Να μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα

-    Γέροντα, τί θα με βοηθήση να μην κατακρίνω;
-    Όλα είναι πάντοτε έτσι όπως τα σκέφτεσαι εσύ;
-    Όχι, Γέροντα.
-     Έ, τότε να λές: «Δεν σκέφτομαι πάντοτε σωστά· πολλές φορές κάνω λάθος. Νά, στην τάδε περίπτωση σκέφθηκα έτσι και βγήκε ότι είχα άδικο. Στην τάδε περίπτωση έκρινα και έπεσα έξω, οπότε τον αδίκησα τον άλλον. Επομένως δεν πρέπει να ακούω τον λογισμό μου». Ο καθένας μας λίγο-πολύ έχει περιπτώσεις που έπεσε έξω στην κρίση του. Αν φέρη στον νού του τις περιπτώσεις που έκρινε και έπεσε έξω, τότε θα αποφεύγη την κατάκριση. Αλλά και μια φορά να μην έπεσε έξω και να είχε δίκαιο, που ξέρει τα ελατήρια του άλλου; Ξέρει πώς έγινε κάτι; Να μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα.
Κι εγώ, όταν ήμουν νέος, είχα την κατάκριση ψωμοτύρι. Επειδή ζούσα λίγο προσεκτικά και είχα μια ψευτοευλάβεια, ό,τι μου φαινόταν στραβό, το έκρινα. Γιατί, όταν στον κόσμο ζη κανείς λίγο πνευματικά, μπορεί να βλέπη πολλά κουσούρια στους άλλους και να μη βλέπη αρετές. Εκείνους που καλλιεργούν την αρετή μπορεί να μη τους βλέπει, γιατί ζουν στην αφάνεια, αλλά να βλέπη τους άλλους που κάνουν αταξίες και να τους κατακρίνη. «Αυτός, λέει, κάνει έτσι, εκείνος περπατάει έτσι, ο άλλος κοιτάζει έτσι...».
Ξέρετε τί είχα πάθει μια φορά; Είχαμε πάει με έναν γνωστό μου να λειτουργηθούμε σε ένα μοναστήρι στο Μονοδένδρι, εννιά ώρες περίπου μακριά από την Κόνιτσα. Όταν μπήκαμε στον ναό, ο γνωστός μου στάθηκε στο αναλόγιο, για να ψάλη, και εγώ πήγα στο στασίδι πίσω από τον ψάλτη· παρακολουθούσα κι έψελνα σιγανά. Κάποια στιγμή ήρθε μια γυναίκα με μαύρα, σχετικά νέα, στάθηκε δίπλα μου και συνέχεια με κοιτούσε. Με κοιτούσε, έκανε τον σταυρό της· με κοιτούσε, έκανε τον σταυρό της... Είχα αγανακτήσει. «Βρέ, παιδάκι μου, έλεγα μέσα μου, τί σόι άνθρωπος είναι αυτή; Μέσα στον κόσμο, μέσα στην εκκλησία, τί κοιτάζει έτσι;». Εγώ τις αδελφές μου, όταν περνούσαν στον δρόμο δίπλα μου, δεν τις έβλεπα. Πήγαιναν μετά στο σπίτι και έκαναν παράπονα στην μάνα μας: «Με είδε ο Αρσένιος, έλεγαν, και δεν μου μίλησε!». «Καλά, μου έλεγε μετά η μητέρα μου, βλέπεις τις αδελφές σου στον δρόμο και δεν τις μιλάς;». «Εγώ θα κοιτάζω αν αυτή που περνάει δίπλα μου είναι η αδελφή μου; της έλεγα. Ένα σωρό σόι έχουμε. Αυτό θα κάνω;». Θέλω να πώ, είχα κάτι τέτοιες ακρότητες. Να περνά τώρα δίπλα σου η αδελφή σου και να μην της μιλάς! Τέλος πάντων... Μόλις λοιπόν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, πήγε αυτή η μαυροφόρα και παρακάλεσε τον ιερέα να μου πη να πάω στο σπίτι της, γιατί έμοιαζα πολύ με το παιδί της που είχε σκοτωθή στον πόλεμο! Όταν πήγα στο σπίτι της, είδα την φωτογραφία του παιδιού της· πραγματικά, μοιάζαμε σαν αδέλφια! Αυτή η καημένη με κοιτούσε μέσα στην εκκλησία και έκανε τον σταυρό της σαν να έβλεπε το παιδί της. Κι εγώ έλεγα: «Την αθεόφοβη, μέσα στην εκκλησία πώς κοιτάζει». Ώ, μετά ξέρετε πώς με είχε λειώσει αυτό το περιστατικό; «Για δές, είπα, εσύ να έχης τέτοιους λογισμούς, ότι ποιός ξέρει τί γυναίκα είναι και μέσ’ στην εκκλησία να μη ντρέπεται καθόλου..., και αυτή η φουκαριάρα να έχη χάσει το παιδί της και να έχη τον καημό της!».
Μια άλλη φορά κατέκρινα τον αδελφό μου που ήταν φαντάρος. Μου έστειλε μήνυμα ο σιτιστής: «Έδωσα στον αδελφό σου δύο μπετόνια με λάδι· τί έγιναν τα μπετόνια;». «Μά, αυτός εκεί πέρα, είπα, έφερνε στο σπίτι τους στρατιώτες και τους φιλοξενούσαμε, τώρα πώς τόκανε αυτό, να πάρη λάδι από τον στρατό;». Οπότε πιάνω και γράφω στον αδελφό μου αγανακτισμένος ένα γράμμα... Κι εκείνος μου απαντάει: «Τα μπετόνια να τα ζητήσης από την νεωκόρο της κάτω εκκλησίας»! Αυτός το λάδι το είχε στείλει στην εκκλησία της κάτω Κόνιτσας, γιατί ήταν φτωχή. «Χρόνια πολλά, είπα τότε στον εαυτό μου. Την άλλη φορά κατέκρινες εκείνη την φουκαριάρα· τώρα τον αδελφό σου. Αλλη φορά τίποτε-τίποτε!». Θέλω να πώ, όταν είδα ότι έπεφτα έξω στις κρίσεις μου, εξέταζα τον εαυτό μου: «Στην τάδε περίπτωση είχα πει για τον άλλον ότι ενήργησε έτσι, αλλά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αλλη φορά άλλο συμπέρασμα είχα βγάλει κι αλλιώς ήταν». Έτσι έβαλα τον εαυτό μου στην θέση του. «Αλλη φορά, είπα, δεν θα κρίνης καθόλου. Τελεία-παύλα! Είσαι στραβός και όλα στραβά και ανάποδα τα βλέπεις. Κοίταξε να γίνης σωστός άνθρωπος». Και μετά, όταν μου φαινόταν κάτι στραβό, έλεγα: «Κάτι καλό θα είναι, αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω· όσες φορές έβαλα αριστερό λογισμό, έπεσα έξω». Όταν πλέον σιχάθηκα τον εαυτό μου, με την καλή έννοια, όλους τους δικαιολογούσα· για τους άλλους έβρισκα πάντα ελαφρυντικά και μόνον τον εαυτό μου κατέκρινα. Αλλά, εάν ο άνθρωπος δεν παρακολουθή τον εαυτό του, όλα τα περνάει απαρατήρητα και μετά στην Κρίση θα είναι αναπολόγητος.

                                                                                                             Θέλει παλληκαριά, για να κοπή η κατάκριση.
                                                                                                                                   Λοιπόν: Καλή Αρχή.
                                                                                                            Καλή εξάγνιση του νού και της καρδιάς. Αμήν.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 113-116)

ΘΥΜΩΔΗΣ άνθρωπος και νεκρό ακόμη αν αξιωθεί ν’ αναστήσει, έλεγε ο Αββάς Αγάθων, δεν θα γίνει δεκτός στην Βασιλεία των Ουρανών.

ΜΟΝΑΧΟΣ μεμψίμοιρος, θυμώδης κι εκδικητικός, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει, έλεγε ο Αββάς Ποιμήν. Όσοι δηλαδή έχουν αυτά τα ελαττώματα,
δεν είναι στην πραγματικότητα μοναχοί, έστω κι αν φορούν το σχήμα


ΌΤΑΝ ΗΜΟΥΝ νέος, διηγείται ο Αββάς Ισίδωρος, κατέβηκα κάποτε στην πόλη να πουλήσω τα καλάθια μου και νιώθοντας τον θυμό να με κυριεύει,
παράτησα στην αγορά τα καλάθια και γύρισα τρέχοντας στο κελλί μου.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.143)

«Ο κάθε άνθρωπος ας είναι πρόθυμος στο να ακούσει, συγκρατημένος στο να μιλάει» (Ιακ. 1:19)

Κάποιος είπε: «Μερικές φορές είναι καλύτερα ν’ αφήνεις τον άλλον με την απορία γιατί δε μίλησες, παρά γιατί μίλησες». Αυτό είναι πολύ σωστό, γιατί δεν υπάρχει ίσως τίποτε άλλο που να ανοίγει κατά λάθος τόσο συχνά όσο το στόμα του ανθρώπου.

Κάποιος είπε: «Ο λόγος που τα σκυλιά είναι τόσο αγαπητά κι έχουν τόσους πολλούς καλούς φίλους είναι ότι προτιμούν να κουνούν την ουρά τους παρά τη γλώσσα τους».

Η Αγία Γραφή λέει: «Αν κανείς δε φταίει σε λόγο, αυτός ο άνθρωπος είναι τέλειος, ικανός να κυβερνήσει και ολόκληρο το σώμα του» (Ιακ. 3:2). Κι ο ίδιος ο Χριστός λέει: «Και σας βεβαιώνω πως για κάθε ανώφελο λόγο που θα πουν οι άνθρωποι θα λογοδοτήσουν την Ημέρα της Κρίσης. Γιατί με βάση τα λόγια σου θα αθωωθείς και με βάση τα λόγια σου θα καταδικαστείς» (Ματ. 12:36-37).

Μια ξένη παροιμία λέει: «Μη δίνεις πολλή ελευθερία στη γλώσσα σου, για να μη σε κάνει σκλάβο της».

Ας προσευχόμαστε ο Θεός να μας βοηθήσει να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα μας μ’ έναν τρόπο που κι εμάς θα μας εξυψώνει ηθικά και το όνομα Εκείνου θα δοξάζει.

Σε μια τοπική εφημερίδα της Πολιτείας Κάνσας της Αμερικής, είχε δημοσιευτεί η εξής αγγελία: «Είμαι διαθέσιμος για μισή ώρα ν’ ακούω όποιον με πάρει τηλέφωνο για πέντε δολάρια. Ο αριθμός τηλεφώνου είναι…». Σε πολλούς προκάλεσε έκπληξη η αγγελία αυτή. Θεώρησαν θρασύ αυτόν που την έβαλε. Το εκπληκτικό όμως στην υπόθεση ήταν τα αποτελέσματα της δημοσίευσης. Ο άνθρωπος αυτός άρχισε να δέχεται από 10 μέχρι 20 τηλεφωνήματα την ημέρα! Αυτή η ιστορία κρύβει ένα μεγάλο γεγονός. Ο άνθρωπος σήμερα θα έδινε οτιδήποτε, απλά και μόνο για να τον ακούει κάποιος. Γι’ αυτό βλέπουμε και τη μεγάλη αύξηση των επισκέψεων σε ψυχιάτρους ή ψυχολόγους, οι οποίοι πληρώνονται για ν’ ακούν. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πει σε κάποιον άλλο τον πόνο του και να συμμεριστεί τα προβλήματά του. Δώσε λίγο χρόνο σήμερα, απλά ν’ ακούσεις κάποιον που έχει την ανάγκη να μιλήσει.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

200. Πρέπει να είμαστε ένα πνεύμα με τον Κύριο, πνεύμα αγιότητας, αγάπης, αγαθότητος, πραότητος, μακροθυμίας, ελέους. Όποιος δεν έχει αυτό το πνεύμα, δεν ανήκει στον Θεό. Ας γίνουμε αγάπη, ας γίνουμε ένα σώμα, το σώμα του Χριστού. Κύριε, αξίωσέ μας να το κατορθώσουμε. «Γένοιτο εφ’ ημάς το έλεός σου».

201. Τι θα γίνη μ’ εμάς στη μέλλουσα ζωή, όταν κάθε τι που μας αιχμαλώτισε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο –πλούτη, τιμές, φαγοπότι, πολυτελή ρούχα, φανταχτερά σπίτια – δεν θα τα έχουμε πλέον μαζί μας; Όταν όλα αυτά θα μας φαίνωνται σαν όνειρο που διαλύθηκε; Όταν τα έργα της πίστεως και της αρετής, της εγκρατείας, της αγνότητος, της καλωσύνης, της ταπεινοφροσύνης, της υπομονής, της υπακοής θα μας ζητηθούν και δε θα μπορούμε να τα παρουσιάσουμε στον Κριτή μας;

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 95-96)

198. Πρέπει να εξομολογούμαστε συχνά τις αμαρτίες μας, απαλλάσσοντας τον εαυτό μας από το βδελυρό βάρος τους. Σκέψου, άνθρωπε, σε τι αθλία κατάστασι σε έφερε η αμαρτία και τι έκαμε για τη σωτηρία σου ο Κύριος σου Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού. Θυμήσου τη Σάρκωσί του, τη διδαχή του, τα θαύματά του, το Πάθος του, την ταφή του, την εκ νεκρών έγερσί του. Σκέψου τι αντίλυτρο προσέφερε για μας και τι απαιτεί από μας τώρα: να του προσφέρουμε ολόκληρο τον εαυτό μας, να ζούμε πλέον όχι για το εγώ μας, αλλά γι’ Αυτόν, κάνοντας τις εντολές του. Μακριά λοιπόν από κάθε τι που οδηγεί στην αμαρτία. Ας σταυρώσουμε τη σάρκα με τα πάθη και τις επιθυμίες της. Ας αποστρέψουμε τα μάτια από τα πλανερά θέλγητρα του κόσμου τούτου. Ας κερδίσουμε την ψυχή μας με την υπομονή. Ας αγαπάμε τον Θεό με όλο μας το είναι και το πλησίον μας σαν τον εαυτό μας.

199. Τι έκαμε ο Κύριος για μας, τα ασήμαντα, αχάριστα και βυθισμένα στο κακό πλάσματά του; Έγειρε τους ουρανούς και κατέβηκε, φόρεσε τον πηλό της σαρκός μας, πραγματοποίησε πλήθος θαύματα, έχυσε το αίμα του στον Σταυρό, «κατήλθεν εις Άδου», έδεσε τον Σατανά, έθραυσε τις πύλες του Άδου, ελευθέρωσε τους «πεπεδημένους» (δεσμίους), που βρίσκονταν εκεί, ύψωσε το γένος μας στον ουρανό. Ας ανταποκριθούμε λοιπόν στην κορυφαία του εντολή, αγαπώντας αλλήλους. Ας παύσουμε να τον προσβάλλουμε με την αντίστασι του εγώ μας, στο άγιο θέλημά του. Κύριε, βοήθησέ μας!

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 95)

90. «Μακαρία η πιστεύσασα» (Λουκ. α΄ 45)

Η Ελισάβετ μακαρίζει την Παρθένο για την πίστι που έδειξε στον λόγο και την κλήσι του Θεού. Έτσι βλέπομε ότι η Ελισάβετ έκανε για το πρόσωπο της Θεοτόκου τα εξής: α) της απέδωσε τα πρωτεία τιμής και σεβασμού, β) την ονόμασε Μητέρα του Θεού και γ) την εμακάρισε για την πίστη της. Όλα αυτά συνθέτουν περιληπτικά τη στάση των πιστών έναντι της Θεοτόκου.
Και μόνο όσα άκουσε και έζησε η Παρθένος Μαρία στην πρώτη αυτή έξοδό της ήταν αρκετά να τη βοηθήσουν να εμβαθύνη πιο πολύ και να κατανοήση πιο βαθειά την κλήσι και την αποστολή της. Έτρεξε κοντά στην Ελισάβετ για να βρη ανακούφιση και ενθάρρυνση. Δεν πρόλαβε όμως να τη συναντήση και παίρνει απάντηση σ’ όλα τα θέματά της, πάρα πάνω απ’ ότι μπορούσε να σκεφθή ή να υπολογίση.
Όταν σε κορυφαίες στιγμές της ζωής μας καταφεύγωμε με εμπιστοσύνη σε ανθρώπους του Θεού θα βρούμε όχι μόνο απάντηση στα ερωτήματα μας, αλλά πλήρωση και ικανοποίηση της ψυχής μας. Πάμε κενοί και επιστρέφομε γεμάτοι. Ζητάμε ένα και παίρνομε «υπέρ εκ περισσού ων αιτούμεθα ή νοούμεν» (Εφεσ. γ' 20) . Δεν είναι οι άνθρωποι που δίνουν. Πίσω τους στέκει ο Θεός. Εκείνος έχει και δίνει. Δίνει μέσω των δικών του ανθρώπων. Αυτό ακριβώς βεβαιώνει το πνεύμα του Θεού, όταν λέη: «Αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος, ως πόλις οχυρά» (Παροιμ. ιη' 19).

Η ΩΔΗ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ
Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον
και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου,
ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού. Ιδού γαρ
από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί,
ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός και άγιον το όνομα αυτού,
και το έλεος αυτού εις γενεάς γενεών τοις φοβουμένοις αυτόν.
Εποίησε κράτος εν βραχίονι αυτού, διεσκόρπισεν υπερηφάνους
διανοία καρδίας αυτών·
καθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς, πεινώντας ενέπλησεν αγαθών και πλουτούντας εξαπέστειλε κενούς.
Αντελάβετο Ισραήλ παιδός αυτού μνησθήναι ελέους, καθώς ελάλησε προς τους πατέρας ημών, τω Αβραάμ και τω σπέρματι αυτού εις τον αιώνα.
(Κατά Λουκάν α' 46 - 55)

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 117-118 )

"O υιός μου ο αγαπητός" Ματθαίου γ' 17

Την ημέρα της βαπτίσεως του Ιησού στον Ιορδάνη, έγιναν και τα αποκαλυπτήριά του. Μέχρι τότε ο Ιησούς ήταν «ο υιός του τέκτονος» (Ματθ ιγ' 55). Τώρα η «φωνή εκ των ουρανών» δηλώνει, ότι είναι ο υιός του Θεού, «ο αγαπητός». Ο Ιησούς έλεγε συνήθως τον εαυτόν του «υιόν του ανθρώπου». Ο ουρανός όμως ωμολόγησε και τα έργα του απεκάλυψαν ότι ήταν ο υιός του Θεού. Στον Ιορδάνη ο Ιησούς καθιερώθηκε απ’ τον ουρανό και απεκαλύφθη στον κόσμο από τον Θεό Πατέρα ότι είναι ο υιός του Θεού ο αγαπητός. Έτσι εγκαταλείπει στη Ναζαρέτ τον τίτλο του «υιού του τέκτονος» και προσλαμβάνει τον τίτλον του «υιού του αγαπητού».Ο Ιησούς περίμενε την ημέρα αυτή. Προσευχόταν γι’ αυτή. Δεν άρχισε το έργο του χωρίς να έλθη η ημέρα και η ώρα αυτή της καθιερώσεώς του απ’ τον ουρανό. Τριάντα ολόκληρα χρόνια αναμονή! Ο Ιησούς δεν βιάζεται. Δεν αδημονεί. Περιμένει και αυτός «δύναμιν εξ ύψους». Και δεν θάφευγε απ’ τη Γαλιλαία· δεν θα εγκατέλειπε τα εργαλεία του μαραγκού αv δεν σήμαινε η ώρα του. Ο Ιησούς αρχίζει το δημόσιο έργο του, έχοντας για συστατικό του την ομολογία του Θεού, ότι είναι ο υιός του ο αγαπητός. Αυτό τώρα το γνωρίζει ο Ιωάννης ο βαπτιστής. Το άκουσαν και όσοι βρίσκονταν στον Ιορδάνη. Ο ουρανός έδωσε το σύνθημα. Έκανε τα αποκαλυπτήρια του Ιησού και Έκείνος πήρε τη σκυτάλη απ’ τον Πατέρα και ξεκίνησε για την μεγάλη σκυταλοδρομία σωτηρίας.

«Έν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις. Του γαρ γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει σοι αγαπητόν σε Υιόν ονομάζουσα και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς εβεβαίου του λόγου του ασφαλές, Ο επιφανείς, Χριστέ, ο Θεός και τον κόσμον φωτίσας, δόξα σοι» (Απολυτίκιον Θεοφανείων).

(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Εκείνος! Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη)

ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ

29. Τί είναι ο άνθρωπος;

Είναι το τελειότερο δημιούργημα του Θεού επί της γης. Πλάστηκε μετά τη δημιουργία του υλικού κόσμου, τον οποίο ο Θεός έφερε στο είναι διαδοχικά σε μακρά χρονικά διαστήματα, ακολουθώντας εξελικτική πορεία από τα απλούστερα και ατελέστερα στα συνθετότερα και τελειότερα, κατά την παντοδυναμία του.

Ο άνθρωπος είναι σύνθετο όν. Στην υπόστασή του μετέχει των δύο κόσμων, οι οποίοι υπήρχαν προ της δημιουργίας του: του πνευματικού, με την άυλη, λογική και νοερά του ψυχή που έπλασε ο Θεός από το μηδέν· και του υλικού και αισθητού στον οποίο μετέχει με το υλικό σώμα του, το οποίο πλάστηκε από το χώμα της γης. Έτσι ο άνθρωπος βρίσκεται στο μεταίχμιο των δύο κόσμων, είναι μία επιτομή και σύνοψη των υπαρκτών δημιουργημάτων. Αυτό του χαρίζει μια έξοχη θέση στην πλάση και μαζί με τα αλλά πλεονεκτήματα που του χάρισε ο Θεός τον κάνει το ομορφότερο δημιούργημα, τη λαμπρή κατακλείδα και το στεφάνι της δημιουργίας.

30. Από που προήλθε ο άνθρωπος;

Φυσικά από το Θεό. Είναι δημιούργημα της ελεύθερης βουλής του Θεού, της θείας ενέργειας. Καμιά ανάγκη εσωτερική ή εξωτερική δεν πίεζε το Θεό να τον δημιουργήσει. Μόνο από αγαθότητα και αγάπη τον έφερε στο είναι ο πλαστουργός με τη δημιουργική του ενέργεια, η οποία είναι κοινωνητή και μεταδότη στην απρόσιτη φύση του τριαδικού Θεού· έτσι, που να υπάρχουν και αλλά όντα έξω από αυτόν, τα οποία να μετέχουν κάθε ένα με τη φυσική τάξη του στη μακαριότητα του πλάστη τους.

Έτσι, σχετικά με την πλάση του κόσμου γενικά, είναι εσφαλμένες οι θεωρίες που εκλαμβάνουν τον κόσμο σύγχρονο με το Θεό, αυθύπαρκτο και αναίτιο ή τον ταυτίζουν με το Θεό (υλισμός, πανθεϊσμός)· σχετικά δε με την πλάση και τη σύνθεση του ανθρώπου, εσφαλμένα διδάσκουν ο Πνευματισμός, που αρνείται τη σωματική αρχή του ανθρώπου, θεωρώντας το σώμα του ως απείκασμα η δεσμωτήριο της ψυχής, όσο και ο υλισμός που αρνείται το πνεύμα (την ψυχή) με όλες τις εκδηλώσεις του τις οποίες θεωρεί ως εκφάνσεις και προϊόντα της ύλης· και τέλος ο Δαρβινισμός κατά τον οποίο ο άνθρωπος δεν προήλθε άμεσα από τα χέρια του Θεού, αλλά προέρχεται δια της εξελίξεως από τον κατώτερο ζωικό κόσμο.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 47-49)

88. «Ευλογημένη συ εν γυναιξί» (Λουκ. α΄ 42).
Μόλις η Παρθένος συνάντησε την Ελισάβετ, χαιρέτησε ασφαλώς πρώτη: «Ευλογημένη συ»! θα είπε, σύμφωνα με τον εθιμικό χαιρετισμό των αρχαίων εβραίων (ΥΛ, 60) . Η Ελισάβετ όμως, καθώς και το βρέφος που είχε στην κοιλιά της, ο Ιωάννης δηλαδή, σπεύδουν να δώσουν τα πρωτεία του σεβασμού και της τιμής στην μέλλουσα μητέρα του Κυρίου. Και ο μεν Ιωάννης «εσκίρτησε εν τη κοιλία» η δε Ελισάβετ, με έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, ανταποδίδει στην Θεοτόκο τον χαιρετισμό της, τονίζοντας την απόλυτη εφαρμογή του στο πανάγιο πρόσωπό της: «Ευλογημένη (κυρίως είσαι) συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου»! Η Ελισάβετ και ο Ιωάννης ήταν οι πρώτοι που εμακάρισαν την Θεοτόκο και της απέδωσαν τα πρωτεία της τιμής.
Όταν μιλάμε για «πρωτεία τιμής» μέσα στην Εκκλησία δεν πρέπει να λησμονούμε ότι αυτά ανήκουν στη Θεομήτορα. Αυτή είναι η πρώτη μέσα στην σύναξι των μελών της Εκκλησίας και λόγω κλήσεως και λόγω αγιότητος.
Τελευταία, επηρεασμένοι μερικοί από το έργο του A. DEISMANN για τον απόστολο Παύλο (όπως είπαμε στην Εισαγωγή) , συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν τον απόστολο των Εθνών σαν τον «πρώτο μετά τον Ένα»! Το Άγιο όμως Πνεύμα με το σκίρτημα του Προδρόμου, το στόμα της Ελισάβετ! και τη γλώσσα της καθολικής παραδόσεως της Εκκλησίας αποδίδει τα πρωτεία της τιμής στην Θεοτόκο, «την τιμιωτέραν των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφίμ»!
Όταν λοιπόν ανοίγωμε το στόμα μας για να προσευχηθούμε, ας αποδίδωμε μαζί με το Πρόδρομο, την Ελισάβετ και όλους τους Αγίους τα πρωτεία του σεβασμού, της τιμής και της αγάπης μας στη «Θεοτόκο και μητέρα του φωτός». Διότι αυτή είναι η πρώτη «μετά Θεόν»! «Πάντες μ ε τ α  Θ ε ό ν εις σε καταφεύγομεν» (Ω).
Σε λιμένα σωτηρίας και τείχος ακράδαντον, Θεοτόκε Δέσποινα, πάντες οι πιστοί επιστάμεθα.

89. «Η μήτηρ του Κυρίου μου προς με» (Λουκ. α΄43)
Η Ελισάβετ με την έμπνευσι του Αγίου Πνεύματος προφητεύει εδώ και ονομάζει την Παρθένο Μαρία «Μητέρα του Κυρίου». Είναι η πρώτη που απέδωσε στην Θεοτόκο τον τίτλο «Μήτηρ Θεού» και ωνόμασε τον Ιησούν «Κύριον».
Εκείνες που παίρνουν την μεγάλη τιμή απ’ τον Δημιουργό να κυοφορούν μιαν ανθρώπινη ύπαρξι, ας σκέπτονται πιο πολύ την «μητέρα του Κυρίου». Μητέρες αυτές με το βρέφος στην κοιλιά τους μοιάζουν με την μεγάλη και μοναδική εκείνη μητέρα που αξιώθηκε να συλλάβη και να κυοφορήση τον Υιό του Θεού! Οι μέλλουσες μητέρες των παιδιών των ανθρώπων, ας μνημονεύουν και ας τιμούν ιδιαίτερα Εκείνην, που έφερε στον κόσμο τον Σωτήρα και Λυτρωτή των μητέρων και των παιδιών των ανθρώπων. Μητέρες και κυοφορούμενα βρέφη, ας ενώνουν τον ύμνο στη Θεομήτορα. Εκείνες, με την ολόψυχη καταφυγή στην «μητέρα του Κυρίου» και εκείνα με το «σκίρτημα εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία», της μητέρας τους. Σ’ αυτές τις μοναδικές εμπειρίες των μητέρων και των βρεφών αναφέρεται ο ωραίος εκείνος Ψαλμός, που τον εχρησιμοποίησε και ο Ιησούς: «Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον» (8,3 Ματθ. κα' 16) .

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη )0

ΈΛΕΓΑΝ οι Γέροντες για τον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό πως δεν άφηνε ποτέ τον λογισμό του να ρεμβάζει στα γήινα ούτε συζητούσε για μάταια πράγματα.

Κάποτε πήγαν μερικοί συνασκητές του να τον δοκιμάσουν.

- Δόξα τω Θεώ, Αββά, του είπαν, έριξε αρκετή βροχή φέτος και ποτιστήκανε καλά οι φοίνικες. Θα βγάλουν έτσι απαλά φύλλα, για να βρίσκουν οι αδελφοί υλικό για το εργόχειρό τους.

- Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στην ανθρώπινη ψυχή, όταν αρδευτεί από την Χάρη του Παναγίου Πνευματος. Αναζωογονείται και βλαστάνει αρετές, αποκρίθηκε ο Άγιος Γέροντας, που μόνο τα πνευματικά είχε διαρκώς στον νου του.

Ο ΆΓΙΟΣ Αθανάσιος, όταν βρισκόταν στον Πατριαρχικό Θρόνο της Αλεξανδρείας, προσκάλεσε τον Αββά Παμβώ να πάει στην πόλη για εκκλησιαστική υπόθεση. Ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησε ο Όσιος περνώντας από τα τείχη της μεγαλουπόλεως, ήταν μια γυναίκα καλλωπισμένη για να παγιδέψει θύματα. Βλέποντάς την ο Γέροντας, δάκρυσε.

- Γιατί κλαίς, Αββά; τον ρώτησε ο αδελφός που τον συνόδευε.

- Για δυο λόγους, αποκρίθηκε στενάζοντας εκείνος. Πρώτα απ' όλα για την απώλεια της ψυχής αυτής και γιατί εγώ δεν έχω τόση επιμέλεια ν’ αρέσω στον Κύριό μου, όση αυτή για ν’ αρέσει σε ακόλαστους ανθρώπους.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ")