(Απο το βιβλίο: "Βιοηθική και βιοθεολογία, Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεου" οι υπογραμμίσεις δικές μας)
«... Θα πρέπη να καταγράψουμε μερικές θεολογικές "αρχές".
Πρώτον. Κατά τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας η σύλληψη ενός ανθρώπου δεν είναι έργο αποκλειστικά της φύσεως, αλλά έργο της Προνοίας του Θεού, δια του ανθρώπου. Και στο σημείο αυτό λειτουργεί η θεολογική αρχή της συνέργειας, δηλαδή ο Θεός ενεργεί και ο άνθρωπος συνεργεί.
Δεύτερον. Θα πρέπη να ερευνηθή ποιμαντικά ο σκοπός για τον οποίο κάποιο ανδρόγυνο θέλει να αποκτήση παιδιά με οποιοδήποτε τρόπο και με οποιαδήποτε μέθοδο. Τις περισσότερες φορές, πέρα από μερικές εξαιρέσεις, αυτό έχει σχέση με την ανασφάλεια του ανθρώπου στην ζωή, την έλλειψη προσωπικού νοήματος, την αποτυχία του θεολογικού στόχου του, όπως τον έχει καθορίσει η Εκκλησία.
Τρίτον. Μέχρις ενός σημείου μπορεί κανείς να χρησιμοποιήση τα επιτεύγματα της επιστήμης για την απόκτηση παιδιών. Το "μέχρις ενός σημείου" σημαίνει το να δαιτηρήται η αξιοπρέπεια του ανθρώπου και να συντονίζεται η ζωή του στο θέλημα του Θεού. Για παράδειγμα, η παρένθετη μητρότητα, η χρησιμοποίηση ξένου σπέρματος και ωαρίου -"ετερόλογη γονιμοποίηση"- η χρησιμοποίηση σπέρματος μετά τον θάνατο του συζύγου ή του άνδρα με τον οποίο συζούσε η γυναίκα κ.λ.π. δεν μπορούν να υιοθετηθούν από την Ορθόδοξη Εκκλησία, γιατί δεν μπορεί να επικρατήση η αρχή "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" και γιατί αναφύονται πολλά θεολογικά, ποιμαντικά, νομικά και κοινωνικά προβλήματα. Έτσι η Ορθόδοξη Εκκλησία για τα μέλη της μπορεί να δεχθή κατ' οικονομίαν μόνο την "ομόλογη σπερματέγχυση", καθώς επίσης και την "ομόλογη γονιμοποιήση", η οποία δεν αφήνει "πλεονάζοντα έμβρυα" και δεν συνδέεται με την "επιλεκτική μείωση των εμβρύων" μέσα στην μήτρα.
Τέταρτον. Από το προηγούμενο φαίνεται ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, από ορθοδόξου πλευράς, ως προς την εξωσωματική γονιμοποίηση. Με την μέθοδο της ιατρικώς υποβοηθούμενης ανθρώπινης αναπαραγωγής γονιμοποιούνται πολλά ωάρια και δημιουργούνται πολλά έμβρυα. Από αυτά μερικά εμφυτεύονται στην μήτρα της μητέρας και τα υπόλοιπα ή διατηρούνται κατεψυγμένα σε ειδικές Τράπεζες, για να χορηγηθούν σε άλλες μητέρες που επιθυμούν την απόκτηση παιδιού, ή χρησιμοποιούνται σε ερευνητικούς σκοπούς, ή σκοτώνονται. Επίσης γίνεται "επιλεκτική μείωση των εμβρύων" από αυτά που έχουν εμφυτευθή στην μήτρα. Πέραν τούτων ενεδρεύει ο κίνδυνος της ευγονικής, ήτοι της επιλογής των καλυτέρων γονιμοποιηθέντων ωαρίων και η περίπτωση επιλογής φύλου. Όλα αυτά δεν μπορούν να υιοθετηθούν από την ορθόδοξη θεολογία.
Πέμπτον. Για την τεχνική παρέμβαση στην γονιμότητα (εκτρώσεις) η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αρνητική. Το σημείο αυτό θα το δούμε πιο κάτω. Επίσης, ο προγεννητικός έλεγχος επιλύει μερικά προβλήματα, αλλά δημιουργεί και θεολογικά και ηθικά διλήμματα, αφού στην ανίχνευση μερικών ασθενειών δεν μπορεί να γίνη, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, θεραπεία (γίνονται μερικές ενδομήτριες επεμβάσεις), οπότε στις περισσότερες των περιπτώσεων ο προγεννητικός έλεγχος οδηγεί το ανδρόγυνο στην έκτρωση, που δεν γίνεται αποδεκτή από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις εκείνες που με τον προγεννητικό έλεγχο οι επιστήμονες προετοιμάζονται για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα μετά την γέννηση του παιδιού.
Έκτον. Ο άνθρωπος όταν αντιμετωπίζη τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορεί να αποστασιοποιηθή από τον βασικό σκοπό του, όπως καθορίζεται από την Εκκλησία, που είναι να πορευθή από το κατ' εικόνα στο καθ' ομοίωση, δηλαδή στην θέωση. Κανένα ανθρώπινο επίτευγμα, καμμιά ανθρώπινη ευτυχία δεν μπορεί να υποκαταστήση και να αντικαταστήση αυτόν τον βαθύτερο σκοπό του ανθρώπου».
...............................................................................................................................
«Στο θέμα της ιατρικής υποβοήθησης στην ανθρώπινη αναπαραγωγή η Εκκλησία στηριζόμενη κυρίως στην θεολογία της και την ποιμαντική της πείρα θα ήθελε να επισημάνη με συντομία τα εξής σημεία.
1. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο ο οποίος είναι το τελειότερο δημιούργημά Του και ενώνει με την ύπαρξή του τον αισθητό και νοητό κόσμο. Ο βαθύς σκοπός του ανθρώπου είναι να οδηγηθή από το κατ' εικόνα στο καθ΄ομοίωση, να φθάση δηλαδή στην θέωση και τον αγιασμό. Με τον απώτερο αυτόν σκοπό ο άνθρωπος εργάζεται, αναπτύσσει οικογένεια, καλλιεργεί τις τέχνες και την επιστήμη, διοργανώνει τις κοινωνίες.
2. Η σύλληψη ενός ανθρώπου δεν είναι έργο της φύσεως, αλλά της δημιουργικής ενεργείας του Θεού, γι' αυτό κάθε φορά που συλλαμβάνεται ένας άνθρωπος εκπληρώνεται η εντολή του Θεού που δόθηκε στο πρώτο ανδρόγυνο, τον Αδάμ και την Εύα: "αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την γην". Αυτή η σύλληψη γίνεται με την ενέργεια του Θεού μέσα από τις φυσικές δυνάμεις που υπάρχουν στο ανδρόγυνο και τις οποίες έδωσε ο Θεός. Το ανδρόγυνο αισθάνεται ότι το παιδί είναι δώρο του Θεού σε αυτό και αισθάνεται ιδιαίτερη ευθύνη, παράλληλα δε, επειδή ο σκοπός του ανδρογύνου είναι υψηλότερος, γι' αυτό δεν αισθάνεται ότι η φυσική ατεκνία είναι αναπηρία που του στερεί νόημα και σκοπό από την ζωή του.
3. Η επιθυμία του ανδρογύνου να αποκτήση παιδιά, όταν υπάρχη πρόβλημα στην φυσική σύλληψη, είναι αποδεκτή από την Εκκλησία, όταν γίνεται μέσα στα πλαίσια που εντοπίσαμε προηγουμένως, ότι δηλαδή δεν πρέπει να αισθάνεται αυτή την επιθυμία ως αυτοσκοπό, καθώς επίσης δεν πρέπει να εκλαμβάνη την έλλειψη του παιδιού ως έλλειψη προσωπικού νοήματος και υπάρξεως.
4. Η σύγχρονη επιστήμη βοηθά αποτελεσματικά το ανδρόγυνο να αποκτήση παιδί, όταν υπάρχουν δυσκολίες, και αυτά τα επιστημονικά επιτεύγματα δίνουν ελπίδα σε άτεκνους συζύγους. Η ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, γίνεται με πολλές παραλλαγές, οι οποίες δημιουργούν πολλά ηθικά, κοινωνικά, νομικά και θεολογικά προβλήματα, τα οποία είναι ανάλογα με τις παραδόσεις κάθε λαού. Αυτά τα προβλήματα προσπαθεί να αντιμετωπίσει ο νομοθέτης, γι' αυτό σε διάφορα Κράτη δεν υπάρχει μια ενιαία κατεύθυνση, που σημαίνει ότι ο νομοθέτης αλλού είναι αυστηρός και αλλού ελαστικός. Επικρατεί μια γενική γραμμή σύμφωνα με την οποία ο νόμος πρέπει να εναρμονίζη εξισορροπητικά τις κοινές παραδεδομένες αρχές σε μια χώρα με τα ατομικά ανθρώπινα διακιώματα. Στην Ελλάδα ψηφίσθηκε πρόσφατα νόμος που ρυθμίζει τα προβλήματα που έχουν σχέση με την ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, ο οποίος νόμος θεωρείται από πολλούς ως ελαστικός και φιλελεύθερος.
5. Η Εκκλησία, επειδή ασκεί ποιμαντική στα μέλη της είναι υποχρεωμένη να λάβη μια συγκεκριμένη θέση. Εκείνο που μπορεί γενικά η Εκκλησία να υπογραμμίση είναι ότι αποδέχεται την ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, όπου είναι δυνατόν να εφαρμοσθή, με την προϋπόθεση ότι θα πρόκειται για τη λεγόμενη "ομόλογη γονιμοποίηση" (γενετικό υλικό από το ίδιο το ανδρόγυνο) που δεν αφήνει τα λεγόμενα "πλεονάζοντα έμβρυα". Διάφορες περιπτώσεις που αναφύονται τις αντιμετωπίζουν οι πνευματικοί πατέρες μέσα στα πλαίσια της ορθοδόξου ποιμαντικής και της εξατομικευμένης αγωγής.
6. Η Εκκλησία δεν έχει αρμοδιότητα για τους ανθρώπους που δεν είναι μέλη της, για τους οποίους αρμόδια να ενδιαφερθή είναι η Πολιτεία, χωρίς όμως να προσβάλλωνται τα γενικότερα κοινά ήθη και να καταργούνται οι ανθρωπιστικές αρχές. Επίσης, η Εκκλησία θεραπεύει, με την μετάνοια, τα τυχόν ατοπήματα των μελών της, που διαπράττονται μέσα στα πλαίσια της ελευθερίας τους, την οποία σέβεται. Γενικά, η Εκκλησία υποδεικνύει το δέον, αλλά θεραπεύει ποιμαντικά και τις αδυναμίες των μελών της, όταν για διάφορους λόγους, αφ' ενός μεν δεν μπορούν να τηρήσουν την διδασκαλία της, αφ' ετέρου δε μετανοούν ειλικρινά.
7. Οι άτεκνοι σύζυγοι που δεν μπορούν να αντέξουν την ατεκνία μπορούν να υιοθετήσουν βρέφη και παιδιά, τα οποία είναι ορφανά και εγκαταλελειμμένα, συμβάλλοντας κατ' αυτόν τον τρόπο, με την αγάπη τους στην λύση πολλών κοινωνικών προβλημάτων και την βοήθεια στα παιδιά που είναι εγκαταλελειμμένα, να βρουν νόημα και σκοπό ατην ζωή τους.
8. Πέρα από αυτά η Εκκλησία βλέπει το όλο θέμα της ανθρώπινης αναπαραγωγής μέσα από μια άλλη οπτική γωνία. Δηλαδή, αν και η απόκτηση παιδιών είναι δώρο Θεού και ευλογία για τα ανδρόγυνα, εν τούτοις το ενδιαφέρον του χριστιανικού ανδρογύνου πρέπει να εστιασθή σε ένα μεγαλύτερο γεγονός, που είναι η δική του πνευματική τελείωση, αλλά και η καλή ανατροφή και η κατά Χριστόν προκοπή και ανάπτυξη των παιδιών, που θα γεννηθούν, ώστε να είναι σε θέση να πουν κάποια μέρα στον Χριστό: "ιδού εγώ και τα παιδιά μοι έδωκας"».
(Απο το βιβλίο: "Βιοηθική και βιοθεολογία, Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεου")