Ο ηγούμενος Αθανάσιος

Πολλές φορές ο ηγούμενος της Ι. Μονής Γρηγορίου Αθανάσιος είχε πλησιάσει τον θάνατο και την τελευταία στιγμή σωζόταν. Τώρα όμως η γήινη πορεία του τελείωνε! Τον Δεκέμβριο του 1953 ενώ είχε φθάσει στα ογδόντα του χρόνια, έπεσε στο κρεββάτι. Τα Χριστούγεννα ήταν αδύνατο να πάη στην εκκλησία. Τα πάντα έδειχναν, πως θα εγκατέλειπε τη γη.

Οι τελευταίες του μέρες υπήρξαν κατ’ εξοχήν οσιακές. Είχε καταργήσει κάθε άλλη τροφή και τρεφόταν μόνο με τα Άχραντα Μυστήρια! Ο νους του και η καρδιά του έπλεαν μέσα στη θεωρία της προσευχής. Κάπου-κάπου ύψωνε τα χέρια του και ευλογούσε, σαν να τελούσε τη θεία λειτουργία.

Δύο μέρες μετά τα Χριστούγεννα παρήγγειλε με τον π. Αρτέμιο, τον γηροκόμο, να συναχθούν γύρω του όλοι οι αδερφοί. Ήθελε να τους αποχαιρετήση για τελευταία φορά, γιατί προαισθανόταν πολύ κοντά το τέλος του. Σε λίγο συγκεντρώθηκαν…

- Γέροντα, του λέει με φωνή σπασμένη από συγκίνησι ο διάδοχός του ηγούμενος Βησσαρίων, αν θα βρης παρρησία στον Θεό, και θα βρης οπωσδήποτε, μη μας ξεχάσης.

- Αν θα βρω παρρησία, θα σε έχω υπ’ όψι μου και σένα και όλους τους πατέρες και θα σας μνημονεύω, είπε.

Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη από συγκίνησι! Ο καθένας προσπαθούσε να πνίξη τους λυγμούς του και τον πόνο του.

- Ελάτε τώρα να συγχωρηθούμε, τους είπε ο κατάκοιτος γέροντας.

Τον ασπάσθηκαν και τον αποχαιρέτησαν όλοι.

- Την ευχή σου νάχουμε, γέροντα.
- Καλό παράδεισο!
- Καλή αντάμωση στον ουρανό!

Την επομένη, στις πρωινές ώρες μετά την Θ. λειτουργία, αισθανόταν κάπως καλά. Ήταν για να περιποιηθή μόνος του τον εαυτό του. Σηκώθηκε, πλύθηκε, τακτοποιήθηκε. Τα ρούχα που έβγαλε, τα παρέδωσε στον γηροκόμο.

- Αυτά, του είπε, δεν τα χρειάζομαι πια. Κάνε τα ό,τι θέλεις.

Ένας από τους νεώτερους μοναχούς που τον είδε έτσι καλύτερα, εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία για να εξομολογηθή και να συζητήση ωρισμένα προβλήματά του. Πήρε μάλιστα το θάρρος να τον ρωτήση:

- Γέροντα, με τι τρόπο πληροφορήθηκες ότι πρόκειται να κοιμηθής;

- Παιδί μου, απόψε φεύγω! Αυτό είναι αλήθεια. Πώς όμως πήρα την ειδοποίησι, μη ρωτάς.

Μετά το μεσημέρι κάλεσε τον ηγούμενο.

- Εγώ του λέει, σε λίγες ώρες, ή πριν ή μετά το απόδειπνο αναχωρώ. Εσύ να φροντίζης τους αδελφούς και η Παναγία ποτέ δεν θα σ’ εγκαταλείψη. Πήγαινε τώρα να φέρης τα Άχραντα Μυστήρια για να με κοινωνήσης.

Απευθύνθηκε έπειτα στον π. Ανδρέα, τον μοναχό που έντυνε όσους πέθαιναν.

- Πάτερ Ανδρέα, δεν χρειάζεται να με αλλάξης. Ετοιμάστηκα μόνος μου. Να με ράψης όπως είμαι.

Ενώ επέστρεφε ο ηγούμενος με τη θεία Ευχαριστία άρχισε να ψελλίζη: «Του δείπνου σου του μυστικού σήμερον, Υιέ Θεού…». Ήταν τα τελευταία του λόγια. Μετά τη θεία Κοινωνία παραδόθηκε στη σιωπή και στην προσευχή.

…Πλησίαζε το βράδυ. Άρχισε να νιώθη έντονο ρίγος. Κρύωνε. Φαινόταν πως η μεγάλη στιγμή έφθανε.

Μετά το απόδειπνο όλοι οι πατέρες συνάχθηκαν γύρω του. Με δάκρυα στα μάτια και τα κομποσχοίνια στα χέρια προσεύχονταν θερμά. Η σκηνή θύμιζε την εικόνα που παριστάνει την κοίμησι του οσίου Εφραίμ.

Αυτές τις στιγμές το πρόσωπό του φαινόταν πολύ ήρεμο και ακτινοβόλο! Έλαμπε σαν κεχριμπάρι. Ήταν το προανάκρουσμα της μακαριότητος του ουρανού. Σταύρωσε τα χέρια. Έκλεισε τα μάτια του. Σε λίγο με υπερκόσμια γαλήνη και ειρήνη παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Θεού.

Τόσο αθόρυβο ήταν το πέταγμα της ψυχής του προς τον ουρανό, ώστε κανείς δεν το αντιλήφθηκε. Την ήσυχη και ειρηνική ζωή του ένας τέτοιος γαλήνιος θάνατος έπρεπε να την επισφραγίση.

(Αθανάσιος Γρηγοριάτης)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 236-239)

Δοχείο
ακαθαρσίας η ψυχή;
Αν κάποιος σε χρυσό δοχείο, που συνήθως έχει πάντοτε αρώματα, έρριχνε κοπριά και βούρκο, δεν θα δεχόταν επιπλήξεις για ένα τέτοιο παράπτωμα; Για τα κιβώτια, λοιπόν, για τα σκεύη, για τα ρούχα και για τα αρώματα, θα δείχνουμε μεγάλη φροντίδα, και θα θεωρούμε την ψυχή ευτελέστερη από αυτά; Μέσα στην ψυχή χύθηκε το πνευματικό μύρο, και μεις θα την σύρουμε σε σατανικές πομπές, σε σατανικά ακούσματα και θεάματα, που είναι γεμάτα πορνεία; Και πες μου, πώς ο Θεός θα ανεχθή κάτι τέτοια;
Ε.Π.Ε. 7,612
Δράκοντας
ο θάνατος
Όπως ακριβώς η βάτος, δηλαδή, εκείνη φλεγόταν και δεν καιγόταν, έτσι και το σώμα του Χριστού πέθανε μεν, αλλά δεν κρατήθηκε από το θάνατο αιώνια. Αλλά και ο δράκοντας στο Δανιήλ υπαινίσσεται την ανάστασι. Όπως ακριβώς, δηλαδή, εκείνος, ενώ πήρε την τροφή, που του ‘δωσε ο προφήτης, σχίστηκε στη μέση, έτσι και ο Άδης, αφού κατάπιε το σώμα του Χριστού, σχίστηκε, διότι αυτό το σώμα κατέκοψε την κοιλιά του και αναστήθηκε.
Ε.Π.Ε. 18α,562
Δραπέτης
του Θεού, ο αμαρτωλός
Ας αποφύγουμε τον εχθρό της δικής μας σωτηρίας. Όταν αμαρτάνουμε, φεύγουμε απ’ το Θεό, δραπετεύουμε, μεταβαίνουμε σε ξένη χώρα.
Ε.Π.Ε. 21,670
υπέρ του Ονήσιμου ο Παύλος
Αν ο Παύλος φροντίζη τόσο πολύ για ένα δραπέτη, για ένα ληστή και κλέφτη, και δεν αδιαφορή να τον στείλη πίσω με τόσα μάλιστα εγκώμια, και δεν ντρέπεται, πολύ περισσότερο εμείς. Να μη μένουμε αδιάφοροι σε παρόμοιες καταστάσεις.
Ε.Π.Ε. 24,140
Δρυοτόμος
εκκοπή της αμαρτίας
Αν ο δρυοτόμος, που θέλει να κόψη μεγάλο δέντρο, καταφέρη μια τσεκουριά και δεν πέση το άχρηστο δέντρο, σταματάει; Δεν δίνει και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη και δέκατη, μέχρις ότου πέση το δέντρο;
Ε.Π.Ε. 30,290

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 89-90)

Δούλοι
της κοιλίας
Μένε κύριος του φαγητού. Πρόσεχε, μη γίνης δούλος αυτού του πάθους. Όποιος απλώς κάνει χρήσι αυτού του δικαιώματος (της τροφής), είναι κύριος. Όποιος όμως σύρεται σε άμετρη χρήσι (κατάχρησι), παύει να είναι κύριος. Γίνεται δούλος. Σκλάβος της τυραννίας, που λέγεται πολυφαγία.
Ε.Π.Ε. 18,472
ομόψυχοι, παιδιά σου!
Όλα τα κακά προέρχονται από το ότι δεν φροντίζουμε καθόλου για τους δούλους. Αρκεί να είναι δούλος κάποιος και κάποιες να είναι υπηρέτριες, για να επισύρουν την περιφρόνησί σου. Και όμως συνεχώς ακούμε, ότι εν Χριστώ Ιησού δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος. Και συ το μεν άλογο και το γαϊδούρι σου δεν τα περιφρονείς, αλλά τα πάντα κάνεις, ώστε να μη βλαφτούν. Τους δούλους όμως, που είναι ομόψυχοι με σένα, τους περιφρονείς. Και μάλιστα, δεν θα έπρεπε να τους καλώ δούλους, αλλά παιδιά σου και θυγατέρες σου.
Ε.Π.Ε. 18,346
για το Χριστό ισότητα
Μεταξύ των χριστιανών και οι δυο είναι ίσοι. Και συ είσαι δούλος Χριστού, παρόμοια κι ο κύριός σου. Πώς ο δούλος έγινε απελεύθερος; Διότι, ενώ παραμένεις δούλος, σε λευτέρωσε όχι μόνο από την αμαρτία, αλλά και από την εξωτερική δουλεία. Δεν αφήνει ο Χριστός το δούλο, δούλο, ούτε κανένα άνθρωπο να παραμένη στη δουλεία.
Ε.Π.Ε. 18,348
της τυραννίας των παθών
Δεν υποχωρεί εύκολα η κακή επιθυμία. Είναι τυραννία. Εγώ όμως προσπαθώ να την χαλιναγωγώ. Δεν παραδίνομαι στο πάθος. Με κάθε τρόπο και αγώνα θέλω να μη παρασυρθώ. Δεν είναι εύκολο. Είναι αγώνας δρόμου. Είναι πάλη και πυγμαχία. Είναι τυραννική η φύσις. Όμως καταστέλλω τις ορμές και τις υποτάσσω με πολλούς κόπους και ιδρώτες.
Ε.Π.Ε. 18α,46
ελεύθεροι Χριστού
Είναι μεγάλο πράγματι και το αξίωμα αυτό, το να είναι κανείς δούλος του Χριστού. Ο δούλος του Χριστού είναι πραγματικά ελεύθερος από την αμαρτία. Και ο γνήσιος δούλος δεν είναι κανενός άλλου κυρίου δούλος.
Ε.Π.Ε. 21,362
γέροι παθιασμένοι
Ο γέρος είναι σαν βασιλιάς, αν βέβαια το θέλη, και κάτι παραπάνω απ’ αυτόν που φοράει βασιλική πορφύρα, αν είναι εγκρατής στα πάθη και τα υποτάσση σαν να ορίζη σωματοφύλακες. Αν όμως παρασύρεται και κατεβαίνη από το θρόνο και καταντά δούλος της επιθυμίας του χρήματος, της κενοδοξίας, του καλλωπισμού, των απολαύσεων και της μέθης, της οργής και των σαρκικών ηδονών, και αν φτειάχνη τα μαλλιά του με λάδι και ατιμάζη την ηλικία του, τότε δεν γίνεται άξιος μεγάλης τιμωρίας;
Ε.Π.Ε. 24,390
Κυρίου
Στα κοσμικά η υπηρεσία του δούλου ωφελεί το αφεντικό, ενώ στο Χριστιανισμό η διακονία του δούλου (του χριστιανού) δεν ωφελεί καθόλου τον κύριο. Τον ίδιο το δούλο και πάλι ωφελεί.
Ε.Π.Ε. 23,414
δούλοι της κακίας
Οι τάχα ελεύθεροι κάνουμε τα αντίθετα από όσα απαιτεί η ελευθερία. Δαγκωνόμαστε, τρωγόμαστε, δεν φοβόμαστε τον Κύριο, αρπάζουμε τα πράγματα των συνδούλων, κλέβουμε, χτυπάμε, ενώ εκείνος (ο Κύριος) μας βλέπει.
Ε.Π.Ε. 23,418
παθών ο άρχοντας
Ποιο το όφελος να εξουσιάζης ολόκληρα έθνη και να είσαι δούλος των παθών;
Ε.Π.Ε. 23,450
στα πάθη
Ελεύθερος αληθινά είναι μόνο εκείνος, που έχει από μέσα του την ελευθερία, όπως και δούλος είναι εκείνος, που υποτάσσεται στα αλόγα πάθη.
Ε.Π.Ε. 23,450εξ.
χριστιανοί
Όταν δουν, ότι την τάξι των δούλων, που είναι τόσο αυθάδεις και θρασείς, την χαλιναγωγεί η δύναμις του κηρύγματος, και γίνονται οι δούλοι σεμνότεροι και πραότεροι από όλους, και αν ακόμα τα αφεντικά είναι οι πιο ανόητοι, θα σκεφτούν πολύ σοβαρά για την πίστι μας.
Ε.Π.Ε. 24,82
χριστομίμητοι
Φίλτατέ μου, συ να δης, ότι δεν υπηρετείς άνθρωπο· υπηρετείς το Θεό και με τη ζωή σου στολίζεις το κήρυγμα. Έτσι θα δέχεσαι να κάνης όλα όσα παραγγέλλει ο λόγος του Θεού, να υπακούης στον κύριό σου και να τον ανέχεσαι, όταν δυσανασχετή και νευριάζη μαζί σου. Δεν κάνεις χάρι σ’ αυτόν, αλλ’ εκπληρώνεις το πρόσταγμα του Θεού. Έτσι όλα εύκολα θα τα υποφέρης.
Ε.Π.Ε. 24,86
γίνονται αδελφοί
Έχασες (Φιλήμονα) για λίγο ένα δούλο (τον Ονήσιμο). Θα τον βρης και θα τον έχης αδελφό για πάντα. Όχι μόνο δικό σου, αλλά και δικό μου αδελφό.
Ε.Π.Ε. 24,170
ανθρώπων
Πώς έχομε γίνει δούλοι των ανθρώπων; Επειδή προηγουμένως γίναμε δούλοι της κοιλιάς και των χρημάτων και της δόξας και όλων των άλλων. Προδώσαμε την ελευθερία, που μας χάρισε ο Χριστός.
Ε.Π.Ε. 25,188

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 85-88)

“Ας γίνει το θέλημά Σου όπως στον ουρανό, έτσι και στη γη”
                                                                  (Ματθ. στ΄ 10)

“Η διδασκαλία του Κυρίου στην Κυριακή προσευχή, μαζί με

όλα τα άλλα θεϊκά διδάγματα, προτρέπει να προσευχόμαστε,

“ας γίνει το θέλημά Σου, όπως στον ουρανό, έτσι και στη γη”,

δηλαδή, κρίνε μας άξιους εδώ στη γη με την ειρήνη των ουράνιων

δυνάμεων, ώστε, όπως ακριβώς σ’ εκείνες πραγματοποιούνται όλα

τα θελήματα Σου, έτσι να γίνονται και σε μας αυτά που αρέσουν σε Σένα”.

            (Αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου, Επιστολές, ΕΠΕ Α΄, 111)

«Το καλό όνομα είναι πολυτιμότερο από ένα ακριβό μύρο» (Εκκλ. 7:1)

Κάποιος πέθανε στα ογδόντα του. Την κηδεία έπρεπε να κάνει ο νέος ποιμένας, που δεν τον είχε γνωρίσει. Έτσι, ζήτησε από μερικούς ενορίτες να πουν κάτι καλό για το νεκρό. Κανένας δεν ανταποκρίθηκε. «Όλοι εσείς τον γνωρίζατε για χρόνια, δε θα ήθελε λοιπόν κάποιος από σας να πει κάτι καλό γι’ αυτόν;» επέμενε ο ποιμένας. Τότε, ένας σηκώθηκε και είπε: «Αυτό που έχω να πω είναι ότι ο αδελφός του ήταν χειρότερος απ’ αυτόν!».
Όταν πεθάνουμε, τι θα πουν οι άλλοι για μας; Τα σχόλιά τους θα είναι θετικά ή αρνητικά; Ακούμε κάποτε να λένε: Αν θέλεις να ζήσεις σωστά, σκέψου τι θα ήθελες να πουν οι άλλοι για σένα όταν πεθάνεις. Τι κληρονομιά θα αφήσουμε στα παιδιά μας φεύγοντας από τη ζωή; Από τη ζωή αυτή μια φορά περνούμε. Ας μην τη σπαταλήσουμε άσκοπα, χωρίς να τη ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ας φροντίσουμε να ευαρεστήσουμε σε όλα το Θεό με τα λόγια μας και με τις πράξεις μας. Μόνο τότε θα αξίζει η ζωή μας, γιατί το κέρδος μας θα είναι αιώνιο.
(Γ.Σ.Κ.)

«Ο Κύριος κάνει σταθερά τα βήματα του ανθρώπου κι εγκρίνει την πορεία του» (Ψαλμός 37:23)

Οι γυναίκες δύο ιεροκηρύκων ήταν φίλες και συναντιόντουσαν συχνά. Ένα απόγευμα πίνανε τον καφέ τους διορθώνοντας λίγο τα παντελόνια των συζύγων τους. Η μια ρώτησε, γιατί στην εκκλησία που ήταν ποιμένας ο άντρας της και μιλούσε είχε πιο πολλά αποτελέσματα και μεγάλο ακροατήριο, ενώ στη δική της δε γινόταν το ίδιο. Αν κάποιος παρατηρούσε πιο προσεκτικά θα το καταλάβαινε. Η μια διόρθωνε το παντελόνι στα γόνατα, ενώ η άλλη το πίσω μέρος του παντελονιού. Ο ένας ήταν άνθρωπος προσευχής, ο άλλος άνθρωπος του καθισιού.
Ο Κύριος κάνει σταθερά τα βήματά μας όταν βαδίζουμε το χριστιανικό μας δρόμο με αγάπη και προσευχή σε Κείνον. Η προσευχή επιστρατεύει τις ουράνιες δυνάμεις του Κυρίου στη ζωή μας και φέρνει καρπούς. «Ας εγκαταλειφθούμε σιωπηλά στον Κύριο κι ας ελπίζουμε σ’ Αυτόν» (Ψαλμός 37:7).
Κύριε, τα πάντα είναι στα χέρια Σου. Κάνε σταθερά τα βήματά μου, γέμισέ με με την αγάπη Σου για να έχω καρπό στη ζωή μου.
(Α.Π.)

‘Ο Θεός με εγκατέλειψε!’ Πόσες φορές έχω ακούσει αυτή τη φράση. Δεν μας αφήνει όμως ο Θεός, εμείς Τον αφήνουμε. Η΄ ‘ Ο Θεός με τιμωρεί!’ Όχι! Εμείς τιμωρούμε τον εαυτό μας με την απομάκρυνση μας από Αυτόν. Πάντα ψάχνουμε να ρίξουμε αλλού το φταίξιμο για ό, τι κακό μας συμβαίνει. Ο τελευταίος που θα κοιτάξουμε είναι ο εαυτός μας. Είναι εύκολο να κατηγορούμε έναν Θεό που ‘είναι μακριά μας’ και δεν Τον βλέπουμε. Όμως ο Θεός είναι πάντα δίπλα μας αλλά ούτε θα Τον δούμε ούτε θα Τον ακούσουμε αν δεν καθαρίσουμε τα μάτια και τα αυτιά της καρδιάς μας. Αν δεν αγωνιστούμε δηλαδή κατά των παθών μας και αν δεν εργαστούμε να καλλιεργήσουμε τις αρετές και τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός. Δεν θα Τον νιώσουμε αν δεν Τον αγαπήσουμε. Και είναι αδύνατο να μην Τον αγαπήσουμε όταν αισθανθούμε πόσο Εκείνος μας αγαπάει!
Ο Θεός είναι παρών όταν Του μιλάμε με ταπείνωση. Είναι πάντα εκεί να μας σηκώσει όταν πέσουμε. Χρειάζεται όμως να Του το ζητήσουμε. Γιατί είναι τόσο γλυκός, ευγενικός και διακριτικός που δεν θα το κάνει αν δεν Του το ζητήσουμε. Όχι λοιπόν απαιτήσεις και δικαιώματα να αξιώνουμε από Εκείνον! Την Αγάπη Του, τη συντροφιά Του και την παρηγοριά Του να ζητάμε. Σε μια σχέση πρέπει δύο να είναι παρόντες… Εκείνος είναι πάντα παρών… εμείς; Δε γίνεται μόνο να ζητάμε κι εμείς να μη δίνουμε τίποτα… Ας σκεφτούμε καλύτερα… Μόνο γκρίνια και παράπονα σε έναν Θεό που θυσιάστηκε για μας! Κι Αυτός να γίνεται αποδέκτης της μεμψιμοιρίας μας και της δυσαρέσκειας μας. Τί κρίμα! Μόνο ευγνωμοσύνη και δοξολογία Του πρέπει!
Μόνο ‘Δόξα Σοι Κύριε, δόξα Σοι’ θα έπρεπε να απευθύνουμε σε έναν Θεό που μας έβαλε μέσα στη Βασιλεία Του! Αλίμονο μας αν δεν μετανοήσουμε, αν δεν αλλάξουμε μυαλά και τακτική. Γιατί δε θα είναι Εκείνος που θα μας κλείσει έξω από τον Παράδεισο αλλά η δική μας αλαζονεία και αμετανοησία. Ας σταματήσουμε λοιπόν να αναρωτιόμαστε ‘γιατί Θεέ μου’ και ας εμπιστευθούμε επιτέλους τη ζωή μας στα χέρια Του γιατί μόνο έτσι θα βιώσουμε στην ψυχή μας την Αγάπη Του και την Ειρήνη Του και θα αναρωτιόμαστε πλέον ‘γιατί τόσο καιρό δεν ερχόμουν σε Σένα;’(Α.Κ.Β)

Στον κόσμο μας υπάρχουν οι ‘επώνυμοι’ και οι ‘ανώνυμοι’. Όταν πεθαίνουν οι ‘επώνυμοι’, οι διάσημοι, πλήθος κόσμου παρευρίσκεται στην κηδεία τους, η σορός τους πολλές φορές τίθεται σε λαϊκό προσκύνημα και η τηλεόραση τους αφιερώνει ρεπορτάζ και όλοι περίλυποι τους εύχονται ‘καλό ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων’. Βέβαια αν αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν χριστιανικά, εν μετανοία ή αν ήταν άθεοι, βιαστές ή έμποροι ναρκωτικών δεν έχει σημασία… Για τον κόσμο και μόνο το γεγονός ότι ήταν διάσημοι, τούς δίνει το εισιτήριο για τη Βασιλεία των Ουρανών! Απ’ την άλλη μεριά υπάρχουν και κάτι γεροντάκια που πεθαίνουν αθόρυβα, στην κηδεία τους μαζεύονται με το ζόρι 5-6 άτομα και τα πενθούν ήσυχα και αξιοπρεπώς όπως τους αξίζει! Έναν τέτοιο άνθρωπο που έζησε κρυφά από τον κόσμο, είχα την τεράστια ευλογία να γνωρίσω… Μια γυναίκα που η πρώτη της ανάμνηση ήταν να καίγεται το πατρικό της σπίτι στον εμφύλιο και να φωνάζει ‘η κούκλα μου, η κούκλα μου!’ Και ύστερα να θυμάται μόνο πόνο και χειρουργεία, από μικρό κορίτσι στα νοσοκομεία, λόγω πολιομυελίτιδας. Μου έλεγε :‘ Στο πρώτο χειρουργείο φοβόμουν πάρα πολύ, μα είδα την Παναγία στα πόδια μου και μου είπε «εγώ είμαι εδώ, μη φοβάσαι!»’ Από τότε δεν ξαναφοβήθηκε ποτέ!
Εκεί στο νοσοκομείο γνώρισε και το σύζυγο της. Ένας άλλος ‘ανώνυμος’ που είχε χάσει και τα δυο του πόδια. Ένα παλληκάρι δυο μέτρα που έπεσε στις γραμμές του τρένου για να βοηθήσει έναν συνάνθρωπο του. Δεν το έβαλαν ποτέ κάτω. Ο Θεός τούς έδωσε δυο υπέροχα κορίτσια που τα μεγάλωσαν με απέραντη αγάπη. Δεν τους είχαν ακούσει να τσακώνονται ούτε μια φορά. Όταν τα κορίτσια ήταν στην προ εφηβεία, ο σύζυγος πέθανε ύστερα από οδυνηρό καρκίνο στα οστά. Αυτή η γυναίκα έπρεπε να γίνει βράχος και να μεγαλώσει αυτά τα δυο κορίτσια, με ένα χέρι και ένα πόδι μα με μια καρδιά γεμάτη υπομονή και αγάπη! Αργότερα γι’ αυτή τη γυναίκα ήρθε και η ασθένεια του Πάρκινσον, η πλήρης αδυναμία να κινηθεί και η άνοια. Πόσα χρόνια καθηλωμένη στο κρεβάτι! Κανείς δεν την άκουσε ποτέ να γογγύζει! Δεν μου είχε μιλήσει ποτέ για ταπείνωση. Ούτε και την ήξερε σαν λέξη. Μα όταν την έβλεπα καταλάβαινα τί σημαίνει να είσαι ταπεινός. Θυμάμαι μου μνημόνευε συχνά ένα γιατρό που τη βοήθησε χωρίς να της πάρει χρήματα, έναν τροχονόμο που σταμάτησε τα αυτοκίνητα για να περάσει αυτή και έναν πνευματικό μου αδελφό που τη βοήθησε να σηκωθεί μια μέρα που τη βρήκαμε πεσμένη στο πάτωμα. Και μου έλεγε ‘τί καλοί που είναι, να ασχοληθούν με μένα!’
Συμβουλή δε μου έδωσε ποτέ! Μόνο όταν αρραβωνιάστηκα την κόρη της μου είπε ‘Όταν πέθανε ο άντρας μου, μού είπε «τα κορίτσια και τα μάτια σου».’ Αυτή τη γυναίκα τα τελευταία είκοσι χρόνια λίγοι άνθρωποι την ήξεραν. Για μένα ήταν και είναι το μεγαλύτερο μου πρότυπο, το Άγιον Όρος μου! Αν και δεν ήταν καθόλου διάσημη, δεν αμφιβάλλω ότι θα πάει στη ‘γειτονιά των αγγέλων’. Γιατί όλη της η ζωή ήταν ομολογία Χριστού και γιατί όποτε την έβλεπα ένιωθα τη γειτονιά των αγγέλων και τη Μεγαλόχαρη γύρω από το κρεβάτι της! Μακάρι να με αξιώσει ο Κύριος να την ανταμώσω ξανά!(Κ.Δ.Κ)

Αναγέννησις
άνωθεν
Η αναγέννηση μας γίνεται από πάνω,
με το Άγιο Πνεύμα και το νερό.
Το νερό αναφέρεται, προκειμένου να τελεστεί
τοκετός γι’ αυτό που γεννιέται.
Ότι για το έμβρυο είναι η μήτρα,
αυτό για τον πιστό είναι το νερό...
Και το μεν έμβρυο, που διαπλάθεται στη μήτρα,
έχει ανάγκη χρόνου, ενώ στο νερό του βαπτίσματος
μέσα σε μια στιγμή τα πάντα γίνονται.
Ε.Π.Ε. 13,130

άλλος άνθρωπος
Όποιος πίστεψε στο Χριστό, αυτός αναδημιουργήθηκε.
Έχει ασφαλώς αναγεννηθεί διά του Αγίου Πνεύματος.
Ήρθαμε σε άλλη ζωή.
Ε.Π.Ε. 19,306

παλιγγενεσία
Πώ, πώ! Πόσο βυθισμένοι είμαστε στην κακία!
Δεν μπορούσαμε να καθαριστούμε. Χρειαζόμασταν αναγέννηση.
Αυτό σημαίνει η λέξις «παλιγγενεσία».
Δεν μας επισκεύασε,
αλλ’ απ’ την αρχή μας κατασκεύασε.
Ε.Π.Ε. 24,106

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 171-172)

"Δεν κάνει για τέτοια επιστήμη"
Ένα πολύ οικείο μου πρόσωπο είχε πάρει, έπειτα από εξετάσεις,
υποτροφία για την Αγγλία, όπου επρόκειτο να κάνει μεταπτυχιακές σπουδές
σε θέματα παιδαγωγικά, για προβληματικά και απροσάρμοστα παιδιά.
Έκρινε ότι της ταίριαζε αυτή η εργασία, διότι ήταν κοπέλα και αγαπούσε πολύ τα παιδιά.
Θεώρησε όμως απαραίτητο, πρίν φύγει από την Ελλάδα, να πάρει την ευλογία του Γέροντα.
Τον επισκεφθήκαμε μαζί. Εκείνη μπήκε πρώτη στο κελί του. Όταν βγήκε, ήταν πολύ σκεπτική.
Μου γνωστοποίησε ότι, μόλις άκουσε ο Γέροντας για Αγγλία και προβληματικά παιδιά,
της είπε: "Δεν κάνεις εσύ για τέτοια εργασία, διότι είσαι πολύ ευαίσθητη και δε θα αντέξεις.
Αν θέλεις, πήγαινε. Αλλά εγώ σου λέω ότι, πριν από χρόνια, μια γιατρίνα ευαίσθητη σαν εσένα,
με ρώτησε αν πρέπει να πάει για παραπέρα σπουδές πάνω σε ψυχοπαθείς στην Αμερική,
και την συμβούλεψα να μην πάει. Δεν με άκουσε, πήγε και τώρα νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική".
[Γ 104π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.183)

«Όν αγαπά Κύριος παιδεύει»
-Γέροντα, γιατί ο κόσμος υποφέρει σήμερα τόσο πολύ;
-Από την αγάπη του Θεού! Εσύ σαν μοναχή σηκώνεσαι το πρωί,
κάνεις τον κανόνα σου, κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λπ.
Για τους κοσμικούς οι δυσκολίες που περνούν είναι ο κανόνας τους,
οπότε εξαγνίζονται μ’ αυτές. Τους κάνουν μεγαλύτερο καλό από την κοσμική καλοπέραση,
η οποία δεν τους βοηθάει ούτε να πλησιάσουν στον Θεό, ούτε να αποταμιεύσουν μισθό ουράνιο.
Γι’ αυτό πρέπει να τις δέχονται ως δώρα από τον Θεό.
Ο Καλός Θεός με τις δοκιμασίες παιδαγωγεί σαν καλός Πατέρας τα παιδιά Του,
από αγάπη, από θεία καλωσύνη, και όχι από κακότητα ούτε από κοσμική,
νομική, δικαιοσύνη, γιατί θέλει να επιστρέψουν κοντά Του.
Επειδή δηλαδή θέλει να σώσει τα πλάσματά Του και να κληρονομήσουν την ουράνια Βασιλεία Του,
επιτρέπει τις δοκιμασίες, για να παλέψει ο άνθρωπος, να αγωνισθεί
και να δώσει εξετάσεις στην υπομονή στους πόνους, ώστε να μην μπορεί
να Του πει ο διάβολος: «Πώς τον ανταμείβεις αυτόν ή πώς τον σώζεις, αφού δεν κοπίασε;».
Τον Θεό δεν Τον ενδιαφέρει αυτή η ζωή, αλλά η άλλη.
Πρώτα μας φροντίζει για την άλλη ζωή και ύστερα γι’ αυτήν.
-Γιατί όμως, Γέροντα, ο Θεός σε μερικούς ανθρώπους δίνει πολλές δοκιμασίες, ενώ σε άλλους δεν δίνει;
-Τί λέει η Αγία Γραφή; «Όν αγαπά Κύριος παιδεύει» . Ένας πατέρας έχει λ.χ. οκτώ παιδιά.
Τα πέντε μένουν στο σπίτι, κοντά στον πατέρα τους, και τα τρία φεύγουν μακριά του
και δεν τον σκέφτονται. Σ’ αυτά που μένουν κοντά του, αν κάνουν καμμιά αταξία,
τους τραβάει το αυτί, τους δίνει κανένα σκαμπιλάκι ή, αν είναι φρόνιμα,
τα χαϊδεύει, τους δίνει και καμμιά σοκολάτα. Ενώ αυτά που είναι μακριά,
ούτε χάδι ούτε σκαμπίλι έχουν. Έτσι κάνει και ο Θεός. Τους ανθρώπους που είναι κοντά Του
και εκείνους που έχουν καλή διάθεση, αν σφάλουν λίγο, τους δίνει ένα σκαμπιλάκι
και εξοφλούν ή, αν τους δώσει περισσότερα σκαμπίλια, αποταμιεύουν.
Σ’ εκείνους πάλι που είναι μακριά Του δίνει χρόνια, για να μετανοήσουν.
Γι’ αυτό βλέπουμε κοσμικούς ανθρώπους να κάνουν σοβαρές αμαρτίες και παρ’ όλα αυτά
να έχουν άφθονα υλικά αγαθά και να ζουν πολλά χρόνια, χωρίς να περνούν δοκιμασίες.
Αυτό γίνεται κατ’ οικονομίαν Θεού, για να μετανοήσουν.
Αν δεν μετανοήσουν, θα είναι αναπολόγητοι στην άλλη ζωή.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 195-196)