Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα όταν έλεγε το “Πάτερ ημών”, ήταν σαν να ήταν ο Κύριος εκεί, ακριβώς δίπλα του, και ο Άγιος να συνομιλούσε μαζί του.

«Ο Καθηγητής Σέργιος Νείλος στο Ημερολόγιό του «Στις όχθες του ποταμού του Θεού» και στην ημερομηνία 17 και 19 Μαρτίου 1910, γράφει πως επισκέφθηκε στο Νοσοκομείο της Όπτινα τον π. Νεκτάριο, που είχε λίγο ασθενήσει, μα τώρα βρισκόταν στην ανάρρωσι. Ο π. Νεκτάριος του είπε ότι τον είχε συνταράξει ένα φοβερό όνειρο, που το έβλεπε σχεδόν όλο το βράδυ και μάλιστα ήταν ασυνήθιστα ζωντανό.

– Τι είδατε, τον ρώτησε ο Σέργιος Νείλος με ξεχωριστό ενδιαφέρον.

– Είδα μια επανάστασι στην Ρωσία, μία φοβερή εξέγερσι. Θα χρειαζόταν πολύ ώρα, για να σας το διηγηθώ με όλες τις λεπτομέρειες. Είδα μια τεράστια πεδιάδα στην οποία γινόταν μια φοβερή μάχη ανάμεσα σε ορδές από άθεους αποστάτες και ένα μικρό στρατό χριστιανών. Όλοι οι αποστάτες ήσαν καλά οπλισμένοι και πολεμούσαν σύμφωνα με τους κανόνες της στρατιωτικής επιστήμης, ενώ οι χριστιανοί ήσαν άοπλοι. Η κατάληξη αυτής της άνισης μάχης μπορούσε εύκολα να προβλεφθεί. Η στιγμή της τελικής νίκης των αποστατών πλησίαζε. Ντυμένοι γιορτινά μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους πανηγύριζαν προκαταβολικά την νίκη τους. Ξαφνικά όμως μια ασήμαντη στον αριθμό ομάδα χριστιανών, ανάμεσα στους οποίους έβλεπα γυναίκες και παιδιά, έκαναν μια γενναία επίθεση στους εχθρούς του Θεού και αμέσως το πεδίο της μάχης γέμισε από πτώματα του άθεου στρατού. Το αμέτρητο πλήθος είχεν εξοντωθεί και μάλιστα, προς μεγάλη μου έκπληξι, χωρίς την βοήθεια όπλων. Ρώτησα τότε ένα χριστιανό στρατιώτη:

– Πώς καταφέρατε να νικήσετε αυτήν την αμέτρητη στρατιά;

– Ο Θεός βοήθησε, μου απάντησε.

– Ναι, αλλά με ποια μέσα ρώτησα πάλι, αφού δεν είχατε κανέναν όπλο;

– Με οτιδήποτε βρέθηκε στα χέρια μας, μου ξαναείπε ο στρατιώτης.

Κι’ εδώ το όνειρο τελείωσε.

Και ο Σέργιος Νείλος σημειώνει: «Ο χαρισματικός ιερέας του Θεού, π. Νεκτάριος, ιερομόναχος της Όπτινα, είδε αυτό το αποκαλυπτικό όνειρο την νύχτα της 16ης προς 17ην Μαρτίου 1910. Συμβολίζει την νίκη της Ρωσίας κατά των αθέων αποστατών, ή μήπως είναι ένα προάγγελμα της τελικής νίκης του μικρού ποιμνίου του Χριστού κατά των ανόμων αντιχρίστων που θα εμφανισθούν στους έσχατους καιρούς, τους οποίους ο Κύριος θα εξαφανίσει με το μεγαλείο του ερχομού του; Θα δούμε, αν ζήσουμε τόσο πολύ. Όμως αυτό το όνειρο δεν ήταν τυχαίο, και είναι παρήγορο είτε με την μια, είτε με την άλλη εξήγησι».

(από το βιβλίον: «Όσιος Νεκτάριος, Ο τελευταίος μεγάλος στάρετς της Όπτινα, (Έκδοσις Ιεράς Μονής Συμεών του Νέου Θεολόγου Κάλαμος 2003, σελ. 148-149)

***

Όταν κάποτε η Αλεξάνδρα Κοντσέβιτς τον ρώτησε πώς να προσεύχεται τη συμβούλεψε: Να προσεύχεσθε απλά: «Ώ, Κύριε, δώσε μου την χάρη Σου!». Ένα σύννεφο από λύπες και βάσανα μπορεί να έρθει εναντίον σας, αλλά εσείς μόνο να προσεύχεσθε, «Ω, Κύριε, δώσε μου την χάρη Σου!», και ο Κύριος θ’ απομακρύνει την θύελλα.

Όταν είσαι λυπημένος, αποθαρρυμένος και βρίσκεσαι μέσα σε μεγάλους πειρασμούς, να επαναλαμβάνεις μόνο αυτά τα λόγια: «Ω Κύριε, βοήθησε, ελέησε και σώσε τον δούλο σου!».

Ότι κι αν κάνεις, ή κάθεσαι ή περπατάς ή εργάζεσαι, να λες πάντα με την καρδιά σου: «Κύριε ελέησον»! Όταν παρουσιάζονται βάσανα και δεν έχεις δύναμη να τα υποφέρεις, τότε να στρέφεσαι με όλη σου την καρδιά προς τον Κύριο, προς την Θεομήτορα, προς τον άγιο Νικόλαο, προς τον Άγιο του οποίου έχεις το όνομα και θ’ ανακουφισθείς από τα βάσανα.

Κάποτε η Ν. Παυλόβιτς είπε στον Γέροντα ότι μερικές φορές αισθανόταν φόβο, συχνά χωρίς λόγο. Ο στάρετς Νεκτάριος της είπε: Απλώς σταύρωσε τα χέρια σου στο στήθος σου κι επανάλαβε τρεις φορές, «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία….» και θα περάσει. Κι έτσι γινόταν.

Κάποτε, ένας γέρος άμαξας που ονομαζόταν Τιμόθεος, γονάτισε μπροστά στον Στάρετς με το πρόσωπο αλλοιωμένο από πίστη, μετάνοια κι ελπίδα.
– Μπάτιουσκα, είπε, δώσε μου πνευματική καθοδήγηση, ώστε η δική σου φλόγα να θερμάνει την παγωμένη ψυχή μου, για να αναζωπυρωθεί και να βαδίζει με θερμό ζήλο στον ουράνιο δρόμο.
Και μετά απ’ αυτήν την χαριτωμένη κι ευλαβική παράκληση πρόσθεσε απλά:
– Μπάτιουσκα, δεν έχω δάκρυα.
Και ο Γέροντας μ’ ένα υπέροχο χαμόγελο έσκυψε προς αυτόν και είπε:
– Δεν πειράζει, κλαίει η ψυχή σου κι αυτά τα δάκρυα είναι πιο πολύτιμα από τα σωματικά.

Μιαν άλλη φορά δίδασκε: Οι δοκιμασίες του Ιώβ είναι νόμος για κάθε άνθρωπο. Όταν είναι πλούσιος, επιφανής κι επιτυχημένος, ο Θεός δεν συνομιλεί μαζί του. Όταν είναι πάνω σ’ ένα σωρό κοπριά, εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, τότε εμφανίζεται ο Θεός και συνομιλεί μαζί του και αυτός μόνο ακούει και κράζει: «Κύριε, ελέησε με»!

Σύμφωνα με τις αναμνήσεις των πνευματικών τέκνων του, ο Γέροντας προσευχόταν με παιδική πίστη και απλότητα, υψώνοντας μερικές φορές τα χέρια του προς τις εικόνες. Όταν έλεγε το “Πάτερ ημών”, η απαλότητα και η απλότητα στον τόνο της φωνής του ήταν κάτι το εκπληκτικό. Σαν να ήταν ο Κύριος εκεί, ακριβώς δίπλα του, και ο Άγιος να συνομιλούσε μαζί του.

Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα (1853 – 1928) †12 Μαΐου

Ο άνθρωπος είναι σε όλα αχόρταγος.

Θέλει να απολαύσει πολλά, χωρίς να μπορεί να τα προφτάσει όλα.

Και γι’ αυτό βασανίζεται.
Όποιος, όμως, φτάσει σε μια κατάσταση, που να ευχαριστιέται με τα λίγα, και να μη θέλει πολλά έστω και κι αν μπορεί να τα αποκτήσει, εκείνος λοιπόν εiναι ευτυχισμένος.
Οι άνθρωποι δεν βρίσκουν πουθενά ευτυχία, γιατί επιχειρούν να ζήσουν χωρίς τον εαυτό τους. Αλλά όποιος χάσει τον εαυτό του, έχει χάσει την ευτυχία. Ευτυχία δεν είναι το ζάλισμα, που δίνουν οι πολυμέριμνες ηδονές και απολαύσεις, αλλά η ειρήνη της ψυχής και η σιωπηλή αγαλλίαση της καρδιάς. Γι’ αυτό είπε ο Χριστός: «Ουκ έρχεται η βασιλεία του Θεού μετά παρατηρήσεως: ουδέ ερούσιν, ιδού ώδε, ή ιδού εκεί. Ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί».

Ξέρω καλά, τι είναι η ζωή που ζούνε οι λεγόμενοι κοσμικοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι, δηλαδή, που διασκεδάζουνε, που ταξιδεύουνε, που ξεγελιούνται με λογής- λογής θεάματα, με ασημαντολογίες, με σκάνδαλα, με τις διάφορες ματαιότητες. Όλα αυτά, από μακριά φαντάζουνε για κάποιο πράγμα σπουδαίο και ζηλευτό! Από κοντά, όμως, απορείς για την φτώχεια που έχουνε, και το πόσο κούφιοι είναι οι άνθρωποι που ξεγελιούνται με αυτά τα γιατροσόφια της ευτυχίας. Βλέπεις δυστυχισμένους ανθρώπους, που κάνουνε τον ευτυχισμένο! Κατάδικους, που κάνουνε τον ελεύθερο! Άδειοι από κάθε ουσία! Τρισδυστυχισμένοι! Πεθαμένη η ψυχή τους! Kαι γι’ αυτό ανύπαρκτη και η «ευτυχία» τους! Τελείως αποξενωμένοι από την Βασιλεία του Θεού!

Αλλά πώς να γίνει ψωμί, σαν δεν υπάρχει προζύμι; Και πώς να μην είναι όλα άνοστα, αφού δεν υπάρχει αλάτι;
Μη φοβάσαι, αδελφέ μου, να μείνεις μοναχός με τον εαυτό σου! Μη καταγίνεσαι ολοένα με χίλια πράγματα, για να τον ξεχάσεις! Γιατί όποιος έχασε τον εαυτό του, κάθεται με ίσκιους και με φαντάσματα μέσα στην έρημο του θανάτου.

Αγάπησε τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, περισσότερο από τις πεθαμένες σοφίες των ανθρώπων. Περισσότερο από κάθε τιμή και δόξα ετούτου του κόσμου. Και μοναχά τότε, θα χαίρεσαι σε κάθε ώρα της ζωής σου. Κανένας δρόμος δεν βγάζει στην ειρήνη της καρδιάς, παρά μόνο ο Χριστός, που σε καλεί πονετικά και που σου λέγει: «Εγώ ειμί η οδός».

(από το βιβλίο «ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ», Φώτη Κόντογλου)

Επιλογή
τα πάντα ο Θεός για ορθή επιλογή
Τι ισχυρίζεται ο χριστιανός; Έπρεπε ο Θεός να θέση εντός μας τη γνώσι της αρετής. Την έθεσε, λοιπόν, διότι, αν δεν την έθετε, από που θα γνωρίζαμε όσα έπρεπε και όσα δεν έπρεπε να κάνουμε; Πού στηρίζονται οι νόμοι και τα δικαστήρια; Δεν στηρίζονται στη γνώσι, αλλά στην πράξι. Και γιατί θα παίρναμε μισθό, αν το παν ήταν έργο του Θεού; Πες μου, ο Θεός το ίδιο τιμωρεί εσένα και τον ειδωλολάτρη, όταν αμαρτάνετε; Όχι φυσικά, αφού εσύ έχεις τώρα μεγαλύτερη δυνατότητα, λόγω της γνώσεως του νόμου του Θεού.
E.Π.E. 18,48
δεν εξαναγκάζει ο Θεός
Πώς έπρεπε να θεωρήται καλό αυτό που κάνει κάποιος αναγκαστικά; Εν τοιαύτη περιπτώσει τα ζώα θα συναγωνίζονταν με μας για την αρετή, αφού μερικά είναι σωφρονέστερα από μας!
Ε.Π.Ε. 18,50
όλοι μπορούν να επιλέξουν την αρετή
Θα ήθελα, λένε, να είμαι καλός αναγκαστικά και ας αποστερηθώ όλες τις αμοιβές, παρά με τη θέλησί μου να είμαι φαύλος και να κολάζωμαι και να τιμωρούμαι. Μα δεν είναι ποτέ δυνατόν να είναι κάποιος αναγκαστικά καλός. Αν, λοιπόν, αγνοής τι πρέπει να πράξης, δείξε το, και τότε θα πούμε όσα πρέπει. Αν όμως γνωρίζης ότι η ασέλγεια είναι πονηρή πράξις, για ποιο λόγο δεν την αποφεύγεις;... Δεν είναι ότι δεν μπορείς, αλλ’ επειδή δεν θέλεις. Εγώ αποδεικνύω, ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν ν’ ασκήσουν την αρετή. Δηλαδή, όταν κάποιος δεν μπορή κάτι να το κάνη, δεν θα μπορέση να το κάνη ούτε και αν τον εξαναγκάσουν. Όποιος όμως, όταν η ανάγκη τον ωθή, δεν κάνει το καλό, αυτός δεν το κάνει όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν το θέλει. Εννοώ το εξής: Είναι οπωσδήποτε αδύνατον ο άνθρωπος να πετάξη και να μεταρθή προς τον ουρανό, αφού έχει σώμα βαρύ.
Ε.Π.Ε. 18,50
δεν πιέζεται από τη φύσι
Ας μη λέμε, ο τάδε είναι εκ φύσεως καλός και ο τάδε εκ φύσεως κακός. Διότι, αν είναι εκ φύσεως καλός, ποτέ δεν θα μπορέση να γίνη κακός. Και αν είναι εκ φύσεως κακός, ποτέ δεν μπορεί να γίνη καλός. Εμείς όμως βλέπουμε, ότι συμβαίνουν απότομες μεταβολές. Και οι άνθρωποι μεταβάλλονται και αλλάζουν από το καλό στο κακό, και το αντίθετο.
Ε.Π.Ε. 18,52
άλλοι πώς επέλεξαν το αγαθό;
Οι συνάνθρωποι, που έχουν κατορθώσει σπουδαία πράγματα, θ’ αποτελούν αιτία καταδίκης για όσους αποτυγχάνουν σε όλα. Ο σκληρός ελέγχεται από τον ελεήμονα, ο πονηρός από τον ενάρετο, ο θρασύς από τον επιεική, ο φθονερός από τον ευγενή, ο κενόδοξος από τον ταπεινό, ο τεμπέλης από τον δραστήριο, ο ακόλαστος από τον σώφρονα. Έτσι θα μας κρίνη ο Θεός, με τη σύγκρισι.
Ε.Π.Ε. 18,54
των αξίων
Το αξίωμα της διδασκαλίας και της ιερωσύνης είναι μεγάλο και θαυμαστό. Πραγματικά χρειάζεται την έγκρισι του Θεού, ώστε να υποδεικνύεται ο άξιος γι’ αυτό. Έτσι γινόταν και παλαιά, έτσι γίνεται και τώρα, όταν κάνουμε τις εκλογές χωρίς ανθρώπινο πάθος, όταν δεν αποβλέπουμε σε τίποτε βιοτικό, ούτε σε φιλία ούτε σε αντιπάθεια.
E.Π.E. 23,198
Επιμονή
για το ξερρίζωμα της αμαρτίας
Αν ο ξυλοκοπος, που θέλει να κόψη μεγάλο δέντρο, καταφέρη μια τσεκουριά και δεν πέση το άχρηστο δέντρο, σταματάει; Δεν δίνει και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη και δέκατη, μέχρις ότου πέση το δέντρο;
Ε.Π.Ε. 30,290
στον αγώνα για τον άλλον
Μίλησες μια φορά και δεν σε άκουσε. Να μιλήσης δυο, τρεις, τόσες φορές, μέχρι να τον πείσης. Ο Θεός άλλωστε καθημερινά μας μιλάει και ενώ δεν Τον ακούμε, Εκείνος επιμένει και μιλάει συνεχώς. Και συ τον Θεό να μιμηθής, φροντίζοντας για τον πλησίον σου.
Ε.Π.E. 32,508
Επίπληξις
φιλάνθρωπος
Εκείνος, που με διάκρισι επιπλήττει, αυτός δείχνει πραγματική αγάπη, όχι ο άλλος, που άκαιρα συμπεριφέρεται και δεν αφήνει τον ένοχο ούτε να αισθανθή το αμάρτημά του. Εκείνος, που νομίζει ότι έχει αγάπη, αλλά σκεπάζει το νόσημα, αυτός το επιδεινώνει, ενώ ο άλλος το γιατρεύει.
Ε.Π.Ε. 19,396
όταν πρέπει, ωφέλεια
Αν πρόκηται με την επιτίμησι να διορθωθήτε, θα σας ζημιώναμε, αν σιωπούσαμε. Αν δεν σας προέτρεπα σε μετάνοια, θα σας ζημίωνα. Βλέπεις, ότι το να μην επιτιμώνται τα αμαρτήματα, είναι ζημιά και για τους μαθητές και για το δάσκαλο.
Ε.Π.Ε. 32,508

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 233-235)

562. Τα δεινά γίνονται αδιέξοδα όταν δεν υπάρχη χριστιανική ελπίδα. Κάποιος νοιώθει μέσα του το βάρος της αμαρτίας και τα μαύρα αισθήματά της. Αν δεν έχη χριστιανική ελπίδα, τι θα κάμη; Θα καταφύγη σε τεχνητά μέσα, για να αποδιώξη τη θλίψη του. Σε ένοχες ψυχαγωγίες και όχι στον Χριστό, που ο ζυγός του είναι ελαφρός (Ματθ. ια’ 30), όχι στην προσευχή, όχι στη μετάνοια, όχι στον Λόγο του Θεού, που είναι «ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν» (Β’ Τιμ. γ’ 16) και πηγή της ελπίδος (Ρωμ. ιε’ 14). Αυτό συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις. Αλλά οι κοσμικές διασκεδάσεις τι δίνουν; Αφήνουν την ψυχή στο κενό, την ποτίζουν μεγαλύτερη πίκρα. Μερικοί καταφεύγουν ακόμη στην αυτοχειρία. Η πείρα όμως των πιστών λέγει ότι ο Θεός δεν αδιαφορεί στην προσευχή μας. Και αυτή η πείρα στηρίζει την ελπίδα. Όποιος εξετάζει προσεκτικά τον εαυτό του, μπορεί εύκολα να διαβάση το συμπέρασμα αυτής της πείρας.

563. Όταν κοινωνής τα Άχραντα Μυστήρια, πίστευε ακράδαντα ότι ο ίδιος ο Χριστός, υπό τα είδη του άρτου και του οίνου, έρχεται να κατοικήση μέσα σου. Βάλε τους τη νοερά επιγραφή «Ιησούς Χριστός» και δέξου τα στα βάθη του είναι σου μ’ αυτή τη βεβαιότητα. Θα απολαμβάνης έτσι ανεκλάλητο ειρήνη, μακαριότητα και φως. Ο Κύριος μας παρέχει τα δωρήματά του κατά το μέτρο της πίστεώς μας. Όσο καλύτερα είναι προετοιμασμένη η ψυχή για τη θεία κοινωνία, τόσο πιο δυνατό το απότελεσμα.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 233)

«Τις κατεφρόνησε την ημέρα των μικρών πραγμάτων;» (Ζαχαρίας 4:10)

Η Κουίν είναι μια πλούσια Κινέζα επιχειρηματίας. Με τη θέση που είχε, αγαπούσε αλλά και έκανε τη μεγάλη ζωή. Ακριβά ρούχα, πολλά και στιλάτα ταξίδια, απεριόριστες επαφές, πολλά λεφτά. Και βέβαια δεν πίστευε στο Θεό. Δεν είχε ανάγκη το Θεό! Ώσπου το 2005 όλος αυτός ο θαυμαστός της κόσμος αναποδογύρισε όταν έχασε την υγεία της. Διαγνωσμένος διαβήτης, νεφρικές ανωμαλίες και κίρρωση του ήπατος. Ανήμπορη ν’ αντιμετωπίσει το νέο μέλλον της ετοιμάστηκε ν’ αυτοκτονήσει με 100 υπνωτικά χάπια. Πρώτα όμως βγήκε να πάει στο φούρνο. Στο δρόμο μια στενή της φίλη της μίλησε για την αγάπη του Θεού και την προσκάλεσε στην εκκλησία. Χωρίς να το καταλάβει, η Κουίν, για μια μικρή στιγμή άκουσε τον εαυτό της να λέει: «Ναι, θα έρθω».
Το κήρυγμα την άγγιξε και γρήγορα ξαναβρήκε το θάρρος της για ζωή. Την ίδια εκείνη ώρα δέχτηκε το Χριστό προσωπικό της Σωτήρα. Κάθε σκέψη για αυτοκτονία έφυγε από το μυαλό της, που τώρα, αντί για σκέψεις αυτοκτονίας, κυριαρχείται από το Λόγο του Θεού.

«Καλό δεν είναι για κανέναν να του λείπει η γνώση» (Παρ. 19:2)

- Το μίσος είναι σαν το οξύ. Μπορεί να καταστρέψει το δοχείο μέσα στο οποίο βρίσκεται, καθώς επίσης και το αντικείμενο πάνω στο οποίο χύνεται.
- Πολλοί είναι εκείνοι που, ενώ είναι καλά προετοιμασμένοι για μια χειμερινή μέρα, δεν είναι καθόλου προετοιμασμένοι για την αιωνιότητα.
- Δεν μπορώ ν’ αλλάξω τη φορά των ανέμων, αλλά μπορώ να προσαρμόσω τα ιστία μου.
- Το θαυμαστότερο πράγμα είναι ότι ο Θεός γνωρίζει τα πάντα για μας κι όμως μας αγαπά.
- Ο χριστιανός θα πρέπει να ζει με τη συναίσθηση ότι η ζωή αυτή είναι πρόσκαιρη και παροδική. Είναι είδος φροντιστηρίου για μια ανώτερη ζωή.
- Όσο περισσότερο κουβαλάς το μίσος, τόσο βαρύτερο γίνεται.
- Ο Θεός ποτέ δεν επιτρέπει να μας βρει ένα φορτίο τόσο βαρύ που να μας γονατίσει, χωρίς να απλώσει το χέρι Του για να μας βοηθήσει και να μας κρατήσει όρθιους.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

557. Όποιος προσέρχεται στο Άγιο Ποτήριο με οποιοδήποτε πάθος στην καρδιά του, είναι ένας άλλος Ιούδας που έρχεται να φιλήση τον Υιό του Ανθρώπου προδοτικά.

558. Η πίστις δίνει ανάπαυσι και χαρά. Η απιστία, ταραχή και θλίψι.

559. Τα μέσα για να στερεώνουμε και να ενισχύουμε τη χριστιανική ελπίδα εντός μας είναι: η συχνή και θερμή προσευχή, η εξομολόγησις των αμαρτιών μας, η τακτική μελέτη του Λόγου του Θεού και, πριν απ’ όλα, η συχνή θεία κοινωνία των αθανάτων και ζωοποιών, φρικτών Μυστηρίων του Χριστού.

560. Οι οδηγοί μας στη χριστιανική ελπίδα είναι: η Υπεραγία Μητέρα του Θεού, όλοι οι Άγιοι, Προφήται, Απόστολοι, Μάρτυρες, Όσιοι. Όλοι αυτοί στράφηκαν στον Θεό με την ελπίδα της σωτηρίας και κανείς τους δεν διαψεύσθηκε. «H ἐλπὶς οὐ καταισχύνει» (Ρωμ. ε΄5), λέγει η Γραφή.

561. Η έκφρασις της χριστιανικής ελπίδος, σε σχέσι με τη γήινη ζωή, είναι η άφεσις των αμαρτιών, στις οποίες ζήσαμε έως τώρα. «Και εάν τις αμάρτη, παράκλητον (δηλαδή: συνήγορο) έχομεν προς τον Πατέρα, Ιησούν Χριστόν δίκαιον· και αυτός ιλασμός έστι περί των αμαρτιών ημών» (Α’ Ιω. β' 1, 2). Σε σχέσι με την ουράνια ζωή: «Τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία» (Ματθ. ιγ’ 43). «Όπου είμι εγώ, εκεί και ο διάκονος ο εμός εσται… Πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον υμίν» (Ιω. ιβ’ 26, ιδ’ 2). «Ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει, εξ ου και σωτήρα απεκδεχόμεθα Κύριον Ιησούν Χριστόν, ος μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τω σώματι της δόξις αυτού» (Φιλιππ. γ’ 20, 21).
Ιδού και μία άλλη όψις της ελπίδος. Τα πάθη πολιορκούν την καρδιά, οι επιθέσεις τους είναι σφοδρές, είναι δύσκολο να τα αντιμετωπίσουμε, να μην υποκύψουμε. Αλλά έχε ελπίδα στον Χριστό και θα τα κατατροπώσης. Λέγε: «Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ’ αυτός αντιλαβού και σώσον, Σωτήρ μου».

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 230-233)

Το κομποσκοίνι είναι το αυτόματο όπλο κατά του διαβόλου

-Γέροντα, ποια σημασία έχει το κομποσκοίνι;
-Το κομποσκοίνι είναι μια κληρονομιά, μια ευλογία,
που μας έχουν αφήσει οι Άγιοι Πατέρες μας. Και μόνο
γι’ αυτό έχει μεγάλη άξια. Βλέπεις, σε κάποιον αφήνει
ο παππούς του κληρονομιά ένα ασήμαντο πράγμα και το έχει
μετά σαν φυλαχτό, πόσο μάλλον το κομποσκοίνι που μας το άφησαν
κληρονομιά οι Άγιοι Πατέρες!
Παλιά, που δεν υπήρχαν ρολόγια, οι μονάχοι μετρούσαν
την ώρα της προσευχής με το κομποσκοίνι, αλλά οι κόμποι
του κομποσκοινιού ήταν απλοί. Κάποτε ένας ασκητής έκανε πολύ αγώνα,
πολλές μετάνοιες κ.λπ., και ο διάβολος πήγαινε και έλυνε
τους κόμπους του κομποσκοινιού του. Έκανε έκανε μετάνοιες
ο καημένος και απέκαμνε, γιατί δεν μπορούσε να τις μετρά,
αφού ο διάβολος του έλυνε συνέχεια τους κόμπους.
Τότε παρουσιάσθηκε Άγγελος Κυρίου και του δίδαξε
πώς να πλέκει τους κόμπους, ώστε σε κάθε κόμπο
να σχηματίζονται εννέα σταυροί. Ο διάβολος μετά,
ο οποίος τρέμει τον σταυρό, δεν μπορούσε να τους λύσει.
Έτσι κάθε κόμπος του κομποσκοινιού έχει εννέα σταυρούς,
που συμβολίζουν τα εννέα τάγματα των Αγγέλων.
-Γέροντα, τι σημαίνουν οι τριάντα τρεις, οι πενήντα,
οι εκατό και οι τριακόσιοι κόμποι που έχουν τα κομποσκοίνια;
-Μόνον ο αριθμός τριάντα τρία είναι συμβολικός, συμβολίζει
τα τριάντα τρία χρόνια που έζησε ο Χριστός επάνω στην γη.
Οι άλλοι αριθμοί απλώς μας βοηθούν να μετράμε τις μετάνοιες
που κάνουμε ή πόσες φορές θα πούμε την ευχή.
Μερικές μηχανές έχουν ένα σχοινί με μια χειρολαβή στην άκρη και,
όταν θέλης να τις βάλης μπρος τραβάς μερικές φορές το σχοινί με δύναμη,
μέχρι να ξεπαγώσουν τα παγωμένα λάδια. Έτσι και το κομποσκοίνι
είναι το σχοινί το οποίο τραβάμε μία δύο πέντε δέκα φορές
και ξεπαγώνουν τα πνευματικά λάδια και παίρνει μπρός η πνευματική
μηχανή της αδιαλείπτου προσευχής, οπότε δουλεύει
μετά μόνη της η καρδιά στην ευχή. Αλλά, και όταν η καρδιά πάρη
μπρός στην ευχή, και πάλι δεν πρέπει να καταργήσουμε το κομποσκοίνι,
για να μην παρακινηθούν και άλλοι να το καταργήσουν,
ενώ δεν πήρε ακόμη μπρός η καρδιά τους στην ευχή.
-Όταν, Γέροντα, κρατώ το κομποσκοίνι μου και λέω την ευχή μηχανικά,
μήπως υπάρχει κίνδυνος ανθρωπαρέσκειας;
-Αν κάνης κομποσκοίνι εξωτερικά από ανθρωπαρέσκεια,
ακόμη και τα χέρια σου να ξεφλουδίσεις, σε τίποτε δεν θα σε ωφελήσει.
Μόνον κούραση θα σου φέρη και την ψευδαίσθηση ότι δήθεν ασχολείσαι
με την νοερά προσευχή.
-Γέροντα, εγώ δεν έχω συνηθίσει να κρατώ κομποσχοίνι.
-Το κομποσχοίνι να το κρατάς, για να μην ξεχνάς την ευχή,
την οποία πρέπει να εργάζεσαι εσωτερικά, στην καρδιά.
Όταν μάλιστα βγαίνεις από το κελλί σου, να θυμάσαι ότι ο εχθρός
είναι έτοιμος για επίθεση. Γι’ αυτό, να μιμείσαι τον καλό στρατιώτη
που βγαίνοντας από το πολυβολείο έχει πάντοτε «ανά χείρας» το αυτόματο όπλο.
Το κομποσχοίνι έχει μεγάλη δύναμη, είναι το όπλο του μοναχού
και οι κόμποι είναι σφαίρες, που «κρά κρά» θερίζουν τα ταγκαλάκια.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.67-68)