271. Δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε για την αλήθεια του Ευαγγελίου και της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας. Ό,τι διδάσκει το Ευαγγέλιο και η Εκκλησία, είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. «Τὰ λόγια Κυρίου λόγια ἁγνά, ἀργύριον πεπυρωμένον, δοκίμιον τῇ γῇ κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως» (Ψαλμ. ια’ 7). Αλλοίμονο σε όποιον αμφιβάλλει. Είναι υποχείριος του σκοτεινού, κακοποιού πνεύματος. Η πείρα το μαρτυρεί.

272. Αδελφοί και αδελφές μου! Γεννηθήκατε ξανά (μετά τη φυσική σας γέννησι από τους γονείς σας) μες από το νερό περιμένετε τον Κύριό σας να έλθη πάλι από τους ουρανούς, όπως υποσχέθηκε με την Αγία Γραφή; Περιφρονείτε τα γήινα θέλγητρα και ποθείτε με όλη σας την καρδιά τα ουράνια αγαθά; Απεχθάνεστε αυτόν τον κόσμο, τον μοιχό και αμαρτωλό; «Εάν τις αγαπά τον κόσμον, ουκ έστιν η αγάπη του Πατρός εν αυτώ» (Α’ Ιω. β’ 15). «Η φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν» (Ιακ. δ’ 4). «Οτι πᾶν τὸ ἐν τῷ και το Πνεύμα και έτσι γίνατε παιδιά του Θεού. Αλλά, πέστε μου: ζήτε άξια αυτής της υψηλής κλήσεως; Ζήτε όπως θα έπρεπε να ζουν τα παιδιά του Θεού; Γίνεται φανερό από τη συμπεριφορά σας και τις πράξεις σας ότι «Τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει»; (Φλιππ. γ’ 20). Είναι φανερό ότι κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρός» (Α’ Ιω. β’ 16). Ο κόσμος αυτός σταύρωσε και σταυρώνει έως τώρα τον υιό του θεού, αδελφοί και αδελφές μου. Κυττάχτε τον εαυτό σας: ζήτε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο; Μήπως ζήτε αντίθετα προς αυτό; Ας διαβάζετε συχνότερα τα πρώτα κεφάλαια του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 119-120)

269. Όταν η καρδιά είναι καθαρή, είναι καθαρός και ο όλος άνθρωπος. Όταν η καρδιά είναι ρυπωμένη, ρυπωμένος είναι και ο όλος άνθρωπος. «Έκ γὰρ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί, φόνοι, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματθ. ιε΄19). Οι Άγιοι όμως απέκτησαν καθαρή καρδιά με νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές, ανάγνωσι των Γραφών, κόπο και ιδρώτα, χύσιμο του αίματός τους. Το Άγιο Πνεύμα τους καθάρισε από κάθε ρύπο, τους αγίασε στον αιώνα. Ας ζητήσουμε και εμείς αυτή την καθαρότητα της καρδιάς. «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός» (Ψαλμ. ν’ 12)

270. Τι όνομα έχω, αφ’ ότου ανήκω στην Εκκλησία; Το όνομα: χριστιανός. Τι σημαίνει αυτό το όνομα; Σημαίνει ότι είμαι μέλος του Σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας. Ότι είμαι αδελφός του Χριστού. Τι με υποχρεώνει το όνομα του χριστιανού; Με υποχρεώνει να έχω πάντοτε μέσα στην καρδιά μου τον Χριστό, να διαποτίζω με το Πνεύμα του τη ζωή μου, να μιμούμαι τη ζωή του, να εφαρμόζω τις άγιες εντολές του, να «ζητώ τα άνω, ου ο Χριστός εστιν εν δεξιά του Θεού καθήμενος» (Κολ. Γ’ 1).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 119)

Πλησίασε διακριτικά τον εισπράκτορα
Τον Παππούλη τον περίμενε μία μεγάλη δοκιμασία, που τον στενοχώρησε πάρα πολύ.
Συγκεκριμένα, ο εισπράκτορας του λεωφορείου με το οποίο ταξίδευε,
άρχισε να χλευάζει το Γέροντα και να λέει διάφορες ανοησίες, που προκαλούσαν το γέλωτα στους άπιστους
συνεπιβάτες του και την αγανάκτηση των πιστών. Έτσι, οι επιβάτες χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα,
και με φωνές ο εισπράκτορας εξακολουθούσε να συμπεριφέρεται απρεπώς.Όλα αυτά είχαν στενοχωρήσει
σε μεγάλο βαθμό τον Παππούλη, ο οποίος επιμελώς απέφυγε να λάβει μέρος στη συζήτηση.
Όταν, όμως, σταμάτησε κάπου το λεωφορείο για ξεκούραση και οι επιβάτες κατέβηκαν κάτι να πιούν
ο Παππούλης σηκώθηκε και πλησίασε διακριτικά τον εισπράκτορα και του είπε:
"Εγώ μπορεί να μην ξέρω να βρίσκω όπως λες, τα υπόγεια νερά,
ξέρω όμως ότι εσύ πάσχεις από σύφιλη και πρόσεξε να μην παντρευθείς τώρα,
γιατί θα τη μεταδώσεις στη γυναίκα σου και στα παιδιά. Να συνεχίσεις τη θεραπεία.
Να γίνεις καλά και ύστερα να παντρευθείς".
Οπότε ο εισπράκτορας έμεινε άφωνος. Το μόνο που είπε ήταν: "Και που το ξέρεις εσύ;"
Και ο Παππούλης τον ρωτά. "Είναι έτσι ή δεν είναι;"
Και αυτός το παραδέχθηκε και από εκείνη την ώρα κατάπιε τη γλώσσα του!
Δεν ξαναμίλησε μέχρι πού φθάσαμε στην Αθήνα. Και οι επιβάτες το ίδιο".
[Κ 23π.]

"Το σωστό είναι εκείνη να θελήσει να έρθει"
Μία γνωστή μου κυρία, της οποίας το παιδί ήταν σοβαρά άρρωστο,
με παρακάλεσε να την οδηγήσω στο Γέροντα. Πέρασαν έκτοτε αρκετοί μήνες σιωπής εκ μέρους της κυρίας.
Ρώτησα το Γέροντα αν όφειλα, προς το συμφέρον του παιδιού της, να της τηλεφωνήσω σχετικώς.
Ο Γέροντας αντέδρασε έντονα: "Μην της τηλεφωνήσεις καθόλου. Δεν είναι σωστό.
Το σωστό είναι εκεί να θελήσει να έρθει. Αλλά μην ανησυχείς • σύντομα θα σου τηλεφωνήσει".
Μετά τρεις μέρες μου τηλεφώνησε. Εξεπλάγη, όταν της είπα ότι περίμενα αυτό το τηλεφώνημα αυτές τις μέρες.
Όταν της εξήγησα τη συζήτησή μου με το Γέροντα, η έκπληξή της μεγάλωσε.
Τον επισκεφθήκαμε κι από την ημέρα εκείνη η κυρία έγινε τακτική επισκέπτριά του.

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.156-158)

Η δουλειά είναι ευλογία
-Γέροντα, παλιά έλεγαν: «Καλύτερα να λειώνης σόλες παρά κουβέρτες». Τί εννοούσαν;
-Ήθελαν να πούν: «Καλύτερα να λειώνης σόλες δουλεύοντας παρά να μένης στο κρεββάτι τεμπελιάζοντας».
Η δουλειά είναι ευλογία, είναι δώρο Θεού. Δίνει ζωντάνια στο σώμα, φρεσκάδα στον νού.
Εάν δεν έδινε ο Θεός την δουλειά, θα μούχλιαζε ο άνθρωπος.
Όσοι είναι εργατικοί, ακόμη και στα γεράματά τους δεν σταματούν να δουλεύουν.
Αν σταματήσουν την δουλειά, ενώ ακόμη έχουν δυνάμεις, μελαγχολία θα πάθουν.
Αυτό είναι θάνατος γι’ αυτούς. Θυμάμαι, ένα γεροντάκι στην Κόνιτσα, κοντά ενενήντα χρονών, συνέχεια δούλευε.
Τελικά πέθανε στο χωράφι, δυο ώρες μακριά από το σπίτι.
Εξάλλου και αυτή η σωματική ανάπαυση που επιζητούν μερικοί δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση.
Ίσα-ίσα που ξεχνούν το άγχος τους εκείνη την ώρα. Έχουν το φαγητό τους, το γλυκό τους, το μπάνιο τους, την ξεκούρασή τους.
Μόλις όμως τελειώσουν αυτά, ζητούν άλλη ανάπαυση. Έτσι είναι συνέχεια στενοχωρημένοι,
γιατί πάντα κάτι τους λείπει, νιώθουν ένα κενό και η ψυχή τους ζητά να το συμπληρώση.
Ενώ αυτός που κουράζεται με την δουλειά έχει μια συνεχή χαρά, την πνευματική χαρά.
-Γέροντα, αν έχης πρόβλημα με την μέση, δεν μπορείς να κάνης οποιαδήποτε εργασία.
-Καλά, και η μέση δεν χρειάζεται άσκηση; Μια εργασία που είναι σαν άσκηση για την μέση δεν βοηθάει;
Κοίταξε να σου πώ: Αν κανείς τρώη, πίνη, κοιμάται και δεν δουλεύη, παθαίνει ένα ξεβίδωμα
και θέλει όλο να κοιμάται, γιατί το σώμα του, τα νεύρα του, χαλαρώνουν. Φθάνει σιγά-σιγά να μην μπορή να κάνη τίποτε.
Μόλις περπατήση λίγο, κόβεται. Ενώ, αν δουλέψη λίγο και κινηθή, δυναμώνει και στα πόδια και στα χέρια.
Βλέπεις, αυτοί που αγαπούν την δουλειά, δεν κοιμούνται πολύ ή, από κούραση, μπορεί και καθόλου να μην κοιμηθούν,
αλλά έχουν δυνάμεις, γιατί με την δουλειά ψήνονται και δυναμώνουν σωματικά.
Η δουλειά, ειδικά για τον νέο, είναι υγεία. Έχω παρατηρήσει ότι μερικά καλομαθημένα παιδιά,
όταν πάνε στον στρατό, ψήνονται, σκληραγωγούνται. Ο στρατός τους κάνει πολύ καλό.
Φυσικά αυτό περισσότερο γινόταν παλιά. Σήμερα φοβούνται να ζορίσουν τους στρατιώτες, γιατί με λίγο ζόρισμα
κόβουν τις φλέβες, παθαίνουν νευρικό κλονισμό... Εγώ λέω στους γονείς να πληρώνουν κάποιον
και να στέλνουν τα παιδιά τους σ’ αυτόν να δουλεύουν, για να έχουν την υγεία τους - φθάνει να κάνουν μια δουλειά που να την αγαπούν.
Γιατί ένας νέος που έχει νεύρο, έχει και μυαλό, αν δεν δουλεύη, γίνεται νωθρός.
Όταν μάλιστα βλέπη τους άλλους να προκόβουν, μπερδεύεται από τον εγωισμό του και δεν ευχαριστιέται με τίποτε.
Συνέχεια έχει λογισμούς και το μυαλό του κουρκουτιάζει. Ύστερα πάει και ο διάβολος και του λέει:
«Χαμένε, τί ανεπρόκοπος που είσαι! Ο τάδε έγινε καθηγητής, ο άλλος έχει δική του δουλειά και βγάζει χρήματα,
εσύ που θα καταλήξης;», οπότε τον απελπίζει. Ενώ, αν δουλέψη, θα αποκτήση εμπιστοσύνη στον εαυτό του, με την καλή
έννοια. Θα δη ότι και αυτός μπορεί να τα βγάλη πέρα, αλλά και το μυαλό του θα απασχολήται στην δουλειά και θα γλιτώνη από τους λογισμούς.
Γίνονται έτσι δυο καλά.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 165-167)

μικρή και μεγάλη
Θέτει το μέθυσο και τον κακολόγο στην ίδια μοίρα
με το μοιχό και τον πόρνο και τον θηλυπρεπή;
Τα εγκλήματα, λένε, δεν είναι ίσα, πώς είναι ίσες οι τιμωρίες;
Απαντάμε: Δεν είναι καθόλου μικρά τ’ αμαρτήματα της μέθης και της κακολογίας.
Και ο Χριστός καταδίκασε στην κόλαση αυτόν, που απλώς αποκαλεί τον αδελφό του «μωρό».
Πολλές φορές το μικρό αμάρτημα γεννάει μεγάλο, προκαλεί θάνατο.
Ε.Π.Ε. 18,456

φωτιά
Και τώρα υπάρχει ο βασιλιάς της βαβυλωνιακής καμίνου.
Και τώρα ανάβει φλόγα χειρότερη εκείνης.
Υπάρχει και τώρα αυτός που διατάζει να θαυμάζουμε την εικόνα του κ
αι να την προσκυνούμε. Τέτοια εικόνα είναι η πλεονεξία.
Όσοι κατέχουν πολλά, τη σατανική αυτή εικόνα προσκυνούν και τελικά καίγονται.
Όσοι εκούσια είναι φτωχοί, αυτοί είναι σαν τα τρία παιδιά που μέσα στη φωτιά δροσίζονταν.
Ε.Π.Ε. 18,510

δουλεία
Δεν βλάπτει τόσο η σωματική δουλεία, όσο η φυσική, δηλαδή, η αμαρτία.
Αν δεν είσαι δούλος της, να έχεις θάρρος και να χαίρεσαι.
Κανένας δεν θα μπόρεσει σε τίποτε να σε αδικήσει, αν έχεις αδούλωτο το φρόνημα.
Αν όμως είσαι δούλος της αμαρτίας, κι αν ακόμα είσαι μυριάκις ελεύθερος,
κανένα όφελος δεν έχεις από την εξωτερική ελευθερία σου.
Διότι, πες μου, ποιό το όφελος, όταν δεν είσαι μεν δούλος ανθρώπου,
αλλ’ υποδουλώνεις τον εαυτό σου στα πάθη;
Ε.Π.Ε. 18,540

και συνείδησις
Ο μοιχός όλους τους φοβάται, και τη γυναίκα του και τον άντρα της μοιχαλίδας
και την ίδια τη μοιχαλίδα και τους γνωστούς και τους φίλους και τους συγγενείς
και τους τοίχους και τη σκιά του ακόμα. Και προ παντός έχει τον χειρότερο φόβο.
Μέσα του φωνάζει η συνείδησης, κλωτσάει καθημερινά.
Αν δε σκεφτεί και το δικαστήριο του Θεού, δεν θα μπορέσει να σταθεί.
Ε.Π.Ε. 18α,32

τυραννία
Δεν υποχωρεί εύκολα η κακή επιθυμία. Είναι τυραννία.
Εγώ όμως προσπαθώ να την χαλιναγωγώ. Δεν παραδίνομαι στο πάθος.
Με κάθε τρόπο και αγώνα να μη παρασυρθώ. Δεν είναι εύκολο.
Είναι αγώνας δρόμου. Είναι πάλη και πυγμαχία. Είναι τυραννική η φύσις.
Όμως καταστέλλω τις ορμές και τις υποτάσσω με πολλούς κόπους και ιδρώτες.
Ε.Π.Ε. 18α,46

πόνος, δάκρυα
Όταν αμαρτήσεις, τότε μόνο να στενάξεις, τότε να δακρύσεις.
Δεν εμποδίζω στην περίπτωση αυτή το θρήνο, μάλλον και συνιστώ.
Αλλά και τότε με μέτρο το πένθος, κι αυτό το λέω,
διότι υπάρχει επάνοδος με τη μετάνοια και συγχώρησης.
Ε.Π.Ε. 18α,580

ευπερίστατος
Η αμαρτία είναι κάτι, που εύκολα γίνεται και μας προσβάλλει,
βρίσκεται παντού, γύρω μας, μπροστά μας, πίσω μας,
κι έτσι μας καταβάλλει.
Ε.Π.Ε. 19,70

φωτιά
Πώς έχεις απαίτηση να σβήσει η φωτιά,
αφού κάθε μέρα προκαλείς τη φωτιά και φουντώνει;
Ε.Π.Ε.19,230

προσκόλλησις
Δεν κοκκινίζεις από ντροπή με το να ‘σαι τόσο προσηλωμένος στα παρόντα;
Δεν θα πάψεις να παραφρονείς και να λες ανοησίες και στη νεότητά σου;
Ε.Π.Ε. 19,262

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 150-151)

2,5. «ει γαρ και τη σαρκί άπειμι, αλλά τω πνεύματι συν υμίν ειμι, χαίρων και βλέπων υμών την τάξιν και το στερέωμα της εις Χριστόν πίστεως υμών».

Όχι μόνο με τις σκέψεις, αλλά και με το πνεύμα του ο άγιος Απόστολος είναι μαζί με τους Κολασσαείς. Σαν να έφυγε το πνεύμα του από το σώμα του και να μετοίκησε σ’ αυτούς· τόσο αυτός, ολόκληρος, συμμετείχε στην ζωή τους.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι αυτός ζει με την καθολική ζωή της Εκκλησίας, ώστε απλά δεν ξέρεις, που σταματά η ζωή του και που αρχίζει η ζωή των αδελφών του «εν Χριστώ».

Γι’ αυτό και η χαρά του, πάντοτε εξαρτάται απ’ αυτούς: από την πίστη τους στον Χριστό και από την ζωή τους «εν Χριστώ». Αν η πίστη τους στον Χριστό είναι σταθερή και η ζωή τους είναι «διατεταγμένη εν Χριστώ» και είναι σύμφωνη, εδώ στην γη, με το θέλημα του Χριστού, τότε αυτοί σιγουρεύουν την αιώνια ζωή στον ουρανό. Η αποστολική χαρά, στην περίπτωση αυτή, είναι πλούσια, ολόψυχη και ανείπωτη.

Γιατί και στον εαυτό του και σε πολλούς άλλους, χωρίς καμιά επιφύλαξη, έλεγξε, διαπίστωσε και παρουσίασε την ακρίβεια αυτής της αλήθειας: μόνο όταν οι άνθρωποι ζουν «εν Χριστώ» και «χάριν» του Χριστού, η ζωή τους στην γη, λαμβάνει το άφθαρτο νόημά της, την ένθεη έννοιά της και την άφθαρτη θεϊκή της αιωνιότητα.

Γι’ αυτό και ο Απόστολος, που έχει την σοφία του Θεού, ευαγγελίζεται στους χριστιανούς.

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 72-73)

Ο όσιος Σισώης

Όταν έμαθαν οι πολυάριθμοι ασκητές στο βουνό του Μ. Αντωνίου πως ο αββάς Σισώης ήταν στα τελευταία του, μαζεύτηκαν στην καλύβα του να πάρουν την ευχή του. Η εκτίμησίς τους γι’ αυτόν δεν είχε όρια. Τον έλεγαν «διαμάντι της ερήμου» και πολύ δίκαια. Όλη του η μακρόχρονη ζωή ήταν ένας αγώνας για την αγιότητα, που τώρα στον θάνατο του έλαμψε σ’ όλη της την πληρότητα.

Στη σεβάσμια μορφή του είχε χαραχθή μια έκφρασις ευτυχίας. Σαν ένιωσε γύρω του τους συνασκητές του, τους αδελφούς του, τους συντρόφους του στον «καλόν αγώνα», που τώρα αυτός νικητής άγγιζε στο τέρμα του, τα χείλη του σάλεψαν, κάτι θέλησε να πη. Εκείνοι, γέροντες και νεώτεροι, σεβάσμιοι πατέρες και αρχάριοι υποτακτικοί, όλοι τους δακρυσμένοι από βαθειά συγκίνησι, στέκονταν μ’ ευλάβεια μπροστά σ’ αυτή τη μυσταγωγία. Απόλυτη σιγή είχε απλωθή γύρω. Περίμεναν ν’ ακούσουν τα τελευταία λόγια ενός μεγάλου αγίου, να τα φυλάξουν σαν παρακαταθήκη ιερή. Μα εκείνος είχε μεταρσιωθή, δεν έβλεπε πια παρά μόνο τα ουράνια.

- Έρχεται ο αββάς μου, τον άκουσαν να ψιθυρίζη.

Ρίγος πέρασε από τα λιπόσαρκα σώματα των ασκητών. Είδαν για μια στιγμή, με τα μάτια της ψυχής τους, τη μεγάλη μορφή του «καθηγητού των μοναστών», τον όσιο Αντώνιο, ν’ απλώνη το ευλογημένο χέρι του για να πάρη κοντά του τον πιο εκλεκτό από τους μαθητές του, εκείνον που αντέγραψε και τις πιο μικρές λεπτομέρειες της εκπληκτικής ζωής του.

- Να ο χορός των αποστόλων και των προφητών!

Το πρόσωπο του ετοιμοθάνατου έλαμψε από φως ουράνιο, καθώς ψιθύριζε αυτά τα λόγια. Τα χείλη του σάλευαν ακόμη, λες και κουβέντιαζε με όντα που μόνο εκείνος έβλεπε.

- Με ποιον συνομιλείς, πάτερ; ρώτησαν οι γεροντότεροι από τους συνασκητές του.

- Οι άγιοι άγγελοι θέλουν να με πάρουν και τους παρακαλώ να με αφήσουν ακόμη να μετανοήσω, είπε με κόπο και δύο δάκρυα κύλησαν πίσω από τα πεσμένα βλέφαρα του.

- Δεν έχεις πια ανάγκη από μετάνοια, μακάριε Σισώη! Εσύ μετανοούσες σ’ όλη σου τη ζωή, του αποκρίθηκαν οι πατέρες θαυμάζοντας την ταπεινοφροσύνη του.

- Δεν ξέρω, αδελφοί μου, αν έχω βάλει ακόμη αρχή.

Καθώς έλεγε αυτά, άστραψε ξαφνικά το πρόσωπό του, λες κι έβλεπες σ’ αυτό τον ίδιο τον ήλιο. Οι γύρω έμειναν εκστατικοί από θαυμασμό μαζί και φόβο.

- Ο Κύριος μου και ο Θεός μου! Δόξα σοι!

Ήταν τα τελευταία του λόγια. Μ’ αυτά πέταξε η ψυχή του στα ουράνια. Είχε δει τον Ιησού που λάτρευε από τα βάθη της καρδιάς του; Κανείς δεν μπορούσε να πη, μα όλα το βεβαίωναν. Το παράδοξο φως που έβλεπαν στη μορφή του, η υπερκόσμια γαλήνη που είχε χυθή στην ταπεινή καλύβα, η άρρητη ευωδία, όλα μαρτυρούσαν την επίσκεψι του ουρανίου Βασιλέως στον εκλεκτό φίλο του.

(Γεροντικόν)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 184-186)

«Ο Χριστός, που γνωρίζει τις καρδιές, δεν ρωτούσε τους μαθητές του,

"Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι", επειδή τάχα δεν γνώριζε την ποικιλία

των απόψεων των ανθρώπων, αλλά επειδή ήθελε να διδάξει σε όλους την

ασφαλή ομολογία. Αυτήν την ομολογία, ο Πέτρος αφού την εμπνεύστηκε

από Εκείνον, την απέθεσε ως βάση και ισχυρό θεμέλιο, πάνω στην οποία

ο Κύριος οικοδόμησε την Εκκλησία του».

(Αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου, Επιστολές, ΕΠΕ Α', 241)

με ακρίβεια και αγάπη
Ας μένουμε σταθεροί στο να φυλάμε με ακρίβεια τα δόγματα, αλλά και στο να προσελκύουμε την αγάπη του Θεού. Διότι, ενώ Τον μισούσαμε, Εκείνος μας αγάπησε. Ενώ ήμασταν εχθροί, μας πήρε και συμφιλιωθήκαμε μαζί Του. Στο εξής όμως θέλει να Τον αγαπάμε, για να μας αγαπά.
Ε.Π.Ε. 20,148
νόθο και αγάπη
Τα λέω αυτά, για να μη δεχτήτε κανένα νόθο δόγμα, με το πρόσχημα της αγάπης.
Ε.Π.Ε. 21,392
και ορθός βίος
Μαζί με τα ορθά δόγματα να έχουμε και ορθό βίο. Και όχι μόνο ορθό, αλλά και γεμάτο από τους καρπούς της αρετής.
Ε.Π.Ε. 19,68
χωρίς ακρίβεια βίου;
Όταν υπάρχη ζωή αξιοκατάκριτη, τότε και η πίστις τέτοια θα είναι. Μπορεί κανείς να δη πολλούς, που εξ’ αιτίας αυτού έχουν εκτραπή σε βυθό κακών.
Ε.Π.Ε. 23,202
του ιερέως
Αν μεν έχη (ο ιερέας) δόγμα διεστραμμένο, κι αν ακόμα είναι άγγελος, να μη πείθεσαι. Αν όμως διδάσκη ορθά, να μη προσέχης τη ζωή του, αλλά τη διδασκαλία του.
Ε.Π.Ε. 23,492
παράλληλα με το βίο
Πολλές φορές βρίσκουμε να μη κατηγορούνται χριστιανοί για την πίστι, αλλά να κατηγορούνται για την ασυνέπεια στη ζωή τους. Και αντίθετα, άλλοι δεν κατηγορούνται καθόλου για τη ζωή τους, αλλ’ οδηγούνται στην απώλεια εξ’ αιτίας του διεστραμμένου δόγματος. Δόγμα και βίος συνδέονται στενά μεταξύ τους.
Ε.Π.Ε. 23,572
με ασυνεπή ζωή
Ας υποθέσουμε, ότι κάποιος φιλάργυρος, προδότης, αυθάδης, γίνεται ορθόδοξος. Ποιο είναι το κέρδος, όταν τίποτε από όσα χαρακτηρίζουν την ευσέβεια δεν πράττη, όταν προσβάλλη τις αλήθειες της πίστεως με τα έργα του;
Ε.Π.Ε. 23,610
και καλή αναστροφή
Δεν είναι μικρόν, αντίθετα, είναι πολύ μεγάλο, το να θαυμάζεται το δόγμα από τη δική μας συμπεριφορά.
Ε.Π.Ε. 24,80
και ζωή
Αν δεν συγκρατή το χέρι του (να μη βιαιοπραγή) και αν δεν συγκρατή την ακόλαστη γλώσσα του, πώς ο εθνικός (ο ειδωλολάτρης) θα θαυμάση την πίστι μας; Αν όμως ιδούν το δούλο, που πιστεύει στο Χριστό, να δείχνη μεγαλύτερη εγκράτεια από τους δικούς του φιλοσόφους και να υπηρέτη με πολλή καλωσύνη και ευχαρίστησι, τότε με κάθε τρόπο θα θαυμάσουν τη δύναμι του κηρύγματος. Άλλωστε οι εθνικοί δεν κρίνουν τα δόγματα από τα δόγματα, αλλ’ από τα πράγματα, από τον τρόπο ζωής.
Ε.Π.Ε. 24,416
και ζωή ελεημοσύνης
Ας επιδείξουμε μαζί με την ορθή πίστι και ζωή συνεπή προς τις αλήθειες της πίστεως. Και αυτό θα συμβή, αν δείχνουμε ενδιαφέρον για τους φτωχούς.
Ε.Π.Ε. 27,276
ακρίβεια και προσευχή
Για τα δόγματα της Εκκλησίας θέλουμε να υπάρχη πολύ μεγάλη ακρίβεια και να έχουν εδραιωθή μέσα στη διάνοιά σας.
Ε.Π.Ε. 30,340-342
και ευσέβεια
Η ορθή πίστις να συνοδεύεται και από αγία ζωή.
Ε.Π.Ε. 33,350
δεν αρκεί για τη σωτηρία
Για τη σωτηρία μας δεν αρκεί μόνο η γνώσις των ορθών δογμάτων, αλλά χρειάζεται και άριστος βίος.
Ε.Π.Ε. 33,350
υψηλή του Χριστού αλήθεια
Επιδιώκοντας τα υψηλότερα δόγματα του Χριστού, ανεβαίνεις στο ύψος της διδασκαλίας, που έκανε ο Χριστός σε μας.
Ε.Π.Ε. 34,154
πονηρό, η ειμαρμένη
Πονηρή διδασκαλία, γεμάτη κακά, είναι εκείνη για την ειμαρμένη.
Ε.Π.Ε. 23,592
αιώνιας ζωής
Άνθρωπε μου, τίποτε δεν υπάρχει μετά τη ζωή αυτή και πολεμάς τα δόγματα αυτά της πίστεως; Ακόμα και oι εθνικοί (ειδωλολάτρες), ενώ είπαν πολλές ανοησίες, όμως δεν αρνήθηκαν την αλήθεια αυτού του δόγματος. Κι αυτούς ακόμα αν ακολουθήσης, θα δεχτής κάποια ζωή μετά θάνατο, καθώς και τις ευθύνες και τα δικαστήρια στον άδη και τις τιμωρίες και τις τιμές και τις αποφάσεις και τις κρίσεις.
Ε.Π.Ε. 34,592
και άξιος της ομολογίας βίος
Να ομολογούμε τον Ιησού Χριστό όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τις πράξεις μας. Και να δείχνουμε με όλη μας τη διαγωγή έργα άξια της ομολογίας, για να μη καταντροπιάζουμε τα δόγματα με τη φαυλότητα των έργων, αλλά με όλα να δοξάζουμε τον Κύριο των πάντων.
Ε.Π.Ε. 37,50

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 69-72)

96. Υπάρχουν μαρτυρίες στη Γραφή περί της Εκκλησίας;

Υπάρχουν πολλές. Σ’ αυτήν είναι μυριόλεκτη η αλήθεια ότι ο Χριστός ίδρυσε επί της γης πνευματική βασιλεία ώς διδάσκαλο της αλήθειας και ταμιούχο της χάριτος του Θεού. Στην Π. Διαθήκη ήδη προαναγγέλλεται ότι ο Μεσσίας θα ιδρύσει επάνω στη γη βασιλεία καθολική, που θα υπερέβαλλε σε δύναμη την Ιουδαϊκή θεοκρατία. Στην Καινή δε, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής κηρύσσει ότι «ήγγικεν η βασιλεία των ουρανών», ενώ ο Κύριος υπόσχεται την ίδρυση της Εκκλησίας του «ής πύλαι Άδου ου κατισχύσουσι» και την οποία «περιεποιήσατο δια του ίδιου του αίματος». Την Εκκλησία του καθαγίασε επίσημα ο Σωτήρ κατά την εορτή της Πεντηκοστής, γενέθλιο ημέρα της Εκκλησίας, κατά την οποία στάλθηκε στους μαθητές το άγιο Πνεύμα και με το πρώτο κήρυγμα αποδέχτηκαν την πίστη «ψυχαί ώσεί τρισχίλιαι». Αλλά και οι Απόστολοι, ιδρύοντες κατά τόπους Εκκλησίες, είχαν την αίσθηση οτι ήταν συνεργοί του Κυρίου, που ήταν ο ιδρυτής και ακρογωνιαίος λίθος της Εκκλησίας. Φυσικά η γένεση και η πρώτη διαμόρφωση της Εκκλησίας ήταν συνδεδεμένες με την Ιουδαϊκή θεοκρατία, από την οποία βαθμηδόν απαγκιστρωνόταν μορφούμενη σε αυτοτελή κοινότητα, αντίθετη προς την Ιουδαϊκή συναγωγή.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 138)