Τον πρώτο καιρό που ήρθα στην Εκκλησία είχα πολλή θέρμη και αγάπη για το Χριστό! Δεν είχα όμως καθόλου διάκριση. Έτσι μιλούσα σε όλους που συναντούσα για το Χριστό με πάθος! Κάποιοι προσελκύονταν και έρχονταν στην Εκκλησία Του και κάποιοι άλλοι μιλούσαν απότομα και χυδαία για το Χριστό. Κι εγώ δεν το δεχόμουν αυτό , μέχρι που πολύ συχνά τσακωνόμουν άσχημα με τους αντιρρησίες. Είδε και αποείδε ο πνευματικός μου που μου έλεγε να μιλώ με σύνεση αλλά εγώ πάντα παρασυρόμουν από το θυμό και μια φορά στην εξομολόγηση μού είπε ‘ Αν είναι να τσακώνεσαι, μην ξαναμιλήσεις για το Χριστό…’ Αυτή η εντολή ήταν πραγματικά πολύ δυσβάσταχτη για μένα! Ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσα να ακούσω τότε!
Ήταν η πρώτη φορά που είχα πόλεμο με τους λογισμούς, δηλαδή να μην υπακούσω, γιατί μου φαινόταν τελείως παράλογη αυτή η εντολή! Πάλεψα όμως γενναία και είπα ‘ Όχι, αφού μου το ζητάει ο πνευματικός μου, θα υπακούσω και δε θα ξαναμιλήσω για το Χριστό!’ Τότε το νέφος των λογισμών έφυγε και επικράτησε η γαλήνη στην καρδιά μου. Εκείνη τη στιγμή είχα μια έντονη εσωτερική παρόρμηση να ακούσω ‘πειραϊκή εκκλησία’ που πολύ σπάνια άκουγα μέχρι τότε! Καθώς ανοίγω το ραδιόφωνο έπεσα πάνω σε μια εξιστόρηση … ‘ Στην έρημο ασκήτευε ένας παράξενος μοναχός που αντί να είναι μαζί με τους υπόλοιπους, ήταν ανεβασμένος μόνιμα πάνω σε ένα στύλο και εκεί τελούσε τις προσευχές, τη μελέτη του και όλα τα πνευματικά του. Όταν αναφέρθηκε αυτό στους πιο προχωρημένους , εκείνοι προβληματίστηκαν για το αν αυτή η άσκηση είναι κατά Θεόν… και σκέφτηκαν κάτι για να το διαπιστώσουν. Πήγαν μαζί με τους υπόλοιπους μοναχούς και με αυστηρό ύφος του φώναζαν ‘ Τί είναι αυτά που κάνεις; Κατέβα γρήγορα κάτω! Είμαστε γεροντότεροι σου και πρέπει να κάνεις υπακοή’. Τότε εκείνος άρχισε να κατεβαίνει το στύλο… όταν έφτασε περίπου στη μέση, του είπαν οι πρεσβύτεροι ‘ ανέβα πάλι αδερφέ μας, αφού δεν έχεις θέλημα και κάνεις υπακοή τότε αυτό που κάνεις είναι ευάρεστο στο Θεό!’
Έτσι κατάλαβα κι εγώ πως το πρόβλημα μου ήταν ότι εγωιστικά μιλούσα για το Χριστό! Όχι για το Χριστό, ούτε για τους αδερφούς μου αλλά για μένα! Κατάλαβα πόσο πολύ δίκιο είχε ο πνευματικός μου, πόσο αγαπάει το Χριστό κι εμένα… εκείνο το βράδυ ήταν η πρώτη φορά που προσευχήθηκα γονατιστός στο Χριστό να με συγχωρέσει, να μου μάθει πώς και πότε να μιλάω γι’Αυτόν και όταν θα είμαι έτοιμος να ενημερώσει τον πνευματικό μου ώστε να μου δώσει νέα εντολή! Όπως κι έγινε… λίγες μέρες μετά μου έστειλε ο πνευματικός μου μήνυμα που δε μου απαγόρευε πια να μιλάω για το Χριστό αλλά αντίθετα με παρότρυνε να το κάνω! Χάρηκα πάρα πολύ και κατάλαβα πόσο πολλή αξία έχει η υπακοή και πόσο μεγάλη φωτιστική δύναμη έχει στην ψυχή μας!
Ο Χριστός επειδή αγαπάει τον Πατέρα Του, Τον υπάκουσε μέχρι θανάτου σταυρικού! Αντίστοιχα ο πνευματικός μας αγαπάει το Χριστό και υπακούει σε Αυτόν! Κι εμείς, αν αγαπάμε το Χριστό, αγαπάμε και τον πνευματικό μας και τον υπακούμε σε όλα, γιατί η υπακοή μας αναφέρεται στο Χριστό και στην Αγία Τριάδα ! Όσο πιο πολύ τον αγαπάμε τόσο πιο πιστά τον υπακούμε! Και όσο τον υπακούμε τόσο μας γεμίζει με την Αγάπη Του ο Χριστός και εμάς και τον πνευματικό μας για να μη μας κλονίσει τίποτα! Και πλέον δεν υπακούμε αναγκαστικά ή ωφελιμιστικά αλλά από αγάπη πνευματική. Και γνωρίζουμε τί θέλει ο πνευματικός μας και το πράττουμε, χωρίς να μπει στη δυσάρεστη θέση να μας το ζητήσει. Γιατί η αγάπη έχει πάντα υπακοή, ενώ η υπακοή δεν έχει πάντα αγάπη! (Κ.Δ.Κ)

πότε δάκρυσε ο Χριστός;

Γελάς διαρκώς και φαιδρύνεις το πρόσωπό σου συ ο μοναχός; Γελάς συ, ο σταυρωμένος, που οφείλεις να πενθής; Πού άκουσες το Χριστό να το κάνη αυτό; Πουθενά. Αντίθετα, πολλές φορές ήταν σκυθρωπός. Όταν είδε την Ιερουσαλήμ, δάκρυσε. Όταν σκέφτηκε τον προδότη, ταράχτηκε. Όταν πήγαινε να αναστήση το Λάζαρο, έκλαψε. Και συ γελάς;

Ε.Π.Ε. 24,578

λύπη τώρα, χαρά τότε

Να δουλεύης με δάκρυα για το Θεό, ώστε να μπόρεσης να καθαρίσης τα αμαρτήματά σου. Ας πενθήσουμε, αγαπητοί, ας πενθήσουμε εδώ, για να γελάσουμε πραγματικά εκεί. Να νιώσουμε αληθινή ευφροσύνη κατά τον καιρό της ειλικρινούς χαράς. Η εδώ χαρά είναι ανακατεμένη με λύπη και δεν μπορούμε ποτέ να την βρούμε καθαρή. Εκείνη όμως η χαρά είναι ειλικρινής και άδολη. Δεν έχει τίποτε το επικίνδυνο. Με τίποτε δεν είναι ανακατεμένη. Αυτή τη χαρά ας ευφρανθούμε. Αυτήν ας επιδιώκουμε.

Ε.Π.Ε. 24,582

σβήνουν την πυρκαγιά της αμαρτίας

Να σβήσουμε την πυρκαγιά των αμαρτημάτων, όχι με πολλά νερά, αλλά με λίγα δάκρυα. Είναι μεγάλη η φωτιά της αμαρτίας, αλλά με λίγα δάκρυα σβήνει. Διότι το δάκρυ σβήνει την πυρκαγιά των αμαρτημάτων και καθαρίζει τη δυσωδία της αμαρτίας.

Ε.Π.Ε. 30,266

μετανοίας

Αναγνώρισε, ότι αμάρτησες. Θα είναι αυτό η αρχή της διορθώσεώς σου. Η θλίψις για τις αμαρτίες σου, η κατήφεια, τα δάκρυα, όλα αυτά θα φανερώνουν τη μετάνοιά σου. Τι άλλο έκανε η πόρνη; Τα δάκρυά της έχυσε (Λουκ. ζ' 38). Πήρε χειραγωγό τη μετάνοια και ήρθε στην πηγή της αφέσεως, τον Χριστό.

Ε.Π.Ε. 33,446

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β)

268-     ΠΡΟΤΙΜΩ ΤΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ένας φύλακας του ζωολογικού κήπου του Σικάγου είχε παραιτηθή από τη θέσι του για να γίνη αστυνομικός. Την πρώτη του αστυνομική περιπολία την εξετέλεσε στην πολυσύχναστη περίφημη λεωφόρο Λέϊκ Σόαρ, στο μήκος της ακτής της λίμνης Μίτσιγκαν. Αυτό όμως ήρκεσε για να τον πείση να επιστρέψη στα θηρία του και να δηλώση: «Προτιμώ τους λύκους του ζωολογικού κήπου από τους ανθρώπους της πόλεως».

274-     ΣΑΝ ΖΩΑ Ή ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ; Στο καφενείο:

            -Θα πιούμε σα ζώα ή σαν άνθρωποι;

            -Σαν άνθρωποι, απαντά ομόφωνα η παρέα.

            -Όχι, καλύτερα για μας, πρόσθεσε ένας, να πιούμε σα ζώα.

            -Γιατί;

            -Γιατί τα ζώα, όταν χορτάσουν σταματούν, ενώ εμείς δεν κάνουμε πάντα το ίδιο.

279-     Ο ΗΘΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ο ηθικός άνθρωπος δεν είναι άλλο παρά ένα καλάμι, το πιο ευλύγιστο καλάμι. Αλλά είναι ένα καλάμι σκεπτόμενο. Δεν χρειάζεται πολύ για να το λυγίση κανείς.

            Οι φιλόσοφοι λέγανε:

            -Επιστρέψατε στον εαυτό σας και θα βρήτε την ανάπαυσί σας.

            Κι άλλοι λέγουν:

            -Βγήτε από τον εαυτό σας και ζητήσετε την ευτυχία στις διασκεδάσεις.

            Όλα όμως είναι ψέματα. Η ευτυχία δε βρίσκεται μέσα μας, αλλά ούτε και μακρυά μας. Βρίσκεται πρώτα στο Θεό κι έπειτα στον εαυτό μας.

283-     ΔΕ ΒΡΙΣΚΩ ΕΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟ. Ο φιλόσοφος Διογένης μέρα μεσημέρι πήρε ένα φανάρι αναμμένο και γυρνούσε τους δρόμους της Αθήνας. Μερικοί τον ρωτούσαν:

            -Τι ζητάς;

            -Άνθρωπον και ούχ ευρίσκω, απάντησε ο φιλόσοφος.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ.123-127)

Η αξία των μετανοιών
Μία νέα ψηλή πήγαινε κάθε τόσο στον Γέροντα, να τον συμβουλευθεί σε πολλά από τα νεανικά της θέματα.
Όπως μας έλεγε, της άρεσε η γυμναστική άσκηση, πράγμα που την ξεκούραζε, μετά από το φόρτο των μαθημάτων.
Ο Γέροντας Πορφύριος, που είχε το χάρισμα να συμβουλεύει ακόμη και τους επιστήμονες στον κλάδο που εξειδικεύοντο,
της υπέδειξε ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη άσκηση από τις μετάνοιες των χριστιανών,
όταν μετά που κάνουμε το σταυρό μας γονατίζουμε και αφού αγγίσουμε με το πρόσωπό τη γη,
σηκωθούμε όρθιοι και το επαναλάβουμε αυτό και πάλιν και πάλιν, ενώ εσωτερικά η ψυχή αναστενάζει προς τον Θεό,
προφέροντας τα λόγια του τελώνη," Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ".
Επίσης λέγουμε και όποια άλλη αυτομεμψία θα μας φώτιζε το Πνεύμα το Άγιο.
Έτσι, της έλεγε ο Γέροντας, θα μπορούσε να αντικαταστήσει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου,
που σπαταλούσε στις γυμναστικές ασκήσεις, με τις μετάνοιες.
Μετά από τις μετάνοιες έρχεται μεγάλη χαρά, ανακούφιση πολλή και η ειρήνη στην ψυχή,
στο δε σώμα δεν παραμένει ούτε το τελευταίο μέλος του να μην τεθεί σε λειτουργία και άσκηση.
Ο Χριστός, για να τονίσει τη σημασία των μετανοιών, ο ίδιος, όπως διηγείται ο ευαγγελιστής,
όταν βρισκόταν μέσα στον κήπο της Γεσθημανή, αποτραβήχτηκε από κοντά τους όσο να ρίξει ένας μία πέτρα
και εκεί άρχισε να κάνει μετάνοιες, πίπτοντας επί του εδάφους κατ’ επανάληψη.
Οι μετάνοιες κάνουν και στο σώμα το αντίστοιχο φυσικό καλό, όπως και στην ψυχή.
Γι’ αυτό οι ασκητές δεν παθαίνουν εύκολα εμφράγματα, καρδιακά νοσήματα, εγκεφαλικά,
γιατί αρτηρίες τους, τα διάφορα αγγεία δια των μετανοιών, συντηρούνται άριστα, τα λίπη διαλύονται,
η ψυχή κι αυτή ηρεμεί κι έτσι ο άνθρωπος, μετά από τις ασκήσεις αυτές, μπορούμε να πούμε,
δεν διαφέρει από ένα αυτοκίνητο, που πέρασε από το συνεργείο, κι έκανε ένα καλό σέρβις.
Οι μετάνοιες δεν είναι ανθρώπινη, αλλά θεία αποκάλυψη, κι είναι δυστυχής,
όποιος άνθρωπος δεν έχει ανακαλύψει το μυστήριο από τις περικλείει.
Οι δε πολυπράγμονες, όταν τη νύχτα πριν κοιμηθούν, κάνουν τις καθιερωμένες μετάνοιες,
κι από τις καθημερινές σκέψεις θα ξεφύγουν και θα ερμηνεύσουν, για να έρθει γρήγορα και ο ύπνος.
[ Πορ. 14π. ]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 255-256)

O Αββάς Ιωάννης και ο ιερεύς

Σε μια σκήτη έτρωγαν μαζί μερικοί μοναχοί. Ανάμεσά τους ήταν και ο νεαρός τότε αββάς Ιωάννης ο Κολοβός.
Σε μια στιγμή σηκώθηκε ένας σεβάσμιος ιερεύς, πήρε την κανάτα με το νερό και την πρόσφερε στους αδελφούς.
Οι μοναχοί από ευλάβεια δεν πήραν νερό απ’ αυτόν. Πήρε όμως ο αββάς Ιωάννης.
Οι άλλοι απόρησαν και του είπαν:
-Πώς εσύ, ο μικρότερος από όλους, δέχθηκες να σε εξυπηρέτηση ο γέροντας;
Κι εκείνος αποκρίθηκε:
-Όταν εγώ σηκώνωμαι να προσφέρω νερό, χαίρομαι όταν παίρνουν όλοι, γιατί θα έχω μισθό.
Γι’ αυτό λοιπόν δέχθηκα νερό από τον ιερέα, για να του εξασφαλίσω μισθό αγάπης. Αλλά και για να μη λυπηθεί, εάν δεν δεχόταν κανείς την προσφορά του.
Όλοι τότε θαύμασαν και ωφελήθηκαν από την διάκρισή του.
(Γεροντικόν)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος πρώτος, σελ.25-26)

Η νίκη του Χριστού
Κάποιος μάγος έκανε ψευτοθαύματα με τη βοήθεια του διαβόλου, για να πλανεύει τους χριστιανούς και να τους παίρνει με το μέρος του.
Ανάμεσα στις άλλες θαυματουργίες του έκανε και τούτη: Έμπαινε στη φωτιά για πολλή ώρα. Ύστερα ζητούσε τη βοήθεια του δαίμονα, που έσβηνε τη φωτιά κι έτσι ο μάγος παρέμενε αβλαβής.
Όταν ο τοπικός επίσκοπος πληροφορήθηκε το περιστατικό, πήρε το άγιο αρτοφόριο με το δεσποτικό Σώμα και πλησίασε στη φωτιά. Αμέσως πρότεινε στο μάγο να δεθεί με αλυσίδα και να πέσει μέσα στη φωτιά, για να δει κι αυτός τη θαυμαστή του διάσωση.
Ο μάγος δέχτηκε να τον δέσουν και να τον ρίξουν στη φωτιά, νομίζοντας πως κι εκείνη τη φορά, όπως τόσες άλλες, θα γινόταν το θαύμα. Μόλις όμως βρέθηκε τυλιγμένος στις φλόγες, άρχισε να καίγεται και να φωνάζει δυνατά:
— Βοήθησέ με δαίμονα, γιατί θα με καταφάει η φωτιά!
Άκουσαν όλοι τότε μια απαίσια φωνή:
— Πολλές φορές σε βοήθησα. Τώρα όμως δεν μπορώ, γιατί στέκεται πλάι σου ο ισχυρότερος μου. Έτσι λοιπόν ο μάγος έγινε στάχτη.
[1]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ.18)

Σπουδές και αποκατάσταση

-Γέροντα, πολλά παιδιά δυσκολεύονται να προχωρήσουν στις σπουδές τους, όταν δεν έχουν αποφασίσει ποιά ζωή θα ακολουθήσουν.
Τους απασχολεί συνέχεια αυτό το θέμα και δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στο διάβασμα τους.
-Εγώ, όταν κάποιος νέος έχη τέτοια προβλήματα, του λέω: «Ξέρεις ότι σήμερα υπάρχουν κάτι μεγάλα ψυγεία;
Να βάλης λοιπόν αυτό το θέμα σε ένα τέτοιο ψυγείο, μέχρι να τελειώσης τις σπουδές σου.
Δεν σου λέω να πετάξης αυτά που σε απασχολούν, αλλά να τα φύλαξης εκεί, μέχρι να τελείωσης. Αν δεν προσέξης τώρα την μελέτη σου, τις σπουδές σου,
οι φίλοι σου θα τακτοποιηθούν, θα ηρεμήσουν, και μετά θα κάνουν κομποσχοίνι για σένα, για να τακτοποιηθής».
Χρειάζεται πολύ να προσέξουν, γιατί αυτό είναι τέχνασμα του εχθρού, για να τους δημιουργή περισπασμούς.
-Γέροντα, είπα σε κάποια κοπέλα: «Αν σκέφτεσαι να παντρευτής, να μη σπουδάσης».
-Και, μέχρι να παντρευτή, τί θα κάνη; Θα πουλάη καραμέλες; Καλύτερα να τελειώση μια επιστήμη ή να μάθη μια τέχνη, γιατί κάτι μπορεί να παρουσιασθή στην ζωή της
και να της χρειασθούν αυτά που θα μάθη. Μου είπε κάποτε μια κοπέλα: «Σκέφτομαι τον Μοναχισμό, αλλά συνέχεια αλλάζω γνώμη».
«Τί τάξη πάς;», την ρωτάω. «Δευτέρα λυκείου, μου λέει, αλλά δεν θέλω να σπουδάσω». «Δεν θέλεις να σπουδάσης; της λέω.
Τότε να πω στον πατέρα σου να σου αγοράση κατσίκια, να σου πάρη και ένα τσομπανόσκυλο να τα φυλάη, να σου δώση και μια φλογέρα να παίζης και να τα βόσκης.
Σου αρέσει αυτό; Κοίταξε να σπουδάσης ή να μάθης μια τέχνη». «Τότε, Γέροντα, μου λέει, ώσπου να αποφασίσω αν γίνω μοναχή ή αν παντρευτώ,
να μένω στο μοναστήρι ως προδόκιμη, ώστε να μάθω την τέχνη της ταπεινοφροσύνης».
«Αυτήν την τέχνη, της λέω, μπορείς να την μάθης και στο σπίτι σου, αν δέχεσαι με χαρά ό,τι σού λένε οι δικοί σου.
Θα τελειώσης πρώτα το σχολείο, θα δώσης εξετάσεις για το πανεπιστήμιο καί, όταν τελειώσης, θα δούμε τί θα κάνης».
«Πέντε χρόνια όμως, Γέροντα, δεν είναι πολλά για να αποφασίσω;». «Πολλά είναι, αλλά τί να κάνουμε, αφού ακόμη δεν έχεις κατασταλάξει κάπου;».
«Φταίω εγώ γι’ αυτό, επειδή είμαι ασταθής;», με ρωτάει. «Όχι, αλλά η ζυγαριά προς το παρόν δεν κλίνει ούτε προς το ένα μέρος ούτε προς το άλλο».
Σε τέτοιες περιπτώσεις να τονίζουμε στα παιδιά να προσέξουν να μη χάνουν άσκοπα τον χρόνο τους. Να ζήσουν όσο πιο πνευματικά γίνεται στην διάρκεια των σπουδών τους,
να πάρουν σύντομα το πτυχίο τους, που είναι απαραίτητο, και ύστερα έχει ο Θεός. Στο διάστημα αυτό να βρουν έναν καλό Πνευματικό να τους βοηθάη,
για να μην ενθουσιάζωνται εύκολα με την μια ζωή ή με την άλλη, αλλά και να μην απελπίζωνται.
Να κάνουν υπομονή να τελειώσουν τις σπουδές τους και τότε θα μπορούν να αποφασίσουν, ώριμα πλέον και με τις περισσότερες προϋποθέσεις που θα έχουν,
για την μια ή για την άλλη ζωή, και να κάνουν ό,τι νομίζουν καλύτερο εις δόξαν Θεού. Έτσι που είναι σήμερα ο κόσμος, όσο ωριμάζουν, τόσο καλύτερα είναι.
Ξέρετε τί παρατράγουδα συμβαίνουν; Ιδίως όταν κάποιος έχη ενθουσιασμό, πρέπει πολύ να προσέχη να μην παίρνη ανώριμες αποφάσεις.
-Γέροντα, υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν όρεξη να διαβάσουν τα μαθήματά τους, γιατί προτιμούν την πνευματική μελέτη και την προσευχή.
-Όχι, να μην αφήνουν το διάβασμα. Ας διαβάζουν παράλληλα με τα μαθήματά τους κάτι δυνατό από κάποιο πατερικό βιβλίο, ας προσεύχωνται λίγο,
ας κάνουν καμμιά μετάνοια, για να συντηρούνται λίγο πνευματικά. Όταν έχουν πολύ διάβασμα, μπορούν να κάνουν διαλείμματα και να λένε την ευχή ή να ψάλλουν.
Γιατί, αν θέλουν να κάνουν κάτι άλλο που είναι για αργότερα, ούτε εκείνο θα μπορούν να το κάνουν σωστά, επειδή θα σκέφτωνται το διάβασμα,
ούτε στις σπουδές τους θα προχωρούν, και τελικά δεν θα κάνουν τίποτε. Ενώ, αν διαβάζουν, θα πάρουν γρήγορα το πτυχίο τους και μετά θα κάνουν αυτό που θέλουν.
Εγώ, όταν ήμουν στο Σανατόριο , για λίγες μέρες ούτε κομποσχοίνια ούτε μετάνοιες ούτε νηστείες έκανα. έτρωγα ό,τι μου έδιναν.
«Να βοηθήσω τώρα λίγο τους γιατρούς, έλεγα, για να με βοηθήσουν κι εκείνοι να γίνω καλά, και ύστερα θα κάνω αυτό που θέλω».
Έρχονται παιδιά και μου παραπονούνται ότι οι γονείς τους τα ζορίζουν πολύ, για να διαβάσουν. Αν τα ζορίσω και εγώ, δεν θα τα βοηθήσω.
Για να καταλάβουν ότι πρέπει να μην αφήνουν το διάβασμα τους, τους λέω παραδείγματα από παιδιά που δεν διάβαζαν και ταλαιπωρήθηκαν, και από παιδιά που πρόκοψαν, επειδή διάβαζαν.
Να, θυμάμαι μια περίπτωση: Ήταν σε μια πόλη δύο γειτονόπουλα. Ο ένας ήταν πανέξυπνος. Με λίγο διάβασμα έπαιρνε συνέχεια άριστα, από το δημοτικό ώς το γυμνάσιο.
Ο άλλος με λιγώτερο μυαλό και με πολλή επιμέλεια τον ακολουθούσε. Τελικά ο πρώτος, μόλις τελείωσε την πρώτη λυκείου, έμπλεξε με παρέες, άφησε το σχολείο,
και τελικά αναγκάστηκε να εργαστή σε μια επιχείρηση ως καθαριστής. Παντρεύτηκε κιόλας, απέκτησε και δυο παιδιά, και δύσκολα τα έβγαζε πέρα.
Ο άλλος τελείωσε την νομική, πήγε και στην Ευρώπη για ανώτατες σπουδές και πήρε πτυχίο για επιχειρήσεις.
Μια μέρα στην επιχείρηση που εργαζόταν ο πρώτος περίμεναν νέο διευθυντή. Όλοι έλεγαν ότι έχει ανώτερη μόρφωση. Και τελικά ο νέος διευθυντής ήταν εκείνος ο συμμαθητής του!
Μόλις τον είδε, τον γνώρισε. Τον έπιασε τέτοια απελπισία, που έκανε δύο-τρείς απόπειρες αυτοκτονίας. Κάποιος του είπε να έρθη στο Αγιον Όρος να με βρή.
Αφού μου μίλησε για την ζωή του, μου λέει πάνω στην συζήτηση: «Ακούς εκεί, να έχω αυτόν διευθυντή!».
Του δίνω τότε ένα ξεσκόνισμα γερό. «Βρέ, του λέω, εσύ θα γινόσουν ανώτερος από αυτόν. Θα περνούσες κι εσύ καλά και τα παιδιά σου καλά και θα έκανες και καλωσύνες!
Δεν φθάνει που έγινες αιτία και ταλαιπωρείται η οικογένειά σου, τώρα θέλεις να αυτοκτονήσης, για να τους δώσης την χαριστική βολή και να μείνουν ορφανά τα παιδιά σου;
Εσένα δεν σε λυπάμαι, γιατί από το κεφάλι σου έπαθες ό,τι έπαθες, τα παιδιά σου λυπάμαι. Το καταλαβαίνεις; Κοίταξε τώρα να κάνης υπομονή και πιστεύω ότι με την βοήθεια του Θεού
και ο νέος διευθυντής θα σου φερθή καλά. Μπορεί να σε βάλη και σε καλύτερη θέση.
Και αν τυχόν δεν αναπαυθής, να βρής μια άλλη δουλειά. Να μην αφήσης τα παιδιά σου στον δρόμο». Έτσι συμμαζεύτηκε.
Γι’ αυτό λέω, αν τα παιδιά που σπουδάζουν διαβάσουν και κουραστούν λίγο στην διάρκεια των σπουδών τους, δεν θα χρωστούν μαθήματα, θα τελειώσουν γρήγορα και δεν θα έχουν αργότερα στενοχώριες.
Βλέπω πώς όσα παιδιά χρωστούν μαθήματα κατά την διάρκεια των σπουδών τους, όταν τελειώσουν και διορισθούν, πάλι χρωστούν στον έναν, στον άλλον, και έχουν όλο προβλήματα.
-Γέροντα, αν ένας νέος έχη κάποια ενδιαφέρουσα γνωριμία κατά την διάρκεια των σπουδών του, συμφέρει να δημιουργήση οικογένεια, ενώ ακόμη σπουδάζει;
-Νομίζω, όσο καλή και αν είναι η γνωριμία, θα είναι εις βάρος των σπουδών του. Ακόμη κι αν βρη την καλύτερη σύντροφο και παντρευτή,
θα είναι μια ταλαιπωρία και για την γυναίκα του και για τα παιδιά του.
Καλύτερα ας συγκεντρώση όλες τις ψυχικές και σωματικές του δυνάμεις στην επιστήμη του, για να τελειώση ξεκούραστα τις σπουδές του,
και ύστερα τακτοποιεί αυτό το θέμα. Γιατί, αν έχη τις δυνάμεις του σκορπισμένες, θα είναι συνέχεια ψυχικά και σωματικά τσακισμένος.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 28-32)

ρατσιστική, διασπαστική
Όταν είναι δύο-τρείς ενωμένοι, αλλά ξεχωρίζουν τους εαυτούς τους απ’ τους λοιπούς, αυτό είναι διάστασις, δεν είναι αγάπη.
(Ε.Π.Ε. 24, 24)

ανθρώπινη-θεϊκή
Ποιο το όφελος ότι αγαπάς τον τάδε πολύ; Πρόκειται για ανθρώπινη απλώς αγάπη.
Αν δεν είναι ανθρώπινη, αλλά τον αγαπάς για το Θεό, τότε να τους αγαπάς όλους.
Ε.Π.Ε. 23,24

δεν την περιορίζουμε σε λίγους
Αν την αγάπη, που οφείλουμε ν’ απλώνουμε σ’ όλη την Εκκλησία του Θεού, την περιορίσουμε σ’ έναν ή δύο,
τότε και τους εαυτούς μας βλάπτουμε κι εκείνους και όλους.
Ε.Π.Ε. 23, 26

της Αλήθειας ο Χριστός
Αγάπη της Αλήθειας ονομάζει ο απ. Παύλος το Χριστό.
Ο Χριστός και τα δύο είναι. Και για τα δύο ήρθε, και αγαπώντας τους ανθρώπους και για αληθινά πράγματα.
Ε.Π.Ε. 23,72

σύνδεσμος
Να αποτελούμε ένα δεσμό με την αγάπη, κανένας να μη μας χωρίζη.
Ε.Π.Ε. 23,84

έμπρακτη
Μη μου πἠς, ότι αγαπώ τον άλλον περισσότερο κι απ’ τον εαυτό μου.
Αυτά είναι λόγια. Δείξε μου με τα έργα αν τον αγαπάς περισσότερο απ’ τον εαυτό σου.
Αν τον αγαπήσης πιο πολύ απ’ τα λεφτά σου, τότε θα πιστεύσω ότι τον αγαπάς περισσότερο απ’ τον εαυτό σου.
Αφού τα λεφτά δεν τα περιφρονείς για χάρι του Θεού, πώς είναι δυνατόν να περιφρονήσης τον εαυτό σου;
Ε.Π.Ε. 23, 90

έλλειψις της, αίτιο όλων των κακών
Αιτία όλων των κακών είναι το να μην υπάρχη αγάπη.
Αυτό τα πάντα έχει διαλύσει.
Ε.Π.Ε. 23, 104

στους εχθρούς
Σε κακολόγησε κάποιος; Συ να τον αγαπήσης. Και πώς είναι αυτό δυνατόν; Είναι και παρά είναι, αν θέλης.
Αν τον αγαπήσης, γιατί σε επαινεί, δεν έχεις χάρι.
Γιατί αυτό το έκανες όχι για τον Κύριο, αλλά για την καλή σου φήμη.
Ε.Π.Ε. 23, 176

του Θεού και στους ασεβείς
Δεν βλέπεις πόσο βλασφημείται ο Θεός κάθε μέρα;
Πόσο βρίζεται από απίστους και πιστούς, και με τα λόγια και με τα έργα;
Και λοιπόν; Μήπως γι’ αυτό ο Θεός έσβησε τον ήλιο; Μήπως κοίμισε τη σελήνη;
Μήπως έρριξε καταρρακτώδη βροχή απ’ τον ουρανό; Μήπως έσεισε τη γη; Μήπως ξήρανε τη θάλασσα;
Μήπως εξαφάνισε τις πηγές των υδάτων; Μήπως αναστάτωσε τον αέρα;
Καθόλου.
Αυτόν τον Θεόν να μιμήσαι και συ. Αυτόν ν’ αντιγράφης, όσο είναι δυνατόν στις ανθρώπινες δυνάμεις.
Ε.Π.Ε. 23,222

μας Αγαπάει, δεν Τον Αγαπάμε
Ενώ απολαύσαμε τόση αγάπη, δείχνουμε άρνησι ακόμα και δεν αγαπάμε το Χριστό.
Ε.Π.Ε. 23, 236

και σ’ όσους κλωτσάνε
Καθόλου να μη τους κατηγοράμε. Μάλλον ας τους παρακαλάμε.
Ας προσευχώμαστε γι’ αυτούς. Ας τους συμβουλεύουμε.
Ας τους παίρνουμε με το καλό, είτε μας βρίζουν είτε μας κοροϊδεύουν.
Αφού έτσι είναι όλοι οι ασθενείς.
Ε.Π.Ε. 24,114

θυγατέρα της ελεημοσύνης
Η ελεημοσύνη είναι μητέρα της αγάπης, της αγάπης, που χαρακτηρίζει τους χριστιανούς,
της αγάπης που είναι ανώτερη από όλα τα θαύματα,
της αγάπης απ’ την οποία διακρίνονται οι μαθητές του Χριστού.
Η ελεημοσύνη είναι το φάρμακο για τις αμαρτίες μας είναι εξάλειψις της βρώμας της δικής μας ψυχής,
είναι η σκάλα, που στηρίζεται στον ουρανό.
Η ελεημοσύνη συνενώνει το σώμα του Χριστού.
Ε.Π.Ε.24, 128

το ανώτερο χάρισμα, για όλους
Το χάρισμα της αγάπης δεν είναι για ένα μόνο ή για δύο, αλλά για όλους.
Μπορούμε να χουμε χάρισμα, που είναι ανώτερο από εκείνο, που ανασταίνει νεκρούς ή δίνει το φως στους τυφλούς.
Ε.Π.Ε. 24, 284

πώς σε ομοπίστους και σε αιρετικούς;
Λένε μερικοί, και τώρα αγαπάμε αλλήλους. Ο ένας έχει δύο ή τρείς φίλους, ο άλλος τεσσερις.
Αυτό δεν είναι αγάπη για το Θεό, αλλά για τη φιλία. Η αγάπη για το Θεό έχει αρχή ν’ αγαπά όλους,
να συμπεριφέρεται σε όλους σαν αδελφούς.
Και τους μεν ομοπίστους, που ναι γνήσιοι αδελφοί, τους αγαπά θερμά.
Τους δε αιρετικούς τους αγαπά μεν σαν αδελφούς του κατά φύσι (άνθρωποι κι αυτοί),
αλλά τους σπλαχνίζεται σαν φαύλους και αχρείους και λειώνει απ’ το κλάμα γι’ αυτούς.
Ε.Π.Ε. 24, 286

μας αγάπησε τόσο πολύ!
Αυτός, που μας αγάπησε τόσο πολύ και μας έκρινε άξιους για τόσο πολλά, ώστε να μας κάνη δικό Του σώμα,
δεν θ’ αφήση να καταστραφούμε.
Ε.Π.Ε. 24,362

χωρίς ρατσισμό
Δεν είπε ο Χριστός, ότι ένας Ιουδαίος έδειξε αγάπη σ’ ένα Σαμαρείτη,
αλλ’ είπε, ότι ένας Σαμαρείτης έδειξε όλη εκείνη τη γενναιοδωρία.
Από δώ μαθαίνουμε να φροντίζουμε εξίσου για όλους, κι όχι να ενδιαφερώμαστε μόνο για τους οικείους της πίστεως
και ν’ αδιαφορούμε για τους ξένους.
Ε.Π.Ε. 24,464

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 49-51)

26. Όταν προσεύχεται κανείς από ανάγκη, δεν κάνει θεάρεστο προσευχή. Πρέπει η προσευχή μας να είναι αυθόρμητος, πηγάζοντας κατ’ ευθείαν από την καρδιά. Γιατί «ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός» (Β’ Κορ. θ’ 7).

27. Ω ψυχή μου! Να θυμάσαι την ουράνια αξία σου και να μην επηρεάζεσαι από τα φθαρτά και γήινα. Να τιμάς επίσης την ουράνια αξία του διπλανού σου και να μη σε παρασύρη εναντίον του το μίσος. Αγάπα με όλο σου το είναι κάθε τι το πνευματικό και το ουράνιο. Μην προσκολλάσαι σε ό,τι είναι υλικό, γήινο. Να θυμάσαι ότι ο ίδιος ο Κύριος μας έδειξε, όταν ζούσε ως άνθρωπος στη γη, τη θεία εκείνη αμεριμνησία για τα υλικά πράγματα, που θέλει να έχουμε και εμείς οι ακόλουθοί του: «Ἐμὸν βρώμα (δική μου τροφή) ἐστὶν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον» (Ἰω. δ, 34).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σ. 29)

24. Ο Ναός είναι ο τόπος, όπου συντελείται το μυστήριο της αφέσεως των αμαρτιών μας. Ας σέβεσαι αυτόν τον τόπο, όπου η ψυχή σου απαλλάχθηκε από τους ρύπους της, όπου συμφιλιώθηκες με τον θεό, όπου έλαβες την αληθινή ζωή του πνεύματος. Πόσες φορές εδώ μέσα ο Κύριος μου ξέπλυνε τις ανομίες μου και έτσι με αξίωσε να δεχθώ τα χαρίσματά του! Δόξα σοι, Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού! Συ είσαι «ο ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, ου περί των ημετέρων δε μόνον, αλλά και περί όλου του κόσμου» (Α’ Ιω. β’ 2).

25. Δύο δυνάμεις, απ’ ευθείας αντίθετες η μία στην άλλη, μας επηρεάζουν: μία αγαθή και μία κακή, μία ζωοποιός και μία θανάσιμος. Πνευματικές δυνάμεις και οι δύο, είναι γι’ αυτό και αόρατες. Η αγαθή δύναμις, μες από την πηγαία και άδολο προσευχή μου, διώχνει την κακή δύναμι, που διατηρεί την αποτελεσματικότητά της μόνον εφ’ όσον της αφήνω τόπο μέσα μου. Για να μη βρεθούμε κάτω από την επιρροή της, ας λέμε διαρκώς τη νοερά προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Έτσι αντιπαρατάσσουμε στον αόρατο Διάβολο τον αόρατο Θεό, στον δυνατό τον παντοδύναμο.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 28-29)