Εάν υπάρχει μια αλήθεια στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι ευαγγελικές αλήθειες, η αλήθεια αυτή θα ήταν η ανάσταση του Χριστού. Και ακόμη, εάν υπάρχει μια πραγματικότητα στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι καινοδιαθηκικές πραγματικότητες, η πραγματικότητα αυτή θα ήταν η ανάσταση του Χριστού. Μόνο στην ανάσταση του Χριστού εξηγούνται όλα τα θαύματά Του, όλες οι αλήθειές Του, όλα τα λόγια Του, όλα τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης.

Μέχρι την ανάστασή Του ο Κύριος δίδασκε για την αιώνια ζωή, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος όντως είναι η αιώνια ζωή. Μέχρι την ανάστασή Του δίδασκε για την ανάσταση των νεκρών, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος είναι πράγματι η ανάσταση των νεκρών. Μέχρι την ανάστασή Του δίδασκε ότι η πίστη σ’ Αυτόν μεταφέρει εκ του θανάτου εις την ζωήν, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος νίκησε το θάνατο και έτσι εξασφάλισε στους θανατωμένους ανθρώπους τη μετάβαση εκ του θανάτου στην ανάσταση.

Με την αμαρτία ο άνθρωπος έγινε θνητός και πεπερασμένος· με την ανάσταση του Θεανθρώπου γίνεται αθάνατος και αιώνιος. Σ’ αυτό δε ακριβώς έγκειται η δύναμη και το κράτος και η παντοδυναμία της του Χριστού αναστάσεως. Και για αυτό χωρίς την ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε καν ο Χριστιανισμός.

Μεταξύ των θαυμάτων η ανάσταση του Κυρίου είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Όλα τα άλλα θαύματα πηγάζουν από αυτό και συνοψίζονται σ’ αυτό. Απ’ αυτό πηγάζουν η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα και η προσευχή και η θεοσέβεια. Αυτό είναι εκείνο το οποίο καμία άλλη θρησκεία δεν έχει· αυτό είναι εκείνο το οποίο ανυψώνει τον Κύριο υπεράνω όλων των ανθρώπων και των θεών. Αυτό είναι εκείνο το οποίο κατά τρόπο μοναδικό και αναμφισβήτητο δείχνει και αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Κύριος σε όλους τους ορατούς και αόρατους κόσμους.

Το ότι ο άνθρωπος πιστεύει αληθινά στον Αναστάντα Κύριο το αποδεικνύει με το να αγωνίζεται κατά της αμαρτίας και των παθών και εάν μεν αγωνίζεται, πρέπει να γνωρίζει ότι αγωνίζεται για την αθανασία και την αιώνια ζωή. Εάν όμως δεν αγωνίζεται, τότε μάταιη η πίστη του! Διότι, εάν η πίστη του ανθρώπου δεν είναι αγώνας για την αθανασία και την αιωνιότητα, τότε τι είναι; Εάν με την πίστη στο Χριστό δεν φθάνει κανείς στην αθανασία και την επί του θανάτου νίκη, τότε προς τι η πίστη μας; Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τούτο σημαίνει ότι η αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν νικηθεί. Εάν δε δεν έχουν αυτά τα δύο νικηθεί, τότε γιατί να πιστεύει κανείς στο Χριστό; Εκείνος όμως ο οποίος με την πίστη στον Αναστάντα Χριστό αγωνίζεται εναντίον κάθε αμαρτίας του, αυτός ενισχύει σιγά-σιγά μέσα του την αίσθηση ότι ο Κύριος πραγματικά αναστήθηκε, άμβλυνε το κέντρο του θανάτου, νίκησε το θάνατο σε όλα τα μέτωπα της μάχης.

Χωρίς την ανάσταση δεν υπάρχει ούτε στον ουρανό ούτε κάτω από τον ουρανό τίποτε πιο παράλογο από τον κόσμο αυτό, ούτε μεγαλύτερη απελπισία από τη ζωή αυτή, δίχως αθανασία. Σ’ όλους τους κόσμους δεν υπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ύπαρξη από τον άνθρωπο, που δεν πιστεύει στην ανάσταση των νεκρών.

Γι’ αυτό, για την ανθρώπινη ύπαρξη, ο Αναστημένος Κύριος είναι τα «πάντα εν πάσιν» σ’ όλους τους κόσμους: ο,τι το Ωραίο, το Καλό, το Αληθινό, το Προσφιλές, το Χαρμόσυνο, το Θείο, το Σοφό, το Αιώνιο. Αυτός είναι όλη η Αγάπη μας, όλη η Αλήθειά μας, όλη η Χαρά μας, όλο το Αγαθό μας, όλη η Ζωή μας, η Αιωνία Ζωή σε όλες τις αιωνιότητες και απεραντοσύνες.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Μέγα Σάββατον

Κατά το Μ. Σάββατο εορτάζομεν την ταφήν του Κυρίου υπό του Ιωσήφ και του Νικοδήμου, καθώς και την κάθοδον αυτού εις τα σκοτεινά βασίλεια του άδου. Όταν ο Κύριος απέθανεν, ως άνθρωπος, και εχωρίσθη η Ψυχή από το Σώμα του, τότε το μεν Σώμα του, από το οποίον δεν εχωρίσθη η Θεότης του Κυρίου, ετέθη εις τον τάφον· η δε Ψυχή του, ηνωμένη και αυτή με την Θεότητά του, κατήλθεν εις τον άδην και, νικήσασα αυτόν, απηλευθέρωσε τας εκεί κρατουμένας ψυχάς. Κατά την τρίτην δε ημέραν ηνώθη πάλιν η Ψυχή μετά του Σώματος και το Σώμα ανέστη εκ νεκρών. Τοιουτοτρόπως ενικήθησαν και ο άδης και ο θάνατος. Τον άδην ενίκησεν η Ψυχή του Κυρίου, τον δε θάνατον το Σώμα του, διότι και τα δύο δεν ήσαν μόνα των, αλλ’ ηνωμένα με την Θεότητα. Η Ψυχή αυτή και το Σώμα αυτό δεν ήσαν ψυχή και σώμα ενός κοινού θνητού, αλλά Ψυχή και Σώμα του ενανθρωπήσαντος Θεού. Δια τούτο ούτε ο άδης ηδυνήθη να κρατήση δεσμίαν την Ψυχήν αυτήν ούτε ο θάνατος ηδυνήθη να κρατήση και να παραδώση εις την φθοράν το Σώμα αυτό.

Εορτάζομεν λοιπόν κατά το Μ. Σάββατον την ταφήν του Σώματος του Κυρίου και την κάθοδον της Ψυχής Αυτού, ηνωμένης με την Θεότητα, εις τα βασίλεια του άδου δια να κηρύξη την λύτρωσιν εις τας εκεί κρατουμένας ψυχάς. Eν αρχή της Ακολουθίας ψάλλονται τα απολυτίκια «Ο ευσχήμων Ιωσήφ...», «Ότε κατήλθες.», «Ταις μυροφόροις.» και «Εξέστησαν χοροί...». Έπειτα ψάλλεται ο Κανών της ημέρας, που είναι άρτιος, δηλαδή έχει οκτώ Ωδάς, και αρχίζει με τον ειρμόν «Κύματι θαλάσσης.». Ακροστιχίδα έχει «Και σήμερον δε Σάββατον μέλπω μέγα». Η ακροστιχίς αυτή είναι ενιαία με την ακροστιχίδα του Κανόνος της προηγουμένης ημέρας. Ολόκληρος έχει ούτω: «Προσάββατόν τε και σήμερον δε Σάββατον μέλπω μέγα». Μετά την θ' Ωδήν ψάλλονται εις τρεις στάσεις (δηλαδή τμήματα, μέρη) τα λεγόμενα «Εγκώμια», μικρά τροπάρια, λίαν αγαπητά εις τον λαόν. Τα «Εγκώμια», αυτά είναι αγνώστου ποιητού σύνθεσις, έχουν δε πολλάς παραλλαγάς. Μετά τα «Εγκώμια», ψάλλονται τα ευλογητάρια και στιχηρά των αίνων, καθώς και η Δοξολογία. Μετά την Δοξολογίαν, γίνεται η έξοδος και η περιφορά του φέροντος τον «Επιτάφιον» ιερού κουβουκλίου, κατά την οποίαν ψάλλεται το τροπάριον «Τον ήλιον κρύψαντα...». Τέλος, μετά την επιστροφήν εις τον ιερόν Ναόν, ψάλλονται τα τροπάρια «Ότε κατήλθες.», «Ταις μυροφόροις...» και «Ο ευσχήμων.». Έπειτα αναγινώσκεται κείμενον εκ του βιβλίου του προφήτου Ιεζεκιήλ (λζ' 1 -14), Απόστολος (Α' Κορ. ε' 6-8 και Γαλ. γ' 13-14) και Ευαγγέλιον (Ματθ. κζ' 62-66).

Πάντα τα ανωτέρω αποτελούν, ως είπομεν, τον Όρθρον του Μ. Σαββάτου και ψάλλονται τη εσπέρα της Μ. Παρασκευής. Κατ ’ αυτήν δε την ημέραν του Μ. Σαββάτου τελείται ο Εσπερινός του Πάσχα, συνυφασμένος μετά της Θ. Λειτουργίας του Μ. Βασιλείου. Η Ακολουθία έχει αναστάσιμον και πανηγυρικόν χαρακτήρα, διότι είναι, ως ελέχθη, Εσπερινός της μεγάλης και κοσμοσωτηρίου εορτής του Πάσχα και αποτελεί εισαγωγήν εις αυτήν. Ο λαός ονομάζει αυτήν «πρώτην Ανάστασιν». Ωραιότατον και κατανυκτικώτατον είναι το εις θέσιν Χερουβικού ύμνου ψαλλόμενον τροπάριον «Σιγήσατω πάσα σάρξ βροτεία.». Σήμερον η Ακολουθία αύτη ψάλλεται όχι τας εσπερινάς, αλλά τας πρωινάς ώρας του Μ. Σαββάτου.

(Αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Ι. Θεοδωρόπουλος, "Η Μεγάλη Εβδομάς μετά ερμηνείας", 9η έκδ. Αθήνα, Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2002)

162. Υπάρχουν και αλλά Βαπτίσματα εκτός από το εν ύδατι;

Ναι, είναι το βάπτισμα του μαρτυρίου, το οποίο μπορεί ν’ αναπληρώσει το κανονικό εν ύδατι βάπτισμα. Στην Εκκλησία μας υπάρχει η πεποίθηση ότι οι αληθείς μάρτυρες της πίστεως, όσοι δηλαδή εκουσίως και από αγάπη υφίστανται το θάνατο υπέρ της χριστιανικής τους πίστεως, είναι δυνατό, είτε βαπτισμένοι είτε όχι, να δικαιωθούν και να κερδίσουν την αιώνια ζωή. Μαρτυρίες από τη Γραφή προσάγονται συνήθως οι λόγοι του Κυρίου: «Πάς συν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς». Και: «Ός γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει· ός δ’ αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν». Κατά τον Κυπριανό το βάπτισμα του μαρτυρίου είναι το μέγιστο και ενδοξότατο των βαπτισμάτων. Την πεποίθηση της Εκκλησίας στο βάπτισμα του μαρτυρίου τρανότατα βεβαιώνει η εορτή των νηπίων των σφαγιασθέντων από την Ηρώδη (29 Δεκεμβρίου).

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 232-233)

πας ο οργιζόμενος.
Ματθαίου ε' 22.

Το «ου φονεύσης» ο Ιησούς το υπερνικά με το «πας ο οργιζόμενος... ένοχος». Ο Ιησούς δεν καταλύει, αλλά βελτιώνει το Νόμο.
Ο Ιησούς ήλθε και μας είπε την τελευταία λέξι στα θέματα της ηθικής συμπεριφοράς. Όποιος αγνοεί τον Ιησού και τον λόγο του, μοιάζει μ’ αυτόν, που χρησιμοποιεί σήμερα αντί ηλεκτρικό φώς λάμπα πετρελαίου. Είναι ασυγχρόνιστος. Όσοι μένουν στο «εγώ δεν σκότωσα», ενώ καθημερινά οργίζονται είναι ασυγχρόνιστοι. Είναι καθυστερημένοι κατά 2000 χρόνια. Ο Ιησούς είναι ο μεγάλος και μοναδικός εκσυγχρονιστής της ηθικής ζωής των ανθρώπων. Όσοι τον ακολουθούν γίνονται οι νέοι, οι τέλειοι, οι ωλοκληρωμένοι άνθρωποι. Οι συγχρονισμένοι.
Βέβαια η αποδοχή του τελείου, που υποδεικνύει ο Χριστός απαιτεί περισσότερο κόπο. Μεγαλύτερη προσπάθεια. Όπως ακριβώς και για να μάθη κανείς μια καινούργια επιστήμη χρειάζεται περισσότερο κόπο ή για ν’ αποκτήση κάτι το νέο χρειάζεται περισσότερα έξοδα. Δεν μπορεί όμως κανείς να είναι συγχρονισμένος με την εποχή του χωρίς περισσότερο κόπο και μεγαλύτερη προσπάθεια. Ο Χριστιανισμός είναι η τελευταία λέξις της ηθικής ζωής και αξίζει κάθε κόπο και κάθε θυσία για να συμμορφωθούμε μ’ αυτόν και τις απαιτήσεις του στη ζωή μας.

«Ρίζα του φόνου θυμός. Ο τοίνυν την ρίζαν εκκόπτωv, πολλώ μάλλον αναιρήσει τους κλάδους. Μάλλον δε ουδέ φύναι την αρχήν εάσει» (Ι. Χρυσόστομος, ΥΜ. 97).

(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 113-114)

355. Όταν πέφτης στην αμαρτία για πολλοστή φορά και αρχίζη να σε τριγυρίζη η απόγνωσις για το έλεος του Θεού, λέγε από τα βάθη της ψυχής σου, μαζί με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο (Ευχή Δ’ προ της Μεταλήψεως): «Ουκ ειμι ικανός, Δέσποτα Κύριε, ίνα εισέλθης υπό την στέγην της ψυχής μου• αλλ ' επειδή βούλη σύ, ως φιλάνθρωπος, οικείν εν εμοί, θαρρών προσέρχομαι. Κελεύεις αναπετάσω τας πύλας, ας συ μόνος εδημιούργησας, και εισέρχε μετά φιλανθρωπίας, ώς πέφυκας. Εισέρχη, και φωτίζεις τόν έσκοτισμένον μου λογισμόν. Πιστεύω, ως τούτο ποιήσεις. Ου γαρ Πόρνην προσελθούσαν σοι μετά δακρύων απέφυγες, ουδέ Τελώνην απεβάλου μετανοήσαντα, ουδέ Ληστήν επιγνόντα την βασιλείαν σου απεδίωξας, ουδέ διώκτην μετανοήσανατα κατέλιπες ο ην. Αλλά τους υπό της μετανοίας σοι προσαχθέντας απαντας εν τω χορώ των σων φίλων κατέταξας, ο μόνος υπάρχων ευλογημένος, πάντοτε, νυν και εις τους απεράντους αιώνας. Αμήν.»

356.  Όποιος θυμώνει κατά του αδελφού του για κάτι το υλικό, αποδίδει στα υλικά πράγματα μεγαλύτερη αξία απο ό,τι στον αδελφό του.  Αλλά τι αξίζει περισσότερο απο τον άνθρωπο πάνω στη γη;  Τίποτε το γήινο δεν είναι πιο ακριβό απ' αυτόν.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 151)

161. Ποιά έννοια έχει ο νηπιοβαπτισμός;

Τα νήπια βαπτίζονται για να καθαρθούν από το μολυσμό του προπατορικού αμαρτήματος και να είναι εύθετα στη βασιλεία των ουρανών. Διότι η παρουσία του προπατορικού αμαρτήματος στα νήπια, έστω κι αν αυτά δεν έχουν προσωπικές αμαρτίες, τα εμποδίζει να γίνουν μέτοχα της αιώνιας ζωής. Για ν’ αποφευχθεί δε το θλιβερό ενδεχόμενο να πεθάνουν αβάπτιστα, εισήχθη πολύ νωρίς στην αρχαία Εκκλησία ο νηπιοβαπτισμός, που στην εποχή των αιρέσεων ήταν ισχυρό όπλο κατά του Πελαγιανισμού, που δίδασκε ότι δια της παραβάσεως του προπάτορα η φύση δεν έπαθε καμιά ουσιαστική ζημία από την αμαρτία. Στην αγ. Γραφή δεν υπάρχει βέβαια άμεση μαρτυρία του νηπιοβαπτισμού· υπάρχουν όμως έμμεσες μαρτυρίες και ενδείξεις σε όσα λέγονται περί βαπτίσματος ολόκληρων οίκων, στους οποίους είναι λογικό να υποτεθεί οτι υπήρχαν και μικρά παιδιά.

Υπάρχει βέβαια η αιτίαση κατά του νηπιοβαπτισμού ότι στα νήπια ελλείπει η πίστη που είναι ο απαραίτητος όρος λήψεως του βαπτίσματος, σύμφωνα με όσα είπε ο Κύριος: «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται». Αυτό είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει δε καμία αμφιβολία ότι το τέλειο βάπτισμα είναι εκείνο στο οποίο ο άνθρωπος προσέρχεται με πίστη στο Σωτήρα και με συναίσθηση της σημασίας της μυστηριακής τελετής, δηλαδή το βάπτισμα των ενηλίκων. Εντούτοις η έλλειψη της πίστεως δεν παρακωλύει τη λυτρωτική ενέργεια της χάριτος στα τρυφερά νήπια, στα οποία δεν υπάρχει και το στοιχείο της προσωπικής αμαρτίας που αποτελεί το κύριο εμπόδιο επενέργειας της χάριτος του Θεού.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 231-232)

«Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή. Όποιος πιστεύει σ’ εμένα, κι αν πεθάνει, θα ζήσει» (Ιωάν. 11:25)

Ένας παλαίμαχος αξιωματικός, που ήταν πιστός χριστιανός, έμαθε από ένα φίλο του ότι ο τάδε γνωστός τους εγκολπώθηκε τις αθεϊστικές θεωρίες και είναι αποφασισμένος να ζήσει μ’ αυτές. «Αλήθεια;», είπε εκείνος και πρόσθεσε: «Θα ήθελα να τον ρωτήσω, όμως, αν θα του άρεσε και να πεθάνει μ’ αυτές!».
Είναι αλήθεια ότι η αθεΐα μπορεί να βοηθήσει τον αμαρτωλό να ζήσει την αμαρτωλή ζωή του, κλείνοντας τα αυτιά του στους ελέγχους της συνείδησής του, όμως δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να τον βοηθήσει την ώρα του θανάτου, από την οποία θα περάσουμε όλοι μας, αργά ή γρήγορα. Και κανένας δεν ξέρει την ώρα του. Όταν ο διάσημος, άθεος Βολταίρος πέθανε, ο γιατρός του είπε: «Θα ‘θελα όλοι οι νέοι της Γαλλίας να βρίσκονταν στο προσκεφάλι του, την ώρα που πέθαινε, για να δουν πόσο απαίσιος είναι ο θάνατος ενός άθεου!». Απεναντίας, ακόμα και ο πιο άσημος, αλλά πραγματικά πιστός, και στον κόσμο αυτό ζει πιο ευτυχισμένα και το θάνατο τον αντιμετωπίζει με θάρρος και ελπίδα. Γιατί ξέρει ότι μέσω του θανάτου περνάει στη ζωή» (Ιωάν. 5:24). «Για μένα ζωή είναι ο Χριστός και ο θάνατος κέρδος», λέει ο απόστολος Παύλος (Φιλ. 1:21).

«Κι αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, τότε είναι χωρίς νόημα το κήρυγμά μας, άσκοπη είναι και η πίστη σας!» (Α’ Κορ. 15:14)

Τον περασμένο αιώνα, ο φιλόσοφος Μπράιτον, άθεος κι εχθρός του Χριστού, ίδρυσε ένα σύλλογο απίστων. Σκοπός τους ήταν να γκρεμίσουν την πίστη πως ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς. Μια μέρα, μετά από τρία χρόνια σκληρής προσπάθειας για να βρεθούν τα επιχειρήματα που χρειαζόταν ο Μπράιτον, κάλεσε όλα τα μέλη του συλλόγου για να τους ανακοινώσει τα πορίσματα της έρευνάς του «Αγαπητοί φίλοι, τους είπε, την αποψινή μου ομιλία δε θα την περιμένατε. Στέκομαι εδώ για να ομολογήσω πως ο Ιησούς Χριστός όχι μόνο αναστήθηκε, αλλά ζει τώρα μέσα στην καρδιά μου και την κυβερνάει!».
Τι είχε συμβεί; Πώς άλλαξε έτσι αυτός ο πρώην αρνητής του Χριστού; Απλούστατα, στην τίμια απόφασή του να πολεμήσει καθετί μη αληθινό, ο Θεός με έλεος τον επισκέφτηκε για να τον γλιτώσει από την πλάνη του και να του φανερώσει τον εαυτό Του. Το ίδιο συνέβη και σε πολλούς άλλους και στο Σαούλ το διώκτη του Χριστού και των μαθητών Του, που στο δρόμο της Δαμασκού άλλαξε για πάντα πίστη και πορεία, αφού εκεί μίλησε προσωπικά με τον Ιησού Χριστό.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

352. Όσο πιο μεγάλος είναι ο αριθμός εκείνων, για τους οποίους ο ιερεύς ζητεί χαρίσματα από τον Θεό και όσο πολυτιμότερα είναι αυτά τα χαρίσματα, τόσο πιο βίαια ο Αρχέκακος αντιτίθεται στην προσευχή του ιερέως. Αλλά, μάτην. Λέγει η Γραφή: «Πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» (Μαρκ. θ’ 23). Όσο και αν πασχίζη ο Σατανάς να ματαιώσει τα αποτελέσματα της προσευχής, η χάρις του Θεού και η δύναμις της πίστεως τον κατατροπώνουν.

353. Όποιος προσεύχεται, ας θυμάται ότι ο Θεός δεν λυπήθηκε τον ίδιο τον Μονογενή του Υιό για μας τους αμαρτωλούς, αλλά τον έδωσε στον θάνατο προς χάριν μας. Πώς λοιπόν θα λυπηθή να μας δώση άλλα χαρίσματα, όποια και αν είναι αυτά; Αφού το μεγαλύτερο χάρισμα μας δόθηκε, πώς δεν θα μας δοθούν τα υποδεέστερα; Όλα μας τα δίνει ο Ουράνιος Πατήρ μας, χάρις στον Χριστό. «Πάντα ἡμῖν η θεία δυνάμεως αὐτοῦ τὰ πρὸς ζωὴν καὶ εὐσέβειαν δεδώρηται διὰ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ καλέσαντος ἡμᾶς» (Β’ Πετρ. α’ 3).

354. Κατά τη διάρκεια της προσευχής, όταν ο Διάβολος σε πειράζει σφοδρά, «Πάσαν την μέριμναν σου επίρρίψον επί Κύριον, ότι αυτώ μέλει περί σου» (Α’ Πέτρ. ε’ 7). Όταν προσεύχεσαι, να έχης πίστι στον Θεό, που βρίσκεται στα δεξιά σου, και όλα θα είναι κατορθωτά για σένα.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 150-151)

122. «Θηλάσασα τον δωτήρα Παρθένε του γάλακτος» (ΜΜ).

Η Θεοτόκος εθήλασε τον Ιησού με το παρθενικό της γάλα. «Γάλα μαστών σου εθήλασεν ο Θεός και ηνώθη τα χείλη σου τοις του Θεού χείλεσιν» (Δ, 84). Και εδώ πάλι η πραγματικότης είναι αντίστροφη. Ο Ιησούς είναι «ο δωτήρ του γάλακτος». Η Παρθενομήτωρ είναι απλώς η θηλή, ο αγωγός του. Ο Ιησούς δεν ήλθε για να θηλάση το γάλα που Εκείνος δίνει στους ανθρώπους. Ήλθε για να θηλάσωμε εμείς «το λογικόν και άδολον γάλα και εν αυτώ αυξηθώμεν εις σωτηρίαν» (Α' Πέτρ. β΄ 2).
Η Θεοτόκος είναι η θηλή της σωτηρίας μας. Από τη θηλή αυτή θηλάζομε σαν πιστοί «το λογικόν γάλα», τον Κύριο Ιησού. Η εικόνα της Γαλακτοτροφούσης θέλει να μας έμπνεύση τον τρόπο, με τον οποίο αυξάνεται κανείς εν Χριστώ: θηλάζει το γάλα της σωτηρίας. Όπως το βρέφος προσκολλάται στη θηλή του μητρικού μαστού, έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να προσκολλάται στο νόμο και το θέλημα του Κυρίου: «Εμοί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν εστί» ομολογεί ο Δαβίδ (Ψαλμ. 72, 28).
Το θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου δεν είναι υπόθεσις του νου. Είναι κατάστασις ζωής. Δεν είναι γνώσις, είναι τροφή· δεν είναι άψυχο γράμμα, είναι ζωογόνο γάλα, που τρέφει.
Η πίστις, έξαλλου, δεν είναι κάτι που προμηθεύεται κανείς από την αγορά· είναι κάτι που μεταδίδεται από τη μητρική, θερμή αγκαλιά. Η πίστις δεν είναι καταναλωτικό αγαθό που αγοράζεται· είναι προϊόν του μητρικού κόλπου της Εκκλησίας και του οποίου η Εκκλησία έχει την «αποκλειστικότητα». Η πίστις παρασκευάζεται και προσφέρεται σε όσους προσέρχονται στην μητρική αγκαλιά της Εκκλησίας και θηλάζουν στο θεομητορικό της κόλπο. Γι΄ αυτό και ο Κύριος ετόνισε ότι «εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. ιη' 3). Όποιος δεν μάθει να θηλάζη το γάλα της σωτηρίας, δεν θα αυξηθή ποτέ κατά Θεόν. Όσοι ωρίμασαν «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ. δ' 13), αυτοί επόθησαν και εθήλασαν το «λογικόν γάλα, ως αρτιγέννητα βρέφη» (Α' Πετ. β' 2) .

Η Θεομήτωρ προς τον Μονογενή της:

«Τί λοιπόν θα κάμω δια σε;
Θα σε θρέψω με γάλα ή θα σε δοξολογήσω;
Θα σε υπηρετήσω ως Μητέρα ή θα σε προσκυνήσω ως δούλη;
Θα σε περιπτυχθώ ως υιόν ή θα προσευχηθώ ως εις Θεόν;
Θα σου δώσω γάλα ή θα σου προσφέρω θυμίαμα;
Τί είναι το άρρητο αυτό θαύμα, το μέγιστον;
Ο ουρανός είναι ιδικός σου θρόνος
και συγχρόνως ο ιδικός μου κόλπος σε βαστάζει.
Ήλθες ολόκληρος εις τα κάτω
χωρίς ν’ απομακρυνθής καθόλου από τα άνω».

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 151,153)

Είπες Κύριε με χαρά και ανυπομονησία: ‘ Καγώ εάν υψωθώ εκ της γης πάντας ελκύσω προς εμαυτόν’( Ιω.ιβ΄,32), δηλαδή ‘Αν υψωθώ διά του Σταυρού από τη γη θα αποσπάσω απ΄τη δουλεία του διαβόλου και θα ελκύσω πάνω μου όλους τους ανθρώπους’. Έτσι μαγνήτισες και μένα Χριστέ μου, μια Μεγάλη Πέμπτη κι από τότε ζω για να είμαι μαζί Σου, κάτω από το Σταυρό και να Σε βλέπω, Εσένα που είσαι η Εσταυρωμένη Αγάπη. Κάθε χρόνο προσεύχομαι να ελκύεις όλο και πιο πολλούς για να μην πηγαίνει χαμένη η θυσία Σου και η Αγάπη Σου! Φέτος Κύριε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά προσεύχομαι μ’ όλη μου την καρδιά να υψωθείς και να μας κάνεις να μάθουμε από τη σιωπή Σου, την πιο εύλαλη σιωπή όλων των εποχών, να μάθουμε επιτέλους να σιωπούμε κι εμείς και να Σε ακούσουμε! Τόσα λόγια πια δεν κουραστήκαμε; Όλα τα ξέρουμε, όλοι γίναμε θεολόγοι μιας θεολογίας χωρίς Θεό! Σκέτα λόγια δηλαδή… Κουράστηκα να μιλάω και να ακούω χριστιανούς να διαφωνούν για όλα χωρίς καν να Σε υπολογίζουν. Τότε Κύριε σχεδόν όλοι οι δικοί Σου Σε απαρνήθηκαν κι έμεινες μόνος. Τώρα ακόμα χειρότερα, τοπικά είναι κοντά Σου και νομίζουν ότι Σε λατρεύουν αλλά στην ουσία είναι μίλια μακριά Σου, χωρίς καρδιά, χωρίς πνεύμα, χωρίς βάθος, χωρίς αλήθεια. Το μόνο που τους θυμίζει ότι είναι χριστιανοί είναι πως όταν τσακώνονται χρησιμοποιούν το Όνομα Σου!
Αλλά μην τα παρατάς Χριστέ μου, μακροθύμησε κι άλλο! Μακροθύμησε και μαγνήτισε αυτούς που ραπίζονται όπως κι Εσύ ραπίστηκες απ’ τους Ρωμαίους. Εμείς ραπιζόμαστε από τα πάθη μας κι απ’ το φρόνημα του κόσμου. Έλκυσε Κύριε πάνω Σου αυτούς που δέχονται ειρωνείες και φτυσιές όπως κι Εσύ, δώσε τη δύναμη του Σταυρού Σου σ’ αυτούς που Σε αγαπούν. Εσύ, ο Θεός μας γι’ αυτούς σταυρώθηκες, τους ασήμαντους ανθρώπους, τους μικρούς, που οι επιθυμίες τους όχι μόνο είναι ασήμαντες για τους ‘ένδοξους της γης’ αλλά χλευάζονται κιόλας. Μείνε εκεί Κύριε, στο Σταυρό Σου και ίσως να κάνεις το θαύμα Σου και σταματήσουμε να είμαστε Φαρισαίοι. Ίσως φιλοτιμηθούμε, βλέποντας Σε δαρμένο, φτυσμένο, σταυρωμένο, ανήμπορο, λοιδορούμενο αλλά γεμάτο αγάπη για μας που Σε σταυρώσαμε, αγάπη και αμνησικακία, ίσως τελευταία στιγμή μοιάσουμε στο ληστή και ομολογήσουμε ότι εμείς φταίμε και δίκαια τιμωρούμαστε. Εσύ όμως είσαι ο μόνος που δε φταίει! Σ’εμάς αξίζουν τα ραπίσματα και οι φτυσιές και όλα τα υπόλοιπα…
Και όπως Εσύ, ο Αμνός του Θεού υπέμεινες για την Αγάπη προς τον Πατέρα Σου και προς εμάς τα πάντα έτσι κι εμείς πρέπει με χαρά και με τιμή να υπομένουμε για χάρη Σου τα πάντα! Κάθε χρόνο Κύριε καθρεφτίζομαι πάνω στο Σταυρό Σου και βλέπω τα χάλια μου. Απ’ τη μια η Δόξα Σου και από την άλλη η ντροπή μου. Μέσα από τα μάτια Σου όμως βλέπω ότι είμαι ένα μικρό παιδάκι που ειδικά φέτος είμαι μέσα στις λάσπες και τη βρωμιά. Όπως και να είμαι όμως Χριστέ μου, είμαι πάντα δικός Σου και προσπαθώ … γιατί θέλω να Σ’ αγαπώ! Μακάρι να τα καταφέρω κι εγώ και όλοι μας να ζούμε για Σένα, να μη ζούμε χωρίς Εσένα και να ζούμε από Σένα! Μακροθύμησε Κύριε μήπως έρθει η ώρα και της δικής μας Ανάστασης!(Κ.Δ.Κ)