252. «πρεσβεύουσα απαύστως υπέρ των ψυχών ημών».
Η Παναγία πρεσβεύει «απαύστως», ειδικώτερα «υπέρ των ψυχών ημών», δηλαδή υπέρ της ψυχοσωματικής υπάρξεώς μας.
Η λέξη «ψυχή» έχει διπλή έννοια στην Αγία Γραφή. Αλλού έχει την έννοια του πνευματικού μέρους της ανθρωπίνης υπάρξεως (πρβλ. «μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι», Ματθ. ι' 28) και αλλού σημαίνει την όλη ψυχοσωματική ζωή του ανθρώπου (πρβλ. «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων» Ιω.ι' 11).
Το ξεκαθάρισμα αυτό δίνει συγχρόνως και μια απάντησι σε όσους κατηγορούν ή επικρίνουν τον χριστιανισμό και την Εκκλησία ότι τάχα ενδιαφέρονται μόνο για την «ψυχή» και όχι για το «σώμα» και γενικά τα εγκόσμια πράγματα! Οι επικριτές αγνοούν φαίνεται τη διπλή αυτή σημασία της λέξεως «ψυχή». Γι' αυτό, ας προσέξουν. Όταν λέμε, ότι η Παναγία πρεσβεύει «υπέρ των ψυχών ημών», εννοούμε ότι η Θεομήτωρ, με την ευπρόσδεκτη από τον Θεό προσευχή της, καλύπτει ολόκληρη την ψυχοσωματική ύπαρξί μας, και την ψυχή και το σώμα. Ας φέρωμε ένα σχετικό παράδειγμα: Το σήμα S.O.S. ( = Save Our Souls) δηλ. σώσατε τας ψυχάς μας, που στέλλει ένα πλοίο που κινδυνεύει έχει την έννοια «σώστε τις ζωές μας» και όχι βέβαια «σώστε τις ψυχές και όχι τα σώματά μας», διότι αυτό θα ήταν, το λιγώτερο, παραλογισμός και τερατολογία!!
Παραλογισμός, τερατολογία, αλλά και ασέβεια θα ήταν για την Εκκλησία, που πιστεύει και διδάσκει ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο σαν σύνθετη ύπαρξι από πνεύμα και σώμα να προσεύχεται για το ένα μόνο συνθετικό της υπάρξεώς του ανθρώπου και το άλλο να το αγνοή ή και να το περιφρονή. Στην περίπτωσι που θα έκανε ένα τέτοιο λάθος, θ’ ακουγόταν αυστηρή η φωνή του Χριστού. «Ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω» (Ματθ. στ' 6) .
Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι η Εκκλησία δεν προσεύχεται ειδικώτερα και για την «ψυχή», με την έννοια Του πνευματικού συστατικού της υπάρξεώς μας. Το ενδιαφέρον όμως αυτό της Εκκλησίας για την «ψυχή» των ανθρώπων δεν έχει την έννοια ότι η Εκκλησία αγνοεί ή και περιφρονεί το υλικό σώμα και τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων, αλλ' ότι φροντίζοντας για το ουσιωδέστερο και πολιτιμότερο -την ψυχή- εξασφαλίζει και στο δευτερεύον -το σώμα- υγεία, τροφή, ένδυμα, χαρά κλπ.
Ειδικώτερα όμως για την έκφρασι «σώσον τας ψυχάς ημών» που επαναλαμβάνει συνεχώς η Εκκλησία, θα μπορούσαμε να πούμε τα εξής: Η προσευχή της Εκκλησίας για τη «σωτηρία της ψυχής μας»· αναφέρεται (σε ωρισμένες ιδίως περιπτώσεις) όντως στο πνευματικό μέρος της υπάρξεώς μας, δηλαδή στην ψυχή, και ειδικώτερα για την «τύχη» της ψυχής μας μετά τον χωρισμό της από το σώμα, μετά δηλαδή από τον θάνατο. Διότι, μετά τον θάνατο, ακολουθεί μια «μερική κρίσις» (ΔΤ/3, 380) κάθε ψυχής, η οποία προηγείται από τη «γενική και καθολική κρίσι» της Β' Παρουσίας Του Χριστού. Η «μερική κρίσις» είναι αποφασιστική και προδικάζει τα αποτελέσματα της γενικής οριστικής κρίσεως. Λόγω λοιπόν της μεγάλης σημασίας που έχει η πρώτη αυτή κρίσις, στη Μέση Κατάστασι των Ψυχών, μετά τον θάνατο και πριν από τη Γενική Κρίσι, η Εκκλησία καταφεύγει επίμονα στις πρεσβείες της Θεοτόκου και των Αγίων για τη «σωτηρία των ψυχών ημών».
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)