85. Ειδικότερα από τί ελευθερώθηκε ο πεσμένος άνθρωπος;
Από την τραγικότητα της υπάρξεως, από τη δυστυχία και την αθλιότητα της ζωής. Η τραγικότητα της ανθρώπινης ζωής ξετυλίγεται σε δύο φάσεις, την επίγεια και την ουράνια. Η τελευταία βέβαια αφορά όσους πιστεύουν στη μετά θάνατο ζωή. Οι άπιστοι δεν πολυσκοτίζονται γι’ αυτά τα πράγματα.
Η ζωή των ανθρώπων στη γη είναι πολύ μπερδεμένη. Πολλές φορές καταντά αφόρητη. Ενώ το όνειρο κάθε ανθρώπου είναι η ευτυχία, ο πραγματικός κλήρος της ζωής του είναι η δυστυχία και η αθλιότητα. Ο καθημερινός άνθρωπος είναι ανήσυχος· δεν ειρηνεύει ούτε με τον εαυτό του, αλλ΄ ούτε και με το συνάνθρωπο. Τον πνίγουν εχθρότητες και μίση. Είναι άφιλος και έρημος. Μαστίζεται από τα πάθη και τις επιθυμίες του. Είναι άτομο διχασμένο. Δεν ξέρει ούτε τί θέλει ούτε τί επιδιώκει. Δεν έχει πυξίδα στη ζωή του. Οι προσανατολισμοί του είναι ομιχλώδεις και αδιόρατοι. Υποφέρει στο εσωτερικό της ψυχής του. Η συνείδησή του είναι διαρκώς ταραγμένη. Φοβάται το θάνατο. Διερωτάται γιατί ζεί και καμιά φορά ο ίδιος θέτει τέρμα στη ζωή του.
Και διερωτάται κανείς· πώς συμβαίνει ο άνθρωπος, που και μυαλό έχει και επιστήμη και τεχνική και δυνατότητες να κτίσει μια όμορφη ζωή, να ζεί τόσο άθλια και τραγικά πάνω στη γη; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη· γιατί είναι κακός και αμαρτωλός. Η αμαρτία είναι το πικρό δηλητήριο που σκοτώνει την ύπαρξη, οδηγεί τον άνθρωπο στο θάνατο. Τον χωρίζει από το Θεό, την πηγή της πραγματικής χαράς. Στην αμαρτία ο άνθρωπος χάνει την αλήθεια του, ντύνεται το ψεύδος και την πλάνη, νεκρώνεται πνευματικά.
Και καλά εδώ κάτω στη γη· υπάρχουν όμως και αλλά πολύ χειρότερα· η ζωή του ανθρώπου που ξεδιπλώνεται όταν κλείσει οριστικά τα μάτια του. Η ζωή που ξετυλίγεται στην αιωνιότητα. Αν ο άνθρωπος στην εδώ ζωή του δεν μετανιώσει για την κακότητα και τις αμαρτίες του, αν κουβαλήσει μαζί του τη νέκρωση της φθοράς της αμαρτίας, θα παραδοθεί στον αιώνιο πνευματικό θάνατο, που θα είναι ο οριστικός αποχωρισμός του από το Θεό, την αιώνια πηγή της αληθινής ζωής. Θα περιέλθει σε μια οδυνηρή κατάσταση που την αποκαλούμε κόλαση, της οποίας αρχηγός είναι ο διάβολος. Όσοι δούλεψαν στο διάβολο και πέθαναν αμετανόητοι θα πάνε με το διάβολο, εκεί που είναι το σκοτάδι, ο κλαυθμός και ο τρυγμός των όδόντων.
Από την αθλιότητα, λοιπόν, της ζωής αυτής και το φρικτό τέλος του αιώνιου πνευματικού θανάτου και τη δυνάστευση του διαβόλου μας έσωσε ο Κύριος με το λυτρωτικό έργο του. Κοντά του ο άνθρωπος γαληνευει, ελευθερώνεται από τα δεσμά του, βλέπει το πραγματικό νόημα της ζωής, ατενίζει το φώς και ζεί πραγματικά ευτυχισμένος, ικανοποιώντας όλες τις υπαρξιακές ανάγκες του. Κοντά στο Χριστό υπάρχει το φώς, η αλήθεια και η ζωή.
(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 124-125)