«Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που βρήκε τη σοφία κι έγινε συνετός! Γιατί το κέρδος απ’ αυτήν είναι καλύτερο απ’ το ασήμι, το όφελός της προτιμότερο απ’ το χρυσάφι» (Παρ. 3:13-15)

Ήταν καλοκαίρι του 1831. Μια τρομερή θύελλα ξερίζωσε ένα γιγαντιαίο δέντρο στα Ουράλια όρη. Κάτω από τις ρίζες του βρήκαν πράσινες πέτρες. Ήταν ένα στρώμα σμαραγδιών που ήρθε στο φως. Όταν υποχώρησε το έδαφος σε μια πλαγιά των Ιμαλαΐων, μικρές πέτρες άστραφταν στη δύση του ήλιου. Ήταν ζαφείρια του Κασμίρ. Μπορεί και στη ζωή σου να υπάρχει «θύελλα», «σεισμός», «τσουνάμι», μια αρρώστια, μια αποτυχία, ένα πένθος, θλίψη, δοκιμασία, πόνος και να ρωτάς: «Ω, Θεέ μου, γιατί το επέτρεψες αυτό;». Πρόσεξε μήπως αυτή είναι μια ευκαιρία ν’ ανακαλύψεις ένα μεγάλο θησαυρό, που ως τώρα ήταν κρυμμένος στην καλοπέραση και στην ευημερία σου και τώρα ήρθε στην επιφάνεια. Ο Θεός πολλές φορές επιτρέπει όλ’ αυτά, γιατί θέλει μέσ’ από τα δάκρυά μας να δούμε πιο καθαρά το Πρόσωπό Του και να ευλογηθούν οι καρδιές μας.
Κύριε, Εσύ μας λες ότι τα πάντα συνεργούν για το καλό μας, αν Σ’ αγαπούμε. Βοήθησέ μας, μέσ’ από τα σύννεφα να δούμε την ομορφιά του Προσώπου Σου.
(Γ.Σ.Κ.)

«Κι αν κάποιος από σας υστερεί σε σοφία, ας τη ζητάει από τον Θεό, ο οποίος δίνει σε όλους χωρίς να κάνει εξαιρέσεις και χωρίς να περιφρονεί κανέναν, και θα του δοθεί» (Ιακ. 1:5)

Ο Θεός θέλει τα παιδιά Του να φέρονται πάντοτε με σοφία. Κι αν κάποιος υστερεί σε σοφία, ο Θεός πρόθυμος να του δώσει αν το ζητήσει, φτάνει να τηρεί ορισμένες προϋποθέσεις. Αυτές είναι:
1. Πίστη. «Να ζητά όμως με πίστη…» (Ιακώβου 1:6-8).
2. Ταπεινοφροσύνη. «…Η σοφία είναι με τους ταπεινούς» (Παρ. 11:2, 15:33).
3. Σεβασμός. «Η βάση της σοφίας είναι ο σεβασμός στον Κύριο…». (Παρ. 9:10).
4. Ευθύτητα και τιμιότητα. «Πράγματι ο Κύριος δίνει σοφία· απ’ αυτόν προέρχονται γνώση και φρόνηση. Αυτός εξασφαλίζει βοήθεια στους ευθείς, γίνεται ασπίδα γι’ αυτούς που ζούνε τίμια» (Παρ. 2:6-7).
5. Έρευνα και εκζήτηση. «Εγώ, η Σοφία, αγαπώ αυτούς που μ’ αγαπάνε, και με βρίσκουν όλοι όσοι με αναζητούν» (Παρ. 8:17, 2:4-5).
6. Επιδεκτικότητα μαθήσεως. «Στο σοφό δώσε ευκαιρία και πιότερο σοφός θα γίνει» (Παρ. 9:9, 15:31, 19:20)
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

357. Όταν προσεύχεσαι, να προσεύχεσαι πιο πολύ για τους άλλους παρά για τον εαυτό σου. Κατά τη διάρκεια της προσευχής σου, μην ξεχνάς ότι όλοι οι άνθρωποι αποτελούν ένα σώμα μαζί σου και ότι «ἐσμέν ἀλλήλων μέλη» (Εφεσ. δ’ 25). Να προσεύχεσαι για όλους όπως θα προσευχόσουν για σένα τον ίδιο, με την ίδια ζέσι, με το ίδιο ενδιαφέρον. Να θεωρής τις αδυναμίες τους και τις ασθένειές τους σαν δικές σου. Την πνευματική τους άγνοια, τα αμαρτήματά τους και τα πάθη τους σαν δικά σου. Τους πειρασμούς, τα δεινά και τα βάσανά τους σαν δικά σου. Τέτοια προσευχή είναι πολύ ευπρόσδεκτος από τον Κύριο, «παρ᾿ ῷ οὐκ ἔστι προσωποληψία» (Ρωμ. β’ 11), «οὐκ ἔνι παραλλαγὴ» (Ιακ. α’ 17). Γιατί η αγάπη του αγκαλιάζει όλα τα πλάσματά του.

358. Λέγε συνεχώς μέσα στην καρδιά σου: «Ο Χριστός είναι Αγάπη». Έτσι, θα αγαπάς όλους τους ανθρώπους, θυσιάζοντας χάριν αυτής της Αγάπης, ό,τι έχεις ακριβό, ακόμη και την ίδια σου τη ζωή.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 152)

123. «Ανεύρον (οι ποιμένες) την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος» (Λουκ. β' 16).

Εδώ έχομε μια έγκυρη (θεόπνευστη) μορτυρία για την ιεράρχησι της Αγίας Οικογενείας: Πρώτη έρχεται η Μαριάμ, έπειτα ο Ιωσήφ και στη θέσι του παιδιού το Βρέφος Ιησούς. Στις συνηθισμένες περιπτώσεις, πρώτος στην οικογένεια έρχεται ο άνδρας κι ακολουθεί η γυναίκα. Εδώ πρώτη έρχεται η Θεοτόκος. Όπως συμβαίνει στις κληρονομικές δυναστείες, όταν στον θρόνο ανεβαίνει γυναίκα - Βασίλισσα. Στις περιπτώσεις αυτές, ο άνδρας της βασίλισσας γίνεται βασιλικός σύζυγος και όχι βασιλεύς και γι΄ αυτό στην ιεραρχία της βασιλικής οικογένειας έρχεται δεύτερος.
Η Θεοτόκος ήταν φυσική απόγονος βασιλικού γένους, «εξ οίκου Δαβίδ» (Λουκ. 27) . Με την γέννησι του Βασιλέως του Ουρανού και της Γής αναδεικνύεται μητέρα του Βασιλέως Χριστού, Βασιλομήτωρ.
Η Θεοτόκος σαν Μητέρα του Βασιλέως ήταν πρώτη μέσα στην οικογένεια. Το πρωτείο αυτό της τιμής της το έδωσε ο Υιός και Θεός της, μετά δε την ένδοξο Μετάστασί της ο Κύριος πρόσφερε στην Παναγία Μητέρα του την πρώτη θέσι μέσα στην Εκκλησία και τον πρώτο θρόνο «εκ δεξιών του». «Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου»!
Τριάντα ολόκληρα χρόνια η Θεοτόκος ήταν βασίλισσα του οίκου της! Τριάντα χρόνια διακονούσε, έτρεφε και ανέτρεφε τον αυξανόμενον «σοφία και ηλικία και χάριτι παρά θεώ και ανθρώποις» (Λουκ. β 52) Βασιλέα Χριστόν. «Η Παρθένος Μαρία υπήρξεν ασφαλώς η κατ’ εξοχήν «οίκουρός» (=νοικοκυρά, Τιτ. β' 5). Εκεί, εις την έργασίαν την σπιτικήν, εις τα έργα της νοικοκυράς ο Ιησούς είδε πώς εζύμωνε η Παναγία Μητέρα του το αλεύρι με το προζύμι και έκαμνε ωραίο και εύγευστο ψωμί. Εκεί είδε να μπαλώνη η Υπεραγία τα παληά ρούχα χωρίς να χρησιμοποιή καινούργιο ύφασμα, διότι αυτό θα κατέστρεφε τελείως το εφθαρμένον ένδυμα. Δεν είναι απίθανον μέσα εις το σπίτι του να είδε την Πάναγνον με το λυχνάρι να ψάχνη να εύρη την χαμένη δραχμή... Μόνη της εφρόντιζε τον Ιησούν δι’ όλα. Τον έλουζε και τον ετύλισσε με μαλακά ρουχαλάκια. Και χωρίς άλλο θα του έψελνε γλυκά ύμνους ιερούς, δια να κοιμηθή. Και την νύχτα, κατά τον ποιητήν, εσηκώνετο «κι αγάλια ενυχτοπερπατούσε και έσκυβε την ανάσα του ν’ ακούση» ή του ετοίμαζε εις την φωτιά γάλα ή χαμομήλι» (X, 116 εξ.) .
Ό,τι κι αν λέγεται, η γυναίκα είναι η βασίλισσα του σπιτιού! Απ’ εκεί γυναίκα - μητέρα μπορεί να επηρεάζη την κοινωνική ζωή και να κυβερνάη τις τύχες του κόσμου, αναδεικνύοντας ωλοκληρωμένους ανθρώπους. Οι σύγχρονες γυναίκες αμφισβητούν την άποψι αυτή. Γι’ αυτό εγκατέλειψαν το σπίτι και βγήκαν στον κοινωνικό στίβο. Το αποτέλεσμα: οι δρόμοι γέμισαν γυναίκες. Από την κοινωνία όμως και τον κόσμο χάθηκαν οι αληθινοί ηγέτες.
Εις σε καυχώμεθα και εις σε κατοφεύγωμεν, αγνή Αειπάρθενε.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 153-154)

ΈΝΑΣ ΠΟΛΥ ΕΥΛΑΒΗΣ κι ενάρετος μοναχός είχε μια αδελφή στην πόλη, που ζούσε βίο άσωτο και παρέσυρε πολλούς νέους στην αμαρτία. Οι αδελφοί στην έρημο συχνά παρότρυναν τον μοναχό να πάει ως την πολη, να συνετίσει την παραστρατημένη αδελφή του. Εκείνος στην αρχή δίσταζε. Φοβόταν τους κινδύνους, που κρύβει ο κόσμος για τους νέους μοναχούς. Ύστερα όμως για την υπακοή αποφάσισε να κατέβει.

Μόλις πλησίασε στο πατρικό του σπίτι, οι γείτονες πρόλαβαν και ειδοποίησαν την αδελφή του. Η καρδιά της παραστρατημένης κόρης σκίρτησε στο αναπάντεχο άκουσμα. Χρόνια επιθυμούσε να δει τον αγαπημένο της αδελφό. Παράτησε την συντροφιά της κι όπως ήταν την στιγμή εκείνη μέσα στο σπίτι της, με γυμνά πόδια και ξέσκεπη την κεφαλή, έτρεξε στον δρόμο να τον υποδεχτεί.

Αντικρίζοντας με τα μάτια του εκείνος τον ξεπεσμό της, ταράχτηκε. Έκλαψε η ψυχή του.

- Δεν λυπάσαι τον εαυτό σου, αδελφή μου, της είπε με θλίψη, κι εκείνους που εξαιτίας σου παραστρατούν; Συλλογίσου τι σε περιμένει ύστερα από τον θανατο.

Το αγνό πρόσωπο του αδελφού, η σεμνή του στάση, τα δάκρυα της συμπόνιας, που έτρεχαν από τα μάτια του, μαζί με τον δίκαιο έλεγχο, συγκλόνισαν την αμαρτωλή.

- Υπάρχει και για μένα σωτηρία; ψιθύρισαν τα χείλη της.

- Ω, ναι. Αρκεί ειλικρινά να το θελήσεις.

- Πάρε με μαζί σου, παρακάλεσε, μην με αφήνεις μόνη να παλεύω με τ’ άγρια κύματα της αμαρτίας.

- Φόρεσε τα σανδάλια σου, σκεπασε και την κεφαλή σου και ακολούθησέ με, είπε αποφασιστικά ο μοναχός.

- Ας έρθω οπως είμαι, αδελφέ, γιατί ποιός ξέρει αν, μπαίνοντας σ’ αυτό το εργαστήρι του σατανά, θα εχω την δύναμη να ξαναβγώ.

Ο μοναχός ικανοποιήθηκε από την σταθερότητά της. Χωρίς χρονοτριβή την οδήγησε έξω από την πόλη και τράβηξαν μαζί τον δρόμο για την έρημο. Σκόπευε να την πάει σ’ ένα γνωστό του γυναικείο μοναστήρι. Καθώς περπατούσαν, διεκριναν από μακριά να έρχεται προς το μέρος τους ένα καραβανι.

- Παραμέρισε λίγο, αδελφή μου, της είπε ο μοναχός. Κρύψου πίσω από τους θάμνους, γιατί οι άνθρωποι, που δεν ξέρουν πως είσαι αδελφή μου, μπορεί, βλέποντάς μας μαζί, να σκανδαλισθούν.

Εκείνη συμμορφώθηκε αμέσως με την σύστασή του. Όταν προσπέρασε το καραβάνι, ο αδελφός την φώναξε να συνεχίσουν τον δρόμο τους. Δεν έδειξε να άκουσε. Εκείνος πηγε κοντά, της ξαναμίλησε, την σκούντησε με το πόδι του. Δεν έδειχνε σημεία ζωής. Είχε πεθάνει. Είδε τα γυμνά της πόδια καταματωμένα και ξεσκισμένα αλύπητα από τα λιθάρια του δρόμου και τ’ αγκάθια.

Απαρηγόρητος ο μοναχός για τον αιφνίδιο θάνατο της αδελφής του γύρισε στο κελλί του. Η αμφιβολία τον κατέτρωγε.

- Αδύνατο να σώθηκε, του έλεγε ο λογισμός του, αφού δεν προλαβε να κάνει έργα μετανοίας.

Διηγήθηκε στους Γέροντες, στην έρημο, με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα συνέβησαν. Εκείνοι όρισαν νηστεία και προσευχή για την ψυχή της. Αποκαλύφθηκε τότε σ’ έναν αγιώτατο Ερημίτη πως ο Θεός δεχτηκε την μετανοια της αμαρτωλής και την κατέταξε με τους δικαίους για την αυταπάρνηση που έδειξε, ώστε να περιφρονήσει, όχι μόνο τα υλικά πράγματα, αλλά και το ίδιο της το σώμα.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου  

Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 179-180) 

Το παράνομο Συνέδριο
O ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος ξετυλίγει το θείο δράμα:
«Οι δε κρατήσαντες τον Ιησούν απήγαγον προς Καϊάφα τον αρχιερέα, όπου οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι συνήχθησαν» (Ματθ. ΚΣΤ΄, 57). Στο χωρίο αυτό μνημονεύεται η σύνθεση του ανώτατου Συνεδρίου των Ιουδαίων, που το αποτελούσαν 72 δικαστές. Η παράθεση του ονόματος του αρχιερέα, μας παρέχει τη δυνατότητα να παρατηρήσουμε ότι πραγματοποιήθηκαν δύο δίκες ενώπιον του Συνεδρίου, μια ανεπίσημη κατά τη νύκτα, η οποία είχε χαρακτήρα προανακρίσεως, και μια άλλη επίσημη, κατά την ανατολή της ημέρας.
Αξιοσημείωτη και η πληροφορία του στίχου περί του χώρου στον οποίο συναντήθηκε ο αναμάρτητος Υπόδικος με τον εν ενεργεία Καϊάφα. Γιατί η νυκτερινή αυτή συνάντηση στην οικία του Καϊάφα παρουσιάζει για άλλη μια φορά τη δολιότητα της υποθέσεως.
Το «συνήχθησαν» πολλαπλασιάζει αμέσως τη δικαστική ομήγυρη. Κι αυτό γιατί δε σημαίνει ότι ήσαν ήδη συνηγμένοι προτού να συλληφθεί ο Ιησούς, αλλά ότι η προσέλευσή τους άρχισε να γίνεται σταδιακά από την ώρα της συλλήψεως. Σε άλλες περιπτώσεις θα στεκόταν κανείς με σεβασμό απέναντι στη σύναξη εκείνη, που σκοπό είχε την απονομή της δικαιοσύνης. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση η δίκη είχε περατωθεί πριν αρχίσει! Οι πωρωμένες τους καρδιές είχαν αποφασίσει την καταδίκη του Ιησού! Είχαν συγκεντρωθεί για να ικανοποιήσουν τη δίψα του πάθους τους. Γι αυτό και ο προφήτης τους χαρακτηρίζει ως «κύνες» και «συναγωγή πονηρευομένων».
Η δύναμη των αχαλίνωτων παθών όπως αυτή των μελών του Ιουδαϊκού Συνεδρίου νεκρώνει τη φωνή της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Κανένα αξίωμα τότε δεν μπορεί να συγκροτήσει τον άνθρωπο από του να εκδηλώσει το πάθος του. Γιατί το πάθος τον αποτυφλώνει, τον εξαγριώνει. Ρίπτεται επάνω στο μισούμενο ως λιοντάρι και σκύλος. Δεν λαμβάνει υπόψη του το δίκαιο ή τη θέση του. Και οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι για άλλη μια φορά εργάζονται ύπουλα και δόλια. Θέλουν ως τέλειοι δάσκαλοι της υποκρισίας και εμπαίκτες που ήσαν να τηρήσουν τα προσχήματα. Συνέρχονται να δικάσουν λοιπόν. Αλλά και τώρα παράνομο είναι το Συνέδριο. Γιατί έπρεπε να δοθεί η άδεια από τον ηγεμόνα, αφού απέβλεπαν στο να εκδώσουν απόφαση θανατικής καταδίκης. Έπρεπε ακόμη να προειδοποιηθούν οι μάρτυρες υπερασπίσεως του Ιησού. Αυτό όμως το αποφεύγουν. Για τούτο και κατά τη διάρκεια της νύκτας κατεσπευσμένα αρχίζει η δίκη.
(Οδοιπορικό του Θείου Πάθους κατά τον ευαγγελιστή Ματθαίο, αρχιμ. Καλλίστρατου Λυράκη, σελ. 142-144)

H ΟΔΎΝΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΎ
Κάποτε τελείωσε η αιματηρή πορεία του Κυρίου προς το Γολγοθά. «Και ελθόντες εις τόπον λεγόμενον Γολγοθά, ο εστί λεγόμενος κρανίου τόπος, έδωκαν αυτώ πιείν όξος μετά χολής μεμιγμένον και γευσάμενος ουκ ήθελε πιείν». ( Ματθ.ΚΖ΄, 33-34) Στο Γολγοθά - στο λόφο που από το σχήμα του ονομαζόταν κρανίου τόπος- οι στρατιώτες δίνουν στον Κύριο να πιεί ξύδι με πικρό ποτό. Η πράξη αυτή αποτελούσε συνήθεια των Ιουδαίων προς τους μελλοθάνατους για να μετριάζουν έτσι τους φρικτούς πόνους του λιθοβολισμού ή του σταυρού. Ο Κύριος όμως δε θέλησε να το πιει. Επιθυμούσε να διατηρήσει τις αισθήσεις Του τελείως αδιατάρακτες μέχρι το θάνατο. Και απείχε πια απ’ αυτόν απόσταση αναπνοής, αφού ο ιερός Ματθαίος ευθύς αμέσως σημειώνει:
« Σταυρώσαντες δε αυτόν διεμερίσατο τα ιμάτια αυτού βαλόντες κλήρον» ( ΚΖ΄,35).
« Σταυρώσαντες δε αυτόν …»!
Με μία λέξη- μία απλή μετοχή- δηλώνεται η φρικωδέστερη πράξη του ανθρώπινου γένους: Η σταύρωση του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού Χριστού! Και ήταν ο σταυρός η πιο σκληρή και η πιο επώδυνη από τις Ρωμαϊκές ποινές. Γι’ αυτό και κανένας Ρωμαίος πολίτης δεν είχε σταυρωθεί ποτέ. Μόνο δούλοι, μεγάλοι εγκληματίες και στασιαστές καταδικάζονταν σε σταυρικό θάνατο.
Ναι. Ο σταυρικός θάνατος ήταν η πιο σκληρή και φοβερή ποινή. Κι αυτό γιατί η ολοένα επαυξανόμενη φλόγωση των πληγών της ράχης, των χεριών και των ποδιών, η συμφόρηση του αίματος στο κεφάλι, στους πνεύμονες και στην καρδιά, η διόγκωση των φλεβών, η ισχυρή και απερίγραπτη πίεση, οι πόνοι στο κεφάλι, η ακαμψία των μελών από την αναγκαστική και αφύσικη ακινησία του σώματος, προ παντός δε η ανείπωτη αγωνία, που προερχόταν από τη διαταραχή της κυκλοφορίας, ο φλογερός πυρετός και η δίψα, βασάνιζαν τον κατάδικο χωρίς να τον φονεύουν αμέσως.
Πράγματι. Αυτοί που σταυρώνονταν άντεχαν κρεμασμένοι πάνω στο σταυρό 12 ώρες αν είχαν πολύ ισχυρή κράση, έφθαναν και στις 48 με 60 ώρες. Πέθαιναν δε όχι από αιμορραγία –γιατί το αίμα των πληγών έπηζε και σταματούσε να εκρέει- αλλά από τη νέκρωση των μυών, των φλεβών και των νεύρων, από την εξάντληση των δυνάμεων και τους αβάστακτους πόνους. Οι φοβεροί πόνοι προέρχονταν από τη φλόγωση των πληγών και τη συγκέντρωση του αίματος στον εγκέφαλο.
Αυτή την οδύνη και αισχύνη του σταυρού υφίσταται τώρα ο αθώος Ιησούς από τα αχάριστα πλάσματα Του!
(Οδοιπορικό του Θείου Πάθους κατά τον ευαγγελιστή Ματθαίο, αρχιμ. Καλλίστρατου Λυράκη, σελ. 229-230)

Αναισχυντία
Στη διάπραξη της αμαρτίας
Δεν είναι τόσο φοβερό το ν’ αμαρτάνει κανείς,
όσο η αδιαντροπιά μετά την αμαρτία,
και το να μη πειθαρχεί κανείς στους ιερείς,
που παραγγέλλουν προσοχή.
Ε.Π.Ε. 8α,234

στην εμφάνιση
Έχεις νυμφίο το Χριστό. Γιατί προσπαθεί ν’ αποσπάσεις ανθρώπους εραστές;
Τότε θα σε κρίνει για μοιχεία. Γιατί δεν στολίζεσαι το στολίδι
που αρέσει στο Χριστό, που αγαπά Εκείνος, δηλαδή, τη ντροπή,
τη σωφροσύνη, την κοσμιότητα, τη σεμνή ενδυμασία;
Αυτή που τώρα έχεις, είναι πορνική και αισχρή.
Δεν μπορούμε πια να ξεχωρίσουμε τις πόρνες απ’ τις παρθένες.
Ε.Π.Ε. 23,254

ακολασία
Όταν η ασχήμια είναι φοβερή, όσα φτειασίδια κι αν επινοήσουν,
δεν μπορούν να υποκριθούν. Το ότι δε η αδιαντροπιά κάνει πόρνες,
άκουσε τον προφήτη που λέει: «Συμπεριφέρθηκες προς όλους
με αδιαντροπιά, απέκτησες μορφή πόρνης».
Ε.Π.Ε. 24,576

δημόσια
Μόνοι μας κάθε μέρα κεντάμε τον εαυτό μας
και τον πληγώνουμε και τον εκθέτουμε με τις απρέπειες μας,
ξεγυμνωμένοι από κάθε αξιοπρέπεια και κάθε τιμή.
Τα αισχρά μας έργα ούτε καν τα σκεπάζουμε,
ούτε άλλους αφήνουμε να μας διορθώνουν.
Τα διαπράττουμε με ξετσιπωσιά μπροστά σε τόσους
που μας βλέπουν και προκαλούμε τους καγχασμούς και μύρια πειράγματα.
Ε.Π.Ε. 25,156

διαβάλλεις και το Θεό!
Δεν είναι τόσο φοβερό η αμαρτία,
όσο το να ‘σαι αναιδής και ξεδιάντροπος μετά την αμαρτία,
και το να ρίχνεις ευθύνη στο Θεό για τα δικά σου κακά.
Ε.Π.Ε. 34,576

χαλκοπρόσωποι
Πολλές φορές συνηθίζουμε ν’ αποκαλούμε όσους δεν κοκκινίζουν, χαλκοπρόσωπους.
Ε.Π.Ε. 34,246

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 175-176)

"Κανένας αργόσχολος και οκνηρός"
Κάτι, στο οποίο πολύ επέμενε ο Γέρων Πορφύριος, ιδίως όσον αφορούσε τους νέους,
ήταν η εργασία. Δε δεχόταν να είναι κανένας αργόσχολος ή αδιάφορος ή απρόσεκτος.
Απέδιδε πάρα πολύ μεγάλη σημασία σ΄ αυτό το θέμα.
Ήθελε ανθρώπους εργατικούς και δημιουργικούς.
[Ί 165]

Ο Γέρων Πορφύριος ήθελε να κινούνται οι άνθρωποι,
να χρησιμοποιούν συνεχώς όλα τα μέλη του σώματός τους, να μην είναι νωθροί.
Δε δεχόταν με κανένα τρόπο την οκνηρία και την νωθρότητα.
[Ί 92]

(Ανθολόγιο συμβουλών, Άγιος Πορφύριος,εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 188)

Ο ουράνιος μισθός από την αρρώστια
-Τί κάνει η μητέρα σου;
-Δεν είναι καλά, Γέροντα. Ανεβάζει κατά διαστήματα ψηλό πυρετό και τότε χάνεται.
Το δέρμα της γεμίζει πληγές και τις νύχτες πονάει.
-Ξέρεις; Αυτοί είναι μάρτυρες• αν δεν είναι ολόκληροι μάρτυρες, είναι μισοί.
-Και όλη η ζωή της, Γέροντα, ήταν μια ταλαιπωρία.
-Επομένως ο μισθός της θα είναι διπλός. Πόσα έχει να λάβη! Τον Παράδεισο τον έχει εξασφαλισμένο.
Όταν ο Χριστός βλέπη ότι κάποιος αντέχει μια βαρειά αρρώστια, του την δίνει,
ώστε με την λίγη ταλαιπωρία στην επίγεια ζωή να ανταμειφθή πολύ στην ουράνια, την αιώνια, ζωή.
Υποφέρει εδώ, αλλά θα ανταμειφθή εκεί, στην άλλη ζωή, γιατί υπάρχει Παράδεισος, υπάρχει και ανταμοιβή.
Σήμερα μου είπε μια νεφροπαθής που χρόνια τώρα κάνει αιμοκάθαρση: «Παππούλη, σταυρώστε, σάς παρακαλώ, το χέρι μου.
Οι φλέβες είναι όλο πληγές και δεν μπορώ να κάνω αιμοκάθαρση».
«Αυτές οι πληγές, της είπα, στην άλλη ζωή θα είναι διαμάντια μεγαλύτερης αξίας από τα διαμάντια αυτού του κόσμου.
Πόσα χρόνια κάνεις αιμοκάθαρση;». «Δώδεκα», μου λέει. «Δηλαδή δικαιούσαι ένα "εφάπαξ" και μία σύνταξη μειωμένη», της είπα.
Μετά μου δείχνει μια πληγή στο άλλο χέρι και μου λέει: «Παππούλη, αυτή η πληγή δεν κλείνει• φαίνεται το κόκκαλο».
«Ναί, αλλά από εκεί μέσα φαίνεται ο Ουρανός, της λέω. Αντε, καλή υπομονή. Εύχομαι ο Χριστός να σού αυξάνη την αγάπη Του,
για να ξεχνιέται ο πόνος σου. Φυσικά υπάρχει και η άλλη ευχή, να εξαλειφθούν οι πόνοι,
αλλά τότε εξαλείφεται και ο πολύς μισθός. Επομένως, η προηγούμενη ευχή είναι καλύτερη». Παρηγορήθηκε η καημένη.
Όταν το σώμα δοκιμάζεται, τότε η ψυχή αγιάζεται. Με την αρρώστια πονάει το σώμα μας, το χωματόκτιστο αυτό σπίτι μας,
αλλά έτσι θα αγάλλεται αιώνια ο νοικοκύρης του, η ψυχή μας, στο ουράνιο παλατάκι που μας ετοιμάζει ο Χριστός.
Με αυτήν την πνευματική λογική, που είναι παράλογη για τους κοσμικούς, χαίρομαι και εγώ και καμαρώνω
για τις σωματικές βλάβες που έχω. Το μόνο που δεν σκέφτομαι είναι ότι θα έχω ουράνια ανταμοιβή.
Καταλαβαίνω ότι εξοφλώ την αχαριστία μου στον Θεό, αφού δεν έχω ανταποκριθή στις μεγάλες Του δωρεές και ευεργεσίες.
Γιατί στην ζωή μου όλα γλέντι είναι• και η καλογερική και οι αρρώστιες που περνώ.
Όλο φιλανθρωπίες μου κάνει ο Θεός και όλο οικονομίες. Ευχηθήτε όμως να μη με ξοφλάη με αυτά σ’ αυτήν την ζωή,
γιατί τότε αλλοίμονό μου! Μεγάλη τιμή θα μου έκανε ο Χριστός να υπέφερα ακόμη περισσότερο για την αγάπη Του,
αρκεί να με ενίσχυε, ώστε να αντέχω, και μισθό δεν θέλω.
Ο άνθρωπος, όταν είναι τελείως καλά στην υγεία του, δεν είναι καλά. Καλύτερα να έχη κάτι.
Εγώ, όσο ωφελήθηκα από την αρρώστια, δεν ωφελήθηκα από όλη την άσκηση που είχα κάνει μέχρι τότε.
Γι’ αυτό λέω, αν δεν έχη κανείς υποχρεώσεις, να προτιμά αρρώστιες παρά υγεία. Από την υγεία του είναι χρεώστης,
ενώ από την αρρώστια, όταν την αντιμετωπίζη με υπομονή, έχει να λάβη. Όταν ήμουν στο Κοινόβιο , είχε έρθει μια φορά ένας άγιος Επίσκοπος,
πολύ γέρος, ονόματι Ιερόθεος, που ασκήτευε στην Σκήτη της Αγίας Αννης. Την ώρα που έφευγε, όπως πήγε να ανεβή στο ζώο,
τραβήχτηκε το παντελόνι του και φάνηκαν τα πρησμένα του πόδια. Οι Πατέρες που πήγαν να τον βοηθήσουν, τα είδαν και τρόμαξαν.
Εκείνος το κατάλαβε και τους είπε: «Αυτά είναι τα καλύτερα δώρα που μου έδωσε ο Θεός. Τον παρακαλώ να μη μου τα πάρη».

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 211)

Εσύ… Κύριε, σιώπησες αλλά έπραξες! Εμείς όλο μιλάμε αλλά δεν πράττουμε. Εσύ μίλησες με τις πράξεις Σου. Η στάση Σου, η πιο διδακτική στην Ιστορία. Δεν έμεινες μόνο στο κήρυγμα… Θεράπευσες αρρώστους, έβγαλες δαιμόνια, συγχώρεσες αμαρτωλούς, ανέστησες νεκρούς. Παρέδωσες τον εαυτό Σου στους διώκτες Σου αδιαμαρτύρητα. Υπέμεινες χωρίς αντίδραση τους εμπαιγμούς, τη χλεύη, τις ειρωνείες. Ανέβηκες το Γολγοθά πάλι σιωπηλά και αποφασισμένος να πιεις το ποτήριο τούτο που Σου εμπιστεύθηκε ο Πατέρας Σου. Όλο έπραττες… το κήρυγμα Σου ήταν οι πράξεις Σου!
Σου φόρεσαν ακάνθινο στεφάνι και πορφυρό μανδύα περιγελώντας Σε ως βασιλιά των Ιουδαίων, Εσένα τον Υιό του Θεού αλλά και τότε δε μίλησες. Σε κάρφωσαν πάνω στο Σταυρό αλλά και πάλι σιωπή. Η υπομονή, η ταπείνωση και η αυτοθυσία πιο εύγλωττες από ποτέ! Και λίγο πριν παραδώσεις το πνεύμα Σου πάλι έπραξες! Φρόντισες για τη Μητέρα Σου, ζήτησες Έλεος για τους σταυρωτές Σου και έβαλες το ληστή στον Παράδεισο! Μέχρι την τελευταία Σου πνοή έκανες σιωπή αλλά έπραττες… αθόρυβα και μυστικά! Και όταν αναστήθηκες δεν σε πήρε είδηση κανείς!
Ποιο μεγαλύτερο, σπουδαιότερο, συγκλονιστικότερο κήρυγμα από τη στάση της ζωής Σου;
Σαν αυτή Σου η σιωπή να είναι ξαφνικά τόσο ηχηρή! Με στρέφει προς τις πράξεις Σου… μιλάει τελικά η σιωπή Σου! Αφού σιωπάς, θα κοιτάξω πώς δρας! Η ζωή Σου ένας φάρος, ένας οδηγός, ένας δρόμος προς τον Πατέρα Σου, προς τον Πατέρα μας! Εσύ καρφώθηκες πάνω σ’ ένα Σταυρό για μας… δεν έμεινες στα λόγια! Εμείς τί κάνουμε; Πράττουμε ή μένουμε στα λόγια; Ο Χριστός δε μιλούσε πολύ. Αυτά που ήθελε να πει τα έλεγε με πράξεις. Με απόλυτη ησυχία μάς άνοιξε τις πύλες του Παραδείσου να μπορούμε να εισέλθουμε!
Μακάρι να Τον ακολουθήσουμε, μακάρι να μας αξιώσει με τη Χάρη Του να βαδίσουμε στα βήματα Του και να μιμηθούμε κι εμείς τη συνοδευόμενη από έργα σιωπή Του!
Καλή Ανάσταση στις καρδιές μας!(K.Δ.K)