Η νηστεία δεν είναι εφεύρημα της Εκκλησίας ή των Ιερέων, αλλά είναι ο Νόμος του Θεού, που έδωσε στον Πρωτόπλαστο και του είπε μην φας από αυτό το δέντρο.
Η εκκλησία μας όμως, έχει θεσπίσει, ορισμένες νηστείες, όπως είναι η Τετάρτη και η Παρασκευή, η νηστεία του Πάσχα, η νηστεία των Αποστόλων, η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου και η νηστεία των Χριστουγέννων.
Αυτές τις νηστείες ο χριστιανός είναι υποχρεωμένος να τις τηρεί, εκτός αν υπάρχει θέμα υγείας και είναι στην ευχέρεια του Πνευματικού, να επιτρέψει να κάνει κατάλυση.
Η νηστεία είναι ένα μεγάλο φάρμακο για τον χριστιανό. Όταν λέμε ότι νηστεύουμε, θα πρέπει να έχουμε ετοιμάσει τον εαυτό μας πάρα πολύ με συχνή εξομολόγηση και εάν μπορούμε να νηστεύουμε χωρίς λογισμούς.
Η νηστεία πρέπει να γίνεται εν κρυπτώ. Να μην καταλαβαίνει ο άλλος ότι νηστεύεις προκειμένου να μην σκανδαλίζεις έναν αδερφό ο οποίος είτε είναι μακράν της Εκκλησίας, είτε δεν νηστεύει.
Η νηστεία λοιπόν, είναι ένα πολύ σπουδαίο πράγμα για τον χριστιανό και βέβαια οι μοναχοί συνήθως νηστεύουν σχεδόν όλο το χρόνο. Όταν νηστεύει κάποιος, τα φαγητά συνήθως που απαγορεύονται είναι το κρέας και γενικά τα γαλακτοκομικά. Ο νηστευτής έχει μια οικονομική ωφέλεια από αυτά. Στον κόσμο όμως, η νηστεία για να είναι ευάρεστη, θα πρέπει να συνοδεύεται από ελεημοσύνη. Αυτήν την οικονομική ωφέλεια, θα πρέπει να την αποδώσει σε έναν αδελφό ο οποίος έχει ανάγκη.
Η νηστεία, πρέπει να γίνεται με σύμφωνη γνώμη του Πνευματικού και θα πρέπει ο αδελφός να μην αφήνει τους λογισμούς να του χαλάσουν τη νηστεία.
Η νηστεία βέβαια, δεν είναι μόνο το φαγητό, αλλά είναι και οι πέντε αισθήσεις που πρέπει να νηστέψουν. Είτε από θεάματα, είτε από επαφές, είτε από γεύσεις και το σπουδαιότερο από όλα, το μάτι.
Η νηστεία, όταν είναι καθαρή βοηθάει αφάνταστα τον αδελφό, στην αδιάλειπτη προσευχή.
Καλόν είναι να μη λέμε ότι νηστεύομε το κρέας και τρώμε τη σάρκα του αδελφού μας.
Εδώ, θα πρέπει να κάνομε μια μεγάλη διευκρίνιση. Η νηστεία, δεν έχει καμία σχέση με τη Θεία Μετάληψη και την Κοινωνία του αδελφού.
Ο μοναχός οφείλει να τηρεί τις νηστείες, άρα λοιπόν είναι στην κρίση του Πνευματικού να του επιτρέπει να κοινωνεί σε καιρό βέβαια των διατεταγμένων νηστειών.
Όταν δεν υπάρχει νηστεία, γίνεται πάντα η συνεννόηση με τον Πνευματικό για τη συχνή Θεία Κοινωνία του αδελφού. Επειδή η Θεία Κοινωνία είναι ότι ανώτερο υπάρχει στον κόσμο, καθότι επιτρέπει ο Θεός να μεταλαμβάνομε το Σώμα και το Αίμα Του, τότε ο Πνευματικός συμβουλεύει τον αδελφό να κρατήσει αυτή τη νηστεία τη μικρή, από ευγνωμοσύνη προς το Χριστό μας. [...]
Εκτός όμως, από τη νηστεία θα πρέπει να προετοιμαστεί ο αδελφός διαβάζοντας την Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως και να προσπαθήσει να ετοιμάσει τον εαυτό του για αυτή τη μεγάλη δωρεά, που θα του συμβεί. Όταν προσεγγίζει το Άγιο Δισκοπότηρο, θα πρέπει μέσα του να νιώθει άκρα ταπείνωση, την ταπείνωση του Τελώνου. Να προσεγγίζει με φόβο Θεού και τότε απολαμβάνει αυτή τη μεγάλη δωρεά.
Πολλοί αδελφοί έχουν τέτοια κατάνυξη, όταν προσεγγίζουν το Άγιο Δισκοπότηρο, ώστε τα μάτια τους τρέχουν καθαρτικά δάκρυα.
Αυτό είναι η Εκκλησία μας, αυτή είναι η πίστη μας και αυτά είναι που δίδαξε ο Χριστός μας πριν να μας αφήσει και ανέβει στον Ουρανό. Αντ’ Αυτού έστειλε το Πανάγιο Πνεύμα να μας φωτίζει.
Εύχομαι, ο Καλός Θεός να μας αξιώνει να μεταλαμβάνουμε όσο μπορούμε άξια και πάντοτε να θεωρούμε στον εαυτό μας, ότι κοινωνούμε χάριτι Θεού. Αμήν.

Λόγια Καρδιάς Από του πόνου τη δοκιμασία, στης Πίστεως τη Λάμψη! Αρχιμ. Χρυσοστόμου Γέροντος και Πνευματικού Ιεράς Μονής Παναγίας Λαμπηδόνας Πηλίου, Έκδοση 2020, σελ. 62-64