«Πώς οικοδομείται  η οικία της ψυχής; Την ακρίβεια του πράγματος μπορούμε να την μάθουμε από την αισθητή οικία. Πραγματικά αυτός που θέλει να οικοδομήσει την οικία αυτή, χρειάζεται να την ασφαλίσει από παντού και να ανυψώσει την οικοδομή κι από τις τέσσερεις πλευρές και να μην φροντίζει για το ένα μόνο μέρος, ενώ καταφρονεί τα άλλα, επειδή τότε δεν επιτυγχάνει τίποτα, αλλά καταβάλλει ματαίως και τον κόπο και τις δαπάνες.
     Οφείλει ο άνθρωπος να μην παραμελεί κανένα μέρος της οικοδομής του, αλλά να την  ανεγείρει ισομερώς και αρμονικά. Αυτό είναι που λέγει ο αββάς Ιωάννης, «εγώ θέλω να παίρνει ο άνθρωπος λίγο από κάθε αρετή και να μην κάνουν όπως μερικοί, που κρατούν μία αρετή και μένουν σε αυτήν και, ενώ ασκούν αυτήν, παραμελούν τις άλλες»… Αυτοί λοιπόν μοιάζουν με εκείνον που οικοδομεί ένα τοίχο και τον ανυψώνει όσο μπορεί και παρατηρώντας το ύψος του νομίζει ότι έκανε κάτι μεγάλο, και δεν γνωρίζει ότι ο πρώτος άνεμος που θα έλθει τον γκρεμίζει, διότι στέκεται απομονωμένος, χωρίς τη σύνδεση με τους άλλους τοίχους…
     Πρώτα οφείλει να βάλει το θεμέλιο που είναι η πίστη, «διότι χωρίς πίστη», όπως λέει ο Απόστολος, «είναι αδύνατον να ευαρεστήσει κανείς το Θεό»(Εβρ. 11,6), και έπειτα πάνω σε αυτό το θεμέλιο να κτίσει την οικοδομή με σύστημα. Απαιτείται υπακοή; Οφείλει να βάλει έναν λίθο υπακοής. Συμβαίνει παροξυσμός αδελφού; Οφείλει να βάλει έναν λίθο μακροθυμίας. Απαιτείται εγκράτεια; Οφείλει να βάλει ένα λίθο εγράτειας. Ετσι για κάθε παρουσιαζόμενη αρετή πρέπει να βάλει στην οικοδομή έναν λίθο και έτσι να την ανυψώνει κυκλικά…
     Ιδιαιτέρως από όλα αυτά οφείλει να επιμελείται την υπομονή και την ανδρεία, διότι αυτές είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι και με αυτές συσφίγγεται η οικοδομή και συναρμόζεται τοίχος με τοίχο και δεν γέρνουν ούτε αποχωρίζονται μεταξύ τους οι τοίχοι. Χωρίς αυτές δεν είναι κανείς ικανός να τελειοποιήσει καμία αρετή. Πραγματικά, αν δεν έχει κανείς ανδρεία στην ψυχή, ούτε υπομένει, και αν δεν υπάρχει υπομονή, κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι τέλειο. Γι αυτό λέει «θα κερδίσετε τις ψυχές σας με την υπομονή σας»(Λουκ. 21,19).
Πρέπει ομοίως αυτός που κτίζει να βάλει κάθε λίθο πάνω σε πηλό. Διότι αν βάλει λίθο πάνω σε λίθο χωρίς πηλό, σπάνε οι λίθοι και πέφτει η οικία. Ο πηλός είναι η ταπείνωση, επειδή είναι από τη γη και βρίσκεται κάτω από τα πόδια όλων. Κάθε αρετή λοιπόν που γίνεται χωρίς ταπείνωση δεν είναι αρετή… Ο,τι λοιπόν αγαθό κάνει κανείς, οφείλει να το κάνει με ταπείνωση, για να συντηρηθεί με την ταπείνωση αυτό που έγινε.
     Πρέπει όμως να έχει η οικία και τους λεγόμενους αρμούς, οι οποίοι είναι η διάκριση που στερεώνει την οικία και ενώνει λίθο με λίθο και συσφίγγει την οικοδομή, παρέχοντας εκτός από αυτό και πολλή ευπρέπεια στην οικία.
     Η δε στέγη είναι η αγάπη, που είναι η τελείωση των αρετών, όπως η στέγη της οικίας.
     Επειτα μετά τη στέγη έρχεται η περιστεφάνωση του δώματος. Τι είναι η περιστεφάνωση; Είναι γραμμένο και στο νόμο «εάν κτίσετε οικία και κατασκευάσετε δώμα σε αυτήν, κάντε κιγκλίδωμα στο δώμα, για να μην πέφτουν τα παιδιά σας από το δώμα»(Δευτερ. 22,8). Το κιγκλίδωμα είναι η ταπείνωση. Διότι αυτή είναι που στεφανώνει και φυλάσσει όλες τις αρετές. Και όπως κάθε αρετή πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, με τον τρόπο που είπαμε ότι κάθε λίθος τοποθετείται πάνω σε πηλό, έτσι και η τελείωση της αρετής χρειάζεται την ταπείνωση, εφ όσον οι φυσικώς προοδεύοντες άγιοι έρχονται σε ταπείνωση. Όπως πάντοτε σας λέω ότι όσο προσεγγίζει κανείς το Θεό, τόσο αμαρτωλότερο βλέπει τον εαυτό του.
     Τι είναι τώρα τα παιδιά που είπε ο νόμος να μην πέσουν από το δώμα; Τα παιδιά είναι οι λογισμοί που γεννιούνται στην ψυχή, τους οποίους πρέπει να φυλάσσουν με ταπείνωση, για να μην πέσουν επάνω από το  δώμα, το οποίο είπαμε ότι είναι η τελείωση των αρετών.
     Η οικία τώρα τελείωσε. Εχει τους αρμούς, έχει την στέγη. Να και η περιστεφάνωση. Και γενικά η οικία έχει τελειώσει. Αραγε μήπως της λείπει τίποτα; Ναι, παραλείψαμε άλλο ένα. Τι είναι αυτό; Το να είναι τεχνίτης ο οικοδόμος. Διότι αν δεν είναι τεχνίτης, η οικοδομή γίνεται κάπως στραβή και η οικία κάποια μέρα πέφτει. Ο τεχνίτης είναι αυτός που ενεργεί με γνώση. Διότι συμβαίνει να καταβάλλει κανείς τον κόπο της αρετής και από το γεγονός ότι δεν τον κάνει με γνώση, τον αχρηστεύει ή μένει αμήχανος και δεν βρίσκει τρόπο να συμπληρώσει το έργο, αλλά βάζει έναν λίθο και τον παίρνει…»
(αββάς Δωρόθεος εκδ. ΕΠΕ σελ537-543)

Φυλλάδιο Ιεράς Μονής Παρακλήτου (Ωρωπός Αττικής 1997)
 
ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ TOY ΣΤΑΥΡΟΥ
Δύναμη, Σημασία και Θαύματά του

Εισαγωγικά
Πριν από είκοσι αιώνες ο σταυρός ήταν όργανο ατιμωτικής τιμωρίας και φρικτού θανάτου. Οι Ρωμαίοι καταδίκαζαν στην ποινή της σταυρώσεως τους πιο μεγάλους εγκληματίες.
Σήμερα ο σταυρός κυριαρχεί σ' ολόκληρη τη ζωή των πιστών χριστιανών, σ' ολόκληρη τη ζωή της Εκκλησίας μας, ως όργανο θυσίας, σωτηρίας, χαράς, αγιασμού και χάριτος. Όπως γράφει ο ιερός Χρυσόστομος, «αυτό το καταραμένο και αποτρόπαιο σύμβολο της χειρότερης τιμωρίας τώρα έχει γίνει ποθητό και αξιαγάπητο». Παντού το βλέπεις. «Στην αγία Τράπεζα, στις χειροτονίες των ιερέων, στη θεία λειτουργία. στα σπίτια, στις αγορές, στις ερημιές και στους δρόμους. στις θάλασσες, στα πλοία και στα νησιά. στα κρεββάτια και στα ενδύματα. στους γάμους, στα συμπόσια, στα χρυσά και τ' ασημένια σκεύη, στα κοσμήματα και στις τοιχογραφίες... Τόσο περιπόθητο σ' όλους έγινε το θαυμαστό αυτό δώρο, η ανέκφραστη αυτή χάρη.»
Πράγματι, όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του, μέσα κι έξω από τον ναό, θα δει το σημείο του σταυρού. Σαν ορατό, σχηματικό σύμβολο, αλλά και σαν ιερή χειρονομία. Το σημείο του σταυρού δεσπόζει στη ζωή της Εκκλησίας.
Γιατί όμως;
Γιατί από τότε, που πάνω στον σταυρό καρφώθηκε και πέθανε για τη σωτηρία του κόσμου ο ίδιος ο Θεός, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, το όργανο αυτό της τιμωρίας έγινε όργανο σωτηρίας. «... Ου γαρ έτι καταδίκης εστί τιμωρία, αλλά τρόπαιον εδείχθη ημίν σωτηρίας», λέει ένα τροπάριο. Το αντικείμενο της αισχύνης έγινε η δόξα της Εκκλησίας. Της κατάρας το σύμβολο, έγινε «αράς της αρχαίας λύτρον». Της οδύνης και του θανάτου το ξύλο, έγινε «χαράς σημείον» και «ζωής ταμείον». Και όλ' αυτά, επειδή πάνω στο ξύλο του σταυρού, μαζί με το πανάχραντο σώμα Του, ο Κύριος κάρφωσε και τις αμαρτίες μας. Όπως γράφει ο άγιος απόστολος Παύλος, μας χάρισε «πάντα τα παραπτώματα, εξαλείψας το καθ' ημών χειρόγραφον... προσηλώσας αυτό τω σταυρώ.»
Ο Σταυρός του Χριστού μας συμφιλίωσε με τον ουράνιο Πατέρα, από τον Οποίο μας είχε χωρίσει ο διάβολος, εξαπατώντας τους προπάτορες. Ο Σταυρός του Χριστού μας άνοιξε τη βασιλεία των ουρανών, αφού μέχρι τη σταύρωση Εκείνου ο άδης κατάπινε αχόρταγα ακόμη και τους δικαίους. Γι' αυτό έχει τόση δύναμη και χάρη, τη δύναμη και τη χάρη του Χριστού, που, όταν σταυρώθηκε, τη μεταβίβασε με τρόπο μυστικό και ακατάληπτο στον τίμιο σταυρό Του, όπως σοφά μας λέει και η υμνολογία: «Ο σταυρός σου, Χριστέ, ει και ξύλον οράται τη ουσία, αλλά θείαν περιβέβληται δυναστείαν και αισθητώς τω κόσμω φαινόμενος, νοητώς την ημών θαυματουργεί σωτηρίαν...».
Ο σταυρός λοιπόν έγινε το σύμβολο του ιδίου του Χριστού. Σύμβολο, που τρέμουν τα δαιμόνια.

Η ανεκτίμητη αξία του Τιμίου Σταύρου
Αν είναι όμως πράγματι έτσι, γιατί τότε υπάρχουν άνθρωποι, που αρνούνται, αποστρέφονται και ατιμάζουν τον σταυρό; «Πολλοί γαρ περιπατούσιν», γράφει ο απόστολος Παύλος, «ους πολλάκις έλεγον υμίν, νυν δε και κλαίων λέγω, τους εχθρούς του σταυρού του Χριστού, ων το τέλος απώλεια...».
Πράγματι, ορισμένοι αιρετικοί είναι «εχθροί του σταυρού». Ο σταυρός, λένε, είναι όργανο εγκλήματος, και αποτελεί ειδωλολατρία η απόδοση σ' αυτόν τιμής. Υποστηρίζουν μάλιστα πως η αρχαία Εκκλησία δεν χρησιμοποιούσε το σημείο του σταυρού.
Η άποψη αυτή είναι πλανεμένη. Πρώτον, επειδή η Εκκλησία μας δεν τιμά τον σταυρό, σαν ένα τυχαίο γεωμετρικό σχήμα. Δεύτερον, επειδή η τιμή προς το σημείο του σταυρού έχει την αρχή της στους αποστολικούς ήδη χρόνους. Τρίτον, επειδή ο ίδιος ο Θεός φανέρωσε με υπερφυσικά γεγονότα, σε διάφορες περιπτώσεις και εποχές, ότι ο σταυρός αποτελεί το σύμβολό Του. Και τέταρτον, επειδή με το σημείο του σταυρού έγιναν και γίνονται εξαίσια θαύματα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Ω αγνότητα, που σιχαίνεσαι την τρυφή και τη σπατάλη και την περιποίηση του σώματος και τον καλλωπισμό των ενδυμάτων!
Ω αγνότητα, που μισείς τα πολυτελή φαγητά και απομακρύνεις τη μέθη! Ω αγνότητα, που είσαι χαλινάρι των οφθαλμών και μεταφέρεις όλο το σώμα από το σκοτάδι στο φως!
Ω αγνότητα, που σκληραγωγείς το σώμα και το μεταχειρίζεσαι σαν δούλο, και προσέχεις στα ουράνια!
Ω αγνότητα, μητέρα της αγάπης και πολίτευμα των αγγέλων!
Ω αγνότητα, που έχεις καθαρή την καρδιά και είσαι γλυκειά γλώσσα και χαρούμενο πρόσωπο!
Ω αγνότητα, που ύψωσες τον φιλόθεο Ιωσήφ (τον Πάγκαλο) στην ξένη χώρα, ώστε να αγοράζει ακόμη και εκείνους που τον αγόρασαν!
Ω αγνότητα, δώρο του Θεού, γεμάτη ωφέλεια και παιδαγωγία και γνώση!
Ω αγνότητα, ήσυχο λιμάνι, γεμάτο ειρήνη και ασφάλεια!
Ω αγνότητα, που κάνεις χαρούμενη την καρδιά εκείνου που σε έχει, και δίνεις φτερά στην ψυχή, για να πετάξει στα ουράνια!
Ω αγνότητα, που γεννάς την πνευματική χαρά και φονεύεις την λύπη!
Ω αγνότητα, που αποστρέφεσαι το κακό και προσηλώνεσαι στο καλό!
Ω αγνότητα, που ελαττώνεις τα πάθη και καλλιεργείς την απάθεια!
Ω αγνότητα, που φωτίζεις τους δικαίους και βυθίζεις στο σκοτάδι τον Διάβολο, και τρέχεις προς το βραβείο της ουρανίου κλήσεως, που μας έκανε ο Χριστός!
Ω αγνότητα, που διώχνεις μακριά την ακηδία και προξενείς την υπομονή! Ω αγνότητα, φορτίο ελαφρό, που δεν καταποντίζεται από τα κύματα, και αιώνιος πλούτος κρυμμένος στην ψυχή του φιλόχριστου ανθρώπου, που θα τον βρει στον καιρό της ανάγκης όποιος τον έχει αποκτήσει!
Ω αγνότητα, ωραίο κτήμα, που δεν το καταστρέφουν τα θηρία και δεν το κατακαίει η φωτιά!
Ω αγνότητα, που κρατάς στα χέρια σου πλούτο, για τον οποίο κανείς δεν μετανιώνει, και που διώχνεις μακριά την αμέλεια!
Ω αγνότητα, που είσαι πνευματικό άρμα και ανεβάζεις στα ύψη εκείνον που σε έχει!
Ω αγνότητα, που κατοικείς στις ψυχές των πράων και ταπεινών και τους κάνεις ανθρώπους του Θεού!
Ω αγνότητα, που ανθίζεις σαν ρόδο ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα, και γεμίζεις όλο τον οίκο με ευωδία!
Ω αγνότητα, που είσαι πρόδρομος και σύνοικος του Αγίου Πνεύματος!
Ω αγνότητα, που εξιλεώνεις το Θεό και απολαμβάνεις την πραγματοποίηση των υποσχέσεών του, και για αυτό σε ευγνωμονούν όλοι οι άνθρωποι! 
Αυτήν αγάπησαν οι Αγιοι. Αυτήν αγάπησε ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής· και επειδή την αγάπησε, αξιώθηκε να γείρει στο στήθος του ενδόξου Κυρίου. 
Ω αγνότητα, που δεν απέκτησες βραβεία μόνο με αυτούς που έμειναν για πάντα παρθένοι, αλλά και με τους έγγαμους!  
Αυτήν λοιπόν ας αγαπήσουμε και εμείς με όλη μας την καρδιά, ευλογημένοι δούλοι του Σωτήρα, για να κάνουμε να χαρεί το Πνεύμα του Θεού, που κατοικεί μέσα μας. 
Σ’ αυτόν ανήκει η δόξα, στους αιώνες. Αμήν
(Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα,τόμος Γ' σελ.170-172 εκδοση «Το περιβόλι της Παναγίας»)

Η Μαγεία
 
(Φυλλάδιο Ιεράς Μονής Σαγματά με τίτλο: Επικίνδυνες πόρτες, μάγοι και μαγεία)
 
"Δυστυχώς στην εποχή μας η μαγεία, με τις διάφορες μορφές της, έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Τα κρούσματα της λευκής και μαύρης μαγείας αυξάνονται επικίνδυνα. Οι μάγοι, οι πνευματιστές, οι εξορκιστές, οι οραματίστριες, οι μέντιουμ, οι αστρολόγοι κ.λ.π. πληθαίνουν όλο και περισσότερο και κάνουν χρυσές δουλειές. Είναι και αυτό ένδειξη της απομάκρυνσής μας από τον αληθινό Θεό. Η πίστη στο Θεό και η ζωντανή σχέση μαζί Του, έχουν ατονήσει. Ο άνθρωπος αισθάνεται ανασφαλής, νοιώθει το κενό και προσπαθεί να το υποκαταστήσει με τη μαγεία και τον αποκρυφισμό. Είναι παρατηρημένο από την ιστορία ότι όσο η πίστη των ανθρώπων στον ζώντα Θεό ατονεί, τόσο αναβιώνει η μαγεία και αυξάνουν οι μάγοι. Στις μέρες μας πολύ συχνά βλέπουν το φως της δημοσιότητας γεγονότα συγκλονιστικά και ιστορίες φρικιαστικές με πρωταγωνιστές μάγους, σατανιστές κι ένα σωρό τσαρλατάνους και αγύρτες. Τα μέσα που χρησιμοποιούν είναι μαγικά ξόρκια και φυλαχτά, δαιμονικές επικλήσεις και μαγγανείες, σατανιστικές τελετουργίες με ζωοθυσίες και ανθρωποθυσίες. Οι συνέπειες στη ζωή εκείνων που καταφεύγουν στη μαγεία, είναι τραγικές. Ξεκινούν με την ελπίδα ότι θα λύσουν τα προβλήματά τους και καταλήγουν σε σύγχυση και αδιέξοδο, σε μαρασμό και κατάθλιψη, σε ψυχοσωματική και οικονομική εξουθένωση."

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΑ

Τον 3ον αιώνα μ.Χ. στην Αντιόχεια της Συρίας ζούσε ένας Καρχηδόνιος στην καταγωγή, πλούσιος, ευγενής, μορφωμένος και πολύ ικανός στη μαγεία, ο Κυπριανός. Διέθετε τέτοια ικανότητα, ώστε καλούσε τους δαίμονες και τους έστελνε να εξυπηρετήσουν όποια εντολή τους έδινε σε βάρος των θυμάτων του.
Στην ίδια πόλη κατοικούσε μία ευσεβής παρθένος, πιστή χριστιανή, η Ιουστίνα. Τούτη την κόρη ένας νεαρός πλούσιος ειδωλολάτρης με άσωτη ζωή, ο Αγλαίδας, θέλησε να την εμπλέξει στα δίχτυα του. Επειδή όμως όλες του οι προσπάθειες δεν έφεραν αποτέλεσμα, έτρεξε στη μαγική δύναμη του Κυπριανού. Πραγματικά, ο Κυπριανός άρχισε να στέλνει διάφορους δαίμονες, για να ξελογιάσει την Ιουστίνα και να την υποδουλώσει στα αμαρτωλά σχέδια του Αγλαίδα. Οι δαίμονες γύριζαν άπρακτοι στον Κυπριανό χωρίς να καταφέρνουν καν να πλησιάσουν στην κόρη, διότι , όπως έλεγαν, με το σημείο του Σταυρού τους έκαιγε και δεν μπορούσαν να σταθούν κοντά της. Όμοια άπρακτος γύρισε και ο άρχοντας των δαιμόνων, τον οποίο χρησιμοποίησε στο τέλος ο Κυπριανός ως έσχατο όπλο του.
Η πραγματική αυτή ήττα των δαιμονικών δυνάμεων άνοιξε τα μάτια της ψυχής του Κυπριανού. Κατανόησε την πλάνη του και την ακαταμάχητη δύναμη του Ιησού Χριστού. Έτσι, αληθινά μετανοημένος προσπίπτει στον επίσκοπο Αντιοχείας Άνθιμο, καίει μπροστά του όλα τα μαγικά βιβλία και ζητάει να γίνει χριστιανός.
Μετά την βάπτισή του ο Κυπριανός, ως πρόβατο της ποίμνης του Κυρίου, αξιώνεται σιγά-σιγά να γίνει επίσκοπος. Το έτος 304 μάλιστα στη Νικομήδεια μαζί με την Ιουστίνα υφίστανται μαρτυρικό δι’ αποκεφαλισμού θάνατο. Η μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Κυπριανού και της αγίας παρθενομάρτυρος Ιουστίνης εορτάζεται στις 2 Οκτωβρίου.

Εὐάγγελος Π. Λέκκος
θεολόγος, νομικός

Ἡ ἀλήθεια γιά τήν περιουσία, τή φορολόγηση τῆς Ἐκκλησίας καί τή μισθοδοσία τῶν κληρικῶν της

Ἐκδοτική παραγωγή Τηλ. 210-34.76.090 © Εὐάγγελος Π. Λέκκος 3

Ἡ αὐτοκράτειρα καί τό ἀμπελάκι τῆς χήρας
Ἡ τακτική πού ἐφαρμόζει τό νεοελληνικό Κράτος ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας κατά τά 180 ἔτη τοῦ ἐλεύθερου βίου του, θυμίζει τήν πρακτική τῆς αὐτοκράτειρας τοῦ Βυζαντίου Εὐδοξίας, ὅταν ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ἦταν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (ἀρχές τοῦ 5ου αἰώνα): Ἐνῶ ἡ ἴδια κατεῖχε ἀμέτρητο πλοῦτο καί πολλά κτήματα, μετά τό θάνατο τοῦ πατρίκιου Θεόγνωστου, πού ἡ ἴδια εἶχε ἐξορίσει, ἅρπαξε καί τήν περιουσία του, βυθίζοντας στή φτώχεια καί τή δυστυχία τή χήρα καί τά ὀρφανά του. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος τά προστάτεψε εἰσάγοντάς τα σέ ἐκκλησιαστικό ἄσυλο, δέν παρέλειψε ὅμως μέ ἐπιστολή του νά στηλιτέψει τήν ἀνάλγητη καί παράνομη συμπεριφορά τῆς αὐτοκράτειρας, πράγμα πού ἀργότερα τοῦ στοίχισε καί μία ἐξορία. Ἀλλά ποιός ὁ παραλληλισμός τῆς τακτικῆς ἐκείνης μέ αὐτήν τοῦ νεοελληνικοῦ Κράτους;
Ἰδού: Ἡ Ἑλλάδα ἔχει συνολική ἔκταση 131.957.4004 στρεμμάτων. Ἀπό αὐτά, ἀγροτική γῆ, γεωργο- κτηνοτροφικοῦ ἐνδιαφέροντος, εἶναι: 29.500.000 στρέμ. δάση (22%),  52.500.000 στρέμ. βοσκότοποι (40%),  39.500.000 στρέμ. γεωργική γῆ (30%). Ἀπό τίς παραπάνω ἐκτάσεις, τά 61.441.900 στρέμματα ἀνήκουν κατά κυριότητα: 43.598.000 στό Δημόσιο, 15.553.200 στήν Τοπική Αὐτοδιοίκηση, 1.098.400 στίς Συνεταιρ. Ὀργανώσεις, 1.292.300 στήν Ἐκκλησία. Δηλαδή στήν Ἐκκλησία ποσοστιαία ἀνήκει τό 1,4% τῶν δασικῶν ἐκτάσεων, τό 2,3% τῶν βοσκοτόπων καί τό 2,19% τῆς γεωργικῆς γῆς (ὅπου ὅμως τό Δημόσιο κατέχει τό 45,6% καί ἡ Τοπική Αὐτοδιοίκηση τό 30,8%)*.

* Τά στοιχεῖα προκύπτουν ἀπό τήν ἔγκυρη μελέτη- ἔρευνα μέ τίτλο «Ἰδιοκτησιακό καθεστώς καί ἀξιοποίηση τῆς ἀγροτικῆς γῆς στήν Ἑλλάδα» (τῶν Θ. Τσούμα καί Δ. Τασιούλα), ἔκδοση τῆς Ἀγροτικῆς Τράπεζας, Ἀθήνα 1986, μέ πολλούς πίνακες καί στατιστικά στοιχεῖα.

Καί ἐνῶ αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα, κάθε φορά πού τό Κράτος θέλει νά ἀπομακρύνει τήν προσοχή τοῦ λαοῦ ἀπό τά δικά του προβλήματα, «ξαναζεσταίνει» τό θέμα «ἐκκλησιαστική περιουσία», μέ τή βοήθεια δέ μερικῶν Μέσων Ἐνημέρωσης ἤ ἄλλων παραγόντων πού διάκεινται ἐχθρικά πρός τήν Ἐκκλησία ἤ δέν εἶναι ἐπαρκῶς ἐνημερωμένοι, καλλιεργοῦν τό κλίμα καί προετοιμάζουν τό ἔδαφος γιά τήν τελική –ὅπως ἐλπίζουν– ἐπέλαση, μέ σκοπό νά ἁρπάξουν ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπό τήν περουσία αὐτή, γιά νά τή μοιράσουν δῆθεν στούς ἀκτήμονες. Νά μοιράσουν τό συνολικά 1,96% τῆς Ἐκκλησίας, ἀφήνοντας ἀνέπαφα τά 60.443.500 στρέμματα τοῦ Δημοσίου, τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης καί τῶν Συνεταιρισμῶν! Νά πάρει δηλαδή ἡ αὐτοκράτειρα Εὐδοξία καί τό ἀμπελάκι τῆς χήρας μάνας, ἐνῶ ἡ ἴδια δέν ξέρει τί ἔχει, ποῦ τό ἔχει και τί τῆς ἀποδίδει... Ἄς ἐκθέσουμε ὅμως –ἔστω καί μέ συντομία– ὅλες τίς πτυχές τοῦ θέματος «ἐκκλησιαστική περιουσία», γιά νά ἀποκαλυφθοῦν τά ψέματα πού συνδέονται μέ αὐτό, ἀλλά καί ἡ ἀλήθεια πού καταρρίπτει τόν καλά καλλιεργημένο μύθο γιά τήν «ἀμύθητη» περιουσία πού δῆθεν βρίσκεται στήν κατοχή καί κυριότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπαραίτητες διευκρινίσεις

Ἀρχίζοντας, ἀπαντοῦμε στά εὔλογα ἐρωτήματα καλοπροαίρετων πολιτῶν, ὅπως τά ἑπόμενα:

«Πάσχουμε διότι δεν αγαπάμε. Όποιος δεν αγαπά δεν έχει ειρήνη κι αν ακόμη τον βάλουν μέσα στον Παράδεισο» είπε ένας γέροντας.
(Αθωνικό Γεροντικό, σ.24)

«Προς τον πλησίον πρέπει να συμπεριφερόμαστε με λεπτότητα, ώστε ούτε με το βλέμμα να τον προσβάλλουμε. Όταν αποστρεφόμαστε κάποιον ή τον προσβάλλουμε, τότε νιώθουμε σαν μια πέτρα να βαραίνει την καρδιά μας».
(όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, Ι.Μ. Παρακλήτου, σ. 346)

«Αλλά και ο χειρότερος εχθρός δεν μπορεί να βλάψει περισσότερο από το μίσος του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Οι πληγές που θα του ανοίγαμε, αν τον καταδιώκαμε για να του κάνουμε κακό, πάλι δεν θα ήταν μεγαλύτερες από τις πληγές που ανοίγει στην καρδιά το μίσος. Και είναι εξίσου βέβαιο πως, όσα γράμματα και αν μάθει ο άνθρωπος, καμιά γνώση δεν μπορεί να χαραχτεί τόσο βαθιά όσο η ενδόμυχη γνώση, γραμμένη στη συνείδηση, ότι δεν πρέπει να κάνουμε στον άλλον αυτό που οι ίδιοι δεν θα θέλαμε να πάθουμε».
(Εξομολογήσεις αγίου Αυγουστίνου, εκδ. Πατάκη, τομ. Α΄, σ. 145)

«… Για πες μου, όμως, μικρέ μου Όσκαρ: Τι σε πονάει πιο πολύ;».
«Μισώ τους γονείς μου».
«Τότε μίσησέ τους με όλη σου τη δύναμη».
«Εσείς μου το λέτε αυτό, θεία Ρόζ;».
«Ναι. Μίσησέ τους με όλη σου τη δύναμη. Θα’ ναι σα να μασουλάς ένα κόκκαλο. Όταν θα πάψεις να το μασουλάς αυτό το κόκκαλο, θα καταλάβεις ότι δεν άξιζε τον κόπο…».
(Αγαπητέ Θεέ, Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ, σελ.30-31)

«Οι μέλισσες, που είχαν μισήσει τους ανθρώπους, γιατί τους έπαιρναν το μέλι, πήγαν στο Δία και τον παρακαλούσαν να τους δώσει τη δύναμη να σκοτώνουν αυτούς που πλησιάζουν τις κερήθρες τους, χτυπώντας τους με το κεντρί τους. Και ο Δίας, που αγανάκτησε μαζί τους για το κακό που ήθελαν να κάνουν, τις έκανε έτσι, ώστε, όταν τσιμπάνε κάποιον με το κεντρί τους, αυτό να φεύγει από πάνω τους και μετά από λίγο να πεθαίνουν και οι ίδιες».
(Αίσωπος, Μέλισσαι και Ζευς, στο Σταλαγμοί Αρχαίας Σοφίας, Αγγελικής Ζαχαριά)

«Αυτός που θέλει να έλθει με τη βοήθεια του Θεού σε τέτοια κατάσταση, δεν πρέπει να λέει: «μεγάλες είναι οι αρετές και δεν μπορώ να τις φθάσω». Διότι αυτό είναι γνώρισμα ανθρώπου που ή δεν ελπίζει στη βοήθεια του Θεού ή διστάζει να επιχειρήσει κάτι αγαθό. Ας εξετάσουμε όποια αρετή θέλετε, και θα δείτε ότι στο χέρι μας είναι να την πετύχουμε αν θέλουμε. Παραδείγματος χάριν λέει: «θα αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου».
Μην παρατηρήσεις πόσο απέχεις από την αρετή και αρχίσεις να δειλιάζεις και να λες, «πώς μπορώ να αγαπήσω τον πλησίον σαν τον εαυτό μου; Πώς μπορώ να μεριμνώ για τις θλίψεις του σαν τις δικές, και μάλιστα τις κρυμμένες στην καρδιά του, τις οποίες ούτε βλέπω ούτε γνωρίζω σαν τις δικές μου;».
Μην απασχοληθείς με τέτοιες σκέψεις και μη νομίσεις ότι η αρετή είναι απρόσιτη και δυσκατόρθωτη, αλλά με πίστη στο Θεό κάνε κάποια εκκίνηση. Δείξε του την προαίρεση και το ζήλο σου και θα δεις την βοήθεια που σου παρέχει για να την επιτύχεις.
Αναφέρω ένα παράδειγμα.Υπόθεσε, παρακαλώ, ότι υπάρχουν δύο σκάλες, η μία που ανυψώνει προς τον ουρανό, η άλλη που κατεβάζει στον άδη, και ότι εσύ στέκεσαι στη γη ανάμεσα στις δύο σκάλες. Μην αφήσεις να σκεφτείς και να πεις, «πώς μπορώ να πετάξω από τη γη και να βρεθώ μεμιάς πάνω στην κορυφή της σκάλας;». Αυτό ούτε δυνατό είναι ούτε σου το ζητά ο Θεός.
Αλλά προφυλάξου τουλάχιστον να μην κατεβείς κάτω, να μην κάνεις κακό στον πλησίον, να μην πληγώσεις, να μην καταλαλήσεις, να μην λοιδορήσεις, να μην εξουδενώσεις. Και έπειτα θα αρχίσεις και να ευεργετείς λίγο με την εξυπηρέτηση προς τον αδελφό σου, με την συμπάθεια προς αυτόν και με την προσφορά σε αυτόν, εάν χρειαστεί κάτι, και έτσι ανεβαίνοντας ένα ένα τα σκαλιά θα φθάσεις συν Θεώ και στην κορυφή της σκάλας.
Διότι με το να βοηθάς λίγο λίγο τον πλησίον, έρχεσαι και στο να θέλεις το συμφέρον του και την ωφέλειά του σαν τη δική σου. Και αυτό είναι το «θα αγαπησεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου».
(αββάς Δωρόθεος, ΕΠΕ (12) σελ. 549-551)

«Να διδάσκεις χωρίς να το δείχνεις,
να πείθεις χωρίς να πιέζεις,
και να οδηγείς χωρίς να σπρώχνεις».
(Μ. Παλλάντιος)
 
«Οι σχέσεις -όλων των ειδών- είναι σαν την άμμο που κρατάς στην παλάμη του χεριού σου. Αν την κρατάς χαλαρά, με την παλάμη σου ανοιχτή, η άμμος παραμένει στο σημείο που είναι. Τη στιγμή που κλείνεις το χέρι σου και το σφίγγεις, η άμμος γλιστρά μέσα από τα δάχτυλά σου. Μπορεί να μείνει λίγη, αλλά η περισσότερη θα σου σκορπίσει. Έτσι είναι και μία σχέση. Αν την κρατάς χαλαρά, με σεβασμό για τον άλλο άνθρωπο και με πνεύμα ελευθερίας, κατά πάσα πιθανότητα θα παραμείνει ανέπαφη. Αν, όμως, την κρατάς πολύ σφιχτά, με κτητική διάθεση, τότε η σχέση αυτή, σαν την άμμο θα γλιστρήσει και θα χαθεί».
("Βάλσαμο για την ψυχή του Εφήβου", σ. 15)

«Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα, λέγοντας:
«Αδελφοί κατοικούν μαζί μου. Εγκρίνεις να τους προστάζω;». Του λέει ο γέρων:
«Όχι. Αλλά κάμε πρώτα το έργο και αν θέλουν έτσι να ζουν, ας το σκεφτούν μόνοι τους». Του λέει ο αδελφός:
«Θέλουν και οι ίδιοι, πάτερ, να τους προστάζω». Του απαντά ο γέρων:
«Όχι. Αλλά γίνε τους υπόδειγμα και όχι νομοθέτης».
(Γεροντικόν, αββάς Ποιμήν ροβ΄)

«Όσοι είναι κοντά μου θέλω να αισθάνονται ευρυχωρία και όχι στενοχωρία. Κανέναν δεν καλώ. Κανέναν δεν κρατώ. Κανέναν δεν διώχνω. Όποιος θέλει έρχεται, όποιος θέλει μένει, όποιος θέλει φεύγει. Εγώ δεν θεωρώ κανέναν οπαδό ή ακόλουθο…
Η καρδιά μου έχει μόνο εισόδους. Εξόδους δεν έχει. Όποιος μπει μέσα, παραμένει εκεί. Ό,τι κι αν κάνει, εγώ τον αγαπώ το ίδιο, όπως τον αγάπησα τότε που πρωτομπήκε στην καρδιά μου. Προσεύχομαι για αυτόν και ζητώ την σωτηρία του».
(π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος στο βιβλ."Υποθήκες Ζωής" σσ. 68, 82)

«Είναι ένα είδος προβολής του εαυτού μας να επιμένουμε να γίνουν οι άλλοι καλοί. Στην πραγματικότητα, θέλουμε εμείς να γίνουμε καλοί κι επειδή δεν μπορούμε, το απαιτούμε από τους άλλους κι επιμένουμε σ’ αυτό. Κι ενώ όλα διορθώνονται με την προσευχή, εμείς πολλές φορές στενοχωρούμεθα κι αγανακτούμε και κατακρίνουμε».
(Άγιος Πορφύριος, "Βίος και Λόγοι", σσ. 392-393)

«Στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, έγιναν τα πρώτα υπερατλαντικά ταξίδια με αεροπλάνα τζετ. Η πτήση διαρκούσε οκτώ ώρες. Χρόνος ρεκόρ για την εποχή εκείνη. Μετά από ένα τέτοιο ταξίδι, η εφημερίδα Times της Νέας Υόρκης δημοσίευσε μια γελοιογραφία.
Η γελοιογραφία παρουσίαζε στο επάνω μέρος του σκίτσου ένα αεροπλάνο τζετ· και στο κάτω μέρος, στο έδαφος, μια χελώνα!
Επάνω στο τζετ ήταν γραμμένα τα λόγια: «Η επιστημονική μας πρόοδος».
Και επάνω στη χελώνα τα λόγια: «Η πνευματική μας πρόοδος»
Σήμερα, η γελοιογραφία αυτή εξακολουθεί να μας μιλάει πολύ εύγλωττα για την εποχή μας»
(Εν Παραβολαίς, αρχιμ. Νίκων Κουτσίδης σελ. 24)

«Ο σύγχρονος άνθρωπος παρά τις επιστημονικές και τεχνολογικές επιτυχίες του, από την άποψη της ηθικής έμεινε στο επίπεδο των ανθρώπων που ζούσαν στις σπηλιές» (Μπέρτραντ Ράσσελ)
 
Ηρώα και τρόπαια στήσαμε παντού,
πώς να ψηλώνει μάθαμε το στάχυ,
κουρσέψαμε τα μυστικά του Νου,
μα της ψυχής τη χάσαμε τη μάχη.
(Μαρκίνας)

«Η εποχή μας είναι η εποχή των τέλειων μέσων και των συγκεχυμένων σκοπών» (Αϊνστάιν)
«Κερδίζει η Επιστήμη, αλλά χάνει ο άνθρωπος» (Αγγελος Τερζάκης)
«Σκοπός του πολιτισμού δεν είναι η ανάπτυξη της Επιστήμης και της μηχανής, αλλά ο άνθρωπος» (Αλέξης Καρρέλ)
«Στείλαμε τον ΄΄Απόλλωνα΄΄ στη Σελήνη για να νικήσουμε τους Σοβιετικούς και όχι προς χάριν της Επιστήμης» (Νταν Γκόλντιν)
«Ο φίλος μου ο Σ. έφυγε φανερά κακοφανισμένος. Του είπα ότι «είναι χρησιμότεροι οι άνθρωποι χωρίς ιδέες παρά οι ιδέες χωρίς ανθρώπους»
(Νικηφόρος Βρεττάκος στο, Ενώπιος ενωπίω σελ.52)

«Πρέπει να υπογραμμίσουμε το εντυπωσιακό γεγονός, που οι ίδιοι οι επιστήμονες παραδέχονται, ότι πολλές φορές οι μεταφυσικές τους πεποιθήσεις είναι που επηρεάζουν τις κοσμολογικές αντιλήψεις τους…
Ο Eric Lerner, που αρνείται τη γένεση του κόσμου μέσα από μία τεράστια έκρηξη, γράφει: «Επειδή σήμερα τίποτα δεν προέρχεται από το τίποτα, η λογική υπόθεση είναι ότι αυτό πρέπει πάντοτε να ήταν αληθινό. Το σύμπαν, κατά κάποιο τρόπο, πρέπει πάντοτε να υπήρχε». Ετσι αποκλείει το ενδεχόμενο του θαύματος εξ αρχής, και αυτό οδηγεί αναγκαστικά στην αναζήτηση άλλων «λύσεων». «Ενώ μερικοί κοσμολόγοι ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι καθώς έκαναν τη σύνδεση μεταξύ της Μεγάλης Εκρήξεως και της βιβλικής δημιουργίας, άλλοι, και σε αυτούς περιλαμβάνεται και ο Hawking, δεν ικανοποιούνταν από αυτό και ήθελαν να αποφύγουν την αρχή του χρόνου».
Αναφέρεται στο διάσημο θεωρητικό Φυσικό Stephen Hawking, ο οποίος, ενώ αρχικά απέδειξε ότι το σύμπαν είχε αρχή, κατόπιν πρότεινε μια ιδέα, που υποστήριζε ότι, αν και η ηλικία του σύμπαντος είναι πεπερασμένη, ο χρόνος που τη μετρά δεν είχε αρχή… Ο Lerner όμως παραδέχεται ότι το παράδειγμα που αναλογικά προτείνει ο Hawking, για να στηρίξει την ιδέα αυτή, «είναι ακριβώς ένα λεκτικό παιχνίδι, που έχει σκοπό να ελαχιστοποιήσει τις θεολογικές συνέπειες μιας αρχής και ενός τέλους στον χρόνο»
Αλλά και ο ίδιος ο Hawking ομολογεί ότι «πολλοί άνθρωποι δεν αποδέχονται την ιδέα ότι ο χρόνος έχει μια αρχή, πιθανώς διότι αυτό προϋποθέτει τη θεία επέμβαση». Αναφερόμενος δε ειδικά στην τελευταία δική του ιδέα για ένα χρόνο χωρίς αρχή, που παραδέχεται εξάλλου ότι είναι δύσκολο να αποδειχτεί, αποκαλύπτει τα πιθανά κίνητρά του, όταν γράφει ότι, «όπως κάθε άλλη επιστημονική θεωρία, και αυτή η ιδέα μπορεί να προτάθηκε αρχικά για αισθητικούς ή μεταφυσικούς λόγους»!
Ο γνωστός για τις επιτυχείς μελέτες του στα θέματα που έχουν σχέση με την αρχή του σύμπαντος Steven Weinberg, παραδέχεται ότι μερικοί κοσμολόγοι προσελκύονται φιλοσοφικά από θεωρίες που υποστηρίζουν ένα αιώνιο σύμπαν, διότι αυτές «αποφεύγουν το πρόβλημα της Γενέσεως»….
Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι οι μεταφυσικές προϋποθέσεις που υπαγόρευαν και μια ορισμένη στάση των ειδικών απέναντι στη Θεωρία της Συνεχούς Δημιουργίας. «Μια άποψη του προτύπου της Μεγάλης Εκρήξεως», γράφει ο M. Rowan-Robinson, «την οποία μερικοί επιστήμονες και φιλόσοφοι εύρισκαν στενόχωρη, ήταν ότι προλέγει πως το σύμπαν έχει μια ορισμένη ηλικία και έχει την αρχή του σε μια αρχική εκρηκτική στιγμή της δημιουργίας. Για μερικούς αυτό φαινόταν πολύ κοντά στις θρησκευτικές αντιλήψεις περί δημιουργίας και έτσι δέχονταν ευχαρίστως την απεριορίστου ηλικίας φύση του σύμπαντος της Σταθεράς Καταστάσεως»
«Πολλοί επιστήμονες, και αυτοί οι εισηγητές της θεωρίας της Σταθεράς Καταστάσεως», υποστηρίζει και ο Paul Davies, «αισθάνονταν ότι καταργώντας τη μεγάλη έκρηξη θα είχαν μια για πάντα απορρίψει την ανάγκη κάθε είδους υπερφυσικής ερμηνείας για το σύμπαν. Σε ένα σύμπαν που δεν έχει καμμιά αρχή, δεν υπάρχει καμμιά ανάγκη για ένα γεγονός δημιουργίας ή για έναν δημιουργό».
Μήπως εκεί είναι όλη η ιστορία; Προκειμένου να αρνηθούμε τον Δημιουργό Θεό, που έφερε τον κόσμο από την ανυπαρξία στην ύπαρξη με μια μεγαλειώδη πράξη δημιουργίας κάποια συγκεκριμένη στιγμή στο παρελθόν, προτιμούμε να υποστηρίζουμε μια αυτόματη, συνεχή, ανεξήγητη και ανεπιβεβαίωτη δημιουργία; Αλλά και αυτή η συνεχής δημιουργία, «όπως παρατήρησαν πολλοί, δεν είναι λιγότερο δημιουργία από ό,τι η δημιουργία του όλου Σύμπαντος, και κατά συνέπεια δεν παύει να είναι μια μεταφυσική άποψη και θέση παρόμοια με την αρχική δημιουργία του Κόσμου». Είναι και αυτή υπόθεση πίστεως.
(Αρχή και Τέλος του κόσμου, αρχιμ. Αστερίου Χατζηνικολάου σελ.168-169, 174-175)