Κανένας δεν μου ανέθεσε να παρακολουθώ τη ζωή των άλλων. Κανένας δεν μου αναγνώρισε το καθήκον να αστυνομεύω το ήθος των αδελφών μου και να επιδιώκω να τους οδηγήσω στην κατά Χριστόν ζωή χρησιμοποιώντας σωματική ή πνευματική βία. Κανένας επίσης δεν μου συγχωρεί την αλόγιστη προθυμία μου να ενεργώ χωρίς να σέβομαι την ελευθερία επιλογής που έχουν οι άλλοι ή να ερευνώ και να σχολιάζω τις αμαρτίες τους. Ο ιερός Χρυσόστομος με νουθετεί: «Το να παρατηρούμε με μεγάλη σχολαστικότητα τα αμαρτήματα των άλλων και τα δικά μας να τα παρατρέχουμε με πολλή ραθυμία, αυτό είναι αιτία όλων των κακών. Πρέπει όμως να κάνουμε το αντίθετο. Τα μεν δικά μας αμαρτήματα να μην τα λησμονούμε, των δε άλλων ούτε να τα βάζουμε στο νου μας». Βρήκα επιτέλους το δρόμο!
------------------
Πολλοί χριστιανοί, που θέλουν να θεωρούνται συνειδητοί, στην προσπάθεια τους να οδηγήσουν τους συνανθρώπους τους στο δρόμο του Θεού, εξηγούν με αφελή και μη θεολογικό τρόπο τα όσα δυσάρεστα συμβαίνουν σ’ εκείνους. Συνήθως τα αποδίδουν στις αμαρτίες τους και τα χαρακτηρίζουν ως τιμωρίες από το Θεό. Η τακτική αυτή είναι λανθασμένη, γιατί κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το σχέδιο του Θεού, ο οποίος οικονομεί τη ζωή του κάθε ανθρώπου με τρόπο απόρρητο και πάντα προς το πνευματικό του συμφέρον. Εκείνο που πρέπει όλοι να κάνουν, είναι να θαυμάζουν τη σοφία του Θεού και να συγκινούνται από τη φιλανθρωπία του.
-----------------
Υπάρχουν στην καθημερινή μου ζωή πολλά γεγονότα, που άλλοτε είναι ευχάριστα και θέλω να διαρκούν και άλλοτε δυσάρεστα και θέλω να περνούν γρήγορα. Τα ευχάριστα τα θυμάμαι πάντα, ενώ τα δυσάρεστα τα ρίχνω στη λησμονιά. Στην πνευματική ζωή όμως τα πράγματα αλλάζουν. Εκεί πρέπει να ξεχνώ τα χαροποιά κατορθώματά μου και να θυμάμαι διαρκώς τα αμαρτήματά μου που με θλίβουν. Κάτι φυσικά που δεν το έχω πετύχει. Συνεχίζω ο ταλαίπωρος να αναπολώ τα πνευματικά μου κατορθώματα, τα οποία συνήθως είναι φανταστικά, και ευφραίνομαι για την πρόοδό μου. Έτσι αρχίζω να νιώθω ότι πλησιάζω τους αγίους, ότι είμαι σπουδαίος και ξεχωρίζω από τους άλλους ανθρώπους. Και αυτή είναι η μεγάλη μου αδυναμία, η οποία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, καθώς λησμονώ τα αμαρτήματά μου και τις αδυναμίες μου. Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι όπως είναι καλό να θυμούμαστε τα αμαρτήματά μας, έτσι είναι επίσης καλό να ξεχνούμε τα κατορθώματά μας, γιατί η ανάμνηση των κατορθωμάτων μας καταστέλλει το νου και μας ταπεινώνει. Κι εκείνη μεν μας κάνει νωθρούς, αυτή δε μας κάνει προθυμότερους.
Πνευματικά Θέματα, Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, Β΄ έκδοση: Ιούνιος 2008