Αυτό που λείπει πάρα πολύ στις μέρες μας είναι άνθρωποι φωτεινοί, χαρούμενοι, ελπιδοφόροι. Όλοι μας έχουμε ανάγκη να έχουμε γύρω μας τέτοιους ανθρώπους. Είναι για μας στήριγμα και πηγή δύναμης και αισιοδοξίας. Αντίθετα όμως περιτριγυριζόμαστε συνήθως από ανθρώπους θαμπούς, μουντούς, θυμωμένους, αγχωμένους και απελπισμένους. Κι όμως, ο Χριστός άλλα μας κάλεσε να κάνουμε! « Χαίρετε» είπε ο Αναστημένος Χριστός στις Μυροφόρες μόλις βγήκε από τον Τάφο. « Μη φοβείσθε, αλλά χαίρετε» ( Ματθ. κη΄,9-10) Άρα λοιπόν η Ανάσταση του Χριστού γίνεται για τον άνθρωπο η πηγή της χαράς του και κάθε ευλογίας.
    Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως δε γίνεται να είμαστε αληθινά χαρούμενοι όταν έχουμε απομακρυνθεί ή αποκοπεί από το Χριστό! Αυτός είναι η Πηγή όλων των αγαθών! Αν θέλουμε να διώξουμε το σκοτάδι από μέσα μας, τη λύπη, το φόβο, την απόγνωση και ό,τι άλλο μας βαραίνει και μας φθείρει ας τρέξουμε στο Ζωοδότη και Ψυχοσώστη Χριστό! Η ψυχή μας δεν φτιάχτηκε για να είναι κοινωνός της λύπης αλλά για να είναι κοινωνός της χαράς… δηλαδή του Χριστού! Και όταν δεν υπάρχει αυτή η κοινωνία τότε επέρχονται όλα τα δεινά πάνω της και μαραζώνει και φοβάται και θλίβεται γιατί την αποσυνδέσαμε από τον τροφοδότη της, από το Δημιουργό της! Όταν ο Χριστός αποχαιρετούσε τους μαθητές Του τους είπε πως τώρα νιώθουν λύπη αλλά σύντομα, όταν εμφανισθεί σ’ αυτούς ξανά, όχι μόνο μετά την Ανάσταση αλλά κυρίως όταν δια της νέας ζωής και κοινωνίας μαζί Του θα τον αισθάνονται ενωμένο μαζί τους, θα χαρεί η καρδιά τους και αυτή τη χαρά δεν θα μπορεί κανείς να την πάρει αλλά θα είναι παντοτινή και διαρκής! ( Ιω. ιστ΄22)
     «Εγώ ειμί ο Ων» δηλαδή « Εγώ είμαι εκείνος που είμαι» είπε ο Θεός στον Μωυσή. ( Έξοδος 3,14) Μας φανέρωσε έτσι ότι δεν είναι μια δύναμη αόριστη που κατευθύνει τον κόσμο από μακριά αλλά ότι είναι πρόσωπο, είναι Πατέρας γεμάτος στοργή και αγάπη για τα παιδιά του. Είναι παντού και πάντα κοντά μας. Ας ανασκουμπωθούμε λοιπόν, ας αναλογιστούμε λίγο τη ζωή μας και ας επαναπροσδιόρισουμε τη σχέση μας με το Θεό. Αν δούμε ότι απουσιάζει εντελώς τότε θα καταλάβουμε γιατί τόσο καιρό ζούμε μέσα στη θλίψη, το φόβο και την αγωνία. Αν διαπιστώσουμε ότι οι σχέσεις μας μαζί Του είναι τυπικές, είναι καιρός να γίνουν ουσιαστικές. Εκείνος μας περιμένει υπομονετικά όλους κοντά Του να μας προσφέρει απλόχερα όλα Του τα ελέη! Χωρίς τη χαρά του Χριστού μπορούμε να πνιγούμε ακόμα και σε μια κουταλιά νερό, με τη χαρά του Χριστού όμως μπορούμε να υπερβούμε και τα πιο απαιτητικά εμπόδια! (Α.Κ.Β)

    Ένας άνθρωπος που εγκαταλείπει την οικογένεια του επειδή ερωτεύτηκε και θέλει να ζήσει τον έρωτα του, ένας άνθρωπος που υποχωρεί και υποκύπτει στα πάθη του, ένας άνθρωπος που παρασύρεται από τις ορέξεις και τις επιθυμίες του φαινομενικά μπορεί να δείχνουν ευτυχισμένοι και πολλοί να τους ζηλεύουν αλλά στην πραγματικότητα υπονομεύουν τη ζωή τους και το μέλλον τους διακινδυνεύοντας να χάσουν για πάντα την ψυχή τους αν δεν μετανοήσουν. Κάθε φορά που χάνουμε μια μάχη με τα πάθη μας δίνουμε πόντο στο διάβολο και έδαφος να διεισδύσει πιο πολύ στη ζωή μας. Αν δεν προσέξουμε, αν δεν αντισταθούμε, μπορεί στο τέλος αυτός να μας ελέγχει και να μας κυβερνά.
    Πολλοί άνθρωποι ζουν μέσα στην πλάνη της ψεύτικης ευτυχίας που υπόσχεται ο αντίθεος και έτσι χάνουν τις ευκαιρίες της αληθινής ευτυχίας που προσφέρει ο Θεός. Ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο για να αντιμετωπίσουμε τα πάθη μας και όχι να συμφιλιωθούμε με αυτά. Αν συνθηκολογήσουμε μαζί τους θα καταντήσουμε ταλαίπωρα, ρημαγμένα, δυστυχισμένα ανθρωπάκια χωρίς ψυχή. Θα γίνουμε δηλαδή αυτό που επιθυμεί ο διάβολος… θύματα του. Αν όμως δε θέλουμε να γίνει αυτό ας αναλάβουμε δράση, ας αγωνιστούμε ενάντια στα πάθη μας γιατί αυτά είναι που μας χωρίζουν και μας απομακρύνουν από το Θεό. Και αν ζητήσουμε τη βοήθεια Του είναι βέβαιο πως θα μας τη δώσει γιατί μας το υποσχέθηκε (‘Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν’ ). (Λουκ. ια΄, 9-10 ) και γιατί ξέρει πως μόνο με τη Χάρη Του μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ο Χριστός με την Ανάσταση Του άλλωστε μας εξασφάλισε αυτή τη δυνατότητα!
     Στην ουσία πρόκειται τελικά για έναν αγώνα επικράτησης του καλού και του κακού, του Θεού και του διαβόλου… μόνο που τον διάβολο τον έχει ήδη νικήσει ο Χριστός. Αυτό που τώρα καλούμαστε να κάνουμε εμείς είναι να νικήσουμε κι εμείς το διάβολο για το Χριστό… με το Χριστό. Άρα οι νίκες μας είναι εξασφαλισμένες! Ας σκεφτούμε λοιπόν ποιον από τους δυο θέλουμε να ευαρεστούμε; Σε ποιον να δίνουμε τους πόντους; Κι αν χάνουμε καμιά φορά δεν πειράζει, αρκεί να έχουμε πάντα τη διάθεση να αγωνιζόμαστε εν Χριστώ για το Χριστό! Χρειάζεται θάρρος και αποφασιστικότητα αλλά κυρίως πόθο… πόθο για το Χριστό. Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο … αιώνια μαζί Του στη Βασιλεία Του ή αιώνια με το διάβολο στην κόλασή του; (Α.Κ.Β)

      Ήμασταν στην άκρη του γκρεμού και φωνάζαμε για βοήθεια… γύρω μας άνθρωποι πολλοί μα κανένας δεν μας άκουγε, κι αν μας άκουγε δεν μας καταλάβαινε, κι αν μας καταλάβαινε δεν μας άπλωνε το χέρι… Κραυγάζαμε για βοήθεια και κει που δεν είχαμε άλλη δύναμη, εμφανίστηκε το Άγιο Χέρι του Θεού, μας κράτησε, μας αγκάλιασε και μας έκανε δικούς Του! Μας έδωσε την Αγάπη Του και μας τοποθέτησε στην ‘αγία ποίμνη’ Του, την Εκκλησία. Τώρα νιώθουμε αναπαυμένοι, όπως μας υποσχέθηκε, αντρειωμένοι και δυνατοί!... Ωραία! Και τώρα τί; Τα δικά μας χέρια πού είναι; Στις τσέπες μας; Είμαστε χριστιανοί… Θαυμάσια! Θα μοιάσουμε στο Χριστό; Θα απλώσουμε τα δικά μας χέρια στον αδελφό; Θα θυσιάσουμε γι’ αυτόν τη ζωή μας, τις επιθυμίες μας, το δίκιο μας, τις συνήθειες μας; Είμαστε στην Εκκλησία. Θα αναπαυόμαστε μόνο ή και θα αναπαύουμε; Δίπλα μας ο αδελφός μας είναι μόνος του, άνεργος, λυπημένος, κοντεύει να τρελαθεί. Θα πάμε να του μιλήσουμε ή θα κάνουμε τους αδιάφορους; ‘ Θα τον βοηθήσει ο Χριστός!’ Ναι, φυσικά θα τον βοηθήσει όπως ο Καλός Σαμαρείτης βοήθησε τον πληγωμένο άνθρωπο. Κι εμείς; Θα είμαστε όπως ο ιερέας και ο Λευίτης της παραβολής; ( Λουκ. ι΄,25-37) Θα δούμε τον αδελφό μας και θα φύγουμε;
     Πηγαίνουμε στην εκκλησία από τις 7 το πρωί, κάθε Κυριακή. Έχουμε μάθει απέξω το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς. Είμαστε ελεήμονες και καλοί χριστιανοί. Έχουμε και ονόματα των αδελφών μας και προσευχόμαστε γι’ αυτούς. Όμως, ας σκεφτούμε λίγο… τους αγαπάμε; Θυσιαζόμαστε γι’ αυτούς; Διαβάζουμε τους Πατέρες της Εκκλησίας, το Γεροντικό, τους Κανόνες και είμαστε σε φοβερό επίπεδο γνώσης! Και μαθαίνουμε ότι ο αδελφός μας μάς κατακρίνει. Ξεχνάμε ό,τι έχουμε διαβάσει και πάμε να τον εξευτελίσουμε και να τον βάλουμε στη θέση του ή παίρνουν αξία όσα έχουμε μελετήσει και αυτόν που μας συκοφάντησε τον βάζουμε στην καρδιά μας και στην προσευχή μας; Είμαστε κραταιοί στην πίστη, ακλόνητοι και θαρραλέοι. Δίπλα μας ο αδελφός μας φοβάται κάποια πράγματα… τί κάνουμε; Τον κόβουμε από αδελφό; Τον χλευάζουμε ή μένουμε κοντά του σιωπηλοί με την πιο θερμή μας προσευχή και την πιο θερμή μας αγάπη; να αγωνίζεται. Το να είμαστε στην Εκκλησία του Χριστού, να είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί, είναι τεράστια τιμή και προνόμιο και δώρο από το Χριστό! Είναι όμως και μεγάλη ευθύνη!
    Έχω γνωρίσει αδελφούς που έχουν χρησιμοποιήσει το Χριστό για να ανέλθουν κοινωνικά, να τους θαυμάζουν οι άνθρωποι και ο εαυτός τους, να προοδεύουν αλλά και να υποτιμούν τους υπόλοιπους και ξαφνικά να ξεφουσκώνουν και να γκρεμοτσακίζονται! Γνωρίζω κι άλλους που αξιοποιούν όση Χάρη τους δίνει ο Χριστός στην αγάπη των αδελφών, με τον τρόπο που ο ίδιος ο Κύριος τους διδάσκει και αυτοί μπορεί να μη φαίνονται τόσο ατσαλάκωτοι και σπουδαίοι αλλά θυσιάζοντας τη δική τους προκοπή, χαίρονται με την πρόοδο των αδελφών τους, χωρίς να περιμένουν και να ζητάνε τίποτα άλλο παρά μόνο να τους δίνει κι άλλη αγάπη ο Χριστός για να μπορούν να την προσφέρουν. Άλλωστε και οι προσευχές και τα βιβλία και το Αίμα του Χριστού μας, όλα για τους αδελφούς μας δόθηκαν. Γιατί μέσα στους αδελφούς μας ζει ο Χριστός!(Κ.Δ.Κ)

95. «Από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» (Λουκ. α΄ 48).
Η Παρθένος εδώ προφητεύει για τον εαυτό της. Αυτό που για μας σήμερα φαίνεται φυσικό, για την Θεοτόκο ήταν θέμα αποκαλύψεως. Το Άγιο Πνεύμα έσυρε το πέπλο της ιστορίας και έδειξε στην Θεοτόκο την προσωπική της τύχη. «Μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» του μέλλοντος. Εκείνη που έμελλε να γίνη Μητέρα του Υιού του Θεού θα γινόταν ταυτόχρονα και το πιο σημαντικό πρόσωπο όλων των γενεών. Αυτή που θα έδινε την ανθρώπινη φύσι στον Υιό και Λόγο του Θεού, έμελλε να πάρη απ Αυτόν —σαν μια αντίδοσι ιδιωμάτων— υπερχρονική τιμή και δόξα.
Όταν κανείς μπαίνει στον κόσμο του Θεού, η ύπαρξίς του διευρύνεται. Ο Άβραμ όταν συνέδεσε την τύχη του με τον Θεό έγινε Α β ρ α ά μ· από αρχηγός δηλαδή μιας οικογένειας, έγινε γενάρχης και πατριάρχης πολλών λαών: «ιδού η διαθήκη μου μετά σου, και έση πατήρ πλήθους εθνών» (Γεν. ιζ' 4 εξ.). Όποιος, μπαίνει στον κύκλο του Θεού, μπαίνει στον κύκλο της αιωνιότητος. «Το έλαττον από του κρείττονος ευλογείται» (Εβρ. ζ' 7) . Όταν το μηδέν μπαίνει κοντά στην μονάδα, χάνει την μηδαμινότητά του και αποκτά μεγάλη αξία. Εκείνη που αξιώθηκε να γίνη Νύμφη και Μητέρα του Νυμφίου Χριστού, πήρε την πρώτη θέσι κοντά στην Τριαδική Μονάδα.
Ο χριστιανός δεν είναι παρά ένα από τα πολλά μηδενικά που βρίσκονται πίσω από την Τριαδική Μονάδα. Μέσα στον πολυψήφιο αυτό αριθμό ο άνθρωπος αποκτά τρισμέγιστη αξία. Έξω όμως απ’ αυτόν παραμένει ένα άχρηστο μηδενικό...

96. «Εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός» (Λουκ. α΄ 49).
Η δοξολογική προσευχή αναφέρεται συνήθως στα μεγάλα και θαυμαστά έργα της δημιουργίας, η θεώρησις των οποίων προκαλεί στον άνθρωπο τον ύμνο και την δοξολογία του Δημιουργού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δοξολογικοί ψαλμοί. Σχεδόν όλοι αναφέρονται στα μεγαλειώδη έργα της Δημιουργίας και προσφέρονται σε Εκείνον που «εποίησε τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς» (Ψαλμ. 145, 6) και ο Οποίος «πάντα όσο ηθέλησεν εποίησεν εν τω ουρανώ και εν τη γη» (Ψαλμ. 134, 6) .
Στην περίπτωσι όμως της Παρθένου ο δοξολογικός ύμνος της αναφέρεται σε όσα εποίησε ο Θεός σε μια ύπαρξη του μικροκόσμου, δηλαδή στην Θεοτόκο. Πρόκειται βέβαια για τη σύλληψι, την κυοφορία και την μέλλουσα γέννησι του Υιού του Θεού. Τα έργα αυτά που συνδέονται με το σχέδιο της ενσαρκώσεως του Θεού είναι πιο μεγαλειώδη από εκείνα που αναφέρονται στον άψυχο μακρόκοσμο.
Τη μεγαλειώδη διαδικασία της Ενσαρκώσεως του Θεού η Παρθένος αποδίδει στην παντοδυναμία και την αγιότητα του Δημιουργού. Η παντοδυναμία του υπερνικά την τάξι της φύσεως (παρθενογέννησις) και η αγιότης του διατηρεί την αγιότητα και την ακεραιότητα της Θεοτόκου (αειπαρθενία) σε όλες τις φάσεις της εφαρμογής του θείου αυτού σχεδίου.
Ο πιστός της Π. Διαθήκης έβλεπε τα «έργα των δακτύλων» του Δημιουργού (Ψαλμ. 8, 4) στον μακρόκοσμο και δοξολογούσε τον Κύριο. Οι πιστοί της Κ. Διαθήκης αρχίζουν να βλέπουν τα μεγαλεία του Θεού στον μικρόκοσμο, τον άνθρωπο. Πρώτη επισημαίνει την αλλαγή η Θεοτόκος. Είναι η πρώτη θεολόγος και ποιήτρια της Κ. Διαθήκης. Ο πρώτος ψαλμωδός και υμνογράφος της Εκκλησίας. Η Παρθένος Μαρία ήταν ποίημα και δημιούργημα της παντοδυναμίας και της αγιότητος του Θεού. Η παναγία μορφή και η ζωή της έμελλε ν' αποτελέσουν το ωραιότερο ποίημα της ανθρωπότητος.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ.122-123 )

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ Μαξίμου του Ομολογητού:
Ο Θεός, καθώς λέει η Γραφή, είναι ήλιος δικαιοσύνης, που με τις ακτίνες της καλοσύνης Του ομορφαίνει το σύμπαν. Η ψυχή πάλι, ανάλογα με την προαίρεσή της, γίνεται ή κερί, σαν φιλόθεη, ή πηλός, σαν φιλόϋλη.Όπως λοιπόν ο πηλός όταν εκτεθεί στον ήλιο ξεραίνεται και το κερί μαλακώνει, το ίδιο κι η ψυχή. Εκείνη που είναι δοσμένη στα εγκόσμια και υλικά, όταν έρθει σ’ επαφή με τον Θεό σκληραίνεται σαν τον Φαραώ και χάνει κάθε ελπίδα σωτηρίας. Η φιλόθεη ψυχή όμως όταν εκτεθεί στις φλογερές ακτίνες της θείας αγάπης απαλύνεται, αποτυπώνει τους χαρακτήρες των Αγίων και γίνεται κατοικία Θεού. Έτσι, στην φυσική «κατ’ εικόνα» ομορφιά προσθέτει και την «καθ’ όμοίωσιν».

ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ οι συνασκητές του για τον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό πως ο νους του πολύ συχνά σταματούσε σε πνευματική θεωρία και την ώρα ακόμη που ήταν απασχολημένος με το εργόχειρό του.
Μια μέρα έπλεξε ψαθί για δυό ζεμπίλια και το έραψε σε ένα. Το κατάλαβε πια όταν πήγε να το κρεμάσει στην θέση του.
Άλλοτε πάλι πέρασε από το κελλί του ένας αδελφός να πάρει στην αγορά τα ζεμπίλια του Γέροντα. Εκείνος πήγε μέσα να τα φέρει αλλά, απορροφημένος στις σκέψεις του καθώς ήταν, λησμόνησε και κάθισε στο πλεξιμό του. Βλέποντας πως αργούσε, ο αδελφός χτύπησε πάλι την πόρτα.
Όταν βγήκε ο Γέροντας, του θύμισε τα ζεμπίλια. Μπήκε εκείνος να τα φέρει, μα πάλι τα ξέχασε. Για τρίτη φορά λοιπόν αναγκάστηκε να χτυπήσει ο αδελφός.
- Τί ζητάς, παιδί μου; ρώτησε προβάλλοντας πάλι στην πόρτα ο Όσιος.
- Τα ζεμπίλια, Αββά.
Ο Γέροντας τότε τον πήρε από το χέρι και τον έφερε μέσα.
- Αν ήρθες για ζεμπίλια, του είπε, να, εδώ είναι. Πάρε όσα σου χρειάζονται, γιατί εγώ δεν ευκαιρώ.

ΝΕΟΣ ΑΚΟΜΗ και αρχάριος στην μοναχική ζωή ο Αββάς Ισαάκ, πήγε μια μέρα στον Όσιο Ποιμένα. Ενώ συνομιλούσαν, ακούστηκε να λαλεί κάποιος πετεινός.
- Υπάρχουν και πετεινοί σ’ αυτήν εδώ την έρημο; διέκοψε την πνευματική συζήτηση, για να ρωτήσει παραξενεμένος.
- Μην μ’ εξαναγκάζεις να σου πω αυτά που δεν θέλω, Ισαάκ, του είπε στενοχωρημένος ο Όσιος. Τέτοιες φωνές ακούνε μόνο εκείνοι που έχουν σκορπισμένο τον νου τους στα γήινα. Όσοι όμως τον προσηλώνουν στον Θεό, δεν ακούνε τίποτε.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 157-158)

" Ν' αποχωρισθείς από την πεθερά σου "
Ο Γέροντας καθοδηγούσε τα πνευματικά του τέκνα, μερικές φορές με τρόπο οδυνηρό, εφόσον το έκρινε πνευματικώς αναγκαίο. Σε μία πνευματική του θυγατέρα, που μόλις είχε πεθάνει ο άντρας της, της είπε : " Τώρα πρέπει ν' αποχωριστείς από την πεθερά σου. Αφού έχει κι άλλα παιδιά, να την αφήσεις να ζεις με ένα παιδί της. Διότι, αν ζήσετε μαζί, βλέπω ότι από την πίκρα της, θα στρέψει τα παιδιά σου και εναντίον σου. Οπότε κι εκείνη θα αμαρτήσει πολύ και θα βάλει σε πνευματικό κίνδυνο την ψυχή τη δική σου και των παιδιών σου και θα αναγκαστείς στο τέλος να τη διώξεις με φιλονικία. Ενώ τώρα, αν φύγει με καλό, θα στεναχωρηθείς λιγότερο, κι εσύ και εκείνη. Να την βοηθάς από μακριά, όσο μπορείς, και οικονομικά και προπάντων με την προσευχή σου. Εμείς οι ιερείς έχουν αποστολή να φέρνουμε τους ανθρώπους κοντά, όταν όμως αυτό δημιουργεί πνευματική ζημιά, ο χωρισμός είναι το μικρότερο κακό ". Η πνευματική του θυγατέρα εφήρμοσε εγκαίρως τις συμβουλές του, που σύντομα επιβεβαιώθηκαν από τα γεγονότα. Επρόκειτο, βέββαια, όχι για γενική, αλλά για ειδική συμβουλή.
[Γ 261π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 335-336)

Η «ιατρική» της Εκκλησίας
Ο Μακαριστός αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Γιαννακάκης (+1995), όταν διακονούσε ως εφημέριος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Αθήνας, έζησε συγκλονιστικά θαύματα θεραπείας ασθενών από τη μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων:
Ένας βαριά άρρωστος, ο κ. Γεώργιος Φ., βρισκόταν για είκοσι μέρες σε κατάσταση αφασίας μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο καθηγητής κ. Γούτας τον παρακολουθούσε συστηματικά, γιατί παρουσίαζε ψηλό πυρετό που έφτανε τους 40ο!
Την εικοστή πρώτη μέρα – πράγμα παράδοξο – ο άρρωστος άρχισε ν’ ανοίγει τα μάτια και να μιλάει! Ο καθηγητής παραξενεύτηκε. Νόμισε πως η βελτίωση θα ήταν παροδική. Ο ασθενής όμως διαρκώς καλυτέρευε, και σε μερικές μέρες συζητούσε άνετα και καθαρά.
Τότε και ο γιατρός τού μίλησε καθαρά για την ιατρική άποψη:
-Αγαπητέ κύριε Γιώργο, η περίπτωση σας δεν επιδεχόταν καμιά βελτίωση, μετά μάλιστα από τόσο ψηλό πυρετό που κάνατε. Κανονικά δεν θα έπρεπε τώρα να βρίσκεστε κοντά μας.
-Κύριε καθηγητά, απάντησε ήρεμα ο ασθενής, ο κατ’ εξοχήν Γιατρός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, δεν συμφώνησε μαζί σας. Η «ιατρική» της Εκκλησίας αποδεικνύεται πιο αποτελεσματική. Ο ιερέας του Νοσοκομείου μετά από κάθε λειτουργία ερχόταν πρόθυμα να με κοινωνήσει. Εγώ δεν μπορούσα βέβαια να μιλήσω, αλλά τα αισθανόμουν όλα. Κι αυτό φαίνεται πως το καταλάβαινε ο ιερέας, γι’ αυτό και χρησιμοποίησε πλούσια τα θεραπευτικά μέσα της Εκκλησίας μας. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού ζωογονεί την ψυχή και το σώμα. Θεραπεύει και τις μεγαλύτερες αρρώστιες.

Κάποια γυναίκα, η κ. Μαρία Γ., έπασχε από σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια. Η κατάσταση της διαρκώς χειροτέρευε.
Ένα Σάββατο ο γιατρός τη βρήκε με τέλεια ανουρία. Φεύγοντας από το Νοσοκομείο, πίστευε πως την άλλη μέρα θα είχε φύγει και η άρρωστη του για την αιωνιότητα.
Αργότερα όμως την επισκέφθηκε ο ιερέας του Νοσοκομείου και της πρότεινε να καταφύγει στον ουράνιο Γιατρό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Εκείνη το δέχτηκε με χαρά. Εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια, και το πρωί της Κυριακής, αφού παρακολούθησε τη θεία λειτουργία, μετέλαβε τα άχραντα Μυστήρια. Κοινώνησε όμως με φλογερή πίστη στη θεραπευτική δύναμη του Σώματος και Αίματος του Χριστού.
Και το θαύμα έγινε. Μετά τη θεία Κοινωνία το πρόσωπο της άρχισε να ροδίζει από υγεία, και το ουροποιητικό σύστημα να λειτουργεί κανονικά.
Ο γιατρός δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ύστερα από δυο – τρεις μέρες, αφού βεβαιώθηκε πως είχε εντελώς θεραπευθεί, της επέτρεψε να φύγει.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.155-156)

Ο παράξενος λειτουργός
Ο στάρετς Θεόφιλος (1788 – 1853), ένας διά Χριστόν σαλός ιερομόναχος του ρωσικού βορρά, που ασκήθηκε σε διάφορα μοναστήρια και ερημητήρια του Κιέβου, δεν έπαυε, ακόμα και όταν λειτουργούσε, να σκανδαλίζει τους άλλους αδελφούς με την παράξενη συμπεριφορά του.
Ο τότε μητροπολίτης Κιέβου Φιλάρετος, ενοχλημένος απ’ όλ’ αυτά, κάλεσε τους συμβούλους του, για να εξετάσει μαζί τους την περίπτωση του ιερομονάχου. Σύντομα όμως έριξε φως στην υπόθεση ένας αδελφός, στον οποίο ο στάρετς είχε δώσει εξηγήσεις για την «ανάρμοστη» συμπεριφορά του στη διάρκεια των ιερών ακολουθιών:
‘‘Ο Θεός, του είχε πει εμπιστευτικά, ‘‘βλέπει την απλότητα μου. Λειτουργώ σύμφωνα με τη σωστή τάξη, διαβάζω όλες τις απαιτούμενες ευχές και τιμώ τον προεξάρχοντα ως ανώτερο μου. Όσο όμως βυθίζομαι στη θεωρία της τελέσεως του μυστηρίου, ξεχνώ τον εαυτό μου και ό,τι είναι γύρω μου. Στη διάρκεια της θείας λειτουργίας βλέπω μια σταυρόσχημη ακτίνα να κατεβαίνει από ψηλά και να αιωρείται πάνω από τους λειτουργούς. Βλέπω επίσης κάποια δροσιά να κατεβαίνει στα τίμια Δώρα, και λαμπρούς αγγέλους να πετάνε πάνω από την αγία τράπεζα ψάλλοντας : «Άγιος, Άγιος Άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου». Τότε όλη μου η ύπαρξη αρπάζεται ανέκφραστα, και μου είναι αδύνατον να τραβήξω την προσοχή μου από το πάντερπνο όραμα.’’
‘‘Αδελφέ, δεν σου λέω δικαιολογίες, αλλά την καθαρή αλήθεια. Σε παρακαλώ όμως να μη φανερώσεις όσα σου είπα, για να μην σκανδαλιστούν οι άλλοι από μένα, τον βρωμερό αμαρτωλό’’.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.82-83)

" Το επαναστατημένο παιδί και ο καλός πατέρας "
Έλεγε ο π. Πορφύριος ότι το ενδιαφέρον του καλού πατέρα για το παιδί του πρέπει να μένει αμείωτο ακόμη κι όταν το παιδί μεγαλώνει και σκληρύνεται και επαναστατεί και δεν τον ακούει και παίρνει ακόμη και θέσεις εχθρικές και αντίθετες. Εκεί θα φανεί η δεξιοτεχνία, αλλά κι η αγάπη του καλού πατέρα, γιατί τα παιδιά, μέχρι να εισέλθουν εις την ανδρική ηλικία, κάνουν πολλές ανέμπειρες και ανόητες ενέργειες και προκαλούν τους γονείς, ειδικά τον πατέρα.
Ο πατέρας του καμμιά φορά στη σκληρύνεται και, από απερισκεψία λησμονεί τη θέση του καλού πατέρα και γίνεται αστυνομικός σκληρός και κάνει στο παιδί του, πολλές φορές, ανεπανόρθωτο κακό.
Αν το ανώριμο παιδί, ο νέος αυτός, ψυχολογήσει τον πατέρα τουότι είναι καλός πατέρας, ότι κάνει παράλογες παραχωρήσεις και υπομονή πατρική, τότε το παιδί αυτό, μέχρι που θα πεθάνει, θα έχει συνεχώς στο στόμα του το όνομα του πατέρα του, και θα λέει : Εμένα ο πατέρας μου ήτανε ο άγιος • τον γνώρισα, όταν είχα τις νεανικές μου τρέλες.
[Πορ.18π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 296-297)

Το μαντικό βιβλίο
Κοντά στην Βέροια ζούσε στην εποχή του οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω (+1541) κάποιος λόγιος μοναχός, που έπεσε σε μια δαιμονική παγίδα. Ήρθε στα χέρια του ένα μαντικό βιβλίο και μη υπολογίζοντας τον πνευματικό κίνδυνο διάβασε λίγο, δοκιμαστικά, επικλήσεις του διαβόλου! Κάποια νύχτα λοιπόν, ενώ κοιμόταν, είδε στον ύπνο του ένα γιγαντιαίο αράπη, που του είπε:
-Ήρθα, επειδή με κάλεσες! Εμπρός λοιπόν, εάν θέλης να σ’ εξυπηρετήσω, προσκύνησε με.
Ο μοναχός έντρομος του αποκρίθηκε το γραφικό:
- « Κύριον τον Θεόν μου προσκυνήσω και αυτώ μόνω λατρεύσω».
Τότε ο αράπης, γεμάτος θυμό, του έδωσε ένα φοβερό ράπισμα στο πρόσωπο και του είπε:
-Αφού δεν με προσκυνάς, γιατί με προσκαλείς;
Ο μοναχός ξύπνησε, ένιωσε έναν αφόρητο πόνο στο πρόσωπο και έβαλε τις φωνές και τα κλάματα. Κάποιοι που άκουσαν τον θόρυβο, μαζεύτηκαν και είδαν τα μάγουλα του πρησμένα και κατάμαυρα. Παρουσίαζε αποτρόπαιο και ελεεινό θέαμα. Σε λίγες μέρες η κατάστασις χειροτέρευσε. Πρήσθηκε και μαύρισε όλο του το πρόσωπο τόσο πολύ, που έκλεισαν τελείως τα μάτια του.
Έστειλαν λοιπόν και κάλεσαν τον όσιο Διονύσιο από το μοναστήρι του στον Όλυμπο. Ο άγιος έσπευσε αμέσως κοντά και προσευχήθηκε έντονα γι’ αυτόν. Έψαλε και την Παράκλησι της Θεοτόκου και τον έχρισε με άγιο έλαιο. Τότε ο δαιμονόπληκτος θεραπεύθηκε τελείως! Όλοι οι παριστάμενοι δόξασαν τον Θεό και τίμησαν τον πιστό δούλο Του.
( Ο όσιος του Ολύμπου)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.211-212)