166. Δόξα στη δύναμι της χάριτός σου, Κύριε! Τίποτε, καμμία αντίστασις της αμαρτίας, δεν μπορεί να σε νικήση, αν σε επικαλούμαι με πίστι. Έτσι, όταν οι πειρασμοί απειλούν την ψυχή μου, κάνω το σημείο του Σταυρού και λέγω μέσα μου: «Τίποτε δεν μπορεί να αντισταθή στη χάρι σου, Κύριε». Τότε η ταραχή παύει, οι επιθέσεις του κακού εξανεμίζονται και η ειρήνη σου βασιλεύει στην καρδιά μου. Δόξα στη δύναμί σου, Κύριε!

167. Αξίωσέ με, Κύριε, να απαρνηθώ τον εαυτό μου, να βγάλω από πάνω μου την κατάρα που κληρονόμησα από τον Αδάμ. Κύριε Ιησού, νέε Αδάμ, μετάβαλέ με. Κάμε με καινούργιο άνθρωπο. Αξίωσέ με να ενδυθώ εσένα.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 85-86)

Το ζόρισμα δεν βοηθάει τα παιδιά

Μερικοί γονείς κάνουν μεγάλο στρίμωγμα στα παιδιά τους, και μάλιστα μπροστά στους άλλους!
Λές και έχουν ένα μουλάρι και το οδηγούν με την βέργα να πάει ίσα μπροστά,
έχουν το καπίστρι στο χέρι και του λένε: «Να περπατάς ελεύθερα!».
Ύστερα φθάνουν και αυτά στο σημείο να τους δέρνουν.
Σήμερα ήρθε μια μάνα με το παιδί της - ένα παλληκάρι μέχρι εκεί επάνω -, που ήταν άρρωστο.
«Τί να κάνω, Πάτερ; μου λέει, το παιδί μου δεν τρώει και δεν θέλει ούτε να μας δή».
Της είπα τί να κάνη και με ξαναρωτάει: «Τώρα τί να κάνω;».
-Μήπως, Γέροντα, δεν κατάλαβε τί της είπατε;
-Πώς δεν κατάλαβε! «Εγώ ούτε μια ώρα, της είπα, δεν μπορώ να καθήσω μαζί σου,
πώς να μείνη το παιδί μαζί σου; το παλάβωσες!». «Όχι, μου λέει, το αγαπάω».
«Τί το αγαπάς, αφού δεν αναπαύεται κοντά σου, θέλει να φύγη από το σπίτι,
γιατί θέλει να βρίσκεται σε άλλο περιβάλλον. Όταν βρίσκεται μακριά σας, είναι μια χαρά.
Για να μη σας θέλη, φαίνεται φταίτε κι εσείς. Να μην το ερεθίζετε, το σακατεύεις το παιδί έτσι που φέρεσαι.
Με το καλό να του φέρεσαι, με υπομονή». Αφού της είπα όλα αυτά, με ξαναρωτάει: «Τί να κάνω; Το παιδί δεν μας θέλει».
Πώς να συνεννοηθής έτσι; Να είναι το παιδί μια χαρά και να το βγάζουν χαζό. Αυτό είναι βλάβη.
Με το ζόρισμα οι γονείς δεν βοηθούν τα παιδιά, τα πνίγουν.
Συνέχεια «μη αυτό, μη εκείνο, αυτό κάν’ το έτσι...». Πρέπει να τραβούν τα γκέμια τόσο που να μη σπάζουν.
Να ελέγχουν με τρόπο τα παιδιά, για να τα φέρνουν σε έναν λογαριασμό, αλλά να μη δημιουργούνται χάσματα μεταξύ τους.
Να κάνουν ό,τι κάνει ο καλός κηπουρός, όταν φυτεύη ένα δενδράκι: Το δένει απαλά με ένα σχοινάκι σε έναν πάσσαλο,
για να μη στραβώση και να μην τραυματίζεται, όταν το γέρνη ο αέρας λίγο δεξιά-λίγο αριστερά.
Το φράζει κιόλας γύρω-γύρω και συγχρόνως το ποτίζει, το φροντίζει, μέχρι να μεγαλώσουν τα κλωνάρια του,
για να μην το φάνε τα κατσίκια. Γιατί, αν το κουτσουρέψουν τα κατσίκια, πάει, καταστράφηκε.
Ένα κουτσουρεμένο δένδρο ούτε να καρπίση μπορεί ούτε σκιά να κάνη.
Όταν μεγαλώσουν τα κλωνάρια του, τότε ο κηπουρός βγάζει τον φράχτη,
οπότε και καρπίζει το δένδρο και στην σκιά του μπορούν να φιλοξενούνται και κατσίκια και πρόβατα και άνθρωποι.
Οι γονείς όμως πολλές φορές από υπερβολικό ενδιαφέρον θέλουν να δέσουν το παιδί με σύρμα,
ενώ πρέπει να το δένουν απαλά, για να μην το πληγώνουν. Ν
α προσπαθούν να βοηθούν τα παιδιά με τον αρχοντικό τρόπο, ο οποίος καλλιεργεί το φιλότιμο στις ψυχές τους,
ώστε να καταλάβουν το καλό ως ανάγκη. Να τους εξηγούν το καλό, όσο μπορούν με καλό τρόπο, με αγάπη και με πόνο.
Θυμάμαι μια μητέρα που, όταν έβλεπε τα παιδάκια να κάνουν καμμιά αταξία,
τα μάτια της βούρκωναν από πόνο και έλεγε: «μη, χρυσό μου παιδί».
Και με το παράδειγμά της τους μάθαινε να αγωνίζωνται με χαρά, για να αποφεύγουν τους πειρασμούς της ζωής,
να μην ταράζωνται εύκολα μπροστά σε μια δυσκολία, αλλά να την αντιμετωπίζουν με προσευχή και με εμπιστοσύνη στον Θεό.
Σήμερα μικροί-μεγάλοι στον κόσμο ζουν σαν σε τρελλοκομείο, γι’ αυτό χρειάζεται πολλή υπομονή και πολλή προσευχή.
Ένα σωρό παιδιά παθαίνουν εγκεφαλικό.
Είναι λίγο χαλασμένο το ρολόι, το κουρντίζουν και οι γονείς λίγο παραπάνω και σπάζει το ελατήριό του.
Χρειάζεται διάκριση. Άλλο παιδί θέλει περισσότερο κούρντισμα και άλλο λιγώτερο.
Τα καημένα τα παιδιά είναι εκτεθειμένα σε όλα τα ρεύματα.
Όταν ακούν έξω στις διάφορες συντροφιές «μη σέβεστε γονείς, μη σέβεστε τίποτε»,
και οι μητέρες πάνε να τα σφίξουν, τότε αντιδρούν χειρότερα.
Γ ι’ αυτό λέω στις μητέρες να ζοριστούν στην προσευχή, και όχι να ζορίζουν τα παιδιά.
Αν συνέχεια λένε «μή, μή» στο παιδί, ακόμη και για μικροπράγματα, ή καμμιά φορά και άδικα, τότε,
όταν πρόκειται για κάτι σοβαρό, όταν πάη λ.χ. το παιδάκι να ρίξη βενζίνη στην φωτιά, δεν ακούει και το κάνει,
οπότε μπορεί να πάθη μεγάλη ζημιά. Το παιδί δεν καταλαβαίνει ότι μέσα στο «μή» κρύβεται η αγάπη.
Αλλά και όταν μεγαλώση λίγο, μπαίνει ο εγωισμός και αντιδράει, όταν του κάνουν καμμιά παρατήρηση,
γιατί λέει: «μικρός είμαι και μου φέρονται έτσι;».
Οι γονείς πρέπει να δώσουν στο παιδί να καταλάβη ότι, όπως, όταν ήταν μικρό, το πρόσεχαν να μην καή,
έτσι και τώρα που μεγάλωσε, υπάρχει άλλη φωτιά.
Γ ι’ αυτό πρέπει να προσέχη, να μη δίνη δικαιώματα στον πειρασμό, για να διατηρήση την Χάρη του Αγίου Βαπτίσματος.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 109-112)

"Να είναι ευλογημένο!"

(Ο "πνευματικός" του αποσπάσματος που ακολουθεί είχε αρρωστήσει πολύ βαριά από καρκίνο,
και ζήτησε από το Γέροντα Πορφύριο να προσευχηθεί να γίνει το θέλημα του Θεού).
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια και η ασθένεια του πνευματικού υποτροπίασε.
Χρειάσθηκε νέα εγχείρηση, αλλά η κατάσταση της υγείας του διαρκώς χειροτέρευε.
Ο ασθενής πονούσε αφόρητα, δεν έτρωγε τίποτε, τον διατηρούσαν με ορούς και μέρα με τη μέρα έλιωνε σαν το κερί.
Σε μία από τις τελευταίες επισκέψεις μου στο σπίτι, όπου έμενε ο πνευματικός μου,
εκείνος μου είπε, με σβησμένη φωνή: "Να πεις στον π. Πορφύριο, ότι πονάω πάρα πολύ
και τον παρακαλώ γονυπετώς να προσευχηθεί για μένα.
Αν είναι θέλημα του Θεού να ζήσω, ας με κάνει δώρο στα πνευματικά μου παιδιά,
αν πάλι το θέλημά Του είναι να με πάρει, ας με πάρει. Ευλογημένο το όνομά Του".
Όταν μετέφερα το μήνυμα αυτό στον π. Πορφύριο, συγκινήθηκε ακούοντάς το
και μου ζήτησε να σχηματίσω αμέσως τον αριθμό τηλεφώνου του.
Και τότε ακολούθησε ένας συγκλονιστικός διάλογος, μεταξύ του πνευματικού μου,
που βρισκόταν στο χείλος του τάφου, και του π. Πορφυρίου που έφθασε, κατά το παρελθόν,
τρεις φορές μέχρι το σημείο αυτό.
Ο π. Πορφύριος τον ενεθάρρυνε, αναφέροντάς του περιστατικά από ανάλογες δικές του εμπειρίες,
κι ο πνευματικός μου μόλις που μπορούσε να απαντά μονολεκτικά, κάτω από τους φοβερούς πόνους του.
Ο "καθηγητής" της αγιοπνευματικής ζωής, που σταυρώθηκε πολλές φορές, στήριζε το "δάσκαλο",
στις πιο δύσκολες ώρες του σταυρού του. Ο π. Πορφύριος άφησε ανοιχτή την τηλεφωνική συσκευή
και άκουσα όλη τη συνομιλία γονατιστός και δακρυσμένος.
Όταν τελείωσε, ο π. Πορφύριος στράφηκε σε μένα και είπε: "Τί θαύμα ήταν αυτό; Ο πνευματικός σου ήταν δίπλα μου.
Τον είδες; "Όχι Γέροντα, του απήντησα, δεν τον είδα".
Κι ο π. Πορφύριος συνέχισε: "Είναι μεγάλο θαύμα. Τα σώματα μακριά, οι ψυχές μαζί!
Του τηλεφωνώ τακτικά και τη μέρα και τη νύχτα, ιδιαίτερα όταν βλέπω ότι πονά πολύ.
Συμφωνήσαμε να προσευχόμαστε μαζί τις ίδιες ώρες. Θέλω να του μιλώ, όταν πονά πολύ.
Αυτό κάνει πολύ καλό. Αλλά τον κουράζουν οι επισκέπτες, κι αυτόν και εμένα.
Τον καταλαβαίνω πολύ, τα έχω περάσει κι εγώ. Καλά κάνανε και δεν τον ανοίξανε.
Έτσι να τον αφήσουν, όσο τον κρατήσει ο Θεός".
Με απεγνωσμένη ελπίδα, τον ρώτησα: Γέροντα, αν θέλει ο Θεός, έστω και τώρα, δεν μπορεί να γίνει θαύμα και να ζήσει;
Ο Γέροντας απήντησε: "Αν θέλει ο Θεός, όλα γίνονται".
Αλλά ο Θεός δεν θέλησε ή, μάλλον, θέλησε διαφορετικά, κατά την πανσοφία της αγάπης Του.
Σε λίγες μέρες τον πήρες στον ουρανό.
[Γ 166-8]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 111-112)

164. Να συμπεριφέρεσαι στον πλησίον σου με άδολο καρδιά, δηλαδή με την αγάπη που τρέφεις για τον εαυτό σου. Έτσι, είναι πολύ πιθανό, ο πλησίον σου να σου επιστρέψη την ίδια αγάπη. Αλλά και αυτό να μη γίνει, θα αισθανθή μέσα του σεβασμό προς την αρετή σου, θα την τιμήση και θα θελήση ίσως, αργότερα, να τη μιμηθή.

165. Είναι δυσάρεστο για τον υπερήφανο να του ζητηθή να είναι ταπεινός προς τους άλλους. Στον φθονερό, να λέγη καλά λόγια για τους εχθρούς του. Στον εκδικητικό, να συγχωρήση και να συμφιλιωθεί. Στον φιλοχρήματο, να πληρώση τα χρέη του. Στον σαρκολάτρη, να ασχοληθή με τη σωτηρία της ψυχής του. Αλλά όλοι αυτοί πρέπει οπωσδήποτε να δαμάσουν τα αισθήματά τους και τα πάθη τους. Να κάμουν ό,τι απαιτείται από το Ευαγγέλιο. Αλλοιώς, παραδίδοντας τον εαυτό τους αμετανόητα στα πάθη τους, θα πέσουν στην αιώνια απώλεια.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 85)

Άθλιοι
όσοι περιφρονούν τα αιώνια
Είμαστε άθλιοι και ταλαίπωροι.
Ήρθαν στα χέρια μας τόσα αγαθά απ’ τους ουρανούς,
κι εμείς τα απωθήσαμε
και τα πετάξαμε με μανία.
Ε.Π.Ε. 34,102

Αθυμία
χειρότερη από το θάνατο
«Χαλεπώτερον αθυμία θανάτου».
Ε.Π.Ε. 7,460

υπέρμετρη
Βλέπεις πόσο σατανικό είναι το να θρηνείς
παραπάνω από όσο πρέπει!
Είναι κατόρθωμα της σατανικής παγίδας.
Μετατρέπουμε, λοιπόν, το φάρμακο της σωτηρίας
με την αμετρία μας σε δηλητήριο;
Ε.Π.Ε. 37,452

βασανιστήριο
Η αθυμία είναι βασανιστήριο της ψυχής σκληρό.
Είναι μια απερίγραπτη οδύνη.
Είναι καταδίκη πικρότερη από κάθε άλλη καταδίκη τιμωρία.
Διότι μοιάζει με σκουλήκι θανατηφόρο.
Ε.Π.Ε. 37,452

τυραννεί
Μην αφήσεις την τυραννία της λύπης να σε ρίξει στη μελαγχολία.
Να την εξαφανίσεις πιο εύκολα από ότι διασπάς μια αράχνη.
Στάσου λαμπρός στην παράταξη της μάχης
και με θάρρος πολύ να ματαιώσεις τα σχέδια των αντιπάλων.
Ε.Π.Ε. 38,216

τίναξε την
Άνοιξε τα φτερά της διανοίας σου
και αφού τινάξεις τη σκόνη της θλίψεως,
να τρέχεις με πολλή ευκολία τη φάλαγγα,
οργανώνοντας, ετοιμάζοντας,
ξεσηκώνοντας όλους,
ενισχύοντας,
κάνοντας τους πιο ετοιμοπόλεμους. Ε.Π.Ε. 38,218

πένθος
Σε παρακαλώ, σε ικετεύω, πέφτω στα γόνατά σου,
διώξε το πένθος της λύπης από την καρδιά σου.
Ε.Π.Ε. 38,242

Αθύρματα
παιδιών όλα τα της γης υλικά
Βλέπεις λαμπρές οικοδομές και σε απατά η θέα τους;
Αλλ’ αμέσως ρίξε ένα βλέμμα στον ουρανό.
Απ’ τις πέτρες και τις κολώνες κοίταξε την ομορφιά εκείνη και θα δεις,
πώς τα υλικά έργα μοιάζουν με παιχνίδια μικρών παιδιών.
Ε.Π.Ε. 23,400

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 114-115)

«Υποταχτείτε λοιπόν στο Θεό, αντισταθείτε στο διάβολο και θα φύγει από σας» (Ιακ. 4:7)

Ένας ορθολογιστής ιεροκήρυκας, αφού ανέπτυξε μια μέρα κάποιες από τις ορθολογιστικές του θέσεις, κατέληξε λέγοντας: «Και ξέρετε, φίλοι μου, δε φοβάμαι το διάβολο». «Αυτό δεν έχει σημασία», πετάχτηκε ένας από τους ακροατές του. «Σημασία έχει αν ο διάβολος φοβάται εσένα».
Από μια άλλη άποψη, υπάρχουν μόνο δύο θρησκείες. Η θρησκεία του Θεού και η θρησκεία του διαβόλου. Η θρησκεία του διαβόλου είναι εκείνη που υπόκωφα διδάσκει τον άνθρωπο, χωρίς αυτός να το καταλαβαίνει, πως δεν υπάρχει «διάβολος». Πως η άγνοιά μας και οι κάποιοι φόβοι μας τον παρουσιάζουν υπαρκτό, κι επομένως δε θα πρέπει να τον φοβόμαστε. Έτσι εξαπατώντας μας, μας πλανά και μας κάνει δικούς του. Η θρησκεία όμως του Θεού είναι εκείνη που διδάσκει ότι ο Θεός επιθυμεί να βασιλεύει μέσα στην ανθρώπινη καρδιά και όταν Τον δεχτούμε δια του Ιησού Χριστού και εν Πνεύματι Αγίω, συμβαίνει το αντίθετο από εκείνο που διδάσκει ο ορθολογισμός. Ο διάβολος φοβάται εμάς, και θεωρώντας το Θεό μέσα μας, ούτε καν μας πλησιάζει. Να η νίκη του Θεού μέσα στην ανθρώπινη ζωή. «Μη δίνετε αφορμή στο διάβολο» (Εφ. 4:27).

«Διατηρήστε καθαρή τη διάνοιά σας! Να είστε άγρυπνοι! Γιατί ο αντίδικός σας ο διάβολος σαν το βρυχόμενο λιοντάρι περιφέρεται ζητώντας ποιόν θα καταφέρει να καταβροχθίσει!» (Α’ Πέτρου 5:8)

Ο πιο επιδέξιος, γι’ αυτό κι ο πιο επικίνδυνος εχθρός του κάθε χριστιανού, είναι ο διάβολος. Ο φημισμένος ιεροκήρυκας, ο Μούντυ, έλεγε: «Ο τακτικότερος ακροατής των κηρυγμάτων μου είναι ο διάβολος. Είναι παρών σε κάθε λατρεία μας. Και δεν κάθεται αδρανής. Κάνει τον έναν να νυστάζει, τον άλλον να σκέφτεται το χωράφι του, τον άλλο το μαγαζί του, τον άλλον τις διαφορές του με το γείτονά του, άλλον το ένα άλλον το άλλο, αρκεί να τους κάνει να μην ακούνε και να μην αφομοιώνουν το μήνυμα του Ευαγγελίου». Αλλά δεν ενεργεί μόνο έτσι ο διάβολος. Το χειρότερο είναι ότι παρασύρει πολλούς στην αμαρτία με δελεαστικούς πειρασμούς. Πως μπορούμε ν’ απαλλαχτούμε απ’ αυτόν; Το λέει ο απ. Ιάκωβος: «Υποταχτείτε στον Θεό, αντισταθείτε στο διάβολο και θα φύγει από σας» (Ιακ. 4:7)
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

«Εξήνθησεν η έρημος»

Κάποτε ο όσιος επίσκοπος Ιωάννης ο Ησυχαστής πήρε ένα ξερό σύκο και λέει στους μαθητές του Θεόδωρο και Ιωάννη:

- Ακούστε με, παιδιά μου. Εάν η φιλανθρωπία του Θεού δωρήση σ’ αυτό το σύκο χάρι και σ’ αυτή την πέτρα δύναμι ώστε να βγάλη καρπό, μάθετε ότι μου χαρίζεται σαν δωρεά η βασιλεία των ουρανών.

Με τα λόγια αυτά το κόλλησε πάνω σε μια κατάξερη και συμπαγή πέτρα. Και ο Θεός που πρόσταξε τη ράβδο του Ααρών ν’ ανθήση, αυτός και τη συμπαγή και κατάξερη πέτρα πρόσταξε να βλαστήση, με σκοπό να δείξη στις ερχόμενες γενιές πόση χάρι είχε ο δούλος του.

Ο όσιος Ιωάννης μόλις είδε το βλαστάρι, ευχαρίστησε τον Θεό με δάκρυα. Αυτό το βλαστάρι μέσα στον χρόνο καρποφόρησε τρία σύκα! Τα πήρε ο άγιος και με δάκρυα τα φίλησε πολλές φορές. Κατόπιν τα έφαγε ευχαριστώντας τον Θεό που του έστειλε αυτή την πληροφορία, και μοίρασε κι από λίγο στους μαθητές του.

Όταν ο σύγχρονος του οσίου βιογράφος του Κύριλλος ο Σκυθοπολίτης πήγε να τον συναντήση και αντίκρυσε το καταπληκτικό θέαμα του βλασταριού, προσπάθησε μ’ επιμονή να μάθη πώς έπιασαν οι ρίζες και μήπως ο βράχος είχε κάποια σχισμή. Δεν μπόρεσε όμως τίποτα να βρη και με έκπληξι αναφώνησε: «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού, ως ανεξερεύνητα τα κρίματα αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού»!

Μάλιστα όσοι έχουν ζήσει στη λαύρα του μακαρίου Σάββα γνωρίζουν καλά πως ούτε σε κήπο ούτε στο ύπαιθρο φυτρώνει συκιά η άλλο δέντρο, γιατί οι άνεμοι εκεί είναι πολύ ζεστοί και ξεροί.

(Βίοι οσίων Ιωάννου…)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τ. Β΄, σ. 122-123)

Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Όταν βρισκόμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, όταν η καρδιά είναι πλημμυρισμένη από λατρευτική διάθεση, από ενδιαφέρον για τους άλλους, όταν, καθώς λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, «από το περίσσευμα της καρδιάς μιλάει το στόμα» (Λουκ. 6, 45), τότε δεν υπάρχει πρόβλημα προσευχής. Μιλάμε ελεύθερα στο Θεό, με λέξεις που μας ταιριάζουν περισσότερο. Αλλά, αν αφήναμε τη ζωή της προσευχής να γίνει έρμαιο των ψυχικών μας διαθέσεων, ίσως μερικές φορές να προσευχόμαστε θερμά και ειλικρινά, για μεγάλα όμως χρονικά διαστήματα θα χάναμε κάθε προσευχητική επαφή μας με το Θεό.

Είναι μεγάλος πειρασμός να αναβάλλουμε την προσευχή μέχρι τη στιγμή που θα νιώσουμε έντονα την παρουσία του Θεού, με τη σκέψη ότι κάθε προσευχή ή κάθε κίνηση προς το Θεό, στις συναισθηματικά άγονες περιόδους της ζωής μας, δεν είναι ειλικρινής. Όλοι γνωρίζουμε από την πείρα μας, ότι έχουμε ποικιλία συναισθημάτων, που δεν έρχονται στο προσκήνιο, σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Μια αρρώστια ή μια μεγάλη στενοχώρια μπορεί να τα απομακρύνει από το συνειδητό χώρο της ψυχής μας.

Πολλές φορές, ακόμα και όταν αγαπάμε βαθιά κάποιον, δεν το αισθανόμαστε, παρόλο που ξέρουμε καλά ότι η αγάπη είναι ζωντανή μέσα μας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις σχέσεις μας με το Θεό. Εξαιτίας εσωτερικών ή εξωτερικών παραγόντων, δεν είμαστε σε θέση μερικές φορές, να ζήσουμε συνειδητά το γεγονός της πίστεως, της ελπίδας και της αγάπης μας προς το Θεό. Σ’ αυτές τις στιγμές πρέπει να ενεργούμε με βάση όχι αυτό που αισθανόμαστε, αλλά αυτό που γνωρίζουμε.

Πρέπει να πιστεύουμε σε ό,τι υπάρχει μέσα μας, έστω κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η αγάπη μας υπάρχει, έστω κι αν δεν πλημμυρίζει την καρδιά μας με χαρά κι ενθουσιασμό.

Και πρέπει να στεκόμαστε ενώπιον του Θεού με το βίωμα ότι Αυτός πάντοτε αγαπάει και πάντοτε είναι παρών και τότε που πραγματικά εμείς δεν αισθανόμαστε την αγάπη και την παρουσία Του.

(Ζωντανή Προσευχή. Antony Bloom, σ. 112-113)

«Η πνευματική ζωή είναι ανάλογη με τη ζωή των ναυτικών.

Αυτοί, όσο διαρκεί η κακοκαιρία και η τρικυμία, μένουν νηστικοί και με όλη τους την τέχνη αντιπαλεύουν τον κίνδυνο που έχουν μπροστά τους. Όταν πλέον πάψει η θαλασσοταραχή, τότε ξεκουράζονται κάπως από τους κόπους και φροντίζουν και για τις άλλες ανάγκες.

Ωστόσο ούτε τότε μένουν εντελώς αμέριμνοι, ούτε βέβαια πέφτουν σε βαθύ ύπνο, καθώς έχουν πείρα των περασμένων κινδύνων και προετοιμάζονται για νέους.

Γιατί και αν ακόμη κόπασε η κακοκαιρία, όμως η θάλασσα παραμένει ίδια. Και αν πέρασε το δυσάρεστο γεγονός, όμως άλλο τους περιμένει.

Επειδή λοιπόν στη θάλασσα δεν υπάρχει σιγουριά, πρέπει να προσέχουν αδιάκοπα και να παίρνουν τα μέτρα τους».

(Αγία Συγκλητική, Ευεργετικός Β΄, σελ. 135)

Τις προάλλες με πληροφόρησε η αδερφή μου για έναν γείτονα της πως ο σπιτονοικοκύρης του τον έδιωξε από το σπίτι επειδή του χρωστούσε κάποια ενοίκια. Άνεργος το τελευταίο διάστημα και άρρωστος αναγκάστηκε να κοιμάται στο αυτοκίνητο. Ο σπιτονοικοκύρης χωρίς κανένα δισταγμό του πήρε ακόμα και τις ηλεκτρικές συσκευές ως μέρος των χρωστούμενων. Το θέμα εδώ είναι ότι αυτός δεν έχει οικονομικό πρόβλημα, διαθέτει πολλές καταθέσεις στην τράπεζα όπως καμαρώνει να διαλαλεί, και τα μηνιαία του έσοδα είναι αρκετά καθώς εισπράττει πολλά ενοίκια από διάφορα ακίνητα που διαθέτει.
Και σκέφτομαι ότι τώρα θα λένε οι γείτονες ‘τον κακόμοιρο το Γιάννη που κοιμάται στο αυτοκίνητο!’ Εγώ όμως λέω ‘ τον κακόμοιρο τον ιδιοκτήτη που έχει θρονιάσει στην καρδιά του το Μαμωνά και είναι δούλος του χρήματος!’ Και αναρωτιέμαι ποιος είναι πιο αξιολύπητος; Ο νοικάρης ή ο ιδιοκτήτης; Ο φτωχός είναι του Θεού- και ο Χριστός φτωχός ήταν- ο φιλοχρήματος όμως όχι! ‘ Όπου γαρ εστίν ο θησαυρός ημών, εκεί έσται και η καρδία υμών’ ( Ματθ.στ,21) Δηλαδή ‘ όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί είναι και η καρδιά σας’ . Δε γίνεται να αγαπάμε το χρήμα και να αγαπάμε και τον συνάνθρωπο. Γιατί πώς θα τον αγαπήσουμε αν δεν αγαπάμε το Θεό; Μια καρδιά άσπλαχνη, σκληρή και ιδιοτελής πώς θα χωρέσει μέσα της το Θεό; Κανένας δεν μπορεί να υπηρετεί δύο κυρίους. Επειδή ή τον έναν θα μισήσει και τον άλλο θα αγαπήσει ή στον έναν θα προσκολληθεί και τον άλλο θα καταφρονήσει. ‘ Δεν μπορείτε να υπηρετείτε και το Θεό και τον Μαμωνά’ (Ματθ. στ,24).
Και τελικά τί είναι πιο ολέθριο και οδυνηρό; Να κλειστούμε έξω από το σπίτι μας ή να κλειστούμε έξω από τον Παράδεισο; Και ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι δεν είμαστε σε τίποτα ιδιοκτήτες αλλά διαχειριστές και ότι ο μόνος ιδιοκτήτης είναι ο Θεός! Εκείνος όμως που τιμά και σέβεται το Θεό, ελεεί το φτωχό ως τέκνο Θεού. Η βοήθεια προς τους φτωχούς φέρνει την ευλογία του Θεού. ‘Μακάριος εκείνος που επιβλέπει στον φτωχό. Σε ημέρα θλίψης θα τον ελευθερώσει ο Κύριος. (Ψαλμ.41,1) Αυτός ο κύριος δεν επέτρεψε στο νοικάρη του να μπει μέσα στο σπίτι. Κλείνοντας του όμως αυτή την πόρτα και αν παραμείνει αμετανόητος, κλείνει για τον εαυτό του μια άλλη πιο σπουδαία και μεγάλη πόρτα… αυτή της Βασιλείας των Ουρανών! Γιατί η ασπλαχνία είναι μεγάλο πάθος ενώ η ελεημοσύνη όπως διάβασα σε μια ιστορία είναι η πρώτη κόρη του μεγάλου Βασιλιά!