«Ο νόμος του Κυρίου είναι τέλειος. Ανανεώνει τη ζωή. Η μαρτυρία του αληθινή, σοφό κάνει τον άσοφο… οι εντολές του καθαρές, φωτίζουν τη διάνοια…» (Ψαλμός 19:8-15)

Κάποτε σε μια τρομερή θύελλα βυθίστηκε ένα πλοίο στις ακτές της Αγγλίας. Απ’ όλο το πλήρωμα μόνο ένας ναύτης σώθηκε χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι σανίδι. Όταν έφτασε στην ακτή, έπεσε λιπόθυμος. Τον είδαν μερικοί κι έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Όταν τον πλησίασαν είδαν πως στη μέση του υπήρχε ένα μικρό δέμα σφιχτά δεμένο με μια ζώνη. Το άνοιξαν και με έκπληξη είδαν πως δεν ήταν ούτε χρήματα, ούτε κοσμήματα, ούτε άλλος πολύτιμος θησαυρός, αλλά μία Αγία Γραφή. Στην πρώτη σελίδα υπήρχε μια χειρόγραφη προσευχή του πατέρα του, που παρακαλούσε το Θεό να οδηγήσει το γιό του σε μετάνοια και σωτηρία και να τον προστατεύει. Μια προσευχή που είχε εισακουστεί. Αυτήν την Αγία Γραφή θέλησε να σώσει ο ναύτης ως τον πολυτιμότερο θησαυρό του! Έχεις εσύ αυτόν το θησαυρό; Τον μελετάς; Τον τηρείς;
(Σ.Α.Ι.)

«Οι ηλικιωμένοι δεν είναι πάντα και σοφοί, ούτε κι οι γέροντες ξέρουνε πάντα το σωστό ποιο είναι» (Ιώβ 32:9)
«Από τους γέροντες έγινα συνετότερος, γιατί τις εντολές σου τις τηρώ» (Ψαλμός 119:100)

Ένα παιδί βγήκε στην εξοχή κι εκεί μέσα στην όμορφη φύση άρχισε να προσεύχεται. Το είδε ένας κύριος και του λέει: «Παιδί μου θα σου δώσω 100 ευρώ αν μου δείξεις που είναι ο Θεός». Ο μικρός τον κοίταξε απορημένος και του λέει: «Εγώ, κύριε, θα σου δώσω διακόσια ευρώ, αν εσύ μου δείξεις που δεν είναι ο Θεός»!
Είναι σαν την ιστορία που βρίσκουμε στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο 21:12-17. Όταν οι αρχιερείς και οι νομοδιδάσκαλοι άκουσαν τα παιδιά μέσα στο ναό να λένε: «Ψάλτε ύμνο στο Γιο του Δαβίδ», ύστερα από τα αξιοθαύμαστα που έκανε ο Χριστός, αγανάκτησαν και Του είπαν: «Ακούς τι λένε αυτοί;». Κι ο Ιησούς τους απάντησε: «Ποτέ σας δε διαβάσατε οτι: Από στόμα νηπίων και βρεφών, που ακόμα θηλάζουν, συνέθεσες τέλειο ύμνο;». Πόσο δίκαιο έχει ο Λόγος του Θεού, όταν λέει: «Ενώ διέκριναν το Θεό, δεν τον δόξασαν… Κι ενώ ισχυρίζονται ότι είναι σοφοί, έχουν ξεμωραθεί» (Ρωμαίους 1:21-22). «…Έλεγα μέσα μου πως θα μιλούσε η ηλικία και πως σοφία θα δίδασκαν τα χρόνια τα πολλά. Μα ό,τι κάνει συνετό τον άνθρωπο είναι το πνεύμα…» (Ιωβ 32:7-8).
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Απόσπασμα από επιστολή:

«Η πνευματική σου κατάστασις πώς είναι; Πολύ επιθυμώ να γνωρίζω. Πιστεύω η προσευχή θα είναι τακτική καθώς και η μελέτη.

Διότι αυτά είναι τα μόνα που μπορούν να μας φέρουν κοντά στον Χριστόν και να γνωρίσωμεν την πραγματικήν ευτυχίαν. Εάν ο Θεός μας αγαπά και μας αποστείλη και λίγην θλίψιν τότε συντομεύει το βάδισμα προς συνάντησιν του Ιησού που Αυτός μας αναμένει και συμβαδίζει σ’ αυτόν τον δύσκολο δρόμο της ζωής μας.

Και τότε η καρδιά μας θα θερμανθή από την τόσην φλόγαν της αγάπης που Αυτός έχει για μας και μόνον. Ο δρόμος θα είναι ευχάριστος όσο δύσκολος και να είναι, διότι θα έχωμεν συνοδοιπόρον τον Ιησούν και όταν σκοτεινιάση θα ευρισκώμεθα σε Τράπεζα πνευματική γεμάτη φως και αγάπη και τροφή για την ψυχήν.

Ας μας αξιώση ο Κύριος να τον έχομεν οδηγόν και διδάσκαλον στον δρόμο της ζωής μας διότι παντού είναι σκότος πνευματικό και ο δρόμος γεμάτος από παγίδες και εμπόδια.

Ο Κύριος όμως ηκολούθησε τον Λουκά και Κλεόπα· ας ακολουθήση και κάθε ψυχή που ζητά την σωτηρίαν της και την αγάπη του Χριστού».

(απόσπασμα από επιστολή του Αγίου Αμφιλοχίου της Πάτμου όπως δημοσιεύεται στο βιβλίο του Αρχιμανδρίτη, π. Παύλου Νικηταρά, ο "Άγιος Αμφιλόχιος της Πάτμου")

Ο αρχιμ. Αμφιλόχιος Μακρής (†16/4)

Ο περίφημος πνευματικός και ιδρυτής της γυναικείας Ι. Μονής του Ευαγγελισμού της «Μητρός του Ηγαπημένου» στην Πάτμο αρχιμ. Αμφιλόχιος Μακρής (1889-1970) έφθασε σε βαθύ γήρας. Ο νεανικός του όμως ενθουσιασμός παρέμενε ο ίδιος! Και ήταν αντιληπτό αυτό όχι μόνο από όσους ζούσαν κοντά του, αλλά και από τους περαστικούς επισκέπτες, με τους οποίους πάντα νουθετούσε και ενθουσίαζε για μια πραγματικά χριστιανική ζωή.

Την Κυριακή προ των Βαΐων του 1970, κατά το μεσημέρι, καθισμένος στην πολυθρόνα του αναφώνησε:

- Ήρθαμε και φεύγουμε για την Άνω Ιερουσαλήμ! Αδελφή Αγάθη, φώναξε τη γερόντισσα και όλες τις αδελφές.

Φαίνεται ότι δέχθηκε το κάλεσμα για τον ουρανό! Η γερόντισσα και οι αδελφές συγκινημένες περιστοίχισαν τον γέροντα. Πήραν την τελευταία συγχώρησι και μια ιδιαίτερη ευχή και ευλογία η καθεμιά.

Τις υπόλοιπες ημέρες παρέμεινε στο κρεββάτι απ’ όπου εξακολουθούσε να δίνη τις τελευταίες του ευχές και νουθεσίες, παρ’ όλο τον κλονισμό της υγείας του.

- Πρέπει να είσθε παιδιά της αγάπης! Να μη φοβάσθε τον διάβολο… Δεν έχω άλλη χαρά και άλλο πόθο, από το να σας δω στον παράδεισο! Ο Θεός να σας αξιώση της δόξης Του. Έχω μεγάλη συγκίνησι που έχω πλάι μου όλα τα πνευματικά μου τέκνα. Άλλη χαρά δεν έχει ο πατέρας… Δεν μπορεί να λέγεται χριστιανός εκείνος που δεν έχει αγάπη. Προσποιείται τον χριστιανό… Να έχετε ενότητα μεταξύ σας. Ο Χριστός να μη λείπη από την καρδιά σας… Να παρακαλήτε τον Θεό να με συγχωρήση, γιατί δεν σας έδωσα τίποτα σαν φτωχός πατέρας.

Η γερόντισσα κατασυγκινημένη του αποκρίθηκε:

- Το παν, γέροντα μου, μας έδωσες.

Και ενώ η γερόντισσα παρέμεινε γονατιστή μπρος στο κρεββάτι του, ο γέροντας συνέχισε:

- Ο Θεός να σας ενισχύη, να οδηγήσετε σωστά το ποίμνιο που σας έδωσε να ποιμάνετε. Θέλω να συνεχίσετε πιστά το έργο μου, όταν θα φύγω. Θα χαίρομαι όταν θα βλέπω ότι προχωρήτε στις άγιες γραμμές του μοναχισμού… Ο Κύριος να μας αξιώση να ζήσουμε στη δόξα του παραδείσου…

Η αγωνία ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων των μοναχών, γιατί σε λίγο θα έχαναν τον στοργικό τους πατέρα.

Η ώρα του θείου θελήματος έφθασε! 16 Απριλίου του 1970, Πέμπτη, 2.15μ.μ. παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του αγαπημένου του Ιησού.

Η μορφή του πήρε μια ξεχωριστή ομορφιά, ειρήνη και ιλαρότητα. Το πένθος ήταν βαρύ, αλλά μια ενδόμυχη και ανέκφραστη χαρά μετρίαζε τον πόνο της ορφάνιας στις καρδιές των τέκνων του. Ο γέροντάς τους βρισκόταν στον παράδεισο!

(Ο Γέροντας μας)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 244-246)

Με την ταπείνωσή του [ο Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής] κέρδισε την εμπιστοσύνη του Αγίου Νεκταρίου. Έκτοτε τον επισκεπτόταν συχνά. Όταν ο Γέροντας Αμφιλόχιος έγινε Διάκος, συλλειτούργησαν πολλές φορές.

Οι ψυχές τους ενώθηκαν ακόμη περισσότερο κατά την τελευταία λειτουργία πού έκαναν ένα χρόνο πριν από την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου. Η πνευματική ένωσή τους έγινε εντονότερη, όταν ο Άγιος του ανέθεσε να μεταλάβει μία άρρωστη μοναχή στο κελλί της.

Άλλη φορά, εξαιτίας του συνωστισμού στον μικρό ξενώνα της Μονής, ο Άγιος τον έβαλε να κοιμηθεί στο κελλί του μέσα στον περίβολο του Μοναστηριού.

Η πνευματική αυτή φιλία και αγάπη συνεχίστηκε και μετά την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου.

Το 1958 εξαιτίας του διαβήτη δημιουργήθηκε ένα επικίνδυνο απόστημα στο πόδι του Γέροντα. Ο γιατρός και οι μοναχές βρίσκονταν σε ανησυχία για την εξέλιξη του αποστήματος, όταν άκουσαν ατάραχο τον Γέροντα να λέει στην διακονήτριά του:

– Άναψε θυμιατό, αδελφή Αγάθη, και ανέβασε το λείψανον του Αγίου.

Σταύρωσε το πόδι του και είπε:

– Εσύ, Άγιέ μου Νεκτάριε, που θεραπεύεις τον κόσμον, θεράπευσε και εμέ τον φίλον σου.

Το επόμενο πρωί ο γιατρός που ήρθε να χειρουργήσει το απόστημα διαπίστωσε ότι είχε υποχωρήσει εντελώς.

Με ευγνωμοσύνη ο Γέροντας αφιέρωσε μία Εκκλησία στο όνομα του Αγίου Νεκταρίου η οποία πανηγυρίζει κάθε χρόνο τη μνήμη του θαυματουργού Αγίου.

(από το βιβλίο του Ιερομονάχου, π. Δημητρίου Καββαδία, “Γέροντες και γυναικείος Μοναχισμός”, έκδοση Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος, 2015)

116. «Επλήσθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν» (Λουκ. β' 6)

Μέσα στη γαλήνη της σιωπής και της αναμονής, τα μεγάλα γεγονότα δεν άργησαν να ξεσπάσουν. Η Θεοτόκος, χωρίς καν να το καταλάβη, εγέννησε τον Ιησού (πρβλ. «πριν ηδινήσε έτεκεν», Δ, 156) και ειδοποίησε σχετικά τον Ιωσήφ! Έτσι πήραν και οι δυό τους την απάντησι που περίμεναν: στη Βηθλεέμ είχαν έλθει όχι τόσο για το ασήμαντο γεγονός της απογραφής, αλλά για το μέγιστο γεγονός της ιστορίας: να γεννηθή εκεί, στην πόλι του Δαβίδ, «ο υιός Δαβίδ»! Με το ταξίδι τους εκείνο υπηρέτησαν τη βουλή και το σχέδιο του Θεού!
Όταν η αγάπη του Θεού μας ανοίγη ένα δρόμο στη ζωή, ας τον βαδίζωμε με εμπιστοσύνη. Στην αρχή, η πορεία μας σ΄αυτόν, ίσως να μη έχη καμμιά ιδιαίτερη σημασία ή ακόμα να φαίνεται σαν μια άσκοπη περιπλάνησις. Ίσως ακόμα να νομίζωμε ότι πήραμε λάθος δρόμο. Τότε, ας θυμόμαστε το ταξείδι της Θεοτόκου και του Ιωσήφ στη Βηθλεέμ. Και ας συνεχίζομε την πορεία της ζωής, όπου η αγάπη του Θεού ανάβει για μας το «πράσινο φώς». Κάθε μας βήμα θα μας φέρνη πιο κοντά στην πόλι του θελήματος του Θεού· κάθε ανηφοριά και πιο κοντά στην κορυφή της Βασιλείας του Θεού. Η πιο άχαρη πορεία που δεν την θελήσαμε εμείς, ο πιο τραχύς δρόμος που δεν τον διαλέξαμε εμείς, ίσως αποδειχθή και για μας ο δρόμος προς την Βηθλεέμ!
Στη «Βηθλεέμ» μας περιμένουν εκπλήξεις! Στη «Βηθλεέμ» βρίσκεται, ο Κύριος! Μπαίνοντας στην πόλι του θείου θελήματος, θα μάθομε το μεγάλο νέο: η μικρή και φτωχή Βηθλεέμ δεν είναι πια ασήμαντη κι ελάχιστη (Μιχ. ε' 2), γιατί εκεί γεννιέται ο Χριστός (Ματθ. β' 4-5). Ο δρόμος, στον οποίο μας έβαλε ο Θεός, οδηγεί τελικά σε «οίκον άρτου» (= Βηθλεέμ, ΥΛ, 86), για να χορτάσωμε την πείνα μας. Ξεκινήσαμε ίσως κλαίγοντας, φθάνομε όμως τραγουδώντας: «πορευόμενοι επορευόμεθα και εκλαίομεν, βάλλοντες τα σπέρματα ημών, ερχόμενοι δε ήξωμεν (=θα φθάσωμε) εν αγαλλιάσει αίροντες τα δράγματα ημών» (Ψαλμ. 125, 5-6).
Εάν αγαπάμε τον Ιησού, εάν τον ζητάμε, ο μόνος τρόπος για να τον βρούμε είναι να ταξιδεύωμε στη «Βηθλεέμ»! Ας μάθωμε να ταξιδεύωμε μέσα στον χειμώνα, στις θύελλες και τις καταιγίδες, στα καυτά καλοκαίρια για τον Ιησού... που βρίσκεται στη «Βηθλεέμ» του θελήματός του και μας περιμένει εκεί, στην είσοδό της.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 145-146)

ΣΤΙΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ του Παλλαδίου βρίσκουμε αξιοπρόσεκτα γεγονότα κι ωφέλιμα παραδείγματα επανόρθωσης του αμαρτωλού παρελθόντος.
Ο δίκαιος έχει ανάγκη μόνο από άγρυπνη προσοχή, για να μην του κλέψει ξαφνικά ο διάβολος τους καρπούς της αρετής του. Τί υπερανθρωπο αγώνα χρειάζεται ο παραστρατημένος, για να βρει τον δρόμο της αγιότητος! Μα τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο για τον άνθρωπο που θα αγκαλιάσει η θεία Χάρη. Θαύμασα, γράφει ο Παλλάδιος, κι έμεινα πολλή ώρα εκστατικός, όταν μου διηγήθηκαν πώς ο περίφημος ασκητής της αφρικανικής ερήμου, Μωυσής ο Αιθίοψ, μεταστράφηκε από λήσταρχος κι έγινε αγιώτατος μοναχός. Αυτή είναι με συντομία η παραδειγματική του ιστορία.
Γέννημα και θρέμμα της Μαύρης Ηπείρου ο Μωυσής, ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Σκληρός και δύστροπος στον χαρακτήρα, αναστάτωνε καθημερινώς το σπιτικό του αφέντη του, φιλονικώντας με τους άλλους δούλους. Κατάντησε αφόρητος. Στο τέλος, εκείνος τον βαρέθηκε και τον πέταξε στον δρόμο. Ο Μωυσής τότε βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία. Με την τεράστια σωματική του δύναμη -ήταν σωστός μαύρος δαίμονας που, βλέποντάς τον μόνο, παρέλυες από τον φόβο σου- γρηγορα επιβλήθηκε στους άλλους ληστές κι έγινε αρχηγός τους. Χαρακτηριστικό της ωμότητάς του είναι και το ακολουθο:
Κάποτε απέτυχε σε μια από τις παράνομες νυχτερινές επιδρομές του από τ’ άγρια γαυγίσματα των σκυλιών ενός κοπαδιού, που έβοσκε εκεί γύρω. Τόσο πολύ οργίστηκε γι’ αυτό, που έβγαλε αμέσως την απόφαση να σφάξει τον τσοπάνη. Έπρεπε όμως να περάσει στην αντίπερα όχθη του Νείλου, για να φθάσει στην καλύβα του. Ο Μωυσής όρμησε μεσα στα νερά, που είχαν αρχίσει να φουσκώνουν και δυσκόλευαν το πέρασμα. Έδεσε στο κεφάλι του τα ρούχα του, κράτησε με τα δόντια το πελώριο δίστομο μαχαίρι του, που έφερνε παντού όλεθρο, και κολυμπώντας πέρασε. Στο μεταξύ όμως, ο τσοπάνης πρόλαβε κι εξαφανίστηκε, για να σώσει την ζωή του. Ο λήσταρχος, που έχασε τα ίχνη του, έπεσε με πρωτάκουστη μανία μέσα στο έρημο κοπάδι και για εκδίκηση έσφαξε όσα πρόβατα βρεθήκανε μπροστά του. Σαν χόρτασε το μάτι του από αίμα, έδεσε μεταξύ τους από τις ουρές τέσσερα από τα καλύτερα κριάρια, τα φορτώθηκε στον ώμο και κολυμπώντας πάλι πέρασε τον Νείλο. Ύστερα έψησε τα κριάρια, έφαγε τα καλύτερα κρέατα, ήπιε είκοσιπέντε λίτρες κρασί που είχε φυλαγμένο, περπάτησε πενήντα μίλια χωρίς διακοπή κι έφτασε στο κρησφύγετό του.
Καποτε όμως το ανθρωπόμορφο αυτό θεριό, κυνηγημένο από την εξουσία για ένα σωρό εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθιά στην έρημο, οπου ζούσαν τότε οι πιο ονομαστοί από τους Αιγυπτίους Αναχωρητές. Η συναναστροφή με τους Αγίους, η κατανόηση και η στοργή που του έδειξαν, ημέρωνε σιγά-σιγά τα βάρβαρα ένστικτά του. Κι ο Θεός, που δεν θέλει τον θάνατο, αλλά την επιστροφή του αμαρτωλού, επισκίασε την ψυχή του με την σωστική Χάρη Του. Ο μαύρος αγριάνθρωπος ένιωσε να μαλακώνει η καρδιά του, μετανόησε και ζήτησε την λύτρωση.
Ποιός ξέρει αν το κολοσσιαίο τούτο έργο της Χάριτος δεν το παρακίνησε η ταπεινή προσευχή καποιου αφανούς Αγίου;
Η άλλαγή του ήταν ριζική. Πολύ πιο γρηγορα απ’ ό,τι μπορούσε ακόμη να προβλέψει κι ο πιο ευφάνταστος νους, ο Μωυσής έφτασε στα μέτρα των μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Έγινε πρότυπο αρετής και αγιότητος. Ζωντανό παράδειγμα για τους δύσκολους χαρακτήρες, που επιθυμούν να στρώσουν, να γίνουν εύπλαστο ζυμάρι, για να τυπώσει επάνω τους την σφραγίδα Του ο Πλαστουργός.

Κάποτε τέσσερις ληστές, παλιοί σύντροφοι του Αιθίοπος, μπήκαν να ληστέψουν την καλογερική καλύβα του, χωρίς να φαντάζονται ποιόν μπορούσαν να βρούν μεσα. Σαν τον είδαν, κυριολεκτικά σάστισαν. Εκείνος με μεγάλη ευκολία τους επιασε, τους έδεσε και τους οδήγησε στην συνάθροιση των Γερόντων.
- Τί προστάζετε να κάνω τους ανθρώπους αυτούς, ρώτησε, που ήρθαν να με ληστέψουν; Σε μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπο.
Οι Πατέρες τον συμβούλεψαν να τους λύσει και να τους αφήσει να φύγουν ανενόχλητοι. Εκείνοι όμως δεν θέλησαν πια να φύγουν. Τους συγκλόνισε το παράδειγμα του πρώην αρχηγού τους. Έμειναν κοντά του για να βρούν κι αυτοί τον ίσιο δρόμο.
Ο Μωυσής ο Αιθίοψ, που αξιώθηκε να χειροτονηθεί και Πρεσβύτερος για την μεγάλη αρετή του, όταν έφυγε από τον κόσμο, λένε πως άφησε περίπου εβδομήντα μαθητές. Η Ορθόδοξος Εκκλησία τον κατέταξε μεταξύ των Οσίων της και τιμά την μνήμη του στις 28 Αυγούστου.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου
Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 175-177)

επάρας τους οφθαλμούς αυτού
Λουκά στ’ 20.

Ο Ιησούς στους μακαρισμούς αποκαλύπτει την άλλη όψι της πραγματικότητος. Απευθύνεται σε όσους ζουν στο σκοτάδι αυτής της ζωής και τους καλεί να σκεφθούν τη φωτεινή όψι της ζωής, που τους περιμένει. Για τον Ιησού ἐχει μεγαλύτερη σημασία η άλλη αυτή όψις, η φωτεινή και μακάρια, παρά η τωρινή.
Τί οφείλομε στον Ιησού για την αποκάλυψι αυτή! Εμείς ζούμε την ανάποδη όψι της πραγματικότητος. Γι’ αυτό κι όλα στη ζωή μας είναι σκοτεινά, παράξενα, δυσάρεστα, άσχημα, χωρίς νόημα και σκοπό. Ο Ιησούς μας μίλησε για την ομορφιά, το φώς, την ευτυχία, τη χαρά, που χαρακτηρίζουν την άλλη όψι της πραγματικότητος. Ο Ιησούς ήταν ο μόνος, που έβλεπε και τις δύο όψεις του κεντήματος της ζωής.
Όσοι από μας έχομε κάθε λόγο να παραπονούμεθα, καθώς ζούμε κάτω απ’ την άσχημη όψι της ζωής, ας στρέφωμε την ύπαρξί μας στον Ιησού.
Μέσα απ΄ τα λόγια του μπορούμε να υποπτευώμαστε την όμορφη όψι της ζωής. Στα μάτια του μπορούμε να διακρίνωμε μερικές ανταύγειες απ’ το μεγαλείο της. Κι είναι τόσο ωραία γιατί την κεντάει ο Μεγάλος Καλλιτέχνης, το Άγιο Πνεύμα «από καταβολής κόσμου». Την ετοιμάζει για μας. Το μόνο που ξέρομε γι΄ αυτή είναι ότι βρίσκεται έξω και πέρα απ’ ό,τι η καλύτερη φαντασία μας μπορεί να συλλάβη. Το βεβαιώνει ο Απόστολος, που αρπάγηκε για λίγο στον Παράδεισο: «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α' Κορ. β' 9).

(Η όντως ζωή δι΄ ελπίδος απόκειται, η δε παρούσα ζωή οιονεί σπέρμα της μελλούσης εστί... ο νυν βίος αναλογεί προς τον κόκκον, ο δε προσδοκώμενος βίος, εν τω κάλλει του στάχυος δείκνυται» (Γρηγόριος Νύσσης, L. 297).

(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 110-111 )

Η μετάδοση της κατανύξεως
Δύο ερημίτες που αγωνίζονταν μαζί, διάβαζαν μαζί και την καθημερινή τους ακολουθία. Ο ένας είχε πολλή κατάνυξη! Από τα δάκρυα που έχυνε, άφηνε συχνά το διάβασμα στη μέση.
-Μα τί σκέπτεσαι και κλαις με τόσο πόνο, όταν προσεύχεσαι; τον ρωτούσε ο άλλος με απορία.
-Νομίζω, αδελφέ μου, πως την ώρα αυτή παραστέκομαι στο βήμα του Χριστού για να δικαστώ. Και μη βρίσκοντας τί ν’ απολογηθώ για τις πολλές μου αμαρτίες, φράζει το στόμα μου από φόβο και χάνω τη συνέχεια του στίχου που διαβάζω. Αλλά εάν σ’ ενοχλώ μ’ αυτό, ας διαβάζη ο καθένας μας ξεχωριστά την ακολουθία.
-Όχι, αδελφέ μου, διαμαρτυρήθηκε ο άλλος, δεν μ’ ενοχλείς. Αντίθετα μάλιστα, με ωφελείς πολύ. Γιατί, εγώ που δεν έχω το χάρισμα της κατανύξεως και των δακρύων, βλέποντας εσένα συγκινούμαι και θλίβομαι για τη σκληρότητα μου.
(Γεροντικόν)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄,σελ.157)

" Εργασία ονόμαζε τη νοερή προσευχή "
Μα εκείνο που φυσικά τον έκανε να λάμπει με παιδιάστικη χαρά, ήταν να μιλάει για τη νοερή προσευχή. Με την καθαρή, λίγο αδύναμη, φωνή του και με χαριτωμένες κινήσεις του χεριού, έλεγε αργά μιά μιά τις λέξεις : " Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησόν με". Και προσέθεσε κάποτε σε μιά τέτοια συζήτηση :
" Εμένα μου έδωσε τη χάρη Θεός ν' ασχοληθώ πολύ με αυτή την εργασία ". " Εργασία " ονόμαζε την άσκησή του την καρδιακή προσευχή. " Αυτή η εργασία είναι πολύ χρήσιμη για όλους τους πιστούς. Καθαρίζει την ψυχή και κρατάει το νου ". Στις περισσότερες συζητήσεις κάτι θα έλεγε για την ευχή. Αργότερα, όταν είχε πρόχειρα εγκαταβιώσει στο Μήλεσι του Ωρωπού (πριν ακόμη ανεγερθούν τα κτίρια του Ησυχαστηρίου), ονειρευότανε τη δημιουργία ενός χώρου κατάλληλου, που θα αφιερωνότανε στην
" εργασία " αυτή.
[Ί 239]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.387-388)

Κεφάλαια του Ευαγρίου
Στο περίφημο έργο του ασκητού Ευαγρίου «Τα ΡΝΓ΄κεφάλαια περί προσευχής» περιγράφονται και οι εξής περιπτώσεις:
Μόλις ύψωνε ένας άγιος ερημίτης τα χέρια για να προσευχηθή, τόσο πολύ αντιδρούσε ο διάβολος, που μετασχηματιζόταν σε λιοντάρι! Στηριζόταν στα πισινά πόδια και βύθιζε τα νύχια των μπροστινών στο σώμα του ερημίτη, για να τον αναγκάση με τον φόβο και τον πόνο να σταματήση την προσευχή.
Ο αγωνιστής όμως του Χριστού, ποτέ δεν κατέβασε τα χέρια, πριν τελειώση την καθορισμένη προσευχή του.
Παρόμοιο συνέβη κάποτε και στον αββά Ιωάννη, τον λεγόμενο Κολοβό.
Ο διάβολος με τη μορφή τεραστίου φιδιού τυλίχτηκε πάνω του, δάγκωνε τις σάρκες του και ξεφυσούσε στο στόμα του, κατά τη διάρκεια μιας προσευχής του.
Παρά ταύτα, ο ανδρείος ησυχαστής δεν χωρίστηκε από τη γλυκύτατη ένωση του με τον Θεό.
Ένας άλλος πάλι, καθώς προσευχόταν, δαγκώθηκε από οχιά! Δεν κατέβασε όμως τα χέρια από τη στάση της ικεσίας, μέχρις ότου τελείωσε τη συνηθισμένη προσευχή του.
Αλλά και με τη θεία βοήθεια, το δηλητήριο της οχιάς δεν ενήργησε στον αδελφό, που αγάπησε τον Κύριο περισσότερο από τον εαυτό του.
Πολλοί δαίμονες παρουσιάστηκαν σ’ έναν ερημίτη που προσευχόταν. Τον άρπαξαν και τον πετούσαν στον αέρα σαν μπάλλα, ενώ άλλοι τον δέχονταν σε μια απλωμένη ψάθα.
Η φοβερή αυτή ταλαιπωρία διήρκεσε δύο εβδομάδες! Δεν κατόρθωσαν όμως οι δαίμονες ν’ αποσπάσουν τον νου του από τον Θεό, με τον οποίο ήταν ενωμένος με θερμή προσευχή.
Εντελώς αντίθετα με τα προηγούμενα, δύο άγιοι άγγελοι εμφανίστηκαν σ’ έναν ασκητή που βάδιζε στην έρημο προσευχόμενος. Τον έβαλαν στη μέση και προχωρούσαν μαζί του.
Ο όσιος, καίτοι είχε αγγέλους δεξιά και αριστερά του, δεν θέλησε να τους μιλήση, για να μη διακόψη τη μυστική επαφή του με τον Θεό. Προφανώς σκέφθηκε τα λόγια του αποστόλου : « Ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις, δυνήσονται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Χριστού».
( Κεφάλαια προσευχής)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.209-210)