Ήμασταν στην άκρη του γκρεμού και φωνάζαμε για βοήθεια… γύρω μας άνθρωποι πολλοί μα κανένας δεν μας άκουγε, κι αν μας άκουγε δεν μας καταλάβαινε, κι αν μας καταλάβαινε δεν μας άπλωνε το χέρι… Κραυγάζαμε για βοήθεια και κει που δεν είχαμε άλλη δύναμη, εμφανίστηκε το Άγιο Χέρι του Θεού, μας κράτησε, μας αγκάλιασε και μας έκανε δικούς Του! Μας έδωσε την Αγάπη Του και μας τοποθέτησε στην ‘αγία ποίμνη’ Του, την Εκκλησία. Τώρα νιώθουμε αναπαυμένοι, όπως μας υποσχέθηκε, αντρειωμένοι και δυνατοί!... Ωραία! Και τώρα τί; Τα δικά μας χέρια πού είναι; Στις τσέπες μας; Είμαστε χριστιανοί… Θαυμάσια! Θα μοιάσουμε στο Χριστό; Θα απλώσουμε τα δικά μας χέρια στον αδελφό; Θα θυσιάσουμε γι’ αυτόν τη ζωή μας, τις επιθυμίες μας, το δίκιο μας, τις συνήθειες μας; Είμαστε στην Εκκλησία. Θα αναπαυόμαστε μόνο ή και θα αναπαύουμε; Δίπλα μας ο αδελφός μας είναι μόνος του, άνεργος, λυπημένος, κοντεύει να τρελαθεί. Θα πάμε να του μιλήσουμε ή θα κάνουμε τους αδιάφορους; ‘ Θα τον βοηθήσει ο Χριστός!’ Ναι, φυσικά θα τον βοηθήσει όπως ο Καλός Σαμαρείτης βοήθησε τον πληγωμένο άνθρωπο. Κι εμείς; Θα είμαστε όπως ο ιερέας και ο Λευίτης της παραβολής; ( Λουκ. ι΄,25-37) Θα δούμε τον αδελφό μας και θα φύγουμε;
     Πηγαίνουμε στην εκκλησία από τις 7 το πρωί, κάθε Κυριακή. Έχουμε μάθει απέξω το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς. Είμαστε ελεήμονες και καλοί χριστιανοί. Έχουμε και ονόματα των αδελφών μας και προσευχόμαστε γι’ αυτούς. Όμως, ας σκεφτούμε λίγο… τους αγαπάμε; Θυσιαζόμαστε γι’ αυτούς; Διαβάζουμε τους Πατέρες της Εκκλησίας, το Γεροντικό, τους Κανόνες και είμαστε σε φοβερό επίπεδο γνώσης! Και μαθαίνουμε ότι ο αδελφός μας μάς κατακρίνει. Ξεχνάμε ό,τι έχουμε διαβάσει και πάμε να τον εξευτελίσουμε και να τον βάλουμε στη θέση του ή παίρνουν αξία όσα έχουμε μελετήσει και αυτόν που μας συκοφάντησε τον βάζουμε στην καρδιά μας και στην προσευχή μας; Είμαστε κραταιοί στην πίστη, ακλόνητοι και θαρραλέοι. Δίπλα μας ο αδελφός μας φοβάται κάποια πράγματα… τί κάνουμε; Τον κόβουμε από αδελφό; Τον χλευάζουμε ή μένουμε κοντά του σιωπηλοί με την πιο θερμή μας προσευχή και την πιο θερμή μας αγάπη; να αγωνίζεται. Το να είμαστε στην Εκκλησία του Χριστού, να είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί, είναι τεράστια τιμή και προνόμιο και δώρο από το Χριστό! Είναι όμως και μεγάλη ευθύνη!
    Έχω γνωρίσει αδελφούς που έχουν χρησιμοποιήσει το Χριστό για να ανέλθουν κοινωνικά, να τους θαυμάζουν οι άνθρωποι και ο εαυτός τους, να προοδεύουν αλλά και να υποτιμούν τους υπόλοιπους και ξαφνικά να ξεφουσκώνουν και να γκρεμοτσακίζονται! Γνωρίζω κι άλλους που αξιοποιούν όση Χάρη τους δίνει ο Χριστός στην αγάπη των αδελφών, με τον τρόπο που ο ίδιος ο Κύριος τους διδάσκει και αυτοί μπορεί να μη φαίνονται τόσο ατσαλάκωτοι και σπουδαίοι αλλά θυσιάζοντας τη δική τους προκοπή, χαίρονται με την πρόοδο των αδελφών τους, χωρίς να περιμένουν και να ζητάνε τίποτα άλλο παρά μόνο να τους δίνει κι άλλη αγάπη ο Χριστός για να μπορούν να την προσφέρουν. Άλλωστε και οι προσευχές και τα βιβλία και το Αίμα του Χριστού μας, όλα για τους αδελφούς μας δόθηκαν. Γιατί μέσα στους αδελφούς μας ζει ο Χριστός!(Κ.Δ.Κ)

71. Τί δίδασκε ο Δυναμικός Μοναρχιανισμός ή Υίοθετισμός;

Ήταν αρχαία χριστολογική και τριαδολογική αίρεση, οι οπαδοί της οποίας αρνούνταν τις τριαδικές υποστάσεις στη θεότητα (δυνάμεις) και στο Χριστό δέχονταν ενοίκηση του Λόγου, που δεν ήταν αληθινός Θεός αλλά δύναμη του Θεού.

Εκπρόσωποι της αιρέσεως ήταν: Θεόδωρος ο Σκυτεύς, Θεόδωρος ο Τραπεζίτης, ο Αρτέμων ή Αρτεμάς, με σημαντικότερο όλων Παύλο τον Σαμοσατέα, ο οποιος συστηματοποίησε τη διδασκαλία της αίρεσεως και υπήρξε πρόδρομος του Αρειανισμού και του Νεστοριανισμού.

Ο Παύλος ο Σαμοσατέας ήταν ανήρ υψηλόφρων και κοσμικός. Για λίγο διάστημα διετέλεσε επίσκοπος Αντιόχειας (260) και «δουκηνάριος» (ανώτερος οικονομικός υπάλληλος) της βασίλισσας της Παλμύρας Ζηνοβίας.

Ήταν θεολόγος μοναρχιανός, αρνούμένος τη διακριση των προσωπικών υποστάσεων στο Θεό. Κατ’ αυτόν ο Θεός είναι ένας και μόνος (ο Πατήρ). Ο Υιός και το Πνεύμα δεν έχουν δική τους υπόσταση και θεότητα. Ο Πατήρ είναι άγονος Υιού, ο δε Λόγος άκαρπος Θεού. Επομένως ο Πατήρ και ο Λόγος είναι ένα πρόσωπο, όπως ένα πρόσωπο συνιστούν ο άνθρωπος και ο υπάρχον σ’ αυτόν φυσικός λόγος. Ο Πατήρ βέβαια προφέρει προαιωνίως τον Λόγο του, τον γεννά, ώστε να ονομάζεται Υιός. Εντούτοις ο Λόγος δεν παύει να είναι απρόσωπος, όπως απρόσωπος είναι και ο λόγος του ανθρώπου.

Περί ενανθρωπήσεως του Λόγου δεν μπορεί να γίνει λόγος στο θεολογικό σύστημα Παύλου του Σαμοσατέα. Ο Λόγος ενοίκησε απλώς στο Χριστό «ως εν ναώ». Ο Λόγος όμως δεν ήταν προσωπικός και ενυπόστατος, αλλά απρόσωπη δύναμη της Σοφίας του Πατρός. Ο Χριστός ήταν ίδιο υποκείμενο, στο οποίο ενοικούσε απλώς η Σοφία του Θεού, η οποία αποτελούσε το περιεχόμενο της ζωής και της δραστηριότητάς του.

Η υπόσταση του Ιησού Χριστού ήταν καθαρά ανθρώπινη. Η φύση του ήταν η κοινή φύση των ανθρώπων. Ήταν άνθρωπος ψιλός (απλός), γεννηθείς από την Παρθένο με τη συνέργεια του άγιου Πνεύματος. Ήταν εκ των κάτω (επίγειος) «και εν αυτώ ενέπνευσεν άνωθεν ο Λόγος». Με την έμπνευση αυτή ο Λόγος ενώθηκε με το Χριστό. Η ένωση όμως αυτή δεν ήταν φυσική, αλλ΄ ηθική. Ήταν απλή «συνέλευσις». στην οποία άλλος ήταν ο Χριστός και άλλος ο συνελθών Λόγος. Ήταν ένωση «κατά μάθησιν και μετουσίαν», ένωση θελήσεως και αγάπης. Δια της χρίσεώς του από το Άγιο Πνεύμα ο Χριστός κατέστη όν μοναδικό και εξαίρετο. Έγινε άγιος και δίκαιος, υπερβάς την αμαρτία του Αδάμ. 'Ως ανταμοιβή της αγιότητάς του έλαβε τη δύναμη να κάνει θαύματα και να πετύχει την ηθική του αποθέωση.

Τα διδάγματα αυτά του Παύλου του Σαμοσατέα οδήγησαν στα διδάγματα τόσο του Σαβελλίου όσο και του Νεστορίου.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 99-101)

«… Με παρακολουθείς όπου κι αν πάω, σημειώνεις ακόμα και τα ίχνη μου» (Ιώβ 13:27 ΝΜΒ)

Στη μαρτυρική κωμόπολη, το Δίστομο, ο γερμανικός στρατός στις 10 Ιουνίου 1944 έσφαξε 218 μικρά παιδάκια, νέες κοπέλες, γέρους και γερόντισσες κι έκαψε τα σπίτια τους ως αντίποινα, επειδή δεν μπόρεσαν να συλλάβουν τους αντάρτες της εθνικής αντίστασης. Όταν μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναζητήθηκαν οι υπεύθυνοι αξιωματικοί της σφαγής, όλοι τους αρνήθηκαν την κατηγορία και είπαν ότι δε θυμούνται τίποτα. Όμως ο παντεπόπτης οφθαλμός του Κυρίου είδε και κατέγραψε το έγκλημα, και θα έρθει η ημέρα εκείνη που θα το αποκαλύψει δημόσια!

Έτσι και τα δικά μας έργα τα παρακολουθεί το άγρυπνο μάτι του Κυρίου και «σημειώνει ακόμα και τα ίχνη μας». Γι’ αυτό, ας προσέχουμε αγαπητοί αναγνώστες τη ζωή και τη διαγωγή μας για να μη σταθούμε μια μέρα κι εμείς υπόλογοι στο Δικαστήριο του Κυρίου των Δυνάμεων. Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός είναι έτοιμος να συγχωρέσει όλες τις αμαρτίες και τα εγκλήματά μας αν ειλικρινά μετανοήσουμε και ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μέσα στο θέλημά Του και τις εντολές Του, όπως τις διαβάζουμε μέσα στην Αγία Γραφή.
(Γ.Π.)

«Ο Κύριος βρίσκεται εδώ στον άγιο ναό του. Μα το θρόνο του στον ουρανό τον έχει. Τα μάτια του βλέπουν και τα βλέφαρά του ερευνούν τους ανθρώπους» (Ψαλμός 11:4)

Η ιστορία είναι αληθινή. Συνέβη πριν κάμποσα χρόνια. Μπαίνει ένα βράδυ ο κλέφτης σ’ ένα σπίτι. Μαζεύει όσα πολύτιμα αντικείμενα βρίσκει κι ετοιμάζεται να φύγει. Το μάτι του πέφτει πάνω σ’ ένα ανοιχτό βιβλίο πάνω στο τραπέζι. Περίεργος ρίχνει μια ματιά και βλέπει πως ήταν μια Αγία Γραφή. Τα μάτια του έπεσαν πάνω στα λόγια: «Ο Κύριος βρίσκεται εδώ… τα μάτια του βλέπουν…». Ταράχτηκε! Η συνείδησή του ξύπνησε. Ένιωσε δυνατές τύψεις. Αφήνει με μιας τα κλεμμένα που κρατούσε στα χέρια του και γράφει με το μολύβι στο φύλλο της Αγίας Γραφής: «Κύριε Ιησού Χριστέ! Σ’ ευχαριστώ»!. Ο κλέφτης άλλαξε! Έγινε άλλος άνθρωπος! Ο Λόγος του Θεού τον αναγέννησε, τον μεταμόρφωσε. Αυτή είναι η δύναμι του Λόγου του Θεού. Στο πέρασμα των αιώνων έχει αλλάξει και συνεχίζει ν’ αλλάζει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. «Είναι δύναμη Θεού για σωτηρία στον καθένα που πιστεύει» (Ρωμ.1:16)
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

232. Δεν είναι περιττό, κάποτε, να αναρωτάσαι, πριν προσευχηθής: Πραγματικά αισθάνομαι την ανάγκη να έλθη η βασιλεία του Θεού μέσα μου και γύρω μου, όπως πρόκειται να ζητήσω από τον Θεό, λέγοντας: «ελθέτω η βασιλεία σου»; Ή μήπως άλλα, πολύ κατώτερα, είναι εκείνα που αληθινά επιθυμώ, όπως η υλική άνεσις;

233. Η καρδιά μας συχνά καθεύδει, ληθαργεί, κατά τη διάρκεια της προσευχής. Ο έξω άνθρωπος προσεύχεται, αλλά όχι και ο έσω. Συχνά, είμαστε κόλακες του Θεού, όχι ειλικρινείς υμνηταί του.

234. Όταν η σάρκα ανθή, η ψυχή φθείρεται. Όταν η σάρκα έχη πλήρη ελευθερία, η ψυχή είναι δεσμία. Όταν η σάρκα χορταίνη, η ψυχή πεινά. Όταν η σάρκα καλωπίζεται, η ψυχή ασχημίζει. Όταν η σάρκα λάμπη, η ψυχή βρίσκεται σε σκοτάδι, στο σκοτάδι του Άδου.

235. Η άθεος παιδεία απομακρύνει από το αληθινό φώς, «φωτίζον ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ιω. α’ 9). Χωρίς Χριστό, κάθε παιδεία είναι ματαιοπονία.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 106)

95. «Από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» (Λουκ. α΄ 48).
Η Παρθένος εδώ προφητεύει για τον εαυτό της. Αυτό που για μας σήμερα φαίνεται φυσικό, για την Θεοτόκο ήταν θέμα αποκαλύψεως. Το Άγιο Πνεύμα έσυρε το πέπλο της ιστορίας και έδειξε στην Θεοτόκο την προσωπική της τύχη. «Μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» του μέλλοντος. Εκείνη που έμελλε να γίνη Μητέρα του Υιού του Θεού θα γινόταν ταυτόχρονα και το πιο σημαντικό πρόσωπο όλων των γενεών. Αυτή που θα έδινε την ανθρώπινη φύσι στον Υιό και Λόγο του Θεού, έμελλε να πάρη απ Αυτόν —σαν μια αντίδοσι ιδιωμάτων— υπερχρονική τιμή και δόξα.
Όταν κανείς μπαίνει στον κόσμο του Θεού, η ύπαρξίς του διευρύνεται. Ο Άβραμ όταν συνέδεσε την τύχη του με τον Θεό έγινε Α β ρ α ά μ· από αρχηγός δηλαδή μιας οικογένειας, έγινε γενάρχης και πατριάρχης πολλών λαών: «ιδού η διαθήκη μου μετά σου, και έση πατήρ πλήθους εθνών» (Γεν. ιζ' 4 εξ.). Όποιος, μπαίνει στον κύκλο του Θεού, μπαίνει στον κύκλο της αιωνιότητος. «Το έλαττον από του κρείττονος ευλογείται» (Εβρ. ζ' 7) . Όταν το μηδέν μπαίνει κοντά στην μονάδα, χάνει την μηδαμινότητά του και αποκτά μεγάλη αξία. Εκείνη που αξιώθηκε να γίνη Νύμφη και Μητέρα του Νυμφίου Χριστού, πήρε την πρώτη θέσι κοντά στην Τριαδική Μονάδα.
Ο χριστιανός δεν είναι παρά ένα από τα πολλά μηδενικά που βρίσκονται πίσω από την Τριαδική Μονάδα. Μέσα στον πολυψήφιο αυτό αριθμό ο άνθρωπος αποκτά τρισμέγιστη αξία. Έξω όμως απ’ αυτόν παραμένει ένα άχρηστο μηδενικό...

96. «Εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός» (Λουκ. α΄ 49).
Η δοξολογική προσευχή αναφέρεται συνήθως στα μεγάλα και θαυμαστά έργα της δημιουργίας, η θεώρησις των οποίων προκαλεί στον άνθρωπο τον ύμνο και την δοξολογία του Δημιουργού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δοξολογικοί ψαλμοί. Σχεδόν όλοι αναφέρονται στα μεγαλειώδη έργα της Δημιουργίας και προσφέρονται σε Εκείνον που «εποίησε τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς» (Ψαλμ. 145, 6) και ο Οποίος «πάντα όσο ηθέλησεν εποίησεν εν τω ουρανώ και εν τη γη» (Ψαλμ. 134, 6) .
Στην περίπτωσι όμως της Παρθένου ο δοξολογικός ύμνος της αναφέρεται σε όσα εποίησε ο Θεός σε μια ύπαρξη του μικροκόσμου, δηλαδή στην Θεοτόκο. Πρόκειται βέβαια για τη σύλληψι, την κυοφορία και την μέλλουσα γέννησι του Υιού του Θεού. Τα έργα αυτά που συνδέονται με το σχέδιο της ενσαρκώσεως του Θεού είναι πιο μεγαλειώδη από εκείνα που αναφέρονται στον άψυχο μακρόκοσμο.
Τη μεγαλειώδη διαδικασία της Ενσαρκώσεως του Θεού η Παρθένος αποδίδει στην παντοδυναμία και την αγιότητα του Δημιουργού. Η παντοδυναμία του υπερνικά την τάξι της φύσεως (παρθενογέννησις) και η αγιότης του διατηρεί την αγιότητα και την ακεραιότητα της Θεοτόκου (αειπαρθενία) σε όλες τις φάσεις της εφαρμογής του θείου αυτού σχεδίου.
Ο πιστός της Π. Διαθήκης έβλεπε τα «έργα των δακτύλων» του Δημιουργού (Ψαλμ. 8, 4) στον μακρόκοσμο και δοξολογούσε τον Κύριο. Οι πιστοί της Κ. Διαθήκης αρχίζουν να βλέπουν τα μεγαλεία του Θεού στον μικρόκοσμο, τον άνθρωπο. Πρώτη επισημαίνει την αλλαγή η Θεοτόκος. Είναι η πρώτη θεολόγος και ποιήτρια της Κ. Διαθήκης. Ο πρώτος ψαλμωδός και υμνογράφος της Εκκλησίας. Η Παρθένος Μαρία ήταν ποίημα και δημιούργημα της παντοδυναμίας και της αγιότητος του Θεού. Η παναγία μορφή και η ζωή της έμελλε ν' αποτελέσουν το ωραιότερο ποίημα της ανθρωπότητος.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ.122-123 )

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ Μαξίμου του Ομολογητού:
Ο Θεός, καθώς λέει η Γραφή, είναι ήλιος δικαιοσύνης, που με τις ακτίνες της καλοσύνης Του ομορφαίνει το σύμπαν. Η ψυχή πάλι, ανάλογα με την προαίρεσή της, γίνεται ή κερί, σαν φιλόθεη, ή πηλός, σαν φιλόϋλη.Όπως λοιπόν ο πηλός όταν εκτεθεί στον ήλιο ξεραίνεται και το κερί μαλακώνει, το ίδιο κι η ψυχή. Εκείνη που είναι δοσμένη στα εγκόσμια και υλικά, όταν έρθει σ’ επαφή με τον Θεό σκληραίνεται σαν τον Φαραώ και χάνει κάθε ελπίδα σωτηρίας. Η φιλόθεη ψυχή όμως όταν εκτεθεί στις φλογερές ακτίνες της θείας αγάπης απαλύνεται, αποτυπώνει τους χαρακτήρες των Αγίων και γίνεται κατοικία Θεού. Έτσι, στην φυσική «κατ’ εικόνα» ομορφιά προσθέτει και την «καθ’ όμοίωσιν».

ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ οι συνασκητές του για τον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό πως ο νους του πολύ συχνά σταματούσε σε πνευματική θεωρία και την ώρα ακόμη που ήταν απασχολημένος με το εργόχειρό του.
Μια μέρα έπλεξε ψαθί για δυό ζεμπίλια και το έραψε σε ένα. Το κατάλαβε πια όταν πήγε να το κρεμάσει στην θέση του.
Άλλοτε πάλι πέρασε από το κελλί του ένας αδελφός να πάρει στην αγορά τα ζεμπίλια του Γέροντα. Εκείνος πήγε μέσα να τα φέρει αλλά, απορροφημένος στις σκέψεις του καθώς ήταν, λησμόνησε και κάθισε στο πλεξιμό του. Βλέποντας πως αργούσε, ο αδελφός χτύπησε πάλι την πόρτα.
Όταν βγήκε ο Γέροντας, του θύμισε τα ζεμπίλια. Μπήκε εκείνος να τα φέρει, μα πάλι τα ξέχασε. Για τρίτη φορά λοιπόν αναγκάστηκε να χτυπήσει ο αδελφός.
- Τί ζητάς, παιδί μου; ρώτησε προβάλλοντας πάλι στην πόρτα ο Όσιος.
- Τα ζεμπίλια, Αββά.
Ο Γέροντας τότε τον πήρε από το χέρι και τον έφερε μέσα.
- Αν ήρθες για ζεμπίλια, του είπε, να, εδώ είναι. Πάρε όσα σου χρειάζονται, γιατί εγώ δεν ευκαιρώ.

ΝΕΟΣ ΑΚΟΜΗ και αρχάριος στην μοναχική ζωή ο Αββάς Ισαάκ, πήγε μια μέρα στον Όσιο Ποιμένα. Ενώ συνομιλούσαν, ακούστηκε να λαλεί κάποιος πετεινός.
- Υπάρχουν και πετεινοί σ’ αυτήν εδώ την έρημο; διέκοψε την πνευματική συζήτηση, για να ρωτήσει παραξενεμένος.
- Μην μ’ εξαναγκάζεις να σου πω αυτά που δεν θέλω, Ισαάκ, του είπε στενοχωρημένος ο Όσιος. Τέτοιες φωνές ακούνε μόνο εκείνοι που έχουν σκορπισμένο τον νου τους στα γήινα. Όσοι όμως τον προσηλώνουν στον Θεό, δεν ακούνε τίποτε.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 157-158)

Το μαντικό βιβλίο
Κοντά στην Βέροια ζούσε στην εποχή του οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω (+1541) κάποιος λόγιος μοναχός, που έπεσε σε μια δαιμονική παγίδα. Ήρθε στα χέρια του ένα μαντικό βιβλίο και μη υπολογίζοντας τον πνευματικό κίνδυνο διάβασε λίγο, δοκιμαστικά, επικλήσεις του διαβόλου! Κάποια νύχτα λοιπόν, ενώ κοιμόταν, είδε στον ύπνο του ένα γιγαντιαίο αράπη, που του είπε:
-Ήρθα, επειδή με κάλεσες! Εμπρός λοιπόν, εάν θέλης να σ’ εξυπηρετήσω, προσκύνησε με.
Ο μοναχός έντρομος του αποκρίθηκε το γραφικό:
- « Κύριον τον Θεόν μου προσκυνήσω και αυτώ μόνω λατρεύσω».
Τότε ο αράπης, γεμάτος θυμό, του έδωσε ένα φοβερό ράπισμα στο πρόσωπο και του είπε:
-Αφού δεν με προσκυνάς, γιατί με προσκαλείς;
Ο μοναχός ξύπνησε, ένιωσε έναν αφόρητο πόνο στο πρόσωπο και έβαλε τις φωνές και τα κλάματα. Κάποιοι που άκουσαν τον θόρυβο, μαζεύτηκαν και είδαν τα μάγουλα του πρησμένα και κατάμαυρα. Παρουσίαζε αποτρόπαιο και ελεεινό θέαμα. Σε λίγες μέρες η κατάστασις χειροτέρευσε. Πρήσθηκε και μαύρισε όλο του το πρόσωπο τόσο πολύ, που έκλεισαν τελείως τα μάτια του.
Έστειλαν λοιπόν και κάλεσαν τον όσιο Διονύσιο από το μοναστήρι του στον Όλυμπο. Ο άγιος έσπευσε αμέσως κοντά και προσευχήθηκε έντονα γι’ αυτόν. Έψαλε και την Παράκλησι της Θεοτόκου και τον έχρισε με άγιο έλαιο. Τότε ο δαιμονόπληκτος θεραπεύθηκε τελείως! Όλοι οι παριστάμενοι δόξασαν τον Θεό και τίμησαν τον πιστό δούλο Του.
( Ο όσιος του Ολύμπου)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.211-212)

70. Σε τι συνίσταται το χριστολογικό πρόβλημα;

Στην κατανόηση της σύνθεσης του θεανδρικού προσώπου του Χριστού, στο οποίο ενώνονται δύο διαφορετικές φύσεις, χωρίς η μία να βλάψει την άλλη.

Το μυστήριο είναι μέγα. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πώς στο Χριστό, αν και υπήρχαν δυο πλήρεις και ακέραιες φύσεις, υπήρχε μόνο ένα πρόσωπο, που ήταν ο κοινός φορέας των θεανδρικών του ενεργειών. Δεν μπορούμε να συλλάβουμε πώς μία φύση, πλήρης και ακέραιη, είναι συγχρόνως και απρόσωπη και πώς λαμβάνει υπόσταση στο πρόσωπο μιας άλλης φύσεως («ενυπόστατον»).

Αυτές είναι αντινομίες τις οποίες δεν μπορεί να συμβιβάσει η πενιχρή μας λογική. Καμία σοφία ανθρώπινη δεν μπορεί να διαφωτίσει και να διαλευκάνει το σκοτεινό χριστολογικό μυστήριο. Πολλοί προσπαθούν να διασχίσουν το μυστηριώδη πέπλο του λίγοι όμως βγαίνουν φέροντας τη φωταύγεια της χάριτος. Οι περισσότεροι παραμένουν στη σκοτεινιά της διάνοιας, ασθμαίνοντας στην απειρία του υπέρλογου θαύματος. Όπως είπε ο θεοδόχος Συμεών, ο Χριστός «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Είναι το μεγάλο σκάνδαλο, που άλλους μεν εξυψώνει και λαμπρύνει στη φωτεινότητα της θείας βασιλείας και άλλους εξακοντίζει στη ζοφερότητα της πνευματικής απώλειας!

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 98)

«Προσφέρων και Προσφερόμενος»
Ανώνυμος ησυχαστής, συγγραφέας του βιβλίου «Νηπτική θεωρία», διηγείται την ακόλουθη θαυμαστή εμπειρία του: ‘‘ Ενώ λειτουργούσα μαζί με το γέροντα μου, είδα σε όραμα τον Κύριο Ιησού Χριστό. Φορούσε αρχιερατική στολή και ιερουργούσε σύμφωνα με την τάξη της Εκκλησίας. Παραδόξως όμως, αυτός ήταν και « ο προσφέρων και ο προσφερόμενος». Στη λειτουργία συμμετείχαν και μερικοί από τη συνοδία του γέροντα μου. Δύο απ’ αυτούς είχαν πρόσωπα ολόλαμπρα από τη θεία χάρη, σαν πρόσωπα αγγέλων. Το σχήμα, το πολυσταύρι και ο σταυρός που κρατούσαν, άστραφταν πιο δυνατά κι από την αστραπή!
’’Λειτουργούσε μαζί μας κι ένας διάκονος. Την ώρα που ο διάκονος μνημόνευε τα ονόματα των χριστιανών, έσκυψε σπλαχνικά προς το μέρος του ο Χριστός και είπε: ‘ Ας είναι κι αυτοί μαζί μου στη βασιλεία μου’. Βλέποντας μπροστά μου τον γλυκύτατο Ιησού, έκλαιγα από χαρά και θαύμαζα, γιατί αξιώθηκα ν’ απολαύσω τη θέα Του. Κι όταν τον ασπάσθηκα στο πανάχραντο στήθος Του, ένιωσα να λειώνω σαν κερί από την πολλή κατάνυξη και τα δάκρυα. Πήρα τότε το θάρρος και του είπα κλαίγοντας: «Μνήσθητι μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου». Κι αμέσως ακούω τον Ιησού με τη μελίρρυτη γλώσσα Του να μου λέει: ‘Ας γίνει όπως είπες’.
’’ Ύστερα συνήλθα από το όραμα. Εκείνη όμως τη μέρα, κάθε φορά που το θυμόμουν, η καρδιά μου πλημμύριζε από κατάνυξη’’.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.85-86)

" Το επαναστατημένο παιδί και ο καλός πατέρας "
Έλεγε ο π. Πορφύριος ότι το ενδιαφέρον του καλού πατέρα για το παιδί του πρέπει να μένει αμείωτο ακόμη κι όταν το παιδί μεγαλώνει και σκληρύνεται και επαναστατεί και δεν τον ακούει και παίρνει ακόμη και θέσεις εχθρικές και αντίθετες. Εκεί θα φανεί η δεξιοτεχνία, αλλά κι η αγάπη του καλού πατέρα, γιατί τα παιδιά, μέχρι να εισέλθουν εις την ανδρική ηλικία, κάνουν πολλές ανέμπειρες και ανόητες ενέργειες και προκαλούν τους γονείς, ειδικά τον πατέρα.
Ο πατέρας του καμμιά φορά στη σκληρύνεται και, από απερισκεψία λησμονεί τη θέση του καλού πατέρα και γίνεται αστυνομικός σκληρός και κάνει στο παιδί του, πολλές φορές, ανεπανόρθωτο κακό.
Αν το ανώριμο παιδί, ο νέος αυτός, ψυχολογήσει τον πατέρα τουότι είναι καλός πατέρας, ότι κάνει παράλογες παραχωρήσεις και υπομονή πατρική, τότε το παιδί αυτό, μέχρι που θα πεθάνει, θα έχει συνεχώς στο στόμα του το όνομα του πατέρα του, και θα λέει : Εμένα ο πατέρας μου ήτανε ο άγιος • τον γνώρισα, όταν είχα τις νεανικές μου τρέλες.
[Πορ.18π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 296-297)