"Κανένας αργόσχολος και οκνηρός"
Κάτι, στο οποίο πολύ επέμενε ο Γέρων Πορφύριος, ιδίως όσον αφορούσε τους νέους,
ήταν η εργασία. Δε δεχόταν να είναι κανένας αργόσχολος ή αδιάφορος ή απρόσεκτος.
Απέδιδε πάρα πολύ μεγάλη σημασία σ΄ αυτό το θέμα.
Ήθελε ανθρώπους εργατικούς και δημιουργικούς.
[Ί 165]

Ο Γέρων Πορφύριος ήθελε να κινούνται οι άνθρωποι,
να χρησιμοποιούν συνεχώς όλα τα μέλη του σώματός τους, να μην είναι νωθροί.
Δε δεχόταν με κανένα τρόπο την οκνηρία και την νωθρότητα.
[Ί 92]

(Ανθολόγιο συμβουλών, Άγιος Πορφύριος,εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 188)

Ο ουράνιος μισθός από την αρρώστια
-Τί κάνει η μητέρα σου;
-Δεν είναι καλά, Γέροντα. Ανεβάζει κατά διαστήματα ψηλό πυρετό και τότε χάνεται.
Το δέρμα της γεμίζει πληγές και τις νύχτες πονάει.
-Ξέρεις; Αυτοί είναι μάρτυρες• αν δεν είναι ολόκληροι μάρτυρες, είναι μισοί.
-Και όλη η ζωή της, Γέροντα, ήταν μια ταλαιπωρία.
-Επομένως ο μισθός της θα είναι διπλός. Πόσα έχει να λάβη! Τον Παράδεισο τον έχει εξασφαλισμένο.
Όταν ο Χριστός βλέπη ότι κάποιος αντέχει μια βαρειά αρρώστια, του την δίνει,
ώστε με την λίγη ταλαιπωρία στην επίγεια ζωή να ανταμειφθή πολύ στην ουράνια, την αιώνια, ζωή.
Υποφέρει εδώ, αλλά θα ανταμειφθή εκεί, στην άλλη ζωή, γιατί υπάρχει Παράδεισος, υπάρχει και ανταμοιβή.
Σήμερα μου είπε μια νεφροπαθής που χρόνια τώρα κάνει αιμοκάθαρση: «Παππούλη, σταυρώστε, σάς παρακαλώ, το χέρι μου.
Οι φλέβες είναι όλο πληγές και δεν μπορώ να κάνω αιμοκάθαρση».
«Αυτές οι πληγές, της είπα, στην άλλη ζωή θα είναι διαμάντια μεγαλύτερης αξίας από τα διαμάντια αυτού του κόσμου.
Πόσα χρόνια κάνεις αιμοκάθαρση;». «Δώδεκα», μου λέει. «Δηλαδή δικαιούσαι ένα "εφάπαξ" και μία σύνταξη μειωμένη», της είπα.
Μετά μου δείχνει μια πληγή στο άλλο χέρι και μου λέει: «Παππούλη, αυτή η πληγή δεν κλείνει• φαίνεται το κόκκαλο».
«Ναί, αλλά από εκεί μέσα φαίνεται ο Ουρανός, της λέω. Αντε, καλή υπομονή. Εύχομαι ο Χριστός να σού αυξάνη την αγάπη Του,
για να ξεχνιέται ο πόνος σου. Φυσικά υπάρχει και η άλλη ευχή, να εξαλειφθούν οι πόνοι,
αλλά τότε εξαλείφεται και ο πολύς μισθός. Επομένως, η προηγούμενη ευχή είναι καλύτερη». Παρηγορήθηκε η καημένη.
Όταν το σώμα δοκιμάζεται, τότε η ψυχή αγιάζεται. Με την αρρώστια πονάει το σώμα μας, το χωματόκτιστο αυτό σπίτι μας,
αλλά έτσι θα αγάλλεται αιώνια ο νοικοκύρης του, η ψυχή μας, στο ουράνιο παλατάκι που μας ετοιμάζει ο Χριστός.
Με αυτήν την πνευματική λογική, που είναι παράλογη για τους κοσμικούς, χαίρομαι και εγώ και καμαρώνω
για τις σωματικές βλάβες που έχω. Το μόνο που δεν σκέφτομαι είναι ότι θα έχω ουράνια ανταμοιβή.
Καταλαβαίνω ότι εξοφλώ την αχαριστία μου στον Θεό, αφού δεν έχω ανταποκριθή στις μεγάλες Του δωρεές και ευεργεσίες.
Γιατί στην ζωή μου όλα γλέντι είναι• και η καλογερική και οι αρρώστιες που περνώ.
Όλο φιλανθρωπίες μου κάνει ο Θεός και όλο οικονομίες. Ευχηθήτε όμως να μη με ξοφλάη με αυτά σ’ αυτήν την ζωή,
γιατί τότε αλλοίμονό μου! Μεγάλη τιμή θα μου έκανε ο Χριστός να υπέφερα ακόμη περισσότερο για την αγάπη Του,
αρκεί να με ενίσχυε, ώστε να αντέχω, και μισθό δεν θέλω.
Ο άνθρωπος, όταν είναι τελείως καλά στην υγεία του, δεν είναι καλά. Καλύτερα να έχη κάτι.
Εγώ, όσο ωφελήθηκα από την αρρώστια, δεν ωφελήθηκα από όλη την άσκηση που είχα κάνει μέχρι τότε.
Γι’ αυτό λέω, αν δεν έχη κανείς υποχρεώσεις, να προτιμά αρρώστιες παρά υγεία. Από την υγεία του είναι χρεώστης,
ενώ από την αρρώστια, όταν την αντιμετωπίζη με υπομονή, έχει να λάβη. Όταν ήμουν στο Κοινόβιο , είχε έρθει μια φορά ένας άγιος Επίσκοπος,
πολύ γέρος, ονόματι Ιερόθεος, που ασκήτευε στην Σκήτη της Αγίας Αννης. Την ώρα που έφευγε, όπως πήγε να ανεβή στο ζώο,
τραβήχτηκε το παντελόνι του και φάνηκαν τα πρησμένα του πόδια. Οι Πατέρες που πήγαν να τον βοηθήσουν, τα είδαν και τρόμαξαν.
Εκείνος το κατάλαβε και τους είπε: «Αυτά είναι τα καλύτερα δώρα που μου έδωσε ο Θεός. Τον παρακαλώ να μη μου τα πάρη».

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 211)

ΈΝΑΣ ΠΟΛΥ ΕΥΛΑΒΗΣ κι ενάρετος μοναχός είχε μια αδελφή στην πόλη, που ζούσε βίο άσωτο και παρέσυρε πολλούς νέους στην αμαρτία. Οι αδελφοί στην έρημο συχνά παρότρυναν τον μοναχό να πάει ως την πολη, να συνετίσει την παραστρατημένη αδελφή του. Εκείνος στην αρχή δίσταζε. Φοβόταν τους κινδύνους, που κρύβει ο κόσμος για τους νέους μοναχούς. Ύστερα όμως για την υπακοή αποφάσισε να κατέβει.

Μόλις πλησίασε στο πατρικό του σπίτι, οι γείτονες πρόλαβαν και ειδοποίησαν την αδελφή του. Η καρδιά της παραστρατημένης κόρης σκίρτησε στο αναπάντεχο άκουσμα. Χρόνια επιθυμούσε να δει τον αγαπημένο της αδελφό. Παράτησε την συντροφιά της κι όπως ήταν την στιγμή εκείνη μέσα στο σπίτι της, με γυμνά πόδια και ξέσκεπη την κεφαλή, έτρεξε στον δρόμο να τον υποδεχτεί.

Αντικρίζοντας με τα μάτια του εκείνος τον ξεπεσμό της, ταράχτηκε. Έκλαψε η ψυχή του.

- Δεν λυπάσαι τον εαυτό σου, αδελφή μου, της είπε με θλίψη, κι εκείνους που εξαιτίας σου παραστρατούν; Συλλογίσου τι σε περιμένει ύστερα από τον θανατο.

Το αγνό πρόσωπο του αδελφού, η σεμνή του στάση, τα δάκρυα της συμπόνιας, που έτρεχαν από τα μάτια του, μαζί με τον δίκαιο έλεγχο, συγκλόνισαν την αμαρτωλή.

- Υπάρχει και για μένα σωτηρία; ψιθύρισαν τα χείλη της.

- Ω, ναι. Αρκεί ειλικρινά να το θελήσεις.

- Πάρε με μαζί σου, παρακάλεσε, μην με αφήνεις μόνη να παλεύω με τ’ άγρια κύματα της αμαρτίας.

- Φόρεσε τα σανδάλια σου, σκεπασε και την κεφαλή σου και ακολούθησέ με, είπε αποφασιστικά ο μοναχός.

- Ας έρθω οπως είμαι, αδελφέ, γιατί ποιός ξέρει αν, μπαίνοντας σ’ αυτό το εργαστήρι του σατανά, θα εχω την δύναμη να ξαναβγώ.

Ο μοναχός ικανοποιήθηκε από την σταθερότητά της. Χωρίς χρονοτριβή την οδήγησε έξω από την πόλη και τράβηξαν μαζί τον δρόμο για την έρημο. Σκόπευε να την πάει σ’ ένα γνωστό του γυναικείο μοναστήρι. Καθώς περπατούσαν, διεκριναν από μακριά να έρχεται προς το μέρος τους ένα καραβανι.

- Παραμέρισε λίγο, αδελφή μου, της είπε ο μοναχός. Κρύψου πίσω από τους θάμνους, γιατί οι άνθρωποι, που δεν ξέρουν πως είσαι αδελφή μου, μπορεί, βλέποντάς μας μαζί, να σκανδαλισθούν.

Εκείνη συμμορφώθηκε αμέσως με την σύστασή του. Όταν προσπέρασε το καραβάνι, ο αδελφός την φώναξε να συνεχίσουν τον δρόμο τους. Δεν έδειξε να άκουσε. Εκείνος πηγε κοντά, της ξαναμίλησε, την σκούντησε με το πόδι του. Δεν έδειχνε σημεία ζωής. Είχε πεθάνει. Είδε τα γυμνά της πόδια καταματωμένα και ξεσκισμένα αλύπητα από τα λιθάρια του δρόμου και τ’ αγκάθια.

Απαρηγόρητος ο μοναχός για τον αιφνίδιο θάνατο της αδελφής του γύρισε στο κελλί του. Η αμφιβολία τον κατέτρωγε.

- Αδύνατο να σώθηκε, του έλεγε ο λογισμός του, αφού δεν προλαβε να κάνει έργα μετανοίας.

Διηγήθηκε στους Γέροντες, στην έρημο, με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα συνέβησαν. Εκείνοι όρισαν νηστεία και προσευχή για την ψυχή της. Αποκαλύφθηκε τότε σ’ έναν αγιώτατο Ερημίτη πως ο Θεός δεχτηκε την μετανοια της αμαρτωλής και την κατέταξε με τους δικαίους για την αυταπάρνηση που έδειξε, ώστε να περιφρονήσει, όχι μόνο τα υλικά πράγματα, αλλά και το ίδιο της το σώμα.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου  

Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 179-180) 

122. «Θηλάσασα τον δωτήρα Παρθένε του γάλακτος» (ΜΜ).

Η Θεοτόκος εθήλασε τον Ιησού με το παρθενικό της γάλα. «Γάλα μαστών σου εθήλασεν ο Θεός και ηνώθη τα χείλη σου τοις του Θεού χείλεσιν» (Δ, 84). Και εδώ πάλι η πραγματικότης είναι αντίστροφη. Ο Ιησούς είναι «ο δωτήρ του γάλακτος». Η Παρθενομήτωρ είναι απλώς η θηλή, ο αγωγός του. Ο Ιησούς δεν ήλθε για να θηλάση το γάλα που Εκείνος δίνει στους ανθρώπους. Ήλθε για να θηλάσωμε εμείς «το λογικόν και άδολον γάλα και εν αυτώ αυξηθώμεν εις σωτηρίαν» (Α' Πέτρ. β΄ 2).
Η Θεοτόκος είναι η θηλή της σωτηρίας μας. Από τη θηλή αυτή θηλάζομε σαν πιστοί «το λογικόν γάλα», τον Κύριο Ιησού. Η εικόνα της Γαλακτοτροφούσης θέλει να μας έμπνεύση τον τρόπο, με τον οποίο αυξάνεται κανείς εν Χριστώ: θηλάζει το γάλα της σωτηρίας. Όπως το βρέφος προσκολλάται στη θηλή του μητρικού μαστού, έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να προσκολλάται στο νόμο και το θέλημα του Κυρίου: «Εμοί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν εστί» ομολογεί ο Δαβίδ (Ψαλμ. 72, 28).
Το θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου δεν είναι υπόθεσις του νου. Είναι κατάστασις ζωής. Δεν είναι γνώσις, είναι τροφή· δεν είναι άψυχο γράμμα, είναι ζωογόνο γάλα, που τρέφει.
Η πίστις, έξαλλου, δεν είναι κάτι που προμηθεύεται κανείς από την αγορά· είναι κάτι που μεταδίδεται από τη μητρική, θερμή αγκαλιά. Η πίστις δεν είναι καταναλωτικό αγαθό που αγοράζεται· είναι προϊόν του μητρικού κόλπου της Εκκλησίας και του οποίου η Εκκλησία έχει την «αποκλειστικότητα». Η πίστις παρασκευάζεται και προσφέρεται σε όσους προσέρχονται στην μητρική αγκαλιά της Εκκλησίας και θηλάζουν στο θεομητορικό της κόλπο. Γι΄ αυτό και ο Κύριος ετόνισε ότι «εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. ιη' 3). Όποιος δεν μάθει να θηλάζη το γάλα της σωτηρίας, δεν θα αυξηθή ποτέ κατά Θεόν. Όσοι ωρίμασαν «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ. δ' 13), αυτοί επόθησαν και εθήλασαν το «λογικόν γάλα, ως αρτιγέννητα βρέφη» (Α' Πετ. β' 2) .

Η Θεομήτωρ προς τον Μονογενή της:

«Τί λοιπόν θα κάμω δια σε;
Θα σε θρέψω με γάλα ή θα σε δοξολογήσω;
Θα σε υπηρετήσω ως Μητέρα ή θα σε προσκυνήσω ως δούλη;
Θα σε περιπτυχθώ ως υιόν ή θα προσευχηθώ ως εις Θεόν;
Θα σου δώσω γάλα ή θα σου προσφέρω θυμίαμα;
Τί είναι το άρρητο αυτό θαύμα, το μέγιστον;
Ο ουρανός είναι ιδικός σου θρόνος
και συγχρόνως ο ιδικός μου κόλπος σε βαστάζει.
Ήλθες ολόκληρος εις τα κάτω
χωρίς ν’ απομακρυνθής καθόλου από τα άνω».

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 151,153)

πας ο οργιζόμενος.
Ματθαίου ε' 22.

Το «ου φονεύσης» ο Ιησούς το υπερνικά με το «πας ο οργιζόμενος... ένοχος». Ο Ιησούς δεν καταλύει, αλλά βελτιώνει το Νόμο.
Ο Ιησούς ήλθε και μας είπε την τελευταία λέξι στα θέματα της ηθικής συμπεριφοράς. Όποιος αγνοεί τον Ιησού και τον λόγο του, μοιάζει μ’ αυτόν, που χρησιμοποιεί σήμερα αντί ηλεκτρικό φώς λάμπα πετρελαίου. Είναι ασυγχρόνιστος. Όσοι μένουν στο «εγώ δεν σκότωσα», ενώ καθημερινά οργίζονται είναι ασυγχρόνιστοι. Είναι καθυστερημένοι κατά 2000 χρόνια. Ο Ιησούς είναι ο μεγάλος και μοναδικός εκσυγχρονιστής της ηθικής ζωής των ανθρώπων. Όσοι τον ακολουθούν γίνονται οι νέοι, οι τέλειοι, οι ωλοκληρωμένοι άνθρωποι. Οι συγχρονισμένοι.
Βέβαια η αποδοχή του τελείου, που υποδεικνύει ο Χριστός απαιτεί περισσότερο κόπο. Μεγαλύτερη προσπάθεια. Όπως ακριβώς και για να μάθη κανείς μια καινούργια επιστήμη χρειάζεται περισσότερο κόπο ή για ν’ αποκτήση κάτι το νέο χρειάζεται περισσότερα έξοδα. Δεν μπορεί όμως κανείς να είναι συγχρονισμένος με την εποχή του χωρίς περισσότερο κόπο και μεγαλύτερη προσπάθεια. Ο Χριστιανισμός είναι η τελευταία λέξις της ηθικής ζωής και αξίζει κάθε κόπο και κάθε θυσία για να συμμορφωθούμε μ’ αυτόν και τις απαιτήσεις του στη ζωή μας.

«Ρίζα του φόνου θυμός. Ο τοίνυν την ρίζαν εκκόπτωv, πολλώ μάλλον αναιρήσει τους κλάδους. Μάλλον δε ουδέ φύναι την αρχήν εάσει» (Ι. Χρυσόστομος, ΥΜ. 97).

(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 113-114)

μακάριοι οι ειρηνοποιοί.
Ματθαίου ε' 9.

Ο Ιησούς ήλθε να σταματήση τον πόλεμο. Ήλθε σαν ειρηνοποιός. Είναι ο πρώτος, που ύψωσε τη σημαία της συνδιαλλαγής. Είναι ο μεγάλος πρεσβευτής της ειρήνης. «Χριστός έστιν η ειρήνη ημών». Είναι ο Άρχων της ειρήνης. Όταν γεννήθηκε ο ουράνιος κόσμος το επιβεβαίωσε, ότι είναι η «επί γης ειρήνη».
Ο Ιησούς δεν στηρίζει την ειρήνη σε συμφωνίες και συνθήκες ειρήνης, αλλά σ’ ένα ουσιαστικό και ρεαλιστικό βάθρο: στην ένταξι όλων στο σώμα της Εκκλησίας του. Μόνον, όταν όλοι οι άνθρωποι γίνουν μέλη του ιδίου σώματος, της Εκκλησίας και μέσα στην οικογένεια της Εκκλησίας αισθανθούν, ότι είναι όλοι αδελφοί μεταξύ τους, παιδιά ενός Πατέρα, του Θεού, τότε «ου μη μάθωσιν έτι πολεμείν».
Επομένως η προσπάθεια του Ιησού για την ειρήνη δεν έχει σαν αντικειμενικό της σκοπό να πείση τους ανθρώπους να μη εξοπλίζωνται ή να υπογράφουν συνθήκες ειρήνης, αλλά να γίνουν μέλη της Εκκλησίας του. «Όπου ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δούλος ή ελεύθερος, βάρβαρος, σκύθης... αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Κολ. γ' 11). Διότι μόνο οι χριστιανοί είναι στην πραγματικότητα ειρηνοποιοί. Όπως το τονίζει και ο Μ. Βασίλειος. «Ουδέν ούτως ίδιόν έστιν χριστιανού, ως το ειρηνοποιείν» (L. 421).

«Ειρηνοποιοί οι μιμηταί της θείας φιλανθρωπίας» (Γρηγόριος Νύσσης, ΥΜ. 88).

(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 113)

ΈΝΑΣ αδελφός εξομολογήθηκε στον Αββά Σισώη:
- Έπεσα, Πάτερ. Τί να κανω τώρα;
- Σήκω, του είπε με την χαρακτηριστική του απλότητα ο Άγιος Γέροντας.
- Σηκώθηκα, Αββά, μα πάλι έπεσα στην καταραμένη αμαρτία, ομολόγησε με θλίψη ο αδελφός.
- Και τί σε εμποδίζει να ξανασηκωθείς;
- Ως πότε; ρώτησε ο αδελφός.
- Εως ότου σε βρει ο θάνατος ή στην πτώση ή στην έγερση. Δεν είναι γραμμένο “όπου ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε»; εξήγησε ο Γέροντας. Μόνο εύχου στον Θεό να βρεθείς την τελευταία σου στιγμή σηκωμένος με την αγία μετάνοια.

ΈΝΑΣ νέος μοναχός εξομολογήθηκε σ’ έναν από τους Πατέρες πως οι λογισμοί του τον πολεμούσαν να γυρίσει πίσω στον κόσμο.
- Άσκοπα μένω στην έρημο, Αββά. Τίποτε δεν κάνω και σίγουρα δεν θα σωθώ.
- Κι αν ακόμη, παιδί μου, του αποκρίθηκε ο σοφός Γέροντας, δεν προφθάσουμε να μπούμε στην γη της επαγγελίας, είναι πιο συμφέρον για μας ν’ αφήσουμε τα κόκκαλά μας στην έρημο παρά να γυρίσουμε πίσω στην σκλαβιά της Αιγύπτου.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου
Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 178-179)

Είπες Κύριε με χαρά και ανυπομονησία: ‘ Καγώ εάν υψωθώ εκ της γης πάντας ελκύσω προς εμαυτόν’( Ιω.ιβ΄,32), δηλαδή ‘Αν υψωθώ διά του Σταυρού από τη γη θα αποσπάσω απ΄τη δουλεία του διαβόλου και θα ελκύσω πάνω μου όλους τους ανθρώπους’. Έτσι μαγνήτισες και μένα Χριστέ μου, μια Μεγάλη Πέμπτη κι από τότε ζω για να είμαι μαζί Σου, κάτω από το Σταυρό και να Σε βλέπω, Εσένα που είσαι η Εσταυρωμένη Αγάπη. Κάθε χρόνο προσεύχομαι να ελκύεις όλο και πιο πολλούς για να μην πηγαίνει χαμένη η θυσία Σου και η Αγάπη Σου! Φέτος Κύριε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά προσεύχομαι μ’ όλη μου την καρδιά να υψωθείς και να μας κάνεις να μάθουμε από τη σιωπή Σου, την πιο εύλαλη σιωπή όλων των εποχών, να μάθουμε επιτέλους να σιωπούμε κι εμείς και να Σε ακούσουμε! Τόσα λόγια πια δεν κουραστήκαμε; Όλα τα ξέρουμε, όλοι γίναμε θεολόγοι μιας θεολογίας χωρίς Θεό! Σκέτα λόγια δηλαδή… Κουράστηκα να μιλάω και να ακούω χριστιανούς να διαφωνούν για όλα χωρίς καν να Σε υπολογίζουν. Τότε Κύριε σχεδόν όλοι οι δικοί Σου Σε απαρνήθηκαν κι έμεινες μόνος. Τώρα ακόμα χειρότερα, τοπικά είναι κοντά Σου και νομίζουν ότι Σε λατρεύουν αλλά στην ουσία είναι μίλια μακριά Σου, χωρίς καρδιά, χωρίς πνεύμα, χωρίς βάθος, χωρίς αλήθεια. Το μόνο που τους θυμίζει ότι είναι χριστιανοί είναι πως όταν τσακώνονται χρησιμοποιούν το Όνομα Σου!
Αλλά μην τα παρατάς Χριστέ μου, μακροθύμησε κι άλλο! Μακροθύμησε και μαγνήτισε αυτούς που ραπίζονται όπως κι Εσύ ραπίστηκες απ’ τους Ρωμαίους. Εμείς ραπιζόμαστε από τα πάθη μας κι απ’ το φρόνημα του κόσμου. Έλκυσε Κύριε πάνω Σου αυτούς που δέχονται ειρωνείες και φτυσιές όπως κι Εσύ, δώσε τη δύναμη του Σταυρού Σου σ’ αυτούς που Σε αγαπούν. Εσύ, ο Θεός μας γι’ αυτούς σταυρώθηκες, τους ασήμαντους ανθρώπους, τους μικρούς, που οι επιθυμίες τους όχι μόνο είναι ασήμαντες για τους ‘ένδοξους της γης’ αλλά χλευάζονται κιόλας. Μείνε εκεί Κύριε, στο Σταυρό Σου και ίσως να κάνεις το θαύμα Σου και σταματήσουμε να είμαστε Φαρισαίοι. Ίσως φιλοτιμηθούμε, βλέποντας Σε δαρμένο, φτυσμένο, σταυρωμένο, ανήμπορο, λοιδορούμενο αλλά γεμάτο αγάπη για μας που Σε σταυρώσαμε, αγάπη και αμνησικακία, ίσως τελευταία στιγμή μοιάσουμε στο ληστή και ομολογήσουμε ότι εμείς φταίμε και δίκαια τιμωρούμαστε. Εσύ όμως είσαι ο μόνος που δε φταίει! Σ’εμάς αξίζουν τα ραπίσματα και οι φτυσιές και όλα τα υπόλοιπα…
Και όπως Εσύ, ο Αμνός του Θεού υπέμεινες για την Αγάπη προς τον Πατέρα Σου και προς εμάς τα πάντα έτσι κι εμείς πρέπει με χαρά και με τιμή να υπομένουμε για χάρη Σου τα πάντα! Κάθε χρόνο Κύριε καθρεφτίζομαι πάνω στο Σταυρό Σου και βλέπω τα χάλια μου. Απ’ τη μια η Δόξα Σου και από την άλλη η ντροπή μου. Μέσα από τα μάτια Σου όμως βλέπω ότι είμαι ένα μικρό παιδάκι που ειδικά φέτος είμαι μέσα στις λάσπες και τη βρωμιά. Όπως και να είμαι όμως Χριστέ μου, είμαι πάντα δικός Σου και προσπαθώ … γιατί θέλω να Σ’ αγαπώ! Μακάρι να τα καταφέρω κι εγώ και όλοι μας να ζούμε για Σένα, να μη ζούμε χωρίς Εσένα και να ζούμε από Σένα! Μακροθύμησε Κύριε μήπως έρθει η ώρα και της δικής μας Ανάστασης!(Κ.Δ.Κ)

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΦΡΙΚΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ
Η ίδρυση του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας
Είναι βράδυ. Κι ο Κύριος βρίσκεται μαζί με τους μαθητές του στο υπερώο της Ιερουσαλήμ. Ο κλοιός του Πάθους Του στενεύει και ο προδότης μαθητής τολμά ακόμα να παραμένει ανάμεσά τους. Στη γαλήνη της νύκτας ακούγεται ο Ιησούς να λέει: «Επιθυμία επεθύμησα τούτο το Πάσχα φαγείν μεθ’ υμών» (Λουκ. ΚΒ' 15). Ο Ιησούς επιθυμεί να φάγει με τους μαθητές του το Καινό Πάσχα. Και ιδρύει το θειότατο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος διασώζει τον ακριβή χρόνο της σύστασης του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, καθώς επίσης και τα λόγια του Κυρίου όταν γράφει: «Ενώ αυτοί έτρωγαν, πήρε στα χέρια Του ο Ιησούς τον άρτο και αφού ευχαρίστησε, τον έκοψε σε τεμάχια και έδωσε στους μαθητές Του και είπε: Λάβετε, φάγετε, αυτός είναι το Σώμα Μου. Και αφού πήρε το ποτήρι και ευχαρίστησε, έδωσε σ΄αυτούς και είπε: Πίετε από αυτό όλοι. Γιατί αυτό είναι το Αίμα μου, που δίδεται προς επικύρωση της Νέας Διαθήκης και το οποίο εκχύνεται προς σωτηρία πολλών, για να συγχωρεθούνε οι αμαρτίες τους».
Με την παράδοση του μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας έγινε η κατάργηση του Εβραϊκού Πάσχα, και ιδρύθηκε και παραδόθηκε το Νέο, που είναι αυτός ο ίδιος ο Χριστός. Είναι αυτό το σώμα Του, το οποίο θα κρεμασθεί μετά από λίγες ώρες πάνω στο ξύλο του σταυρού! Γι’ αυτό και ο απ. Παύλος γράφει προς τους Κορινθίους: « Ο δικός μας πασχάλιος αμνός είναι ο Χριστός, που θυσιάστηκε για μας».
Το υπερφυές μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας το πρόσφερε ο Κύριος αρχικά στους αγαπημένους μαθητές Του. Αυτό το πανάγιο Σώμα Του και το πανακήρατο Αίμα Του κατέλειπε στη συνέχεια και στην Εκκλησία Του, που αποτελεί το μυστικό σώμα Του.
Και είναι το μυστηριακό Σώμα και το Αίμα του Χριστού «υπομνήματα του σωτηρίου Πάθους», όπως λέει στην ευχή της θείας Λειτουργίας ο Μ. Βασίλειος, δηλαδή ζωντανά αναμνηστικά, που μας υπενθυμίζουν το σωτήριο Πάθος Του. Όπως και το είπε: « Για να θυμάστε εμένα και τη θυσία Μου». Γιατί, όσες φορές τρώτε τον άρτο και πίνετε το ποτήριο αυτό, κηρύσσετε δημόσια το θάνατό Μου για τη σωτηρία σας και ομολογείτε με πίστη και ευγνωμοσύνη την Ανάστασή Μου (Θεία Λειτουργία Μ.Βασιλείου). Και κατ ’αυτό τον τρόπο έχομε σε κάθε Λειτουργία τέλεια αναπαράσταση του φρικτού Μυστηρίου που παραδόθηκε τη Μεγάλη Πέμπτη.
(Οδοιπορικό του Θείου Πάθους κατά τον ευαγγελιστή Ματθαίο, αρχιμ. Καλλίστρατου Λυράκη, σελ. 77-79)

ΙΟΥΔΑΣ Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ
Η προδοσία του Ιούδα
Τότε μαζεύτηκαν οι Αρχιερείς και οι Γραμματείς και οι προεστοί του λαού στο μέγαρο του Αρχιερέα, που ονομαζόταν Καϊάφας, και συναποφάσισαν να συλλάβουν τον Ιησού με δόλο και να Τον φονεύσουν». Ο τόπος των συσκέψεων κατά του αθώου Ιησού υπήρξε η αυλή του αρχιερέα Καϊάφα. Αλλά το ορμητήριο ήταν οι πονηρές καρδιές τους στις όποιες είχε εγκαθιδρυθεί ο Σατανάς . Εκείνος ήθελε να γίνει κρυφά ο θάνατος του Ιησού, για να μη καταστεί φανερό το Πάθος του Κυρίου και πιστεύσουν πολλοί, όπως ο ληστής και ο εκατόνταρχος, αλλά και «να μη γίνει αυτός (ο θάνατος) κατά τη γιορτή για να μη προκληθεί ταραχή στο λαό», όπως ισχυρίζονταν οι αρχιερείς από το διάβολο παρακινούμενοι.
Νέο όμως απροσδόκητο γεγονός ήλθε να μεταβάλλει τις αποφάσεις των Γραμματέων και των Φαρισαίων. Η προδοσία του Ιούδα! Και σπεύδουν στην πραγματοποίηση του εγκλήματος. «Τότε πήγε ένας από τους δώδεκα, αυτός που λεγόταν Ιούδας Ισκαριώτης στους Αρχιερείς». Ο Ιούδας είχε αντιληφθεί καλά τις φονικές διαθέσεις των Αρχιερέων. Γι' αυτό και πήγε να τους εξυπηρετήσει στο θεοκτόνο έργο τους. Αλλά η εξυπηρέτηση αυτή κατέστησε το όνομά του μισητό και αποτρόπαιο και την ψυχή του δέσμια του αιωνίου θανάτου. Η κοινή συνείδηση τού απέδωσε το χαρακτηρισμό του προδότη. Ο Κύριος είπε γι’ αυτόν τους βαρείς λόγους: «Αλλοίμονο στον άνθρωπο εκείνο, που γίνεται όργανο για να παραδοθεί ο υιός του ανθρώπου. Ήταν πιο συμφέρον γι’ αυτόν να μη είχε γεννηθεί ο άνθρωπος εκείνος». Και άλλου τον αποκαλεί «υιόν της απωλείας» (Ιω. ΙΖ' 12)
Η βαρύτητα του αμαρτήματος του Ιούδα
Ναι. Το αμάρτημα του Ιούδα υπήρξε βαρύ. Βαρύτερο και του εγκλήματος των Αρχιερέων. Γιατί;
α) Προσήλθε αυτόκλητος, για να συνεργήσει στην απεχθέστερη και εγκληματικότερη για τα ανθρώπινα γένος πράξη. Οι αρχιερείς ποτέ δεν φαντάσθηκαν ότι ο προδότης θα προερχόταν από τον κύκλο των μαθητών. Γι’ αυτό καμιά προσπάθεια συνεταιρισμού με τους μαθητές δεν κατεβλήθη από μέρους τους. Οι Αρχιερείς και χωρίς την προσφορά του Ιούδα θα βρίσκαν τρόπο να πραγματοποιήσουν το σχέδιό τους. Αλλά ο Ιούδας μόνος προσήλθε προς αυτούς, αυτόκλητος για να τους εξυπηρετήσει.
β) Εγνώριζε την άξια του Κυρίου. Δεν του ήταν άγνωστος. Έζησε μαζί του. Τον εγνώρισε από κοντά ποιος ήταν. Γνώριζε τη δύναμή του, τη σοφία του, την αγιότητά του, τις αρετές του. Είχε λόγους να πιστεύει ότι ήταν ο Υιός του Θεού. Όταν ο Πέτρος εξ ονόματος όλων των μαθητών διεκήρυξε: « Εμείς οι δώδεκα έχομε πιστεύσει και έχομε γνωρίσει με την προσωπική μας πείρα ότι Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, που δεν είναι νεκρός σαν τα είδωλα, αλλ’ έχει από τον εαυτό του ζωή και μεταδίδει αυτή και στους ανθρώπους», το διεκήρυττε και ο Ιούδας.
Είχε λάβει και αυτός το χάρισμα της θαυματουργίας, να θεραπεύει τις ασθένειες και να βγάζει τα δαιμόνια (Μάρκ. Γ 15). Ο Κύριος έδωσε και σ’ αυτόν, όπως και στους άλλους μαθητές, εξουσία κατά του Σατανά και των οργάνων του: «Σας δίδω τώρα εξουσία κατά του σατανά πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που σας έδωσα, όταν σας εξαπέστειλα στο κήρυγμα. Σας δίδω εξουσία να νικάτε και να ποδοπατείτε όλα τα όργανα του σατανά, που σαν φίδια και σκορπιοί επιβουλεύονται και χύνουν το δηλητήριο ύπουλα στις ψυχές των ανθρώπων, για να θανατώνουν αυτές.
Σας δίδω εξουσία να κατανικάτε όλη τη δύναμη, που διαθέτει ο εχθρός του ανθρώπου, ο σατανάς, σε τρόπο ώστε κανένα μέσο, από όσα θα χρησιμοποιεί αυτός προς παρεμπόδιση του έργου σας, να μη τελεσφορεί. Και τίποτε, από όσα εναντίον σας μηχανεύεται αυτός, δεν θα σας αδικήσει ή βλάψει.
Αλλά ενώ είχε την πεποίθηση ότι ο Ιησούς ήταν ο απεσταλμένος του Θεού, και ενώ ώφειλε μάλλον να προστατεύει τη ζωή Του, με θυσία της δικής του ζωής, όπως έλεγε ο Πέτρος: « Εάν χρειασθεί να πεθάνω κι εγώ μαζί σου, για κανένα λόγο δε θα σε αρνηθώ, τα ίδια έλεγαν και όλοι οι μαθητές», όχι μόνο αυτό δεν κάνει, αλλά αυτόκλητος ο Ιούδας ήλθε στους Αρχιερείς για να Τον παραδώσει.
γ) Επιπλέον δεν είχε κανένα λόγο δυσαρέσκειας ο Ιούδας. Γιατί ο Κύριος φερόταν απέναντί του χωρίς διάκριση, όπως και προς τους άλλους μαθητές και προς όλους, με αγάπη και στοργή. Τους όχλους και τον Πέτρο επέπληξε, τον Ιούδα όμως ουδέποτε. Του έδειχνε πάντοτε την αυτή θέση.
Επειδή γνώριζε την καρδιά και τις διαθέσεις του, θα μπορούσε να τον είχε κατατάξει στον κύκλο των 70. Αλλά κάτι τέτοιο δεν το έκανε. Τον κατέταξε στο στενό κύκλο των δώδεκα, μεταξύ δηλαδή εκείνων τους όποιους ο Ίδιος εξέλεξε, με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Του είχε την αυτή εμπιστοσύνη, αφού τον κατέστησε «ταμία». «Αυτός είχε το κυτίο από τις συνεισφορές και κατακρατούσε κρυφά, για τον εαυτό του τα ριπτόμενα σ'αυτό χρήματα». Για όλα τα ανωτέρω ευγνωμοσύνη και δείγματα αφοσίωσης άρμοζε να έχει ο Ιούδας και όχι δυσαρέσκεια.
Παρά ταύτα, προσέρχεται στους Αρχιερείς και τους προτείνει: «Τί θέλετε να μου δώσετε»;
(Οδοιπορικό του Θείου Πάθους κατά τον ευαγγελιστή Ματθαίο, αρχιμ. Καλλίστρατου Λυράκη, σελ. 49-53)