Η τέλεια αγάπη για τον Θεό

Όποιος απέκτησε την τέλεια αγάπη για τον Θεό, ζει σ’ αυτή τη ζωή σαν να μην υπάρχει.

Είναι ξένος για τα γήινα και περιμένει ανυπόμονα τα αιώνια. Έχει αλλοιωθεί ολόκληρος από την αγάπη του Θεού και δεν δεσμεύεται από καμία άλλη αγάπη.

Όποιος αγαπά τον εαυτό του, δεν μπορεί να αγαπά τον Θεό. Όποιος χάριν της αγάπης του Θεού δεν αγαπά τον εαυτό του, εκείνος αγαπά τον Θεό.

Αυτός που αγαπά πραγματικά τον Θεό θεωρεί τον εαυτό του ξένο και πάροικο στη γη αυτή. Και τούτο, γιατί προσπαθώντας να ενώσει νου και καρδιά με τον Θεό αφοσιώνεται μόνο σ’ Αυτόν.

Ψυχή που αγάπησε ολοκληρωτικά τον Θεό, κι όταν ακόμη χωρίζεται από το σώμα, δεν θα φοβηθεί τον εναέριο άρχοντα. Θα πετάξει μαζί με τους αγγέλους σαν από ξένη χώρα στην ουράνια πατρίδα της.

Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ

Η αρκούδα του Αγίου Σεραφείμ

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ γεννήθηκε το 1759 στο Κουρσκ της Ρωσσίας, από εμπόρους γονείς. Στα δεκαεννέα του χρόνια πήγε στο δάσος του Σάρωφ, όπου ασκήτεψε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Εκεί, έδωσε στα διάφορα μέρη του δάσους ονομασίες, όπως Ναζαρέτ, Βηθλεέμ, Ιερουσαλήμ, Όρος Θαβώρ, Γολγοθάς. Την δε καλύβα του την ωνόμασε Άγιον Όρος. Έτσι, κάνοντας τις καθημερινές του εργασίες, μαζεύοντας βρύα, για να τα χρησιμοποιήση ως λίπασμα στον κήπο του, ή κόβοντας ξύλα, επαναλάμβανε τις διάφορες φάσεις της ζωής του Χριστού.

Σ’ αυτή την γη ο Άγιος είχε άμεση επαφή με τα πλάσματα του Θεού, κάτι που του έδινε ιδιαίτερη χαρά. Οι φιλίες του με τα ζώα του δάσους γέμιζαν έκπληξι τους αδελφούς του, στο Σάρωφ, ιδιαίτερα όταν έβλεπαν κουνέλια, αλεπούδες, σαύρες, αρκούδες, ακόμα και λύκους να μαζεύωνται γύρω στα μεσάνυχτα στην είσοδο της καλύβας του, περιμένοντάς τον να τελειώση τις προσευχές του και να φανή με τα καρβελάκια το ψωμί, για να τα ταΐση.

Κάποια ήμερα έφθασε στο μακρινό ερημητήριο του Αγίου Σεραφείμ μία αδελφή από το Μοναστήρι του Ντιβέγιεβο. Περνούσε μία περίοδο αγωνίας και απογοητεύσεως και ήθελε να φύγη από το Μοναστήρι, γιατί το διακόνημα της μαγείρισσας της προκαλούσε απέχθεια. Ο Άγιος Σεραφείμ είχε δώσει ευλογία να τον επισκεφθή.

Πλησιάζοντας στο ασκητήριό του αντίκρυσε τον ερημίτη καθιστά έξω από το κελλί του, με μία πελώρια αρκούδα μπροστά στα πόδια του!

- Βοήθεια, Πάτερ! Φώναξε η φτωχή μοναχή. Ήρθε το τέλος μου!

Εκείνος έδιωξε την αρκούδα και της είπε γελώντας:
- Όχι, μητερούλα, δεν ήρθε ακόμα το τέλος σου. Το τέλος σου είναι μακριά. Η αρκούδα δεν θα σε πειράξη. Αντίθετα, θα σε διασκεδάση!

Και, αφού την καθησύχασε με τα λόγια αυτά, την κάλεσε να καθήση πλάι του επάνω σ’ έναν κορμό δέντρου. Η αρκούδα όμως πήγε και πάλι να ξαπλώση μπροστά στα πόδια του.

Η αδελφή έτρεμε σύγκορμη. Ο Γέροντας ωστόσο έβγαζε κομματάκια ψωμιού από το σακκούλι του και τάιζε την αρκούδα, τόσο ήρεμα, σαν να τάιζε κάποιο κατοικίδιο. Η μοναχή πήρε ξανά κουράγιο και, όταν αισθάνθηκε τελείως ασφαλής, ο Άγιος Σεραφείμ της έδωσε το υπόλοιπο ψωμί και την προέτρεψε να το δώση η ίδια στην αρκούδα.

- Όχι, Πάτερ, θα φάη και το χέρι μου μαζί, απάντησε εκείνη.

- Πίστεψε με, μητερούλα, δεν θα φάη το χέρι σου, είπε ο Άγιος χαμογελώντας.

Η μοναχή πήρε το ψωμί και το έδωσε στο ζώο. Ήταν μάλιστα τόση η ευχαρίστησι που αισθανόταν, ώστε στενοχωρήθηκε πολύ, όταν τελείωσε το ψωμί.

- Θυμάσαι, μητερούλα, πώς ένα λιοντάρι υπηρετούσε τον Άγιο Γεράσιμο στην έρημο; την ρώτησε τότε ο Γέροντας. Έτσι μία αρκούδα υπηρετεί τον φτωχό Σεραφείμ. Βλέπεις, τα ζώα μας υπακούουν! Και συ, χάνεις εύκολα το θάρρος σου. Γιατί; Κάνε υπομονή! Θα έχετε χαρές στο Μοναστήρι. Επισκέπτες διάσημοι θα έρθουν, ζητώντας τα νέα του φτωχού Σεραφείμ. Κι εσύ, δίχως δισταγμό, θα τους πης τότε πώς μαζί δώσαμε φαΐ σε μία αρκούδα. Αν είχα ένα ψαλίδι, θα έκοβα λίγο από το τρίχωμά της για απόδειξι. Σε ικετεύω, μητερούλα, μη χάνης ποτέ το κουράγιο σου. Για τίποτα!

- Αν οι αδελφές έβλεπαν την αρκούδα, θα πέθαιναν από τον φόβο τους, του είπε η μοναχή.

- Μα δεν πρόκειται ποτέ να την δουν, την βεβαίωσε ο Άγιος Σεραφείμ.

- Αν την σκότωνε κάποιος θα λυπόμουν πολύ, είπε πάλι η μοναχή.

- Κανείς δεν πρόκειται να την σκοτώση, απάντησε με σιγουριά ο Άγιος. Εκτός από σένα, κανείς άλλος δεν θα την δη.

«Πώς θα με πιστέψουν οι αδελφές, όταν θα τους διηγηθώ αυτό το θαύμα», σκέφθηκε η μοναχή. Και ο Γέροντας, διαβάζοντας την σκέψι της, είπε:

- Πριν περάσουν ένδεκα χρόνια από τον θάνατό μου, δεν θα πης σε κανέναν τίποτα. Μετά τα ένδεκα χρόνια, μητερούλα, θα ξέρης σε ποιόν να το πης.

Η αδελφή γύρισε στο Ντιβέγιεβο με ανανεωμένο τον ζήλο για το διακόνημά της.

Ένδεκα χρόνια μετά την κοίμησι του Όσιου, παρακολουθώντας η μοναχή κάποιον ζωγράφο, που αγιογραφούσε τον Άγιο Σεραφείμ, θυμήθηκε το επεισόδιο με την αρκούδα και το διηγήθηκε για πρώτη φορά. Έτσι επαληθεύθηκε η προφητεία του Αγίου.

Η αρκούδα αυτή, εκτός από συντροφιά, προσέφερε μερικές φορές και βοήθεια στον Άγιο Σεραφείμ.

- Άκου δω, Μίσα, της είπε μία ημέρα που είχε επισκέπτες και οι οποίοι, ως συνήθως, έδειχναν φοβισμένοι στην θέα του θηρίου. Αντί να τρομάζης τους ανθρώπους, δεν πηγαίνεις καλύτερα να μου φέρης κάτι, να προσφέρω στους επισκέπτες μου;

Εκείνη υπάκουσε, χώθηκε στο δάσος και σε λίγο επέστρεψε περπατώντας όρθια στα πίσω πόδια. Στα μπροστινά κρατούσε μία κηρήθρα με μέλι!

ΆΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

("Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των Ζώων", Σίμωνος Μοναχού, σ. 96-100)

Βίος του Οσίου Πατρός ημών Σεραφείμ του Σαρώφ

Ο όσιος Σεραφείμ, το ολοφώτεινο αστέρι της Ρωσικής Ορθοδοξίας, έζησε, έδρασε και έλαμψε στις αρχές του 19ου αιώνα (1759-1833).

Γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου του 1759 στην πόλη Κουρσκ και παρέμεινε εκεί μέχρι τα δεκαεννέα του χρόνια. Στην ηλικία αυτή πήρε τη γενναία απόφαση ν’ αφοσιωθεί ολόψυχα στο Θεό· κι Εκείνος οδήγησε τα βήματά του στο μοναστήρι του Σαρώφ.

Ενώ ήταν ακόμη δόκιμος, αρρώστησε βαριά από υδρωπικία. Μετά από τρία χρόνια ασθενείας, θεραπεύθηκε θαυματουργικά με επίσκεψη της Θεοτόκου.

Στη μοναχική του κουρά (1786) ονομάστηκε Σεραφείμ - προηγουμένως είχε το όνομα Πρόχορος. Το ίδιο έτος χειροτονήθηκε διάκονος και μετά από επτά χρόνια, σε ηλικία 34 ετών, ιερεύς. Όταν λειτουργούσε, πετούσε στα ουράνια, και πολλές φορές αξιωνόταν να βλέπει θαυμαστά οράματα και ν’ ακούει αγγελικές μελωδίες.

Διψώντας να πλησιάσει περισσότερο το Θεό, Τον παρακάλεσε να τον αξιώσει ν’ αποσυρθεί σε κάποια ερημική περιοχή. Ένα χρόνο μετά τη χειροτονία του σε ιερέα, έλαβε άδεια από τη μονή ν’ αφοσιωθεί στη μελέτη, στη σιωπή, στην άσκηση, στην έντονη προσευχή. Για δεκαέξι χρόνια, βαθιά μέσα στο δάσος, αγωνιζόταν ν’ ανεβαίνει, μέρα με τη μέρα, την κλίμακα που οδηγεί στον ουρανό. Τότε έκανε και τη γνωστή άσκηση, τις «χίλιες νύχτες προσευχής»: Πάνω σε μια μεγάλη πέτρα, ξαγρύπνησε προσευχόμενος επί χίλιες νύχτες.

Μαζί με την προσευχή, διάβαζε ακατάπαυστα την Αγία Γραφή. «Πρέπει να τρέφεις, έλεγε, την ψυχή με το λόγο του Θεού, γιατί ο λόγος του Θεού είναι ο «άρτος των αγγέλων». Μ’ αυτόν πρέπει να τρέφονται οι ψυχές που αγαπούν με πάθος το Θεό». Ευλαβείτο αφάνταστα τη Θεοτόκο. Στο πρόσωπό Της έβρισκε ανέκφραστη πνευματική αγαλλίαση. Συχνά έλεγε: «Η Παναγία είναι η χαρά, η μεγαλύτερη απ’ όλες τις χαρές».

Στο διάστημα που ασκήτευε στην έρημο, δέχθηκε επίθεση ληστών, που τον τραυμάτισαν βαριά, θεραπεύθηκε και πάλι θαυματουργικά από τη Θεοτόκο.

Το 1810 επέστρεψε από την έρημο στη Μονή του Σαρώφ και έμεινε έγκλειστος στο κελλί του, ασκούμενος στη σιωπή. Στην αρχή απέφευγε τον κόσμο. Αργότερα όμως, το 1815, σε ηλικία 56 ετών, άνοιξε το κελλί του και δεχόταν κάθε επισκέπτη. Είχε αποκτήσει πια φήμη αγίου και φωτισμένου ανδρός και ο κόσμος έτρεχε κοντά του να ξεδιψάσει. Ο ίδιος, ωστόσο, δεν βγήκε ποτέ από το κελλί του για αλλά δέκα χρόνια.

Σε ηλικία 66 ετών, κατόπιν οράματος και προσταγής της Θεοτόκου, αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη διακονία του πλησίον και άρχισε στο εξής το έργο του «στάρετς», του πνευματικού καθοδηγητού.

Η δράση του ως «στάρετς» υπήρξε καταπληκτική. Αναρίθμητες ψυχές έτρεχαν κοντά του, για να βρουν τη γαλήνη, τη χάρη, τη σωτηρία. Και όσοι δεν μπορούσαν να φθάσουν μέχρι το κελλί του, τον κατέκλυζαν με επιστολές.

Οι επισκέπτες του επέστρεφαν άλλοι άνθρωποι. Καθώς προσευχόταν γι’ αυτούς, καθώς τους ευλογούσε με το σημείο του σταυρού, καθώς μύρωνε το μέτωπό τους με λάδι από το καντήλι της Παναγίας, καθώς τους έδινε πνευματικές συμβουλές..., μια μυστική δύναμη απλωνόταν στις ψυχές τους. «Οποιοσδήποτε ερχόταν στον στάρετς Σεραφείμ, ένιωθε να τον αγγίζει η θεϊκή φλόγα που υπήρχε σ’ αυτόν και ν’ αγκαλιάζει την ψυχή του». Σ’ όλους μοίραζε ειρήνη, χαρά, θεϊκές ευλογίες.

Συνιστούσε συχνά την ειρήνη: «Απόκτησε την πνευματική ειρήνη και τότε χιλιάδες ψυχές ολόγυρά σου θα βρουν τη λύτρωση». Σχετικά με το σκοπό της ζωής μας, δίδασκε: «Ο πραγματικός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος». Μιλούσε πολύ για την Ανάσταση του Χριστού. Χαιρετούσε τους επισκέπτες του με τα λόγια:

«Χαρά μου, Χριστός ανέστη!». Και κάθε φορά που κοινωνούσε, απήγγελλε τον πασχαλινό κανόνα Αναστάσεως ημέρα...».

Από τα πνευματικά του χαρίσματα, τι να πρωτοαναφέρουμε; Το μάτι του διέσχιζε τα βάθη των καρδιών. Είχε βλέμμα προφήτου. Προέβλεπε τα μέλλοντα. Απαντούσε σε επιστολές χωρίς να τις ανοίξει, γιατί γνώριζε το περιεχόμενό τους. Θεράπευε με την προσευχή του πλήθος αρρώστων. Πολλές φορές το πρόσωπό του άστραφτε σαν ήλιος. Και μέσα στο δάσος, όταν ασκήτευε, είχε φιλίες με τα άγρια πουλιά και ζώα, και μάλιστα με μια πελώρια αρκούδα, που κάθε μέρα ερχόταν να φιλευτεί από το χέρι του! Ζωή προπτωτική, παραδεισένια!

Ο θάνατός του υπήρξε οσιακός. Στις 2 Ιανουαρίου του 1833 βρέθηκε νεκρός, γονατισμένος, με τα μάτια προσηλωμένα στην εικόνα της Θεοτόκου. Την προηγούμενη μέρα είχε κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και είχε αποχαιρετήσει τους πατέρες του μοναστηριού.

Το πέρασμά του από τη γη θα μείνει αξέχαστο. Η Εκκλησία του Χριστού λίγες παρόμοιες μορφές γνώρισε. Τα λόγια του και τα έργα του θα δυναμώνουν πάντα τους πιστούς.

Άγιος ανακηρύχθηκε επίσημα το 1903. Η μνήμη του εορτάζεται στις 2 Ιανουαρίου, αλλά και στις 19 Ιουλίου — ημέρα της ανακομιδής του αγίου λειψάνου του. Η αγιότητά του γίνεται όλο και περισσότερο γνωστή στον ορθόδοξο χριστιανικό κόσμο.

Συγκλονιστικό γεγονός για τη Ρωσία υπήρξε η εύρεση της σορού του, το 1990, και η μεταφορά της στη γυναικεία Μονή του Ντιβέγιεβο (την οποία ο όσιος είχε υπό την πνευματική του καθοδήγηση και προστασία).

Είθε οι πρεσβείες του να μας ενισχύουν στο δρόμο της ζωής μας, και το παράδειγμά του να μας εμπνέει.

(πηγή: "Παρακλητικός Κανών εις τον Όσιον Σεραφείμ του Σαρώφ", υπό του Ιερομονάχου Αθανασίου Σιμωνοπετρίτου, Υμνογράφου Μ.Χ.Ε.)

283. Λένε πολλοί ότι ο Θεός είναι ελεήμων και σπλαχνικός και μας ελεεί και μας σπλαχνίζεται. Ασφαλώς, ο Θεός είναι απέραντα ελεήμων και σπλαχνικός. Αλλά, αφού είναι τόσο οικτίρμων απέναντί μας, γιατί εμείς θεληματικά τον προσβάλλουμε με τις ανομίες μας; Όσο πιο καλός είναι απέναντί μας, τόσο πιο πολύ θα έπρεπε να τον αγαπάμε, να του είμαστε ευγνώμονες και υπάκουοι στο άγιο του θέλημα. Αλλά που είναι αυτή η αγάπη, αυτή η ευγνωμοσύνη, αυτή η υπακοή;

284. Ποιος είναι ο ποιητής όλων των ορατών και των αοράτων; Ο Θεός. Και ο Θεός είναι αόρατος. Λοιπόν, ας σέβεσαι τον αόρατο Θεό. Ας κινείσαι προς τον αόρατο Θεό. Ο Θεός είναι αιώνιο, πανάγιο, πάνσοφο, ύψιστο, πανταχού παρόν, αυτάρκες Πνεύμα. Και συ είσαι εικόνα του Θεού. Λοιπόν ας είσαι πνευματικός, περιφρονώντας τη σάρκα, αυτό το πρόσκαιρο σκήνωμά σου. Ας είσαι άγιος, αγαθός, σώφρων, δίκαιος, νηφάλιος και γενναίος, αμετακίνητος στο αγαθό, αυτάρκης.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 125)

«Κύριε, μην πάρεις υπόψη σου τη βαρύτητα της αμαρτίας τους αυτής!» (Πρωτομάρτυς Στέφανος)

Τα ΜΜΕ προβάλλουν συνήθως το μίσος και τη βία. Αλλά το καλοκαίρι του 2008, αφιέρωσαν χρόνο και χώρο για να επαινέσουν δύο πρόσωπα που έδωσαν μαθήματα μεγαλοψυχίας. Στη Μύκονο, μπράβοι σκότωσαν ένα νέο Αυστραλό. Ο πατέρας του, αντί να ζητήσει εκδίκηση και την τιμωρία των δολοφόνων του παιδιού του, έδειξε πρωτοφανή μεγαλοψυχία. Μίλησε εγκωμιαστικά για την Ελλάδα. Μάλιστα πρόσφερε τα όργανα του παιδιού του και σώθηκαν τρία-τέσσερα άτομα.
Το άλλο παράδειγμα έρχεται από τη σύζυγο ενός μεγαλοβιομηχάνου. Αντί να καταραστεί τους απαγωγείς του άντρα της, είπε: «Δε νιώθω μίσος. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν μέσα στην κόλαση. Εμείς περάσαμε από την κόλαση και επιστρέψαμε στον παράδεισο… Τους συγχωρώ. Δε θα κρατήσω κακία, γιατί δεν έχουν συνείδηση για όσα κάνουν». Επίσης δήλωσε ότι πιστεύει συνειδητά στο Θεό.
Και ο Ιησούς Χριστός πάνω από το σταυρό είπε για τους σταυρωτές Του: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Η συγχώρηση σε όλο το μεγαλείο της! Αυτή πρέπει να είναι η στάση μας ως ακόλουθοι του Χριστού.
(Γ.Σ.Κ.)

«Η χάρη και η ειρήνη ας αυξάνουν ανάμεσά σας με την ακριβή γνώση του Θεού και του Ιησού του Κυρίου μας, καθώς η θεία δύναμή του έχει θέσει δωρεάν στη διάθεσή μας όλα όσα είναι απαραίτητα για τη ζωή και την ευσεβή διαγωγή μας» (Β’ Πέτρ. 1:2-3)

Ένας χριστιανός διηγήθηκε σ’ έναν άλλο το κακό που του έχει κάνει κάποιος και ρώτησε: «Δε νομίζεις ότι είναι ανθρώπινο να τον εχθρεύομαι;». «Ναι», απάντησε εκείνος, «είναι ανθρώπινο να τον εχθρεύεσαι, αλλά είναι χριστιανικό να τον συγχωρήσεις!».
Ουράνιε Πατέρα, σ’ ευχαριστώ που με αγάπησες ενώ ακόμα ήμουν εχθρός σου μέσα στις αμαρτίες μου και με λύτρωσες με το αίμα του Ιησού Χριστού του Γιού Σου και με συγχώρησες, μ’ έκανες παιδί δικό Σου και μου χάρισες ζωή αιώνια. Σε παρακαλώ βοήθησέ με να συγχωρώ κι εγώ όσους μου κάνουν κακό και με την καλή μου μαρτυρία και την άγια ζωή μου να δείχνω και σ’ αυτούς το δρόμο για το Χριστό και για τη σωτηρία που προσφέρεις. Στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, του Σωτήρα μου. Αμήν»

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

281. Ο καθένας πρέπει να θυμάται τη μοναδικότητα της ψυχής, που είναι πνοή του Θεού. Ο Θεός είναι μοναδικός και η ψυχή μοναδική. Και, καθώς είναι μοναδική, δεν μπορεί να έχη δύο αντίθετα αντικείμενα αγάπης. Δεν μπορεί να αγαπά συγχρόνως τον θεό και κάθε τι το γήινο, τον άνθρωπο και κάθε τι το υλικό, που αρέσει στον σαρκικό άνθρωπο. Για να αγαπάμε τον θεό με όλη μας την καρδιά, πρέπει να θεωρούμε όλα τα γήινα σαν μηδαμινής αξίας και τίποτε απ’ αυτά να μη μας παρασύρη. Για να αγαπάμε τον πλησίον σαν τον εαυτό μας, πρέπει να περιφρονούμε το χρήμα, να μη μας θαμπώνουν οι υλικές χαρές του κόσμου τούτου. Πρέπει, ιδιαίτερα, να διατηρούμε την ψυχική μας ακεραιότητα κατά τη διάρκεια της λατρείας στον ναό και στο σπίτι μας, κατά τη διάρκεια αναγνώσεως του Λόγου του θεού και των συγγραφών των Αγίων Πατέρων και, γενικότερα, κατά τη διάρκεια κάθε σπουδαίας ασχολίας μας. «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. στ’ 24).

282. Ο χριστιανός οφείλει να αγαπά τον θεό και τον πλησίον του, την εικόνα του θεού, τόσο θερμά και βαθειά, ώστε να λέγη πάντοτε: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;» (Ρωμ. η’ 35). Ό,τι και να παρουσιασθή τέτοιο, δεν είναι παρά ένα φάσμα, ένα όνειρο για μένα, αν αγαπώ. Καταγράφω τα σφάλματα του αδελφού μου στη διαφορά της φύσεως, στην επήρεια των πονηρών πνευμάτων, στην ανεπρκή ή κακή ανατροφή, στις δυσμενείς συνθήκες της ζωής, στις ιδιοσυγκρασίες γονέων ή κηδεμόνων. Βλέποντας τη δική μου αμαρτωλότητα, μισώ τον εαυτό μου. Αλλά τον πλησίον μου τον αγαπώ σαν τον εαυτό μου.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 124)

104. «Ευρέθη εν γαστρί έχουσα» (Ματθ. α΄18).

Μετά την επιστροφή της Παρθένου Μαρίας από την Ελισάβετ ο Ιωσήφ διαπιστώνει την εγκυμοσύνη της. Η Μαριάμ βρισκόταν πια στον τρίτο μήνα της κυήσεως. Κι εδώ αρχίζει η δοκιμασία του Ιωσήφ: «Μαρία, τί τα δράμα τούτα ό εν σοί τεθέαμαι»! (ΜΔ).
Από τον επόμενο στίχο (19) φαίνεται ότι η Παρθένος Μαρία δεν έδωσε πολλές εξηγήσεις στον Ιωσήφ. Ίσως και να μη μίλησε καθόλου. Άφησε στο Θεό το όλο θέμα.
Σε μεγάλα γεγονότα της προσωπικής μας ζωής, στα όποια έχει ανάμιξι ο Θεός, τα πολλά λόγια προς τους άλλους περιττεύουν. Ίσως να φέρνουν και το αντίθετο αποτέλεσμα. Ειδικώτερα, όσοι δέχονται την κλήσι της αφιερώσεως στην Εκκλησία δεν πρέπει να μεριμνούν για το π ώ ς και τι θα πουν στους άλλους. Διότι δεν χρειάζεται να εξηγήσουν τίποτε. Μια ήρεμη σιωπή, γεμάτη εμπιστοσύνη στον Θεό είναι η πιο πειστική απάντησις και η πιο εύγλωττη επιχειρηματολογία. Σχετική είναι η στάσις του Ιησού στο παράνομο δικαστήριο: Τον ρωτούν οι Αρχιερείς: «Τί ούτοι σου καταμαρτυρούσιν»; Και ο ί. Ευαγγελιστής προσθέτει: «Ο δε Ιησούς εσιώπα» (Ματθ. κστ' 62-63).
Τα ανθρώπινα λόγια ούτε τα ιερά γεγονότα μπορούν να εξηγήσουν πλήρως ούτε και πείθουν πλήρως τους άλλους, όταν μάλιστα αυτοί είναι και προκαταλημμένοι ή θρησκευτικώς αδιάφοροι. Μόνο ο Θεός πείθει. Μόνο Εκείνος ανοίγει το νου και την καρδιά των ανθρώπων για να κατανοήσουν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις. Στις κορυφαίες στιγμές της ζωής μας, ας εμπιστευόμαστε στον Κύριο την υπεράσπισί μας. Είναι ο καλύτερος συνήγορος για τις περιπτώσεις αυτές.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 130-131)

βάλε σεαυτόν κάτω
Ματθαίου δ' 6

Ο δεύτερος πειρασμός του Ιησού ήταν η αποθέωσις του ανθρώπου. Ο διάβολος υποβάλλει και στον Ιησού τον δικό του τρόπο θεώσεως, όπως και στον Αδάμ. Ο τρόπος αυτός στην ουσία του συνίσταται στην αποθέωσι του ανθρώπου δι’ ιδίων μέσων και πρωτοβουλίας και όχι δια της υπακοής στον Θεό. Στην προκειμένη περίπτωσι ο διάβολος υπεδείκνυε στο Ιησού να πέση κάτω από το ύψος του Ναού στο κενό. Για να τον δουν οι άνθρωποι, ότι δεν θα πάθη τίποτε κι έτσι να τον αποθεώσουν, πιστεύοντας ότι είναι Θεός.
Ο Ιησούς δεν αποδέχεται την μέθοδο του διαβόλου. Διότι ούτε οι θεαταί θεαματικών επιδείξεων θα επίστευαν στην αποστολή του ως Μεσσίου (παρβλ. και Λουκ. ιστ' 31) ούτε η αποστολή του —η θέωσις του ανθρώπου— θα επιτυγχάνετο δι΄ ιδίων μέσων, αλλά δια της υπακοής στον Θεό. Η αλαζονεία και η έπαρσις του ανθρώπου υπήρξε το αμάρτημα, «ο πειρασμός» (Δευτ. στ' 16), ο οποίος κατέστρεψε τον αρχαίο Ισραήλ στην έρημο. Ο Ιησούς δεν επρόκειτο να διαλέξη την ίδια μέθοδο. Έζησε και εξεπλήρωσε την αποστολή του, δείχνωντας ολόκληρη την εμπιστοσύνη του στον Θεό Πατέρα. Η θέωσις του ανθρώπου θα γινόταν δια του Θεού και όχι δια του ανθρώπου.
Η αποθέωσις του ανθρώπου δι΄ ιδίων μέσων και όχι δια του Θεού είναι το δεύτερο δαιμονικό στοιχείο της εποχής μας. Είναι η υποταγή των ανθρώπων στο δεύτερο αυτό πειρασμό του διαβόλου. Μόνον ο Ιησούς μπορεί να μας γλυτώση απ΄ την καταστροφή, όπως ο μέγας Μωϋσής έσωσε τον αλαζονικό Ισραήλ...

«Τοιούτον θαυμαστόν σημείον, ως το να πέση τις εκ του πτερυγίου και να μείνη αβλαβής, θα έπειθε τους αρχιερείς και τον λαόν, ότι ο ούτω διασωθείς είναι ο Μεσσίας» (ΥΜ. 72).

(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 102-103)

ΈΝΑΣ μοναχός σ’ ένα Κοινόβιο, αμελής στα πνευματικά, έπεσε βαριά άρρωστος κι ήρθε η ώρα του να πεθάνει. Ο Ηγούμενος κι όλοι οι αδελφοί τον περικυκλώσανε για να του δώσουν θάρρος στις τελευταίες του στιγμές. Παρατήρησαν όμως έκπληκτοι πως ο αδελφός αντίκριζε τον θάνατο με μεγάλη αταραξία και ψυχική γαλήνη.
- Παιδί μου, του είπε τότε ο Ηγούμενος, όλοι εδώ ξέρουμε πως δεν ήσουν και τόσο επιμελής στα καθήκοντά σου. Πώς πηγαίνεις με τόσο θάρρος στην άλλη ζωή;
- Είναι αλήθεια, Αββά, ψιθύρισε ο ετοιμοθάνατος, πως δεν ήμουν καλός μοναχός. Ένα πράγμα όμως τήρησα με ακρίβεια στην ζωή μου: Δεν κατέκρινα ποτέ μου άνθρωπο. Γι’ αυτό, σκοπεύω να πώ στον Δεσπότη Χριστό, όταν παρουσιαστώ ενώπιον Του: «Εσύ, Κύριε, είπες "μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε"», κι ελπίζω ότι δεν θα με κρίνει αυστηρά.
- Πήγαινε ειρηνικά στο αιώνιο ταξίδι σου, παιδί μου, του είπε με θαυμασμό ο Ηγούμενος. Εσύ κατόρθωσες χωρίς κόπο να σωθείς.

ΈΝΑΣ μοναχός έπεσε κάποτε σε μεγάλο σφάλμα κι ο Προϊστάμενος της σκήτης τον έδιωξε. Όταν το έμαθε ο Αββάς Βενιαμίν, πήρε τα λίγα πράγματά του και σηκώθηκε να φύγει ξωπίσω του.
- Κι εγώ αμαρτωλός είμαι, έλεγε στους αδελφούς που τον εμπόδιζαν.

ΠΗΓΕ κάποτε ένας αδελφός από την σκήτη σε κάποιο Γέροντα αναχωρητή και του είπε για κάποιον άλλον αδελφό πως είχε πέσει σε μεγάλο σφάλμα.
- Ω, πολύ άσχημα έκανε, είπε στενοχωρημένος ο Γέροντας.
Ύστερα από λίγες ημέρες συνέβη να πεθανει ο μοναχός που έσφαλε. Άγγελος Κυρίου τότε πήγε στον αναχωρητή, κρατώντας την ψυχή του.
- Αυτός που κατέκρινες, του είπε, πέθανε. Πού ορίζεις να τον κατατάξω;
- Ήμαρτον, φώναξε με δάκρυα ο Γέροντας. Κι από τότε παρακαλούσε κάθε μέρα τον Θεό να του συγχωρήσει εκείνη την αμαρτία και δεν τόλμησε μέχρι τέλους της ζωής του να κατακρίνει άνθρωπο.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 166)

Η «ιατρική» της Εκκλησίας
Ο μακαριστός αρχιμ. Ευσέβιος Γιαννακάκης (+ 1995), όταν διακονούσε ως εφημέριος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Αθήνας, έζησε συγκλονιστικά θαύματα θεραπείας ασθενών από τη μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων.
Ένας βαριά άρρωστος, ο κ. Γεώργιος Φ., βρισκόταν για είκοσι μέρες σε κατάσταση αφασίας μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο καθηγητής κ. Γούτας τον παρακολουθούσε συστηματικά, γιατί παρουσίαζε ψηλό πυρετό που έφτανε στους 40ο !
Την εικοστή πρώτη μέρα – πράγμα παράδοξο- ο άρρωστος άρχισε ν’ ανοίγει τα μάτια και να μιλάει! Ο καθηγητής παραξενεύτηκε. Νόμισε πως η βελτίωση θα ήταν παροδική. Ο ασθενής όμως διαρκώς καλυτέρευε, και σε μερικές μέρες συζητούσε άνετα και καθαρά.
Τότε και ο γιατρός τού μίλησε καθαρά για την ιατρική άποψη:
-Αγαπητέ κύριε Γιώργο, η περίπτωση σας δεν επιδεχόταν καμιά βελτίωση, μετά μάλιστα από τόσο ψηλό πυρετό που κάνατε. Κανονικά δεν θα έπρεπε τώρα να βρίσκεστε κοντά μας.
-Κύριε καθηγητά, απάντησε ήρεμα ο ασθενής, ο κατ’ εξοχήν Γιατρός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, δεν συμφώνησε μαζί σας. Η «ιατρική» της Εκκλησίας αποδεικνύεται πιο αποτελεσματική. Ο ιερέας του Νοσοκομείου μετά από κάθε θεία λειτουργία ερχόταν πρόθυμα να με κοινωνήσει. Εγώ δεν μπορούσα βέβαια να μιλήσω, αλλά τα αισθανόμουν όλα. Κι αυτό φαίνεται πως το καταλάβαινε ο ιερέας, γι’ αυτό και χρησιμοποίησε πλούσια τα θεραπευτικά μέσα της Εκκλησίας μας. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού ζωογονεί την ψυχή και το σώμα. Θεραπεύει και τις μεγαλύτερες αρρώστιες.

Κάποια γυναίκα, η κ. Μαρία Γ., έπασχε από σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια. Η κατάσταση της διαρκώς χειροτέρευε. Ένα Σάββατο ο γιατρός τη βρήκε με τέλεια ανουρία. Φεύγοντας από το Νοσοκομείο, πίστευε πως την άλλη μέρα θα είχε φύγει και η άρρωστη του για την αιωνιότητα.
Αργότερα όμως την επισκέφθηκε ο ιερέας του Νοσοκομείου και της πρότεινε να καταφύγει στον ουράνιο Γιατρό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Εκείνη το δέχθηκε με χαρά. Εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια, και το πρωί της Κυριακής, αφού παρακολούθησε τη θεία λειτουργία, μετέλαβε τα άχραντα Μυστήρια. Κοινώνησε όμως με φλογερή πίστη στη θεραπευτική δύναμη του Σώματος και Αίματος του Χριστού.
Και το θαύμα έγινε. Μετά τη θεία Κοινωνία το πρόσωπο της άρχισε να ροδίζει από υγεία, και το ουροποιητικό σύστημα να λειτουργεί κανονικά. Ο γιατρός δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ύστερα από δυο- τρεις μέρες, αφού βεβαιώθηκε πως είχε εντελώς θεραπευθεί, της επέτρεψε να φύγει.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.155-156)