Μια μητέρα παραπονιόταν στον εξομολόγο της ότι ο γιός της δεν έδινε καμία σημασία στα όσα αυτή του έλεγε για το Θεό και την πίστη.
Ο ιερέας έμεινε για λίγο σκεπτικός και μετά της είπε:
- Θα σας δώσω μια συμβουλή. Να μιλήσετε στο Θεό για τον γιό σας και όχι μόνο στο γιο σας για το Θεό.
                                                              ***
 Ένας γονιός έστειλε προς τους εκπαιδευτικούς ένα γράμμα:
«Αγαπητοί μου,
Σας εμπιστευόμαστε και πάλι ότι πιο πολύτιμο έχουμε. Τα παιδιά μας. Συγγνώμη που σας το ξαναθυμίζουμε. Σ’ αυτά, δεν διδάσκουμε εκείνο, που θέλουμε. Δεν διδάσκουμε εκείνο, που ξέρουμε. Διδάσκουμε εκείνο που είμαστε. Καλή χρονιά».
                                                              ***    
 Τα παιδιά σου, ενώ μπορείς να προσπαθήσεις να γίνεις σαν κι αυτά, μην ψάχνεις να τα κάνεις σαν και σένα. Γιατί η ζωή δεν πάει πίσω, ούτε καθυστερεί στο χθες. Εσύ είσαι το τόξο, απ’ όπου τα παιδιά σου σαν βέλη στέλνονται μπροστά.
                                                             ***
 Τα παιδιά σου δεν είναι υποστατικά σου.
Είναι οι γιοί σου, και οι κόρες της λαχτάρας, της ζωής.
Για τη ζωή τους εσύ είσαι το μέσο και όχι η αρχή.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, δεν μπορείς να τους επιβάλλεις τις ιδέες σου.
Είσαι το τόξο από το οποίο εκτοξεύονται σαν ολοζώντανα βέλη.
Κάμε, καλέ τοξότη, ώστε κάθε σαΐτα, που κρατάς στα χέρια σου να σημαίνει χαρά.
Χαλίμ Γκιμπράντ
                                                          ***
 Η Πηνελόπη Δέλτα, αναφέρει με κάποια πίκρα, στα Απομνημονεύματα της, ότι η μητέρα της, γυναίκα μορφωμένη της εποχής, δεν είχε διαβάσει ούτε ένα από τα έργα της. Από πείσμα και φανατισμό, γιατί ήσαν γραμμένα στη… δημοτική γλώσσα! Και πέθανε χωρίς να χαρεί ούτε ένα από τα θαυμάσια δημιουργήματα της κόρης της!
Τι κρίμα… αλλά και τι δίδαγμα για μας τους «αυστηρούς» γονείς, που με τέτοιους στείρους φανατισμούς και πείσματα διώχνουμε από κοντά μας τα παιδιά μας. Διώχνοντας έτσι και την ευτυχία μας και την ευτυχία τους.  
                                                          ***
 Κατά την πυρπόληση της Τροίας οι κάτοικοι έφευγαν πανικόβλητοι παίρνοντας ο καθένας τους ό,τι θεωρούσε πιο πολύτιμο. Άλλοι τα τρόφιμα, άλλοι το ρουχισμό τους, άλλοι τα χρυσαφικά τους. Ένας όμως έφευγε μέσα από τις φλόγες φορτωμένος στους ώμους του τον γέροντα πατέρα του. Τον θεωρούσε το πολυτιμότερο που είχε. Την πείρα και την σοφία του, τις μέτραγε σαν θησαυρό ανεκτίμητο.
Η Ιστορία κράτησε το όνομα του. Λεγόταν Αινείας, ο δε πατέρας του ήταν ο ήρωας Αγχίσης. Και η λαϊκή παροιμία λέει: «Να πουλάς χρυσάφι και να αγοράζεις γέρο".
                                                         ***
 Για να διδάξει στους Σπαρτιάτες ο Λυκούργος τη σημασία, που έχει η ανατροφή για τα παιδιά, τους παρουσίασε δύο σκυλάκια. Το ένα ήταν ασκημένο στο κυνήγι του λαού, το άλλο είχε μείνει απαίδευτο στη φυσική του λαιμαργία. Τα έφερε λοιπόν και τα δύο μπροστά σε ένα πιάτο φαγητό και συγχρόνως απελευθέρωσε από το κλουβί ένα λαγό. Το πεπαιδευμένο όρμησε κατά του λαγού. Το άλλο έμεινε νωχελικό μπροστά στο πιάτο.
Αυτό κάνει, τους είπε, και στα παιδιά σας η ανατροφή που θα πάρουν σε συνδυασμό με τις καταβολές της κληρονομικότητας τους.
                                                          ***
 Ένας γονιός είπε κάποτε: «Προσευχήθηκα για το πρόβλημα του παιδιού μου σχετικά με το ποτό».
- Σταμάτησε να πίνει; ρώτησα
- Όχι, είπε, αλλά σταμάτησα εγώ να το μαλώνω. Βρήκα υπομονή. Και κάποια μέρα, πιστεύω ότι θα αλλάξει. Εγώ πάντως κέρδισα προσμονή.
Η σύνδεση – λέει κάποιος σοφός – δεν αλλάζει κατ’ ανάγκη τα πράγματα για σένα, αλλά αλλάζει εσένα για τα πράγματα.
(Από το βιβλίο: Στάχυα, Τόμος Α, Κωνσταντίνου Κούρκουλα)