676. «Αγιασθήτων (δηλαδή: ας δοξασθή) το όνομά σου». Αυτή είναι η πρώτη μας επιθυμία και το πρώτο μας αίτημα: να δοξασθή το όνομα του Θεού μες από την ίδια μας τη ζωή. Ας μη λησμονούμε ότι κτισθήκαμε «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού». Αλλά αλλοίμονο, πέσαμε, χάσαμε τη θεία μας δόξα και τώρα ερχόμαστε στον κόσμο δεμένοι με την αμαρτία. Η κατάστασίς μας είναι «νόθων και ουχ υιών» (Εβρ. ιβ’ 8). Πρωτίστη λοιπόν φροντίδα μας ας είναι να μοιάσουμε ξανά στον Ουράνιο Πατέρα μας, το θείο Πρωτότυπό μας. Ο Ίδιος ο Κύριος μας το απαιτεί: «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμι» (Α’ Πέτρ. α’ 16). Δοξάζοντας τον Θεό με μία αγία ζωή, θα δοξάσουμε και τον εαυτό μας. Το αίτημα λοιπόν «Αγιασθήτω το όνομά σου» είναι αίτημα διπλό.
677. Η καρδιά μας κάθε μέρα πεθαίνει πνευματικά. Μονάχα η φλογερά και πηγαία προσευχή την κάνει να αναπνεή πάλι. Αν δεν προσευχώμαστε καθημερινά με ζήλο, ο πνευματικός μας θάνατος είναι βέβαιος.
678. Η αναισθησία της καρδιάς κατά την προσευχή, ως προς τις αλήθειες των λόγων της προσευχής, προέρχεται από ένα βαθύτερο αίτιο: την κρυμμένη στην καρδιά υπερηφάνεια. Ανάλογα με το τι αισθάνεται κανείς κατά την προσευχή, μπορεί να διακρίνη αν είναι υπερήφανος ή ταπεινός. Όσο πιο θερμή είναι η προσευχή σου, τόσο πιο ταπεινός είσαι. Όσο πιο ψυχρή είναι, τόσο πιο υπερήφανος είσαι.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 265-266)