«Δεν υπάρχει κανένα δημιούργημα αδιερεύνητο για το Θεό, κι είναι όλα γυμνά και διάφανα μπροστά στα μάτια του, στον οποίο και θα δώσουμε λόγο» (Εβραίους 4:13)

Τα βλέπει όλα

    Είναι για την ασφάλειά μας ή πρόκειται για παραβίαση της προσωπικότητάς μας; Το θέμα προέκυψε για το σύστημα επισκόπησης του ανθρώπινου σώματος με ειδικά μηχανήματα στα αεροδρόμια. Ελέγχουν «σαρωτικά» το ανθρώπινο σώμα του επιβάτη και τον βλέπουν γυμνό όσα ρούχα κι αν φοράει. Έτσι, οι αρχές μπορούν να εντοπίσουν αν ο ταξιδιώτης έχει κρύψει κάτι κάτω από τα ρούχα του. Από τη σάρωση αυτή δεν εξαιρείται κανένας: άντρες, γυναίκες, παιδιά, επιχειρηματίες, στρατιωτικοί ή ιερείς…

    Πολλοί νομίζουν ότι μπορούν να ζουν ανενόχλητοι σ’ αυτήν τη ζωή, να κάνουν ό,τι θέλουν, να σκέφτονται ό,τι θέλουν, να πάνε όπου θέλουν. Η Γραφή όμως λέει ότι μπροστά στα μάτια του Θεού είναι όλα γυμνά και διάφανα και κανένας δεν μπορεί να κρυφτεί. Τι βλέπει, αλήθεια, ο Θεός όταν κοιτάει μέσα στην καρδιά μας; Ο σαρωτής του Θεού βλέπει πολύ βαθύτερα και θέλει να αφαιρέσει από μέσα μας την αμαρτωλή καρδιά και να μας δώσει μια καινούρια. Θα Του το επιτρέψουμε;

(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Γιατί είναι μέγας ο Θεός, ο Κύριος» (Ψαλμός 95:3)

«Γιατί πραγματικά, σας λέω, αν έχετε πίστη ίσα μ’ έναν κόκκο σιναπιού, θα πείτε στο βουνό αυτό: Πήγαινε απ’ εδώ εκεί, και θα πάει» (Ματθαίος 17:20)

Η μικρή πίστη του ανθρώπου και η μεγάλη δύναμη του Θεού

    Σ’ ένα χωριό υπήρχε μια θεοσεβής γυναίκα που η φήμη της για την πίστη και την αγιότητά της, αλλά και για τις μεγάλες δοκιμασίες στη ζωή της, είχε απλωθεί στα γύρω χωριά. Μια άλλη γυναίκα από ένα άλλο χωριό αποφάσισε να πάει να τη γνωρίσει. Όταν τη συνάντησε, τη ρώτησε: «Εσύ είσαι η γυναίκα με τη μεγάλη πίστη, για την οποία ακούμε»; «Όχι», απάντησε εκείνη, «δεν είμαι η γυναίκα με τη μεγάλη πίστη, αλλά η γυναίκα με τη μικρή σ’ ένα Μεγάλο Θεό».

    Τέτοια είναι η ομολογία των πραγματικών χριστιανών, που δεν ανυψώνουν τον εαυτό τους, αλλά τον Κύριο στον οποίο πιστεύουν. Γιατί γνωρίζουν τη δική τους μηδαμινότητα και το μεγαλείο του Θεού, που τους δίνει όλη τη δύναμη να βγαίνουν νικητές μέσα από όλες τις περιστάσεις της ζωής, όποιες κι αν είναι αυτές, όσο δύσκολες κι ανυπέρβλητες κι αν φαίνονται.

(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

155. Είναι αδύνατο να φαντασθούμε και να σκεφθούμε τον Σταυρό χωρίς αγάπη. Όπου είναι ο Σταυρός, εκεί είναι και η αγάπη. Στην εκκλησία, βλέπουμε παντού το σημείο του Σταυρού. Έτσι, από παντού μας γίνεται η υπόμνησις ότι βρισκόμαστε στο σπίτι του Θεού της αγάπης, στο σπίτι της ίδιας της αγάπης, που σταυρώθηκε για μας.

156. Λένε μερικοί ότι αν δεν νοιώθουμε διάθεσι για προσευχή, καλύτερα να μην προσευχηθούμε. Είναι μία σοφιστεία της σαρκός. Η σάρκα δεν θέλει την προσευχή. Αλλά «η βασιλεία των ουρανών βιάζεται» (Ματθ. ια’ 12). Δεν μπορούμε να εργασθούμε τη σωτηρία χωρίς να εκβιάσουμε τον εαυτό μας.

157. Κατά την ανατροφή που δίνουμε στα παιδιά μας, είναι πολύ επικίνδυνο να αναπτύσσουμε την αντίληψι και τη διάνοια, χωρίς να προσέχουμε την καρδιά. Πρέπει να έχουμε συγκεντρωμένο το ενδιαφέρον μας στην καρδιά, γιατί η καρδιά είναι ζωή, αλλά ζωή φθαρμένη από την αμαρτία. Είναι ανάγκη να καθαρίσουμε αυτή την πηγή της ζωής, να ανάψουμε στην καρδιά τη φλόγα της ζωής, ώστε να καίη και να λάμπη αέναα, χωρίς να σβήνεται. Η κοινωνία είναι διεφθαρμένη ακριβώς γιατί της λείπει η χριστιανική αγωγή. Είναι καιρός οι χριστιανοί να καταλάβουν τον Κύριο, να καταλάβουν τι ζητεί από μας. Ζητεί καθαρές καρδιές. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία» (Ματθ. ε’ 8). Ας ακούσουμε τη γλυκύτατη φωνή του Ευαγγελίου. Η αληθινή ζωή της καρδιάς μας είναι ο Χριστός. «Ζη εν εμοί ο Χριστός» (Γαλάτ. β’ 20). Αυτό είναι το κοινό πρόβλημα όλων μας: να φέρουμε τον Χριστό να κατοικήση μέσα στις καρδιές, καρδιές που να τον πιστεύουν αληθινά.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 83-84)

153. Δύο μικρά παιδιά, ο Παύλος και η Όλγα, χάρις στο άπειρο έλεος του Κυρίου, που ανταποκρίθηκε στις προσευχές της αναξιότητός μου, έγιναν καλά από την αρρώστια τους. Στην περίπτωσι του Παύλου, η αρρώστια έφυγε μες από ένα ήσυχο ύπνο. Και το προσωπάκι της Όλγας φωτίσθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη με τη χαρά της υγείας. Εννέα φορές πήγα να προσευχηθώ με πίστι, ελπίζοντας ότι την πίστι μου δεν θα την απεδοκίμαζε ο Κύριος. Αρκεί να κρούη κανείς και η πόρτα θα του ανοιχθή. Μπορεί εγώ να ήμουν ανάξιος, αλλά ο Κύριος χάρις στο άπειρο του έλεος θα με άκουε. Ο άδικος κριτής λύγισε στο τέλος στις επίμονες παρακλήσεις της γυναικός που τον ενωχλούσε με το αίτημά της. Πολύ περισσότερο ο δίκαιος Κριτής δεν θα έμενε ασυγκίνητος στην προσευχή μου για τα αθώα εκείνα παιδάκια. Δεν θα παρέβλεπε τα λόγια μου, τις γονυκλισίες μου, την πεποίθησί μου στο έλεός του. Και, πράγματι, δεν με απεδοκίμασε, εμένα τον αμαρτωλό ικέτη. Πήγα για δεύτερη φορά στο σπίτι τους και τα μικρά ήσαν καλά. Ευχαρίστησα από τα βάθη της καρδιάς μου τον Κύριο και τη Γρηγορούσα Μητέρα του.

154. Η αγάπη προς τον Θεό αρχίζει να εκδηλώνεται όταν αρχίζουμε να αγαπάμε το πλησίον σαν τον εαυτό μας. Γιατί ο πλησίον μας, όπως και εμείς, είναι εικών του Θεού. Και δείχνουμε πραγματική αγάπη προς τον Θεό, όταν, επίσης, δεν ικανοποιούμε τις απαιτήσεις της σαρκός ούτε εκείνες στης σαρκικής σοφίας, που δεν υποτάσσεται στη σοφία του Θεού. «Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν· ο γάρ μη αγαπών τον αδελφόν ον εώρακε, τον Θεόν ον ουχ εώρακε πώς δύναται αγαπάν;» (Α’ Ιω. δ’ 20). «Οι δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίας» (Γαλάτ. ε’ 24).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 82-83)

" Η αγάπη του Χριστού διώχνει τα πάθη "
Όσο αυξάνεται η αγάπη του Χριστού, τόσο μειώνονται τα πάθη• κι όσο μειώνονται τα πάθη, τόσο αυξάνεται η αγάπη για τον Χριστό. Είναι όπως μία ζυγαριά. Κατάλαβες ;
Δεν σου λέω απλώς ν' αγαπήσεις τον Χριστό, αλλά να τον ερωτευτείς.
- Γέροντα, πώς θ' αγαπήσω τον Χριστό ;
- Με την ταπείνωση !
- Και πώς θα ταπεινωθώ ;
- Να κάνεις υπακοή.
- Και πώς να κάνω υπακοή ;
- Δεν ξέρεις πώς να κάνεις υπακοή ;
(Εδώ αγρίεψε λίγο.) Όλοι οι Πατέρες το λένε και οι Γραφές το γράφουν και λες " Πώς να κάνω υπακοή ; "
Αν σε είχα μπροστά μου, θα σου έδινα τρία χαστούκια, να δεις !
-Στείλτε τα τηλεφωνικώς, Γέροντα !
Κάπου εδώ τελείωσε αυτός ο υπέροχος και θαυμαστός διάλογος με το Γέροντα. Η τηλεφωνική εμπειρία έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη του αδελφού, στον οποίο εδραιώθηκε η πεποίθηση για την αγιότητα του Παππούλη και αυξήθηκε η ευλάβεια προς το πρόσωπό του. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, είναι μοναχός.
[Χρ 363π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.288-289)

Ο λειτουργός άγγελος
Στην Κύπρο, στο χωριό Τραχιάδες, δέκα χρόνια πριν από την άλωση του νησιού ( 1571), ζούσε κάποιος ανάξιος ιερέας.
Με τη συνέργεια του πονηρού είχε πλανεθεί και είχε μάθει στην εντέλεια τη μαγική τέχνη. Είχε φτάσει μάλιστα στο κατάντημα να τρώει και να πίνει σε ιερά σκεύη μαζί με πόρνες!
Η θεία δίκη όμως σύντομα τον τιμώρησε. Μόλις πληροφορήθηκε ο άρχοντας της περιοχής την πολιτεία του, τον καταδίκασε σε θάνατο. Κι όταν ο μελλοθάνατος οδηγήθηκε στη μέση του αμφιθεάτρου, κάποιος σύμβουλος του άρχοντα τον ρώτησε:
-Πες μου, μιαρέ, με τι καρδιά, με τι χείλη, με τι χέρια τολμούσες να πλησιάζεις τον Αμόλυντο; Δεν έτρεμες μήπως σε κάψει κεραυνός, μήπως σε καταπιεί η γη; Πώς τολμούσες εσύ, που προσκυνούσες το διάβολο, να μεταδίδεις στους χριστιανούς τα θεία Μυστήρια;
-Ορκίζομαι στο Θεό που πρόκειται να με κολάσει, απάντησε τότε εκείνος, πως απ’ την ώρα που έγινα μάγος και φαρμακός, δεν λειτουργούσα εγώ. Μόλις έμπαινα στο άγιο βήμα, κατέβαινε άγγελος από τον ουρανό, μ’ έδενε πισθάγκωνα στην κολόνα και τελούσε εκείνος τη λειτουργία. Τέλος, αφού κοινωνούσε το λαό, μ’ έλυνε και έφευγα.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.128-129)

Ο μελαγχολικός αδελφός
Κάποιος μοναχός της μονής του Σάρωφ κυριεύθηκε από μελαγχολία. Μια φορά μάλιστα που ένιωσε να φτάνη στην απόγνωσι, ζήτησε την συμπαράστασι ενός αδελφού.
Βγήκαν και οι δύο έξω από την μονή μετά τον εσπερινό και άρχισαν να περπατούν στον κήπο και να παρηγορούνται με την συζήτησι. Πλησίασαν στον σταύλο της μονής. Εκεί κοντά άρχιζε το δρομάκι που ωδηγούσε στην πηγή του οσίου Σεραφείμ.
Ο άρρωστος αδελφός θέλησε ν’ αλλάξη κατεύθυνσι, για να μη συναντηθή με τον στάρετς σ’ αυτή την ψυχική κατάστασι. Πριν όμως προφθάσουν ν’ απομακρυνθούν, τον βλέπουν να έρχεται προς το μέρος τους.
Οι δύο μοναχοί έπεσαν με σεβασμό στα πόδια του. Εκείνος τους ευλόγησε και τους μίλησε με ασυνήθιστη καλωσύνη. Σαν στοργικός πατέρας! Κατόπιν άρχισε να ψάλλη ένα τροπάριο της ενάτης ωδής του μικρού παρακλητικού κανόνος της Θεοτόκου, που ψάλλεται σε κάθε θλίψι και δοκιμασία:
« Χαράς μου την καρδίαν
πλήρωσον Παρθένε,
η της χαράς δεξαμένη
το πλήρωμα
της αμαρτίας την λύπην
εξαφανίσασα».
Ύστερα χτύπησε το πόδι του στην γη και είπε:
-Δεν μας επιτρέπεται να μελαγχολούμε. Ο Χριστός νίκησε τα πάντα! Ανέστησε τον Αδάμ! Ελευθέρωσε την Εύα! Θανάτωσε τον θάνατο!
Η ψυχική κατάστασις του στάρετς μεταδόθηκε στην ψυχή των αδελφών. Ζωογονημένοι τώρα με την χαρά του, επέστρεψαν στην μονή ειρηνικοί!
( Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.169-170)

Η πίστη στο Θεό είναι μια διαρκής και εν εξελίξει σχέση και συνομιλία μαζί Του. Είναι εμπιστοσύνη στην πρόνοια και στο έλεος Του. Είναι το άφημα της ζωής μας στα χέρια Του. Είναι η παράδοση μας στην Αγάπη Του. Είναι η ακλόνητη πεποίθηση πως ό,τι κι αν γίνει, κι ο κόσμος να έρθει ανάποδα Εκείνος δε θα μας αφήσει ποτέ απ’ το χέρι. Πίστη είναι να βλέπω πίσω από το σκοτάδι το φως, να βλέπω πίσω από την κλειστή πόρτα το δρόμο, να βλέπω πίσω από τα ορατά τα αόρατα, πίσω από το λίθο τον Αναστημένο Χριστό!
Δυστυχώς πολλοί από εμάς έχουμε συνδυάσει την πίστη μας στο Χριστό με την εκτέλεση ή μη των επιθυμιών μας… αν μας κάνει το χατίρι, πιστεύουμε σ’ Αυτόν, αν όχι ,τότε απομακρυνόμαστε και παύουμε να έχουμε έστω κι αυτή την προβληματική πίστη που είχαμε σ ’Εκείνον. Μα αληθινή πίστη δεν έχω όταν ζητάω κάτι από το Θεό αλλά όταν ζητάω τον ίδιο το Θεό! Γιατί τί μπορεί να είναι πιο σημαντικό από το Θεό; Όταν έχω το Θεό τα έχω όλα ό,τι μου χρειάζεται. ‘ Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν.( Ματθ. 6,33) Δηλαδή ‘ Να ζητάτε πρώτα τη βασιλεία και τη δικαιοσύνη του Θεού και ύστερα όλα τα άλλα θα προστεθούν σε εσάς’.
Άρα λοιπόν πιστεύω σε έναν Θεό Άγιο Βασίλη ή στον Θεό της Αγίας Γραφής; Γιατί στην πρώτη περίπτωση σίγουρα θα ασθενεί η πίστη μου και πολύ συχνά μάλιστα, στη δεύτερη περίπτωση όμως, αν αφουγκραστώ και εγκολπωθώ το Λόγο του Θεού, τότε η πίστη μου δεν θα κινδυνεύει να διασαλευθεί, ακόμα κι ‘αν πορεύομαι εν μέσω σκιάς θανάτου’.( Ψαλμ. 22) Γιατί τελικά η πίστη είναι μια αποδοχή… ότι ο Χριστός είναι μαζί μου αν Του το ζητήσω! Η συνειδητοποίηση της παρουσίας Του στη ζωή μου απομακρύνει κάθε φόβο και κάθε αμφιβολία που υπάρχει μέσα μου. Και αν τα πράγματα δεν γίνονται πάντα όπως εγώ τα θέλω να γνωρίζω ότι γίνονται όπως Εκείνος τα θέλει και αυτό να με αναπαύει! Γιατί Εκείνος είναι πάνσοφος και παντογνώστης και προνοητικός και ελεήμων και η Αγάπη η ίδια!
Και ας μην καταλαβαίνω… θα καταλάβω αργότερα… κι ας μην καταλάβω ποτέ! Μου αρκεί που είμαστε μαζί! Τον εμπιστεύομαι απόλυτα και ηρεμώ! Και η εμπειρία μου μού έχει δείξει ότι Εκείνος είχε πάντα δίκιο τελικά! Οπότε λοιπόν για να μην ασθενεί πλέον η πίστη μας ας ασθενήσουμε τα πάθη μας και κυρίως τον εγωισμό μας! Όσο ασθενεί το εγώ μας τόσο θα αυξάνεται η πίστη μας στο Χριστό και ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στη ζωή μας θα μπορούμε να λέμε μέσα από την καρδιά μας δόξα τω Θεώ… δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!(Α.Κ.Β)

Κάποιος αρχάριος μοναχός από τη Θηβαΐδα, χωρίς να συμβουλευτή κανένα, έκανε υπερβολικές ασκήσεις. Γρήγορα όμως κυριεύτηκε από λογισμούς υπερηφανείας, όπως συνήθως συμβαίνει.
-Έφτασες σε μεγάλα μέτρα, του ψιθύρισε ο διάβολος, που κανένας δεν μπορεί να φτάση τόσο σύντομα! Σου αξίζει να πάρης το χάρισμα των θαυμάτων, για να δοξάζεται εξ αιτίας σου ο ουράνιος Πατήρ.
Παρακαλούσε λοιπόν στην προσευχή του τον Θεό να του δώση αυτό το χάρισμα. Μια μέρα σκέφτηκε να συμβουλευτή ένα γείτονά του αναχωρητή, διακριτικό και ενάρετο. Ήταν οικονομία Θεού, για να μη χάση τους κόπους του! Του φανέρωσε τις σκέψεις του και την προσευχή που έκανε, για να τον αξιώση ο Θεός να κάνη θαύματα. Ύστερα τον παρακάλεσε να τον συμβουλέψη. Ο γέροντας τον άκουγε συλλογισμένος. Κατάλαβε ευθύς την αρρώστια, από την οποία έπασχε η ψυχή του αδελφού, αλλά σώπαινε. Εκείνος πάλι εξακολουθούσε να τον παρακαλή να του πη τη γνώμη του και να του δώση μια καλή συμβουλή. Αφού έμεινε πολλή ώρα σιωπηλός ο γέροντας, τέλος αποφάσισε να μιλήση:
-Διστάζω, παιδί μου, να σε συμβουλέψω, γιατί είμαι βέβαιος πως δεν θα μ’ ακούσης.
Ο αδελφός έδωσε υπόσχεση πως θα έκανε ό,τι του έλεγε ο γέροντας, σαν να το έλεγε ο ίδιος ο Θεός.
-Πάρε αυτά τα νομίσματα, του είπε εκείνος και του έδωσε λίγα χρήματα που είχε από το εργόχειρο του. Κατέβα στην πόλη και αγόρασε δέκα λίτρες κρέας, δέκα ψωμιά και δέκα λίτρες κρασί.
Ο αδελφός απόρησε. Τί τα ήθελε όλα αυτά ο αναχωρητής; Μα δεν μπορούσε να αρνηθή, γιατί είχε δώσει υπόσχεση να τον υπακούση. Έφυγε στενοχωρημένος. Πώς να πήγαινε, μοναχός αυτός, ν’ αγοράση κρασί και κρέας; Τί θα έλεγαν εις βάρος του οι άνθρωποι;
Με πολλή ντροπή έκανε τα παράδοξα ψώνια και τα πήγε στον αναχωρητή.
-Μου έδωσες υπόσχεση, του θύμησε εκείνος, πως θα κάνης ό,τι σου πω.
Ο νέος είχε ήδη μετανοήσει για την υπόσχεση, μα τώρα πια δεν μπορούσε να κάνη αλλιώς.
-Πάρε αυτά τα τρόφιμα στο κελλί σου, τον πρόσταξε ο γέροντας, και τρώγε κάθε μέρα ένα ψωμί, μια λίτρα κρέας, και πίνε άλλη μια λίτρα κρασί. Όταν τελειώσουν, έλα πάλι να με δης.
Απαρηγόρητος ο αδελφός γύρισε στο κελλί του….
΄Υστερα από τόση νηστεία, να καταντήση να τρώη κρέας και να πίνη κρασί; « Γιατί μου το κάνει αυτό ο γέροντας;» συλλογιζόταν. Του ερχόταν η επιθυμία να παρακούση, αλλά τον συγκρατούσε η υπόσχεση που είχε δώσει, χωρίς να τον βιάση κανείς. Όταν έφτανε η ώρα να φάη, έβρεχε το ψωμί του με τα δάκρυα του. Έλεγε τον εαυτό του άθλιο και αμαρτωλό, και θεωρούσε όλα αυτά εγκατάλειψη Θεού! Βλέποντας ο Θεός την ταπείνωση του, τον φώτισε να καταλάβη από πού του ήρθε η τιμωρία. Ύστερα από δέκα μέρες πήγε πολύ συντετριμμένος στον άγιο γέροντα. Απόρησε εκείνος, όταν τον είδε χλωμό κι αδύνατο, παρ’ όλη την καλοφαγία.
-Παιδί μου, του είπε με πολλή καλωσύνη, ευχαρίστησε τον φιλάνθρωπο Θεό, που δεν άφησε το πνεύμα της υπερηφανείας να σε κυριέψη και να σε οδηγήση στην καταστροφή. Ο διάβολος έχει αυτό το τέχνασμα πρόχειρο. Όταν δεν κατορθώση να ρίξη τον αγωνιστή σε αμέλεια και οκνηρία, τον ρίχνει σε υπερβολές για να τον παραδώση ύστερα αιχμάλωτο στην υπερηφάνεια. Και τώρα θα σου φανερώσω τί είδα, όταν πρωτοήρθες εδώ. Δύο δαίμονες με μορφή πιθήκων σε ακολουθούσαν και καθένας προσπαθούσε να σε τραβήξη με το μέρος του. Ήταν τα πνεύματα της κενοδοξίας και της υπερηφανείας. Τώρα έχουν εξαφανιστή. Αντί λοιπόν να ζητάς από τον Θεό να κάνης θαύματα, που δεν είναι τόσο σημαντικό, να Τον ευχαριστής που σε απάλλαξε από τις παγίδες του διαβόλου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο και ωφελιμότερο θαύμα.
Ο αδελφός ευχαρίστησε τον γέροντα για τις σοφές του συμβουλές και γύρισε στο κελλί του διορθωμένος.

( Γεροντικόν )

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.222-225 )

Η πνευματική ...διάσπαση του ατόμου

-    Γέροντα, πώς θα φύγη η μεγάλη ιδέα που έχω για τον εαυτό μου;
-    Αν στραφής μέσα σου και γνωρίσης τον εαυτό σου, θα δής τόση ασχήμια, που θα σιχαθής τον εαυτό σου.
Αν ο άνθρωπος δεν γνωρίση τον εαυτό του για να ταπεινωθή φυσιολογικά, η ταπείνωση δεν μπορεί να του γίνη κατάσταση, για να παραμένη μέσα του η θεία Χάρις. Τότε είναι σε θέση ο διάβολος να του φάη όλα τα χρόνια της ζωής του - ακόμη και τα χρόνια του Μαθουσάλα να του δώση ο Θεός -, παίζοντας το παιχνίδι της κολοκυθιάς. Δηλαδή μια θα του φέρνη ο διάβολος τον λογισμό ότι κάτι είναι, μια θα φέρνη αυτός έναν ταπεινό λογισμό ότι δεν είναι τίποτε· μια ο διάβολος, μια ο άνθρωπος, μια θα κερδίζη ο ένας μια ο άλλος, και θα συνεχίζεται το ίδιο βιολί.
-    Βλέπω, Γέροντα, ότι όλες οι αδελφές με έχουν ξεπεράσει στην αρετή, ακόμη και οι νεώτερες.
-    Αφού δεν ταπεινώθηκες μόνη σου, ταπεινώθηκες από τους άλλους. Ξέρεις τί κάνουν, όταν θέλουν να στείλουν έναν πύραυλο στο διάστημα; Μετρούν κατεβαίνοντας από τους μεγάλους αριθμούς στους μικρούς: «δέκα, εννιά, οκτώ, επτά..., ένα, μηδέν!». Μόλις φθάσουν στο μηδέν, εκτοξεύεται. Έτσι κι εσύ, τώρα που έφθασες στο μηδέν, θα εκτοξευθής και θα πάς ψηλά. Εσύ φυσική δεν σπούδασες;
-    Ναί, Γέροντα.
-    Τώρα λοιπόν είναι καιρός να μάθης και την φυσική της μεταφυσικής, για να γνωρίσης πώς θα γίνη η πνευματική διάσπαση του ατόμου σου.
-    Πώς θα γίνη, Γέροντα;
-    Όταν ασχοληθής με το «άτομό σου» και γνωρίσης τον εαυτό σου, θα ταπεινωθής και τότε θα γίνη η πνευματική διάσπαση του ατόμου σου, θα βγή η πνευματική ενέργεια και θα πεταχτής στο ...διάστημα. Μόνον έτσι θα μπορέσης να μπής στην πνευματική τροχιά· διαφορετικά θα παραμένης στην κοσμική τροχιά.
Σε τίποτε δεν ωφελεί να ερευνήση κανείς όλον τον κόσμο, αν δεν έχη ερευνήσει τον δικό του κόσμο. Αν γνωρίση πρώτα τον εσωτερικό του κόσμο, δηλαδή τον εαυτό του, το άτομό του, εύκολα μετά γνωρίζει όχι μόνον την γη αλλά και το διάστημα. Όταν ο άνθρωπος γνωρίση το άτομό του, τότε γίνεται αυτομάτως και η διάσπαση του ατόμου του και κινείται πλέον στην πνευματική τροχιά έξω από την έλξη της γής, έξω από την έλξη του κόσμου. Ενώ ζη στην γη ως άνθρωπος, ζη δίχως να τον έλκη η αμαρτία και γενικά οι επιθυμίες του κόσμου.
-    Όταν, Γέροντα, παραμένη η υπερηφάνεια, δεν έχει κάνει ο άνθρωπος σωστή αναγνώριση του εαυτού του;
-    Ναί, δεν έγινε ακόμη η πνευματική διάσπαση του ατόμου του. Κατάλαβες;
-    Δηλαδή, Γέροντα, πάλι στην ταπείνωση γυρίζουμε.
-    Μά βέβαια! Ο άνθρωπος που έχει υπερηφάνεια δεν έχει γνωρίσει τον εαυτό του. Αν γνωρίση τον εαυτό του, θα φύγη η υπερηφάνεια. Η αναγνώριση είναι το πάν. Λείπει η αναγνώριση, γι’ αυτό λείπει η ταπείνωση. Και όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζη ταπεινά τον εαυτό του, αναγνωρίζεται και από τους ανθρώπους.
-    Κι άν, Γέροντα, υπάρχη αναγνώριση και δεν υπάρχη ταπείνωση;
 -    Τότε δεν θα υπάρχη καλή διάθεση, φιλότιμο.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 89-91)

Ο ΑΒΒΑΣ Μωυσής κάποτε αποφάσισε να κατοικήσει σε μια απρόσιτη σπηλιά, στην ρίζα μιας απότομης προεξοχής του βουνού. Ανέβαινε και συλλογιζόταν:
- Καλά όλα τ’ αλλά, μα που θα βρίσκω νερό σ’ αυτόν τον ξερότοπο; Το ’λεγε και το ξανάλεγε κι άρχισε να κλονίζεται. Τότε άκουσε φωνή να του λέει:
- Προχώρει αμέριμνος και άφησε αυτή την φροντίδα σε μένα. Πήρε θάρρος κι έκανε κατοικία του το σπήλαιο. Ύστερα από λίγο καιρό πήγαν να τον δούν δυο συνασκητές του από την σκήτη. Δεν του βρισκόταν παρά ένα μικρό σταμνί νερό, που το ξόδεψε να βράσει λίγες φακές για να τους φιλοξενήσει. Άρχισε τότε να στενοχωριέται και με φανερή αδημονία έμπαινε κι έβγαινε στο σπήλαιο και παρακαλούσε τον Θεό για νερό. Ξαφνικά, εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ένα σύννεφο παρασυρμένο από τον άνεμο πήγε και στάθηκε πάνω από την σπηλιά κι έριξε τόση βροχή, όση χρειάστηκε να γεμίσει όλα του τα σταμνιά ο Μωυσής.
Οι Γέροντες, που δεν τους διέφυγε η αδημονία του, τον ρώτησαν ύστερα από το φαγητό:
- Τί είχες πάθει το πρωί και πηγαινοερχόσουν με τόση ανησυχία;
- Έκανα δικαστήριο με τον Θεό, αποκρίθηκε με άφελότητα ο ΑιΘίοπας. Του υπενθύμιζα πως είχε αναλάβει την φροντίδα μου και έπρεπε οπωσδήποτε να μου βρει νερό να πιουν οι δούλοι Του. Και να που ο αγαθός Δεσπότης αναγκάστηκε να στείλει.


(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.117-118)