Πόσες φορές έχουμε πει αυτή την κουβέντα; Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί με παράπονο, καημό, απογοήτευση και έκπληξη ‘γιατί να συμβαίνει τώρα αυτό σε μένα;’ Γιατί να απολυθώ εγώ; Γιατί να προδοθώ; Γιατί να χωρίσω; Γιατί να αρρωστήσω; Και αμέτρητα άλλα ‘γιατί’ που μπορεί ο καθένας μας να συμπληρώσει και που έχει ξεστομίσει στη διάρκεια της ζωής του. Και είναι τόσο έντονο εκείνη την ώρα το παράπονο που αυτό το γιατί γίνεται θαρρείς μαχαίρι που σε χτυπάει στην καρδιά! Δεν το αντέχεις! Αυτή η αίσθηση που έχουμε ότι εμείς είμαστε στο απυρόβλητο και πως μόνο οι άλλοι μπορούν να παθαίνουν ‘ συμφορές’ πρέπει να πάψει να υφίσταται γιατί είναι αυτή τελικά η νοοτροπία που μας κάνει κακό. Και αυτό το ‘γιατί σε μένα;’ να γίνει ‘γιατί όχι σε μένα;’
Δηλαδή ποιος είμαι εγώ που δεν θα πονέσω, δεν θα πληγωθώ, δεν θα απογοητευθώ, δεν θα ταπεινωθώ, δεν θα αδικηθώ ή δεν θα πολεμηθώ; Αν θέλουμε να έχουμε ειρήνη μέσα μας και γαλήνη παρά τις κακοτοπιές και τις αναποδιές μόνο ένας δρόμος υπάρχει… να μαθητεύσουμε κοντά στο Χριστό. Μόνο η εν Χριστώ ζωή μας θα μας καταστήσει δυνατούς και ικανούς να αποκτήσουμε διαφορετική θέαση και ερμηνεία των όσων συμβαίνουν στη ζωή μας και έτσι προσπαθώντας να ερμηνεύουμε και να ζούμε ως μαθητές και τέκνα του Θεού τότε θα μπορούμε να λέμε με ευκολία‘ αφού έπαθε Εκείνος για μένα θα πάθω κι εγώ για Εκείνον κάτι’. Γιατί δεν είναι ο δούλος ανώτερος από τον Κύριο του ( Κατά Ιω. ιγ΄,16). Κι έτσι θα ξεπερνάμε λιγότερο επώδυνα τις δοκιμασίες μας και θα συνεχίζουμε πιο ώριμοι και χαρούμενοι τη διαδρομή μας γιατί θα είμαστε μαζί με το Χριστό που είναι η μόνη αληθινή Χαρά!
Δεν είναι η ζωή αυτή εξάλλου μια βόλτα στην παιδική χαρά. Είναι ένας προθάλαμος, ένα προπονητήριο, ένα στάδιο. Ο Θεός μάς χάρισε αυτή τη ζωή για να μας δώσει χρόνο μετανοίας, χρόνο θεραπείας από τα πάθη μας, χρόνο πνευματικής αλλοιώσεως και καρποφορίας, χρόνο για την τελείωση και τη θέωση μας. Και είναι οι θλίψεις περισσότερο που μας ωριμάζουν και μας κάνουν να πηγαίνουμε κοντά στον Κύριο. Είναι άλλωστε στενή και τεθλιμμένη η οδός που οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών.(Κατά Ματθ.ζ΄,14) Κάθε μας θλίψη λοιπόν να την εκμεταλλευόμαστε πνευματικά και να μην ξεχνάμε ποτέ τον τελικό προορισμό μας και έτσι θα είμαστε ευγνώμονες και δυνατοί και δε θα λέμε πια ‘γιατί σε μένα’ αλλά ‘δόξα τω Θεώ σε μένα’!(A.K.B)

Όραμα για ένα εφημερεύον Μοναστήρι
Ένα βράδυ στα Καλλίσια ο Γέροντας με ρώτησε : " Δεν μου λες, όταν αρρωστήσει κανείς, κοιτάει τί ώρα είναι, για να πάει στο νοσοκομείο ; " Απόρησα με την παράδοξη ερώτηση και απήντησα : " Γιατί να κοιτάει την ώρα, Γέροντα ; Θα πάει στο νοσοκομείο αμέσως, οποιαδήποτε ώρα και αν αρρωστήσει ". Κι ο Γέροντας : " Ακόμη και αν είναι νύχτα ; Και μετά τα μεσάνυχτα ; " " Ασφαλώς ", του απήντησα. Τότε εξακολούθησε : " Και δε μου λες, μήπως νομίζεις ότι ο άνθρωπος κινδυνεύει λιγότερο όταν αρρωσταίνει από πνευματικές αρρώστιες, από αμαρτίες ; " " Κινδυνεύει ασυγκρίτως περισσότερο ", του απήντησα." Ξέρεις ", συνέχισε, " πόσοι άνθρωποι, εξ αιτίας των αμαρτιών τους, κινδυνεύουν να χάσουν και την πρόσκαιρη και την αιώνια ζωή τους, πόσοι απελπίζονται και φθάνουν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας ; Αν αυτό συμβεί, ας πούμε, στις δυο τα μεσάνυχτα και θελήσουν να βρουν την ώρα εκείνη μία Εκκλησία ανοιχτή να προσευχηθούν κι έναν πνευματικό να εξομολογηθούν θα μπορέσουν " ; " Όχι βέβαια ", απήντησα, με την περιέργειά μου να κορυφώνεται, για το τί τελικά ήθελε να μου πει ο Γέροντας. " Ε, λοιπόν ", κατέληξε : " Δεν θα ήταν ωραίο να υπήρχε ένα Μοναστήρι, έξω από την Αθήνα, αλλά όχι μακριά από την Αθήνα, που στο ναό θα γίνονται ακολουθίες και εξομολόγηση όλο το 24ωρο, με βάρδιες ιερομονάχων, όπως των γιατρών στα εφημερεύοντα νοσοκομεία, και όπου θα μπορούσαν να καταφύγουν, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας, άνθρωποι τραυματισμένοι από την αμαρτία ; " Τότε κατάλαβα τί εννοούσε. Ωραίο θα ήτανε να υπήρχε, απήντησα, αλλά δεν υπάρχει. Ο Γέροντας κούνησε λυπημένα το κεφάλι του, έπειτα χαμογέλασε περίεργα. Οι οραματισμοί του μου φάνηκαν πολύ τολμηροί, σχεδόν ουτοπικοί.
[Γ 53π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.283-284)

Ο μεγαλομάρτυς Μάμας

Ο ένδοξος μάρτυς του Χριστού Μάμας γεννήθηκε στην Γάγγρα της Παφλαγονίας το 260 από τους πατρικίους μάρτυρες Θεόδοτο και Ρουφίνα. Γεννήθηκε μέσα στο δεσμωτήριο, που είχαν φυλακισθή οι γονείς του για την πίστη τους στον Χριστό. Το νεογέννητο βρέφος το υιοθέτησε η ευσεβής αρχόντισσα Αμμία η Ματρώνα. Ωνομάσθηκε Μάμας γιατί συχνά προσκαλούσε την θετή μητέρα του με την λέξι «μάμα».
Νεαρώτατος ο άγιος Μάμας συνελήφθη από τον ηγεμόνα Αυρηλιανό της Καισαρείας. Έπειτα από φρικτά μαρτύρια με ράβδους, με αναμμένες λαμπάδες και με λίθους, ελευθερώθηκε και κατέφυγε στο όρος της Καισαρείας. Εκεί τον πλησίαζαν άγρια ζώα και του επέτρεπαν να τα αρμέγη. Έκανε το γάλα τους τυρί και το δώριζε στους φτωχούς της περιοχής. Η συναναστροφή του αυτή με τα άγρια ζώα και η φιλανθρωπία του τον έκαναν με τον καιρό πασίγνωστο στην πόλι. Ο νέος ηγεμόνας της Καισαρείας Αλέξανδρος έστειλε ιππείς και τον συνέλαβαν. Όταν ο άγιος παρουσιάσθηκε ενώπιον του, εκείνος τον ρώτησε:

-Εσύ είσαι ο περιβόητος μάγος Μάμας;

-Εγώ δεν είμαι μάγος, απήντησε ο μάρτυς. Εγώ είμαι δούλος του Χριστού, ο οποίος σώζει τους πιστούς Του και τιμωρεί τους μάγους και τους ειδωλολάτρες. Αλλά γιατί μ’ έφερες εδώ;

-Δεν μπορώ να εννοήσω με ποιες μαγείες εξημερώνεις τα άγρια ζώα και συναναστρέφονται φιλικά μαζί σου και σε υπακούουν σαν λογικά.

-Όποιος πιστεύει στον μόνο αληθινό και αιώνιο Θεό, περιφρονεί τις μαγείες και τα είδωλα. Τα θηρία, αν και είναι άλογα και ανόητα ζώα, ευλαβούνται τον Δημιουργό τους και τιμούν τους δούλους Του. Εσείς όμως είσθε πιο ανόητοι απ’ αυτά, γιατί ενώ το βλέπετε αυτό, δεν παραδέχεσθε την αλήθεια.

Ακολούθησαν άλλα μαρτύρια με σιδερένια νύχια, με μαχαίρια, με φλογισμένο καμίνι και τέλος με θηρία. Όταν μέσα στο στάδιο της πόλεως εξαπέλυσαν μια αρκούδα και μια λεοπάρδαλι εναντίον του, και τα δύο θηρία έδειξαν φιλικές διαθέσεις και σεβασμό στον μάρτυρα. Κατάπληκτο το συγκεντρωμένο πλήθος άρχισε να δείχνη συμπάθεια και να δοξάζη τον αληθινό Θεό. Ο τύραννος διέταξε να εξαπολύσουν ένα λιοντάρι. Το λιοντάρι, που ήταν συνηθισμένο να κατασπαράζη αμέσως την λεία του, πλησίασε ήρεμα και ταπεινά τον μάρτυρα.
Απελπισμένος ο ηγεμόνας θανάτωσε τον άγιο στέλνοντας στρατιώτη με τρίαινα. Θεία φωνή κάλεσε τον μάρτυρα στα ουράνια σκηνώματα και η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του στις 2 Σεπτεμβρίου.

(Συναξαριστής Θ΄)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 238-240)

Ο ανάξιος ετοιμοθάνατος
Ένας Ρώσος ιερέας καταθέτει την ακόλουθη προσωπική του μαρτυρία: ‘‘ Με κάλεσαν να εξομολογήσω και να κοινωνήσω έναν βαριά άρρωστο. Μπαίνοντας στο σπίτι, άκουσα απ’ το δωμάτιο του φωνές και κατάρες. Αναρωτήθηκα ποιος βρίζει με τέτοιο τρόπο και ταράζει τη γαλήνη, που πρέπει να επικρατεί στις κρίσιμες αυτές ώρες. Έκπληκτος όμως διαπίστωσα πως ήταν ο ίδιος ο ετοιμοθάνατος.
’’Σκεφτόμουν με τι τρόπο να επικοινωνήσω μ’ αυτόν τον άνθρωπο, που λίγο πριν πεθάνει βρίζει και καταριέται. Αφού προσευχήθηκα, μπήκα τέλος στο δωμάτιο του, αποφασισμένος να κάνω το καθήκον μου. Τον εξομολόγησα πρώτα, και ύστερα τον κοινώνησα.
’’ Όταν γύρισα στο ναό, στάθηκα να τακτοποιήσω το άγιο ποτήριο που είχα πάρει μαζί μου. Τότε ένιωσα να με διαπερνά ένα ρίγος. Διαπίστωσα πως τα τίμια Δώρα βρίσκονταν μέσα, όπως όταν ξεκίνησα για να πάω στον άρρωστο. Ήταν σαν να μην κοινώνησε! Ο Κύριος σκέπασε και τα δικά μου μάτια και του μελλοθάνατου, και η μετάδοση του δεσποτικού Σώματος και Αίματος δεν πραγματοποιήθηκε. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ανάξιος να κοινωνήσει στις τελευταίες του στιγμές’’.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.132-133)

88. Πώς έσωσε τον κόσμο ο Θεός;

Με την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του. Η σωτηρία καταβλήθηκε ήδη κατά τη στιγμή της μορφώσεως του θεανδρικού προσώπου του Χριστού. Η ανθρώπινη φύση με την ένωσή της με τη θεία φύση αγιάζεται και θεοποιείται. Αποβάλλει τη φθορά, ανακαινίζεται και αναδημιουργείται, ανατρέχουσα στην προπτωτική της κατάσταση, στην καθαρότητα και φωτοείδεια της εικόνος, που αμαυρώθηκε από την αμαρτία. Με τη σάρκωσή του ο Θεός έγινε άνθρωπος και ο άνθρωπος κατά χάρη Θεός. Η Ορθοδοξία αποθέτει μεγάλο βάρος στο γεγονός της εισόδου τον Χρίστου στον κόσμο, στη γέννηση του σαρκωμένου Λόγου.

Ο Χριστός έσωσε τον κόσμο ασκώντας το προφητικό του αξίωμα. Ως αυτοαλήθεια και ζωή δίδαξε την αλήθεια στον άνθρωπο, φωτίζοντας τον σκοτισμένο νου του και ελευθερώνοντας τον πλανεμένο από την αγνωσία, στην οποία τον οδήγησε η παρακοή. Η αλήθεια ελευθερώνει τον άνθρωπο, χαρίζοντάς του τη χαρά και την άνεση της ζωής του Θεού.

Ο Χριστός λύτρωσε παράλληλα τον άνθρωπο ενασκώντας το αρχιερατικό του αξίωμα. Πρόσφερε στον ουράνιο Πατέρα του θυσία ίλαστήρια την αγία ζωή του. Έχυσε το αίμα του επάνω στο σταυρό για να ξεπλύνει τα αίσχη της φθοράς και το ρύπο της προγονικής παραβάσεως. Με το θάνατό του πάτησε το θάνατο, αμβλύνας το φοβερό κέντρο του και μεταλλάσσοντάς τον σε πύλη εισάγουσα στην ουράνια ζωή. Άπλωσε τις παλάμες του στο σταυρό και ειρήνευσε την κτίση, μάζεψε τα σκορπισθέντα και «ήνωσε τα το πριν διεστώτα», δηλαδή το Θεό και τον άνθρωπο, που είχε χωρίσει η προπατορική αμαρτία. Έκαμε τον αμαρτωλό και πάλι παιδί του Θεού αγαπητό, του άνοιξε διάπλατα τις πύλες της πατρικής εστίας και τον οδήγησε στα δώματα της θείας βασιλείας.

Ο Χριστός ενασκώντας το βασιλικό λυτρωτικό του αξίωμα, έσωσε τον άνθρωπο και με τη ζωηφόρο του Ανάσταση. Νίκησε τελειωτικά το θάνατο, αφού προηγούμενα το συνέτριψε με την κατάβασή του στον άδη, εγκεντρίσας στην πεσμένη φύση τη ζωή του Θεού. Η φύση στον αναστάντα Κύριο απέθεσε τη φθορά του δέντρου της παρακοής, ντύθηκε τα ιμάτια του παραδείσου της χαράς, φόρεσε την αστραφτερή ακτίνα της θείας ενέργειας, έλαμψε το φως του Θεού και κέρδισε αμετάτρεπτα την αθανασία και την αειζωία. Η ανάσταση του Κυρίου ανακαίνισε γη και ούρανούς.

Τέλος ο Κύριος έσωσε τον άνθρωπο με την ένδοξη στον ουρανό Ανάληψή του. Στην Ανάληψη θεωρείται πλήρες και τέλειο το λυτρωτικό έργο του Χριστού. Φέρει τη σφραγίδα και την υπογραφή του Θεού. Το θεωμένο πλάσμα θρονιάζεται ακλόνητα στους κόλπους της θεότητας, στην τριαδική φωταύγεια και δόξα.

Όλες οι πιο πάνω στιγμές, αδιαχώριστες, εκφράζουν ολοκληρωμένο το σχέδιο της θείας περί τον άνθρωπο οικονομίας, το ναι του Θεού στο όχι της εκτροχιασθείσας πλάσης.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 127-129)

87. Η αναβολή του έργου της σωτηρίας δεν ζημίωσε τους ανθρώπους που έζησαν πριν από αυτό;

Ουσιαστικά δεν γνωρίζουμε, όπως δεν γνωρίζουμε την οικονομία του Θεού για τους ανθρώπους που έζησαν και εξακολουθούν να ζουν μετά την έλευση του Χριστού και οι οποίοι δεν έχουν ακούσει για το λυτρωτικό έργο του. Αυτές είναι υποθέσεις του Θεού, που δεν μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να εξιχνιάσουμε. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι ο Θεός, ως στοργικός πατέρας, ενεργεί πάντοτε προς το συμφέρον των λογικών πλασμάτων του. Πιστεύουμε ακράδαντα στην παιδαγωγούσα του πρόνοια. Ούτε είναι συνετό να θεωρούμε τους εαυτούς μας προνομιούχους γιατί ζούμε στην ιστορική διάσταση του λυτρωτικού έργου του Χριστού, γιατί τα έσχατα (η κρίση του Θεού) είναι ενδεχόμενο να μας επιφυλάξουν πολλές εκπλήξεις!

Στους προ Χριστού ζήσαντες δόθηκε η ευκαιρία σωτηρίας με το λυτρωτικό κήρυγμα του Χριστού στον άδη, στους ζοφερούς μυχούς του οποίου βρίσκονταν πεπεδημένα τα πνεύματα. Όσοι αποδέχτηκαν το κήρυγμα της σωτηρίας λυτρώθηκαν από τη φθορά και το θάνατο. Οι άλλοι όχι.

Τα πράγματα αυτά δεν πρέπει βέβαια να τα πιέζουμε πολύ, γιατί υπάρχει κίνδυνος όχι μόνο να μη φτάσουμε πουθενά, αλλά να ταραχθεί και το μυαλό μας.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 127)

86. Δεν μπορούσε ο Θεός με ένα νεύμα του να σώσει τον άνθρωπο ευθύς μετά την πτώση του; Και γιατί ανέβαλε επί τόσους αιώνες τη σωτηρία του;

Και βέβαια μπορούσε να τον σώσει ο Θεός ευθύς μετά την πτώση του. Ο Θεός είναι παντοδύναμος. Κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στις άγιες βουλές του. Μόνο την αμαρτία δεν μπορεί να κάνει, γιατί αυτό θ’ αναιρούσε την πανάγια φύση του. Η «αδυναμία» αυτή δεν περιορίζει την απόλυτη παντοδυναμία του, τουναντίον τη βεβαιώνει και τη στηρίζει. Δυνατός δεν είναι εκείνος που κάνει την αμαρτία, αλλ’ αυτός που την αποφεύγει. Το κακό γενικά δεν είναι δύναμη, αλλά αδυναμία.

Ο Θεός δεν έσωσε τον άνθρωπο ευθύς μετά την πτώση του όχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά γιατί δεν ήθελε. Η βουλή και ενέργεια του Θεού δεν είναι δυνάμεις τυφλές και αυθαίρετες, αλλ΄ ενταγμένες στην αγάπη, την αγιότητα και τη δικαιοσύνη του. Δεν είναι παρορμητικός ο Θεός ώστε να ενεργεί αυθαίρετα και σπασμωδικά, επηρεαζόμενος από παράγοντες εσωτερικούς και εξωτερικούς. Ο Θεός έχει τα δικά του κριτήρια, τα οποία εμείς οι φτωχικοί άνθρωποι αδυνατούμε να κατανοήσουμε. Είναι δε τα κριτήρια αυτά κριτήρια αληθινής αγάπης προς τα πλάσματά του, που αποβλέπουν πάντοτε στο πνευματικό συμφέρον και τη σωτηρία τους.

Ο Θεός θέλησε να σώσει τον άνθρωπο στον κατάλληλο καιρό, στο πλήρωμα του χρόνου. Προηγούμενα όμως ο άνθρωπος έπρεπε να ποθήσει ο ίδιος τη σωτηρία του. Αν τον έσωζε ο Θεός ευθύς μετά την πτώση του, χωρίς καμιά άλλη εσωτερική διεργασία, το πράγμα δεν θα είχε νόημα για ένα πλάσμα λογικό που θέλει και βουλεύεται ελεύθερα. Η παιδαγωγούσα πρόνοια του Θεού άφησε τον άνθρωπο στην κακότητα και την αθλιότητα της φύσεώς του να πονέσει, να υποφέρει, να συνειδητοποιήσει το βάρος της αμαρτωλότητάς του, ν’ απελπισθεί από κάθε δυνατότητα να σωθεί από μόνος του και έτσι να στραφεί εναγώνια προς το Θεό, ζητώντας την εξ ύψους δύναμη. Από την άλλη ο Θεός δεν άφησε αβοήθητο τον αμαρτωλό άνθρωπο. Με την παλαιά διαθήκη του, με το φως του σπερματικού λόγου που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο και κάτω από την επήρεια του εκάστοτε πνευματικού και ιστορικού περιβάλλοντος η πρόνοια του Θεού προετοίμαζε το έδαφος και καλλιεργούσε τα πνεύματα, ώστε ευκολότερα να γίνει αποδεκτό το κήρυγμα της σωτηρίας από τον πονεμένο άνθρωπο.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 125-127)

το κυρίως κακό
Ένα είναι το κυρίως κακό, που αρμόζει να λέγεται κακό, η αμαρτία.
Και αυτή εξαρτάται από τη δική μας βούληση.
Ε.Π.Ε. 7,100

καρπός της
Το πραγματικώς κακό είναι η αμαρτία. 
Το τέλος της είναι η καταστροφή. Αυτό, που φαίνεται κακό,
λόγω του πόνου που προκαλεί, όπως είναι οι σωματικές κακώσεις,
μας αποτρέπει από την αμαρτία. Καρπός των σωματικών πόνων
και θλίψεων είναι η αιώνιος σωτηρία της ψυχής. Ε.Π.Ε. 7,104

φοβερό και λυπηρό η αναισχυντία
Δεν είναι τόσο φοβερό το ν’ αμαρτάνει κανείς,
όσο η αδιαντροπιά μετά την αμαρτία,
και το να μη πειθαρχεί κανείς στους ιερείς, που παραγγέλλουν προσοχή. Ε.Π.Ε.8α,234

το μόνο φοβερό και λυπηρό
Ένα μονάχα φοβάμαι, την αμαρτία.
Όλα τ’ άλλα δεν με πειράζουν, είτε πλούτος,
είτε φτώχεια, είτε εξουσία, είτε οτιδήποτε άλλο.
Ε.Π.Ε. 8α,286

άλγος
Το άριστο θα ‘ταν να μην αμαρτάναμε καθόλου.
'Ύστερα απ’ αυτό το καλύτερο είναι, όταν αμαρτάνουμε,
να συναισθανόμαστε και να διορθωνόμαστε. Αν δεν έχουμε αυτό,
πώς θα παρακαλέσουμε το Θεό να μας δώσει άφεση των αμαρτημάτων μας;
... Λοιπόν, πες εσύ τα αμαρτήματα σου, ένα ένα,
ώστε να ξέρεις ποιών αμαρτημάτων παίρνεις τη συγχώρηση...
Εκείνο, που κάνει το Θεό ν’ αγανακτεί είναι το να μη πονάμε για την αμαρτία μας.
Ε.Π.Ε. 9,456

παιχνίδι άσχημο
Τί λες, άνθρωπε; Πήγες κόντρα με το Θεό και κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις;
Αυτό είναι δεύτερο κοντράρισμα στο Θεό, δεύτερη βρωμιά.
Για ποιά, λοιπόν, αμαρτήματα ζητάς λύση;
Γι' αυτά, πού ούτε καν θέλεις να τα γνωρίζεις;
Παίζεις εκεί πουδεν χωράει παιχνίδι. Αλλά θα έρθει καιρός, που δεν θα μπορείς να παίζεις.
Ε.Π.Ε. 9,568

τα οψώνια
Τα περισσότερα απ’ τα σωματικά νοσήματα προέρχονται από ψυχικές αμαρτίες.
Αν το φοβερότερο, ο ίδιος ο θάνατος, έχει τη ρίζα του στην αμαρτία,
πολύ περισσότερο οι πιο πολλές απ’ τις αρρώστιες.
Ε.Π.Ε. 10,222

κόπος, βάρος
Η αμαρτία είναι κόπος και βαρύ και δυσβάστακτο φορτίο...
Τίποτε δεν βαρύνει τόσο πολύ την ψυχή, τίποτε δεν τραυματίζει τόσο τη διάνοια,
τίποτε δεν μας πιέζει τόσο προς τα κάτω, όσο η συνείδηση της αμαρτωλότητας μας.
Ε.Π.Ε. 10,616

πυρ κολάσεως
Τί χειρότερο υπάρχει απ’ αυτή τη βάσανο;
Τί χειρότερο απ’ τα τραύματα, που έχουν μέσα τους;
Τί χειρότερο απ’ το καμίνι, που καίει αιώνια κι απ’ τη φλόγα που δεν σβήνει ποτέ; Ε.Π.Ε. 10,622

σαν το σκυλί στο ξέρασμά του
Μετάνοια είναι να μην επαναλάβουμε τα ίδια.
Διότι όποιος επιχειρεί κάτι τέτοιο, μοιάζει με το σκυλί που ξαναγυρίζει στον εμετό του.
Είναι, λοιπόν, ανάγκη να απέχουμε και ως προς την πράξη και ως προς την προαίρεση από όσα διαπράξαμε.
Κι αφού απομακρυνθούμε, να χρησιμοποιήσουμε για τις πληγές τα κατάλληλα φάρμακα.
Ε.Π.Ε. 10,622

βάρος
Είναι βαριά και ανυπόφορη η αμαρτία, χειρότερη και βαρύτερη από το μολύβι και κάθε μέταλλο.
Όποιος έχει κάποια αίσθηση, δεν μπορεί ούτε για λίγο να υψώσει το βλέμμα του,
κι αν ακόμα είναι τελείως αναίσθητος.
Ε.Π.Ε. 14,754

πρόλαβε τη φωτιά
Μη περιμένεις ν’ ανάψει η φωτιά για να την σβήσεις. Πρόλαβέ την.
Να μην εξαγριώνεις το θηρίο, μήτε να επιτρέπεις ν’ αγριεύει.
Αν ανάψει η φωτιά της αμαρτίας, δεν μπορείς εύκολα να κυριαρχήσεις.
Ε.Π.Ε. 15,412

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 145-147)

85. Ειδικότερα από τί ελευθερώθηκε ο πεσμένος άνθρωπος;

Από την τραγικότητα της υπάρξεως, από τη δυστυχία και την αθλιότητα της ζωής. Η τραγικότητα της ανθρώπινης ζωής ξετυλίγεται σε δύο φάσεις, την επίγεια και την ουράνια. Η τελευταία βέβαια αφορά όσους πιστεύουν στη μετά θάνατο ζωή. Οι άπιστοι δεν πολυσκοτίζονται γι’ αυτά τα πράγματα.

Η ζωή των ανθρώπων στη γη είναι πολύ μπερδεμένη. Πολλές φορές καταντά αφόρητη. Ενώ το όνειρο κάθε ανθρώπου είναι η ευτυχία, ο πραγματικός κλήρος της ζωής του είναι η δυστυχία και η αθλιότητα. Ο καθημερινός άνθρωπος είναι ανήσυχος· δεν ειρηνεύει ούτε με τον εαυτό του, αλλ΄ ούτε και με το συνάνθρωπο. Τον πνίγουν εχθρότητες και μίση. Είναι άφιλος και έρημος. Μαστίζεται από τα πάθη και τις επιθυμίες του. Είναι άτομο διχασμένο. Δεν ξέρει ούτε τί θέλει ούτε τί επιδιώκει. Δεν έχει πυξίδα στη ζωή του. Οι προσανατολισμοί του είναι ομιχλώδεις και αδιόρατοι. Υποφέρει στο εσωτερικό της ψυχής του. Η συνείδησή του είναι διαρκώς ταραγμένη. Φοβάται το θάνατο. Διερωτάται γιατί ζεί και καμιά φορά ο ίδιος θέτει τέρμα στη ζωή του.

Και διερωτάται κανείς· πώς συμβαίνει ο άνθρωπος, που και μυαλό έχει και επιστήμη και τεχνική και δυνατότητες να κτίσει μια όμορφη ζωή, να ζεί τόσο άθλια και τραγικά πάνω στη γη; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη· γιατί είναι κακός και αμαρτωλός. Η αμαρτία είναι το πικρό δηλητήριο που σκοτώνει την ύπαρξη, οδηγεί τον άνθρωπο στο θάνατο. Τον χωρίζει από το Θεό, την πηγή της πραγματικής χαράς. Στην αμαρτία ο άνθρωπος χάνει την αλήθεια του, ντύνεται το ψεύδος και την πλάνη, νεκρώνεται πνευματικά.

Και καλά εδώ κάτω στη γη· υπάρχουν όμως και αλλά πολύ χειρότερα· η ζωή του ανθρώπου που ξεδιπλώνεται όταν κλείσει οριστικά τα μάτια του. Η ζωή που ξετυλίγεται στην αιωνιότητα. Αν ο άνθρωπος στην εδώ ζωή του δεν μετανιώσει για την κακότητα και τις αμαρτίες του, αν κουβαλήσει μαζί του τη νέκρωση της φθοράς της αμαρτίας, θα παραδοθεί στον αιώνιο πνευματικό θάνατο, που θα είναι ο οριστικός αποχωρισμός του από το Θεό, την αιώνια πηγή της αληθινής ζωής. Θα περιέλθει σε μια οδυνηρή κατάσταση που την αποκαλούμε κόλαση, της οποίας αρχηγός είναι ο διάβολος. Όσοι δούλεψαν στο διάβολο και πέθαναν αμετανόητοι θα πάνε με το διάβολο, εκεί που είναι το σκοτάδι, ο κλαυθμός και ο τρυγμός των όδόντων.

Από την αθλιότητα, λοιπόν, της ζωής αυτής και το φρικτό τέλος του αιώνιου πνευματικού θανάτου και τη δυνάστευση του διαβόλου μας έσωσε ο Κύριος με το λυτρωτικό έργο του. Κοντά του ο άνθρωπος γαληνευει, ελευθερώνεται από τα δεσμά του, βλέπει το πραγματικό νόημα της ζωής, ατενίζει το φώς και ζεί πραγματικά ευτυχισμένος, ικανοποιώντας όλες τις υπαρξιακές ανάγκες του. Κοντά στο Χριστό υπάρχει το φώς, η αλήθεια και η ζωή.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 124-125)

«Κατόπιν η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννάει την αμαρτία. Κι όταν η αμαρτία διαπραχθεί πια, γεννάει το θάνατο» (Ιακ. 1:15)

Κάποτε ένα περιοδικό δημοσίευσε την εξής παραβολή, που απεικονίζει τον ύπουλο τρόπο με τον οποίο η αμαρτία μπαίνει μέσα στη ζωή μας. Ένας μικρός σπόρος ινδοσυκιάς είπε σ’ ένα φοίνικα: «Σε παρακαλώ, άσε με να μείνω λίγο στο φλοιό σου». «Εντάξει. Μείνει όσο θέλεις». Σε λίγο ο φοίνικας ξέχασε ότι ο σπόρος βρισκόταν εκεί, αλλά ο μικρός κατακτητής δεν είχε μείνει αδρανής. Έστειλε μικρές ρίζες που εισχώρησαν γύρω από τον κορμό του δέντρου κάτω από τον φλοιό του, ωσότου έφτασαν μέχρι την καρδιά του δέντρου. «Άφησέ με τώρα και φύγε, γιατί έχεις μεγαλώσει πάρα πολύ κι έγινες πολύ δυνατή» είπε ο φοίνικας. «Δε μπορώ, είπε η ινδοσυκιά. Έχουμε γίνει ένα και, αν προσπαθήσω να ξεκολλήσω από σένα, αυτό θα σε σκοτώσει». Ο φοίνικας έσκυψε το κεφάλι του. Σιγά-σιγά το δέντρο μαράθηκε, ο κορμός ξεράθηκε κι έμεινε μόνη η ινδοσυκιά.
Απρόσεχτε άνθρωπε, πρόσεχε τις μικρές αμαρτίες που τώρα σφίγγεις στην καρδιά σου. Όσο πιο πολύ τις αφήνεις να βρουν τόπο μέσα σου, τόσο πιο δυνατές θα γίνουν, μέχρι που θα σε πνίξουν.

«Τα πάντα μέσω αυτού (του Χριστού) και γι’ αυτόν έχουν δημιουργηθεί» (Κολοσσαείς 1:16β)

Το 2006 δώδεκα πόλεις της Γερμανίας φιλοξένησαν 36.000.000 φίλαθλους που συμμετείχαν στο αθλητικό τουρνουά του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου. Για τη «σεξουαλική εξυπηρέτηση» των ανδρών εισήγαγαν 40.000 γυναίκες από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη! Δίπλα στο κεντρικό στάδιο κατασκεύασαν ένα συγκρότημα 3.000 τετραγωνικών μέτρων που μπορούσε να εξυπηρετεί 650 άνδρες πελάτες. Εκκλησίες και χριστιανικές οργανώσεις εξέφρασαν το σεβασμό στην ιερότητα της ζωής κάθε ανθρώπου, άνδρα ή γυναίκας και διαμαρτυρήθηκαν εναντίον κάθε υπεύθυνου για τον εξευτελισμό των γυναικών και την αποδοχή της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των γυναικών από τη Γερμανική Κυβέρνηση και τη Γερμανική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου. Η αγορά του σεξ δεν είναι άθλημα. Σε τι κατάπτωση οδήγησε τον άνθρωπο η αμαρτία!
Ουράνια Θεέ και Πατέρα μας, οδήγησε Σε παρακαλούμε τους ανθρώπους στην αλήθεια Σου, ώστε να γνωρίσουν ότι όλοι, άνδρες και γυναίκες, πλάστηκαν από το Χριστό για τη δική Του δόξα κι όχι για εκμετάλλευση και αγοραπωλησία για αμαρτωλούς σκοπούς.
(Ι.Σ.)