Στον κόσμο μας υπάρχουν οι ‘επώνυμοι’ και οι ‘ανώνυμοι’. Όταν πεθαίνουν οι ‘επώνυμοι’, οι διάσημοι, πλήθος κόσμου παρευρίσκεται στην κηδεία τους, η σορός τους πολλές φορές τίθεται σε λαϊκό προσκύνημα και η τηλεόραση τους αφιερώνει ρεπορτάζ και όλοι περίλυποι τους εύχονται ‘καλό ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων’. Βέβαια αν αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν χριστιανικά, εν μετανοία ή αν ήταν άθεοι, βιαστές ή έμποροι ναρκωτικών δεν έχει σημασία… Για τον κόσμο και μόνο το γεγονός ότι ήταν διάσημοι, τούς δίνει το εισιτήριο για τη Βασιλεία των Ουρανών! Απ’ την άλλη μεριά υπάρχουν και κάτι γεροντάκια που πεθαίνουν αθόρυβα, στην κηδεία τους μαζεύονται με το ζόρι 5-6 άτομα και τα πενθούν ήσυχα και αξιοπρεπώς όπως τους αξίζει! Έναν τέτοιο άνθρωπο που έζησε κρυφά από τον κόσμο, είχα την τεράστια ευλογία να γνωρίσω… Μια γυναίκα που η πρώτη της ανάμνηση ήταν να καίγεται το πατρικό της σπίτι στον εμφύλιο και να φωνάζει ‘η κούκλα μου, η κούκλα μου!’ Και ύστερα να θυμάται μόνο πόνο και χειρουργεία, από μικρό κορίτσι στα νοσοκομεία, λόγω πολιομυελίτιδας. Μου έλεγε :‘ Στο πρώτο χειρουργείο φοβόμουν πάρα πολύ, μα είδα την Παναγία στα πόδια μου και μου είπε «εγώ είμαι εδώ, μη φοβάσαι!»’ Από τότε δεν ξαναφοβήθηκε ποτέ!
Εκεί στο νοσοκομείο γνώρισε και το σύζυγο της. Ένας άλλος ‘ανώνυμος’ που είχε χάσει και τα δυο του πόδια. Ένα παλληκάρι δυο μέτρα που έπεσε στις γραμμές του τρένου για να βοηθήσει έναν συνάνθρωπο του. Δεν το έβαλαν ποτέ κάτω. Ο Θεός τούς έδωσε δυο υπέροχα κορίτσια που τα μεγάλωσαν με απέραντη αγάπη. Δεν τους είχαν ακούσει να τσακώνονται ούτε μια φορά. Όταν τα κορίτσια ήταν στην προ εφηβεία, ο σύζυγος πέθανε ύστερα από οδυνηρό καρκίνο στα οστά. Αυτή η γυναίκα έπρεπε να γίνει βράχος και να μεγαλώσει αυτά τα δυο κορίτσια, με ένα χέρι και ένα πόδι μα με μια καρδιά γεμάτη υπομονή και αγάπη! Αργότερα γι’ αυτή τη γυναίκα ήρθε και η ασθένεια του Πάρκινσον, η πλήρης αδυναμία να κινηθεί και η άνοια. Πόσα χρόνια καθηλωμένη στο κρεβάτι! Κανείς δεν την άκουσε ποτέ να γογγύζει! Δεν μου είχε μιλήσει ποτέ για ταπείνωση. Ούτε και την ήξερε σαν λέξη. Μα όταν την έβλεπα καταλάβαινα τί σημαίνει να είσαι ταπεινός. Θυμάμαι μου μνημόνευε συχνά ένα γιατρό που τη βοήθησε χωρίς να της πάρει χρήματα, έναν τροχονόμο που σταμάτησε τα αυτοκίνητα για να περάσει αυτή και έναν πνευματικό μου αδελφό που τη βοήθησε να σηκωθεί μια μέρα που τη βρήκαμε πεσμένη στο πάτωμα. Και μου έλεγε ‘τί καλοί που είναι, να ασχοληθούν με μένα!’
Συμβουλή δε μου έδωσε ποτέ! Μόνο όταν αρραβωνιάστηκα την κόρη της μου είπε ‘Όταν πέθανε ο άντρας μου, μού είπε «τα κορίτσια και τα μάτια σου».’ Αυτή τη γυναίκα τα τελευταία είκοσι χρόνια λίγοι άνθρωποι την ήξεραν. Για μένα ήταν και είναι το μεγαλύτερο μου πρότυπο, το Άγιον Όρος μου! Αν και δεν ήταν καθόλου διάσημη, δεν αμφιβάλλω ότι θα πάει στη ‘γειτονιά των αγγέλων’. Γιατί όλη της η ζωή ήταν ομολογία Χριστού και γιατί όποτε την έβλεπα ένιωθα τη γειτονιά των αγγέλων και τη Μεγαλόχαρη γύρω από το κρεβάτι της! Μακάρι να με αξιώσει ο Κύριος να την ανταμώσω ξανά!(Κ.Δ.Κ)