΒΒΑΣ Ιωάννης ο Κολοβός, πολύ νέος στην ηλικία, ασκήτευε στην έρημο μαζί με τον
μεγαλύτερο αδελφό του. Συνεπαρμένος κάποτε από υπερβολικό ζήλο για τα πνευματικά, είπε στον
αδελφό του:
- Θέλω να ζήσω αμέριμνα, σαν τους Αγγέλους, που δεν ασχολούνται με τα υλικά, αλλά δοξολογούν
ακατάπαυστα τον Ύψιστο. Άφησέ με να πάω βαθιά στην έρημο ν’ απολαύσω τέτοια ζωή.
- Κανένας δεν σ’ εμποδίζει, του είπε εκείνος. Είσαι ελευθερος να ζήσεις όπως θέλεις.
Την άλλη μέρα το πρωί έβγαλε τον μανδύα που φορούσε ο Ιωάννης, για να είναι πιο ελεύθερος,
και ξεκίνησε για την εσωτέρα έρημο, χωρίς να πάρει τίποτε μαζί του.
Έλειψε μια ολόκληρη βδομάδα κι ύστερα φάνηκε ένα πρωί μισοπεθαμένος από την πείνα και το
κρύο. Χτύπησε την πόρτα της καλύβας τους.
- Ποιός είναι; ρώτησε από μέσα ο αδελφός του, που έκανε πως δεν τον είχε αντιληφθεί.
- Ο Ιωάννης, αποκρίθηκε άτονα εκεινος.
- Αδύνατον, αποκρίθηκε ο άλλος από μέσα. Ο Ιωάννης έγινε Άγγελος, δεν ζει πια με τους
ανθρώπους.
- Άνοιξε, αδελφέ μου, άρχισε τώρα να παρακαλά, είμαι κουρασμένος και θέλω να ξαποστάσω. Ο
αδελφός του όμως, θέλοντας να τον διορθώσει, τον άφησε έξω ως το άλλο πρωί. Όταν ξημέρωσε,
τον έβαλε πια μέσα.
- Ώστε είσαι άνθρωπος ακόμη; τον ρώτησε χαμογελώντας. Κάθισε λοιπόν να δουλέψεις για να
ζήσεις, γιατί δεν είναι για σένα τα υψηλά.
Ο Ιωάννης ζήτησε ταπεινά συγγνώμη κι από τότε έργαζόταν με προθυμία το εργόχειρο.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ")