«Οι περισσότεροι από τους αδελφούς μας, γράφει ο Διονύσιος επίσκοπος Αλεξανδρείας, από υπερβολική αγάπη και φιλαδελφία παραθεωρούσαν τον εαυτό τους και φρόντιζαν ο ένας για τον άλλον, επισκέπτονταν χωρίς προφυλάξεις τους ασθενείς, τους υπηρετούσαν προθυμότατα, τους περιποιούνταν εν Χριστώ, για να πεθάνουν μετά από λίγο μαζί με εκείνους πολύ ευχάριστα, αφού προηγουμένως έπαιρναν από τους άλλους την αρρώστια πάνω τους και με τη θέλησή τους υπέφεραν τους πόνους. Και πολλοί, αφού νοσοκόμησαν και οδήγησαν άλλους στην ανάρρωση, αυτοί πέθαναν, σαν να πήραν το θάνατο από εκείνους πάνω τους... Έτσι οι άριστοι από τους αδελφούς μας με αυτόν τον τρόπο έφυγαν από αυτήν τη ζωή, μεταξύ των οποίων ιερείς και διάκονοι και από τους λαϊκούς οι πιο ονομαστοί, έτσι ώστε και το είδος αυτό του θανάτου, που οφείλεται σε πολλή ευσέβεια και πίστη ισχυρή, να θεωρείται διόλου κατώτερο του μαρτυρίου. Και τα σώματα των αγίων, αφού τα έπαιρναν οι χριστιανοί, τους έκλειναν τα μάτια και το στόμα, σταύρωναν τα χέρια, τα έλουζαν, τα τύλιγαν και τα στόλιζαν, για να περιμένουν μετά από λίγο και αυτοί τη σειρά τους. Οι ειδωλολάτρες όμως έκαναν εντελώς αντίθετα. Όταν άρχιζε κανείς να αρρωσταίνει, τον έδιωχναν και τους αγαπημένους τους απέφευγαν και τους έριχναν μισοπεθαμένους στους δρόμους, και τους νεκρούς έριχναν άταφους στα σκουπίδια, φοβούμενοι την προσέγγιση του θανάτου, την οποία όμως ό,τι και αν μηχανευόσουν δεν ήταν εύκολο να αποφύγεις». (Ευσεβίου Εκκλησιαστική Ιστορία 7,22)

Η υπόθεση των τυχαίων συμπτώσεων δεν είναι σημερινή. Αποτελεί αρχαία θεωρία, την οποία κατά την προχριστιανική εποχή υποστήριξαν οι Δημόκριτος, Επίκουρος και Λουκρήτιος. Θαυμασιότατα κατειρωνεύτηκε αυτήν ο Βολταίρος με τα επόμενα λόγια του, τα οποία μολονότι εμφανίζονται ως ευφυής αστειότητα, αντιγράφουν επακριβώς και πιστώς την πραγματικότητα. «Πάρτε σάκο γεμάτο με σκόνη, έγραφε ο Βολταίρος. Αδειάστε τον μέσα σε βυτίο. Κουνήστε το κατόπιν καλά και για πολλή ώρα. Θα δείτε ότι θα προέλθουν κατά τη διάρκεια της κίνησης αυτής φυτά, ζώα και εικόνες....

«Ο αιώνας μας είναι αιώνας των γνωριμιών και όχι των φιλιών...Ο κόσμος μας, παρόλα τα θαυμαστά του, είναι ένας άφιλος κόσμος» (Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος)
«Μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν κανείς δεν έχει, ώστε κάποιος να θυσιάσει τη ζωή του για τους φίλους του. Εσείς είστε φίλοι μου...» (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο)

Ηρώα και τρόπαια στήσαμε παντού,
πώς να ψηλώνει μάθαμε το στάχυ,
κουρσέψαμε τα μυστικά του Νου,
μα της ψυχής τη χάσαμε τη μάχη.
(Μαρκίνας)

«Ο σύγχρονος άνθρωπος, παρά τις επιστημονικές και τεχνολογικές επιτυχίες του, από την άποψη της ηθικής έμεινε στο επίπεδο των ανθρώπων που ζούσαν στις σπηλιές» (Μπέρτραντ Ράσσελ)

«Τα χειρόγραφα των έργων των διασημότερων κλασικών όχι μόνο τυγχάνουν σπανιότερα (από αυτά των Ευαγγελίων), αλλά είναι και σχετικώς νεώτερα. Αυτού του Ομήρου δεν έχουμε κείμενο προγενέστερο του ΙΓ΄ μ.Χ. αιώνος. Και ακριβώς από το γεγονός, ότι υπάρχει σπανιότητα παλαιών κωδίκων προκειμένου για την κριτική του κειμένου των κλασικών δημιουργείται μεγάλη δυσκολία κατά την παρατήρηση του B.H. Streeter. Έτσι υπάρχει ένα και μόνο χειρόγραφο του Τακίτου παλαιάς ηλικίας, χρονολογούμενο πριν την εποχή της Αναγέννησης. Επίσης, εκτός από κάποια αποσπάσματα δεν υπάρχουν χειρόγραφα των Ελλήνων κλασικών προγενέστερα του Θ΄αιώνος μ.Χ., ενώ σπανιότατα τυγχάνουν τα αναγόμενα παλαιότερα του ΙΒ΄ αιώνος...» (Π.Ν Τρεμπέλα, Απολογητικαί Μελέται τομ Ε σελ.39-40).
«Η ιστορία του Θουκυδίδου εξιστορεί τα γεγονότα της περιόδου 431-414 π.Χ. Δεν σώζεται το πρωτότυπο (αυτόγραφο) του Θουκυδίδη. Σώζονται μόνο 8 χειρόγραφα. Τα χειρόγραφα αυτά γράφτηκαν όλα μετά το 900 μ.Χ., δηλαδή 1.300 χρόνια περίπου μετά τον Θουκυδίδη!!! Και κανείς, μα κανείς, δεν αμφισβητεί την εγκυρότητα των κειμένων του Θουκυδίδη. Η Καινή Διαθήκη γράφτηκε το 50-70 μ.Χ. Σώζονται 25.000 (!) κώδικες! Οι αρχαιότεροι: ο Σιναϊτικός, ο Αλεξανδρινός, ο Βατικανός. Γράφτηκαν γύρω στο 250 μ.Χ. Δηλαδή μετά από 200 περίπου χρόνια. (αρχ. Βασιλείου Μπακογιάννη, Πρόκληση, σελ. 55).
«Εν συγκρίσει προς τα χειρόγραφα των κλασικών έργων της αρχαιότητας, τα χειρόγραφα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης είναι και περισσότερα και αρχαιότερα. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι το αρχαιότερο χειρόγραφο του Ομήρου προέρχεται εκ του 13ου αιώνος, και του Σοφοκλέους εκ του 8ου αιώνος, ενώ κάποιοι πάπυροι της Καινής Διαθήκης προέρχονται εκ του 2ου αιώνος... Ορισμένοι εκ των παπύρων τούτων ανάγονται στα μέσα του 2ου αιώνος, δηλαδή είναι κατά δύο περίπου αιώνες αρχαιότεροι των αρχαιοτέρων μεγαλογραμμάτων κωδίκων Σιναϊτικού και Βατικανού. Ο αρχαιότερος όλων είναι ο P52, που υπάρχει στη Βιβλιοθήκη John Rylands της Αγγλίας και περιέχει δύο μικρά αποσπάσματα του κατά Ιωάννην 18,31-33 και 37-38, και γράφτηκε γύρω στο 120 μ.Χ... Το χειρόγραφο P66, κατά τον Martin,το χειρόγραφο ανάγεται στο 200 μ.Χ., αν και κάποιοι άλλοι όπως ο Hunger το τοποθετούν περί τα μέσα, ακόμη δε και κατά το πρώτο μισό του 2ου αιώνος. Το χειρόγραφο περιέχει το 90% περίπου του κειμένου του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου...» (Χρήστου Βούλγαρη, Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη σελ 1304,1311,1312)

Επειδή στα θέματα των σύγχρονων αναπαραγωγικών τεχνολογιών οι περισσότεροι πιστοί άλλα και εξομολόγοι αγνοούν τις πολύ σημαντικές λεπτομέρειες, είναι αναγκαία μια ενημέρωση σε όλα τα επίπεδα.
Ή γνώση των τρόπων με τους οποίους διενεργείται η υποβοηθούμενη τεκνοποιία, όπως και οι βασικές θέσεις της Εκκλησίας απέναντι της, διευκολύνουν σημα¬ντικά την υπεύθυνη τοποθέτηση των ενδιαφερομένων στα θέματα αυτά.

Η Εκκλησία δεν μπορεί κατ' αρχήν να συστήσει την προσφυγή στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή για την αντιμετώπιση του προβλήματος της ατεκνίας. Ούτε πάλι ρόλος της είναι να εγκρίνει αποφάσεις. Μπορεί όμως και οφείλει να αντιμετωπίσει το θέμα, εφόσον αποτελεί πλέον μια πραγματικότητα πού δημιουργήθηκε ανεξάρτητα από τη θέληση ή την επιθυμία της, επί τη βάσει όχι ασφαλώς της θεολογικής ακρίβειας άλλα της πνευματικής οικονομίας. Σύμφωνα με τα παραπάνω, όταν της ζητηθεί, πρέπει να δώσει την κατεύθυνση του φρονήματος της με σαφήνεια και ελευθερία.

«Η Ορθοδοξία είναι η μεγάλη ανακάλυψη η οποία επιφυλάσσεται στις επερχόμενες γενιές, είναι ο κόσμος που έρχεται, διότι μόνη αυτή ενσαρκώνει τη δυνατότητα διεξόδου από το απελπιστικό αδιέξοδο του δυτικού Πολιτισμού». (Arnold Toynbee)
«Ψυχή του Πολιτισμού είναι ο Πολιτισμός της ψυχής» (Σαργάκος)
«Ο βαρβαρισμός ξαναρχίζει με την υπερβολή του πολιτισμού» (Αλφόνσος Λαμαρτίνος)

Πάει ο καιρός όπου ένα επιτήδειο μηδενικό απαιτούσε το σεβασμό, επειδή κατάφερε να σκαρφαλώσει σε μια καθέδρα. Όλο και περισσότερο από εδώ και μπρος ο διδάσκων θα κρίνεται, ο ηγέτης θα ελέγχεται, ο γονιός θα πρέπει να δείχνεται άξιος της αποστολής του. Η αντίληψη πως έτσι και κατορθώσεις να «φτάσεις», δεν έχεις πια για τίποτα να γνοιαστείς, ανήκει στην Ιστορία. Ανατέλλει μια εποχή όπου ο κάθε ενδιαφερόμενος θα ξέρει πως το δύσκολο δεν είναι να ανέβεις, αλλά να σταθείς. Πως η πολιτεία σου και μόνο θα σε στηρίξει και όχι ο τίτλος. (Άγγελος Τερζάκης)
«Οι νέοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι από την ίδια τη φύση των πραγμάτων υπάρχουν κάποιες σχέσεις που δεν αντιστρέφονται. Τέτοια, για παράδειγμα, είναι η σχέση δασκάλου-μαθητή. Όπως και να το κάνουμε, ο ένας δείχνει το δρόμο, ο άλλος ακολουθεί. Δε γίνεται να πηγαίνει μπροστά ο μαθητής και πίσω ο δάσκαλος. Πρωτοπορία δε σημαίνει αναποδογύρισμα. Ο δάσκαλος οφείλει να έχει το προβάδισμα, ιδιαίτερα, όταν στενεύει ο δρόμος» (Σαράντος Καργάκος)

Την ευτυχία τη γνώρισα στο δόσιμο χωρίς μιστό,
τη λευτεριά στο σκλάβωμα σε κάποιο ιδανικό.
(Κώστας Βάρναλης)
«Αν ένας άνθρωπος δεν ανακαλύψει κάτι, για το οποίο θα άξιζε να πεθάνει, δεν είναι ικανός να ζήσει» (Λούθερ Κίνγκ)

«Μακάριον εστί διδόναι μάλλον ή λαμβάνειν» (Ο Κύριος)

«Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι η θρησκευτική και η επιστημονική κοσμοθεωρία είναι ασύμβατες – με έβρισκε σύμφωνο η μεταφορά του Σοπενάουερ ότι η θρησκεία είναι μια πυγολαμπίδα που φαίνεται μόνο τη νύχτα. Παρεμπιπτόντως, ο Σοπενάουερ προέβλεψε ότι, μόλις το φως της επιστημονικής ανακάλυψης σκορπίσει το σκοτάδι της άγνοιας, οι θρησκείες θα εξαφανιστούν. Δεδομένης της πρόσφατης μεγάλης αναζωπύρωσης της θρησκευτικής πίστης στις ΗΠΑ εντυπωσιάζομαι από το πόσο έξω είχε πέσει στην πρόβλεψή του» (Ίρβιν Γιάλομ.Θρησκεία και Ψυχιατρική σελ. 10)

«Εξουθενωμένοι θεολόγοι κείτονται παντού γύρω από τα λίκνα των επιστημών όπως τα φίδια που έπνιξε ο Ηρακλής. Και η ιστορία καταγράφει πως όποτε η επιστήμη και η ορθοδοξία αντιπαρατέθηκαν επί ίσοις όροις, η τελευταία εξαναγκάστηκε να αποσυρθεί από την αρένα, αιμάσσουσα και συντετριμμένη, αν όχι εξουδετερωμένη. Τραυματισμένη, αν όχι νεκρή» (Χάξλεϊ 1860, στο βιβλίο Το Λυκόφως του αθεϊσμού του Alister McGrath σελ.121)
«Η Θεολογία θα εξαφανιστεί μπροστά στη Φυσική... Είμαι βέβαιος πως πριν το 1860 θα κηρύττω το θετικισμό στην Παναγία των Παρισίων, σαν τη μόνη αληθινή και τέλεια θρησκεία»! (Αύγουστος Κόμντ)
«Ο (Τζιορντάνο) Μπρούνο έκλεψε από το Θεό τον ουρανό κι έγινε άστεγος, τώρα ο Δαρβίνος κλέβει από το Θεό την εργασία κι έτσι έμεινε άνεργος. Ο καλός Θεός δεν έχει πια τίποτα να κάνει» (D.F. Strauss 1808-1874)
«Το επιστημονικό πνεύμα τηρεί ορισμένη στάση απέναντι των προβλημάτων αυτού του κόσμου. Απέναντι των θρησκευτικών προβλημάτων σταματά για μια στιγμή, διστάζει, και τέλος αποφασίζει να περάσει και αυτών το κατώφλι. Η πορεία αυτή δεν ξέρει εμπόδια. Όσο αυξάνουν οι άνθρωποι στους οποίους γίνονται προσιτοί οι θησαυροί της γνώσης, τόσο και μεγαλώνει η τάση εγκατάλειψης της θρησκευτικής πίστης»... (Φρόυντ)

«Εκατό χρόνια από σήμερα δεν θα υπάρχει ούτε μία Βίβλος στον κόσμο. Το τελευταίο αντίτυπο θα βρίσκεται σε κάποιο παλαιοπωλείο»... (Βολταίρος)

«Ο ουρανός και η γη θα φύγουν, τα λόγια μου όμως δεν θα φύγουν»... (Ο Κύριος)

Σε έναν τοίχο ήταν γραμμένο:
Ο Θεός πέθανε
Υπογραφή: Νίτσε
Από κάτω συμπλήρωσε κάποιος.
Ο Νίτσε πέθανε
Υπογραφή: ο Θεός ......