«Σε όσους τον δέχτηκαν, σ’ αυτούς ο Χριστός έδωσε το προνόμιο να γίνουν παιδιά του Θεού, σ’ εκείνους δηλαδή που πιστεύουν στ’ όνομά του» (Ιωάννης 1:12)

Μία από τις πιο περίεργες αντιδράσεις, όταν είχε πρωτοεπιβληθεί η απαγόρευση του καπνίσματος στην Ευρώπη πριν 2-3 χρόνια, συνέβη στην Ολλανδία. Εκεί οι καπνιστές οργανώθηκαν σε.. εκκλησία! Μάλιστα, όπως το ακούτε. Είναι τα μέλη της «Μίας Αληθινής Παγκόσμιας Εκκλησίας Καπνιστών του Θεού», και «εκκλησιάζονται» σε ένα μπαρ. Η βασική πίστη τους είναι ότι το δικαίωμα τους να καπνίζουν προστατεύεται ως.… θρησκευτική ελευθερία. Ένας από τους θαμώνες ενός μπαρ αναφέρει χαρακτηριστικά: «Εάν πρέπει να πιστέψω στο Θεό για ν’ απολαμβάνω ένα τσιγάρο, τότε θα το κάνω». Ένα γενικότερο ερώτημα είναι: γιατί πιστεύουμε στο Θεό; Άλλοι πιστεύουν στο Θεό για να έχουν την υγεία τους ή για να βρουν την υγεία τους. Άλλοι για να πάνε καλά οι δουλειές τους ή για να είναι ασφαλή τα παιδιά τους κλπ.
Ο Θεός όμως θέλει να πάμε σ’ Αυτόν για να βρούμε τη συγχώρηση των αμαρτιών μας και να γίνουμε παιδιά Του. Έχεις πάει έτσι στο Θεό;
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Και να ντυθείτε τον καινούργιο άνθρωπο, που δημιουργήθηκε σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, με βάση τη δικαιοσύνη και την αγιότητα που πηγάζουν από την αλήθεια». (Εφεσίους 4:24)

Υπάρχει ένα είδος αράχνης στη Νότια Αμερική που συνηθίζει να βουτάει συχνά μέσα στο νερό. Κλείνεται σ’ ένα είδος φουσκαλίδας γεμάτης αέρα και βυθίζεται στο νερό όπου μένει για ώρες, αναπνέοντας τον αέρα που περιέχει η φουσκαλίδα. Όταν επιστρέψει πίσω στη στεριά και βγει έξω είναι τελείως στεγνή, γιατί το νερό δεν μπόρεσε να μπει στην μικρή της κατοικία.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το χριστιανό. Ζει μέσα σ’ έναν κόσμο αμαρτωλό, αλλά η αμαρτία δεν τον αγγίζει, ενόσω είναι περιβλημένος το Χριστό. Γράφει ο απ. Παύλος: «Η νύχτα προχώρησε και η ημέρα έχει κιόλας πλησιάσει. Ας πετάξουμε, λοιπόν, από πάνω μας τα έργα του σκοταδιού και ας φορέσουμε τα όπλα του φωτός» (Ρωμ. 13:12). Κι αλλού: «Ντυθείτε τον Κύριο Ιησού Χριστό και μη φροντίζετε να ικανοποιήσετε τις επιθυμίες της σάρκας» (Ρωμ. 13:14). Έτσι «διατηρεί τον εαυτό του αμόλυντο από τον κόσμο» (Ιακ. 1:27). Εξέτασε σήμερα τον εαυτό σου να δεις αν ζεις μ’ αυτόν τον τρόπο.
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

346. Όταν λες μέσα σου, στην καρδιά σου, το όνομα του Θεού, του Κυρίου ή της Αγίας Τριάδος ή του Κυρίου Σαββαώθ ή του Κυρίου Ιησού Χιρστού, τότε, με το Όνομα εκείνο, έχεις και όλο τον Θεό. Σ’ αυτό το Όνομα είναι το άπειρο έλεός του, η απέραντος σοφία του, το απρόσιτο φώς του, η παντοδυναμία του, το αναλλοίωτό του. Δέξου αυτό το ζωοποιό και παντοκρατορικό Όνομα στην καρδιά σου με φόβο Θεού, με πίστι και με αγάπη. Γι’ αυτό τον λόγο ο Μωσαϊκός Νόμος απαγορεύει αυστηρά να χρησιμοποιή ο άνθρωπος το όνομα του Θεού «επί ματαίω». Γιατί το όνομα του είναι ο ίδιος ο μοναδικός Θεός, με τις τρείς υποστάσεις του (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα). Ο άπειρος Θεός, που είναι «αχώρητος παντί», περιέχεται σε μία και μόνο λέξι και εκφράζεται μες απ’ αυτή, ενώ τίποτε στον κόσμο δεν μπορεί να τον περιέχη.

347. Η παρούσα ζωή δεν είναι καθόλου ένα παιχνίδι, μία διασκέδασις. Οι άνθρωποι όμως την κάνουν παιχνίδι και διασκέδασι. Παίζουν με τον καιρό, που τους δόθηκε για την αιώνιο ζωή. Παίζουν με μάταια λόγια. Διασκεδάζουν μεταξύς τους, συναθροιζόμενοι γι’ αυτόν τον σκοπό. Πηγαίνουν σε άσεμνα θεάματα, σε κοσμικά κέντρα, για να περάσουν διασκεδαστικά την ώρα τους. Άλλοι διασκεδάζουν τον εαυτό τους, χρησιμοποιώντας τα πνευματικά τους χαρίσματα, τις αδυναμίες τους ή τις ικανότητές τους, μιλώντας ή γράφοντας ωραία. Άλλοι επιδίδονται στο φαγοπότι, ξεπερνώντας τα όρια των πραγματικών αναγκών του σώματος. Άλλοι ευχαριστούνται φορώντας εξεζητημένα ρούχα, καλλωπίζοντας το πρόσωπό τους. Άλλοι διασκεδάζουν με τα παιδιά τους, αντί να τα μορφώνουν στην πίστι, την ευσέβεια και τον φόβο του Θεού. Όλη τους η ζωή είναι μία διασκέδασις. Αλλοίμονο όμως σε όποιους παίρνουν τη ζωή για παιχνίδι.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 148-149)

Αναισχυντία
στη διάπραξη της αμαρτίας
Δεν είναι τόσο φοβερό το ν’ αμαρτάνει κανείς,
όσο η αδιαντροπιά μετά την αμαρτία
και το να μη πειθαρχεί κανείς στους ιερείς,
που παραγγέλλουν προσοχή.
Ε.Π.Ε. 8α,234

στην εμφάνιση
Έχεις νυμφίο το Χριστό.
Γιατί προσπαθείς ν’ αποσπάσεις ανθρώπους εραστές;
Τότε θα σε κρίνει για μοιχεία.
Γιατί δεν στολίζεσαι το στολίδι που αρέσει στο Χριστό,
που αγαπά Εκείνος, δηλαδή, τη ντροπή, τη σωφροσύνη,
την κοσμιότητα, τη σεμνή ενδυμασία;
Αυτή που τώρα έχεις, είναι πορνική και αισχρή.
Δεν μπορούμε πια να ξεχωρίσουμε τις πόρνες απ’ τις παρθένες.
Ε.Π.Ε. 23,254

ακολασία
Όταν η ασχήμια είναι φοβερή, όσα φτειασίδια κι αν επινοήσουν,
δεν μπορούν να υποκριθούν.
Το ότι δε η αδιαντροπιά κάνει πόρνες,
άκουσε τον προφήτη που λέει: «Συμπεριφέρθηκες
προς όλους με αδιαντροπιά, απέκτησες μορφή πόρνης».
Ε.Π.Ε. 24,576

δημόσια
Μόνοι μας κάθε μέρα κεντάμε τον εαυτό μας
και τον πληγώνουμε και τον εκθέτουμε με τις απρέπειες μας,
ξεγυμνωμένοι από κάθε αξιοπρέπεια και κάθε τιμή.
Τα αισχρά μας έργα ούτε καν τα σκεπάζουμε,
ούτε άλλους αφήνουμε να μας διορθώνουν.
Τα διαπράττουμε με ξετσιπωσιά μπροστά σε τόσους
που μας βλέπουν και προκαλούμε τους καγχασμούς και μύρια πειράγματα.
Ε.Π.Ε. 25,156

διαβάλλεις και το Θεό!
Δεν είναι τόσο φοβερό η αμαρτία,
όσο το να ‘σαι αναιδής και ξεδιάντροπος μετά την αμαρτία,
και το να ρίχνεις ευθύνη στο Θεό για τα δικά σου κακά.
Ε.Π.Ε. 34,576

χαλκοπρόσωποι
Πολλές φορές συνηθίζουμε ν’ αποκαλούμε
όσους δεν κοκκινίζουν, χαλκοπρόσωπους.
Ε.Π.Ε. 34, 246

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 175-176)

343. Με την πίστι και την αγάπη, με την προσευχή πίστεως και αγάπης, μπορώ να κλείσω στην καρδιά μου τον Θεό και τον άνθρωπο. Πόσο βαθειά και μεγάλη είναι η ανθρώπινη καρδιά! Πόσο μεγάλος είναι ο άνθρωπος!

344. Ένας αληθινός ποιμήν, που αγάπησε με πατρική καρδιά το ποίμνιό του και εργάσθηκε γι’ αυτό, θα αφήση ευγνώμονα μνήμη μετά την κοίμησί του. Η Εκκλησία θα δοξάζη το όνομά του. Και η δόξα του θα είναι ανάλογος με τον ζήλο που κατέβαλε στο ποιμαντικό του έργο. Αυτή είναι η δόξα εκείνων που εργάζονται για το καλό των ψυχών.

345. Είσαι ένα πλάσμα που έπεσε στην αμαρτία με την ελευθέρα θέλησί του. Αυτό ας σου είναι ισχυρό κίνητρο για προσευχή. Καθημερινά γίνεσαι αντικείμενο απείρου ελέους εκ μέρους του Θεού. Αυτό ας σου είναι ισχυρό κίνητρο για να ευχαριστής τον Θεό. Καθημερινά ατενίζεις τα έργα της θείας παντοδυναμίας, σοφίας και αγαθότητος. Αυτό, επίσης, ας σου γίνη κίνητρο καθημερινής δοξολογίας.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 147-148)

Να συγκρίνουμε την δοκιμασία μας με την μεγαλύτερη δοκιμασία του άλλου

Το καλύτερο φάρμακο για την κάθε δοκιμασία μας είναι η μεγαλύτερη
δοκιμασία των συνανθρώπων μας, αρκεί να την συγκρίνουμε με την δική μας δοκιμασία,
για να διακρίνουμε την μεγάλη διαφορά και την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε ο Θεός
και επέτρεψε μικρή δοκιμασία σ’ εμάς. Τότε θα Τον ευχαριστήσουμε,
θα πονέσουμε για τον άλλον που υποφέρει πιο πολύ και θα κάνουμε καρδιακή προσευχή
να τον βοηθήση ο Θεός. Μου έκοψαν λ.χ. το ένα πόδι; «Δόξα Σοι ο Θεός, να πω,
που έχω τουλάχιστον ένα πόδι· του άλλου του έκοψαν και τα δύο».
Και αν ακόμη μείνω ένα κούτσουρο, χωρίς χέρια και πόδια, πάλι να πω:
«Δόξα Σοι ο Θεός, που περπατούσα τόσα χρόνια, ενώ άλλοι γεννήθηκαν παράλυτοι».
Εγώ, από την στιγμή που άκουσα ότι ένας οικογενειάρχης έχει έντεκα
χρόνια αιμορραγία, είπα: «Τι κάνω εγώ; Κοσμικός άνθρωπος αυτός και να έχη
έντεκα χρόνια αιμορραγία, να έχη παιδιά, να πρέπη να σηκωθή το πρωί να πάη
στην δουλειά, και εγώ ούτε επτά χρόνια δεν συμπλήρωσα που έχω αιμορραγίες!».
Αν σκέφτωμαι τον άλλον που υποφέρει τόσο πολύ, δεν μπορώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου.
Ενώ, αν σκέφτωμαι ότι εγώ υποφέρω και οι άλλοι είναι μια χαρά, ότι σηκώνομαι
την νύχτα κάθε μισή ώρα, επειδή έχω πρόβλημα με το έντερο και δεν μπορώ να κοιμηθώ,
ενώ οι άλλοι κοιμούνται ήσυχα, δικαιολογώ τον εαυτό μου, αν γογγύσω.
Εσύ, αδελφή, πόσον καιρό έχεις τον έρπητα;
-Οκτώ μήνες, Γέροντα.
-Βλέπεις; Ο Θεός σε άλλους τον αφήνει δύο μήνες, σε άλλους δέκα μήνες, σε άλλους δεκαπέντε.
Καταλαβαίνω, είναι μεγάλος ο πόνος. Μερικοί φθάνουν σε απόγνωση.
Ένας κοσμικός όμως που έχει έρπητα έναν-δύο μήνες και από τον πολύ πόνο απελπίζεται,
αν μάθη ότι ένας πνευματικός άνθρωπος τον έχει έναν χρόνο και κάνει υπομονή και δεν γογγύζει,
τότε αμέσως παρηγοριέται. «Βρέ, λέει, εγώ τον έχω δύο μήνες και έφθασα στην απελπισία· 
ο άλλος ο καημένος έναν χρόνο τον έχει και δεν μιλάει! Εγώ κάνω και αταξίες,
ενώ εκείνος ζη πνευματικά!». Οπότε βοηθιέται χωρίς συμβουλή!

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 204-206)

"Όλα αλλάζουν με το κόπο, και η ψυχή και το σώμα"

Για τα προβλήματά μου μου είπε ο Παππούλης: "Αν μιλούσαμε λίγο στο τηλέφωνο,
να δεις θα σου πέρναγαν αμέσως όλα.
Κούραζε το σώμα, μη φοβάσαι τον κόπο. Όλα αλλάζουν με τον κόπο,
και η ψυχή και το σώμα. Μην αφήνεις την ευχή.
Απλά, αβίαστα, παρακάλα θερμά για όλους.
Θα τους ωφελείς με την προσευχή, όχι με τα λόγια.
Αν σε ρωτήσουν, πες ταπεινά: -Έτσι σκέπτομαι.
Πάλι όπως νομίζετε".
[Ά 80]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.187)

Εγκώμιο
και έλεγχος
Πλησίασε αυτόν που αμαρτάνει, και πες του κάποιο μικρό εγκώμιο, από τα άλλα, τα καλά που οπωσδήποτε έχει. Ανάμιξε το εγκώμιο με τους ελέγχους.
Ε.Π.Ε. 18α,760-762
αδελφών
Άκουσες να εγκωμιάζεται αδελφός είτε από άντρες είτε από γυναίκες; Να προσθέσης και τους δικούς σου επαίνους. Έτσι τιμάς και επαινείς τον εαυτό σου. Αν δείξης ότι δυσανασχετείς με το εγκώμιο του άλλου, τότε πρώτα-πρώτα μειώνεις τον εαυτό σου, αφού όλοι θα σε κακολογήσουν, και υστέρα τον άλλον τον εξυψώνεις περισσότερο. Αν ακούσης να επαινήται ο αδελφός σου, να γίνης μέτοχος των λεγομένων, αν όχι στον τρόπο της ζωής του, στην αρετή του, τουλάχιστον στο να χαίρης για τα καλά του.
Ε.Π.Ε. 20,76
Εγρήγορσις
στις επιθέσεις του διαβόλου
Ο διάβολος επιτίθεται με μεγάλη σφοδρότητα. Πολιορκεί από παντού τη σωτηρία μας. Πρέπει, λοιπόν, να αγρυπνούμε, να είμαστε νηφάλιοι και από παντού να περιτειχίζουμε τον εαυτό μας, ώστε να αποκρούουμε τις επιθέσεις του εχθρού. Διότι αν βρη μικρή έστω ευκαιρία, ετοιμάζει μεγάλης κλίμακας επίθεσι, για να περάση μέσα μας όλη η δύναμίς του.
Ε.Π.Ε. 13,68
συνεχώς
Απ’ εκείνους, που είναι άγρυπνοι, ο ληστής τίποτε δεν θα μπορέση να αρπάξη. Αυτό συμβαίνει και με όσους ζουν φωτεινό, ορθό βίο. Απ’ εκείνους όμως, που κοιμούνται, που ραθυμούν και αδιαφορούν, όλα τα κλέβει. Και αυτοί είναι οι προσκολλημένοι στα πράγματα του παρόντος βίου.
Ε.Π.Ε. 36,88
Εγωισμός
της αυταρκείας
Τίποτε δεν κάνει τόσο φουσκωμένο τον άνθρωπο και δεν τον αποκόπτει από το κοινωνικό σύνολο, όσο το να νομίζη πως είναι αυτάρκης. Γι’ αυτό και ο Θεός μάς έπλασε να έχουμε την ανάγκη ο ένας του άλλου. Αν όμως νομίσης, ότι δεν έχεις κανέναν ανάγκη, έγινες από όλους πιο ανόητος και πιο αδύνατος... Μη νομίσης, πως μειώνεσαι, επειδή έχεις ανάγκη άλλου. Αυτό μάλλον σε υψώνει, σε κάνει πιο δυνατό, σε καθιστά πιο ασφαλή.
Ε.Π.Ε. 17,490
κληρικών
Ας μη περιφρονούμε όσους παρέχουν σωστές συμβουλές, έστω και αν είναι απλοί άνθρωποι και άσημοι. Και ας μην έχουμε την αξίωσι να επικρατή πάντα η γνώμη μας. Ας επικροτούμε όλοι όσα αποδεικνύονται πιο ωφέλιμα. Κάποτε πολλοί από αυτούς που δεν έχουν καλή όρασι, βλέπουν καλύτερα από όσους έχουν καλή, διότι μελετούν και επιστρατεύουν όλες τις ικανότητές τους. Ούτε πάλι να λες: «Τι μου ζητάς να σου δώσω συμβουλή, αφού δεν κάνεις όσα σου λέω;». Τέτοιο έλεγχο τον κάνουν όχι οι σύμβουλοι, αλλ’ οι τύραννοι. Ο σύμβουλος δικαίωμα έχει απλώς να πη τη γνώμη του. Αν κάποια άλλη κριθή πιο ωφέλιμη και ο σύμβουλος επιμένη, τότε δεν είναι σύμβουλος, όπως προείπα, αλλ’ είναι τύραννος.
Ε.Π.Ε. 19,490
καταντά τον άνθρωπο γελοίο
Αναπτύσσουν ανταγωνισμούς μεταξύ τους και μιλάνε εγωιστικά και δεν σκέπτονται, δηλαδή, δεν νιώθουν πόσο γελοίοι γίνονται με τον τόσο εγωισμό τους και με την αλαζονεία, που εκδηλώνουν στις σχέσεις μεταξύ τους.
Ε.Π.Ε. 19,560
αμαρτωλών
Όπως οι άγιοι, όταν εκτελούν τις εντολές του Θεού, συνηθίζουν να είναι μετριόφρονες, έτσι και οι κακοί, όταν διαπράττουν την αμαρτία, υπερηφανεύονται.
Ε.Π.Ε. 34,254
τα χάνουμε όλα
Αν πετύχουμε μικρό κατόρθωμα, προσπαθούμε να το επιδείξουμε παντού, άνω και κάτω και δεν σταματάμε να  φουσκώνουμε, μέχρις ότου χάσουμε τελείως και αυτό το μικρό με την αλαζονία μας.
Ε.Π.Ε. 28,704

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 102-103)

1. Όποιος εργάζεται την αρετή σε Κοινόβιο ή σε συνοδία, δεν είναι συνηθισμένο να πολεμήται από την δειλία. Εκείνος όμως που ευρίσκεται σε ησυχαστικώτερους τόπους, ας αγωνίζεται μήπως και τον κυριεύση το γέννημα της κενοδοξίας και η θυγατέρα της απιστίας, δηλαδή η δειλία.

2. Η δειλία είναι νηπιακή συμπεριφορά μιας ψυχής που εγήρασε στην κενοδοξία. Η δειλία είναι απομάκρυνσις της πίστεως, με την ιδέα ότι αναμένονται απροσδόκητα κακά.

3. Ο φόβος είναι κίνδυνος που προμελετάται. Ή διαφορετικά, ο φόβος είναι μία έντρομη καρδιακή αίσθησις, που συγκλονίζεται και αγωνιά από αναμονή απροβλέπτων συμφορών. Ο φόβος είναι μία στέρησις της εσωτερικής πληροφορίας. Η υπερήφανη ψυχή είναι δούλη της δειλίας∙ έχοντας πεποίθησι στον εαυτόν της και όχι στον Θεόν, φοβείται τους κρότους των κτισμάτων και τις σκιές.

4. Όσοι πενθούν και όσοι καταπονούνται χωρίς να υπολογίζουν κόπους και πόνους, δεν αποκτούν δειλία. Πολλές φορές όσοι υποκύπτουν στην δειλία χάνουν το μυαλό τους. Και είναι φυσικό αυτό, διότι είναι δίκαιος Εκείνος που εγκαταλείπει τους υπερηφάνους, ώστε και οι υπόλοιποι να μάθωμε να μη υψηλοφρονούμε.

5. Όλοι όσοι φοβούνται είναι κενόδοξοι, αλλ΄ όμως όλοι όσοι δεν φοβούνται δεν σημαίνει ότι είναι ταπεινόφρονες, αφού και οι λησταί και οι τυμβωρύχοι δεν υποκύπτουν εύκολα στην δειλία.

6. Σε όποιους τόπους συνηθίζεις να φοβήσαι, μη διστάζης να πηγαίνης, όταν ακόμη δεν έχη ξημερώσει. Εάν δείξεις κάποια χαλαρότητα στο σημείο αυτό, τότε θα γηράση μαζί σου το νηπιακό και αξιογέλαστο τούτο πάθος. Ενώ βαδίζεις προς τα εκεί οπλίζου με την προσευχή. Μόλις φθάσης σ΄ εκείνους τους τόπους, ανύψωσε τα χέρια σου. Με το όνομα του Ιησού μάστιζε τους εχθρούς, διότι δεν υπάρχει ούτε στον ουρανό ούτε στην γη ισχυρότερο όπλο. Αφού απαλλαγής από την αρρώστεια αυτή, ας ανυμνήσης τον Λυτρωτή σου∙ διότι εάν τον ευγνωμονής, θα σε σκεπάζη παντοτινά.

7. Ποτέ δεν μπορείς διά μιας να γεμίσης την κοιλία. Παρόμοια βέβαια δεν μπορείς διά μιας να νικήσης την δειλία. Όταν έχωμε πολύ πένθος, θα υποχωρήση πιο γρήγορα∙ όταν όμως αυτό μας λείπη, θα παραμένουμε συνεχώς δειλοί. «Έφριξάν μου τρίχες και σάρκες» είπε ο Ελιφάζ (Ιώβ δ΄ 15), περιγράφοντας την πανουργία τούτου του δαίμονος.

8. Άλλωτε εδειλίασε πρώτα η ψυχή και άλλοτε το σώμα, και εν συνεχεία μεταβίβασε το ένα στο άλλο το πάθος. Αν συμβή να φοβηθή το σώμα, χωρίς όμως να εισδύση ο άκαιρος φόβος στην ψυχή, ευρισκόμεθα πλησίον στην θεραπεία. Όταν δε όλα τα δυσάρεστα και απροσδόκητα τα δεχώμεθα πρόθυμα, με συντριμμένη καρδιά, τότε ελευθερωθήκαμε πραγματικά από την δειλία.

9. Δεν ενισχύει τους δαίμονας εναντίον μας το σκότος και η ερημία των τόπων, αλλά η ακαρπία της ψυχής μας. Μερικές φορές όμως πρόκειται για οικονομική παίδευσι εκ μέρους του Θεού.

10. Εκείνος που έγινε δούλος του Κυρίου, θα φοβηθή μόνο τον ιδικό του Δεσπότη. Και εκείνος που δεν φοβείται ακόμη Αυτόν, φοβείται πολλές φορές την σκιά του.

11. Όταν πλησιάση αοράτως ένα πονηρό πνεύμα, φοβείται το σώμα. Όταν όμως πλησιάση κάποιος Άγγελος, αγάλλεται η ψυχή των ταπεινών. Γι΄ αυτό, μόλις από την ενέργεια αυτή αντιληφθούμε την παρουσία του, ας τρέξουμε γρήγορα στην προσευχή, διότι ήλθε να προσευχηθή μαζί μας ο αγαθός μας φύλαξ.

Όποιος ενίκησε την δειλία, είναι φανερό ότι ανέθεσε στον Θεόν και την ζωή και την ψυχή του.

(από το βιβλίο "Κλίμαξ", εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου)

Εδώ και εκεί
με τι ασχολούμαστε;
Ας θαυμάσουμε τα μέλλοντα, για να μη προσκολληθούμε στα παρόντα. Αν συνέχεια σκεπτώμαστε και ενδιατρίβουμε με τις έννοιες εκείνων και ασχολούμαστε με την αθανασία, με την ατέλειωτη ζωή, με τη χορεία των αγγέλων, με τη συμβίωσί μας με το Χριστό, με την απερίγραπτη εκείνη δόξα, με τη ζωή που είναι απαλλαγμένη από κάθε πόνο, τότε δεν θα πέσουμε σε αθυμία από τα λυπηρά της παρούσης ζωής.
Ε.Π.Ε. 5,612
εδώ σκιά, εκεί ακίνητα
Όσα συμβαίνουν εδώ στη γη είναι σκιά. Τα εκεί, τα ουράνια, είναι αμετακίνητα και σταθερά και κανένας δεν μπορεί να τα πειράξη.
Ε.Π.Ε. 10,116
δεν πληρώνονται όλα εδώ
Ούτε όλους τους τιμωρεί εδώ ο Θεός, διότι κάτι τέτοιο θα σε έκανε να μη περιμένης την ανάστασι και να απελπιστής για την κρίσι. Αλλ’ ούτε πάλι όλους τους αφήνει να φύγουν ατιμώρητοι, για να μη νομίσης, ότι ο Θεός αδιαφορεί για όσα συμβαίνουν στον κόσμο.  Αλλά τι κάνει ο Θεός; Και τιμωρεί και δεν τιμωρεί. Με τις τιμωρίες, που επιτρέπει σε τούτη τη ζωή, θέλει να θυμίση, ότι από τους άλλους που δεν τιμωρούνται εδώ, θα ζητήση λόγο εκεί. Με τις περιπτώσεις πάλι, που δεν τιμωρεί ο Θεός εδώ, σε προετοιμάζει να περιμένης, ότι μετά την αποδημία σου απ’ αυτή τη ζωή, υπάρχει το φοβερό δικαστήριο. Αν όμως ο Θεός δεν ήταν δίκαιος και αδιαφορούσε για όσα πράττουν οι άνθρωποι, τότε ούτε θα τιμωρούσε μερικούς εδώ, ούτε άλλους θα τους ευεργετούσε.
Ε.Π.Ε. 17,574
όχι δόξα, αλλά διώξεις
Η παρούσα ζωή δεν είναι για τιμή και δόξα, που σεις επιδιώκετε και απολαμβάνετε. Είναι για διώξεις και ύβρεις, που εμείς δοκιμάζουμε.
Ε.Π.Ε. 18,354
εδώ ή στην άλλη ζωή;
Ας μη ζητάμε την άνεσι εδώ, για να την βρούμε εκεί. Ας μη παραδινώμαστε στις ηδονές εδώ, για v’ απολαύσουμε την εκεί θεία ευφροσύνη, την πραγματική ηδονή, την αληθινή τρυφή, που κανένα κακό δεν γεννάει αυτήν, που έχει μύρια αγαθά.
Ε.Π.Ε. 23,350
εδώ ο αγώνας, εκεί η ανάπαυσις
Όλα στη ζωή αυτή σημαίνουν αγώνα, πόλεμο, θλίψι, στενοχώρια, δοκιμασίες. Η παρούσα ζωή είναι στάδιο αγώνων. Άλλοι καιροί (της αιώνιας ζωής) είναι για άνεσι. Ο καιρός εδώ είναι για ιδρώτες και πόνους.
Ε.Π.Ε. 23,616
μετάνοια- κρίσις
Τούτη η ζωή είναι για τη μετάνοια. Η άλλη για την κρίσι. Αυτή είναι για αγώνες, η άλλη για τα στεφάνια. Αυτή για τον κόπο, η άλλη για την άνεσι. Αυτή για την κούρασι, η άλλη για την αμοιβή.
Ε.Π.Ε. 30,318
«ώδε και εκεί»
Σαν μνήστρα μας έδωσε ο Θεός τα παρόντα αγαθά. Μνήστρα είναι τα παρόντα, αρραβώνας είναι. Η προίκα όλη μένει εκεί. Εδώ γερνάω, εκεί δεν γερνάω. Εδώ πεθαίνω, εκεί δεν πεθαίνω. Εδώ λυπάμαι, εκεί δεν λυπάμαι. Εδώ φτώχεια κι αρρώστια, εκεί τίποτε από αυτά. Εδώ σκοτάδι και φως, εκεί μονάχα φως. Εδώ πολεμική, εκεί ελευθερία. Εδώ αρρώστια, εκεί υγεία. Εδώ ζωή που τελειώνει, εκεί ατελεύτητη ζωή. Εδώ αμαρτία, εκεί δικαίωσις και αμαρτία πουθενά. Εδώ φθόνος, εκεί τίποτε τέτοιο.
Ε.Π.Ε. 33,147

Εδώ και τώρα
τώρα η μετάνοια
Μετά την αναχώρησί μας από την παρούσα ζωή, δεν ισχύει η μετάνοια. Διότι και ο πλούσιος της παραβολής στην άλλη ζωή έδειχνε μετάνοια και εξωμολογείτο, αλλά καμμία ωφέλεια δεν είχε. Ήταν άκαιρη και ανώφελη η μετάνοιά του. Και οι παρθένες πάλι θέλησαν να επανορθώσουν το λάθος τους, να λάβουν έλαιο, μα ήταν αργά. Εδώ, σε τούτη τη ζωή, ας καθαρίσουμε τα αμαρτήματά μας, ώστε να έχουμε παρρησία στο φοβερό βήμα του Κριτού.
Ε.Π.Ε. 5,262
να αλλάξουμε
Τώρα είναι ο καιρός της δωρεάς. Ας μην απελπίζεται κανένας. Τότε θα είναι ο καιρός της απογνώσεως, όταν θα κλείνεται ο Νυμφώνας, όταν θα μπη ο Βασιλιάς να δη εκείνους που βρίσκονται μέσα, όταν θα απολαύσουν τη χαρά του παραδείσου εκείνοι που θα αξιωθούν. Δεν έφτασε ακόμα η ώρα. Το θέατρο της παρούσης ζωής ακόμα λειτουργεί. Ο αγώνας συνεχίζεται. Το βραβείο αβέβαιο.
Ε.Π.Ε. 24,384

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 103-104)

Παναγία: Το μεγάλο δώρο της πίστεως και η ταπείνωση του μικρού Ιάκωβου, καθώς και οι προσευχές της Οσίας μητέρας του ήταν αιτία… ώστε ο Γέροντας να έχει μια ζωντανή, μία θαυμαστή σχέση με τους Αγίους μας και ιδιαιτέρως με την Παναγία μας.

Εκεί προσέτρεχε για οποιοδήποτε θέμα και πάντα έπαιρνε το ζητούμενο, αφού γνώριζε καλά ότι «ουδείς προστρέχων επί Σοί κατησχυμμένος από σου εκπορεύεται Αγνή Παρθένε Θεοτόκε».

Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, έπαθε τέτοια σοβαρή δερματοπάθεια στα πέλματα των ποδιών του, που ανοίξανε μεγάλες πληγές, βαθιές σχισμές και τρέχανε υγρά. Πονούσε πολύ και δυσκολευόταν να περπατήσει.

Εκείνες τις ημέρες φέρανε για ευλογία στην περιοχή την εικόνα της Παναγίας της Ξενιάς από τον Αλμυρό Βόλου και θα την πήγαιναν στο διπλανό χωριό, Δάφνη.

Θέλησε και ο Ιάκωβος να πάει, με άλλους συγχωριανούς του. Η μητέρα του λόγω της κατάστασής του με δισταγμό του το επέτρεψε, μετά και την παρέμβαση του παπα-Θεοδόση: «Άφησε, Θεοδώρα, το παιδί να πάει, αφού το θέλει τόσο!».

Η πορεία των δύο ωρών με τα πόδια ήταν μαρτυρική. Διηγείτο ο Όσιος:

«Παναγία μου, σε παρακαλώ κάνε με καλά, για να μπορώ να περπατάω, όπως και τα άλλα παιδιά, Της έλεγα κλαίγοντας στο δρόμο. Κι όλο χάιδευα την αγία Εικόνα Της κι έτριβα τις πληγιασμένες μου πατούσες.

Έτσι φτάσαμε στο χωριό, όπου πρόχειρα τοποθέτησαν την εικόνα της Παναγίας πάνω σε μία καρέκλα στην εκκλησία και ο κόσμος προσκυνούσε με πολλή ευλάβεια. Οι χωριανοί μου, αφού προσκύνησαν, ξεκίνησαν για την επιστροφή, γιατί η νύχτα πλησίαζε. Εγώ παρέμεινα για λίγο στην μέσα στην εκκλησία μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και αφού είδα ότι δεν ήταν κανένας άλλος γύρω μου, Της είπα ικετευτικά:

– Παναγία μου, τώρα που είμαστε μόνοι μας, κάνε με καλά, κάνε καλά τα πόδια μου και εγώ δε θα φανώ αχάριστος, αλλά θα δουλέψω, όταν μεγαλώσω και μόλις μπορέσω θ’ ανταποδώσω στη χάρη Σου.

Συγχρόνως έκλαιγα και χάιδευα την αγία Εικόνα και μετά τα πρησμένα μου πόδια. Αφού Την παρακάλεσα πολλές φορές, μόλις βγήκα από την εκκλησία, διαπίστωσα ότι τα πόδια μου δε με πονούσαν πια. Βάδιζα ελεύθερα».

Μέχρι την κοίμησή του ο Γέροντας είχε άσπρες ουλές σαν γραμμές στα πέλματά του, σημάδια του θαύματος της Παναγίας μας. Μετά από πολλά χρόνια, όταν ο Γέροντας εγκαταβίωνε πλέον ως Ιερομόναχος στην Ι.Μ. του Οσίου Δαυίδ, θυμόταν με ευγνωμοσύνη τη θεραπεία του αυτή από την Παναγία και έλεγε:

«Κάποια φορά, ενώ πολύ υπέφερα από ζάλες και ιλίγγους με ειδοποίησαν ότι η εικόνα της Παναγίας Ξενιάς του Αλμυρού ήρθε στη Λίμνη της Ευβοίας.
Παρ’ όλο που είμαι άρρωστος, έχω υποχρέωση στην Παναγία, σκέφτηκα, γιατί μου είχε θεραπεύσει τα πόδια μου, όταν ήμουνα παιδί, και θα κατέβω να προσκυνήσω από ευγνωμοσύνη. Κατέβηκα στη Λίμνη και αφού προσκύνησα, έγινε η λιτανεία με τη θαυματουργή Εικόνα.
Τότε με προέτρεψαν οι άλλοι Ιερείς να συμμετάσχω και μάλιστα να προπορευθώ ως Ιερομόναχος. Εγώ δεν θέλω τιμές για το πρόσωπό μου, αλλά τι να κάνω, έκανα υπακοή και άρχισε η λιτανεία. Σε μία στάση που κάναμε, για να γίνει δέηση, ήλθε η σειρά μου να πω το «επάκουσον ημών ο Θεός, η ελπίς πάντων των περάτων της γης κ.λ.π.».

Τότε βλέπω στην εικόνα ζωντανή την Παναγία μας, η οποία γύρισε το κεφάλι Της και σήκωσε το χέρι Της και με κοίταξε με τα μεγάλα μάτια Της και σήκωσε το χέρι Της και μ’ ευλόγησε. Εγώ έχασα τη φωνή μου, κόπηκαν τα πόδια μου και με δυσκολία επαναλάμβανα συνεχώς «επάκουσον ημών ο Θεός, «επάκουσον ημών ο Θεός…». όλο το ίδιο. Ο Θεός γνωρίζει πως τελείωσα τη δέηση και συνέχισα την πομπή.

Η Παναγία, παιδί μου, είναι ζωντανή πάνω στην αγία εικόνα Της, το είδα με τα μάτια μου».

(«Ένας σύγχρονος Άγιος - Ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης)», της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ)