Ο όσιος και ο ζαπτιές

Ο όσιος Παρθένιος ο Χίος (1815-1883), νεαρός ακόμη μοναχός, θέλησε ν’ ασκητέψη στην περιοχή Πένθοδο, η οποία ανήκε στη Νέα Μονή της Χίου. Ο ηγούμενος Μελέτιος Φλουράς όχι μόνο δεν του το επέτρεψε, αλλά και τον κατήγγειλε στον δεσπότη της Χώρας Γρηγόριο Κωνσταντινίδη. Κι αυτός τότε έστειλε ένα ζαπτιέ, τούρκο χωροφύλακα, για να συλλάβη τον όσιο και να τον φέρη ενώπιον του.
Ο ζαπτιές, άνθρωπος απλοϊκός και καλοπροαίρετος, πήγε αρματωμένος και συνάντησε τον νεαρό ασκητή.

- Εσύ είσαι ο καλόγερος; Εσύ κάνεις το νταβαντούρι; Που είναι το μοναστήρι σου;

Ο όσιος του έδειξε μια σπηλιά και ένα μικρό εκκλησάκι από ξερολιθιά.

- Βάι , βάι! Τέτοια φτώχεια! Εσένα θένε να πάνε φυλακή; Φυλακή γκιουζέλ για σένα.

Ο ασκητής έμαθε τον σκοπό του ερχομού του και τον παρακάλεσε να ξεκινήσουν την επομένη, το πρωί. Ήθελε ν’ αποφύγη, σαν νέος μοναχός που ήταν, τους νυκτερινούς πειρασμούς της πολιτείας. Ο τούρκος έδειξε κατανόηση και τον ρώτησε:

- Και που θα μείνω τη νύχτα;
- Εκεί στη σπηλιά.
- Όκι μωρέ. Με πλακώνει η καρδιά μου.
- Θέλεις εδώ στο εκκλησάκι;
- Θέλω. Θα κοιμηθώ όμως απ’ έξω. Μέσα είναι αμαρτία. Μέσα θα κοιμηθής εσύ. Δική σου είναι η εκκλησία.

Έφαγαν κάτι φτωχικά και ο ζαπτιές έβγαλε και πρόσφερε στον όσιο ρακί.
- Εγώ δεν πίνω, είπε εκείνος.
- Εγώ κάνει να πιω εδώ που είναι η Παναγία;
- Κάνει, κάνει να πιής.

Ήπιε λίγο και αποκοιμήθηκε. Tη νύχτα, τα μεσάνυκτα, ξύπνησε. Σαν ν’ άκουσε ένα μουρμουρητό. Πλησιάζει στο εκκλησάκι, σκύβει στο πορτάκι του, και μένει αποσβολωμένος. Στο τρεμάμενο φως του καντηλιού ο όσιος προσευχόταν. Δεν ακουμπούσε όμως στη γη κι ήταν λουσμένος μ’ ένα φως ιλαρό!... Είχε σηκώσει τα χέρια και το φως ακτινοβολούσε γύρω του. Σε λίγο χαμήλωσε τα χέρια. Το φως χάθηκε. Ο μοναχός προσευχόταν για την αναξιότητά του κι έκλαιγε, έκλαιγε… κι ο τούρκος άκουγε το κλάμα, εκστατικός, ένα κλάμα βουβό και σιγανό, ανάμεσα στα λόγια της προσευχής.

Μόλις έφεξε, έφυγε ο ζαπτιές αναστατωμένος, μόνος του, για τη Χώρα. Δεν τόλμησε να ενοχλήση τον όσιο και να τον πάρη μαζί του.

Ο δεσπότης απόρησε:
- Που είναι ο καλόγερος; ρώτησε.
- Δεσπότη, εφέντη, ο καλόγερος είναι άνθρωπος του Θεού, είπε ο τούρκος, και διηγήθηκε όσα είχε δει.

Ο επίσκοπος κατάλαβε. Έμαθε εκείνο που ήθελε. Στέλνει τώρα άλλο χωροφύλακα, ο οποίος φέρνει τον όσιο αυθημερόν στη Χώρα.
- Εσύ είσαι ο Παρθένιος; τον ρώτησε.
- Εγώ, αποκρίθηκε εκείνος βάζοντας βαθιά μετάνοια.
- Σε κατηγορούν…
- Δίκιο έχουν. Δική τους είναι η περιοχή.
- Τι κάνεις πάνω στο βουνό;
- Προσεύχομαι.
- Σε ποιον άγιο;
- Στον όσιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο.

Το όνομα του αγίου τράνταξε τον επίσκοπο.
- Εκείνος έβλεπε το άκτιστο φως, αλλά κι εσύ το βλέπεις, είπε και κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό του.
- Εγώ ο αμαρτωλός, διαμαρτυρήθηκε ο όσιος, έτοιμος να κλάψη.

Ο δεσπότης τον κοίταζε προσεκτικά. Διέκρινε σ’ αυτόν τον μοναχό μια θεϊκή δύναμη. Έβλεπε σ’ εκείνο το αδύνατο πρόσωπο μια δυνατή λάμψη. Σηκώθηκε αυθόρμητα να τον ασπασθή κι ένιωσε να τον συγκλονίζη η αγιότητά του.

- Καλά, παιδί μου. Πήγαινε στο καλό… Να πορεύεσαι όπως πορεύεσαι, και να θυμάσαι κι εμένα στην προσευχή σου.

(Το Αγιομαρκάκι, τ. Α΄)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σ. 214-217)

Μεγάλη η βοήθεια της νυχτερινής προσευχής
Σε μιά επίσκεψή μου στο Γέροντα, θυμήθηκα και του ανάφερα ένα απόσπασμα ομιλίας του Ιερού Χρυσοστόμου για την προσευχή, που έλεγε : " Όπως η νυχτερινή προσευχή των Αποστόλων Παύλου και Σίλα άνοιξε τις θύρες της φυλακής, έτσι και η νυχτερινή προσευχή των χριστιανών ανοίγει τις θύρες του ουρανού ". Ο Γέροντας ενθουσιάσθηκε, μόλις το άκουσε. " Πολύ ωραίο αυτό ", μου είπε χαρούμενος. " Πού το βρήκες, μωρέ ; Να μου το αντιγράψεις και να μου το φέρεις ολόκληρο. Ξέρεις, έτσι είναι. Γίνεται αυτό που λέει ο Άγιος Χρυσόστομος, στις νυχτερινές προσευχές και αγρυπνίες. Όταν ξυπνάς τη νύχτα, να μη γυρίζεις από το άλλο πλευρό για να ξανακοιμηθείς. Να σηκώνεσαι, να γονατίζεις μπροστά στον Εσταυρωμένο και τους Αγίους και να προσεύχεσαι ταπεινά και με αγάπη. Μισή ώρα, ένα τέταρτο, δέκα λεπτά, πέντε, όσο μπορείς. Θα βρεις μεγάλη βοήθεια. Να πηγαίνεις και στις αγρυπνίες ".
Ο Γέροντας δε μου είπε τίποτε σχετικό για τον εαυτό του, αλλά όπως έμαθα από το στενό του περιβάλλον, αν και δεν είχε διαβάσει τη σχετική ομιλία του Ιερού Χρυσοστόμου, την εφήρμοζε στην πράξη κάθε νύχτα. Πέραν αυτού, ο Γέροντας, σε συνεννόηση με πολλά πνευματικά του παιδιά, είχε δημιουργήσει έναν ευρύτατο κύκλο συμπροσευχομένων, σε μιά καθορισμένη ώρα, κάθε βράδυ. Αυτή η ενότητα στην προσευχή του Γέροντος και των παιδιών του, τους ένωνε μυστικά με το Χριστό και μεταξύ τους και τους βοηθούσε πολύ στη ζωή τους.
[Γ 52]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.388-389)

Ειδωλολατρία
ψεύτικοι θεοί
«Και αν ακόμα υπάρχουν οι λεγόμενοι θεοί, όπως ακριβώς και υπάρχουν» (Α’ Κορ. η’ 5). Δεν λέει ο Παύλος απλά ότι υπάρχουν, αλλά τους χαρακτηρίζει: «Λεγόμενοι θεοί». Δηλαδή, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, αλλ’ έτσι λέγονται. «Είτε στον ουρανό είτε στη γη». Με το πρώτο (ουρανός) εννοεί τη θεοποίησι του ήλιου και της σελήνης και του υπόλοιπου πλήθους των άστρων. Αφού, ως γνωστό, και αυτά τα προσκυνούσαν για θεούς οι ειδωλολάτρες. Με το δεύτερο (γη) εννοεί τους δαίμονες και όλους τους ανθρώπους, που θεοποιούνταν.
Ε.Π.Ε. 18,562
ψεύτικοι θεοί
Είχαν επικρατήσει οι ειδωλολατρίες, αφού οι άνθρωποι υπεράνω της αξίας τους θαυμάζονταν. Έτσι η σύγκλητος των Ρωμαίων θεώρησε τον Αλέξανδρο ως δέκατο τρίτο Θεό. Διότι αυτή είχε την εξουσία να χειροτονή και να εγκρίνη θεούς!  Άλλωστε ακόμα και πυγμάχους τους είχαν βαφτίσει θεούς, ακόμα και τους έρωτες του Αδριανού!
Ε.Π.Ε. 20,48
Ειδωλολάτρες
έκαναν αίσχη
Έκαναν μοιχείες συνεχώς και φόνους και ο,τιδήποτε άλλο χειρότερο από τους φόνους. Κάποιος Ανδρόγεως, γυιος του Μίνωα, ήρθε στην Αθήνα και νίκησε σε αγώνα πάλης. Ύστερα όμως τιμωρήθηκε και θανατώθηκε. Ο Απόλλωνας θέλησε να γιατρέψη το κακό με χειρότερο κακό. Πρόσταξε να στέλνουν οι Αθηναίοι στην Κρήτη δεκατέσσερις νέους και να θανατώνωνται... Ακόμα προσκυνούσαν για θεούς πυγμάχους και παλαιστές. Γίνονταν πόλεμοι συνεχείς και αλλεπάλληλοι, σε κάθε πόλι και χωριό και σπίτι. Ήσαν παιδεραστές. Κάποιος μάλιστα σοφός τους (ο Σόλωνας) νομοθέτησε, ότι οι δούλοι δεν επιτρέπεται να είναι παιδεραστές ή ν’ ασχολούνται με τον αθλητισμό, δείχνοντας έτσι πόσο σπουδαίο πράγμα είναι η παιδεραστία! Γι’ αυτό έμεναν οι ανώμαλοι σε σπίτια και έκαναν φανερά την πράξι. Και αν εξετάση κανείς τη ζωή των ειδωλολατρών, θα δης ότι ξευτέλιζαν και την ίδια τους τη φύσι. Κανένας δεν τους εμπόδισε στα όργια. Όσο για τα δράματά τους, αυτά ήσαν γεμάτα από μοιχείες, ασέλγειες και ανηθικότητες. Ακόμα και αγρυπνίες γίνονταν βρώμικες με γυναίκες που εξετίθεντο σε κοινή θέα.
Ε.Π.Ε. 24,108
σε βάραθρο καταστροφής
Όσοι στερούνται την αληθινή πίστι δεν είναι σε καλύτερη κατάστασι από όσους ζουν στο σκοτάδι. Όπως εκείνοι, έτσι και αυτοί χτυπάνε σε τοίχους, δηλαδή συγκρούονται με όσους συναντούν, και πέφτουν σε βάραθρα και γκρεμούς. Δεν τους ωφελούν τα μάτια, αφού δεν υπάρχει φως να τους οδηγή. Έτσι και όσοι δεν έχουν την πίστι του Χριστού, συγκρούονται και καταστρέφονται. Τα όσα λέω τα βεβαιώνουν όσοι καυχώνται για την ελληνική τους σοφία, όσοι καμαρώνουν τη φιλοσοφική τους γενειάδα και το φιλοσοφικό τους τρίβωνα και το μπαστούνι τους. 'Ύστερα από τους ατέλειωτους λόγους τους, δεν βλέπουν τις πέτρες που βρίσκονται μπροστά τους. αν τις έβλεπαν, δεν θα θεοποιούσαν τις πέτρες και τα μάρμαρα.
Ε.Π.Ε. 27,288
πίστευαν στην άλλη ζωή
Άνθρωπέ μου, τίποτε δεν υπάρχει μετά τη ζωή αυτή και πολεμάς τα δόγματα αυτά της πίστεως; Οι εθνικοί (ειδωλολάτρες) είπαν πολλές ανοησίες, όμως δεν αρνήθηκαν την αλήθεια αυτού του δόγματος. Και αυτούς ακόμα αν ακολουθήσης, θα δεχτής κάποια ζωή μετά θάνατο, καθώς και τις ευθύνες και τα δικαστήρια στον άδη και τις τιμωρίες και τις τιμές και τις αποφάσεις και τις κρίσεις.
Ε.Π.Ε. 34,592

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 107-108)

Έθνη
όλα καλούνται στη σωτηρία
Ο απόστολος Πέτρος αποστελλόταν από τον Θεό στα έθνη. Για να μη τον κατηγορούν, λοιπόν, και αυτόν οι Ιουδαίοι, τα οικονομεί έτσι ο Θεός με την περίπτωσι του Κορνηλίου. Το σεντόνι, που είδε στο όραμά του ο Πέτρος, συμβολίζει τη γη. Τα θηρία, που βρίσκονταν μέσα σ’ αυτό, συμβολίζουν τα έθνη. Η προσταγή δε «σφάξε και φάε», σημαίνει, ότι και εκείνοι καλούνται στην πίστι. Το ότι δε αυτό επαναλήφθηκε τρεις φορές, σημαίνει το βάπτισμα.
Ε.Π.Ε. 15,634
η αρχή από τον Κορνήλιο
Βλέπεις από που γίνεται η αρχή της προσκλήσεως και προσελεύσεως των εθνικών (ειδωλολατρών) στη χριστιανική πίστι; Από άνθρωπο ευσεβή, τον εκατόνταρχο Κορνήλιο, που αποδείχτηκε άξιος από τα έργα του. Αυτό συνέβηκε και σκανδαλίστηκαν οι Ιουδαίοι. Φανταστήτε πως θα σκανδαλίζονταν, αν δεν είχε και καλά έργα!
Ε.Π.Ε. 15,638
Έθιμα
ειδωλολατρικά
Και γιατί μιλάω για τα έθιμα των Ιουδαίων, που ακόμα διατηρούν οι χριστιανοί; Ακόμα και έθιμα των ειδωλολατρών πολλά τηρούνται από ωρισμένους δικούς μας, όπως μαντείες, οιωνοσκοπίες και μαγικά στοιχεία και παρατηρήσεις ημερών και η φροντίδα για τη γέννησι και για σχολεία, που είναι γεμάτα ασέβεια. Μόλις γεννιώνται τα βρέφη, αμέσως γεμίζει το κεφάλι τους από κακό. Μαθαίνουν αμέσως να καταπατούν τους κόπους για την αρετή. Και σέρνονται κάτω από την πλάνη και την τυραννία της ειμαρμένης.
Ε.Π.Ε. 20,196-198
γαμικά
Δεν ακούς τον Παύλο, που ονομάζει το γάμο μυστήριο και εικόνα της αγάπης του Χριστού για την Εκκλησία; Προσοχή, λοιπόν, να μη ντροπιαζώμαστε και να μη καταστρέφουμε τη σεμνότητα του γάμου. Αν αυτό που προτείνεται είναι καλό και ωφέλιμο, να το κάνετε, και ας μην είναι έθιμο. Αν όμως είναι βλαβερό και καταστρεπτικό της ιερότητας του γάμου, να το πετάτε, έστω κι αν αποτελή συνήθεια και έθιμο.
Ε.Π.Ε. 14,412
Ειδωλόθυτα
και σκανδαλισμός
Αν μάθαιναν, ότι δεν βλάπτουν τα ειδωλόθυτα, θα έσπευδαν να συμμετάσχουν, με τη σκέψι, ότι δεν πειράζει. Αν δε εμποδίζονταν να τα αγγίξουν, πάλι θα υπωπτεύονταν, ότι εμποδίστηκαν, διότι έχουν δύναμι να βλάψουν. Γι’ αυτό, λοιπόν, προβάλλει σαν πρώτη δικαιολογία αποχής το σκανδαλισμό των αδελφών.
Ε.Π.Ε. 18,560

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 106-107)

Δενδρογαλιά κάνει παρέα στον Πατέρα Παΐσιο

Mία ομάδα από έξι άτομα πήγαν στο Άγιον Όρος να συναντήσουν και να γνωρίσουν τον Γέροντα Παΐσιο, το έτος 1974, μία εβδομάδα πριν από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Τότε δεν ήταν ακόμα και τόσο γνωστός ο Γέροντας.

Οι επισκέπτες ακολούθησαν ένα στενό μονοπάτι γεμάτο χαμόκλαδα και βρέθηκαν σε μια Καλύβη. Είδαν ένα γεροντάκι με τριμμένο ράσο που έσκαβε. Κάποιος από την παρέα ρώτησε:

- Πού είναι ο Γέροντας Παΐσιος;

- Eδώ είναι, απάντησε το γεροντάκι.

Τους άνοιξε την πόρτα, μπήκαν και προσκύνησαν. Όταν βγήκαν, είδαν τον μοναχό πιο περιποιημένο. Κι εκείνος, που είχε ρωτήσει την πρώτη φορά, ξαναρώτησε:

- Πού είναι ο Πατήρ Παΐσιος;

- Εσείς ήρθατε να δείτε ένα μεγάλο καρπούζι και βρήκατε ένα νεροκολόκυθο, απάντησε ο μοναχός.

Όλοι κατάλαβαν τότε, ότι βρίσκονταν μπροστά στον Πατέρα Παΐσιο.

Κάθησαν κάτω από μια ελιά, άλλοι σε πέτρες και άλλοι στα χόρτα. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Η συζήτησι ήταν μια πνευματική πανδαισία. Είχε την πιο κατάλληλη, φωτισμένη και πνευματική απάντησι στις ερωτήσεις και τις απορίες των επισκεπτών.

Μετά από συζήτησι μιας ώρας, μέσα από τα χαμόκλαδα, εμφανίσθηκε ένα τεράστιο φίδι. Δενδρογαλιά πρέπει να ήταν.

- Φίδι, φίδι! φώναξε κάποιος από την παρέα και πετάχθηκε επάνω, παίρνοντας μια πέτρα στο χέρι του.

Ο Γέροντας τους καθησύχασε λέγοντας:

- Μην το πειράζετε, αυτό έρχεται να μου κάνη παρέα.

Σηκώθηκε, πήρε ένα τενεκεδάκι, το γέμισε νερό και το άφησε πιο πέρα. Αφού το φίδι ήπιε νερό, ο Πατήρ Παΐσιος του είπε:

- Φύγε τώρα, έχω παρέα

Αμέσως το φίδι, υπακούοντας, χάθηκε στα χόρτα αθόρυβα, όπως είχε εμφανισθή. Όλοι έμειναν άναυδοι. Το γεγονός αυτό και η συζήτησι που είχε προηγηθή χαράχθηκαν βαθειά στην ψυχή τους. Επί πλέον ο Γέροντας τους επεσήμανε προφητικά τα γεγονότα που ακολούθησαν με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.

ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

("Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των Ζώων", Σίμωνος Μοναχού, σ. 353-355)

2,10. «και εστέ εν αυτώ πεπληρωμένοι, ος εστίν η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας»

Ω λόγια! Εσείς έχετε Αυτόν τον ίδιο· είστε «πλήρεις» δια της Θεότητάς Του. «Η φύση μας συνενώθηκε με την Θεία φύση. Εμείς εν Αυτώ, γιατί - Θείας εκοινωνήσαμεν φύσεως» (Θεοφύλακτος).

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, «είναι παν το πλήρωμα της Θεότητος» και εσείς οι χριστιανοί είστε δικοί Του, γιατί είστε «πεπληρωμένοι» με το δικό Του πλήρωμα.

O άνθρωπος δεν είναι πλέον νεκρός εσωτερικά, δεν είναι πλέον κενός στον κενό κόσμο. Όλος είναι «πλήρης» δια του Θεού. Και η Θεοειδής ψυχή του, με τις «ατελευτότητές» της, μπορεί να «πληρωθεί» μόνο με τον Θεό, μπορεί να γεμίσει μόνο δια του πληρώματος της Θεότητας. Όλοι οι ορατοί κόσμοι και αν μεταφερθούν στην ψυχή, ποτέ δεν θα μπορέσουν να την «πληρώσουν», να την γεμίσουν εσωτερικά.

Τόσο Θεϊκά, τόσο τεράστια, είναι τα πλάτη της, τα ύψη της και τα μήκη της. Γι’ αυτό και η ανθρώπινη ψυχή, πραγματικά μπορεί, μόνο στον Κύριο Ιησού Χριστό, να βρει την δίκαιη ειρήνη, την θεϊκή ειρήνη, να βρει την χαρά και την ανάσταση.

Γιατί μόνο σε Αυτόν, βρίσκει την θεϊκή πληρότητα της ύπαρξής της, του είναι της, μόνο σε Αυτόν βρίσκει όλη την δική της αθανασία, την αιωνιότητά της, την θεϊκή της τελειότητα, την πλήρη πραγμάτωση των θεοειδών σκοπών της.

Πώς, με ποιο τρόπο, ο άνθρωπος «πληρούται», γίνεται πλήρης; «Με το πλήρωμα της Θεότητος», μόνο με τον Κύριο Ιησού Χριστό. «Πληρώνεται» μόνο «δι’ Αυτού» και «εν Αυτώ». Και που βρίσκεται ο Κύριος; Στο Θεανθρώπινο σώμα Του, την Εκκλησία. Μόνο σαν μέλη της Εκκλησίας, οι άνθρωποι σταδιακά «πληρούνται» με τον Κύριο Ιησού Χριστό, και είναι «εν αυτώ πεπληρωμένοι, ος εστίν η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας» (2,10).

Γιατί η Eκκλησία είναι σώμα Του και μάλιστα «πλήρωμα» Αυτού, του Κυρίου Ιησού Χριστού, «του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου» (Εφ. 1,23).

Μόνο στην Εκκλησία, οι άνθρωποι διαβιώνουν «παν το πλήρωμα της Θεότητος», σαν κάτι ανθρώπινο, σαν κάτι δικό τους και όχι ξένο και «αλλότριο» και έτσι «καθίστανται» Θεάνθρωποι «κατά χάριν».

Και εκπληρώνουν την ευαγγελική εντολή του αγίου Αποστόλου: «γνώναί τε την υπερβάλλουσαν της γνώσεως αγάπην του Χριστού, ίνα πληρωθήτε εις παν το πλήρωμα του Θεού» (Έφ. 3,19).

Πραγματικά, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του Χριστού και της Εκκλησίας. Αυτός είναι το παν και τα πάντα είναι σε Αυτήν. Αυτή είναι το σώμα Του και Αυτός είναι η κεφαλή της.

Από την απέραντη φιλανθρωπία Του, «κατέστη» άνθρωπος και έκανε ώστε όλα αυτά να ανήκουν σε μας τους ανθρώπους.

Και αυτό φαίνεται, χωρίς καμιά αμφιβολία, από το ό,τι, με τις ευαγγελικές ασκήσεις, οικοδομούμεθα στο άγιο σώμα Του και ζούμε «εν Αυτώ», με την βοήθεια των άγιων δυνάμεων και Θεανθρωπίνων μυστηρίων.

Και έτσι, «παν το πλήρωμα της Θεότητος», το βιώνουμε πιο πραγματικά, το βιώνουμε σωματικά, σαν κάτι δικό μας.

Διασαφηνίζοντας τους αποστολικούς λόγους και σεις «εστέ πεπληρωμένοι εν Αυτώ», ο άγιος Ιω. ο Δαμασκηνός λέει: «Επειδή γίνατε σώμα Του, σάρξ Αυτού και μέλη Αυτού και Αυτόν έχετε σαν κεφαλή, είστε πεπληρωμένοι δια του Αγίου Πνεύματος». Το ίδιο λέγει και ο Ιερός Χρυσόστομος. «Ουδέν έλαττον έχετε Αυτού» και όπως σε Αυτόν κατοικεί η Θεότης, έτσι και σε σας».

Και με όλο μας το «είναι», αισθανόμαστε και γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός για μας τους ανθρώπους, είναι το παν, και είναι πραγματικά το παν και τα πάντα σε όλους τους κόσμους.

Όλα τα αλλά, τα υπόλοιπα, είναι σκύβαλα και ανάξια λόγου «ίνα Χριστόν κερδήσω».

Και λοιπόν, όλες οι επιθυμίες μας διαχέονται σε μια παν-περιβάλλουσα επιθυμία, που εκφράζει ο Απ. Παύλος: Ω! μόνο τον Χριστό να λαμβάνουμε, για να βρεθούμε σε Αυτόν και αιώνια να μένουμε σε Αυτόν.

Ω! αυτό μόνο θέλουμε, Εσένα μόνο θέλουμε Κύριε Αμετάβλητε, άκουσέ το αυτό και ελέησέ μας. (Φιλ. 3,8- 14).

Μόνο στην Εκκλησία, ο άνθρωπος είναι «πλήρης», άρτιος άνθρωπος, έχει δηλ. τα πάντα, τα οποία είναι απαραίτητα, για την αιώνια ζωή σε όλους τους κόσμους.

Όλος ενχριστοποιείται, όλος θεανθρωποποιείται, όλος κεχαριτώνεται, όλος αθανατίζεται. Έξω από την Eκκλησία, ο άνθρωπος είναι σχήμα ανθρώπου, είναι σκιά ανθρώπου, είναι φάντασμα, ονειροφαντασία και ρομπότ. Και τότε αισθάνεται όλος «κενός», αισθάνεται άδειος.

Και πραγματικά, στην καρδιά του δεν έχει καρδιά, γιατί δεν έχει Θεό! Στην ψυχή του δεν έχει ψυχή, γιατί δεν έχει Θεό! Στην συνείδησή του δεν έχει συνείδηση, γιατί δεν έχει Θεό! Συνείδηση! Πόσο τρομερή και «θυμώδης» άβυσσος είναι η συνείδηση, όταν δεν είναι γεμάτη από τον Θεό. Ψυχή! Πόσο έρημος, απέραντη και χωρίς τέλος έρημος είναι η ψυχή, όταν δεν είναι γεμάτη από τον Θεό. Ο άνθρωπος! ποιο πτώμα, ποια δυστυχία, μπορεί να εκφράσει τον άνθρωπο, που δεν είναι γεμάτος από τον Θεό, που είναι μακριά από τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό και Κύριο.

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 84-87)

Πνιγόμουν Κύριε…

πνιγόμουν στα βαθιά…
θεριέψανε τα κύματα μάταιων λογισμών…
μες την καρδιά πλημμύρισαν η θλίψη και ο φόβος…
άνιση η πάλη να σταθώ στης νύχτας τη φουρτούνα…

ψέλλιζα με όση δύναμη μου είχε απομείνει: Κύριε, ελέησόν με…

Τυφλά τα μάτια της ψυχής και άδεια η καρδιά μου...
πώς χάθηκε σε μια στιγμή όση βαστούσα πίστη…;;
με μιας σβηστήκανε οι προσευχές μου όλες...
λες και στην άμμο έχτιζα τη λήθη των παθών μου·

Τα μάτια σήκωσα ψηλά γυρεύοντας ελπίδα…
κι Εσύ στεκόσουνα εκεί! Στη μέση του πελάγους…
μου ’ριξες το Σταυρό, σανίδα σωτηρίας,
τη φοβισμένη μου ψυχή στην Αγκαλιά βαστούσες·

πώς δεν Σε είδα Κύριε;;; λησμόνησα το Φως Σου,
αυτό το Φως που νίκησε το αιώνιο σκοτάδι·

Άκουσα τη φωνή Σου:
"Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις; "…

Χάθηκα στου ελέους Σου το πέλαγος
στην αέναη Αγάπη…

Κάμε Την να ριζώσει Κύριε, στα βάθη της ψυχής μου,
και πάντα να θυμάται...

Ενθυμού και μη λησμόνει ψυχή μου…

121. «ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη» (Λουκ. β' 7).

Η Θεοτόκος, αφού σπαργάνωσε το Βρέφος της, το απόθεσε μέσα στην πλαϊνη φάτνη που της χρησίμευσε για βρεφικό λίκνο. Η Παρθένος στο θέμα αυτό έμοιασε μ' όλες τις φτωχές μητέρες του κόσμου που δεν έχουν ούτε μια κούνια για να βάλουν το βρέφος τους...
Στη φάτνη, το παχνί βάζουν την τροφή των ζώων: τα άχυρα. Η φάτνη είναι τόπος ικανοποιήσεως και ευχαριστήσεως για τα ζώα. Μόνο που η συγκεκριμένη εκείνη φάτνη δεν περιείχε πια τροφή για ζώα, άχυρα, αλλά «την τροφήν του παντός κόσμου, τον Κύριον και Θεόν ημών Ιησούν Χριστόν» (I) τον «άρτον της ζωής» (Ιω. στ' 48).
Εάν ο Ιησούς ήταν «ο άρτος της ζωής», η Θεοτόκος ήταν το Στάχυ που τον έξέθρεψε και τον προετοίμασε. Ήταν η «άρτον ζωής χωρήσασα» (Ω). Τα άχυρα, πάνω στα οποία ξάπλωσε ο Υιός της συμβόλιζαν τον ρόλο της. Ήταν κι αυτά τύπος της Θεοτόκου.
Τα στάχυα ωριμάζουν κάτω απ’ τον ήλιο και ετοιμάζουν την βασική τροφή του ανθρώπου. Το χρυσό σιτάρι. Η Θεοτόκος ωρίμαζε και ετοίμαζε «τον κόκκον του σίτου» (Ιω. ιβ' 24), τον Κύριο. Το σιτάρι είναι η τροφή των ανθρώπων και τα άχυρα η τροφή των ζώων. Ο Ιησούς είναι η τροφή των ανθρώπων, αλλά και η Θεοτόκος είναι η χαρά και η ικανοποίησις όλης της κτίσεως. Η Θεοτόκος, βάζοντας το θείο Βρέφος στη φάτνη των αλόγων ζώων, έδινε σ’ αυτά και την κτίσι ολόκληρη τον Σωτήρα τους. Εδώ έχομε κιόλας μια πρώτη εικονογράφησι του Ευαγγελίου της πίστεως: Ο Υιός και Λόγος του Θεού γεννάται εκ Παρθένου για τη σωτηρία του ανθρώπου και την ανακαίνισι της κτίσεως.
Η Ενσάρκωσις του Θεού είχε δύο στρατηγικούς σκοπούς: την αποκατάστασι και αναδημιουργία του ανθρώπου, καθώς και την ανακαίνισι της κτήσεως. Και οι δύο αυτοί μεγάλοι σκοποί προδιαγράφονται καθαρά από την πρώτη κιόλας στιγμή της Γεννήσεως του θεανθρώπου.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 150-151)

μακάριοι οι ελεήμονες. 
Ματθαίου ε' 7. 

Είναι οι μιμηταί του Ιησού. Οι ευεργέται της ανθρωπότητος. Οι ηλιαχτίδες της καθημερινής ζωής. Ο Ιησούς τους αγαπά ιδιαίτερα. Αναπαύεται σ' αυτούς. Αυτοί συνεχίζουν το έργο του. Κάνουν τον πόνο μαλακώτερο και τη δυστυχία ελαφρότερη. Αυτοί, αντίθετα με τους Φαρισαίους, σηκώνουν με αυτοθυσία το βαρύ φορτίο των άλλων. Είναι οι Σίμωνες οι Κηρυναίοι της ζωής. Ο Ιησούς τους ευγνωμονεί. Σηκώνουν το δικό του σταυρό, σηκώνοντας το σταυρό των άλλων.
Πόσο ιερό συναίσθημα να νοιώθης, ότι κάνεις τον Ιησού να αισθάνεται ευχαριστημένος, ικανοποιημένος, χαρούμενος. Αυτό το προνόμιο το έχουν οι ελεήμονες. Οι μεγάλοι και οι μικροί. Οι δανεισταί του Ιησού. Οι αίτιοι της χαράς του.
Ο Ιησούς έδειξε το παράδειγμα του ελεήμονος στους μαθητάς του. Το φτωχό «γλωσσόκομο», που κρατούσε ο Ιούδας, συχνά άδειαζε σε χέρια πιο φτωχά απ’ τα δικά του. Δεν θεωρούσε περιττό να κάνη ελεημοσύνες γιατί ήταν.... Θεάνθρωπος. Ακριβώς το αντίθετο. Επειδή ήταν ο ενανθρωπήσας υιός του Θεού έδειξε και με τον τρόπο αυτό, ότι ήταν ο ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός. Έδινε απ’ τα υπάρχοντά του στους έχοντας ανάγκη. Ελεούσε απ’ το υστέρημά του. (ιδέ Ιωαν. ιγ' 29). Ήταν κι αυτό μια ακόμα απόδειξις, ότι ήταν ο Θεός της αγάπης, η Αγάπη.

«Ανοίγεις συ την χειρά σου και εμπιπλάς παν ζώον ευδοκίας»(Ψαλμ. 144,16)

ΆΛΛΟΣ αδελφός ρώτησε τον ίδιο Γέροντα αν ο Θεός εύκολα συγχωρεί τις αμαρτίες του ανθρώπου.
- Πώς είναι δυνατόν να μην συγχωρεί, παιδί μου, Εκείνος που δίδαξε την μακροθυμία στους ανθρώπους; Δεν παραγγέλλει στον Πέτρο να συγχωρεί εκείνον που του σφάλλει «έως εβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. ιη' 22), δηλαδή επ’ άπειρον; αποκρίθηκε ο Γέροντας.

ΚΑΠΟΙΟΣ άλλος πάλι ζήτησε να του εξηγήσει τι ακριβώς είναι μετάνοια.
- Η μη επανάληψη της ίδιας αμαρτίας, απαντησε ο Όσιος Ποιμήν.

 (Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου 

Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 178)