...Ο αββάς Παύλος έφτασε στην ηλικία των εκατό και δεκατριών ετών.Τότε και ο Μέγας Αντώνιος ήταν ενενήντα χρόνων και πολλές φορές σκεπτόταν και απορούσε λέγοντας. Άραγε θα υπάρχη άλλος Μοναχός στην πιο βαθειά έρημο; Μια νύκτα ήλθε Άγγελος Κυρίου και του λέγει: Πήγαινε γρήγορα στο βάθος της ερήμου, να βρεις τον Αββά Παύλο, ο οποίος είναι πιο ενάρετος από σένα και θα λάβεις μεγάλη ωφέλεια από αυτόν. Όταν άκουσε αυτά δεν καθυστέρησε καθόλου, αλλά αφού περιφρόνησε την αδυναμία των γηρατειών, την μεγάλη οδοιπορία και όλα τα άλλα εμπόδια, ξεκίνησε το πρωί και περπατώντας όλη την ημέρα εκαίγετο από τον καφτερό ήλιο. Είχε όμως την ελπίδα στον Κύριο ότι θα του δείξει τον έμψυχο θησαυρό, και δεν σκεπτόταν καθόλου τις δυσκολίες του δρόμου.

Την τρίτη ημέρα είδε ένα λιοντάρι, που ανέβαινε βιαστικά σε ένα βουνό. Ο δε Όσιος γνωρίζοντας ότι ο Θεός τον άκουσε, ακολούθησε το θηρίο και έτσι έφθασε στο σπήλαιο. Τότε το μεν λιοντάρι μπήκε στο σπήλαιο, ο δε όσιος έμεινε απ’ έξω. Έτσι, αφού άφησε για την αγάπη κάθε δειλία και φόβο, ξεκίνησε γρήγορα να μπει μέσα σε αυτό και από την βιασύνη του σκόνταψε σε μια πέτρα και κτύπησε λίγο το πόδι του.
Ακούγοντας τον θόρυβο ο ευρισκόμενος μέσα στο σπήλαιο Όσιος Παύλος, έκλεισε την πόρτα, ο δε όσιος Αντώνιος τον παρακαλούσε από έξω λέγοντας: ”Σε παρακαλώ για τον Κύριο, Όσιε Πάτερ, άνοιξέ μου για να δω το σεβάσμιο πρόσωπο σου.” Ο δε Όσιος Παύλος, θέλοντας να τον δοκιμάσει δεν άνοιγε. Έτσι, επειδή δεν μπορούσε ο μακάριος Αντώνιος από τον κόπο της οδοιπορίας και το κτύπημα να στέκεται όρθιος, έπεσε με το πρόσωπο στην γη και έμεινε έτσι εξ ώρες να τον παρακαλεί.
Βλέποντας τον ήλιο να πλησιάζει την δύση του, παρακαλούσε πιο θερμά τον Όσιο να του ανοίξει την είσοδο. Ο δε Όσιος τον ρώτησε από μέσα ποιος ήταν, από που ήλθε και τι ζητούσε. Ο Αντώνιος του αποκρίθηκε λέγοντάς του την αλήθεια και πρόσθεσε: Άνθρωπε του Θεού, γνωρίζω πως δεν είμαι άξιος να σε δω και να συναντηθούμε, αλλά μάθε ότι δεν φεύγω από δω αν δεν απολαύσω την ποθούμενη μου θέα σου και τα γλυκύτατα σου λόγια. Γι’ αυτό περπάτησα ο γηραιός τόσο δρόμο ,και δεν λογάριασα τόση ταλαιπωρία, και βάσανα και τον φόβο των θηρίων, ω επώνυμε και μιμητά του Παύλου, τα άγρια θηρία φιλοξενείς και τον κατ’ εικόνα Θεού άνθρωπο, αν και αμαρτωλό και ανάξιο αποστρέφεσαι; …αλλά δεν φεύγω από εδώ έως να μου ανοίξεις , ακόμα και να πεθάνω έξω από την πόρτα σου, κι έτσι νεκρός να ελέγχω και να κατηγορώ αφώνως την ασπλαχνία σου. Αυτά έλεγε ο Αντώνιος κλαίγοντας.

Και απαντώντας του ο Παύλος “χαριέντως” του λέγει: Όποιος ζητεί δεν φοβερίζει κι όποιος κατηγορεί δεν δακρύζει. Και ανοίγοντάς του τον υποδέχεται εγκάρδια: “Καλώς ήρθες αδελφέ και συνεργάτα Αντώνιε”. Έτσι αφού κατασπάσθηκε ο ένας τον άλλο εν φιλήματι αγίω και αφού συνομιλούσαν με λόγια θεϊκά, αισθάνθηκαν μεγάλη πνευματική ευφροσύνη και αγαλλίαση. Έπειτα είπε ο Παύλος προς τον Αντώνιο: Τι ανάγκη είχες αδελφέ να κακοπαθήσεις τόσο να έλθεις έως εδώ , για να δεις έναν σαπρό και άχρηστο γέροντα ο οποίος πρόκειται σε λίγο να πεθάνει;…
Κι ενώ συνομιλούσαν οι Άγιοι, βλέπουν πάνω σε ένα κλαδί δένδρου, κόρακα να βαστάζει ένα ολόκληρο άρτο, ο οποίος αφού πέταξε από το δένδρο τοποθέτησε τον άρτο ανάμεσα τους. Ενώ θαύμαζε ο Όσιος Αντώνιος αυτό το παράδοξο του είπε ο Όσιος : Στα αλήθεια, αδελφέ Αντώνιε, πολύ φιλάνθρωπος και Ελεήμων είναι ο Κύριος χορηγώντας σπόρο σε αυτόν που σπέρνει και άρτο για τροφή. Εξήντα χρόνια είναι όπου μου φέρνει την τροφή ο κόρακας αυτός, όπως είδες και όχι ένα άρτο, αλλά το μισό και σήμερα για την παρουσία σου διπλασίασε ο αγαθός Τροφεύς και Δεσπότης την τροφή.

Ευχαρίστησαν τον Θεό και οι δυο και πήγαν στην πηγή να δειπνήσουν («παξιμαδήσουσι»). «Και φιλονικούντες ώραν πολλήν ως ταπεινόφρονες, συνερίζουνταν τις να κόψη τον άρτον, να ευλογήση την τράπεζαν, κι επροτίμα ένας τον άλλον τους»… «Τέλος, συμφώνως έλαβε πας ένας τον άρτον από το ένα μέρος.» Και τον έκοψαν μαζί εις το Όνομα του Κυρίου. …Αφού έφαγαν ο Όσιος, έκαναν αγρυπνία όλη την νύκτα, προσευχόμενοι και δοξολογούντες τον Κύριο, και το πρωί είπε ο Παύλος προς τον Αντώνιο. Είναι πολλές μέρες, όπου μου απεκάλυψε ο Κύριος μας, ότι κατοικείς σε αυτή την έρημο, και μου υποσχέθηκε ότι θα σε ιδώ προτού τελειώσει η ζωή μου. Τώρα λοιπόν κατά την υπόσχεση σε απέστειλε να ενταφιάσεις το σώμα μου.
Όταν άκουσε αυτά ο Μέγας Αντώνιος, έτρεχαν τα δάκρυα του σαν ποτάμι , κλαίοντας για τον χωρισμό και τον παρακαλούσε θερμά να κάνη δέηση προς τον Κύριο, για να πάει και αυτός στην συνοδεία του.
Σε παρακαλώ για την αγάπη μου, να μην βαρεθείς μέσα στους άλλους κόπους σου, αλλά να μου φέρεις τον μανδύα που σου έδωσε ο Επίσκοπος (Μέγας) Αθανάσιος, διότι έχω πολλή ευλάβεια να ενταφιάσεις με εκείνον το λείψανό μου.
Αυτό, βέβαια, το έλεγε ο Παύλος μόνον ως πρόφαση, ώστε να μην είναι παρών κατά την κοίμησή του ο Αντώνιος και λυπηθεί περισσότερο. Και ούτε είχε ανάγκη από το ιμάτιο κατά τον θάνατο. Θαυμάζοντας ο Αντώνιος το «προορατικόν πνεύμα» του Οσίου, τον ευλαβείτο ως Άγγελο και δακρύζοντας του φίλησε τα χέρια και τα μάτια. Και ζητώντας του συγχώρεση, έφυγε γρήγορα για το κελί του.
Αφού πήρε λίγη τροφή επήρε τον μανδύα που του είπε και έτρεχε γρήγορα προς αυτό που επιθυμούσε, διψώντας τον Παύλο, βλέποντας προς τον Παύλο, “τον οποίον είχεν τροφήν σώματος, πνοήν και αναψυχήν της ψυχής του”.. Προσπαθούσε όσο μπορούσε πιο γρήγορα να περπατήσει, επειδή φοβόταν μήπως και δεν τον φθάσει ζωντανό για να πάρει την ευλογία του.
Αφού περπάτησε όλη την πρώτη ημέρα και μέρος από την δεύτερη, είδε στο δρόμο με τους νοερούς οφθαλμούς της ψυχής του τάγματα, Αγγέλων, Προφητών και χορούς Αποστόλων, στρατεύματα Μαρτύρων και Όσιων και μαζί με αυτούς, την ψυχή του Παύλου να λάμπει περισσότερο από το χιόνι, την οποίαν πήγαιναν με πολλή χαρά στα ουράνια. Όταν είδε αυτά έπεσε με το πρόσωπο στην γη, και αφού έβαλε άμμο στο κεφάλι του, κτυπούσε το πρόσωπο του “οδυρόμενος”. Αφού έκλαψε πολλή ώρα, έτρεχε και αισθανόταν τόσο δύναμη στο σώμα του, σαν να ήταν νέος και ακόμη περισσότερο.

Όταν έφθασε στο σπήλαιο, βρήκε τον Όσιο γονατιστό και είχε προς τον ουρανό υψωμένα τα χέρια του και το πρόσωπο. Επειδή νόμισε λοιπόν ότι ήταν ακόμη ζωντανός και προσευχόταν, συμπροσευχόταν και αυτός πολλή ώρα και έβλεπε με προσοχή εάν κουνηθεί κάποιο μέλος του Αγίου ή αν στενάξει ή αν κάνη κάτι που κάνουν οι ζωντανοί, για να γνωρίσει την αλήθεια. Αφού πέρασε πολύ ώρα και καθόλου δεν κινήθηκε, κατάλαβε ότι τελείωσε προσευχόμενος. Τότε πήγε με πολλή ευλάβεια και αγκάλιασε εκείνο το σεβασμιότατο λείψανο και συνεχώς το ασπάζονταν, κλαίοντας επειδή δεν τον γνώρισε πολύ πιο μπροστά για να απολαύσει την συνομιλία του προς ψυχική του ωφέλεια.
Αφού τύλιξε αυτό με τον μανδύα, που έφερε, είπε τους συνήθεις ψαλμούς και όσα τροπάρια ήξευρε και θέλοντας να τον ενταφιάσει δεν ήξερε πως να σκάψει την γη επειδή δεν πήρε μαζί του κάποιο εργαλείο όταν αναχώρησε από το κελί του.

Στεκόταν λοιπόν στεναχωρημένος, σκεπτόμενος να μην φύγει “έως να του στείλη ο Κύριος εξ ύψους βοήθειαν”. Τότε βλέπει να έρχονται τρέχοντας προς αυτόν δύο “φοβερώτατοι” λέοντες από το βάθος της έρημου . Στην αρχή μεν φοβήθηκε σαν άνθρωπος. Αλλά στήριξε την καρδιά του προς τον Κύριο κι έμεινε χωρίς φόβο. Τα δε λιοντάρια αφού πλησίασαν πρώτα στον μακάριο Παύλο κουνούσαν τις ουρές τους και με τις γλώσσες τους, έγλειφαν τα πόδια του, σαν να ήταν ζωντανός. Έπειτα όταν κατάλαβαν ότι ο Άγιος είχε τελειώσει, μούγκρισαν πέφτοντας στα πόδια του με πολλή θλίψη σαν άνθρωποι. Ο δε Όσιος θαύμασε βλέποντας ότι και τα θηρία είχαν στεναχωρηθεί για την αναχώρηση του Παύλου. “Αφού δε επέρασεν ολίγον η λύπη τους, ηγέρθησαν” και έσκαψαν την γη με τα νύχια τους κάνοντας τάφο ίσα ακριβώς με το λείψανο, και έβγαλαν το χώμα με τα πόδια τους. Έπειτα πήγαν στον Αντώνιο σαν να του ζητούσαν ευλογία “δια τον μισθόν του κόπου τους”, κουνώντας τις ουρές τους και τα αυτιά τους και έβαλαν κάτω το κεφάλι τους και έκαναν και άλλα τέτοια σχήματα.

Ο δε Όσιος Αντώνιος αφού ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό αυτά προσευχήθηκε: «Κύριε ο Θεός που τα γνωρίζεις όλα, που χωρίς την εντολή Σου ούτε φύλλο από το δένδρο δεν πέφτει, ούτε πουλί στην γη δεν κατεβαίνει, Συ Κύριε, όπως γνωρίζεις, δώσε και τον μισθό στα θηρία αυτά».
Αυτά αφού είπε ο θείος Αντώνιος, έκανε με το χέρι του σημείο στα λιοντάρια για να αναχωρήσουν. Αυτά αφού πήγαν πάλι στο ιερό λείψανο του Παύλου και κατεσπάσθηκαν αυτό αναχώρησαν.

Ο δε Αντώνιος, βαστάζοντας το ιερό λείψανο το ενταφίασε το έτος 341, στις 15 Ιανουαρίου. Ο Άγιος Παύλος γεννήθηκε το έτος 227 στην Θηβαΐδα της Αιγύπτου, το δε έτος 250 έφυγε στην έρημο. Έζησε δε στο σπήλαιο 91 έτη, όλα δε τα χρόνια του ήσαν 114.

Περίμενε δε ο Μέγας Αντώνιος ακόμη μία ημέρα, για να δη εάν έλθει πάλι ο κόρακας με τον άρτο, αλλά δεν φάνηκε. Και αφού έγινε κληρονόμος της στολής του Οσίου Παύλου, επήρε εκείνο το ένδυμα των φοινίκων και επέστρεψε στο Μοναστήρι διηγούμενος στους Μοναχούς όλα τα προηγούμενα, την δε στολή του Οσίου Παύλου την είχε σε τόση μεγάλη τιμή και καύχημα, ώστε την φορούσε το Άγιον Πάσχα και τις άλλες μεγάλες εορτές.

(πηγή: Νέος Παράδεισος Αγαπίου Λάνδου μοναχού του Κρητός , σελ.359-364)

ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο-

Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του Λουκά
Το ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλα
μεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα

Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας

Κεφάλαιο 14

Στίχ. 7-14. Διδασκαλία για την ταπεινοφροσύνη.
14.10 ἀλλ᾽ ὅταν κληθῇς πορευθεὶς ἀνάπεσε εἰς τὸν ἔσχατον τόπον,
ἵνα(1) ὅταν ἔλθῃ ὁ κεκληκώς σε ἐρεῖ σοι, Φίλε, προσανάβηθι ἀνώτερον·
τότε ἔσται σοι δόξα ἐνώπιον πάντων τῶν συνανακειμένων σοι.
10 Γι’ αυτό, όταν σε καλέσουν κάπου, πήγαινε και κάθισε στην τελευταία θέση,
ώστε όταν έρθει αυτός που σε κάλεσε, να σου πει: “φίλε μου,
έλα σε μια καλύτερη θέση”. Έτσι αυτό θα είναι μια τιμή για σένα
μπροστά στους συνδαιτυμόνες σου.
(1) Ίσως το ἵνα εδώ μπαίνει για να δηλώσει την έκβαση, για να φανερώσει
το αποτέλεσμα μάλλον παρά τον σκοπό (p). Ο Σωτήρας δηλαδή δεν εννοεί,
ότι πρέπει εμείς σκόπιμα να διαλέγουμε την τελευταία θέση,
για να μας ανεβάσουν σε υψηλότερη, αλλά θέλει να μας διδάξει,
ότι η αλαζονεία και αυθάδεια οδηγούν σε ταπείνωση και εξευτελισμό,
ενώ η αληθινή ταπεινοφροσύνη ουδέποτε εξευτελίζει αλλά πιο πολύ και τιμά (δ).
Δεν συνιστά εδώ ο Κύριος στον αλαζόνα να μιμηθεί την ταπεινοφροσύνη
για να τιμηθεί, ώστε να ικανοποιηθεί η φιλοπρωτία του (p).
«Επιμηκύνει τον λόγο, δείχνοντας και την ντροπή από την αυθάδεια
και την δόξα από την ευλάβεια, και από τις δύο μεριές προτρέπει σε μετριοφροσύνη» (Ζ).
Η οδός του να ανέβει κάποιος ψηλά είναι να αρχίσει από χαμηλά.
Ο Lightfoot παραθέτει παραβολή ενός από τους ραββίνους κάπως όμοια με την παρούσα:
«Είχαν κληθεί τρεις σε δείπνο. Ο ένας από αυτούς κάθισε πιο ψηλά λέγοντας:
Είμαι ηγεμόνας. Ο άλλος κάθισε κοντά του, προσθέτοντας: Και εγώ είμαι σοφός.
Ο τρίτος έπιασε την τελευταία θέση παρατηρώντας: Εγώ είμαι άσημος.
Ο βασιλιάς έβαλε τον ταπεινό να καθίσει στην υψηλότερη θέση,
και τοποθέτησε τον ηγεμόνα στην τελευταία».

14.11 ὅτι(1) πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται καὶ ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται(2).
11 Γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, κι αυτός που ταπεινώνει
τον εαυτό του θα υψωθεί».
(1) «Προσθέτει και απόφθεγμα καθολικό για να βεβαιώσει τη συμβουλή» (Ζ).
Προσθέτει αξίωμα που επαναλήφθηκε πολλές φορές από αυτόν.
Δες Λουκ. ιη 14 και Ματθ. κγ 12 και τις εκεί σημειώσεις.
(2) Η ταπείνωση είναι το διαβατήριο με το οποίο μπαίνει
κάποιος στη βασιλεία των ουρανών (p). Και δεν σημειώνεται μεν πάντοτε
και απαρέγκλιτα η επαλήθευση αυτού του αξιώματος στη γη, παρατηρείται
όμως αυτή συχνότατα και η κοινή γνώμη βρίσκει τόση ικανοποίηση σε αυτήν
την επαλήθευση, ώστε το αξίωμα αυτό του Κυρίου μπήκε ως ρητό σε κοινή χρήση (L).
Εδώ ο Κύριος χρησιμοποιεί το αξίωμα αυτό για αποτροπή εκείνου το οποίο
αποκαλούμε ματαιότητα. Εκείνοι άλλωστε οι οποίοι επιζητούσαν τις
πρωτοκαθεδρίες στα δείπνα, ήταν από τους ανθρώπους εκείνους,
οι οποίοι είχαν πεποίθηση στον εαυτό τους και περιφρονούσαν τους άλλους.

Τα πάθη είναι παράσιτα στην θεία επικοινωνία

Γέροντα, όταν έχω εμπάθεια, μπορεί να δουλέψει η καρδιά μου στην προσευχή;
Πως να δουλέψει η καρδιά σου στην προσευχή, όταν μέσα σου έχεις πάθη;
Να, πάρε ένα σκουριασμένο καλώδιο και σύνδεσέ το με το τηλέφωνο.
Μπορείς να συνεννοηθείς; Βραχυκυκλώνεται, βουίζει. Και ο άνθρωπος,
όταν έχει μέσα του σκουριές, πάθη, έχει βραχυκυκλώματα στην πνευματική ζωή,
μόνος του βραχυκυκλώνεται. Χρειάζεται να προσέξει την υπερηφάνεια,
τον εγωισμό, το θέλημα, την αναίδεια. Γιατί, αν είναι κυριευμένος από αυτά,
δεν είναι δυνατόν να τον επισκεφθεί η Χάρις του Θεού, ώστε να μπορέσει
να προσευχηθεί. Πρέπει να καθαρίσει τα σκουριασμένα του «καλώδια»,
για να γίνει καλός αγωγός και να μπορεί να επικοινωνεί με τον Θεό.
Και όσο περισσότερο θα καθαρίζεται από τα πάθη, τόσο περισσότερο
θα προχωρεί στην προσευχή. Τα πάθη είναι παράσιτα που εμποδίζουν
την θεία επικοινωνία. αν δεν φύγουν τα παράσιτα, πώς θα μπορέσει
ο άνθρωπος να επικοινωνήσει με τον Θεό;
Στις Διαβιβάσεις, όταν κάποιος είχε παράσιτα, του λέγαμε:
«Σήματα σου "μηδέν", σήματα σου "ένα". Ελέγξατε και επαναλάβετε
ακατανόητο το σήμα σας». Από τα παράσιτα δεν ακουγόταν ο άλλος.
Έπρεπε τα σήματα να είναι πάνω από «τρία».
Τα σήματα «πέντε» ακούγονταν πολύ καλά, η επικοινωνία πήγαινε ρολόι.
Διαφορετικά, φώναζε φώναζε αλλά δεν ακουγόταν, γιατί δεν ήταν καλά δικτυωμένος.
Έπρεπε πρώτα να δικτυώσει τον πομπό με τον δέκτη του ασυρμάτου του
και μετά να δικτυωθεί στην ίδια συχνότητα με το Κέντρο.
Έτσι και για να δικτυωθούμε με τον Θεό, πρέπει να συντονίσουμε τον πομπό μας
στην αγάπη και τον δέκτη μας στην ταπείνωση, για να μας ακούει
ο Θεός και να Τον ακούμε, γιατί σ’ αυτήν την συχνότητα εργάζεται ο Θεός:
Αγάπη, Ταπείνωση. Ο άνθρωπος πρέπει να εργασθεί, όσο μπορεί,
ώστε να πιάσει την συχνότητα αυτή. Τότε θα έχει επαφή με τον Θεό και ο νους
του θα είναι συνέχεια στον Θεό. Εύχομαι να αποκτήσετε αυτήν την θεία επαφή.
Αμήν.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.33-34)

"Ο Γέροντας δεν κατέκρινε κανέναν για την ιδεολογία του"

Βασικό χαρακτηριστικό του ήταν το ότι δεχόταν τους πάντες.
Δεχόταν και τους αρνητές και τους άθεους.
Και γκουρού ακόμη δεχόταν, χωρίς να κατακρίνει κανέναν
για την ιδεολογία του. Σ' όλους, όμως, τόνιζε ότι η αλήθεια
βρίσκεται στο Χριστό και στην Ορθόδοξη πίστη.
Η αποδοχή αυτή, που ήταν από τα μεγάλα χαρακτηριστικά
του Γέροντος Πορφυρίου - το να δέχεται, δηλαδή, τους πάντες
και τα πάντα- ήταν απλούστατα
αντιγραφή του τρόπου του Θεού απέναντί μας,
προκειμένου να γίνουμε καλύτεροι,
να καθαρισθούμε και να προχωρήσουμε στη σωτηρία.
Αυτή ήταν η πρακτική του Γέροντος Πορφυρίου.
Δεν κατέκρινε, κατακτούσε, όμως, όλους. Είχε το χάρισμα να
μεταστρέφει τους ανθρώπους.
Θα σας αναφέρω τη χαρακτηριστική περίπτωση μιας Γαλλίδας καθηγήτριας,
η οποία, έχοντας πληροφορηθεί το διορατικό χάρισμα του Γέροντος Πορφυρίου,
θέλησε να τον δοκιμάσει. Η Γαλλίδα αυτή είχε πάει σ' ένα συνέδριο
με θέμα τους γκουρού, το οποίο πραγματοποιήθηκε στην Ιαπωνία.
Πήγε, λοιπόν, στο Γέροντα, χωρίς να του πει ότι είχε πάρει μέρος
σ' αυτό το συνέδριο. Ο Γέρων Πορφύριος άφησε, όπως πάντα, τη συζήτηση
να κυλήσει ελεύθερα. Είπε ό,τι ήθελε να πει η Γαλλίδα καθηγήτρια και,
σε κάποιο σημείο της συνομιλίας, βρέθηκαν να μιλούν και για τους γκουρού.
Της λέει: "Σ' εκείνο το συνέδριο, που πήγατε πριν από λίγες ημέρες
και ήταν κάποιος κύριος δίπλα σας, δεν σας είπε τίποτε γι' αυτό το θέμα,
που με ρωτάτε τώρα; "Και της κατανόμασε τον κύριο αυτό,
ο οποίος είναι χριστιανός.
Η Γαλλίδα νόμισε ότι είχε πέσει κεραυνός επάνω της.
Διότι, όντως, μ' αυτόν τον άνθρωπο, τον οποίο της ανέφερε ο πατήρ Πορφύριος,
είχε μιλήσει για το θέμα, για το οποίο η ίδια υπέβαλε προηγουμένως
ερώτηση στο Γέροντα. Και τότε κατάλαβε ότι ο Γέρων Πορφύριος
ήταν ένας άνθρωπος φωτισμένος από τον Θεό.
[Ί 145π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως,
Μήλεσι, σελ. 234-236)

Εμπρησμός
η πορνεία
Να σβήσουμε την πυρκαγιά της πορνείας προτού να κυριεύση όλη την Εκκλησία.
Ε.Π.Ε. 30,100
Εμφάνισις
άσεμνη και στο ναό!
Τι κάνεις, άνθρωπε; Περιεργάζεσαι τα κάλλη των γυναικών και δεν φρίττεις που προβαίνεις σ’ αυτού του είδους τις αμαρτίες μέσα στο ναό; Για πορνείο την πέρασες την εκκλησία και χώρο ατιμότερο από την αγορά; Έξω μεν στο δρόμο φοβάσαι και ντρέπεσαι να περιεργάζεσαι μια γυναίκα, ενώ στο ναό του Θεού, την ώρα μάλιστα που σου μιλάει ο Θεός και σε απειλεί, πορνεύεις και μοιχεύεις.
Ε.Π.Ε. 11,800
ασελγής
Δεν έχετε σπίτια, για να κουβεντιάσετε; Πρέπει να κουβεντιάζετε στην εκκλησία και να εμποδίζετε και όσους στέκουν σεμνά και θέλουν ησυχία για την προσευχή; Η εκκλησία δεν είναι χώρος για κουβέντες, αλλά για διδασκαλία. Τώρα όμως σε τίποτε δεν διαφέρει από την αγορά. Για να μη πω και κάτι πιο τολμηρό, ότι δηλαδή, δεν διαφέρει η εκκλησία από το θέατρο. Οι γυναίκες στο ναό εμφανίζονται με πιο αισχρή εμφάνισι και από τις πορνευόμενες γυναίκες των θεάτρων.
Ε.Π.Ε. 18α,518
σκανδαλίζει
Λέει η γυναίκα: Τι φταίω εγώ, αν ο άλλος πονηρευθή; Μα εσύ δίνεις την αφορμή, με την εμφάνισί σου, με το βλέμμα σου, με τις κινήσεις σου. Γι’ αυτό και ο Παύλος έκανε πολύ λόγο για το ντύσιμο και τη ντροπή.
Ε.Π.Ε. 23,250
πορνική και μοιχική
Έχεις νυμφίο το Χριστό. Γιατί προσπαθείς ν’ αποσπάσης ανθρώπους εραστές; Τότε θα σε κρίνη για μοιχεία. Γιατί δεν στολίζεσαι τα στολίδια, που αρέσουν στο Χριστό, που αγαπά Εκείνος, δηλαδή, τη ντροπή, τη σωφροσύνη, την κοσμιό¬τητα, τη σεμνή ενδυμασία; Αυτή που τώρα έχεις, είναι πορνική και αισχρή. Δεν μπορούμε πια να ξεχωρίσουμε τις πόρνες απ’ τις παρθένες.
Ε.Π.Ε. 23,254
δείγμα εσωτερικής καταστάσεως
Και το ντύσιμο να είναι σεμνό. Διότι η καλή εξωτερική εμφάνισις είναι καθρέφτης της καταστάσεως, που επικρατεί στην ψυχή.
Ε.Π.Ε. 36,88-90
Εμφύλιος
εξ αίτιας της πίστεως
Είχε τότε ξεσπάσει παντού ένας εμφύλιος πόλεμος, που μάλιστα ήταν φοβερώτερος από κάθε άλλον εμφύλιο πόλεμο. Στον πόλεμο αυτό δεν συγκρούονταν μόνο πολίτες με πολίτες, αλλά και συγγενείς με συγγενείς και οικείοι με οικείους και φίλοι με φίλους. Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν κατέλυσε την Εκκλησία, ούτε και την εξασθένισε. Και το πιο θαυμαστό βέβαια και παράδοξο είναι, ότι όλα αυτά συνέβησαν στην αρχή της ιδρύσεως της Εκκλησίας.
Ε.Π.Ε. 34,234
Έμφυτος
ξέρουμε το κακό και το καλό
Ολοφάνερη είναι μέσα μας η κακία, ώστε όλοι την κατηγορούν, ακόμα και όσοι την υπηρετούν. Και απ’ το άλλο μέρος, η αρετή από όλους θαυμάζεται, ακόμα και απ’ εκείνους που δεν προσπαθούν να την μιμηθούν. Έτσι, και ο πόρνος επαινεί τη σωφροσύνη, ο πλεονέκτης καταδικάζει την αδικία, ο οργίλος θαυμάζει την ανεξικακία, ο ακόλαστος μέμφεται την ακολασία. Πώς τότε, ρωτάνε, τα κάνει αυτά; Εξ’ αιτίας της ραθυμίας, αν και ξέρη πως δεν είναι καλό αυτό που κάνει. Διαφορετικά δεν θα ντρεπόταν για τις πράξεις του, ούτε θα αντιδρούσε όταν γι’ αυτές τον κατηγορούν οι άλλοι. Πολλοί όταν συνειδητοποιούν τι έκαναν, δεν αντέχουν τη ντροπή, και αυτοκτονούν. Τόσο μεγάλη είναι η μαρτυρία μέσα τους του καλού και του πρέποντος. Τόσο λαμπρότερα και από τον ήλιο λάμπουν τα καλά και φαίνονται απαίσια τα κακά.

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 200-201)

«Μη σας πλανά κανένας. Όποιος εφαρμόζει στην πράξη τη δικαιοσύνη εκείνος είναι δίκαιος όπως είναι δίκαιος ο Θεός» (Α’ Ιωάννου 3:7)

Ένας ιεροκήρυκας πήρε το αστικό λεωφορείο το πρωί της Δευτέρας. Πλήρωσε το εισιτήριο και κάθισε. Μέτρησε τα ρέστα και είδε ότι ο εισπράκτορας του έδωσε παραπάνω. Κάποιοι θα τα κρατούσαν ευλογώντας την τύχη τους. Ο ιεροκήρυκας στην επόμενη στάση πήγε στον εισπράκτορα να τα δώσει τα παραπανίσια λέγοντας του: «Κατά λάθος μου δώσατε περισσότερα». Ο εισπράκτορας απάντησε: «Το έκανα σκόπιμα. Χθες βράδυ σας άκουσα να κηρύττετε για την τιμιότητα και ήθελα να δω αν εφαρμόζετε αυτά που κηρύττετε!».
Αν είσαι χριστιανός, οι άνθρωποι παρακολουθούν τη ζωή σου και περιμένουν να βρουν κάτι μεμπτό, ώστε να δικαιολογήσουν τη δική τους απιστία. Κάποιος είπε: «να ζεις και να μιλάς έτσι που να μην ανησυχείς αν πουλήσεις τον παπαγάλο σου στον κουτσομπόλη της γειτονιάς!». Ακεραιότητα σημαίνει να μην υπάρχει τίποτε στην ζωή σου για το οποίο να ντρέπεσαι. Αυτή πρέπει να μας διακρίνει σε κάθε τι που σκεπτόμαστε, λέμε ή πράττουμε. Με τη ζωή μας είτε οικοδομούμε είτε γκρεμίζουμε το καλό μας όνομα και κυρίως την καλή μας χριστιανική μαρτυρία.

«Δώσε μου σοφία και γνώση» (Β’ χρονικών 1:10)

- Ο Θεός μετράει εκείνα που δίνουμε συγκρίνοντάς τα μ’ εκείνα που κρατάμε.
- Αν είχαμε μάθει να είμαστε σπλαχνικοί και να συμπαραστεκόμαστε και να βοηθούμε ο ένας τον άλλον, ο κόσμος θα είχε γίνει ένας καλύτερος τόπος για όλους.
- Κάνε όλο το καλό που μπορείς, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που μπορείς, με όλους τους τρόπους που μπορείς, όπου και όποτε μπορείς και για όσον καιρό μπορείς.
- Η πίστη τα κάνει όλα κατορθωτά. Η ελπίδα τα κάνει όλα λαμπρά. Η αγάπη τα κάνει όλα εύκολα.
- Όταν ένας άνθρωπος έχει ανάγκη, ένα γραμμάριο βοήθειας αξίζει περισσότερο από ένα κιλό κήρυγμα.
- Αν νιώθεις δυστυχισμένος, πίστεψε πως υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις σ’ αυτόν τον κόσμο για να γίνεις χαρούμενος. Ενόσω μπορείς να απαλύνεις τον πόνο κάποιου άλλου, η ζωή σου δεν μάταιη (Helen Keller – τυφλή).

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

489. Κάποτε, το Πνεύμα εισέρχεται στην ψυχή μας , χωρίς να προηγηθούν λόγια για τα αφτιά ούτε να μιλήση το στόμα μας. Εισέρχεται απ’ ευθείας στην ψυχή μας, όπως ο Υιός του Θεού εισήλθε «των θυρών κεκλεισμένων» στο υπερώο, όπου βρίσκονταν οι Απόστολοι, «διά τον φόβον των Ιουδαίων» κρυμμένοι. Τότε, νοιώθουμε ξαφνικά μέσα μας φως και χαρά. Θυμήσου πως ο Άγγελος εισήλθε στη φυλακή για να απελευθερώση τον κλεισμένο εισήλθε στη φυλακή για να απελευθερώση τον κλεισμένο εκεί Απόστολο Πέτρο. «Φύλακές πρὸ τῆς θύρας ἐτήρουν.. Καὶ ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη καὶ φῶς ἔλαμψεν ἐν τῷ οἰκήματι» (Πραξ. ιβ’ 6, 7). Έτσι και το Άγιο Πνεύμα ξαφνικά επισκέπτεται το δεσμωτήριο της ψυχής, το σώμα, περνά τις κλειστές θύρες των αισθήσεων και «φως λάμπει εν τω οικήματι».

490. Στον ιερέα: Πίστευε με όλη σου την καρδιά, πίστευε ακράδαντα στη χάρι που σου δόθηκε από τον Θεό, να προσεύχεσαι για τον λαό του. Πρόσεξε να μην αποβή «κενή» αυτή η χάρις, γιατί μ’ αυτή μπορείς να σώσης πολλές ψυχές. Ο Κύριος γρήγορα ακούει την ολοκάρδιο προσευχή σου για τον λαό του και είναι έτοιμος να τον ελεήση, όπως έκαμε με τις προσευχές του Μωϋσέως, του Ααρών, του Σαμουήλ, και των Αποστόλων. Μην αφήνεις καμμία ευκαιρία να προσεύχεσαι, στην εκκλησία, στα σπίτια, παντού. Παντού και πάντοντε, ας συλλογίζεσαι τη σωτηρία του λαού του Θεού. Έτσι και συ θα ελεηθής προσωπικά.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 205-206)