Αυτή τη φράση την ακούμε συχνά εντός μας. Ιδίως όταν έπειτα από ένα σφάλμα, ή από μία υπόδειξη προς μετάνοια αρχίζουμε να συζητούμε με τον εαυτό μας αυτή τη λύση. Επί έτη τώρα αφήσαμε να γίνουμε παιγνίδι στα χέρια του διαβόλου. Του κάναμε το χατίρι. Ζήσαμε βίο αμαρτωλό. Καθώς ο χρόνος κυλούσε, εμείς κυλιόμαστε στη λάσπη των παθών. Αλλά τώρα μια αφορμή μας δόθηκε για να σταματήσει ο κατήφορος. Κάποιο κόκκινο φως άναψε για να εμποδίσει την ασεβή μας πορεία. Συναισθανόμαστε τη οικτρή μας κατάσταση. Βλέπουμε βέβαιη την καταστροφή. Ο Θεός μας καλεί κοντά Του και εμείς αποφασίζουμε προς στιγμή να επιστρέψουμε.
Και τότε επεμβαίνει ο διάβολος. Βλέπει ότι αν δεν κινηθεί, θα μας χάσει. Αν πραγματοποιήσουμε την απόφασή μας θα πάψουμε να του ανήκουμε. Και γι’ αυτό δρα. Ενεργεί με την ιδέα της αναβολής, με το «έχεις καιρό». Δεν απορρίπτει την μετάνοια. Απλώς την αναβάλλει, γνωρίζοντας όμως καλά ότι η αναβολή πολύ συχνά σημαίνει ματαίωση. Έτσι επιτυγχάνει εκείνο που θέλει. Χωρίς να έρθει σε φανερή ρήξη μαζί μας, αποτρέπει τη σωτηρία μας.
Η ιδέα της αναβολής! Όπλο ύπουλο και επικίνδυνο. Συμμαχεί με την αμέλεια και εμποδίζει το έργο της χάριτος του Θεού. «Έχεις καιρό», μας ψιθυρίζει ο διάβολος. Χρειάζεται άραγε να το τονίσουμε εδώ πόσο ψεύτικος είναι αυτός ο ισχυρισμός; Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος, ούτε για τις διαθέσεις του προς μετάνοια στο μέλλον, ούτε και γι’ αυτό το μέλλον. Ο θάνατος καιροφυλακτεί. Ανά πάσα στιγμή είναι δυνατόν να μας επισκεφτεί. Το μέλλον δεν μας ανήκει. [...] Κάθε άλλη λύση είναι πνευματικά ασύμφορη.
Κι ενώ όλα αυτά και λογικά είναι και γνωστά, εν τούτοις ο διάβολος σημειώνει μεγάλη επιτυχία με το όπλο της αναβολής. Και μας πείθει με όσα ψευδή φέρνει στο νου μας, να αφήσουμε δήθεν γι’ άλλο χρόνο τη μετάνοιά μας. Κι εμείς τον ακούμε. Γιατί αυτό μας συμφέρει. Συμφέρει τον κακό μας εαυτό. Η μετάνοια θα πρέπει να μας οδηγήσει στην εξομολόγηση. Εκεί θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας, να ταπεινωθούμε ομολογώντας την ενοχή μας. Ό,τι έγινε θα ανήκει πλέον στο παρελθόν. Από τη στιγμή αυτή εγκαινιάζουμε μία νέα πορεία. Αυτό όμως συνιστά μια βαρύτατη θυσία, που ο διάβολος εκμεταλλεύεται με το να μας ωθήσει στην αναβολή. [...] Η μετάνοια αναβάλλεται και η ευκαιρία της σωτηρίας μας χάνεται.
Και τα πάθη μας σταθεροποιούνται και γιγαντώνονται με αποτέλεσμα να είναι πολύ δύσκολη η εξαφάνισή τους στο μέλλον, εάν και όταν θελήσουμε να τα εκριζώσουμε. Τα μικροτραύματα έχουν γίνει τότε χρόνιες καταστάσεις που δύσκολα θεραπεύονται «Όταν το τραύμα είναι πρόσφατο και ζεστό, είναι εύκολο να γιατρευτεί, γιατί τα χρόνια σαν παραμελημένα και χερσωμένα (όπως το χωράφι) είναι δύσκολο να γιατρευτούν και χρειάζονται πολύ κόπο και εργαλεία και φωτιά ακόμη» όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Λόγος ε’).
Αλλά όχι. Την απόφασή σου αδελφέ, προς μετάνοια θέσε την αμέσως σε εφαρμογή. Τώρα άρχισε την επιστροφή σου. Όχι αύριο, όχι άλλοτε. Τώρα. Δεν έχεις χρόνο. «Ο καιρός συνεσταλμένος εστί» (Α’ Κορ. 7, 29). Εκμεταλλεύσου το παρόν. Κλείσε τ’ αυτιά σου στην πονηρή πρόταση του διαβόλου ότι δήθεν έχεις καιρό. Δεν έχεις καιρό. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια, που ο διάβολος διαστρέφει. Μη του δίνεις τη χαρά της νίκης. Αντίθετα αμέσως τώρα ξεκίνησε. Το «έχεις καιρό» είναι παγίδα. Απόφυγέ την με κάθε μέσο.

Πόλεμος κατά του σατανά, Χριστοδούλου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος,
Εκδόσεις Χρυσοπηγή