ΕΝΑΣ αρχάριος μοναχός, που επιθυμούσε πολύ να κόψει τα ελαττώματά του, παρακάλεσε τον σοφώτατο Αββά Βαρσανούφιο να τον διδάξει πώς να συγκρατεί την γλώσσα και ν’ αποφεύγει την παρρησία.
-Πάρε σύντροφό σου το πένθος, παιδί μου, του αποκρίθηκε ο Άγιος Γέροντας, κι αυτό θα σε διδάξει.
-Πώς μπορώ να κρατήσω στην καρδιά μου το πένθος, Αββά, αφού είμαι υποχρεωμένος να εξυπηρετώ τους ανθρώπους και να συναναστρέφομαι μαζί τους; ρώτησε πάλι ο νέος.
-Θυσίαζε κάθε μέρα το δικό σου θέλημα στο θέλημα του Θεού και του πλησίον σου και μην προσέχεις ποτέ τα σφάλματα των άλλων παρά μόνον τα δικά σου και θ’ αποκτήσεις το πένθος ζώντας ανάμεσα στους ανθρώπους.
-Υπάρχει πένθος χωρίς δακρυα; ζήτησε να μάθει ο αδελφός.
- Δεν προκαλούν τα δάκρυα πένθος, αλλά το πένθος δάκρυα, είπε ο Αββάς. Όταν οι λογισμοί σου είναι συμμαζεμένοι, όταν θυμάσαι πώς με τις αμαρτίες σου λύπησες τον Θεό, τότε έρχεται το πένθος στην καρδιά σου και το κατανυκτικό δάκρυ στα μάτια σου.
(Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.243)