1,5. «δια την ελπίδα την αποκειμένην υμίν εν τοις ουρανοίς, ην προηκούσατε εν τω λόγω της αλήθειας του ευαγγελίου».
Η αθάνατη αδελφή της πίστης και της αγάπης είναι η ελπίδα. Όλη αυτή είναι ουρανοεπιθυμούσα, επιθυμεί τον ουρανό. Όσο η ψυχή «αναλίσκεται», διαμέσου της αγάπης, για χάρη των αδελφών μας στην γη, τόσο η ελπίδα οδηγεί αυτήν στους αγίους κόσμους και στις άγιες κορυφές.
Αυτή είναι εκείνη, η οποία μεσιτεύει ενώπιον του Πάν-γλυκου Κυρίου για την αγάπη μας και την πίστη μας στην γη. Στηριζόμενη όλη στον Παντοδύναμο Κύριο, αυτή τον εξευμενίζει ώστε να δίνει στην ψυχή μας τις κεχαριτωμένες ένθεες δυνάμεις, για να υπομένει και να κρατιέται στην πίστη και στην αγάπη.
Το Ευαγγέλιο του Σωτήρα, είναι ευαγγέλιο πίστης, αγάπης και ελπίδας. Σε αυτές βρίσκεται η σωτηρία, γιατί αυτές εισάγουν στην ψυχή και αναπαράγουν και όλες τις λοιπές άγιες ευαγγελικές αρετές. Όλη η αλήθεια του Ευαγγελίου είναι σε αυτές και δίδεται με αυτές, δίδεται διαμέσου αυτών και ένεκα αυτών.
Αυτό μπορεί ο καθένας, αν θέλει και αν έχει σχετικό ζήλο, να το διαπιστώσει. Και ο ζήλος είναι η «φωτιά», η οποία ανάβει στην ψυχή, την «ερεθίζει» και «αναζωπυρώνει» την ελπίδα· ελπίδα ότι μετά τα πάθη, τις ασκήσεις και τους αγώνες εδώ στην γη, υπάρχει το ανεκλάλητο θεϊκό βραβείο: η αιώνια μακαριότητα, στο αιώνιο βασίλειο της αγάπης του Χριστού.
Γι’ αυτό η ελπίδα ενώ «εκστασιακά» περπατά στον ουρανό, εδώ στην γη οδηγεί την πίστη και την αγάπη από κατόρθωμα σε κατόρθωμα.
Αν υπάρχουν ουράνιες αρετές, μία από αυτές είναι η ελπίδα. Αν και μία ευαγγελική αρετή ουρανοποιεί τον άνθρωπο, αυτό το κάνει η ελπίδα. Όλη αυτή είναι από τον ουρανό, γιατί όλη αυτή «άγει», οδηγεί στον ουρανό. Πιο πολύ με αυτήν ο άνθρωπος «καθίσταται» ουράνιος άνθρωπος· και με την πίστη και την αγάπη γήινος άγγελος.
(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σελ. 19-20).